ข้าคือตัวร้ายในนิยาย

อาจจะเรว็ ไปทีจะบอกแต่ว่าตอนนีขา้ เขา้ มาอยูใ่ นนิยายเสียแล้ว เพราะ อะไรนะ่ หรอื เดิมทีขา้ นามโปยเซยี นกําลังหัวเสียกับนยิ ายของนกั เขยี นคน หนงึ ทีกําลังโด่งดังจนขา้ หมนั ไส้ หลังอ่านจนจบก็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจว่ามันสนกุ ตรง ไหนก็แค่นยิ ายจีนหว่ ยๆ ทีคนไทยแต่ง ขณะอยูบ่ นรถแท็กซเี พอื จะไปดู หนงั หนา้ เจ้านกั เขยี นทีงานแจกลายเซ็น รถแท็กซเี จ้ากรรมก็ดันเกิด อุบัติเหตแุ ละเมอื ขา้ ตืนขนึ มาก็พบว่าตัวเองหลดุ เขา้ มาในนิยายเล่มนนั เสยี แล้ว ทําไมขา้ ถึงคิดว่าตัวเองอยูใ่ นนยิ ายนะ่ หรอื หึ ข้าไมไ่ ด้มโนหรอื บา้ ไปเพราะ ตอนแรกทีฟนขนึ มายงั คิดว่าอยูใ่ นโรงพยาบาลเลิศหรู พยาบาลแต่งตัว เวอรว์ ัง แต่เมือนางรบั ใช้เรยี กขา้ ว่าองค์ชายซูเ่ มย่ ขา้ ก็เริมตงิด พอเท้าแตะ พืนเดินไปยงั กระจกก็ต้องเบิกตากว้างกับใบหนา้ และรา่ งกายตัวเอง เพราะ ใบหนา้ นไี มใ่ ชใ่ บหนา้ ของขา้ แต่เปนใบหนา้ ของซูเมย่ ตัวละครในนิยายต่าง หาก! ขา้ จําได้ดีเพราะตอนอยูบ่ นรถขา้ มองภาพตัวละครนเี ปนภาพสดุ ท้าย ก่อนทีทกุ อยา่ งจะมืดดับไป แต่ไมค่ าดคิดว่าตัวละครซูเมย่ จะมรี ูปโฉมงดงามกว่าทีเห็นในภาพวาดเสยี อีก เรยี กว่าไมต่ ้องถามกระจกวิเศษก็รูไ้ ด้ทันทีว่าใครงามเลิศทีสดุ ในปฐพี ดวงตาเรยี วและไฝใต้ตาทําใหต้ ัวละครนดี เู ซ็กซเี กินหา้ มใจ รมิ ฝปากบางแต่ นา่ หลงใหล ผวิ ทัวเรอื นรา่ งนนั ขาวเนียน รา่ งกายโค้งมนเย้ายวน เฮ้อ…นมี นั ผชู้ ายแนห่ รอื เจ้าคนเขยี นนนั ประสาทดีหรอื เปล่าถึงได้ให้ตัว ละครผชู้ ายนมี รี ูปโฉมงดงามยงิ กว่าผู้หญงิ ยังไมพ่ อแค่ให้รา่ งกายผิดแปลก ยงั ไมส่ าแก่ใจเพราะเจ้านนั มันดันใหต้ ัวละครนเี ปนองค์ชายวิปรติ ทีชอบมี อะไรกับชายหนมุ่ จนมฉี ายาว่าองค์ชายรา่ นสวาท และยงั ไมจ่ บ! เพราะซู เมย่ ดันเปนตัวรา้ ยในนยิ ายอีกต่างหาก! เจ้าคนเขยี นมนั เกลียดอะไรซูเมย่ นกั หนากัน! แต่ปญหาทีมากกว่านนั คือทําไมขา้ ถึงกลายเปนซูเมย่ ไปได้! “องค์ชาย ฝาบาทใหเ้ ขา้ เฝาเพคะ” ระหว่างทีขา้ กําลังนอนตะแคงเหยียดกายคิดหนัก ข้ารบั ใชน้ ามจิวเมยี วก็ เขา้ มาในหอ้ ง ขา้ เหลือบตามองนางทียืนนงิ สงบแต่ตัวสันเทาคล้ายกําลัง หวาดกลัวว่าขา้ จะจับนางไปฆา่

ขา้ ลกุ ยนื แล้วยา่ งก้าวออกไปจากตําหนักเพอื ไปเข้าเฝาฮ่องเต้แคว้นซอื ซงึ เปนหนงึ ในสแี คว้นทีอยูใ่ ต้อาณัติของแคว้นหลิง แคว้นหลิงนนั เปนแคว้นทีใหญท่ ีสุดและมอี ํานาจมากทีสดุ ถ้าให้ขา้ เดาไม่ ผดิ ฉากนจี ะเปนฉากทีซูเมย่ กําลังถูกพระบดิ าเรยี กให้เข้าเฝาเพอื บอกว่า “ขา้ จะแต่งตังเจ้าใหเ้ ปนทตู เพอื ไปยังแคว้นหลิง” ทําไมขา้ ไมห่ ลดุ ไปในนยิ ายทีเรยี กว่านิยายชีวิตตัวเองนะจะได้คาดเดาชีวิต ถกู แต่กลับหลดุ มาในนยิ ายทีขา้ ไมอ่ ยากอยู่ ขา้ ถอนหายใจหากขา้ ไป นยิ ายก็จะดําเนินต่อไปและขา้ ผู้เปนตัวรา้ ยก็มี จุดจบไมส่ วยเสยี ด้วยคงจะใหเ้ ปนไปตามเนือเรืองไมไ่ ด้ “เสด็จพอ่ ขา้ ไมส่ บาย หนกั ตัวเหลือเกินคงไมส่ ามารถเดินทางไปยงั แคว้น หลิงได้” ฮ่องเต้ทีนงั อยู่ มองขา้ แล้วถอนหายใจ หากข้าจําไมผ่ ดิ ฮ่องเต้แคว้นซือ อ่อนแอทีสดุ ในบรรดาสแี คว้น นสิ ัยเหมือนพอ่ ทีกลัวว่าเมียและลูกจะหนี ออกจากบา้ นต้องคอยประคบประหงมเอาใจ “ซูเมย่ จากทีขา้ เหน็ เจ้าก็ไมไ่ ด้ปวยไข้ไมใ่ ชห่ รือ” ขา้ ใชห้ ลังมอื อังหนา้ ผากตัวเองแสร้งคล้ายจะเปนลม “ข้าปวยจรงิ ๆ” “เฮ้อ….” ฮ่องเต้เดินมาหาขา้ แล้วถอนหายใจอีกหลายครังก่อนจะยมิ เหมอื นนกึ บางอยา่ งได้ “เจ้าเคยบอกขา้ ว่า ชอบองค์ชายเฟงอวินของแคว้นหลิงไมใ่ ชห่ รอื นเี ปน โอกาสทีเจ้าจะได้เขา้ ใกล้ อีกอยา่ งเจ้ารู้หรือไมว่ ่าองค์หญงิ เจียวจิงของ แคว้นเอ้อก็เปนทตู ด้วย เจ้าจะปล่อยไว้แบบนหี รอื เจ้าควรถือโอกาสนีขัด ขวางความรกั ของทังสองคน”

ชอื ทีหลดุ ออกจากปากของฮ่องเต้ทําให้ขา้ ขมวดคิว นีมนั ชือพระเอก นางเอกของเรอื งไมใ่ ชร่ ึ จะใหข้ า้ ไปขดั ขวางงันหรือ เหอะ ยกภูเขาด้วยมือ เปล่ายงั ง่ายกว่าอีก “เสด็จพอ่ ทตู นนั คงหมายถึงตัวประกันมากกว่ากระมัง” ทันทีทีขา้ กล่าวจบ สหี นา้ ฮ่องเต้พลันซดี เผอื ดก่อนจะกล่าวตะกกุ ตะกักว่า “จะ…เจ้ารูไ้ ด้อยา่ งไร ในสาสนข์ องแคว้นทีสง่ มามีแค่ข้าทีได้อ่าน” “ขา้ …เอ่อ…ก็คาดเดาไปเรอื ยและดูเหมอื นจะจรงิ ” ขา้ มองฮ่องเต้รา่ งอ้วนทีหนา้ ซดี เผอื ดกว่าเดิมเหมอื นผู้ร้ายทีกําลังถกู ขา้ สอบสวน ขา้ เดินวนรอบกายกล่าวเหมอื นบัณฑิตแต่ทีแท้จริงคือข้าอ่าน นยิ ายเรอื งนแี ล้วต่างหาก “ฮ่องเต้ของแคว้นหลิงคงเรมิ หวาดระแวงแคว้นทังสที ีอยูใ่ ต้อาณัติปกครอง จึงต้องใหแ้ ต่ละแคว้นสง่ ตัวประกันไป….ทีขา้ กล่าวถกู หรือไมเ่ สด็จพอ่ ….” จากใบหนา้ ทีซดี เผอื ดอยูแ่ ล้วบัดนไี ร้สียิงกว่าเดิม เสยี งถอนหายใจหนักดัง ขนึ อีกหลายครงั ก่อนทีศรี ษะจะผงกรบั “เจ้ากล่าวถกู แล้ว…ขา้ ขอโทษแต่ว่ามแี ค่เจ้าคนเดียวเท่านันทีสามารถไป เปนทตู ได้….เจ้าก็รูว้ ่านอ้ งๆ ของเจ้ายังเยาว์วัยนักเหล่าองค์หญงิ ยงิ ไปไม่ ได้….สว่ นองค์ชายก็มแี ค่ซูหมิง….เจ้าก็รูว้ ่าข้าต้องการให้เขาเปนเอ่อ… รชั ทายาท” “เหอะ สดุ ท้ายก็เหลือแค่ขา้ สนิ ะ” “ถือว่าขา้ ขอรอ้ ง หากไมส่ ง่ ทตู ไป แคว้นเราลําบากแน”่ นขี า้ ต้องไปแคว้นหลิงจรงิ ๆ หรอื แบบนีนิยายก็ต้องดําเนนิ ไปในทิศทางขอ งมนั นะ่ สิ ขา้ อยากใชช้ วี ิตเรอื ยเปอยเปนองค์ชายนังกินนอนกินไปวันๆ ไม่ อยากเปนตัวรา้ ยสกั หนอ่ ย

แต่ว่าหากขา้ ปฏิเสธไมไ่ ป แคว้นหลิงคงสง่ ทหารมาจับตัวอยูด่ ี คิดแล้วเศรา้ อยากใชช้ วี ิตกินดีอยูด่ ีในนยิ ายสกั นดิ ก็ไมไ่ ด้ต้องระหกระเหนิ เดินทางไปพบ กับความลําบาก เปนตัวรา้ ยทีต้องกลันแกล้งผู้อืนและถูกผูค้ นอืนรงั เกียจ ไมส่ ถิ ้าขา้ ไมเ่ ปนตัวรา้ ยแล้วเปลียนเปนคนดี ชวี ิตขา้ อาจไมต่ ้องเลวร้ายก็ได้ ฮ่องเต้คงเหน็ ขา้ ยนื นงิ คิดอยูน่ านจึงเอ่ยถามอีกครัง “ได้…ขา้ จะไป” สรา้ งความดีใจแก่ฮ่องเต้อยา่ งยงิ ทังยังบอกว่าจะประทานรางวัลให้ขา้ อยา่ ง งาม ……………… ขา้ ยกชากลินหอมดืม พลางนกึ ถึงเรืองราวในนิยายทีข้าได้อ่าน เนอื เรือง สว่ นมากเล่าถึงแต่ตัวละครสาํ คัญโดยเฉพาะพระเอกและนางเอก สว่ น ตัวประกอบเชน่ ขา้ ไมไ่ ด้ถกู กล่าวถึงนกั ดังนนั ข้าจึงไมค่ ่อยรู้อนาคตของตัว เองเท่าไร หนาํ ซาขา้ ก็อ่านนยิ ายข้ามเสยี มากกว่า แต่หากพดู ถึงจุดจบนะ่ หรอื ไมไ่ ด้สวยงาม ไมร่ ูเ้ จ้าคนเขยี นมนั เกลียดอะไรซูเมย่ นักหนา หากข้า กลับโลกตัวเองได้ อยา่ งแรกทีทําคือไปตบเจ้านันซะ ถ้าขา้ กล้าพอนะ “เจ้าทําอะไร” ขา้ เอ่ยถามจิวเมียวทีกําลังจัดทีนอนให้ พอมองออกไปข้างนอกท้องฟายงั คงสว่าง นางจะใหข้ า้ นอนแล้วรึ เมอื ข้าถาม นางกลับทําหน้าสงสัย ไมท่ ันที นางจะเอ่ยตอบขนั ทีคนหนงึ ก็เขา้ มาในห้อง ถ้าจําไมผ่ ดิ เปนขันทีทีมักอยู่ กับฮ่องเต้ “องค์ชายกระหมอ่ มนาํ ทหารมาใหพ้ ระองค์แล้วพะ่ ยะ่ ค่ะ” ขา้ ขมวดคิวไมเ่ ขา้ ใจเมอื ทหารสามนายก้าวเขา้ มาในหอ้ ง ทังหมดล้วนถอด เสอื เผยใหเ้ หน็ รูปรา่ งทีกํายาํ บกึ บึนดังชายชาตรี

ขา้ ลกุ ยนื “นมี ันอะไร เจ้าพาทหารพวกนมี าทําไม” ขนั ทีอาวุโสยมิ แล้วกล่าวว่า “ฝาบาทประทานใหอ้ งค์ชายพะ่ ยะ่ ค่ะ” “ใหข้ า้ รึ แล้วเหตใุ ดถึงเปนทหารทังสาม” ขนั ทีเหน็ ขา้ เอ่ยถาม คราแรกมนั ไมเ่ ข้าใจก่อนจะรบี ขออภัยแล้วกล่าวต่อว่า “กระหมอ่ มจะนาํ มาเพมิ อีกสบิ คนดีหรือไมพ่ ะ่ ยะ่ ค่ะ” ขา้ ขมวดคิวมากขนึ “อีกสบิ คนร”ึ “เอ่อ…ถ้าอยา่ งนนั อีกยสี บิ คน….” เจ้านมี ันอะไรกันนาํ ทหารมาใหข้ า้ ทําไมทังยงั เพมิ จํานวนมากขนึ อีก ฮ่องเต้ คิดอยา่ งไรถึงมอบรางวัลใหข้ า้ เปนทหาร หากแต่เมือขา้ นกึ บางอยา่ งขึนได้ ต้องสะท้านในอกนขี า้ ลืมไปได้อยา่ งไรว่าซูเมย่ คือองค์ชายรา่ นสวาททีหลับ นอนกับทหารและองค์รกั ษ์มากมาย หมายความว่าฮ่องเต้ประทานสามคน นมี าใหข้ า้ เพือทีจะ…. “เจ้าเอาพวกมันกลับไป” “ใหก้ ระหมอ่ มพาองครกั ษ์….” “ไมต่ ้อง…ไมต่ ้องพาใครเขา้ มาทังนัน เอาพวกมนั กลับไป” ข้าว่าแล้วนงั ลง ทีเดิม ขนั ทีชราดเู หมอื นไมค่ ่อยเขา้ ใจแต่ก็ถอยเท้าแล้วพาทหารทังสาม ออกไป ขา้ หงดุ หงิดใจยงิ นกั ถึงแมข้ า้ จะมาเปนซูเมย่ แบบกลางคันแต่ตัวขา้ ก็คือซู เมย่ หมายความว่ารา่ งกายขา้ ผา่ นผชู้ ายมามากมายแล้ว แค่คิดก็เรมิ ขยะแขยงตัวเอง เพล้ง

“ขะ…ขออภัยเพคะองค์ชาย” จิวเมียวรีบก้มหยิบถ้วยนาชาของข้าทีหล่น แตกกระจาย นางผนู้ หี นา้ ตาแม้จะนา่ รกั แต่ออกจะขกี ลัวเกินไป นางรบี ก้มลงเก็บอยา่ งลกุ ลีลกุ ลนจนนวิ ถกู บาดเลือดอาบแต่นางไมส่ นใจ เหมือนกับว่าสงิ ทีต้องเจอหลังจากนจี ะหนักหนากว่าหลายเท่า หลังจาก นางเก็บจนเสรจ็ ก็รบี ก้มหวั จรดพืนขออภัยแก่ข้า แอบเหน็ ว่านางรอ้ งไหน้ าํ ไปแล้ว ขา้ ถอนหายใจลกุ ยนื มองนาง “จิวเมยี ว” “พะ…เพคะ” “ลกุ ขนึ เถอะ” “เพคะ” นางรบี ลกุ ยนื แต่ยงั ก้มหนา้ ตัวสนั เทาอยา่ งหวาดกลัว ขา้ กอดอก “รนิ นาชาใสถ่ ้วยใหมใ่ หข้ า้ ” จิวเมยี วคงตกใจไมน่ อ้ ยกับคําพดู ของข้า เพราะนางคงคิดว่าขา้ จะเกรยี ว กราดใส่ แม้จะตกใจแต่นางก็รบี ทําตาม ท่าทางนางคงถูกซูเมย่ ตัวจริง ทํารา้ ยจิตใจและรา่ งกายไมน่ อ้ ยเพราะซูเมย่ นนั เปนคนอารมณ์รา้ ย ตอนที ขา้ อ่านรูส้ กึ จะมฉี ากทียกเท้าถีบจิวเมียวด้วย เฮ้อ..นางนา่ สงสารจริงๆ หลังจากจิวเมียวรนิ นาชาใสถ่ ้วยใหมใ่ หข้ ้าดืม ขา้ จึงเอ่ยถามนาง “จิวเมยี วเจ้าว่าขา้ เปนคนยงั ไง” นางยนื ก้มหนา้ นงิ กลืนนาลายเฮือกใหญ่

“ขา้ ถาม” “เอ่อ..ใจดีมีเมตตาเพคะ” “แนใ่ จหรอื ” “เพคะ!” “จิวเมียว เจ้าฟงขา้ นะต่อไปนขี า้ จะเปนคนใหม่ จะเปนซูเมย่ คนใหม่ ไม่ เปนตัวรา้ ยแล้ว” นางกระพรบิ ตาปรบิ ๆ อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ “อยา่ งเมอื ก่อนขา้ อาจจะเอ่อ…ด่าเจ้าบ้างแต่ต่อไปนีขา้ จะเปลียนเปนคน ใหม…่ จะทําดีกับเจ้า…ใหเ้ จ้าคิดว่าขา้ กับเจ้าเปนเพอื นกัน” หากเปนชีวิตจรงิ ขา้ คงกระอักกระอ่วนไมน่ อ้ ยทีได้มาอยูใ่ กล้ชิดผหู้ ญงิ ซา ยงั ถูกปรนนบิ ตั ิอยา่ งดีแบบถึงเนอื ถึงตัวขนาดนี ขา้ อาจหลงเสนห่ ์นางได้ เพราะในโลกความจรงิ อยา่ ว่าแต่ผู้หญงิ เลยคนปกติยงั ไมค่ ่อยกล้ายุง่ กับข้า เดินตลาดผา่ นหนา้ รา้ นทีก็ถูกไล่แล้ว แต่ว่านางผนู้ เี ปนแค่ตัวละครในนยิ ายซึงข้าไมไ่ ด้คิดว่านางเปนคน หากให้ เปรยี บคงเหมอื นกระดาษมีชีวิต ถ้าข้าสนใจนางสนิ า่ แปลก พอขา้ พูดประโยคเมอื ครูน่ างก็ทําหน้างง แนน่ อนว่านางไมเ่ ข้าใจแต่ก็พยกั หนา้ เออออ ขา้ ถอนหายใจแล้วลกุ ยนื ประจันหนา้ กับนาง “เจ้าตบขา้ ” นางเบกิ ตากว้างเหมอื นเหน็ ผี เมอื ข้าออกคําสงั “ตบขา้ …ขา้ จะไมต่ บเจ้าตอบ เพอื ให้เจ้าเหน็ ว่าข้าเปลียนไปและอยากเปน เพือนกับเจ้ามากกว่า” “มะ..หมอ่ มฉันไมก่ ล้าเพคะ องค์ชาย…”

“ถ้าเจ้าไมท่ ําขา้ จะ….ขา้ จะวิงชนเสา ลองคิดดูสิว่าถ้าข้าบาดเจ็บจะเกิด อะไรขนึ ” ดูเหมอื นว่าขา้ จะขม่ ขูน่ างเสยี แล้ว นางทําหน้าเหมือนจะเปนจะตาย มากกว่าเดิม มอื เรยี วค่อยๆ ยกขนึ แล้วหลับตา “ฟาดใหแ้ รงๆ นะ ถ้าเจ้าฟาดเบาขา้ ก็จะใหเ้ จ้าตบใหม”่ “มะ…หมอ่ มฉนั ขออภัยด้วยนะเพคะ” เพียะ! แรงจรงิ ๆ ขา้ นเี กือบเหน็ ดาวเลยทีเดียว พอนางตบขา้ แล้ว ก็รบี คกุ เขา่ โขก หวั ลงพนื พลางขอโทษอยูน่ นั ล่ะ ขา้ ต้องรบี พยุงให้นางลุกยนื “จิวเมยี วเจ้าอยา่ ได้ขอโทษเลย…ต่อไปนเี จ้ากับขา้ เปนเพอื นกัน ข้าจะไม่ ทํากับเจ้าเหมือนเมือก่อนอีก” ขา้ ยิมให้อยา่ งจรงิ ใจ จิวเมยี วคงตกใจไม่ นอ้ ยคิดว่านางคงอยากตามหมอมาตรวจอาการขา้ แล้ว แต่เอาเถอะคงต้องค่อยๆ เปน ค่อยๆ ไป นางต้องติดตามขา้ เพือเดินทางไป ด้วยหากนางยงั กลัว แล้วขา้ จะไปมีพวกพ้องสกั คนได้ยงั ไง ………………………. สองวันหลังจากนนั ขา้ ก็ออกเดินทางไปยงั แคว้นหลิง มขี ้ารับใช้ติดตามมา หนงึ รถม้า มที หารรว่ มเดินทางมาด้วยไมก่ ีนายเพราะตอนนแี คว้นซอื ขาด กําลังพล ขา้ ทีอยูใ่ นรถม้าได้แต่เท้าคางมองไปขา้ งนอก มองพืนดินทีแหง้ แล้ง ต้นไม้ แทบจะไมม่ ี หญา้ ก็เ**่ยวเฉา ทกุ อยา่ งบง่ บอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของ แคว้นนไี ด้อยา่ งดี พนื ดินยากแก่การเกษตรกรรม ฝนทิงชว่ งหลายเดือน ดู เหมอื นจะลดเงินเดือนขา้ ราชการด้วยเรียกว่าเปนแคว้นยากจนของจรงิ อีกอยา่ งขา้ ในฐานะทูตไมส่ ติ ัวประกันยงั ต้องนาํ เครืองบรรณาการไปให้ แคว้นหลิงอีก คิดแล้วได้แต่สา่ ยหน้าจะรดี เลือดกับปูหรอื ไง

“องค์ชายดืมชาเพคะ” จิวเมียวยนื ถ้วยชาให้ ขา้ ก็รบั ไปดืม หลับตาพรมิ พอได้ดืมชาแล้วรูส้ กึ สดชืนจรงิ ๆ ขา้ มองภายในรถม้าแล้วมอง จิวเมียวทีนงั อยูอ่ ีกฝงอยา่ งสงบเสงียม พลางมองไปยงั ด้านนอกอีกครัง นขี า้ เขา้ มาอยูใ่ นนยิ ายจรงิ ๆ หรอื ทําไมแต่ละอยา่ งล้วนเหมือนจรงิ ขนาดนี ขา้ มองนาชา มองรา่ งกายตัวเองทีสมั ผัสได้มตี ัวตนจริงๆ แล้วขา้ จะออกไปจากนยิ ายได้อยา่ งไรกัน การเดินทางใชเ้ วลาถึงหนงึ เดือนกว่าจะถึงแคว้นหลิง และนนั ก็ทําใหข้ า้ และจิวเมียวสนทิ กันมากขนึ นางไมค่ ่อยกลัวข้าเหมือนเมอื ก่อนแล้ว แต่ ขณะทีขบวนกําลังจะเดินทางเขา้ ใกล้เมอื งหลวงในอีกไมช่ า้ จู่ๆ รถมา้ ก็ หยุดลง ขา้ เปดหนา้ ต่างพลางชะโงกหนา้ มอง ได้ยินเสียงรอ้ งอยา่ งเจ็บปวดและ เสยี งต่อสทู้ ีดังมาจากรถม้านาํ ขบวนคันหนา้ สุด เกิดเรอื งอะไรขนึ ! “องค์ชายเกิดเรอื งแล้วพะ่ ยะ่ ค่ะ พวกเราเจอโจรปา!” คนขบั รถมา้ เปด ประตูบอกอยา่ งตืนตระหนก “ขบั หนพี วกมันไปใหไ้ ด้! ฝาผา่ นพวกมันไปยงั เมืองหลวงแคว้นหลิงเดียว น!ี ” “พะ่ ยะ่ ค่ะ!” ขา้ ไมร่ ูว้ ่าโจรปามันมจี ํานวนมากแค่ไหน แต่สถานการณ์ฝายขา้ ยอ่ มเพลียง พลาแนน่ อน ทหารทีรว่ มเดินทางมามีไมก่ ีนาย ถ้าไมห่ นีคงไมน่ า่ จะรอด ขา้ ชะโงกหนา้ มองด้านนอกอีกครงั เห็นรถม้าของข้ารบั ใช้พลิกควา ไม่ ทราบชะตากรรมของพวกนางด้านในแต่ว่าดูจากสภาพแล้วก็ได้แต่ภาวนา ขณะทีรถม้าของขา้ กําลังจะขบั ฝาไป ธนกู ็พงุ่ ยิงคนขบั จนรว่ งหล่น ทําให้ ตอนนรี ถม้านนั ไรก้ ารควบคุมเสยี แล้ว!

“ทํายงั ไงดีเพคะองค์ชาย!” จิวเมยี วกรดี รอ้ งเมือรถม้าเสียการควบคุม ขา้ เปดประตเู พอื คิดจะจับบังเ**ยนม้าเพอื ควบคมุ มันแทน แต่กลับมีโจรปา คนหนงึ กระโดดขนึ มาจับสายบงั เ**ยนเสยี ก่อนแล้วบงั คับม้าให้หยุดลง ไมใ่ ชเ่ รอื งราวนา่ ยนิ ดีสกั นดิ ทีมา้ หยุดวิงเพราะต้องมาเจอเรืองทีเลวร้ายยิง กว่า ขา้ ดึงจิวเมยี วใหอ้ ยูด่ ้านหลังเพราะยังไงนางก็เปนผู้หญงิ สมควรถูก ปกปอง แมน้ างจะเปนแค่ตัวละครในนิยายหากแต่นางยังสําคัญต่อข้า ดัง นนั นางจะเปนอันตรายไมไ่ ด้ โจรปาหนา้ ตาอัปลักษณ์จ้องมองเราสองคนแล้วเบิกตากว้างคล้ายมนั ได้ เจอของลาค่า ขา้ กันจิวเมยี วมากขนึ เมือมองแววตาทีหนื กระหายของมนั มอื โสโครกยนื มาจับแขนของขา้ แล้วกระชากใหอ้ อกไปจากรถมา้ ทันที “องค์ชาย!” จิวเมียวรอ้ งเสยี งหลงแล้วรบี วิงตามลงมา ทันทีทีพวกมันเหน็ ขา้ ต่างมองกันตาค้างก่อนจะเปลียนเปนหืนกระหาย ทุก สายตามองขา้ เพียงจุดเดียวไมส่ นใจจิวเมยี วสักนดิ ขา้ นนั สะท้านในใจเมอื นกึ ได้ว่าซูเมย่ นนั งดงามเพยี งใดไมแ่ ปลกทีพวกมนั จะมองด้วยสายตาเชน่ นี ขา้ สะบัดแขนทีถกู จับแต่มันกลับไมย่ อมปล่อย “ปล่อยมอื สกปรกของเจ้าซะ รูห้ รือไมว่ ่าคนผนู้ ีคือใคร!” จิวเมยี วรีบมายืน ขา้ งขา้ แล้วตะโกนบอก หากแต่นางกลับถกู ผลักจนล้มลง “จิวเมยี ว!” ขา้ มองใบหนา้ โจรปาอัปลักษณ์อยา่ งไมพ่ อใจ “ปล่อยขา้ เดียวนี ขา้ เปนองค์ชายแคว้นซอื และตอนนีเดินทางมาเปนทตู แคว้นหลิง หากเกิดอะไรขนึ กับพวกข้า พวกเจ้าไมร่ อดแน”่ “ฮ่าๆ ๆ พวกขา้ ไมก่ ลัว แต่เปนถึงองค์ชายท่าทางนา่ ลิมลองกว่าเดิม” ว่า แล้วพวกมันหลายคนก็เขา้ มาล้อมข้าไว้

ขา้ ใชม้ ืออีกขา้ งกําหมัดต่อย เเต่กลับถกู มนั จับไว้ได้ ตอนนเี เขนทังสองขา้ ง ของขา้ ไรอ้ ิสระเเล้ว ได้ยนิ เสยี งจิวเมยี วรอ้ งจะเข้ามาชว่ ยแต่ก็ถูกผลักให้ล้ม ตามเดิม มอื มากมายจากพวกมันเรมิ มาสัมผัสสว่ นต่างๆ ของขา้ “อ๊ากกก” ขา้ ใชฟ้ นกัดมอื ของมนั คนหนงึ ทีจับใบหน้าขา้ จนเลือดอาบ เพยี ะ! “เจ้ากล้ามาก! สงสยั ชอบความรุนแรง ได้! เดียวพวกขา้ สนองให!้ ” ขา้ มองพวกมันตาขวางเมือถูกตบ ขณะทีกําลังจะส้จู นตัวตายก็ได้ยินเสยี ง รถมา้ ทีกําลังวิงมา พวกมันต่างหนั ไปมองก่อนจะรบี ละจากตัวข้าแล้วยก ดาบขนึ พรอ้ มสู้ “องค์ชายเปนอะไรหรอื ไมเ่ พคะ” จิวเมยี วรบี มาหาขา้ ทันที พอนางเหน็ แก้มทีแดงและมมุ ปากมีเลือดไหลก็ รอ้ งอยา่ งตกใจ “พวกมนั บงั อาจนกั ทีทําองค์ชายขนาดน!ี ” ขา้ ไมไ่ ด้พูดตอบ แต่กําลังมองดูเหตุการณต์ รงหน้า พวกโจรปามนั กําลัง ต่อสกู้ ับคนกล่มุ หนงึ ขา้ เพง่ ตามองบุรุษผหู้ นงึ ทีอยูไ่ กลจากข้าพอสมควร เขาเพยี งยกดาบฟนไมก่ ีครงั ก็สามารถฆา่ โจรปาได้แทบหมดสิน “อะ..อ่อกก” ทังขา้ และจิวเมียวต่างก็ก้มหน้าอาเจียน แมจ้ ะเปนเรืองใน นยิ ายก็เถอะแต่การทีเหน็ การฆา่ ฟนแล้วเลือดไหลไส้ทะลักตรงหนา้ ก็ไมใ่ ช่ เรอื งทียนื ดูอยา่ งไมส่ ะทกสะท้าน ข้าไมร่ ูว้ ่าพวกทีมานันมาดีหรอื มาร้ายจึง ไปหลบซอ่ นกับจิวเมยี วทีหลังต้นไม้ใหญ่ “องค์ชายเจ็บมากหรอื ไมเ่ พคะ” นางใชผ้ า้ เช็ดเลือดให้ “ไมเ่ จ็บมากเท่าไร ว่าแต่พวกทีมาใหมน่ นั เจ้ารูจ้ ักไหม”

จิวเมียวสา่ ยหนา้ “ไมเ่ พคะ” “งันร”ึ ขา้ ถอนหายใจตอนนเี สยี ทังคนทังรถมา้ เหลือเพยี งข้าและจิวเมียวสองคน มองแขนตัวเองทีถกู จับ ถูกลบู ไล้แล้วรูส้ ึกขยะแขยงนกั ทังใบหน้าก็ถกู สมั ผสั จนอยากจะอาเจียนอีกรอบ การฆา่ ฟนดําเนนิ ไมน่ านนกั ทุกอยา่ งก็เริมสงบลง ข้าแอบมองบุรุษผนู้ ันที กําลังยนื มองซากศพก่อนทีสายตาจะประสานกับขา้ พอดีและกําลังเดินเขา้ มาหา “นะ..หนดี ีไหมเพคะ” “อะ..อืม…” ขณะทีกําลังคิดจะหนี เสยี งเรยี กก็ดังขนึ เสียก่อน “ช้าก่อนพวกท่านอยา่ เพิงหนี พวกขา้ มาดี” ขา้ หนั หนา้ ไปมองก่อนจะเบิกตากว้าง คนผ้นู ีขา้ เคยเห็นทีหน้าปกนยิ ายแม้ อยูร่ มิ แต่ก็เด่นสะดุดตาด้วยใบหน้าทีหล่อเหลา แมน้ กั เขยี นจะบอกว่า พระเอกของเรอื งหนา้ ตาดีทีสดุ ก็ตามแต่สาํ หรบั ข้าฮาเรม็ คนอืนหล่อเหลา กว่านกั ไมใ่ ชแ่ ค่ขา้ ทีตกใจเพราะเขาเองก็ตกใจทีเหน็ ขา้ เหมือนกัน “ซูเมย่ เองร”ึ ขา้ อึกอักเล็กนอ้ ยคงต้องแสดงละครเปนซูเมย่ โดยไมเ่ ผยพิรุธ ข้าจึงพยัก หนา้ รบั แล้วยมิ ให้ แต่เขาเพยี งนงิ ไมไ่ ด้มีทีท่าเปนมติ รเท่าไรนกั “เจ้าบาดเจ็บหรอื ไม”่ “บาดเจ็บเล็กนอ้ ยแต่ไมเ่ ปนอะไรมาก ขอบคุณท่านทีชว่ ย”

“ไมเ่ ปนไร…แต่คนของเจ้าถกู ฆา่ ตายหมดสินแล้วทังรถม้าก็เสียหาย หาก เจ้ามาเปนทตู เหมอื นกันขนึ รถมา้ ไปพรอ้ มข้าก็ยอ่ มได้” “แนน่ อนขา้ จะไปกับท่าน” ขา้ ยงั คงยมิ ใหแ้ ต่เหวินอียงั คงหนา้ นิงอีกเชน่ เคย ขา้ ลอบถอนหายใจไม่ แปลกทีจะมที ่าทีต่อขา้ เชน่ นใี นเมอื ข้าเปนตัวร้ายทีเคยรงั แกเจียวจิง นางเอกของเรอื งทีเขาหลงรกั ขา้ และจิวเมียวเดินตามเหวินอีเขา้ ไปในรถม้า ลอบมองเขาทีนงั ตรงขา้ ม และกําลังอ่านบางอยา่ ง ท่าทางจะเปนเรืองเกียวกับวิชาดาบ “ท่านชอบเรอื งวิชาดาบร”ึ “ใช”่ “ขา้ เหน็ ท่านตวัดเพยี งไมก่ ีดาบก็ฆา่ โจรปาอยา่ งมากมาย ท่านเก่งกาจนกั ” “ขอบคณุ ” ยงั คงก้มหนา้ และไมไ่ ด้มองขา้ สกั นิด ขา้ เรมิ โมโหจึงกอดอกหนั หนา้ ไปทางหน้าต่างไมส่ นใจเขาเชน่ กัน จน กระทังรถม้าเคลือนตัวเขา้ เมืองหลวงของแคว้นหลิง ข้าจึงเริมอารมณด์ ี มองพอ่ ค้าแมค่ ้ากําลังค้าขายคึกคัก ผูค้ นมากมายเดินชม หากแต่หลายคน กลับจับจ้องขา้ ไมว่ างสายตา โดยเฉพาะผู้ชาย ไมอ่ ยากจะเชือว่าทุกคนต่างมองขา้ อยา่ งชืนชม ทังทีในชีวิตจรงิ ขา้ นันมกั ถูกลืม ได้แต่ทําตัวอึมครมึ อยูใ่ นหอ้ งเชา่ เล็กๆ และแต่งนยิ ายเลียงตัวเองไป วันๆ แต่ตอนนกี ลับตรงกันขา้ มอยา่ งสินเชงิ นนั สเิ พราะขา้ คือซูเมย่ ….

ขา้ รบั รูว้ ่าเหวินอีมองอยูต่ ลอดเวลา จึงหนั ไปมองและสายตาเราก็ประสาน กัน เราไมไ่ ด้มองกันอยา่ งหวานเชอื มหรือเปนมิตร แววตาของเขานนั ชา่ ง เยน็ ชาคล้ายมองว่าขา้ นนั เปนพวกต้องการผูช้ ายถ้าให้บอกภาษาชาวบา้ น คงหมายถึงกําลังอ่อยอยู่ แม้ไมพ่ ดู แต่แววตาแบบนขี ้าก็พอเดาออกและไม่ ชอบใจนกั “นที ่าน…” ขณะกําลังจะเอ่ยถามอยา่ งไมพ่ อใจ จู่ๆ รถม้ากลับหยุด กะทันหนั จนหวั ขา้ เกือบโขกขอบหนา้ ต่าง “องค์ชายเปนอยา่ งไรบ้างเพคะ” จิวเมยี วถามอยา่ งรอ้ นรน สว่ นขา้ ขมวด คิวอยา่ งไมพ่ อใจนกั เหวินอีเปดประตรู ถม้าเอ่ยถามคนขบั “เกิดอะไรขนึ ” “กระหมอ่ มไมท่ ราบพะ่ ยะ่ ค่ะ เหน็ รถม้านาํ ขบวนหยุดกระหมอ่ มจึงหยุด ตาม” ไมน่ านคนขบั รถมา้ นาํ ขบวนด้านหนา้ สุดก็รบี มารายงาน “องค์ชาย รถม้าขบวนหนา้ ของใครไมท่ ราบท่าทางจะเกิดเรอื ง” “งันร”ึ ว่าพลางรบี ลงจากรถแล้วเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ข้านนั ก็รบี วิงตามอยากเหน็ ด้วยตาตัวเองว่าเกิดเรอื งอะไรถึงขนั ต้องหยุดรถ แต่ด้วยเสอื ผา้ ทียาวรุม่ รา่ มและสสี นั แสบตาทําให้ขา้ เริมอารมณเ์ สียมากขึน รอ้ นก็รอ้ น หงดุ หงิดก็หงดุ หงิด แต่เมอื เดินไปด้านหน้ารถม้าคันดังกล่าว ก็ เหน็ หญงิ สาวสองนางกําลังชว่ ยพยุงหญิงชราใหล้ ุกยืน ดจู ากด้านหลัง พวก นางใสช่ ุดต่างจากชาวบ้าน และหนึงในสองนางนนั แต่งตัวเหมือนหญิงสูง ศกั ดิหากขา้ เดาไมผ่ ดิ นางนา่ จะเปนเชือพระวงศ์ เหวินอีรบี ไปชว่ ยทันทีเมือเหน็ หนา้ ของนาง

สว่ นขา้ นนั พลันหยุดชะงักชวั ครู่ เมือเหน็ ใบหนา้ ของหญิงสาวในชุดสูงศกั ดิ นางคือองค์หญงิ เจียวจิง นางเอกของเรืองนผี ู้ทีอยูเ่ ด่นหราในหน้าปกนิยาย โดยมีผชู้ ายล้อมรอบ!

เจียวจิงนางนนั สวยก็จรงิ แต่ซูเมย่ งามกว่านางมากนกั จนขา้ ต้องตังคําถาม กลับว่าคนเขยี นต้องการสอื อะไรกันแน่ “เจ้าเปนอะไรมากหรอื เปล่า” “ไมเ่ พคะ หมอ่ มฉนั เพยี งมาชว่ ยท่านยายทีล้มลงกลางทางเท่านัน” “ดีแล้ว” เหวินอียมิ ใหท้ ันที ทังทีเมอื ครูย่ ามอยูก่ ับข้ายังทําหน้าเรียบเฉยอยูเ่ ลย ข้า แอบไมพ่ อใจเพยี งขา้ เปนตัวรา้ ยถึงกับยิมให้ไมไ่ ด้เชียวหรือ เจียวจิงเมอื เหน็ ขา้ นางตกใจพอสมควรแล้วรีบก้มหวั ให้ “องค์ชายซูเมย่ ” ขา้ ก็ก้มหวั ตอบ ขา้ จะไมเ่ ปนตัวรา้ ย ขา้ จะเปนคนดี ดังนันขา้ จะทําดีกับนาง ข้าจะได้มคี วาม สขุ ไมต่ ้องลําบากลําบนถูกคนอืนรงั เกียจ “ถอยหา่ งจากเจียวจิงซะ” เสยี งหนงึ ดังขนึ พรอ้ มปรากฏบุรุษผ้หู นงึ ทีเดินมา รา่ งกายสงู ใหญ่ ใบหน้า หล่อเหลาดังเทพสวรรค์มาจุติคือสิงทีเจ้านักเขียนนนั บรรยายพระเอกของ เรอื งนี เขาโอบตัวนางเขา้ อ้อมกอด ทังยงั มองข้าด้วยสายตารงั เกียจ แต่นางนัน กลับขดั ขนื เล็กนอ้ ยและละจากอ้อมกอดอยา่ งเขินอายเหมอื นหญงิ สาวที ต้องการรกั ษาพรมจรรย์ ทําตามจารีตประเพณที ีดีงาม “ใหข้ า้ ถอยไปรึ ทําไมต้องใหข้ า้ ถอยไป”

“ต้องรอใหเ้ จ้าทํารา้ ยเจียวจิงก่อนร”ึ แววตาและท่าทางทีไมเ่ ปนมติ ร บง่ บอกความเปนศตั รูขององค์ชายเฟงอวิ นทีมตี ่อขา้ ได้ดี ขา้ ไมพ่ อใจอยา่ งมาก เพราะข้ายงั ไมไ่ ด้ทําอะไรนางและไม่ คิดจะทําด้วย ขา้ พยายามยมิ “ขา้ ไมค่ ิดจะทํารา้ ยนาง ต่อไปนขี า้ จะทําดีกับนาง ท่านโปรดวางใจ” “ใครเชอื เจ้าคนนนั เปนคนโง่ คนร้ายกาจอยา่ งเจ้ามรี ทึ ีจะกลับตัวกลับใจ” ขา้ นวิ หนา้ กํามอื แนน่ “แล้วต้องทํายงั ไงพวกท่านถึงจะยอมเชือ!” ขา้ มองเฟงอวินไมล่ ดละแล้วหนั ไปมองเหวินอีเพือขอคําตอบซึงแววตาของ เขานนั เต็มไปด้วยความเยน็ ชา “อยา่ ทะเลาะกันเลยเพคะ องค์ชายซูเมย่ เปนเพอื นกับหมอ่ มฉันได้ไหม เพคะ” นางจับมือขา้ แล้วยมิ ให้ ซงึ ข้าก็พยกั หน้าตอบอยา่ งยินดี แอบมอื สนั เล็กนอ้ ยเพราะขา้ ไมเ่ คยจับมือผหู้ ญิงมาก่อนแต่ว่าเพราะนางเด็กกว่ามาก จึงไมไ่ ด้ถึงขนาดใจสนั อีกอยา่ งนางเปนแค่กระดาษทีมชี ีวิต “เจียวจิงอยา่ เขา้ ใกล้มัน” เฟงอวินจับตัวนางใหอ้ ยูห่ า่ งจากขา้ ขา้ นวิ หนา้ เจ้าพระเอกนขี รี ะแวงเหลือเกิน นา่ หงดุ หงิดนัก! “เจ้ามาทางไหนกลับไปทางนนั ซะ” ขา้ ไมพ่ อใจมากขนึ แต่ก็ไมอ่ ยากมีเรืองจึงคิดทีจะเดินกลับไปยังรถมา้ แต่ ระหว่างทีขา้ กําลังจะหนั หลังกลับไปสายตาพลันเหน็ หญิงชราทีองค์หญิง ชว่ ยพยุงกําลังจะแอบขโมยถงุ เงินของขา้ รบั ใช้นาง ขา้ รีบกระชากหญงิ ชรา ทันที ในสายตาขา้ ขา้ กําลังชว่ ยคนแต่ในสายตาคนอืนขา้ กําลังรงั แกคนแก่!

“โอ๊ย” “ท่านยาย!” หญงิ ชราล้มลงหงายหลัง องค์หญงิ ใสซ่ อื รีบเข้าชว่ ยอยา่ งรอ้ นรน สว่ นข้า นะ่ หรอื “เจ้า!” ปก! ถูกผลักจนล้มลงนะ่ สิ ขา้ เงยหนา้ มองพระเอกของเรือง ทีเจ้าคนเขยี น บรรยายว่า อารมณ์รา้ ย ทังยงั เกลียดข้ามากอีกต่างหาก จิวเมียวรบี พยุงขา้ ใหล้ กุ ยนื แต่เพราะไอ้ชุดลากยาวบ้านีทําใหล้ กุ อยา่ ง ทลุ ักทุเล ใหถ้ ึงทีหมายก่อนเถอะข้าจะสงั โล๊ะ! “ท่านผลักขา้ ทําไม!” “เหน็ แล้วยงั จะมาถามอีก!” เขาชีหนา้ ว่าข้า ขา้ กํามือแนน่ “ยายแก่คนนกี ําลังจะขโมยเงินเจ้า!” ข้าชีไปทางขา้ รบั ใชข้ องเจียวจิงซงึ นางก็ก้มมองถงุ เงินทีแขวนไว้ตรงเอวทันที “ขะ..ขา้ เปล่า ขา้ ไมไ่ ด้ทํานะ ฮะ..ฮึก” ยายแก่ร้องไห้อยา่ งนา่ สงสาร แค่นกี ็ เรยี กคะแนนสงสารได้มากแล้ว หลายสายตาจากชาวบ้านทีเริมมุงดู เหตกุ ารณต์ ่างมองขา้ อยา่ งไมพ่ อใจ ได้ยินเสียงพูดคุยกันว่าข้ารงั แกคนแก่ ขา้ มองไปยงั พระเอก นางเอก และเหวินอีทียืนคนละฝงกับขา้ สายตาของ แต่ละคนนนั ล้วนไมพ่ อใจ สว่ นเจียวจิงปลอบใจยายคนนนั อยู่

“ยายแก่ถ้าขนื ยงั โกหกอีกขา้ จะฆา่ เจ้า!” ขา้ หมดความอดทนชีนวิ อาฆาต ทันที ยายแก่รอ้ งไหส้ นั กลัว เจียวจิงก็รบี กอดปลอบใจ “ซูเมย่ เจ้าอยา่ ได้แสดงความรา้ ยกาจต่อชาวบา้ น!” “ขา้ ไมไ่ ด้รา้ ยกาจ! ขา้ ชว่ ยต่างหาก!” ข้าตะโกนอยา่ งไมพ่ อใจ สายตาแอบเหน็ ยายแก่ยกยมิ ขา้ โมโหจนเส้นทีประคองความโกรธขาดผึง สดุ ท้ายขา้ ทนไมไ่ หวกระชากนางออกจากการปลอบของเจียวจิงทันที “กรดี ดดดด” หญงิ ชราล้มลงอีกครงั ความชุลมุนบงั เกิดขา้ บีบแขนนางแล้วตะคอกใส่ “สารภาพสวิ ่าเจ้าเปนหวั ขโมย! สารภาพมา!” ปก! “องค์ชาย!” ขา้ นนั ถูกกระชากแล้วผลักจนล้มลงอยา่ งแรงอีกครัง ปลายดาบของเฟงอ วินจ่อทีคอขา้ “หยุด! หากเจ้ายงั ไมห่ ยุดขา้ จะสงั ให้ทหารนําตัวเจ้าไปขงั !” ขา้ มองไปรอบๆ ตอนนขี า้ กลายเปนคนเลวในสายตาคนอืนไปหมดสนิ แล้ว เฟงอวินแทบอยากจะฆา่ ขา้ เหวินอีมองข้าอยา่ งเยน็ ชาจนแทบกลายเปน เศษดินมากกว่าเดิม ขา้ หนั ไปมองเจียวจิงแล้วยมิ ให้ “เจียวจิงเจ้าเชอื ขา้ ใชไ่ หม ขา้ เปนเพอื นเจ้านะ” นางหลบสายตา

“เจ้ากลับแคว้นเจ้าไปซะ ทีนไี มย่ นิ ดีต้อนรับคนอยา่ งเจ้า!” “จะยนิ ดีหรอื ไม่ ไมส่ าํ คัญในเมือตอนนีขา้ เปนทูตจากแคว้นซือ ถ้าท่านจะ ไล่ขา้ กลับไปฮ่องเต้คงจะไมพ่ อพระทัย” ข้ายกยิมเหมอื นผชู้ นะ สว่ นเขาฮึดฮัดอยา่ งไมพ่ อใจ “เอาดาบออกไปจากคอขา้ ซะ!” เฟงอวินยงั คงนงิ เรามองตากันไมล่ ดละไมม่ ีใครยอมใครจนกระทังเจียวจิง เอ่ยขอรอ้ งเขาถึงยอมเก็บดาบอยา่ งไมเ่ ต็มใจ ยายแก่ถกู เจียวจิงพยุงพาไป หาหมอ แนน่ อนว่าเฟงอวินยอ่ มตามนางไป ขา้ มองเหวินอีเพือขอใหเ้ ขาเขา้ ใจ “เจ้าเดินไปวังหลวงเองเถอะ” เขาพูดเพยี งเท่านนั แล้วเดินกลับไปทีรถมา้ ใบหนา้ ขา้ ชาจนร้อน หมายความว่าเขาไมใ่ หข้ า้ ขนึ รถมา้ ไปด้วยแล้วรึ ขา้ แค่นหวั เราะเยาะตัวเอง ทีทําดีกลับโดนด่า พอจะกลับตัวกลับใจเเต่ไมม่ ใี ครเชือ นกึ เเล้วสงสารทังซูเมย่ เเละตัวเอง “องค์ชายเจ็บตรงไหนไหมเพคะ” ขา้ สา่ ยหนา้ แล้วค่อยๆ ลกุ ยนื เดินไปขา้ งทางเพือหลบรถมา้ ทีกําลังผา่ นไป ชาวบ้านต่างรวมกล่มุ มาด่าขา้ ไมล่ ดละ ขา้ มองพวกมนั ตาขวางแล้วตะวาด ลัน “หบุ ปากซะ ไมง่ ันปากของพวกเจ้าจะต้องถกู ตัดทีว่าร้ายเบอื งสูง!” เพียงเท่านนั พวกมันต่างหยุดนงิ “ไปกันเถอะจิวเมยี ว”

ขา้ ว่าแล้วเดินตามรถมา้ ของเหวินอีไปยังวังหลวง ในใจทังแค้นทังเสียใจ บอกตัวเองว่าเอาใหม่ แต่กว่าขา้ จะเดินไปถึงหน้าประตทู างเขา้ วังหลวงขา นนั ก็ล้าจนสนั ทหารมองขา้ ทังสองแล้วยืนขวางไมใ่ หเ้ ข้าไป จนข้าต้องยก ปายฐานะขององค์ชายแคว้นซอื ให้ดูพวกมนั จึงยอมหลีกทาง ขา้ รบี เดินตามขนั ทีผหู้ นงึ ทีนาํ ทางไปยังท้องพระโรงเพอื เข้าเฝาฮ่องเต้ แคว้นหลิง เเต่ระหว่างนนั เพราะความงดงามของขา้ ทีมากเกินไปจึงทําให้ เหล่าขา้ ราชบรพิ ารต่างมองกันตาค้าง แต่ขา้ ก็ไมไ่ ด้สนใจพวกมนั ขา้ ก้าวเขา้ ไปด้านในท้องพระโรง เเละเมอื เงยหนา้ มองเบอื งหนา้ ต้องหยุด ชะงักเมือเหน็ คนผหู้ นงึ นงั อยูบ่ นบลั ลังก์ ความนา่ เกรงขามนนั ต่างจาก ฮ่องเต้แคว้นซอื นกั แมจ้ ะเขา้ สวู่ ัยชราแล้วก็ตาม แต่ท่าทางจะหวั แข็งนา่ ดู สองขา้ งของท้องพระโรงเต็มไปด้วยขุนนางมากมาย หากเเต่สายตาขา้ เหน็ คนผหู้ นงึ ทีเพิงทิงใหข้ า้ เดินมา นงั รออยูก่ ่อนแล้ว นกึ แค้นใจ ขา้ ต้องเดินมาในขณะทีพวกมนั อยูบ่ นรถมา้ อยา่ งสบายใจ เพราะไมใ่ ชแ่ ค่เหวินอีแต่เจียวจิงและองค์ชายอีกคนก็นงั อยูก่ ่อนแล้ว “กระหมอ่ มองค์ชายซูเมย่ เเหง่ แคว้นซอื คํานับฮ่องเต้หยง่ เล่อ” ข้าคุกเขา่ คํานบั “ลกุ ขนึ เถอะ” “ขอบพระทัยพะ่ ยะ่ ค่ะ” ขา้ ลกุ ยนื จากนนั ก็ถกู เชิญใหน้ งั ลงบนเก้าอีซงึ นงั ถัดจากเจียวจิง ขุนนาง หลายคนต่างมองขา้ ด้วยสายตาไมต่ ่างจากขา้ รับใช้นกั แม้จะไมม่ องแบบ โจ่งแจ้งแต่ก็แอบชําเลืองมอง “ปนเี จ้าอายุเท่าใดแล้วร”ึ ฮ่องเต้เอ่ยถามข้า ขา้ นงิ งันพลันนกึ ถึงอายุของซูเมย่ ปรากฏว่านังคิดอยูน่ านก็คิดไมอ่ อก ถ้า อายุขา้ ล่ะก็ ยสี บิ เก้าแล้วอีกปเดียวก็เขา้ เลขสามแล้วสิ ลอบถอนหายใจ ก่อนจะรบี นกึ อายุซูเมย่ อีกครงั

“เอ่อ….อายุเท่าองค์ชายเฟงอวินพะ่ ยะ่ ค่ะ” “งันรึ นา่ ยนิ ดีนกั ถ้าสนทิ กันได้ยอ่ มดี” เเอบเหน็ พวกเหวินอีขมวดคิว ท่าทางข้าจะเดาผิด ซูเมย่ เจ้าอายุเท่าใดกัน นะขา้ ก็ดันลืมเสยี ด้วยสิ เจียวจิงนางยมิ ใหข้ า้ ขา้ ก็ยมิ ตอบเพราะเรอื งเมอื ครูน่ างไมผ่ ดิ ขา้ จะยงั คงดี กับนาง ถ้าขา้ ไมส่ ติแตกเสยี ก่อน ขา้ ยมิ ใหอ้ งค์ชายเหวินอีและองค์ชายหยางชุนจากแคว้นอีและซานตาม ลําดับ แมน้ สิ ยั ทังสองจะไมเ่ หมอื นกัน หนึงคนเยือกเยน็ นิงเฉย หนึงคน เจ้าชูใ้ จรอ้ น แต่ทีเหมือนกันคือไมม่ ใี ครยิมตอบให้ขา้ สักคน ทําใหย้ มิ ของขา้ ครงั นเี ปนหมัน หลังจากพดู คยุ กับฮ่องเต้พอเปนพิธี ทกุ คนต่างเดินออกจากท้องพระโรง เพือกลับตําหนกั และจะมาเจอกันอีกครงั ทีงานเลียงต้อนรับตอนเย็น ขณะ เดินออกมาด้านนอกเจียวจิงได้พูดคุยกับขา้ อยา่ งเปนมติ ร แต่จู่ๆ ข้าก็ถกู ใครบางคนผลักจากด้านหลังจนล้มลง “โอ๊ย” เขา่ ขา้ กระแทกกับพนื อยา่ งจัง จิวเมียวทียืนรออยูด่ ้านนอกรบี เข้ามาชว่ ย พยุง เมือเงยหนา้ มองจึงรูว้ ่าเปนหยางชุนทีผลักข้า “ท่านผลักขา้ ทําไม!” “อ้าวมีคนด้วยรึ นกึ ว่าของชันตาขวางอยู”่ ขา้ เงือมอื ขนึ สงู กําหมดั แนน่ หวังต่อย “แนใ่ จว่าเจ้าจะทํารา้ ยขา้ ในเขตท้องพระโรงเชน่ นี” พดู จาว่ากวนแล้วแต่ หนา้ ตายยี วนกว่า

มือทีเงือสนั เทา ลังเลอยูน่ านสดุ ท้ายจึงลดวางขา้ งตัว “จะ…จิวเมียว กลับ!” ขา้ เมม้ ปากแนน่ ทําได้แค่เดินตามขันทีนอ้ ยซึงเปนคนนําทางไปยงั ตําหนกั ของขา้ ในใจรอ้ นรุม่ จนอยากฆา่ ฟนเจ้าหยางชุนแต่จะให้ก่อเรืองยอ่ มไมด่ ี เดียวภาพลักษณท์ ีกําลังสงั สมจะเสยี อีกอยา่ งขา้ ไมไ่ ด้มีพละกําลังมากพอ แมจ้ ะได้ยนิ เสยี งมันหวั เราะชอบใจคล้ายผู้ชนะก็ตาม ตําหนกั ของขา้ นนั จากทีมองเพียงผิวเผนิ ถือว่าไมเ่ ลว ความใหญโ่ ตและ ความสะอาดรวมถึงการตกแต่งล้วนสมฐานะ หากไมเ่ พราะข้าเจ็บหวั เขา่ และอารมณ์ไมด่ ี ขา้ คงเดินดูทัวกว่านี หลังจากขนั ทีกลับไป จิวเมยี วก็ทําแผลทีหัวเขา่ ใหข้ ้า นางก็บน่ ว่าเขา่ สวยๆ มีแผลแล้ว อยูใ่ นแคว้นซอื ขา้ ไมเ่ คยมีแมแ้ ต่รอยขดี ขว่ นแต่พอมาถึงทีนีไม่ นานก็มแี ต่เรอื งเจ็บตัว ยงั โชคดีทีเขา่ มแี ผลเพยี งเล็กนอ้ ยเพราะเสือผ้าทีข้า ใสน่ นั หนาพอสมควรจึงไมไ่ ด้เจ็บเท่าทีคิด “จิวเมยี ว…เจ้าคิดว่าขา้ จะเปนคนดีได้ไหม” นางเงยหนา้ มองขณะนงั ทําแผลให้ “หมายความว่าอยา่ งไรเพคะ” “ก็ขา้ อยากเปนคนดี” “คือ…องค์ชายตอนนกี ็เปนคนดีแล้วนะเพคะ องค์ชาย..เอ่อไมเ่ หมือนเมือ ก่อน..” “งันรึ แต่ขา้ คิดว่ายงั ไมใ่ ช่ เปนคนดีว่ายากแล้วแต่การทําใหค้ นอืนเปลียน ความคิดนนั ยากกว่า” ………………. ตอนเยน็ งานเลียงถกู จัดทีกลางลานพระราชวัง ขา้ ทีเพงิ มาถึงยนื มองผูค้ น มากมายทีมารว่ มงานในครงั นี แต่เมอื รูต้ ัวอีกทีขา้ ก็ตกเปนเปาสายตาแล้ว ขนั ทีรบี เดินนาํ ขา้ ไปนงั รวมกับเหล่าองค์ชายจากแคว้นใต้อาณตั ิ แต่เมอื นงั ลงกลับพบว่ามีองค์ชายเฟงอวินมานงั รว่ มโต๊ะด้วย ทังข้ายงั นงั ตรงขา้ มเขา อีกต่างหาก สว่ นเจียวจิงนางไปนงั รวมกับเหล่าองค์หญิงของเเคว้นนี

ขา้ ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยขนึ กับองค์ชายทกุ คน “ขา้ มีเรอื งจะพดู พวกท่านจะรบั ฟงได้ไหม” ทังสามต่างมองขา้ เปนจุดเดียว อยา่ งไมเ่ ปนมิตรเท่าใดนกั “ขา้ ..ซูเมย่ นบั แต่นไี ปขอเปลียนแปลงตัวเอง…จะไมท่ ําตัวเชน่ เมอื ก่อนอีก” “เหอะ เหวินอีบอกขา้ ว่าเจ้าเพิงทําร้ายคนชรา ยังจะกล้าพดู อีกรวึ ่าจะ เปลียนแปลงตัวเอง!” หยางชุนแค่นหัวเราะแล้วดืมเหล้าอึกใหญ่ ขา้ พยายามขม่ ใจ ขา้ เกลียดเจ้านจี รงิ ๆ “เอ่อ…เรอื งนนั ขา้ อาจทํารุนแรงไปแต่ว่านางเปนขโมยอยา่ งแนน่ อน ข้า ไมม่ ีอะไรใหพ้ วกท่านเชอื ถือแต่ว่าจากนไี ปขา้ จะพสิ ูจนต์ ัวเองเพอื ให้ทกุ ท่านยอมรบั ความตังใจใหมข่ องขา้ ” ไมร่ ูท้ ําไมแมแ้ ต่ขา้ เองยงั รูส้ กึ ว่าท่าทางและการพดู เหมือนพวกตัวร้ายที กําลังเสแสรง้ นกั “หึ อยา่ งเจ้าจะมาเปลียนแปลงอะไรตอนน”ี เฟงอวินพดู พลางหัวเราะ เยาะ ขา้ ถอนหายใจท่าทางเจ้าพวกนจี ะไมย่ อมเชอื ขา้ ง่ายๆ “แล้วจะใหข้ า้ ทํายงั ไงพวกท่านถึงจะยอมเชือ” “ไมม่ ี” เหวินอีเปนคนตอบ นาเสยี งทีเยน็ ชาทําใหข้ า้ ลกุ ยืนอยา่ งหงุดหงิด ทันที แม้โลกความจรงิ ขา้ จะด่าคนอืนในใจและจินตนาการว่าต่อยคนอืนในหัว แต่ว่านคี ือในนยิ ายขา้ มคี วามกล้ามากกว่าหลายเท่านกั อยากยกเท้าถีบ เรยี งคนจรงิ ๆ เปนแค่กระดาษมชี วี ิตแท้ๆ

“ในเมือพวกท่านไมเ่ ขา้ ใจ ขา้ จะไปหาเจียวจิง นางจะต้องเข้าใจข้าแนๆ่ ” ขา้ ลกุ เดินไปหานางแต่ขณะทีขา้ กําลังจะถึงตัว แขนก็ถกู กระชากและถูก ผลักใหอ้ อกหา่ ง เหล่าองค์ชายทังสามต่างมายนื ขวางข้าและปกปองนางที นงั มองอยา่ งงงๆ ตอนนขี า้ รูส้ กึ เหมือนนางเปนดอกไม้งาม ขา้ คือแมลงร้าย สว่ นเจ้าพวกนคี ือยาฆา่ แมลง! เอาเถอะ ไมแ่ ปลกก็ขา้ นนั เปนตัวร้าย พวกเขาก็คงกังวลเปนธรรมดา ดังนนั ขา้ จะไมโ่ กรธ ยงั ยมิ แยม้ ไมแ่ สดงออกว่าไมพ่ อใจหรอื ร้ายกาจ ทังทีใจจริง เรมิ จะไมไ่ หวแล้ว “ขา้ ก็แค่อยากเขา้ ไปพูดคยุ กับเจียวจิงสักหนอ่ ยเท่านนั ถ้าพวกท่านไม่ พอใจขา้ ก็จะกลับไปนงั ทีเดิมก็ได้” เจียวจิงรบี เชิญให้ขา้ นัง แต่มหี รอื ที เหล่าฮาเรม็ จะยอม ขา้ เลยได้แต่ก้มหวั แล้วกลับไปนงั ทีเดิม จากนนั กลายเปนว่าโต๊ะนเี หลือเพยี งขา้ แค่คนเดียวทีนังอยูเ่ พราะสาม ฮาเรม็ ใหข้ า้ รบั ใช้จัดโต๊ะใหมใ่ ห้ ขา้ ชินแล้วเพราะโลกความจรงิ ข้านนั ล้วน ถูกคนอืนรงั เกียจ แค่นหี นา้ ขา้ ไมช่ าหรอก ทังยงั ด้านหนาไมไ่ ด้รูส้ กึ เจ็บ อะไรแต่ก็หงดุ หงิด จากนนั ฮ่องเต้ก็กล่าวต้อนรบั เหล่าองค์ชายและองค์หญิงทีมาเปนทูตใน ครงั นี ทตู นนั ต้องอยูท่ ีนจี นกว่าจะขึนรัชกาลใหม่ และข้าก็ไมร่ ูว้ ่าบลั ลังก์จะ เปลียนเมือไร หา้ ป สบิ ป หรอื มากกว่านนั แต่ทุกคนต่างรูด้ ีว่าตนเองอยูใ่ นฐานะตัวประกัน เพราะฮ่องเต้ต้องการ ปองกันไมใ่ หเ้ หล่าแคว้นใต้อาณัติทําเรืองใดๆ ทีเปนการเหมิ เกรมิ ต่อแคว้น หลิง โดยหารูไ้ มว่ ่านอกจากเจียวจิง ทุกคนล้วนไมใ่ ชค่ นทีแคว้นต้องการ ซูเมย่ นนั ด้วยนสิ ยั ทีรา้ ยกาจ ฮ่องเต้แคว้นซือคงอยากจะขับไล่ไสสงใจแทบ ขาด เพราะกลัวจะเปนภัยต่อซูหมิงผู้เปนน้องชายซงึ ภายภาคหนา้ จะกลาย เปนฮ่องเต้แคว้นซอื คนต่อไป ดังนนั ยอ่ มดีใจแนน่ อนทีข้าจากมา เหวินอี เกิดจากมารดาทีเปนสามญั ชน ทังชวี ิตในวัยเด็กยังเปนเพียงเด็ก ชาวบา้ นธรรมดา แนน่ อนว่าองค์ชายทีเคยเปนสามัญชนยอ่ มถูกรงั เกียจ จากเชอื พระวงศค์ นอืนๆ ฮ่องเต้แคว้นอีก็ไมไ่ ด้สนใจนักหรือไมอ่ าจลืมไป แล้วว่ามีโอรสอีกคน ดังนนั จึงเหมือนตัวคนเดียวในวังหลวง

หยางชุน องค์ชายจอมเสเพลและเจ้าชูไ้ ปเรอื ยไมเ่ ว้นแมแ้ ต่ขา้ รบั ใช้ ทังยัง เทียวหอนางโลม มีเรอื งชกต่อยกับชาวบา้ น ใจรอ้ นโวยวาย ก่อเรืองสารพดั จนผคู้ นในวังหลวงเอือมระอา แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นซานยังประกาศไมใ่ ห้ เหยยี บตําหนกั ของพระองค์ สรุปคือทังสามคนล้วนเปนองค์ชายทีไมม่ ีใครต้องการ ฮ่องเต้แคว้นหลิงคง คาดการณผ์ ดิ แล้วทีจะใช้สามคนนีเปนตัวประกันเพอื กดอํานาจของแต่ละ แคว้น เพราะต่อใหต้ ายแคว้นตัวเองก็ไมส่ นใจหรอก คงมีแค่เจียวจิงทีเปนองค์หญงิ ผเู้ ปนทีรกั ของแคว้น และทีนางมาทีนีคงไม่ พน้ อยากอยูใ่ กล้เฟงอวินซงึ เปนคนรกั บางทีอีกไมน่ านทังสองอาจอภิเษก กันและนางคงอยูท่ ีนตี ลอดไป หลังฮ่องเต้พูดซะยาวนาน ขา้ ก็ฉีกไก่แล้วเคียวอยา่ งไมส่ นใจผใู้ ด แม้จะรบั รู้ สายตาจากผอู้ ืนทีลอบมองอยา่ งชืนชมในความงาม ขา้ ก็เพียงนงิ หลังจากงานเลียงเลิกราขา้ กับจิวเมียวก็เดินกลับตําหนกั พลางสนทนาไป เรอื ย ตังแต่รสชาติอาหารและความเปนอยูข่ องแคว้นนี “แคว้นนอี ุดมสมบูรณ์มากเลยนะเพคะ แค่หมอ่ มฉนั มองไก่ต้มในชามก็รับรู้ ว่าแตกต่างจากไก่ของแคว้นเรานกั เพราะไก่แคว้นซอื นันผอมแห้งมีแต่ กระดกู ขนาดวังหลวงยงั หาตัวทีมเี นือเยอะแทบไมไ่ ด้เลย” ขา้ พยกั หนา้ เปนดังทีจิวเมยี วพูด ข้านนั เคยแทะไก่แล้วเจอแต่กระดกู ถ้า เปนไก่ยา่ งไมล้ ะ หา้ บาท สบิ บาทแถวตลาดนดั ยงั พอเข้าใจแต่นเี ปนไก่ในวัง หลวงกลับได้กินแบบนี คิดดูเถอะว่าแคว้นจะยากจนและทรัพยากรจะ แรน้ แค้นแค่ไหน กลับถึงตําหนกั เปลียนชุดเพอื เขา้ นอน พลางมองท้องฟาทีเปลียนสเี ปนมืด มดิ ไมร่ ูท้ ําไมเกิดความเหงาและนกึ ถึงห้องเชา่ เท่ารูหนูขนึ มา คิดว่าปานนี มามา่ ทีซอื ไว้จะมีซองไหนใกล้หมดอายุแล้วบา้ ง คิดแล้วเสียดายยงิ นัก …………………

เชา้ ต่อมาขา้ และคนอืนจากแคว้นใต้อาณัติได้เดินทางพร้อมฮ่องเต้เพือไป ไหว้พระบนภเู ขา ซงึ เปนวัดทีฮ่องเต้หยง่ เล่อนบั ถือ ข้านังมองทิวทัศน์ด้าน นอกจากในรถมา้ พลางชืนชมรอบข้างอยา่ งยินดี สายลมอ่อนๆ ชวนใหน้ า่ หลับใหลยงิ นกั “ทีนตี ้นไม้ ต้นหญา้ ล้วนเขยี วชอุ่มนกั ” จิวเมียวพยกั หนา้ “นนั สเิ พคะ….หมอ่ มฉนั รูส้ กึ ว่าสวรรค์ชา่ งไมย่ ุติธรรมต่อ แคว้นซอื เลยจรงิ ๆ” ขา้ ถอนหายใจ นางคงรกั แคว้นซอื มากจรงิ ๆ แต่ว่าไมร่ ูอ้ ีกนานแค่ไหนทีนาง จะได้กลับแคว้นบา้ นเกิดในเมอื ฮ่องเต้ยังต้องการกดหัวแคว้นทังสอี ยูแ่ บบนี แต่ถ้ากดหวั ไมอ่ ยูเ่ มือใดพวกเราทีเปนตัวประกันก็ตายเมือนนั ขา้ จึงทําได้เพียงพดู ปลอบ “เจ้าอยา่ ได้เศร้าเลย…ถ้าอยา่ งนนั วันนเี ราสอง คนไหว้พระขอพรเพอื ขอใหแ้ คว้นซือเจริญรุง่ เรืองและอุดมสมบูรณ์ดีไหม” นางยมิ ทันที “เพคะ” เดินทางมาได้สกั พกั จึงมาถึงทีหมาย แต่ว่าพอเหน็ บันไดทีใช้เดินขนึ ภูเขา ไปยงั วัดแล้วขา้ ก็เรมิ ถอดใจ มนั สงู มากจรงิ ๆ เหมอื นวัดไทยทีมบี นั ไดสงู ๆ จากตีนเขาไปจนถึงยอดเขา ทกุ คนเรมิ ก้าวเดิน ขา้ ก็ต้องจําใจเดินตามไป เหล่าฮาเร็มบางคนก็อยูไ่ มห่ า่ ง จากเจียวจิงเลย ประคบประหงมกันดีจรงิ ๆ สว่ นข้านันนอกจากจิวเมยี วก็ ไมม่ ีใครเหลียวแลเลยสกั คนเหมอื นสว่ นเกินไมม่ ผี ิด แต่ตอนนีไมร่ ูว้ ่าผา่ น มากีขนั แล้วแต่พอหนั ไปมองก็แทบหน้ามดื สงู มากจรงิ ๆ ขา้ ค่อยๆ เดินไปจนกระทังรูส้ กึ ไมไ่ หวจะเปนลม มือก็คว้าหาทียดึ เหนยี ว ด้านหนา้ เพอื รงั ไมใ่ หล้ ้ม “กรดี ดด” “เจียวจิง!”

ขา้ ไมร่ ูว้ ่าเกิดอะไรขนึ เพียงแค่ขา้ คว้าสงิ ทีอยูต่ รงหน้า ก็ได้ยนิ เสียงกรดี รอ้ ง ของเจียวจิงและเสยี งตกใจของคนอืน พอเงยหนา้ มองก็เห็นนางเกือบล้ม แต่ว่าเฟงอวินนนั โอบกอดนางไว้ได้ เขามองขา้ ตาเขยี ว “เจ้าทําอะไร! คิดจะแกล้งใหเ้ จียวจิงตกลงไปรึ” “ขา้ ไมเ่ ขา้ ใจ ขา้ แกล้งอะไร” ขา้ นนั จู่ๆ ก็ถูกด่าอยา่ งงงๆ “เจ้า! เจ้าอยา่ มาเสแสรง้ แกล้งไมร่ ูเ้ รือง ทังทีเจ้าเกือบจะทําให้เจียวจิง ตกลงไปแล้ว!” หยางชุนชีหนา้ ว่าขา้ และเดินมาอยูบ่ ันไดขนั เดียวกัน สว่ น เหวินอีและองค์ชายสามทีเดินเคียงฮ่องเต้ก็หันมามอง ฮ่องเต้สง่ ใหท้ หารลงมาถามเรอื งราว หยางชุนก็บอกว่าขา้ นันเกือบฉดุ รังให้ เจียวจิงตกลงไป ขา้ เพงิ เขา้ ใจว่าตอนทีข้ากําลังจะเปนลมเผลอยนื มือจับ เสอื ของเจียวจิงและนนั ก็เกือบทําใหน้ างหงายหลังตกลงไป “ขา้ แค่จะเปนลมแล้วเผลอหาทีจับเท่านนั ขอโทษด้วยนะเจียวจิง” นางก็ยมิ แล้วบอกว่าไมเ่ ปนไร “ขา้ ไมเ่ ชือนาหนา้ อยา่ งเจ้าเด็ดขาด!” เฟงอวินจับแขนนางแล้วพาเดินต่อ ไป เมือทําอะไรไมไ่ ด้มากกว่าด่าสว่ นหยางชุนยงั ยนื อยูก่ ับทีและยังด่าว่าขา้ เสยี หาย “นที ่าน ขา้ ก็บอกแล้วไงว่าไมไ่ ด้ตังใจ!” “นาหนา้ อยา่ งเจ้าหมายงั ไมเ่ ชอื เลย”

“กล้าว่าขา้ เชน่ นเี ลยร!ึ ” ขา้ ยนื หนา้ เขา้ ไปใกล้ “ถึงจะนาหนา้ อยา่ งข้า แต่ คนก็หลงนบั ไมถ่ ้วนแล้ว!” หยางชุนถอยเท้าหา่ งแต่ข้าสังเกตว่าหนา้ อีกฝาย แดง คงจะโกรธขา้ มาก “ถะ…ถ้าเจ้าทําอะไรเจียวจิงอีก ขา้ ไมป่ ล่อยเจ้าไว้แน!่ ” ตะคอกใสแ่ ล้วรบี เดินไปหานาง สว่ นขา้ นนั โมโหจนไมอ่ ยากเดินแล้ว “จิวเมียวเจ้าว่าขา้ ควรทํา….จิวเมยี วเจ้าหายไปไหน” ขา้ หันซา้ ยขวาไมเ่ จอ พอมองลงไปเหน็ นางกําลังนงั พกั อยูท่ ีบนั ไดขนั ตากว่า “จิวเมียวเจ้าเปนอยา่ งไรบา้ ง” “มะ..หมอ่ มฉนั พอไหวเพคะ” “เฮ้อ….ไมไ่ หวก็นงั พกั เถอะ ขา้ ก็จะนงั ด้วย” ข้านังลงข้างๆ นาง “องค์ชายเปนอะไรมากไหมเพคะ” “พอๆ กับเจ้านนั ล่ะ” ขา้ กอดอกรูส้ กึ เหนอื ยจรงิ ๆ ทังกายและใจ เจ้าพวกนนั เกลียดขา้ มากถึง ขนาดทีว่าต่อใหข้ า้ พูดอะไรก็ไมย่ อมเชอื อยูด่ ี สกั พกั ขา้ และจิวเมียวจึงเดินขนึ ขา้ งบนตามไป แต่ทกุ คนไหว้พระขอพรกัน จนครบกําลังจะลงเดินกลับ สว่ นขา้ และนางเพิงถึง ไมต่ ้องถามสายตา ตําหนขิ องคนอืน แมแ้ ต่ฮ่องเต้ก็มองข้าอยา่ งไมช่ อบใจเท่าไร สดุ ท้ายขา้ และจิวเมียวเพียงพนมมอื ไหว้อยา่ งรบี รอ้ น พรก็ไมไ่ ด้ขอและต้องถ่อสังขาร เดินลงมาอีกครงั กว่าจะถึงด้านล่างขาของขา้ ก็สนั จนแทบก้าวเดินไมอ่ อก จิวเมียวก็ไมไ่ หว เชน่ กัน แต่ไมม่ ีใครสนใจสองนายบา่ วทีแทบตายสองคนนเี ลยสักนดิ ความ รูส้ กึ ตอนนคี ือพวกเราสองคนนนั เกะกะ และไรต้ ัวตนสุดๆ

พอขนึ บนรถมา้ ได้ก็ต้องถอนหายใจยาวและเอนหลังทันที คิดถึงเตียงนกั กะ จะไปนอนสบายในตําหนกั แต่ไมร่ ูว้ ่าฮ่องเต้คิดเล่นพิเรนอะไร ถึงให้พวกเรา ปลอมตัวเปนชาวบา้ นธรรมดาและแวะทีหมบู่ ้านแหง่ หนึงเพือเดินเทียวชม ตลาด ขา้ กับจิวเมียวฝนสงั ขารและค่อยๆ เดินดขู องกันสองคน สว่ นคนอืนก็เดิน เกาะกล่มุ กันไป “จิวเมียวเจ้าชอบหรอื เปล่า” ขา้ มองเครืองประดับหลากสีทีนา่ จะเอาไว้ติด ผม คิดว่าของพวกนจี ิวเมยี วนา่ จะชอบ “สวยเพคะ” นางก็หยบิ จับอยา่ งพอใจ “ดูเครอื งประดับหรอื เจ้าคะ” เจียวจิงเดินมาหาขา้ “อะ..อืม” นางมองแล้วยมิ “สวยงามนกั จิวเมยี วต้องเหมาะกับเจ้าอยา่ งแนน่ อน” “องค์…ท่านเจียวจิงชมขา้ นอ้ ยเกินไปแล้ว” “เจ้าอยา่ ถ่อมตัวเลย เจ้าเหมาะนกั เอ่อ…อีกอยา่ งท่านซูเมย่ ข้าอาจจะพดู เหลวไหลแต่ท่านก็เหมาะไมแ่ พ้กัน” “ขา้ เปนชาย จะเหมาะได้อยา่ งไร” ขา้ ขมวดคิว “ขะ..ขออภัยเจ้าค่ะ ขา้ ชา่ งเสยี มารยาทนกั ” “ไมเ่ ปนไร…จิวเมียวถ้าเจ้าชอบ ขา้ จะซอื ให”้ “แต่ว่า…” “เราคงไมไ่ ด้ออกมาขา้ งนอกบอ่ ยนกั ถือว่าเปนของขวัญทีขา้ ซอื ใหเ้ จ้า” นางเมอื ได้ยนิ ก็เลือกอยา่ งยนิ ดี

แต่ว่ากลับเกิดเรอื งไมค่ าดฝน เมือจู่ๆ ก็มชี ายสองคนจับข้าและเจียวจิงเปน ตัวประกัน ทังยงั ใชม้ ดี จีทีคอ ทุกอยา่ งนนั มาแบบไมท่ ันตังตัวจนเจียวจิงยงั กรดี รอ้ งไมอ่ อก “อยูเ่ ฉยๆ!” นมี นั อะไรกัน ทําไมวันนขี า้ ถึงซวยนกั พวกฮาเร็มทีอยูไ่ มไ่ กลพอเหน็ เหตกุ ารณก์ ็รบี เขา้ มาหาด้วยความเปนหว่ งทันที แนน่ อนว่าไมไ่ ด้เปนหว่ ง ขา้ “อยา่ เขา้ มา! ถ้าเขา้ มาผหู้ ญงิ สองคนนีตายแน”่ ขา้ นวิ หนา้ ผหู้ ญงิ สองคนรึ “เจ้าต้องการอะไร ปล่อยตัวเจียวจิงเดียวนี!” เฟงอวินชกั ดาบออกมาเชน่ เดียวกับทกุ คน “หากพวกเจ้าเขา้ มาใกล้มากกว่านีขา้ จะใช้มีดปาดคอสองคนนซี ะ” “ปาดคอมันคนนไี ด้ แต่อยา่ ปาดคอเจียวจิงเด็ดขาด” “ใช!่ ” หยางชุนพูด องค์ชายสามก็เสรมิ ตาม พดู ง่ายๆ ข้าจะเปนจะตายก็ไมส่ นงัน สิ ขา้ อยากจะหวั เราะทังนาตาจรงิ ๆ นพี วกเจ้าเกลียดขา้ จนอยากใหต้ ายมากเลยรึ ข้าเหลือบตามองเจียงจิงนาง นนั ทําสหี นา้ เหมอื นจะเปนลม พวกฮาเร็มก็ยิงเปนหว่ ง บอกตามตรงขา้ เรมิ หมันไสแ้ ละอิจฉานางแล้ว “แล้วเจ้าต้องการอะไร” เหวินอีถามแต่ในนาเสยี งนนั ไมน่ ิงเรียบเหมอื นทกุ ครงั คงเพราะเปนหว่ งเจียวจิงมากเนน้ ว่ามาก สว่ นข้าไมม่ ีใครสนใจหรอื เปนหว่ งนอกจากจิวเมยี วทียนื รอ้ งไหพ้ ลางขอรอ้ งเหล่าองค์ชายใหช้ ว่ ยข้า

“พวกขา้ ต้องการใหน้ ายอําเภอปล่อยตัวลูกพขี องเรา!” “ใช่ ถ้าปล่อยตัวเมือไรเราก็จะปล่อยสองคนน”ี คนทีจับข้าพดู ต่อ ได้ยนิ มนั สดู จมูกเสยี งดังคล้ายดมกลินขา้ หรอื มนั จะหนื กาม “เจ้านหี อมดีนะ ทังยงั งดงามนกึ แล้วเสยี ดายทีจะปล่อยเจ้าไป” ขา้ เหลือบมองมันอยา่ งขนลกุ ขนพอง ไอ้โรคจิต ฮ่องเต้ทีทราบเรอื งราวก็โกรธรบี ไปเรยี กตัวนายอําเภอมาเจรจา พอฟงว่า มนั จะขอตัวนกั โทษซงึ เปนหวั หนา้ โจรปาทีมคี ดีปล้นฆา่ ร้ายแรง นายอําเภอ ก็หนา้ ซดี แต่พอรูฐ้ านะคนทีสงั ก็รบั ปากว่าจะปล่อยทันที ตอนนพี วกขา้ อยูใ่ นรถม้าทีทางการเตรยี มใหพ้ วกมนั หลบหนี ไมน่ าน นกั โทษทีถูกคมุ ขงั ก็ออกมายนื อยูต่ รงขา้ ม ทังสองฝายตกลงกันว่าจะใหข้ า้ และเจียวจิงเดินไป และใหน้ กั โทษคนนนั เดินมา และเมือถึงเวลาปล่อยตัว เราทังสองก็ค่อยๆ เดินตรงไป แต่จังหวะที นกั โทษคนนนั กําลังเดินไปหาลกู น้องทังสอง ทหารทีซุม่ อยูก่ ็บุกเขา้ จับตัว ทันที ทกุ อยา่ งชุลมนุ ขา้ และเจียวจิงก็รบี วิงไปยังทีปลอดภัยแต่เพราะ เหตกุ ารณน์ นั เกิดขนึ รวดเรว็ และมีคนมากมายวิงไปมาจึงทําให้เราสองคน ถกู ชนจนล้มลง พวกเฟงอวินก็รบี วิงมาหาอยา่ งตกใจ พลางยืนมอื มาแต่ไกล ขา้ ก็ยิมและรีบ ยนื มอื เพือใหช้ ว่ ยพยุงแต่ว่ากลับผดิ คาด ไมส่ เิ ปนไปตามทีคิดต่างหาก เพราะทกุ คนต่างวิงผา่ นขา้ ไปและชว่ ยพยุงเจียวจิงขนึ ทังทีคนเดียวก็ชว่ ย ได้แล้วแต่นที ังสคี นกําลังชว่ ยนางเพียงผู้เดียว ขา้ หนั ไปมองแล้วรูส้ กึ จุกในอก ทังเจ็บทังโกรธ บอกตัวเองสงบเขา้ ไว้ ทีข้า ขนั ติไมใ่ ชว่ ่าทนได้แต่เพือไมใ่ หต้ ัวเองพบจุดจบเหมือนซูเมย่ ในนิยายทีตาย อยา่ งอนาจดังนนั จึงต้องทําเชน่ นไี มโ่ วยวายใดๆ

จิวเมยี วรบี มาพยุงขา้ ทังยงั รอ้ งไห้ถามว่าบาดเจ็บตรงไหนไหม ขา้ ก็สา่ ย หนา้ นางดีต่อขา้ มากจรงิ ๆ จิวเมียวยังเปลียนใจได้เลย พวกนันเองก็คงไม่ ต่างกัน แต่สดุ ท้ายทีขา้ คิดว่าใจทุกคนนนั เปลียนได้ล้วนผดิ มหันต์ เพราะตลอด ระยะเวลาหนงึ เดือนเต็มขา้ นนั ท่มุ เทเพอื ให้พวกเขารับรูว้ ่าข้านันเปลียนไป แล้วแต่พวกเขาก็ไมเ่ คยเหน็ ค่าเลย ไมว่ ่าจะทําขนมทังทีขา้ นนั ทําไมเ่ ปนแต่ก็ฝกทําจนสําเร็จแล้วนําไปแจก เหล่าองค์ชาย ปรากฏว่าไมก่ ินไมพ่ อ บางคนถึงขนาดทิงต่อหนา้ ขา้ และ เหยยี บซา ไมต่ ้องเอ่ยว่าใครถ้าไมใ่ ชเ่ ฟงอวินและหยางชุน เหวินอีเพียง พยกั หนา้ นงิ แต่ขา้ คิดว่าเขาคงตังขนมไว้อยา่ งนนั พอมันเสยี แล้วค่อยทิง สว่ นองค์ชายสามโยนใหป้ ลากิน แต่ก็ยังดีทีขนมขา้ ไมเ่ ปนหมัน นอกจากนขี า้ ยงั ไปหาเจียวจิงบอ่ ยขนึ เพือให้ผ้อู ืนรูว้ ่าขา้ นนั จะไมท่ ํารา้ ย นางอีกแล้วแต่ว่าพวกฮาเรม็ กลับมาด่าขา้ ถึงตําหนกั ว่าห้ามเขา้ ใกล้เจียวจิง เด็ดขาด ขา้ จึงคิดใหมโ่ ดยการทําความดีใหเ้ ห็นชัดเจนมากขนึ โดยให้ทานชาวบา้ นที ยากจน แต่ทกุ คนกลับคิดว่าเจียวจิงนางเปนคนให้ ทังทีขา้ สังให้ขา้ รับใช้ หลายคนไปแจกกับมอื พอขา้ เล่าใหฟ้ งพวกนันก็หัวเราะเยาะใส่ ทังเจียวจิ งก็ไมไ่ ด้บอกปดว่าตัวเองไมไ่ ด้ทํา ข้าเรมิ ตงิดนางทุกทีว่าตกลงนางจะดีหรอื จะรา้ ยกับขา้ กันแน่ ขา้ พยายามทําดีทกุ อยา่ ง พดู ดีก็แล้ว แต่คําทีเหล่าฮาเร็มสวนกลับมีแต่คําที ทํารา้ ยจิตใจ ทังยงั ด่าว่าขา้ มากมาย กระทังมีเหตุการณห์ นงึ เกิดขนึ ทีทําให้คนทัววังหลวงเกลียดข้า เมอื ข้ารับใช้ ของเจียวจิงพลัดตกนา ทังทีขา้ และเจียวจิงเดินคุยกันอยูด่ ีๆ นางทีเดินตาม หลังก็ตกลงไปในนาได้อยา่ งไรไมร่ ู้ ข้าไมไ่ ด้ชว่ ยเพราะว่ายนาไมเ่ ปน ทุกคนเมอื รบั รูเ้ หตุการณก์ ็ล้วนนาํ ไปซุบซิบว่าข้าใจดํา ทังบางคนยังลือไป ผดิ ๆ ว่าขา้ ผลักนาง หรอื ไมก่ ็หาว่าข้าจะผลักเจียวจิงแต่นางปกปองจึง ตกลงไปแทน ถึงนางคนนนั จะปลอดภัยแต่ก็ไมไ่ ด้แก้ตัวให้ข้าเลยสกั นดิ ยงิ เจียวจิงไมต่ ้องพดู ถึงเอาแต่รอ้ งไหอ้ ยา่ งเดียว

จากเหตุการณน์ ไี มใ่ ชแ่ ค่เหล่าฮาเร็มทีเหมน็ หน้าข้า ทกุ คนในวังหลวง หรอื แม้แต่ฮ่องเต้และฮองเฮาก็เรยี กตัวข้าไปด่าจนหน้าขา้ ชาไปหมดแล้ว พอ ปฏิเสธก็หาว่าแก้ตัว แต่ขา้ ก็ยงั พยายามมองโลกในแง่ดี ถ้าจะให้พูดคืออยากยือไว้ให้นานทีสดุ ก่อนทีขนั ติจะแตก จนกระทังวันนที ีเรอื งราวมาถึงจุดทีขา้ บอกกับตัวเองว่า พอแล้ว “องค์ชายหมอ่ มฉันว่าระวังตัวไว้ก็ดีนะเพคะ ไมร่ ู้องค์ชายเหล่านันจะแกล้ง อะไรอีก” “คงไมม่ อี ะไรหรอกมงั เจียวจิงก็อยูด่ ้วย” “ก็เพราะอยูห่ มอ่ มฉันถึงกลัว องค์หญิงนดี ูรา้ ยลึกนะเพคะ งานเลียงนจี ัดที ตําหนกั นางดูแล้วชา่ งมลี ับลมคมใน ทังทีปกติเหล่าองค์ชายพวกนนั คอย กันไมใ่ หพ้ ระองค์เขา้ ใกล้นาง แต่วันนกี ลับไมม่ าด่าหรอื มาขม่ ขูเ่ ราไมใ่ ห้ไป” ขา้ พยกั หนา้ เหน็ ด้วย แต่ว่าในนยิ ายนางเปนนางเอกทีแสนดีข้าจึงไมไ่ ด้ฟนธงอะไร แต่ว่าก็ต้องดู กันต่อไป และตอนนขี า้ เองก็ต้องระวังตัว เดินมาได้ไมน่ านก็มาถึงตําหนกั ของเจียวจิง แต่ว่าทกุ อยา่ งกลับเงียบสงัด แมแ้ ต่ทหารทีเฝาด้านนอกประตยู งั ไมม่ ี พอเดินเข้ามาในเขตตําหนักก็ เหมอื นรา้ งแม้แต่ขา้ รบั ใช้ทีปกติเดินกันใหว้ ุ่นยังไรต้ ัวตน ตําหนักขา้ แมค้ น จะนอ้ ยกว่ามาก แต่ก็ต้องเหน็ เดินผา่ นตาสกั หนงึ คน “องค์ชายแปลกนะเพคะ” “นนั สิ แต่ลองเขา้ ไปในตําหนกั เถอะ” ขา้ และจิวเมียวเปดประตตู ําหนกั เข้าไป ข้างในก็ไมม่ ีคนเชน่ กันแต่ระหว่าง ทีกําลังมองหนา้ กันอยา่ งสงสยั เราสองคนก็ถกู บางอยา่ งคลุมตังแต่หัวจนถึง ลําตัวคาดว่าคงเปนผา้ จากนนั ก็ถกู ผลักให้ล้มลงพรอ้ มกับถกู ของบางอยา่ ง ฟาดใสล่ ําตัวไมย่ งั

เจ็บจนรอ้ งเสยี งดังและดินไปมาแต่เพราะผ้านันคลุมเราไว้ ยงิ ดินก็ยงิ พัน เหมือนอยูใ่ นกระสอบ ได้ยนิ เสยี งจิวเมียวร้องด้วยความเจ็บปวด และก็ได้ ยนิ เสยี งหวั เราะ ถ้าขา้ จําไมผ่ ดิ มนั คือเสยี งหัวเราะของพวกฮาเร็ม นานพอสมควรทกุ อยา่ งจึงสงบ ขา้ และจิวเมียวเริมตังสติ รีบนาํ ผ้าออก เมือ เงยหนา้ มองก็เหน็ พวกฮาเรม็ และเจียวจิงยนื อยู่ มอื ของแต่ละคนล้วนถือ ของบางอยา่ งคล้ายฝกต้นคูณแต่ไมท่ ราบว่าคืออะไรแต่คงไมใ่ ชไ่ มเ้ พราะ ไมเ่ จ็บถึงกับสาหสั แต่ก็ทําใหเ้ จ็บจนรอ้ งและดินไปมา “นมี นั อะไร” ขา้ เอ่ยถามอยา่ งไมพ่ อใจ “เอ่อ..ขออภัยนะเพคะนคี ือประเพณีของแคว้นหมอ่ มฉันเอง” “ประเพณีร”ึ “เพคะ ประเพณีตีผ”ี “ตีผ”ี ขา้ เมอื ได้ฟงรูส้ กึ ไมช่ อบใจ อะไรคือการตีผแี ต่มาตีข้าและจิงเมยี ว “เจียวจิงเจ้าไมต่ ้องเสยี เวลาไปพูดกับมัน บอกมนั ไปตามตรงเถอะว่าอยาก ตีผรี า้ ยใหอ้ อกจากตัว จะได้ไมท่ ํารา้ ยผอู้ ืนอีก” หยางชุนพาดฝกไม้นนั ไว้ บนบา่ เหมอื นนกั เลง “ทําหนา้ แบบนนั ไมพ่ อใจรึ เหอะ” เฟงอวินแค่นหัวเราะ “อยา่ งเจ้าต้องใช้ ดาบถึงจะเอาอยู”่ “เสด็จพขี า้ อยากตีผรี า้ ยนอี ีกได้หรือไม”่ “พอเถอะเฟงอี แค่นที ังสองก็เจ็บมากแล้ว”

คําพดู ของเหวินอีสาํ หรบั ขา้ แล้วไมไ่ ด้ชว่ ยเหลือชวี ิตอะไรทังสินเพราะตอน นโี กรธจนยากจะหาย ยงิ จิวเมียวต้องมาเจ็บจนรอ้ งไห้ขนาดนขี า้ จะอยูเ่ ฉย ได้อยา่ งไร ขา้ รบี พยุงนางทีรอ้ งไห้นาตานองหนา้ ใหล้ กุ ยืน “เอ่อ…องค์ชาย จิวเมียว เจ็บมากไหม” เจียวจิงจะเดินเข้ามาแต่เฟงอวินรี บจับแขนนางไว้ก่อน ขา้ เมม้ ปากแนน่ พลางมองพวกมนั ตาขวาง “กลับ…จิวเมียวกลับกันเถอะ” “เอ่อ…องค์ชายหมอ่ มฉนั ขออภัยจรงิ ๆ นะเพคะ” นางยังไมล่ ะพยายามรบี เดินมาจับแขนขา้ ขา้ ก็สะบดั ออกทันที “นเี จ้า!” “ทําไมหรอื จะฆา่ ขา้ …” ขา้ พดู เสยี งสันใหด้ ูเหมอื นว่ากําลังเสยี ใจอยา่ งสุด ซงึ แต่แววตาเต็มไปด้วยความแค้น และดเู หมือนเหวินอีจะรบั รูค้ วามแค้น ของขา้ เขาจึงมองไมว่ างสายตา สองนายบา่ วพยุงกันออกไปด้วยสภาพบาดเจ็บ ข้ารับใช้ทีหายไปเมอื ครู่ บัดนเี ดินกันใหข้ วักไขว่ พอเหน็ พวกเราก็หวั เราะเยาะ ท่าทางแผนการนมี ี เพือปราบ ไมส่ แิ กล้ง เราสองคนโดยเฉพาะ มาถึงตอนนขี า้ นนั ท้อแท้จนหมดสนิ พลางตังคําถามกับตัวเองว่าขา้ จะไป ทําดีใหพ้ วกมนั เหน็ หรอื ทําดีต่อพวกมันทําไมในเมือสุดท้ายคนทีเจ็บก็คือ ขา้ ทําไมขา้ จะต้องไปกลัว ไปสนใจพวกกระดาษด้วย! ขนาดหลดุ เขา้ มาในนยิ ายขา้ ก็ยงั เสียใจ ทกุ คนต่างทําเหมอื นขา้ เปนตัวเชือ โรค ขา้ นะ่ โดนดถู กู และอ่อนแอแค่ในโลกความจรงิ ก็เพียงพอแล้ว โลก นยิ ายขอตรงกันขา้ มเถอะ! เหน็ ทีขา้ คงจะเปลียนบทจากรา้ ยกลายเปนดีไมไ่ ด้แล้ว ในเมือทุกคนต่าง รงั เกียจขา้ เพราะขา้ คือซูเมย่ ดังนันในเมือโชคชะตามันเปลียนไมไ่ ด้ขา้ ก็จะ ยนื หยดั เล่นบทรา้ ยต่อไป และขา้ จะไมย่ อมตายเด็ดขาด! ข้าจะเปนตัวร้าย

ทีสดุ ท้ายก็คือตัวเอก! เกลียดขา้ นกั ใชไ่ หม ได้! ขา้ ก็จะใหพ้ วกเจ้าเกลียดข้าไปอีกขัน! …………………… เพราะอาการบาดเจ็บทีระบมไปทังตัววันนีข้าจึงเข้านอนเรว็ กว่าปกติ แต่ ความเยน็ ตรงคอทําใหข้ า้ รบี ลืมตาตืนทันที เเละพบว่าข้าถูกคมดาบจ่อที คอเสยี แล้ว ถ้าไมม่ แี สงจันทรข์ า้ คงไมเ่ ห็นแสงสะท้อนของดาบและคนใส่ ชุดดําปกปดใบหนา้ ผนู้ ี “อยา่ ขยบั ” เสยี งนมี นั …เหวินอีรึ ขา้ ตัวแขง็ ทือ ไมเ่ ขา้ ใจว่าทําไมจู่ๆ เขาถึงจะมาฆา่ ขา้ “ท่านจะฆา่ ขา้ รอึ งค์ชายเหวินอี” เจ้าของดาบหยุดชะงักคงไมค่ าดคิดว่าข้าจะรูว้ ่าเขาเปนใคร นาเสยี งของ เขาขา้ จําได้ดีเพราะตอนอยูบ่ นรถมา้ ขา้ ตังใจฟง อยากจะคยุ ด้วย แต่ก็ อยา่ งทีเหน็ เขาแทบไมป่ รปิ ากคุยกับข้าเลย “หึ คงตกใจว่าขา้ รูไ้ ด้ยงั ไงล่ะสิ ขา้ จําเสียงท่านได้ แต่ไมค่ าดคิดว่าขา้ จะถูก ท่านเกลียดถึงขนาดนี ก่อนตายขา้ ขอถามได้ไหมว่าข้าผดิ อะไรท่านถึงขัน ต้องฆา่ ” ขา้ มองเขาไมล่ ดละ เหวินอีนิงเงียบไปพกั ใหญจ่ ึงเอ่ยบอก “เจ้าไมป่ ลอดภัยสาํ หรบั เจียวจิง” “เหอะ ขา้ นะ่ รไึ มป่ ลอดภัย ขา้ ไมไ่ ด้คิดจะทําอะไรนางเลยสักนดิ ” “ขา้ ไมเ่ ชือ เมอื ก่อนหากเจอกันนางต้องเจ็บตัวเพราะเจ้าทุกครงั ทังตอนนี เจ้ายงิ แปลกบอกว่าจะเปลียนแปลงตัวเองชา่ งนา่ สงสยั เหมอื นมีแผนการ บางอยา่ ง และแววตาทีขา้ เหน็ เมอื ตอนเชา้ ของเจ้ายงั เต็มไปด้วยความ

แค้น” เมือได้ยนิ ต้องหลังนาตาทันที “ขา้ ไมใ่ ชร่ ทึ ีเจ็บตัว ฮึก..ก..วันนเี จ็บกายไม่ พอยงั เจ็บหวั ใจ…ทังยงั จะมาถกู ฆา่ อีก เพยี งเพราะท่านคิดไปเองว่าดวงตา ของขา้ มีแต่ความแค้น ขา้ ซูเมย่ ชา่ งอาภัพเพียงขยบั ก็ผดิ แล้ว” ขา้ มองตาของเขาอยา่ งตัดพอ้ ทังทีดาบยงั จ่อคอ “ทังทีขา้ อยากเปลียนแปลงตัวเอง อยากเปนคนใหมแ่ ต่กลับไมม่ ีใครเชือ ซายงั ถกู สงสยั ท่านคิดว่าขา้ จะเลวรา้ ยตลอดชวี ิตเลยรึ ถ้าเชน่ นันคนทีเลว ก็ต้องเลวไปตลอดชวี ิตใชไ่ หม ฮึก..ก..” ขา้ รอ้ งไหน้ าตานองหน้าทําใหเ้ หวิน อีพลันหยุดค้างพลางนงิ คิด “ขา้ พยายามทกุ อยา่ ง แต่พวกท่านก็ไมเ่ คยเห็นความดี ตลอดเวลาหนึง เดือนทีผา่ นมาขา้ ไมเ่ คยทํารา้ ยเจียวจิงสักครงั หากท่านไมท่ ิฐกิ ็นา่ จะพอดู ออกว่าขา้ เปลียนไป ขอรอ้ งล่ะใหโ้ อกาสข้าพิสจู น์ตัวเองสักครงั เถอะ หรือ ถ้าท่านเหน็ ว่าขา้ รา้ ยกับนางท่านก็มาฆา่ ข้าได้ทกุ เมือ แต่ตอนนีขา้ อยากให้ ท่านใหโ้ อกาสขา้ ก่อน” ขา้ รอ้ งไหพ้ ูดรา่ ยยาวเพราะกลัวจะถูกฆา่ จริงๆ พอขา้ พดู เชน่ นนั ดาบก็ค่อยๆ ถูกเก็บเขาฝกตามเดิม “องค์ชาย…” เสยี งขา้ รบั ใช้ชายทีอยูน่ อกประตดู ังขึน เหวินอีกําลังจะหนแี ต่ขา้ จับแขน เขาไว้ เเล้วดึงใหข้ นึ เตียงบอกเสยี งเบาว่า “ขา้ ไมบ่ อกผอู้ ืนหรอก นอนนงิ ๆ เถอะ ข้ายังอยากคุยกับท่านต่อ” ซงึ เขาก็นอนนงิ ขา้ ก็รบี ใช้ผา้ หม่ ใหต้ ังแต่หัวจรดเท้า และรีบกล่าวขานรบั “มอี ะไร” “คือกระหมอ่ มได้ยนิ เสยี งจากหอ้ งองค์ชาย เกิดอะไรขึนหรือไมพ่ ะ่ ยะ่ ค่ะ”

“อยา่ สนใจเลยขา้ นอนละเมอนะ่ เจ้าไปไหนก็ไปเถอะ” หลังจากขา้ รบั ใช้จากไป ในหอ้ งก็เกิดความเงียบ ก่อนทีคนตัวใหญจ่ ะค่อยๆ เปดผา้ หม่ ออกแล้วลกุ นงั “ทําไมถึงชว่ ยขา้ ไมบ่ อกออกไป” “ขา้ ไมไ่ ด้ชว่ ยแต่ขา้ ละเมอต่างหาก” ขา้ ไมร่ ูว้ ่าเขาทําหนา้ ยงั ไงเพราะปกปดใบหนา้ จนเหลือเพยี งดวงตาแต่ สายตาก็บง่ บอกว่ายงั ไมเ่ ขา้ ใจ และดูเหมือนการกระทําของขา้ ครงั นจี ะเรมิ ทําใหเ้ ขาเชือใจบ้างแล้วว่าขา้ ไมใ่ ชค่ นเดิม “หรอื ท่านยงั สงสยั ขา้ และต้องการฆา่ ขา้ ใหไ้ ด้ ถ้าอยา่ งนนั ก็แล้วแต่ท่าน เถอะ” ขา้ หลับตารอคมดาบหากแต่ทกุ อยา่ งยังคงนิงงัน “ขา้ ไมฆ่ า่ เจ้าแล้ว” พอได้ยนิ แบบนันข้าจึงลืมตา “เจ้าอาจเปลียนแปลงตัวเองแล้วจรงิ ๆ” “ขอบคณุ ท่านมากทีเชือขา้ ” ขา้ จับมือเขาแล้วกมุ ไว้ “ข้าจะดีต่อเจียวจิง จะไมแ่ ยง่ เฟงอวินจากนางแล้ว” “ถ้าอยา่ งนนั ก็ดีแล้ว” เขาลกุ ยนื แล้วเดินไปทางหนา้ ต่าง แต่ไมร่ ูเ้ พราะอะไรเขาถึงหนั กลับมามอง ขา้ อีกครงั ขา้ ยมิ ใหอ้ ยา่ งเศรา้ ใจเพอื ใหอ้ ีกฝายรบั รูว้ ่าข้านนั เสียใจมากแค่ ไหนทีเขาคิดมาสงั หารขา้ ทังยงั ทําร้ายรา่ งกายและจิตใจข้ามากนกั เขาคง เหน็ แววตาทีเศรา้ สรอ้ ยของขา้ ถึงยืนอึงอยูน่ าน ขณะทีกําลังจะเดินมาหาขา้ อีกครงั เสยี งทหารจากด้านล่างทีเรมิ ทําการ ตรวจเวรยามรอบๆ ก็ดังขนึ ขา้ จึงบอกให้เขารบี ไปก่อนทีทหารจะคุมเขม้ มากกว่านี

เมอื เหวินอีจากไป ขา้ จึงยกยมิ ขนึ “หึ มารยานมี ีหรอื ทีเหวินอีจะไมต่ ิดใจ” ขา้ สะบดั ผมอยา่ งพอใจ เจอนาตาและลกู ไม้เล็กนอ้ ยก็เรมิ ใจอ่อนแล้ว ในเมอื พวกเจ้าบังคับขา้ ใหเ้ ปนเชน่ นีก็จงรบั ผลไป ข้าจะทําให้พวกเจ้าไมม่ ี ความสขุ วางแผนใหเ้ กิดการระหองระแหงกัน มิตรภาพระหว่างเพอื นก็จะ แตกแยก โดยทีขา้ จะเสแสรง้ หลอกเหวินอีใหเ้ ขาหลงใหลเพราะท่าทางจะ ถกู หลอกง่าย จากนนั จะทําใหเ้ หวินอีกลายเปนพวกเดียวกับข้า เเละขา้ คิดว่ากญุ แจทีจะทําใหข้ า้ หลุดพ้นจากโลกนยิ ายนา่ จะหมายถึงการ ทีขา้ มีชีวิตรอดและกลายเปนตัวเอก แมม้ นั จะเปนการสันนิษฐานแบบมัว ซวั แต่อยา่ งนอ้ ยมีเปาหมายดีกว่ามชี วี ิตไรแ้ ก่นสานแบบ อีกอยา่ งถ้าหาก ไมม่ พี วกพระนางบางทีขา้ อาจจะกลายเปนตัวเอกก็เปนได้ และคนทีกําจัด ง่ายสดุ คงหนไี มพ่ ้นนางเอก ………………………….. เช้าต่อมาขา้ นงั นงิ ใหจ้ ิวเมยี วทายาแก้ฟกชาให้ ทังทีนางก็มีรอยเขยี วชาไม่ ต่างกัน “จิวเมยี วต่อจากนไี ปขา้ จะเปนตัวรา้ ยอยา่ งสมบูรณแ์ บบของเรอื งนี เจ้า พรอ้ มทีจะรา้ ยไปกับขา้ หรอื ไม”่ นางขมวดคิวคงไมเ่ ขา้ ใจ “อยา่ งไรเพคะ” ขา้ ยมิ “ก็เปน…คนเลวนะ่ ส”ิ นางตกใจกับคําพูดของขา้ ก่อนจะรบี รบั คํา “เพคะ! …องค์ชายเปนอะไร หมอ่ มฉันจะเปนเชน่ นนั ” “ดี…จากนไี ปเราจะกลายเปนคนเลว! ...พวกตัวเอกเรืองนนี ะ่ หลบไปตัว รา้ ยจะเดิน!”

ถึงแมจ้ ิวเมียวจะทําหนา้ ไมเ่ ขา้ ใจนักแต่ก็พยกั หนา้ รบั อยา่ งยนิ ดี ท่าทาง นางจะคงไมร่ ูว้ ่าขา้ นนั กําลังจะชวนนางมาลงเหวด้วยกันแล้ว “ขา้ ว่าจะนอนพักอีกรอบ เจ้าออกไปก่อนเถอะ” จิวเมียวพยกั หนา้ รบั แล้วเดินออกไปด้านนอก ขา้ เอนหลังยังไมท่ ันจะได้ หลับตานางก็เขา้ มาในหอ้ งอีกครงั “องค์หญงิ เจียวจิงมาเพคะ” ขา้ นวิ หนา้ “นางจะมาทําไม ขา้ จะนอน บอกนางไปรอได้ก็รอ รอไมไ่ ด้ก็ กลับไป” “เพคะ” เมือคืนขา้ นอนไมค่ ่อยหลับเพราะกังวลกลัวว่าเหวินอีจะกลับมาสงั หารข้า อีกรอบกว่าจะขม่ ตาหลับได้เวลาก็ล่วงเลยเกือบเชา้ “คนไขพ้ ้นขดี อันตรายแล้ว สมองก็ไมไ่ ด้รบั กระทบกระเทือนใดๆ แปลก ทําไมถึงยงั ไมฟ่ นคะคณุ หมอ…” ขา้ ค่อยๆ ลืมตาตืน ได้แต่ถอนหายใจว่าข้านันจําความฝนไมไ่ ด้อีกแล้ว ทังที เมือครูย่ งั จําได้แต่เมือลืมตาตืนความทรงจําในฝนกลับหายไป ขา้ ลกุ นงั บิดขเี กียจ แล้วรอ้ งเรยี กจิวเมยี วทีอยูด่ ้านนอก “จิวเมยี ว” พอเรยี กนางก็รบี มาทันที “ตอนนเี วลาใด” “เทียงวันแล้วเพคะ”

“งันก็ดีขา้ หวิ แล้ว” “เพคะ หมอ่ มฉันจะยกสาํ รบั มาให”้ จิวเมียวกําลังจะออกไปจากประตูแต่ ขา้ เรยี กไว้ก่อน “เดียว….เจียวจิงนางยงั อยูห่ รอื เปล่า” “อยูเ่ พคะ” ขา้ ยมิ แล้วบอกใหจ้ ิวเมยี วไปได้ “รอได้ก็รอไปอยากรูน้ กั ว่าจะตบะแตกเมือไร” หลังจากขา้ กินจนอิมก็ไปเดินเล่นในสวนเพือยอ่ ยอาหาร พอเดินจนเบือก็ ไปอาบนา เมอื ชําระกายเสรจ็ ก็เรมิ เคลิมจนต้องหลับอีกรอบ พอตืนขนึ มาก็ ชว่ งเยน็ แล้ว ขา้ ก็กินขา้ ว เดินเล่น อาบนาอีกรอบจึงเดินไปยงั หอ้ งรบั รอง “ขอโทษทีขา้ ปล่อยใหร้ อนาน” เจียวจิงพอเหน็ ขา้ ก็รบี ลกุ ขนึ ยนื แต่แอบเห็นว่านางเกือบเซแต่ขา้ รับใชน้ าง ชว่ ยพยุงไว้ “นงั เถอะ” นางจึงทําตาม ขา้ นงั ลงตรงขา้ มนางแล้วกล่าวขอโทษอีกครงั ทีมาช้า “ขา้ มีเรอื งต้องทํามากมาย อยา่ งเชน่ ต้องนอน ต้องกิน ต้องเดินเล่น อาบ นา ขอโทษด้วยขา้ เลยไมว่ ่างมาหาเจ้าใหเ้ รว็ กว่าน”ี เจียวจิงใบหนา้ เรยี บเฉยแต่ขา้ รบั ใชน้ างแสดงสีหนา้ ว่าไมพ่ อใจแต่ก็ พยายามสงบเสงียม

“อยา่ ได้ขอโทษเลย เปนหมอ่ มฉนั ทีมารบกวนองค์ชายเอง” ขา้ เลิกคิวเบะปากเล็กนอ้ ย เหมน็ กลินนางเอกจรงิ ๆ “แล้วเจ้ามาหาขา้ ถึงนมี ีอะไรร”ึ “หมอ่ มฉันมาขอโทษเรอื งเมอื วานเพคะ” นางรบี คุกเขา่ ลงพนื อยา่ งสาํ นึก ผดิ “หมอ่ มฉนั ไมค่ ิดว่าจะทําใหอ้ งค์ชายบาดเจ็บขนาดนี แต่หมอ่ มฉันไมไ่ ด้มี เจตนาไมด่ ีนะเพคะ” ขา้ มองนางทีเหมือนจะรอ้ งไหแ้ ละเสียงสันเครือ ขมวดคิวเมอื ได้ยินคําที บอกไมค่ ิดว่าจะบาดเจ็บขนาดนี แค่ดกู ็นา่ จะรู้ว่าต้องเจ็บมากแนน่ อน ฝก นนั ไมใ่ ชเ่ ล็กๆ และแต่ละคนล้วนตีเต็มแรง “งันรึ ถ้าอยา่ งนนั เจ้าจงบอกเจตนามา” “หมอ่ มฉันรูเ้ พคะว่าองค์ชายเปลียนไปแล้ว ไมใ่ ชค่ นเดิมเหมอื นทีผา่ นมา แต่ว่าทกุ คนกลับไมเ่ ชือ หมอ่ มฉนั จึงคิดได้ว่ามปี ระเพณตี ีผี หากผา่ นการ ตีผแี ล้วทุกคนก็จะเชอื ว่าคนๆ นนั จะกลายเปนคนใหม่ เปนคนดี” อ๋อ ทีแท้นางนเี องทีทําใหข้ า้ และจิวเมียวถูกรุมตี ความคิดนางจะว่าเลวก็ เลวจะว่าดีก็ดี หากนางไมใ่ ชน่ างเอกของเรอื งนขี ้าคงคิดว่านางคือตัวรา้ ยไป แล้ว นางยงั เปนนางเอกทีใสซอื นางรา้ ยลึก หรอื ทีแท้จรงิ นางเปนตัวรา้ ยกันแน่ ขา้ นนั ไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆ แต่ชา่ งเถอะจะเปนอะไรขา้ ไมส่ นใจแล้ว ในเมือต่อไป นขี า้ จะรา้ ยกับนาง

“บอกตามตรงขา้ ยงั ไมห่ ายโกรธเจ้า” “มะ...หมอ่ มฉันขอโทษ…องค์ชายจะให้หมอ่ มฉันทําอะไรก็ได้เพคะเพือ เปนการไถ่โทษ…หมอ่ มฉนั อยากเปนเพอื นกับองค์ชายต่อไป” “งันรึ ถ้าอยากใหข้ า้ หายโกรธ ขา้ ขออยา่ งหนึงจากเจ้าได้ไหม” “ได้สเิ พคะ” นางตอบกลับทันที “ขา้ ขอ….” ขา้ เท้าคางมองนาง “ขอเฟงอวินได้ไหม” เพียงเท่านนั นางก็นงิ ค้างทันที คล้ายฟงผดิ ไป “ขา้ ขอเฟงอวิน…ขา้ อยากได้เขา” “คือ….” “ทําไม…ไหนบอกว่าเพอื นกัน” ขา้ นังตัวตรงเบป้ ากเล็กนอ้ ยบง่ บอกว่าไม่ พอใจ “เรอื งอืนหมอ่ มฉนั ใหไ้ ด้ ตะ…แต่ว่าเรอื งน…ี .ต้องแล้วแต่ใจองค์ชายเฟงอ วินด้วย” “หึ ไมเ่ หน็ จะยากเจ้าก็ไปบอกเลิกรกั เขาส”ิ สหี นา้ นางตอนนหี มองคลา นาตานองเต็มใบหน้าถ้านางยกเฟงอวินใหข้ ้า ถือว่าโง่มาก ทังทีเรอื งนขี า้ แค่ลองหยังเชงิ แต่ดูเหมือนนางจะคิดหนกั และ จรงิ จัง “มะ…หมอ่ มฉนั จะคิดทบทวนดูเพคะ” ซงึ ขา้ ก็พยกั หนา้ รบั

พอนางเดินจากไปขา้ ก็หวั เราะชอบใจ จิตใจดีเหลือเกินนะหรอื เสแสร้งกัน แน่ ใครมนั จะอยากได้เจ้านนั กัน อีกอยา่ งบทของเจ้ามันไมค่ วรมีตังแต่ขา้ หลดุ มายงั ทีนแี ล้ว ขา้ จะกําจัดเจ้าซะ ขา้ นนั เกิดความแค้นมากมาย แมไ้ มร่ ูว้ ่าเจียวจิงนนั มารา้ ยหรอื ดี แต่ขา้ ไม่ สนใจแล้ว เพราะตอนนขี า้ เกลียดชังทุกคนนกั และนางคือศูนย์รวมจิตใจ ของพวกฮาเรม็ ดังนนั ถ้าไมม่ ีนางทุกคนคงคลุ้มคลังจนกระอักเลือดตายเปน แน่ แต่ว่าตอนนคี วามคิดของขา้ กําลังถกู ครอบงํา อาจเปนเพราะข้าเข้ามาอยู่ ในรา่ งซูเมย่ และยอมรบั ทีจะแสดงบทตัวรา้ ยต่อไป จึงทําใหท้ ังนสิ ยั และ ความคิดความอ่านกลายเปนซูเมย่ แมข้ ้าจะพยายามไมท่ ําตาม แต่ก็ทําไม่ ได้เพราะเราสองคนกลายเปนคนเดียวกันไปแล้ว และปญหาหนกั ใจของข้า ก็คือ ซูเมย่ รกั เฟงอวินเพราะฉะนนั ข้าจะใหซ้ ูเมย่ ครอบงําตรงนขี องขา้ ไมไ่ ด้ เด็ดขาด แต่ว่าเมอื ครูท่ ีขา้ พดู ขอเฟงอวินไปไมร่ ูว้ ่าเพราะนึกลองใจหรอื เพราะอยาก ได้จรงิ ๆ กันแน่

หลังจากนนั ผา่ นไปสองวันแผลฟกชาหายดีแล้ว แต่เรืองเจียวจิงก็ยงั ไมม่ ี อะไรคืบหนา้ คาดว่านางคงยงั ไมก่ ล้าบอกเลิกและขา้ ก็ไมไ่ ด้คาดหวังอะไร พลางยดื รา่ งกายทีเอาแต่นอนใหเ้ ข้าที และวันนียังเปนอีกวันทีขา้ ยังคงอยู่ ในนยิ าย หลังจากจัดการชําระรา่ งกายและเปลียนชุด ข้าและจิวเมยี วจึงเดินออกไป ด้านนอกเพราะสามวันแล้วทีขา้ เอาแต่อยูใ่ นตําหนัก แต่ขณะทีเดินเทียว ชมไปเรอื ย ก็เหน็ พวกขา้ รบั ใชก้ ระซบิ กระซาบบางอยา่ งแต่คาดว่าต้องมีขา้ ในบทสนทนานนั เพราะพวกนางเหลือบมองข้าและหัวเราะ หรอื พวกนางจะนนิ ทาขา้ ถึงเรอื งทีถูกรุมตี ขา้ กํามือจะเดินไปหาแต่จู่ๆ เห วินอีกลับเดินมาพอดี ทําใหฝ้ เท้าขา้ หยุดชะงักและต้องเปลียนสหี น้า ขา้ ยมิ ให้ “ซูเมย่ ขา้ กําลังจะไปหาเจ้าพอดี” “หาขา้ ร”ึ “ใช่ ขา้ มเี รอื งจะคุยกับเจ้าตอนน”ี ขา้ พยกั หนา้ เขา้ ใจ “จิวเมียวเจ้าไปทีอืนก่อน” “เพคะ” หลังจากเราอยูก่ ันเพียงลําพังใบหนา้ ของเขาทีนงิ ขรึมบดั นเี ริมอ่อนโยน เรา ทังสองจึงเดินเคียงกันจนไปถึงศาลากลางสระนา และจึงนงั พัก “รา่ งกายเจ้าเจ็บตรงไหนบ้าง” “ผา่ นไปถึงสามวัน ท่านเพงิ มาถามร”ึ ในนาเสยี งนนั มที ังนอ้ ยใจและโกรธ “เอ่อ…ขา้ ขอโทษทังเรอื งทีรุมตีเจ้าและเรืองคืนนนั ”

“ไมต่ ้องมาขอโทษขา้ หรอก…คนอยา่ งขา้ ไมส่ มควรมีใครมาขอโทษ” เหวินอีนงิ เงียบสหี นา้ เศรา้ ใจ ลกุ ขนึ ยืนและคุกเขา่ ตรงหน้า ขา้ นนั ตกใจทีเขาทําเชน่ นี “ท่านทําอะไร!” “ขา้ ขอโทษจรงิ ๆ ขา้ นนั เลวยงิ นกั เห็นอยูว่ ่าเจ้าเปลียนไปแต่ทิฐิจึงทําเปน มองขา้ ม ทํารา้ ยและเกือบจะฆา่ ขา้ ชา่ งสารเลวอยา่ งยิง” ขา้ รบี ยอ่ ตัวลงตรงหนา้ เพอื พยุง “นงั คุยกันเหมอื นเดิมเถอะ แบบนขี า้ ไม่ ถนดั ” หากขา้ ไมพ่ ูดเชน่ นเี ขาคงคกุ เขา่ ไปอีกนาน “ท่านไมค่ วรทําถึงขนาดน”ี “ขา้ สมควรใหเ้ จ้าทุบตีคืนด้วยซาหรอื ไมเ่ จ้าก็ทูลฝาบาทเรืองขา้ เถอะ” “ขา้ จะไมท่ ําอะไรทังนนั แค่ท่านเขา้ ใจก็พอ” ขา้ แสร้งยมิ “เจ้าชา่ งเปนคนดีจรงิ ๆ ขา้ ละอายใจนัก” ขา้ แกล้งสะอืนไห้ “ท่านบอกว่าขา้ เปนคนดี ข้ารูส้ กึ ปลืมใจมากนกั …ไมค่ ิด เลยว่าจะมีคนพดู แบบนกี ับขา้ …ต่อไปนีข้าจะเปนคนดีดังทีท่านชม…ขา้ จะ ไมท่ ํารา้ ยเจียวจิง…จะไมแ่ ยง่ เฟงอวิน ขา้ จะตัดใจ ฮึก..ก…” “ดีแล้วล่ะ การเหน็ คนทีเรารกั มคี วามสุข เราก็มีความสขุ เชน่ กัน” เหวินอี หนั มองไปยงั ดอกบัวทีอยูใ่ นสระนา กลีบของมันบานสะพรงั นา่ เชยชมแต่ สาํ หรบั ขา้ ก็แค่ดอกบวั ธรรมดา ยงิ คําพดู ของเหวินอีทีเหมอื นพอ่ พระก็ยงิ ทําใหร้ ูส้ กึ พะอืดพะอม การเหน็ คนทีเรารกั มีความสขุ เราก็มคี วามสุขงันรึ นา่ ขาํ คนทีคิดแบบนีได้ คงเปนคนดีมากจรงิ ๆ จะมีใหเ้ หน็ ในโลกความจรงิ กีคนกัน ทีเหวินอีพูดเชน่ นไี ด้เพราะเปนตัวละครในนยิ ายนะ่ สิ และไมใ่ ชแ่ ค่เหวินอีเหล่าฮาเรม็ ต่าง

สามคั คีไมแ่ ยง่ เจียวจิงมาจากเฟงอวินถือคติเหน็ นางมีความสขุ ก็พอแล้ว จะอ้วก! แต่คงมีเพยี งองค์ชายสอง นามเฟงหยวนทีไมค่ ิดเชน่ นนั เขารกั เจียวจิงและ ต้องการแยง่ ชิง และไมใ่ ชแ่ ค่นางทีเขาต้องการเพราะเขาต้องการบลั ลังก์ ของฮ่องเต้แคว้นหลิงด้วย พูดง่ายๆ อีกไมน่ านแคว้นนจี ะเกิดกบฏแนน่ อน แต่ตอนนีเขาไมไ่ ด้อยูท่ ีวัง หลวง คงกําลังไปตรวจตรากองกําลังทีซุม่ อยู่ “เจ้าคิดเหมอื นขา้ ใชห่ รอื ไม”่ “แนน่ อนขา้ คิดเชน่ ท่าน” เขายมิ อยา่ งยนิ ดี ขา้ จึงเอ่ยต่อ “ท่านเปนคนแรกทียอมรบั ขา้ สญั ญากับขา้ ได้ไหมว่าจะไมเ่ กลียดขา้ ” ข้า ยกนวิ ก้อยเกียวสญั ญา เขาก็มองอยา่ งสงสัย จนเขา้ ใจความหมายจึงเกียว ก้อยตอบ รูส้ กึ ขนลกุ กับตัวเอง ไมร่ ูท้ ําไปได้ยังไง บอกตามตรงอยากจะอ้วกเต็มทน แล้ว นกึ สภาพตัวเองชายวัยยสี บิ เก้ามาเกียวก้อยสญั ญากับชายหนมุ่ ไม่ ไหวนกึ สภาพแล้วขนลกุ แนน่ อนขา้ ไมไ่ ด้มมี ารยาเหล่านที ีแสดงออกล้วนเปนเพราะนสิ ยั ของซูเมย่ ทังสนิ ลําพงั ขา้ คงไมท่ ํา และดเู หมือนแผนการทีจะทําใหเ้ หวินอีติดกับ กําลังจะไปได้สวย พดู คยุ กันได้สกั พกั เราจึงแยกกัน ขา้ เดินออกจากศาลาไปยงั ด้านนอก จิว เมยี วทียนื รออยูเ่ ดินมาเคียงขา้ งแล้วบอกว่าเจียวจิงนางกําลังปวย “หมอ่ มฉันเหน็ พวกขา้ รบั ใช้ทีเดินผา่ นไปมันคยุ กัน”