นิทานเรื่อง มดกับตั๊กแตน

นทิ านเร่อื ง มดกบั ตั๊กแตน

นิทานเรอื่ ง มดกบั ตกั๊ แตน กาลครงั้ หนึ่งนานมาแลว้ ณ บรเิ วณทุ่งหญ้าอนั กวา้ งใหญ่ มีครอบครวั มดฝูงเล็กอาศยั อยรู่ วมกันใต้ โพรงดินขนาดกาลังพอเหมาะ ซึ่งขา้ ง ๆ โพรงดินนน้ั คือขอนไมเ้ กา่ ทต่ี ก๊ั แตนเจ้าสาราญใชพ้ ักอาศยั เช่นกัน ในช่วงฤดรู อ้ นที่ผลผลิตพชื พรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบ้านมดทัง้ หลายต่างขยนั ขนั แขง็ เกบ็ เกย่ี วพืชเหลา่ นัน้ มาตุนไวส้ าหรับหนา้ หนาว สว่ นเจา้ ตัก๊ แตนกลบั เอาแตเ่ ลน่ ดนตรีอย่าง เพลิดเพลนิ และแปลกใจว่าทาไมฝูงมดตอ้ งขยันถึงเพยี งนี้ เม่อื เห็นเช่นนน้ั ตก๊ั แตนจงึ แวะไป สอบถาม \"ฝงู มดตวั น้อยเอย๋ พวกเธอจะเรง่ ทางานเก็บพืชพรรณไปทาไมกันมากมาย\" ตก๊ั แตนเอ่ย \"กเ็ กบ็ ไวก้ ินตลอดฤดหู นาวน่ะส\"ิ เสียงของมดซง่ึ เป็นหัวหน้าตอบกลับพลางเก็บเกี่ยวพืช พรรณไปด้วย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรอื อีกนานเลยนะ เพราะนี่ก็เพิง่ จะเข้าหนา้ ร้อนเอง\" เจ้าตัก๊ แตนพูด ด้วยนา้ เสียงแปลกใจ \"ก็เราเกบ็ เก่ยี วตอนนี้ ฤดหู นาวจะได้มีอาหารกนิ อย่างอุดมสมบูรณแ์ ถมได้พักผอ่ นแบบ เตม็ ที่ไงล่ะ\" หัวหน้ามดอธบิ าย \"แต่เท่ยี วเล่นพักผ่อนในฤดรู ้อนกส็ นุกไปอีกแบบนะ ทาไมจะตอ้ งรอถึงหน้าหนาวดว้ ย\" เสยี งต๊กั แตนโต้กลับ \"เอาเถอะ ฉนั ขอกลับบา้ นไปเล่นดนตรี เต้นรา กอ่ นแลว้ กันนะ\" ต๊ักแตนเดนิ กลบั ไปอย่างสบายใจไมเ่ ดอื ดรอ้ น ส่วนฝงู มดกท็ าหน้าท่ีของตนอย่างแขง็ ขัน

เวลาผ่านไปไมน่ านนกั ลมหนาวเย็นยะเยือกกม็ าเยอื น เป็นสัญญาณเตือนวา่ เข้าส่ฤู ดู หนาวแล้วนน่ั เอง ในขณะเดียวกันผลไมพ้ ชื พรรณท่เี คยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหารมากินแทบ ไมม่ ี แตถ่ งึ อยา่ งไรฝูงมดกไ็ มเ่ ดอื ดร้อน เพราะพวกมันเกบ็ ตุนของกนิ ไว้แลว้ มากมาย \"ดีนะเนีย่ ทเ่ี ราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวน้จี ะไดก้ นิ แบบไม่ต้องกลวั อด\" มดตัวเล็ก เอย่ ข้ึนมา \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคณุ พวกเราจรงิ ๆ ท่ขี ยนั ขันแขง็ อดทนทางานทาใหเ้ รามีกนิ ในวันน\"ี้ หวั หน้ามดประกาศขอบคณุ ท่ามกลางความยนิ ดขี องมดทกุ ตวั ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสยี งเคาะประตหู นา้ โพรงมดดงั ขน้ึ \"สงสยั มแี ขกมาเยยี่ มหรอื เอา อาหารมาแลกเปน็ แน\"่ มดตวั เลก็ พดู แล้วเดินไปเปิดประตู

หนา้ ประตนู ั้นคอื ตก๊ั แตนเจ้าสาราญผพู้ กั อาศยั อย่ขู า้ ง ๆ ที่เคยมที า่ ทางสดใสรา่ เริง แต่คราวนี้ ตั๊กแตนกลบั ยนื ก้มหนา้ ดว้ ยความหิวโซ พอประตูเปิดจึงรบี เดนิ ตรงมาหาหวั หนา้ มดท่ีเคยสนทนา ดว้ ยทันที \"สวสั ดมี ดเอ๋ย ฉนั หิวเหลือเกินไม่ไดก้ ินอะไรมาหลายวัน พอจะมีอาหารแบ่งฉนั บ้างไหม\" ต๊ักแตนขอร้อง \"อะไรกนั บา้ นเธอไม่มอี ะไรกนิ เลยหรอื ชว่ งฤดรู ้อนผลผลิตออกจะอุดมสมบูรณ\"์ หวั หนา้ มดถามด้วยความสงสัย \"ฉนั มวั แต่ยุ่งกบั การเลน่ ดนตรีและเต้นรา เลยไม่มีเวลามาน่ังทางานกักตนุ อาหารไว้กนิ อยา่ งเธอ\" คาแกต้ วั ของตั๊กแตน \"อะไรกนั ! นเี่ ธอไมท่ างานเลยเหรอ มวั แต่เล่นดนตรีสนกุ สนานเนย่ี นะ\" หวั หน้ามดตวาด ด้าน ตก๊ั แตนก็ทาหนา้ เจือ่ นโดยไมม่ คี าตอบโต้ \"ถ้าเธอไม่รจู้ ักแบง่ เวลาเลน่ กบั เวลาทางาน ฉันกค็ งปนั อาหารใหเ้ ธอไม่ได้ เจ้ากลบั ไปเถอะ\" พอสนิ้ คาพูดของหวั หน้ามด เจ้าตกั๊ แตนเลยเดินกลับบ้านไปแบบหวิ โหย สว่ นฝงู มดก็ พักผ่อนแบบสาราญกับอาหารที่ตุนมาจากช่วงหน้ารอ้ น

นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รูว้ ่า: คนเราควรจะรู้จักหนา้ ท่ขี องตัวเอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควร เล่น หากมัวแตเ่ ลน่ ไม่ยอมทางานเลย สกั วนั หนง่ึ ชวี ติ อาจเจอเร่อื งเดือดเนอื้ ร้อนใจจนหันไปพง่ึ ใคร ไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทางานเพ่อื หาเลี้ยงและยืนบนลาแข้งของตนน่ันเอง