ช่วยด้วยย

วิชา วิทยาการคานวน1 ชนั้ มถั ยมศกึ ษาปี ท่ี4เรื่อง พระเวสสนั ดรชาดกโรงเรยี นสตรวี ทิ ยา 2 หน้าท่ี 1

ผู้จดั ทำ1. นายพชร แสงไกร ม.4/5 เลขท3่ี 42. นายธาราธปิ บญุ อา่ ม.4/5 เลขท3่ี 53. นายชาญวุฒิ เกดิ ทพิ ย์ ม.4/5 เลขท3่ี 64. นายณฐั นนั ท์ คูณมาศ ม.4/5 เลขท3่ี 75. นายสริ ภพ พมิ พว์ งศ์ ม.4/5 เลขท3่ี 86. นายนฤเบศวร์ ชนะพนั ธ์ ม.4/5 เลขท3่ี 97. นายชติ สิ รรค์ แยม้ กลดั ม.4/5 เลขท4่ี 08. นางสาวศุภมาศ แสนคมุ้ ม.4/5 เลขท4่ี 19. นางสาวภคั ภรณ์ เต่อื ยตนุ ทรพั ย์ ม.4/5 เลขท4่ี 210. นายเจษฏา มะลวิ งษ์ ม.4/5 เลขท4่ี 311. นายเปรมนสั กจุ ะพนั ธ์ ม.4/5 เลขท4่ี 412. นายศตนนั ท์ ป้อมสะอาด ม.4/5 เลขท4่ี 513. นางสาวชญั ญรสั ย์ ปจั ฉิมสวสั ดิ ม.4/5 เลขท4่ี 6 หน้าท่ี 2

เนือ้ เร่ือง พระเวสสนั ดรชาดกกณั ฑใ์ นมหาเวสสนั ดรชาดกมหาเวสสนั ดรชาดก มที ง้ั หมด ๑๓ กณั ฑ์ ประกอบดว้ ย ๑๐๐๐ พระคาถา โดยสรุปย่อไวด้ งั น้ี1. กัณฑ์ทศพร2. กณั ฑ์หมิ พำนต์3. กณั ฑ์ทำนกัณฑ์4. กัณฑ์วนปเวสน์5. กัณฑ์ชูชก6. กัณฑ์จุลพน7. กณั ฑ์มหำพน8. กณั ฑ์กุมำร9. กณั ฑ์มัทรี10. กัณฑ์สักกบรรพ11. กัณฑ์มหำรำช12. กัณฑ์ฉกษัตริย์13. กณั ฑ์นครกัณฑ์ หน้าท่ี 3

1.กัณฑ์ทศพรเร่มิ ตง้ั แต่พระพทุ ธเจา้ ตรสั รู้ แลว้ เสดจ็ ไปเทศนาโปรดพระเจา้ พมิพสิ าร ต่อจากนนั้ เสดจ็ ไปโปรดพทุ ธบดิ าและพระประยูรญาตทิ ก่ี รุงกบลิ พสั ดุ์ เกดิ ฝนโบกขรพรรษ พระสงคส์ าวกกราบทูลอาราธนาใหท้ รงแสดงเร่อื งมหาเวสสนั ดรชาดก เร่มิ ตงั้ แต่เมอ่ื กปั ท่ี ๙๘ นบั แต่ปจั จบุ นั พระนางผุสดซี ง่ึ จะทรงเป็นพระมารดาของพระเวสสนั ดร ทรงอธษิ ฐานขอเป็นมารดาของผูม้ ใี จบญุ จบลงตอนพระนางไดร้ บั พร ๑๐ ประการจากพระอนิ ทร์อานสิ งสข์ องผูบ้ ูชากณั ฑน์ ้คี ือ ผูน้ น้ั จะไดร้ บั ทรพั ยส์ มบตั ดิ งั ปรารถนา ถา้ เป็นสตรจี ะไดส้ ามที เ่ี ป็นทช่ี อบเน้ือเจรญิ ใจ บรุ ุษจะไดภ้ รรยาเป็นทต่ี อ้ งประสงค์อกี เช่นเดยี วกนั จะไดบ้ ตุ รหญงิ ชายเป็นคน วา่ นอนสอนงา่ ย มรี ูปร่างทง่ี ดงามมคี วามประพฤตดิ กี รยิ าเรยี บรอ้ ย หน้าท่ี 4

2.กัณฑ์หมิ พำนต์เมอ่ื เกดิ เป็นอคั รชายา ของพระราชาแควน้ สพี รี ฐั สมดงั่ คาพระอนิ ทรน์ น้ั พระนางยงั มพี ระสริ ิโฉมงดงามตามคาพรอกี ดว้ ย ครงั้ เมอ่ื ทรงพระครรภค์ รบ ๑๐ เดอื น พระอนิ ทรก์ ็ทูลอาราธนาพระโพธสิ ตั วม์ าจตุ ใิ นครรภพ์ ระนาง ประสูตพิ ระกมุ าร วนั หน่งึ พระนางผุสดที รงทูลขอพระราชาประพาสพระนคร เมอ่ื ข้นึ สวี กิ าเสลย่ี งทองเสดจ็ สญั จร ไปถงึ ตรอกทางของเหลา่ พอ่ คา้ กเ็ กดิ ปวดพระครรภ์ และทรงประสูตพิ ระราชาโอรสกลางตรอกนน้ั พระราชกมุ ารจงึ ไดพ้ ระนามวา่ \"เวสสนั ดร\" ในวนั ทพ่ี ระราชกมุ ารทรงประสูติ พญาชา้ งฉทั ทนั ต์ไดน้ าลูกชา้ งเผอื กเขา้ มาในโรงชา้ งตน้ ชา้ งเผอื กคู่เผอื กคู่บารมนี น้ั มีนามวา่ \"ปจั จยันาเคนทร\"์ พระราชกมุ ารเวสสนั ดร ทรงบรจิ าคทานตงั้ แต่ ๔-๕ ชนั ษา ทรงปลดป่ินทองคาและเครอ่ื งประดบั เงนิ ทองแกว้ เพชรใหแ้ ก่นางสนมกานลั ทวั่ ทกุ คนถึง ๙ ครง้ั เพอ่ืมงุ่ หวงั พระโพธญิ าณภายภาคหนา้ เมอ่ื ทรงเจรญิ ชนั ษาได้ ๙ ปี กท็ รงตง้ั จติ อธษิ ฐานวา่จะบรจิ าคเลอื ดเน้อื และดวงหทยั เพอ่ื มงุ่ พระโพธญิ าณในกาลขา้ งหนา้ อย่างแน่วแน่ ครน้ั ถงึวยั ๑๖ พรรษา ก็แตกฉานในศิลปวทิ ยา ๑๘ แขนง ทรงไดข้ ้นึ ครองราชยแ์ ละอภเิ ษกกบัพระนางมทั รี และมพี ระโอรสกบั พระธดิ าพระนามวา่ \"ชาลกี มุ าร\" และ \"กณั หากมุ าร\"ี

3.กัณฑ์ทำนกัณฑ์พระเจา้ กรุงสญั ชยั จาตอ้ งเนรเทศพระราชโอรสดว้ ยเสยี พระทยั นกั พระนางผุสดที ูลขออภยั โทษกม็ เิ ป็นผลสาเร็จ พระเวสสนั ดรทูลลาพระมารดาพระบดิ า และขอบรจิ าคทานใหพ้ ธิ สี ตั ตสตกมหาทาน คอื ชา้ ง มา้ โคนม รถมา้ ทาสและทาสี อย่างละ ๗๐๐ บรจิ าคใหค้ นทวั่ ไป สตั ตสตกมหาทานนน้ัคอื ชา้ ง ๗๐๐ เชอื ก มา้ ๗๐๐ ตวั โคนม ๗๐๐ ตวั รถมา้ ๗๐๐ คนั นารี๗๐๐ นาง ทาส ๗๐๐ คน ทาสี ๗๐๐ คน ผา้ อาภรณ์ ๗๐๐ ช้นิ ระหวา่ งทางท่ีเสดจ็ ข้นึ ราชรถทองไปนนั้ มพี ราหมณว์ ง่ิ มาทูลขอมา้ บา้ ง ขอราชรถบา้ ง พระเวสสนั ดรก็ยกใหท้ ง้ั ส้นิ ในทส่ี ุดจงึ ตอ้ งทรงอมุ้ พระโอรสและพระธดิ าเสดจ็ เขา้ ป่าไป หน้าท่ี 6

4.กัณฑ์วนปเวสน์เมอ่ื เสดจ็ ดว้ ยพระบาทถงึ เมอื งเจตรฐั พระราชาเสดจ็ มาตอ้ นรบั และทูลเชญิใหค้ รองเมอื งเจตรฐั นน้ั แต่พระเวสสนั ดรขอไปบาเพญ็ เพยี รในป่า กษตั รยิ เ์ จตรฐั จงึ รบั สงั่ ใหเ้จตบตุ รคอยอารกั ขาในป่า และถวายนา้ ผ้งึ และเน้ือใหพ้ ระเวสสนั ดรดว้ ย เมอ่ื พระเวสสนั ดรเดนิ ทางมาถงึ เขาวงกต พระนางมทั รแี ละชาลีกมุ าร กณั หากมุ ารตี ่างกเ็ หน็ดเหน่ือยสะอ้นื ไหด้ ว้ ยความลาบากยากเขญ็ พระเวสสนั ดรจงึ ทรงเปลย่ี นเคร่อื งทรงเป็นนุ่งหม่ ของนกั บวช พระนางมทั รกี ท็ รงบวชเป็นดาบสนิ ี บาเพญ็ ศีลกนั ในป่าอยูท่ อ่ี าศรม พระนางมทั รตี อ้ งปดั กวาดอาศรมทกุ วนั แลว้ กห็ าผลไมใ้ นป่า ตกั นา้ มาเตรยี มไว้ ในป่านน้ั อดุ มดว้ ยผลไม้นานาชาติ มสี ระโบกขรณีนา้ สะอาดใสไหลเยน็ มพี ฤกษาร่มร่นื และมีดอกไม้หอมหวนทวั่ ทง้ั ป่าราวกบั วมิ านทพิ ย์ หน้าที่ 7

5. กัณฑ์ชูชกอกี ดา้ นหน่งึ นน้ั พราหมณน์ าม \"ชูชก\" ไดเ้ทย่ี วขอทานเก็บเงนิ ไดถ้ งึ ๑๐๐กษาปณ์ จงึ นาเงนิ ไปฝากเพอ่ื นไวพ้ ลางคุยอวดเศรษฐี อย่างปีตนิ กั จากนน้ั ก็ออกเดนิ ทางตระเวนขอเงนิ สบื ไป ส่วนพราหมณผ์ วั เมยี เกบ็ เงนิ ไวน้ านแลว้ เหน็วา่ ชูชกไมม่ าเอาสกั ที คดิ วา่ ชูชกคงจะตายไปแลว้ จงึ ชวนกนั นาเงนิ นน้ั ออกมาใช้จ่ายเสยี จนหมดทง้ั ส้นิ ครนั้ ชูชกหวนกลบั มาทวงเอาเงนิ สองผวั เมยี กต็ กใจงนั งกมริ ูจ้ ะทาประการใด ดว้ ยความทก่ี ลวั ชูชกจะเอาความ จงึ ตกลงจะยกนางอมติ ตดาลูกสาวใหแ้ ก่ชูชกแทนเงนิ ทใ่ี ชห้ มดไป พวกเมยี พราหมณบ์ า้ นอ่นื ต่างพากนั รษิ ยาอจิ ฉานางอมติ ตดา พราหมณท์ ง้ั หมบู่ า้ นกช็ ่นื ชมนางอมติ ตดาจนมาทบุ ตเี มยี ตนกนั ทกุ วนั ดว้ ย เพราะนางอมติ ดานนั้ เป็นบตุ รกตญั ญู เมอ่ื มาอยู่กบั ชูชกกป็ รนนิบตั ริ บั ใชท้ กุ ประการ หน้าที่ 8

6. กัณฑ์จุลพนพรานเจตบตุ รผูม้ รี ูปร่างกายาไวห้ นวดแดงหนา้ ตาถมงึ ทงึ ก็ถอื หนา้ ไมอ้ าบยาพษิมาหาชูชกหมายจะฆ่าใหต้ าย ตามคาสงั่ กษตั รยิ เ์ จตรฐั เฒ่าชูชกเจา้ เลห่ ค์ ดิ อบุ ายเอาตวั รอดจงึ ตวั สนั่ งนั งกรบี รอ้ งวา่ ตนเองเป็นราชทูตของพระราชา มาทูลเชญิเสดจ็ พระเวสสนั ดรกลบั วงั เพราะพระราชาทรงอภยั โทษแลว้ พรานเจตบตุ รได้ยนิ กด็ ใี จจงึ เช่อื คาเทจ็ นนั้ จงึ จดั เสบยี งเพม่ิ ใหช้ ูชกและช้ีทางใหอ้ กี ดว้ ย หน้าที่ 9

7. กัณฑ์มหำพนชูชกเดนิ ทางไปพบพระอจั จตุ ฤาษี ไดห้ ลอกลวงพระฤาษใี หห้ ลงกลว่าเป็นกลั ยาณมติ รของพระเวสสนั ดร จนไดพ้ กั คา้ งคนื กบั พระฤาษี รุ่งข้นึ พระฤาษไี ด้ใหก้ นิ ผลไม้ และช้ใี หช้ มเขาลาเนาไพรพรอ้ มบอกระยะทางสภาพป่า และหนทางทจ่ี ะไปสู่เขาวงกตใหแ้ ก่ชูชก ซง่ึ ประกอบไปดว้ ย เขาใหญ่ สระนา้ และสตั ว์ป่ านานาชนิด หน้าท่ี 10

8. กัณฑ์กุมำรเคราะหร์ า้ ยมาถงึ และในคนื นน้ั เอง พระนางมทั รที รงสุบนิ รา้ ยว่า มบี รุ ุษผวิ ดาร่างสูงใหญ่นุ่งผา้ ยอ้ มฝาด สองหูทดั ดอกไมแ้ ดง มอื ถอื ดาบใหญ่ ตรงเขา้ จกิพระเกศาแลว้ แทงดาบใส่ดวงพระเนตร ควกั ดวงตาออกไปทง้ั สองขา้ ง จากนน้ักรดี พระอรุ ะควกั เอาพระทยั ไปทงั้ ดวง พระนางรอ้ งลนั่ สะดุง้ ต่นื บรรทมพระวรกายสนั่ สะทา้ ย รบี ไปหาพระเวสสนั ดรเพอ่ื จะใหท้ านายฝนั แต่เมอ่ื เขา้ ไปในอาศรมพระเวสสนั ดรก็ตรงตรสั วา่ \"นอ้ งหญงิ จงเลา่ ความอยู่ทข่ี า้ งนอกเถดิ “เมอ่ื นน้ั ชูชกเดนิ ทางถงึ อาศรมของพระเวสสนั ดร ไดห้ ยุดพกั ผอ่ นทค่ี าคบไม้๑ ราตรี รุ่งข้นึ เมอ่ื นางมทั รเี ขา้ ป่าหาผลไมแ้ ลว้ ชูชกจงึ เขา้ เฝ้าทูลขอพระชาลีและกณั หา กท็ รงประทานให้ สองกมุ ารไดย้ นิ จงึ ตกใจกลวั หนไี ปซอ่ นตวั อยู่ในสระ พระเวสสนั ดรไดข้ อรอ้ งใหท้ ง้ั สองพระองคอ์ อกมาและตรสั ว่าถา้ จะไถต่ วักนั หาชาลไี ดต้ อ้ งให้ ทาส ทาสี ชา้ ง มา้ โคนม ทองคา สง่ิ ละ ๑๐๐ แก่ชูชก แลว้ ชูชกก็นาทงั้ สองพระองคไ์ ป หน้าที่ 11

9. กัณฑ์มัทรีพระนางมทั รเี ขา้ ป่าหาผลไม้ แลว้ เจอเหตกุ ารณม์ หศั จรรยต์ ่าง ๆ จงึ เดนิ ทางกลบั อาศรม กเ็ กดิ พายุใหญ่ มดื คร้มึ ไปทวั่ บรเิ วณ พระนางมทั รรี บี ยกหาบใส่บา่ รบี เดนิ ทางพอถงึ ช่องแคบระหวา่ งเขาครี เี ป็นตรอกนอ้ ยรอยวถิ ที างทเ่ี ฉพาะจะตอ้ งเสดจ็ ผา่ น กพ็ บกบั สองเสอื สามสตั วม์ านอนสกดั หนา้ เทวดาสามองค์แปลงร่างเป็นราชสหี ์ เสอื เหลอื ง เสอื โคร่งสกดั ทางนางไวเ้พอ่ื มใิ หพ้ ระนางมทั รีตดิ ตามกณั หา ชาลไี ดท้ นั แต่ถงึ กระนน้ั เมอ่ื ยามทกุ ขเ์ ขา้ บบี คนั้ ความรกั ลูกความหว่ งพระภสั ดา พระนางจงึ กม้ กราบวงิ วอน ขอหนทางต่อพญาสตั วท์ ง้ั สามเมอ่ื ไดห้ นทางแลว้ พระนางก็รบี เสดจ็ กลบั อาศรม เมอ่ื มาถงึ อาศรม ไมพ่ บกณั หาชาลี พระนางก็รอ้ งเรยี กหาวา่ บดั น้ลี ูกรกั ทงั้ คู่ไปไหนเสยี จงึ มมิ ารบั แม่เลา่ครนั้ เขา้ ไปถามพระเวสสนั ดรกถ็ กู ตดั พอ้ ต่อวา่ ต่าง ๆ จนพระนางมทั รถี งึ วสิ ญั ญีภาพสลบลงพระเวสสนั ดรทรงปฐมพยาบาลจนพระนางมทั รีฟ้ืน แลว้ จงึ แจง้ความจรงิ วา่ พระองคไ์ ดท้ รงยกลูกรกั ชายหญงิ ทงั้ สอง มอบใหแ้ ก่ชูชกไปแลว้ตง้ั แต่เมอ่ื วาน พระนางก็อนุโมทนาซง่ึ ทานนนั้ ดว้ ย หน้าท่ี 12

10. กัณฑ์สักกบรรพขณะนน้ั ทา้ วสหสั นยั บนสวรรค์ เกรงวา่ จะมชี ายโฉดมาทูลขอพระนางมทั รี จงึ จาแลงกายเป็นนกั บวชชรามาทูลขอพระนาง พระเวสสนั ดรทรงยนิ ดบี รจิ าคทานให้ แต่นกั บวชชราเมอ่ื ไดร้ บัแลว้ กไ็ ม่เอาไป กลบั ถวายคนื แก่พระเวสสนั ดร โดยหา้ มพระองคป์ ระทานนางแก่ผูใ้ ดอกี องคอ์ นิ ทรป์ ระสาทพร ก่อนกลบั ไดป้ ระสาทพรใหพ้ ระเวสสนั ดร ๘ ประการ คอื ๑. ใหท้ รงไดร้ บั อภยั โทษ ๒. ใหท้ รงช่วยคนถกู ฆ่าได้ ๓. ใหไ้ พร่ฟ้าไดพ้ ง่ึ พา ๔. ใหม้ นั่ คงในมเหสี ไมล่ มุ่ หลงสตรอี น่ื ๕. ใหไ้ ดส้ บื สนั ตวิ งศ์ ๖. ใหม้ สี ง่ิ ของบรจิ าคทานมสิ ้นิ ๗. ใหม้ อี าหารทพิ ยพ์ อเพยี งทกุ ร่งุ เชา้ ๘. ใหไ้ ดส้ าเรจ็ พระโพธญิ าณ แลว้ ทา้ วสหสั นยั ก็เนรมติ ร่างเป็นพระอนิ ทรเ์ หาะข้นึ ฟ้าไปทนั ทีใหแ้ ก่พระเวสสนั ดร แลว้ จงึ เสดจ็ กลบั สู่สวรรค์ หน้าที่ 13

11. กัณฑ์มหำรำชดา้ นชูชกเฒ่านนั้ ฉุดลากสองกมุ ารนอ้ ยไปพลางทบุ ตไี ปพลาง ดว้ ยหวงั จะกลบั ไปหาภรรยาโดยเรว็ เมอ่ื ถงึ ทางแยกเขา้ เมอื งกลงิ คราฐ เทพยดากด็ ลบนั ดาลใหช้ ูชกเดนิ เขา้ มาในเมอื งสพี รี ฐั พระเจา้ กรุงสญั ชยั กไ็ ดท้ รงสุบนิ ประหลาดวา่ มชี ายอปั ลกั ษณน์ าดอกบวั ตูมและดอกบวั บานมาถวายให้ พระองคร์ บั มาทดั ทพ่ี ระกรรณแลว้ ก็ทรงต่นื บรรทม เหลา่ โหรก็ถวายคาทานายวา่ พระราชวงศท์ จ่ี ากพลดั ไปจะเสดจ็ คนื วงั วนั รุ่งข้นึ นนั้ เฒ่าชูชกจูงกมุ ารนอ้ ยผ่านหนา้ พระลานพระราชาทรงเฉลยี วพระทยั จงึ ใหเ้รยี กตวั เฒ่าอปั ลกั ษณแ์ ละกุมารนอ้ ยมอมแมมแต่ผวิ พรรณเปลง่ ปลงั่ นน้ั เขา้ มาเฝ้า เมอ่ื พระราชาสอบถาม ชูชกก็กราบทูลวา่ ไดร้ บั บริจาคมามไิ ดไ้ ปฉุดคร่ามาทใ่ี ด พระราชาจงึ ทรงรูว้ า่ ๒ กมุ ารนอ้ ยนนั้ เป็นหลานของพระองค์ จงึ ทรงไถต่ วั หลาน และพระราชทานรางวลั ใหแ้ ก่ชูชกมากมาย ทง้ั ยงั จดั อาหารคาวหวานชน้ั เลศิ มาใหแ้ ก่ชูชกอกี ดว้ ย ขอทานเฒ่าไมเ่ คยเหน็ อาหารชนั้ ดี มคี วามโลภจะกนิ ใหห้ มด จงึ กินเขา้ ไปไมห่ ยุดจนกระทงั่ ทอ้ งแตกตายไป หน้าที่ 14

12. กัณฑ์ฉกษัตริย์การเสดจ็ พระราชดาเนนิ ของพระเจา้ กรุงสญั ชยั และจตรุ งคเสนาเป็นขบวนเสดจ็ จากกรุงเชตดุ รนคร หลวง ถงึ เขาวงกตเป็นระยะทาง ๖๐ โยชน์ เทา่ กบั๙๖๐ กโิ ลเมตร กษตั รยิ ท์ งั้ ๖ พระองคไ์ ดม้ าพบกนั ดว้ ยในกลางป่า โดยมไิ ด้คาดฝนั จงึ ไดร้ ่วมเดนิ ทางไปยงั เขาวงกตพรอ้ มกนั กองขบวนเกยี รตยิ ศ พรอ้ มมโหรแี ละไพร่พล กเ็ คลอ่ื นสูป่ ่าดว้ ยเสยี งอนั กกึ กอ้ งลนั่ ป่า พระเวสสนั ดรเขา้พระทยั วา่ กองในพระราชวงั คงจะมาประหารพระองค์ จงึ ทรงพาพระนางมทั รไี ปหลบซ่อนในพมุ่ ไม้ ครนั้ พระเจา้ กรุงสญั ชยั บอกความใหท้ ราบ พระนางมทั รกี ็ออกมาถวายบงั คม ต่างก็รา่ ไหด้ ว้ ยสลดใจกนั ถว้ นทวั่ ในเคราะหก์ รรมน้ี แม้บรรดาเสนาอามาตยแ์ ละนางกานลั ต่างก็รอ้ งไหก้ นั ทวั่ พระราชาตรสั ใหพ้ ระเวสสนั ดรลาผนวชกลบั คนื สูเ่ วยี งวงั พระนางผสุ ดกี ข็ อใหพ้ ระนางมทั รคี นื สู่พระราชวงั เถดิ หน้าท่ี 15

13. กัณฑ์นครกัณฑ์เมอ่ื ทรงลาผนวชแลว้ ทรงสงั่ ลาพระอาศรม รบั เคร่อื งทรงกษตั รยิ ์ แลว้ เสดจ็กลบั ไปครองเมอื งสพี ี พระเวสสนั ดรเสดจ็ ข้นึ ครองราชยค์ รองแผ่นดิน ทาให้ไพร่ฟ้าเสนาอามาตยม์ สี ุขสงบกนั ทวั่ ทงั้ แควน้ ชาวเมอื งต่างก็หมนั่ ถอื ศีลบาเพญ็กศุ ลตามสตั ยอ์ ธิษฐานของพระเวสสนั ดร กษตั รยิ เ์ มอื งกลงิ คราฐก็นาชา้ งปจั จยันาเคนทรม์ าถวายคืน เพราะบา้ นเมอื งมฝี นตกตอ้ งตามฤดูกาลแลว้ พระเวสสนั ดรกท็ รงอยูใ่ นทศพธิ ราชธรรม และยงั คงทรงบรจิ าคทาน จนพระชนมายุได้ ๑๒๐ พรรษา จงึ สวรรคตแลว้ ไปปรากฎอบุ ตั เิ ป็นทา้ วสนั ดุสติ เทพบตุ ร บนสวรรคช์ นั้ ดสุ ติ รวมระยะเวลาทพ่ี ระเวสสนั ดร มทั รี ชาลี กณั หา ตอ้ งนิราศจากพระนครไปอยู่ป่า เป็นเวลา ๑ ปี ๑๕ วนั หน้าที่ 16

Thank for read ^^