351 บทท่ี ๓๖ ขณะขยายความใหผ้ หู้ ลกั ผใู้ หญ่ไดร้ ับทราบ สิธารกย็ ง่ิ ขามากข้ึนเมื่อนึกไปถึง..ไมต้ าย..ของสหายสนิท “ ชลพทั ธ์บอกวา่ ถา้ เขาไม่ใหน้ ุ่งผา้ ขาวมา้ อาบ กค็ งจะตอ้ งยนื หลบั ตาอาบ..ค่ะ “ สิ้นกระแสความ..บรรดาผูฟ้ ังรวมท้งั ลุงสนดว้ ยต่างก็พากนั ฮาครืน ไม่เวน้ แมก้ ระทง่ั ผูเ้ ล่าเองก็หวั ร่องอ หายจนตอ้ งใชผ้ า้ ซบั น้าตาพอๆกบั มารดา ส่วนบิดาน้นั หวั เราะดงั ลน่ั กวา่ ใคร “ ยงั ไงๆกต็ อ้ งอาบรวมกนั หรือ..คุณชอบ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนขอ้ งใจ “ ใช่ครับ ญ่ีป่ ุนเป็ นหมู่เกาะ น้าจืดหายาก คนส่วนใหญ่จึงตอ้ งใช้ห้องอาบน้ารวมและถือปฏิบตั ิกนั เรื่อยมา เพียงแต่แยกเป็นหอ้ งอาบน้าชายกบั หอ้ งอาบน้าหญิง เท่าน้นั เองครับ “ คุณชอบกอ็ ดขาบุตรชายไมไ่ ด้ “ ตายแลว้ ! ฉนั ไมม่ ีวนั ไปนะคะ ญ่ีป่ ุน..นี่น่ะ.. “ คุณสิรีรีบตีบงั ก้นั “ ยายหนูช่วยจดบนั ทึกช่วยจาใหพ้ อ่ ดว้ ยนะลูก พอติดต้งั เครื่องรับ-ส่งวทิ ยไุ ดเ้ ม่ือไหร่ พอ่ จะให้ท่านครู ขออนุญาตรองแมท่ พั ติดต่อไปหาชลพทั ธ์ที่โน่น คาถามแรกก็คือ..ตกลงไดน้ ุ่งผา้ อาบ..หรือวา่ ยนื หลบั ตาอาบ “ คราวน้ีวงสนทนายง่ิ ฮาตรึมกวา่ เม่ือครู่ สิธารชอบอกชอบใจกวา่ ใคร รีบตกปากรับคาบิดาทนั ที “ ตกลงคะ่ คุณพอ่ หนูจะเขียนตวั เท่าหมอ้ แกง เหน็บไวข้ า้ งฝาใกลเ้ ครื่องรับ-ส่งวทิ ยเุ ลย คะ่ “ “ ทา่ นครูครับ “ นาวาเอก ธงทิว เหมือนเพง่ิ นึกอะไรข้ึนมาได้ “ ชลพทั ธ์คงช่วยพูดกบั แม่ทพั ญี่ป่ ุนเรื่อง เครื่องรับ-ส่งวทิ ยทุ ่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ เพอ่ื สนบั สนุนการสั่งงานของท่านมายงั คณะล่ามไทย รวมท้งั ขออนุญาตให้ ท่านครูนง่ั ทางานอยู่ที่บา้ นโดยมียายหนูเป็ นผชู้ ่วยอีกแรงหน่ึง เจา้ หน้าท่ีคดั สาเนาก็คือเจตน์ ท่านครูกรุณาร่าง หนงั สือช้ีแจงรองแม่ทพั อา้ งถึงการขออนุญาตท้งั สองกรณีผา่ นท่านแม่ทพั ดว้ ยนะครับ สาหรับผมน้นั ก็เช่นกนั ไม่ควรตอ้ งเสียวลาขา้ มเรือไปมา ขอ้ อา้ งท่ีมีน้าหนกั ซ่ึงรองแม่ทพั ตอ้ งรับฟังก็คือ ข่าวที่กองทพั เรือสหรัฐฯจะ ลอบเขา้ มาวางทุ่นระเบิดสนามแม่เหล็กในอ่าวไทย ผมจึงมีความจาเป็ นอย่างย่ิงที่จะตอ้ งใช้เคร่ืองรับ-ส่งวิทยุ ประสานงานกบั ทุกฝ่ ายที่เก่ียวขอ้ ง และคอยติดตามพิกดั การขีดเข็มของหมู่เรือตลอดยี่สิบส่ีชวั่ โมง ซ่ึงทางฝ่ าย ญี่ป่ ุนก็รับฟังไดอ้ ยูแ่ ลว้ โดยหน่วยข่าวกรองท่ีรู้ภาษาไทย อีกท้งั ยงั มีหัวหนา้ อู่ที่รองแม่ทพั สั่งใหค้ อยควบคุมผม ไมใ่ หไ้ ปไหนได้ จึงไมน่ ่าวติ กแต่อยา่ งใด ผมเชื่อมนั่ ในฝีมือการร่างหนงั สือของท่านครู วา่ จะใชถ้ อ้ ยคาท่ีทาให้ รองแม่ทพั ไม่สามารถปฏิเสธได้ ผมกบั ทา่ นครูจะไดใ้ ชบ้ างสวนกลางฝั่งน้ีเป็นวอร์รูมกนั นะครับ “ “ เป็ นความคิดท่ีแยบคายและทาให้ผมสะดวกใจอยา่ งย่ิงครับ ไดท้ างานอยูก่ บั บา้ นมีหนูสิธารคอยช่วย แบง่ เบาภาระ ไดพ้ ูดคุยกบั ลูกชายทางวทิ ยบุ า้ ง แค่น้ีชีวติ ในยามสงครามกค็ ลายทุกขไ์ ปไดม้ ากโขแลว้ ครับ “
352 เมื่อขา้ วเรียงเมด็ แลว้ นาวาเอก ธงทิว จึงหนั ไปทางคูช่ ีวติ “ พ่อกบั ลูกจะไปกบั ท่านครูนะจ๊ะ ยายหนูจะได้ช่วยแปลงานเหมือนที่เคยทามา ส่วนพ่อจะตอ้ งร่าง หนงั สือหลายฉบบั ถึงทา่ นผบู้ ญั ชาการ นายเวร และกรมประสานงานฯ ให้เจา้ ยอดไปส่ง แลว้ ก็จะไดจ้ ดั ท่ีจดั ทาง สาหรับต้งั เคร่ืองรับ-ส่งวทิ ยุ เตรียมการเอาไวล้ ่วงหนา้ “ “ ไม่ตอ้ งห่วงเรื่องม้ือเท่ียงนะคะ ดิฉนั จะจดั ใส่ปิ่ นโตใหล้ ุงสนไปบริการถึงท่ีค่ะ “ พูดไปกอ็ มยมิ้ ไป “ ขอบคุณมากครับ “ คุณชอบหนั ไปยมิ้ ตอบคุณยายและคุณสิรีก่อนจะลุกตามสองพอ่ ลูกไปบา้ นตวั เอง ช่วงบา่ ยแก่ๆ เม่ือหนงั สือถึงรองแมท่ พั ญี่ป่ ุนเสร็จเรียบร้อยและใส่ซองปิ ดผนึกแลว้ นาวาเอก ธงทิว จึง หนั ไปขอร้องบุตรสาว “ หนูกลบั เรือนตามเจา้ สนมาหาพอ่ ทีเถอะลูก พ่อจะใชใ้ ห้เอาเอกสารไปส่งเจา้ หวั หนา้ อู่ คุณลุงเขียน แปะหน้าซองไวแ้ ลว้ ว่าให้รีบขา้ มไปนาเสนอรองแม่ทพั ทางฝั่งโน้นโดยด่วนท่ีสุด แลว้ หนูก็อยู่ดูแลคุณยาย อาบน้าเลยนะจะ๊ ส่วนพอ่ จะนง่ั คุยตอ่ กบั คุณลุงจนกวา่ จะถึงม้ือเยน็ .. แลว้ ค่อยเดินไปร่วมวงพร้อมกนั “ “ คะ่ คุณพอ่ “ หญิงสาวรับคาเบาๆ จากน้นั จึงเกบ็ ดินสอเครื่องเขียนเขา้ ท่ี ก่อนจะออกจากหอ้ งไป เมื่อสิธารถึงยกพ้นื ช้นั ล่างกร็ ีบบอกบริวารเก่าแก่ของบิดา คุณสิรีไดย้ นิ เขา้ จึงกล่าวเสริม “ ส่งหนงั สือใหน้ ายช่างใหญ่ของลุงสนแลว้ ก็ยอ้ นกลบั ไปบา้ นคุง้ กาเหวา่ นะจ๊ะ เผือ่ คุณผชู้ ายมีธุระอื่น ใหท้ าอีก เรื่องกบั ขา้ วกบั ปลาทางน้ี..ยายหนูช่วยไดอ้ ยแู่ ลว้ “ “ ขอรับกระผม “ พลพรรคสนยมิ้ แกม้ ตุย่ แสนยนิ ดีปรีดาปราโมทยเ์ ป็นที่ยง่ิ รีบวง่ิ ออกไปในทนั ที หญิงสาวเห็นมารดากาลงั เตรียมอาบน้าใหค้ ุณยาย จึงปรี่เขา้ ไปร่วมดว้ ยช่วยกนั เช่นเคย พอเน้ือตวั เยน็ สบายดีแลว้ ท่านเจา้ ของเรือนกป็ ระแป้งใหห้ อมช่ืนใจ พลางปรารภข้ึนลอยๆ “ ค่าน้ีจะไดเ้ จอนานานาวญี ่ีป่ ุนรึเปล่าหนอ ? ต้งั แตเ่ ชา้ ยงั ไมเ่ ห็นหนา้ เลย.. ” “ จะเห็นหนา้ ไดย้ งั ไงล่ะคะ น่ีก็ถูกใชใ้ หว้ งิ่ รอกไปฝั่งโนน้ อีกแลว้ ค่ะ “ วา่ ท่ีแม่ยายราพนั “ รองแม่ทพั จะรู้หรือไม่นะวา่ ผคู้ ุมกลบั รับคาส่งั ผถู้ ูกควบคุม..ปะลกๆ..ไมก่ ลา้ หือ..ซกั คา “ “ ใครจะกลา้ ล่ะคะ แม่ “ คุณสิรีไดท้ ีเป็นตอ้ งข่ีแพะไล่สามีทุกคร้ังไป “ ผถู้ ูกควบคุมเอะอะก็จะข้ึนเข่า ลงศอกตอกกา้ นคอ ออกทา่ แมไ่ มม้ วยไทยอยเู่ ร่ือย..ประเดี๋ยวกจ็ ะ..จระเขฟ้ าดหาง..รึไม่ก.็ .หนุมานถวายแหวน..” “ ยงั มีท่าดุเด็ดเผด็ มนั อีกหลากหลายช้นั เชิง “ คุณยายนึกสนุกจึงจาระไนให้ลูกหลานฟัง “ อยา่ งเช่น หักงวงไอยรา บิดหางนาคา สลบั ฟันปลา ปักษาแหวกรัง ไต่เขาพระสุเมรุ ตาเถรกวาดลาน ญวนทอดแห หงส์ปี กหกั มอญยนั หลกั ปักลูกทอย ดบั ชวาลา หิรัญมว้ นแผน่ ดิน..จาไดแ้ คน่ ้ีแหละ..”
353 พอเห็นหลานสาวนง่ั ตาแป๋ วฟังอยู่ดว้ ยความสนใจ จึงแกลง้ กระเซ้า “ ก็เป็ นธรรมดา..วา่ ท่ีพอ่ ตาก็ตอ้ ง ออกทา่ ออกทางการาบวา่ ท่ีลูกเขยเอาไวก้ ่อนแบบน้ีแหละ พอเจอป๊ ุบกต็ ้งั ป้อมข่ปู ๊ับ..เหมือนลูกสาวไมม่ ีผดิ .. “ “ อา้ ว..คุณยายมาลงท่ีหนูไดย้ งั ไงคะ ? “ ผถู้ ูกพาดพงิ เร่ิมร้อนตวั “ กม็ นั จริงม้ยั ล่ะ ? แม่รจนาหมายเลขสอง กวา่ จะมองเห็น..รูปสุวรรณอยชู่ ้นั ใน.. ของเจา้ เงาะญ่ีป่ ุน ท้งั ยายท้งั แม่รวมท้งั ลุงสนตา่ งก็พากนั อกส่ันขวญั แขวน ยามที่คุณเธอเหวยี่ งลมปาดหาวเอด็ ตะโรใส่เขา..” “ ก็ไม่ให้โมโหไดย้ งั ไงล่ะคะ..ชอบแอบมาไม่ใหร้ ู้ตวั อยเู่ รื่อย คุณยายไม่ไดเ้ ห็นวนั แรกนี่คะ..หนูเกือบ ตกลงไปในน้า...” เถียงเพลิน..เผลอหลุดปากออกไปจนได้ ขาดคาหลานสาว ผอู้ าบน้าร้อนมาก่อนใครเลยจบั เคา้ ไดว้ นั น้ีเอง หวั เราะหึๆ เม่ือถึง..บางออ้ .. “ เป็ นอยา่ งน้ีนี่เอง..ยายนึกภาพออกแลว้ ..ตกลงที่หนูโกรธจดั เอะอะปึ งปังเป็ นฟื นเป็ นไฟใหญ่โตก็คง เพราะอุบตั ิเหตุตรงหวั บนั ไดท่าน้าวนั แรกที่ประสบพบกนั โดยบงั เอิญ กบั อีกคร้ังท่ีหัวบนั ไดเรือนวนั ข้ึนปี ใหม่ ใช่ม้ยั ล่ะ ? “ การคาดคะเนน้ี..ทาใหค้ ุณสิรีก็เริ่มมองเห็นภาพท้งั สองอุบตั ิเหตุเช่นกนั “ จริงหรือเปล่าลูก ? อยา่ งที่คุณยายวา่ .. “ คนเป็นแม่อดถามไมไ่ ด้ สิธารหน้าเป็ นสีจดั ข้ึนทนั ที อยากหยิกตวั เองที่พล้งั ไขความลบั ออกไป ใบหนา้ อนั แดงก่าของเธอคือ คาตอบท่ีแจ่มชดั ที่สุด หญิงสาวไดแ้ ต่ออ้ มแอม้ ตอบแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “ ค่ะ “ “ มิน่าเล่า..หนูถึงไดย้ อ้ นแม่วนั น้นั วา่ เขากาลงั ..จู่โจม..หนู คิดแลว้ ก็อดเสียวไส้ไม่ได.้ .ท้งั สองอุบตั ิเหตุ หากไม่ใช่คุณทานาบาตะ แต่ตรงกนั ขา้ ม..เป็นพวกหยาบกระดา้ งหื่นกระหายล่ะก.็ .แม่ไม่อยากจะนึกภาพเลย..” “ อุตส่าห์ปิ ดเป็นความลบั มาต้งั นานสองนาน.. “ คนพดู ลูบผมหลานสาวดว้ ยความเอน็ ดู “ หวั นาคหาง นาคสมพงศข์ นานแทช้ นกนั โครมเขา้ จงั ๆถึงสองคร้ังสองครา.. บุพเพอาละวาดเป็นพายบุ ุแคม.. “ พูดไปก็ขาไป “ เรื่องน้ีอยา่ แพร่งพรายให้รู้ไปถึงหูคุณพ่ออยา่ งเด็ดขาดเชียวนะ..ลูก ไม่อยา่ งน้นั หลานญี่ป่ ุนของคุณ ยายเป็นไดโ้ ดนลาแขง้ ฟันกา้ นคอหวั ไปทางตวั ไปทาง..ต่อไมต่ ิดแน่ๆ.. “ คุณสิรีก็อดขาทา่ มวยของสามีไมไ่ ด้ “ แม่คะ..กบั ขา้ วเยน็ น้ี..มีอะไรบา้ งคะ ? “ พอไดจ้ งั หวะ สิธารก็รีบเปลี่ยนเร่ืองทนั ที “ ก็มี..ห่อหมก ตม้ ส้มปลา ของชอบของคุณพ่อ แลว้ ก็ ยาถวั่ พู ผดั ฟักทองให้คุณยายเค้ียวง่ายๆ ส่วน ขา้ หลวงเดิมท่ียนื พ้นื อยกู่ ็คือน้าพริกพม่า กบั พริกกะเกลือ ไงจะ๊ “ “ ถา้ ยงั ง้นั ..เดี๋ยวหนูลงไปท่ีแปลงสวนครัวหน่อยนะคะ.. “ ว่าแลว้ ก็ลุกข้ึนหยิบตะกร้าสาหรับใส่ผกั ก่อนจะเปิ ดประตูเรือนออกไป พอหลานรักคลอ้ ยหลงั ท่านเจา้ ของเรือนกป็ รารภข้ึน
354 “ ต้งั แต่เกิดมาจนแก่ปูนน้ี ไม่นึกเลยวา่ จะไดเ้ ห็นพรหมลิขิตที่แปลกแหวกแนวอยา่ งน้ี เจอกนั ธรรมดา เหมือนคู่อ่ืนก็ไม่ได้.. ตอ้ งจะเอ๋ปะทะกนั แบบถึงเน้ือถึงตวั สองคร้ังสองครา เป็ นอุบตั ิเหตุรักแรกพบที่พิสดาร จริงๆเชียว..มิน่า..สาวเจา้ ถึงได้ขุ่นเคืองเป็ นฟื นเป็ นไฟ..ถึงกบั ตอ้ งลงไปแช่ในคลองให้หายร้อนรุ่ม “ ท่านผู้ อาวโุ สสูงสุดวจิ ารณ์ไปกข็ าไป “ เพิ่งเขา้ ใจเด๋ียวน้ีเองว่าทาไมยายหนูถึงไดด้ ุเดือดเลือดพล่านจนเราตกใจ แถมคุณทานาบาตะก็ไม่ได้ โตต้ อบใดๆ ซ่ึงหากเป็ นทหารในสงครามประเภทท่ีฉุนเฉียวคอยหาเรื่องระบายอารมณ์กบั ผูห้ ญิง ยายหนูคง ยบั เยนิ ไปนานแลว้ ไม่เหลือมาถึงวนั น้ีหรอกค่ะ “ คุณสิรีถอนหายใจยาว “ ท่ีแกแสดงปฏิกิริยาเกร้ียวกราดเอด็ ตะโรใส่เขา..ก็คงเพอื่ กลบเกลื่อนความอายน่ะคะ่ .แม่ ไม่เคยถูกใครถึงเน้ือถึงตวั มาก่อน ขนาดชลพทั ธ์ยงั ไม่กลา้ อยา่ งเก่งก็กระแทกกนั อยใู่ นน้า พอเราสองคนรู้ความลบั .. ยายหนูเลยยงิ่ อายใหญ่ วงิ่ จูด๊ หายลงไปซะ.. แกไม่เคย เป็นอยา่ งน้ีมาก่อน หนูเช่ือแลว้ ล่ะคะ่ เร่ืองบุญทากรรมแตง่ อธิบายเป็นอยา่ งอื่นไปไมไ่ ด.้ . “ คุณสิรีปลง หลงั อาหารเยน็ เมื่อบิดาเดินไปนง่ั เล่นที่บา้ นทา่ นครูโดยมีลุงสนคอยถือตะเกียงส่องทางให้ ส่วนมารดา กบั คุณยายก็พกั ผอ่ นกนั อยบู่ นระเบียงเรือนเช่นเคย หญิงสาวจึงเอ่ยเบาๆอยา่ งเกรงใจ “ หนูขอลงไปที่ทา่ น้านะคะ..ถา้ เขากลบั มาไม่ดึกนกั หนูจะใหข้ ้ึนมารายงานตวั กบั คุณยายและแม่..ค่ะ “ เธอยมิ้ หวานเม่ือผมู้ ีพระคุณท้งั สองพยกั หนา้ เปิ ดไฟเขียวพร้อมๆกนั สิธารเดินผา่ นแนวสุมทุมพุ่มไมด้ อกสองขา้ งทางที่แข่งกนั ส่งกลิ่นหอมตรลบไปทว่ั บริเวณ สายตามอง ตรงไปยงั ท่าน้า..สองวนั แลว้ ที่ไมไ่ ดเ้ ห็นเรือยนตป์ ักธงจกั รพรรดินาวีปลิวไสวแล่นเขา้ มาจอดเทียบท่า..เธออยาก รู้จริงๆวา่ เขาจะแสดงปฏิกิริยาใดๆหรือไม่..หลงั จากท่ีไดฟ้ ังบิดาเกร่ินเร่ืองสหายสนิทของเธอ สาวบางสวนกลาง ยมิ้ ละไมในความสลวั ขณะที่กาลงั เดินนึกเพลินๆ ทนั ใดน้นั มือที่แขง็ แรงของใครคนหน่ึงในเงามืดก็ควา้ แขนเธอดึงเขา้ หาออ้ มกอดของเขา “ อุย๊ ! “ สิธารสะดุง้ สุดตวั เพราะไม่ทนั ระวงั ฉบั พลนั ก็โดนสัมผสั แนบแน่นเขา้ ท่ีทดั ดอกไม้ กลิ่น หอมจางๆท่ีคุน้ เคยบง่ บอกใหร้ ู้วา่ เป็นใคร พอต้งั ตวั ติด..เธอก็ผลกั อกเขาออกห่างพลางระดมกาป้ันประเคนลงไป แบบไมค่ ิดจะนบั “ บา้ ! ผที ะเล ! ตกใจหมด น่ีแน่ะๆๆ “ คนบา้ ..ผที ะเล..ปล่อยใหส้ าวเจา้ ทุบแบบไม่เล้ียงให้หนาใจ ก่อนท่ีจะกระซิบที่ขา้ งหูเธอ “ ก็..ผมคิดถึง คุณแทบขาดใจ..” พูดไมพ่ อยงั ประทบั ริมฝีปากย้าท่ีพกิ ดั เดิมหนกั หน่วงกวา่ เก่า สัมผสั ที่ดูดด่ืมรัญจวนใจส่งกระแสหวนั่ ไหววบู วาบไปทวั่ ท้งั ร่าง จนสาวเจา้ ตอ้ งแกลง้ ทาเป็นขู่ “ ประเดี๋ยวคุณพอ่ เดินกลบั จากบา้ นคุณลุงมาเห็นเขา้ ล่ะก.็ . “
355 “ ผมก็จะไดข้ อแต่งงานกบั คุณซะเลย..ยงั ไงล่ะครับ “ ตอบแบบไม่ระยอ่ มรสุม แลว้ ก็ดาเนินภารกิจ ส่วนตวั ตอ่ ไอห้ นุ่มไฟรักสุมทรวงของกานนั ซบอยกู่ บั เรือนผมท่ียาวสลวย..พาใหผ้ อู้ ยใู่ นออ้ มกอดส่นั สะทา้ น “ ขอบคุณนะครับที่ลงมารอผม.. “ “ ใครบอก..” สวนคาออกไปท้งั ๆท่ีในใจแสนอิ่มเอม “ ลงมาสูดกลิ่นดอกไมต้ ่างหาก.. “ “ อาโน..คุณดมดอกไม.้ . ง้นั ผมก็ขอดมบา้ งล่ะ..” ขาดคาก็หากาไรระเร่ือยไปแถวๆไรผมเธอ แมส้ ิธาร จะพยายามเบี่ยงตวั ..แต่ก็หลบไม่พน้ อยูด่ ี อุง้ มืออนั อบอุ่นของเขาประคองศีรษะเธอไวใ้ ห้แอบอิงอยูก่ บั อกกวา้ ง น้นั เรือเอก ทานาบาตะ เหมือนตกอยใู่ นความฝัน ระบายความในใจดว้ ยน้าเสียงที่อ่อนโยน “ สองวนั ที่ไมไ่ ดเ้ จอคุณ นานราวกบั ร้อยปี ..” ออดออ้ นไปก็เคลียคลอไปดว้ ย “ ตวั ผมขา้ มไปฝ่ังโนน้ แต่หวั ใจและความรักของผมอยกู่ บั คุณเสมอ..ตราบชีวติ จะหาไม.่ . “ ความที่หนุ่มญ่ีป่ ุนเอาแต่มุ่งมนั่ ยนื ยนั ในหวั ใจรักของเขา โดยไม่แสดงอารมณ์หงุดหงิดข่นุ เคืองต่อวา่ ต่อ ขานหรือซักไซ้ไล่เรียงดว้ ยความระแวงแคลงใจในความสัมพนั ธ์ระหว่างเธอกบั ชลพทั ธ์ ทาให้สิธารรู้สึกว่า สมควรท่ีเขาจะไดร้ ับฟังจากปากของเธอเอง “ เพ่ือนเก่าที่เปรียบเสมือนญาติพ่ีนอ้ ง ไปทางานที่ฝ่ังโนน้ เพ่ิงมีโอกาสไดร้ ับอนุญาตใหก้ ลบั มาเยยี่ ม บา้ นแค่วนั เดียวก็ตอ้ งจากไปอีกนาน เลยตอ้ งใหเ้ วลาเขาบา้ ง “ สิธารรอฟัง..วดั ใจผทู้ ่ีเธอเลือกจะร่วมชีวติ ดว้ ย น้าเสียงท่ีโตต้ อบไม่มีแววขนุ่ ขอ้ งหมองใจแต่ประการใด “ ลูกชายท่านครูใช่ม้ยั ? คุณพ่อคุณบอกผมแล้วครับว่าเขาเป็ นผูเ้ ชี่ยวชาญหลายภาษาที่ทางกองทพั เช่ือถือมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านแม่ทพั ตอ้ งพาไปเป็ นล่ามประจาตวั ทุกหนแห่ง น่ีคงจะติดตามท่านไป โตเกียวดว้ ยซินะครับ “ การพดู คุยท่ีไร้ขอ้ กงั ขาใดๆของเขา ทาใหส้ ิธารรู้สึกปลอดโปร่งสบายใจอยา่ งบอกไม่ถูก เธอจึงมีแก่ใจ ตอบเขาแบบติดตลก “ ใช่..แลว้ นี่จะยนื อยตู่ รงน้ีถึงเชา้ หรือไง ? คุณยายกบั แม่..รออยู่ ข้ึนไปใหเ้ ห็นหนา้ หน่อยซิ.. “ “ ไดค้ รับ แต่ตอ้ งขอไออุ่นคุณผหู้ ญิงเก็บไวใ้ ห้นอนหลบั ฝันดีนะครับ..” วา่ แลว้ ก็กระชบั วงแขน..กาย ประสานกาย ใจประสานใจ เรือเอก ทานาบาตะประทบั สัมผสั นุ่มนวล..น่ิงและนาน..จนสิธารแทบหยดุ หายใจ.. กวา่ ท่ีเขาจะยอมผละออกจากเธอ หญิงสาวรีบวง่ิ หนีก่อนจะถูกโจมตีซ้าซากอีก ทนั ทีท่ีนายทหารหวั หนา้ อู่กา้ วข้ึนเรือนลงนง่ั คุกเขา่ ทาคารวะตรงเบ้ืองหนา้ คุณสิรีก็เอ่ยทกั เป็นคนแรก “ เป็นยงั ไงบา้ งจะ๊ ? “
356 “ วงิ่ เรือไปมาไมร่ ู้กี่เที่ยว จนหวั ปั่นล่ะซิ.. “ คุณยายป้อนศพั ทใ์ หมใ่ หท้ นั ที “ หวั ..ปัน..ป่ัน..ง่า..หวั ..ปั่น..” หลานญี่ป่ ุนพยายามออกเสียงใหถ้ ูก “ แปลวา่ อะไรครับ ? “ พอมาถึงกไ็ ดค้ ืบวชิ าภาษาไทยภาคค่า ซ่ึงคุณครูกใ็ จดี..แปลใหอ้ ยา่ งไม่อิดเอ้ือน “ โอโมนิ..หรือ..ชิโกโตะ งะ อิโซกาช่ี..ท่ีหมายถึง..งานยงุ่ ..ก็ได้ “ “ ขอบคุณครับ “ ศิษยญ์ ี่ป่ ุนหนั ไปโคง้ คานบั คุณครูท่ีนง่ั พบั เพียบอยูข่ า้ งๆ “ ..หวั ..ป่ัน..งาน..ยุง่ ..” เขา ทวนคาพร้อมดว้ ยรอยยมิ้ สดใสเช่นเดียวกบั หวั ใจท่ีตน้ รักกาลงั เบ่งบาน เสียงฝี เทา้ หนักๆข้ึนบนั ไดมา สิธารใจหายวาบ..คงเป็ นบิดากบั ลุงสน คู่หวานใกลท้ ่าน้าเมื่อครู่รอด ตวั อยา่ งหวดุ หวดิ พอเปิ ดประตูผลวั ะเห็นหนา้ บิดา กถ็ ูกถามทนั ที “ มารึยงั ..ไอเ้ จา้ ตวั ดีของหนู.. “ “ มาแลว้ ค่ะ “ เธออมยมิ้ เพราะวรรคหลงั บ่งบอกถึงความคุน้ เคยเหมือนเป็นสมาชิกในครอบครัว คน..หวั ปั่น..รีบโคง้ คานบั อยา่ งนอบนอ้ มทนั ทีท่ีเห็นผูต้ ดั สินชะตากรรมที่ยนื จงั กา้ อยอู่ ยา่ งน่าเกรงขาม “ นง่ั ลงก่อนซิคะ..คุณ “ คุณสิรีเงยหนา้ ข้ึนพดู กบั สามี “ ยงั ..ยงั ก่อน..ยงั มีเรื่องคาใจ..“ ตอบใหภ้ รรยางงแลว้ จึงหนั ไปทางนายทหารญี่ป่ ุนท่ีนงั่ เอ้ียมเฟ้ี ยมอยู่ “ วา่ ยงั ไง ? “ “ ตามบญั ชาของท่านแมท่ พั ก่อนข้ึนเคร่ืองไปโตเกียว เห็นชอบเร่ืองการติดต้งั เคร่ืองรับ-ส่งวิทยใุ หค้ ณะ ล่ามไทย ทา่ นรองแมท่ พั จึงอนุมตั ิใหด้ าเนินการไดต้ ามหนงั สือฉบบั ล่าสุดเมื่อตอนเยน็ ครับผม “ “ เออ..รู้เรื่อง..” แกลง้ ทาเป็ นไม่สนใจท้งั ๆที่โล่งอกและนึกขอบใจชลพทั ธ์ที่คงรีบชิงขอร้องแม่ทพั ญี่ป่ ุนก่อนออกเดินทาง รองแม่ทพั จึงไมก่ ลา้ ขดั ขวางเรื่องเครื่องรับ-ส่งวทิ ยุ “ ทีน้ีก็มาถึงเรื่องของนายบา้ ง..ใกล้ จะถึงงานหม้นั ..แต.่ .ฉนั ก็ยงั ไมแ่ ลว้ ใจ..” คุณสิรีไมร่ ู้วา่ สามีจะมาไมไ้ หนอีก แต่พอหนั ไปทางมารดากเ็ ห็นแยม้ ยมิ้ เหมือนเดาทางบุตรเขยออก “ คุณทานาบาตะ ทาใจดีๆไวน้ ะ ยงั ไงๆ ยายก็เอาใจช่วย.. “ ท่านเจา้ ของเรือนหวั เราะเบาๆ ปลอบใจ หลานญี่ป่ ุนท่ีนง่ั ยมิ้ สู้รอฟังคาสง่ั จากวา่ ท่ีพอ่ ตา “ ฉนั ตอ้ งการความมน่ั ใจ นายลงไปยนื ท่ีท่าน้าโน่นแลว้ พิสูจน์ให้เป็ นท่ีประจกั ษแ์ ก่ครอบครัวน้ีวา่ นาย จริงจงั แค่ไหน.. คืนน้ีฉนั ลมดีเป็ นพิเศษ ก็เลยมอบโอกาสทองให้นายเปิ ดอกเต็มท่ี..ตะโกนดงั ๆให้ไดย้ นิ ไปท้งั สามบาง..สิบคุง้ น้า.. เอาใหส้ ุดเสียงเลยนะ ฉนั จะรอฟังอยูบ่ นระเบียง “ หนั ไปทางบริวารบา้ ง “ สน..ตามลงไป ยนื ตรงทางแยก ถา้ หมอเดินมาถามใหต้ อบวา่ ฉนั ขอเวลา..รับเดก็ ใหม่..ส่วนทา่ นครูฉนั เรียนท่านไวแ้ ลว้ “
357 “ ขอรับกระผม “ ลุงสนรับคาอยา่ งฉบั ไว พลางกระวกี ระวาดกา้ วตามนายช่างใหญล่ งจากเรือนไป นาวาเอก ธงทิว เดินไปยนื ใกลร้ าวระเบียงในตาแหน่งท่ีตรงกบั ศาลาท่าน้า เมื่อเห็นร่างท่ียืนระวงั ตรงอยู่ หนา้ ศาลา จึงตะโกนถามออกไปดว้ ยเสียงอนั ดงั “ เอา้ ! จะยงั ไงก็วา่ มาเลย.. “ “ ผม..รัก..คุณสิธาร..ครับ ! “ ตอบอยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คา หากทวา่ ... “ ไมไ่ ดย้ นิ โวย้ ! ไดย้ นิ แตเ่ สียงยงุ บินห่ึงๆอยขู่ า้ งหู “ ครูฝึกนาวกิ ฯ เอด็ ตะโรกลบั ไป “ ผม..รัก..คุณสิธาร..ครับผม ! “ ขยายลาโพงในหลอดเสียงสูงสุดครบแปดหลอดตามมาตรฐาน “ กระซิบกระซาบอะไรวะใหค้ นั หู หมดแรงขา้ วตม้ เรอะ ? “ ครูฝึกเหวย่ี งกลบั เหมือนเดิม แมจ้ ะโดนหวั หนา้ ครอบครัวรับสมคั รสมาชิกใหม่แบบดุดนั ใหต้ อ้ งเสียหนา้ เกินห้าแตม้ แต่ ‘ เด็กใหม่ ‘ ก็ไม่คิดยอมแพ้ ฮึดสู้ให้ไดใ้ จสาวเจา้ เรือเอก ทานาบาตะ ยืดอกข้ึน สูดอากาศเขา้ เต็มปอด ต้งั สติรวบรวมพลงั ลมปราณ ก่อนที่จะระเบิดเสียงกอ้ งกงั วานไปทว่ั ทุกคุง้ น้า “ ผมรักคุณสิธาร ผมรักคุณสิธาร ผมรักคุณสิธาร ครับผม ! “ “ เลิกปฎิบตั ิ ! ข้ึนมาได.้ . “ วา่ แลว้ เทรนเนอร์นาวกิ ฯ กห็ นั กลบั มายมิ้ กบั ครอบครัวดว้ ยความพึงพอใจที่ เห็นท้งั แม่ยายและภรรยาต่างพากนั ขา ในขณะที่ใบหนา้ ของสิธารแดงก่าดว้ ยความเขินอาย คุณสิรีน้นั หวั เราะ จนน้าตาไหล ก่อนจะเอ่ยปากกบั บุตรสาว “ บา้ ไดถ้ ว้ ย..ท้งั คู่แหละลูก.. “ “ วา่ ที่พอ่ ตากบั วา่ ท่ีลูกเขย..สมน้าสมเน้ือกนั จริงๆ..” คุณยายลูบผมหลานสาวไปมา “ ฉะน้นั จงทาใจ ปลงซะเถอะวา่ ..หนูกบั แม่..ตกที่นง่ั เดียวกนั “ “ แพท้ างคนบา้ ..ไงลูก “ คุณสิรีชิงตอบเสียเอง..ทาเอาสิธารตบะแตก หวั เราะออกมาจนได้ “ พรุ่งน้ีคอยดูนะ กานนั ตอ้ งมาถามไถ่แน่ๆ “ คุณยายยงั ขาไมห่ าย เมื่อ..คู่บา้ ไดถ้ ว้ ย..ต่างประจนั หน้ากนั ในระยะเผาขนบนระเบียง ผเู้ ป็ นหัวหน้าครอบครัวก็เอ่ยข้ึนดว้ ย น้าเสียงที่ออ่ นลง “ ไปกราบคุณยายซะ ขอฤกษห์ ม้นั “ แลว้ หนั มาทางบุตรสาว “ ไปลูก ไปขอพรคู่กนั เลย “ คุณสิรีปรับเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทนั เมื่อสามีเล่นหักมุมเอาด้ือๆ ภาพท่ีนายทหารหนุ่มกบั บุตรสาว คลานเขา้ ไปนง่ั เคียงคู่กนั ก้มลงกราบท่านเจา้ ของเรือน ทาให้หวั ใจผูเ้ ป็ นแม่อ่ิมเอิบต้ืนตนั จนน้าตาไหลพราก ออกมาโดยไม่ทนั รู้ตวั นาวาเอก ธงทิว จึงเขยบิ เขา้ ไปเช็ดน้าตาใหข้ ณะที่ร่วมกนั เผชิญหนา้ กบั หวั เล้ียวหวั ต่อคร้ัง สาคญั ในชีวติ ของเลือดเน้ือเช้ือไขผเู้ ป็ นแกว้ ตาดวงใจของพอ่ แม่
358 ท่านผเู้ ป็นประธานในปรากฏการณ์อนั เป็นนิมิตรหมายท่ีดีของค่าคืนน้ี ยมิ้ ละไมก่อนจะเอ่ยออกมา “ ยายดูใหแ้ ลว้ ..วนั ศุกร์ท่ีจะถึงน้ีแหละ มีเวลาเตรียมตวั แค่ส่ีวนั ก็พอแลว้ เพราะเราจดั กนั เองแบบเรียบ ง่ายไม่ตอ้ งมีพิธีรีตรองอะไรมากมาย ชีวิตคู่น้นั สาคญั ที่ใจเป็ นรากฐาน หากใจมน่ั คงซะอยา่ ง ก็จะก่อร่างสร้าง กนั ต่อไปได้ คุณทานาบาตะก็รับรู้แลว้ วา่ ทางเราเจา้ ภาพฝ่ ายหญิงจะจดั หาของหม้นั เองตามประเพณีไทย ส่วน คุณมีหนา้ ท่ีแจง้ ใหเ้ จา้ ภาพฝ่ ายชายรับทราบกาหนดการ เกา้ โมงเชา้ นะพ่อนะ ช่วงค่าจะเป็ นงานเล้ียงฉลองหม้นั คุณเชิญหมออีโตแ้ ละเพื่อนนายทหารจากฝ่ังโน้นมาร่วมดว้ ยก็ได้ แขกเหร่ือเจา้ ประจาก็คุน้ หนา้ คุน้ ตากนั ท้งั น้นั คุณชอบ กานนั ผใู้ หญ่บา้ น ขอใหค้ ุณทานาบาตะจาไวว้ า่ ยายมีหลานสาวเพียงคนเดียวเป็ นหวั จิตหวั ใจของยาย การท่ีใหห้ ม้นั กนั ไวก้ ่อนก็เพอ่ื ดูความหนกั แน่นมนั่ คงของฝ่ ายชายซ่ึงตอ้ งใชเ้ วลาเป็ นเครื่องพิสูจน์ และข้ึนอยกู่ บั ใจของคุณเทา่ น้นั ..ที่พดู มาท้งั หมดนี่.. เขา้ ใจม้ยั จะ๊ ? “ “ เขา้ ใจครับ เป็นพระคุณอยา่ งยง่ิ หาท่ีสุดมิได.้ .” เป็นคร้ังแรกท่ีหนุ่มญี่ป่ ุนกม้ กราบแบบไทยๆ ในขณะ ท่ีสิธารโผเขา้ กอดคุณยายท้งั น้าตา “ ทาเส้ือยายเปี ยกก่อนนอนนะ ประเดี๋ยวกต็ อ้ งผลดั ผา้ กนั ใหม่หรอก..” แกลง้ บ่นพลางดนั ตวั หลานสาว ใหอ้ อกห่าง “ หนั ไปกราบพอ่ แมใ่ หเ้ ป็นสิริมงคลซะ..ลูก..” เมื่อเรือเอก ทานาบาตะ กบั บุตรสาว พากนั กม้ ลงกราบตรงหนา้ นาวาเอก ธงทิว จึงเอ่ยข้ึนก่อน “ คุณยายมีหลานสาวคนเดียว ฉนั ก็มีลูกสาวคนเดียวเช่นกนั ฉะน้นั ก็เป็ นไปตามท่ีคุณยายวา่ ไว้ ถึงจะ หม้นั หมายไวแ้ ลว้ ก็ตาม แต่การณ์ขา้ งหนา้ ก็สุดแทแ้ ต่ใจของนาย..ฉนั ไดแ้ ต่รอดูวา่ อะไรจะเกิดข้ึน..” แมจ้ ะเร่ิม เอน็ ดู..ไอล้ ูกหมาตกน้า..แลว้ ก็ตาม แตใ่ นฐานะบิดา..โดยเฉพาะหวั อกคนเป็นพอ่ ..กจ็ าเป็นตอ้ งการาบเอาไวก้ ่อน คุณสิรีเลยตอ้ งช่วยลดดีกรีของสามีลง ดว้ ยการใชน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบ..วา่ ที่คู่หม้นั ..ของบุตรสาว “ คุณทานาบาตะ..ถา้ คุณรักลูกสาวของเราจริง คุณกไ็ ม่มีเรื่องใดตอ้ งวติ กกงั วล ท่ีผา่ นมาคุณก็ตระหนกั ดีอยแู่ ลว้ วา่ .. เรือนริมน้าของคุณยาย..เปิ ดกวา้ งสาหรับคุณแค่ไหน..อนาคตไม่มีความแน่นอนก็จริง..แต่ผูใ้ หญ่ทุก คนกค็ ิดในแง่ดีวา่ คุณคงไมท่ าใหค้ รอบครัวของเราตอ้ งผดิ หวงั .. “ “ ผมขอฝากชีวติ ที่เหลือไวท้ ี่น่ีครับ “ ฝ่ ายชายเปล่งวาจาหนกั แน่นมนั่ คง แต่ก็โดนสวนกลบั ทนั ที “ นายไม่ตอ้ งออกปากฝากชีวิตหรอก เพราะถ้านายทาให้ลูกสาวของฉันเสียใจท่ีเลือกคนผิด ฉันน่ี แหละจะเป็นคนเอาชีวติ นายฝากไวใ้ ตแ้ ผน่ ดินไทยดว้ ยมือของฉนั เอง “ สุ้มเสียงดุดนั เอาจริง “ รับทราบครับผม “ ผทู้ ี่หมายปองลูกสาวเขา..ยงั ไม่ยอมแพ้ ยนื กรานยงิ่ กวา่ กระต่ายขาเดียว “ หลงั สงคราม หากผมยงั มีชีวติ อยู่ ผมขอแตง่ งานกบั คุณสิธาร..ขออยเู่ คียงขา้ งร่วมชีวติ กบั คุณสิธาร..ตลอดไป ครับ “
359 “ นายลน่ั วาจาลูกผชู้ ายออกมาแลว้ นะ ผกู มดั ยงิ่ กวา่ ของหม้นั ใดๆ เราจะคอยดูกนั ต่อไป..” “ ผมไม่มีวนั ลืมที่ไดร้ ับปากไวใ้ นคืนน้ี..ตราบชีวติ จะหาไม่..ครับผม “ ลูกผชู้ ายตอกย้าหวั ใจรัก “ เอาล่ะ..คุณทานาบาตะก็เปิ ดอกจนหมดเปลือกแลว้ เป็ นท่ีพอใจของญาติผูใ้ หญ่ฝ่ ายหญิง “ ท่านผู้ เป็นประธานการเจรจากล่าวสรุปปิ ดประชุม คุณสิรีจึงเปล่ียนบรรยากาศใหผ้ อ่ นคลายข้ึน เชิญชวนหนุ่มญี่ป่ ุนที่ นงั่ เจ๋ียมเจ้ียมอยตู่ รงหนา้ “ พรุ่งน้ีตอนเยน็ มาทานขา้ วดว้ ยกนั นะจะ๊ .. “ ซ่ึงคุณยายกร็ ีบตอ่ ความทนั ที “ ถือวา่ เป็นการเปิ ดตวั วา่ ท่ีคู่หม้นั ของหลานยายใหเ้ ป็ นท่ีรับรู้ในหมู่ผูท้ ่ีเคารพนบั ถือไปมาหาสู่กนั มาชา้ นาน อยา่ งเช่น คุณชอบหรือท่านครู แลว้ ก็กานนั กบั ผใู้ หญบ่ า้ น ซ่ึงก็จะมาเป็นสกั ขีพยานในวนั หม้นั ดว้ ย “ “ ขอบพระคุณครับ “ ผทู้ ี่จะถูกเปิ ดตวั กม้ ศีรษะโคง้ คานบั อยา่ งนอบนอ้ มเช่นเคย “ ไฟฉายสาหรับส่องผนื ธงกาชาดใหญไ่ ดม้ าหรือยงั ? “ หวั หนา้ ครอบครัวหนั กลบั มาพูดเร่ืองงาน “ ไดแ้ ลว้ ครับผม “ ผทู้ ่ีมีอีกสมญาหน่ึงวา่ ..พระเอกลิเกตกน้า..ใจช้ืนข้ึนเมื่อเรื่องของหวั ใจผา่ นฉลุย “ พรุ่งน้ีถา้ ทุกอยา่ งพร้อมท้งั เสาธงและผนื ธง นายก็เร่งลูกนอ้ งจดั การให้เสร็จซะไวๆ คืนน้ีฝงู บินญี่ป่ ุน ไปถล่มฐานบินองั กฤษท่ีเบงกอล คืนตอ่ ๆไปล่ะกเ็ ป็นไดโ้ ดนเอาคืนแน่ เคร่ืองป่ันไฟที่อู่ใชต้ ่อกบั แบตเตอรี่ชนิด เดียวกบั ในเรือดาน้าซินะ “ นายทหารเรือไทยประเมิน “ ทา่ นทราบ..” นายทหารเรือญ่ีป่ ุน..เขม็ ขดั ส้นั ..คาดไม่ถึง “ ฉันเคยไปดูงานก่อนรับเรือดาน้าคู่แรก ยงั ไดเ้ ขา้ ไปเย่ียมชมโรงงานผลิตแบตเตอรี่และดูการติดต้งั อุปกรณ์ภายในท่ีบริษทั มิตซูบิชิดว้ ย หมดคาถามแลว้ กลบั ไปได้ พรุ่งน้ียงั มีงานรออยอู่ ีกเพยี บ “ ลุงสนนงั่ มองสัมพนั ธภาพระหว่างว่าที่พ่อตากบั ว่าที่บุตรเขยที่กระเต้ืองข้ึนในระดบั ที่พน้ ขีดอนั ตราย แลว้ ..ก็ตอ้ งซ่อนหน้าแอบยิม้ หวั กบั ร่องกระดาน นึกในใจ ‘ พอไดแ้ หวะอกตรวจหวั ใจนายช่างใหญ่ต่อหนา้ คุณหนู คุณผชู้ ายกล็ มดี..แกลง้ ขบั ไล่ไสส่งไปยงั ง้นั เอง ‘ เม่ือนายทหารหนุ่มโคง้ อาลาผใู้ หญ่แลว้ และกาลงั หนั หลงั เดินไปที่ประตู ก็มีเสียงดงั ไล่หลงั ใหท้ นั ได้ ยนิ ประโยคเดด็ “ เจา้ สนมวั แต่นงั่ ยิ้มอยู่นนั่ แหละ ลงไปหอบที่นอนหมอนมุง้ ยา้ ยไปบนยกพ้ืน เฝ้าบนั ไดเรือนเอาไว้ เผอื่ แมวขโมยยอ่ งตอดไต่ข้ึนมา ก็ตะโกนบอกดว้ ย ฉนั จะไดอ้ อกไปถีบใหก้ ลิ้งโคโร่ไปเลย.. “ “ ขอรับกระผม “ ลุงสนรับคาก่อนจะรีบลงไปปฏิบตั ิตามคาสงั่ ในทนั ที ท่านเจา้ ของเรือนหวั เราะหึๆ เมื่อเห็นหลานสาวกม้ หนา้ ซ่อนยมิ้ ..รู้ดีวา่ บิดาหาเร่ืองกระเซา้ เธอ ส่วนคุณสิรีน้นั ท้งั ขาท้งั ขวางสามี อดวจิ ารณ์ไมไ่ ด้
360 “ ผเี ขา้ ผอี อกนะคะ..ประเดี๋ยวพดู ดีดว้ ย..แต่ชวั่ ไมก่ ี่อึดใจ..ก็กลบั จะหาคู่ซอ้ มเพลงมวยอีกแลว้ ไม่รู้ดิฉนั เลือกคุณมาไดย้ งั ไง ? “ วา่ แลว้ กย็ มิ้ อยา่ งสุขสนั ตห์ รรษาที่ไดเ้ หน็บสามีพอหอมปากหอมคอ คนที่ผีชอบเขา้ ๆออกๆ ไม่ยอมแพ.้ .เอาคืนภรรยาบา้ ง “ เรากบั ไอเ้ จา้ ลูกหมาดนั ลงตะเภาเดียวกนั ซะน่ี.. กามเทพเห็นใจ..เลยแอบเปล่ียนกระบอกใส่ไมย้ าวเอาไวท้ ุกดา้ ม ฉะน้นั ไม่วา่ พวกคุณผูห้ ญิงจะสั่นกระบอกกี่ ร้อยหน..ก็ตอ้ งจบั ไดอ้ ยดู่ ี..ท้งั ทหารเรือไทย..ทหารเรือญ่ีป่ ุน “ หวั หนา้ ครอบครัวเรียกเสียงหวั เราะจากสมาชิกทุกคนรวมท้งั บุตรสาวดว้ ยที่แมใ้ บหนา้ จะออกสีระเรื่อ แตก่ อ็ ดขามุขตลกของบิดาไมไ่ ด้ “ แลว้ มนั เรื่องอะไรกนั คะไปกะเกณฑใ์ หล้ ุงสนแกยา้ ยออกจากห้องหอ ไปนอนบนยกพ้ืนแทน “ แมว้ า่ ยงั ขาไม่หาย แต่คุณสิรีกเ็ กิดขอ้ งใจสามีข้ึนมาอีก “ ฉนั จงใจขไู่ อเ้ จา้ พระเอกลิเกตกน้าไมใ่ หม้ นั มาดกั รอยายหนูท่ีตีนบนั ไดเรือน ไดข้ ่าวร้อนมาวา่ สหรัฐฯ กาลงั จะส่งเรือยเู อสเอสลอบเขา้ มาวางทุ่นระเบิดสนามแม่เหล็กในอ่าวไทย เลยจะให้เจา้ ยอดขา้ มไปวทิ ยสุ ่งรหสั แจง้ นายธงกบั ผูบ้ งั คบั หมู่เรือให้มาฟังแผนการรับมือ “ วา่ พลางก็หนั ไปทางบุตรสาว “ คืนไหนท่ีลูกนอ้ งพ่อจะ มา หนูลงไปนงั่ เล่นคุยกบั มนั ท่ีท่าน้านะลูก ที่พอ่ ตอ้ งแอบนดั หมายเพราะไม่อยากประชุมที่ฝั่งโนน้ ซ่ึงมีแนวท่ี ห้าของญ่ีป่ ุนเขา้ ร่วมรับฟังดว้ ยตามคาสั่งรองแม่ทพั ประเด็นสาคญั ก็คือนอกเหนือจากภารกิจเหนือน้าแลว้ ยงั มี ภารกิจลบั ใตน้ ้าของขบวนการเสรีไทยที่พ่อจะตอ้ งสั่งการลูกนอ้ งอีกหลายเรื่อง ขอให้ลูกถ่วงเวลาเอาไว้ เจา้ สน จะคอยดูตน้ ทางให้ แยกยา้ ยกนั กลบั เม่ือไหร่ เจา้ สนจะทาทีตะโกนวา่ พ่อให้มาตามหนู.. คืนน้ีเขา้ ไปนอนเป็ น เพื่อนคุณยายนะลูก ช่วงกลางดึกเผอื่ ฝงู บินญ่ีป่ ุนมนั คารามเสียงดงั คุณยายอาจจะตื่นตกใจได้ “ “ คะ่ คุณพอ่ “ สิธารหนา้ เป็นสีเขม้ อีกคร้ังเมื่อนึกถึงความจริงท่ีวา่ พระเอกลิเกของบิดาต่างหากท่ีเป็ น ฝ่ ายหน่วงเหน่ียวตวั เธอเอาไวใ้ หน้ านที่สุดเท่าท่ีจะคิดสรรหาสารพดั วธิ ีการได้ สั่งการบนเรือนเสร็จ นายทหารเรือไทย ก็ลุกข้ึนบอกกบั สมาชิกในครอบครัว “ พอ่ ลงไปเดี๋ยวเดียวนะ จะใหเ้ จา้ สนวงิ่ หอ้ ไปใตศ้ าลาท่าน้าบา้ นกานนั บอกสายสืบนาวกิ ฯท่ีซุ่มโป่ งอยู่ พายเรือไปแจง้ เจา้ ยอด พรุ่งน้ีแต่เชา้ ใหข้ า้ มไปเบิกเครื่องรับ-ส่งวทิ ยพุ ร้อมเจา้ หนา้ ที่มาฝึกใหเ้ จตนร์ ู้วธิ ีใช้ “ เม่ืออยกู่ นั ตามลาพงั ในหอ้ ง นายทหารเรือไทยเพ่ิงนึกอะไรข้ึนมาได้ “ อุวะ..น่าเขกหวั ตวั เองจริงๆ “ เสียงอุทานของสามีท่ีจู่ๆก็โพล่งข้ึนมา ทาใหค้ ุณสิรีซ่ึงกาลงั จะเปิ ดประตูมุง้ ตอ้ งชะงกั พลางเอ่ยถามคน เจา้ ปัญหาท่ีนง่ั อยบู่ นเกา้ อ้ียาวใกลเ้ ตียง
361 บทท่ี ๓๗ “ เป็นอะไรคะ ? จนดึกดื่นป่ านน้ีแลว้ ..ยงั จะคิดอะไรอีก.. “ “ ฉนั น่ีมวั แตต่ ้งั ท่าเอาเร่ืองไอเ้ จา้ ลูกหมามนั เลยเสียมารยาทไปฉิบ..ลืมถามไถ่ถึงครอบครัว คงจะคิดวา่ เราใจจืดใจดาเตม็ ที.. “ “ ขอโทษทีเถอะค่ะ ดิฉันมวั แต่ยุ่งเตรียมการให้ยายหนูวนั หม้นั ก็เลยลืมเล่าปูมหลงั ของแกให้คุณฟัง เคยถามไถ่ไวแ้ ลว้ ค่ะ “ คุณสิรีเลยตอ้ งลงจากเตียงมานงั่ เล่าพ้ืนเพของวา่ ท่ีคูห่ ม้นั บุตรสาวใหส้ ามีฟัง “ ตกลงมนั ก็ไม่ใช่ทหารอาชีพ เป็ นนกั เดินเรือ ตอนท่ีฉนั ไปรับเรือดาน้าคู่แรกท่ีญี่ป่ ุน พวกเรายงั แอบ หวั เราะกนั ก่อนนอนหลงั จากที่นายทหารฝ่ ายประสานงานพาไปดูโรงเรียนการเดินเรือของไอเ้ จา้ ลูกหมามนั น่ี แหละ แทนท่ีจะให้ดูกิจการทหารเรือของจกั รพรรดินาวี คงกลวั ว่าเราจะรู้ไส้รู้พุงหมด แต่ก็ไดค้ วามรู้ดา้ นการ ขีดเข็มเดินเรือเพิ่มมากข้ึนโขอยู่ ฉันยงั จดบนั ทึกเอาไวอ้ ยา่ งละเอียดเพราะชอบใจมาก อุปกรณ์ทนั สมยั น่าใช้ จริงๆ หลกั สูตรเขม้ ขน้ ครอบคลุมท้งั กฎการเดินเรือและกฎหมายระหว่างประเทศ รวมท้งั การฝึ กภาคทะเลที่ โหดสาหสั พอๆกบั นาวกิ โยธิน ตอนน้นั พวกเรายงั ไม่ไดเ้ ฉลียวใจกนั เลย ฉนั ก็ถามนะวา่ นกั เรียนพวกน้ีพอจบก็ ไปเดินเรือภาคเอกชน ทาไมตอ้ งฝึ กเคี่ยวหนกั เหมือนนกั เรียนทหาร ก็ไดร้ ับคาตอบวา่ ญี่ป่ ุนเป็ นหมู่เกาะท่ีมกั โดนภยั พิบตั ิทางทะเลที่รุนแรงเป็ นระยะๆ ฉะน้นั หากเกิดพายุใหญ่จนเรือพลิกคว่าอบั ปางลง ผูป้ ฏิบตั ิงานบน เรือเดินสมุทรก็จะแขง็ แกร่งพอท่ีจะเอาตวั รอดในทะเลไดจ้ นกวา่ จะมีหน่วยกูภ้ ยั หาพบและเขา้ ช่วยเหลือ ขอ้ อา้ ง พ้ืนๆน้ีพวกเราที่ไปดูงานมาดว้ ยกนั ก็เพ่งิ ถึงบางออ้ ในคืนวนั ท่ีแปดธนั วาฯแปดส่ีหลงั จากญ่ีป่ ุนยกพลข้ึนบกเขา้ มา แทท้ ่ีจริงแลว้ แม่ทพั แห่งจกั รพรรดินาวีคงวางแผนมาต้งั แต่ตน้ วา่ ญ่ีป่ ุนจะเปิ ดศึกใหญ่จึงเตรียมฝึ กกาลงั พลเอาไว้ ก่อน พอถูกเรียกตวั เกณฑเ์ ขา้ กองทพั กส็ ามารถออกแนวหนา้ ไดท้ นั ที ไอเ้ จา้ ลูกหมามนั คงเก่งเร่ืองการออกแบบ เรือท่ีเหมาะกบั สภาพของลาน้า ถึงไดถ้ ูกส่งตวั มาที่น่ี.. พรุ่งน้ีฉนั อยากจะติดต้งั เครื่องรับ-ส่งวิทยุให้เสร็จ จะได้ สะดวกในการส่งขา่ วถึงทา่ นผบู้ ญั ชาการและกองเรือ กาลงั คิดวา่ จะเรียกประชุมลูกนอ้ งคืนไหนดี.. ” คุณสิรีใกล้จะหลบั ตาฟังเพราะความง่วงจดั จึงตอ้ งเตือน “ ตกลงคืนน้ีจะนอนม้ยั คะ ? ภาระหน้าที่ มากมายก็จริง แต่กค็ วร..กินขา้ วทีละคา..ทาทีละเร่ือง..ซิคะ อีกไม่กี่ชวั่ โมงก็จะไดเ้ วลาทากบั ขา้ วใส่บาตรแลว้ “ นน่ั แหละนายทหารแห่งราชนาวไี ทยจึงไดส้ ติ หนั ไปกุมมือคนเคียงขา้ ง “ ขออภยั ร้อยคร้ังนะจะ๊ อยูก่ ิน กบั คนบา้ งานก็เลยตอ้ งอดหลบั อดนอนอยา่ งน้ี เธอง่วงเต็มแก่แลว้ ..ไปนอนกนั เถอะ..” วา่ แลว้ ก็ประคองคู่ชีวิต แหวกประตูมุง้ ให้ ถึงอยา่ งไรคุณสิรีก็พยายามต้งั สติสวดมนตส์ ้นั ๆ ก่อนท่ีจะลม้ ตวั ลงดว้ ยความออ่ นเพลีย
362 รุ่งข้ึน ในขณะท่ีนาวาเอก ธงทิว กบั บุตรสาว ยงั ทางานกนั อยูท่ ่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ ของคุณชอบ ช่วงบ่ายๆ ป้าแจ่มกข็ ออนุญาตเดินมาเยย่ี มผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ที่เรือนริมน้า คุณสิรีเอ่ยทกั เป็นคนแรก “ ดูคล้าข้ึนเป็นกองนะจะ๊ .. “ “ แต่ทา่ ทางก็แขง็ แรงดี คงจะคา้ ขายสนุก ติดตลาดน้าหลายท่าซินะ. .” คุณยายยมิ้ แยม้ “ ไหนเล่าให้ ฟังซิวา่ ขบวนเรือเอ้ียมจุ๊นขาไป..ล่องลงทางไหน ? แลว้ ขาข้ึนโยงกนั ผา่ นจุดไหนบา้ ง ? “ ชาวเรือเก่าถามไถ่ดว้ ย ความคิดถึงอดีตอนั แสนสุขท่ีผา่ นมา “ ช่วงแรกก็ไปตามที่คุณยายแนะนาน่ะค่ะ “ ป้าแจ่มเร่ิมรายงาน “ ออกแม่น้าใหญ่ข้ึน อยธุ ยา ลานเท สีกุก โยงเร่ือยไปจนเขา้ ประตูน้าบางยห่ี น จากน้นั กล็ ่องสู่บางปลามา้ สะดวกดีค่ะ ไม่ค่อยเจอเรือทหารญ่ีป่ ุนออก ตรวจตรามากเท่าไหร่ค่ะ ขบวนเอ้ียมจุน๊ หยุดพกั หลายวนั เพ่ือชาระบญั ชีแลว้ จึงออกเดินทางรอบใหม่ข้ึนมาพระ นคร คราวน้ีต้นทางเร่ิมจากเดิมบางนางบวช แวะตลาดสามชุกหาซ้ือสินค้าขนใส่เรือค่ะ จากน้ันก็ไปทาง เดียวกบั คุณยาย..ไล่ต้งั แต่..ประตูน้าชลมารคพระพิจารณ์ ผา่ นศรีประจนั ต์ ไปออกประตูน้าโพธ์ิพระยา แวะซ้ือ สินคา้ เพิ่มเติมที่ตลาดเกา้ ห้อง แลว้ จึงโยงยาวเรื่อยไปผา่ นบางปลามา้ คอวงั บางใหญ่ บางแม่หมา้ ย บางระกา ลาพญา สาเภาล่ม บางซอ สองพี่นอ้ ง ตรงช่วงน้ีน้าลึกมาก พวกญวนดาแหเอาปลาสดตวั ใหญ่ๆมาขายเยอะค่ะ จากน้นั กข็ ้ึน..บางปลา บางเลน บางหลวง งิ้วราย..ขบวนเรือหยดุ พกั ที่งิ้วรายเพ่ือหาซ้ือหวดของบา้ นโรงหวดไว้ ไปขายตอ่ คะ่ เป็นที่เล่ืองช่ือลือชาวา่ หวดของงิ้วรายท้งั รูปทรงสวยงามและน่ึงขา้ วน่ึงขนมไดห้ อมฉุย คะ่ “ “ ใช่แลว้ ..สืบทอดงานฝีมือท่ีทรงคุณค่ามาจากพวกลาวอพยพสมยั รัชกาลที่สาม “ คุณยายเสริม “ จากงิ้วรายก็ถึง..สะพานบ้านท่าเขมรหรือสะพานเสาวภา ตรงน้ีแหละค่ะท่ีขบวนเอ้ียมจุ๊นรอด หวุดหวิด พอเขา้ เทียบท่าที่โรงสีปล่องเหล็กเพื่อซ้ือขา้ วใส่เรือ คืนน้นั เองค่ะ..ฝูงบินก็ไปหย่อนระเบิดใส่จน สะพานเสาวภาขาดกลาง ถา้ โยงข้ึนช้าอีกนิดเดียว..เป็ นไดโ้ ดนถล่มไปพร้อมๆกนั ค่ะ รุ่งข้ึนเลยตอ้ งเร่งออก เดินทางต่อ..เขา้ คลองบางยาง คะ่ “ “ ตลาดน้าวดั กลางบางแกว้ ..ยงั คึกคกั ดีอยมู่ ้ยั จะ๊ ? “ “ จอแจข้ึนคะ่ เรือพายเรือแจวข้ึนล่องกนั ใหข้ วกั ไขวป่ ามาระหวา่ งตลาดกลางกบั ชุมชนหวั ตะพานบา้ น ท่าเขมร แยง่ กนั เอาขนมขา้ วตม้ ไปขายพวกทหารญี่ป่ ุนท่ีไปต้งั ค่ายใหญ่คุมเชลยซ่อมสะพานค่ะ “ “ แถวน้นั เลยอูฟ้ ่ ูซินะ.. สมยั ก่อนก็เป็ นแหล่งรวมเรือเอ้ียมจุ๊นอยู่แลว้ แยกซ้ายเป็ นคลองที่มีหลายชื่อ ช่วงตน้ คลองใกลว้ ดั กลาง ชาวเรือชาวสวนจะเรียกวา่ ..คลองบางแกว้ แต่พอลึกเขา้ ไปพวกสวนในกลบั ให้ช่ือ ใหมว่ า่ ..คลองบางกระเบา.. “ ชาวน้าขนานแทท้ ่ีเคยล่องเรือผา่ นแม่น้าลาคลองละแวกน้นั ยงั จาไดไ้ มม่ ีวนั ลืม
363 “ ยายหนูเคยรบเร้าให้ยายพาไปเที่ยว ตอ้ งรอจนธงทิวกลบั จากทะเล เหมาเรือป็ อกแป๊ กเขียวแดงต้งั หลายอฐั เพ่ือพาแม่เจา้ ประคุณทูนหัวท่ีรักน้าเป็ นชีวิตจิตใจ นงั่ ผมปลิวกระจายไปตลอดทาง ย่ิงน้ากระเซ็น ข้ึนมาก็ยงิ่ รื่นรมยส์ มอุราส่งเสียงแข่งกบั นกหวดี ..ชอบนกั เรื่องเที่ยวทางน้า ผา่ นท่าตาหนกั เขา้ คลองบางกระเบา แลว้ ไปออกแม่น้ากจ็ ะถึงตลาดใหญ่วดั กลางบางแกว้ มีของขายมากมายก่ายกอง ความที่คลองเล็กคลองนอ้ ยลดั เลาะเรื่อยไปถึงพระนครได้ จึงน่าจะเป็นเส้นทางติดต่อที่สาคญั ของทหารญ่ีป่ ุน อยา่ งเรือลาเลียงหวั สอบของพอ่ หัวหน้าอู่ก็ว่ิงไดส้ บายๆแหละ..ส่งยุทธปัจจยั และกาลงั พลไปท่ีค่ายหัวตะพานบา้ นเขมร ในระหว่างท่ีสะพาน รถไฟยงั ซ่อมอยู่ ใชเ้ ป็นเส้นทางสารองไดด้ ีทีเดียว.. “ ท่านเจา้ ของเรือนใหท้ ศั นะ “ คุณยายพูดเหมือนตาเห็นเลยค่ะ ชาวสวนท่าตาหนกั ท่ีไปซ้ือหาสินคา้ ที่ตลาดน้าวดั กลางบางแกว้ เล่า ใหฟ้ ังวา่ คลองบางกระเบามีชีวติ ชีวาข้ึนคะ่ ผคู้ นเอาเรือออกขายขา้ วหลามขา้ วตม้ มดั สารพดั ขนมใหท้ หารญ่ีป่ ุน ซ่ึงพิมพแ์ บงกใ์ ชเ้ อง แถวท่าตาหนกั มีชุมชนยา่ นเก่าเผาขา้ วหลามหอมฟุ้งไปท้งั บาง พวกญี่ป่ ุนแล่นเรือผา่ นไป ทนไม่ไดต้ อ้ งแวะลองชิมท้งั หวานท้งั มนั กต็ ิดอกติดใจ ขายดิบขายดีเป็นเทน้าเททา่ เลยคะ่ คุณยาย “ พอป้าแจ่มกลบั ไป ลุงสนกม็ าพอดี นงั่ ยองๆรายงานข่าวสดดว้ ยอาการกระตือรือร้นเป็ นท่ียงิ่ “ ธงกาชาดใหญ่ปลิวไสวอยู่บนยอดเสาธงเหนือโรงพยาบาลสนามเรือนคุณป่ ูแล้วขอรับ พร้อมท้งั ติดต้งั ไฟฉายสาหรับสาดส่องยามที่ฝงู บินเขา้ มา นายช่างใหญ่กะวา่ ช่วงกลางดึกคืนน้ีจะทดสอบความสวา่ ง ผม กาลงั จะไปเรียนใหค้ ุณผชู้ ายทราบขอรับ “ “ หายไปเป็ นนานสองนาน ที่แทก้ ็ไปเป็ นจเรตรวจการณ์แทนรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุน “ ท่านเจา้ ของเรือนอด ขาบริวารเก่าแก่ไม่ได้ “ วนั หม้นั ยายหนู อยา่ ลืมทาหนา้ ท่ีขา้ หลวงเดิมบริการน้าร้อนน้าชาให้รองแม่ทพั ล่ะ ได้ ขา่ วแวว่ มาเขา้ หูวา่ เป็นท่ีโปรดปรานนกั หนาเรื่องความคล่องภาษา ไหนลองวา่ มาใหฉ้ นั กบั คุณผหู้ ญิงฟังทีซิ.. “ พลพรรคสนยมิ้ แกม้ แทบแตกเม่ือไดร้ ับคาชมจากทา่ นผมู้ ีพระคุณ แลว้ จึงรีบตอบอยา่ งผสู้ ันทดั กรณี “ คุณชลพทั ธ์จดไวใ้ ห้กระผมภาวนาแทนนบั แกะนบั แพะ ส่องตะเกียงท่องก่อนนอนจนจาไดข้ ้ึนใจ ขอรับ เวลาท่ีท่านรองแม่ทพั กวกั มือเรียกแลว้ ช้ีไปท่ีโตะ๊ วางกาชงชา ในฐานะผนู้ อ้ ยโดยมารยาทก็จะตอ้ งออกตวั ขอเวลาใหท้ ่านรอสักครู่ ดว้ ยประโยคท่ีวา่ ..’ ซดบนโตะ๊ ซะ ไม่ตอ้ งทาเตะ๊ ไม่ง้นั กูด่าใส่ ‘ ขอรับ “ ความชานิชานาญภาษาญี่ป่ ุนลากเขา้ ทางไทยของลุงสน เรียกเสียงหวั เราะอยา่ งพร้อมเพรียงจากผทู้ ่ีฟัง อยรู่ วมท้งั สิธารดว้ ยที่เพ่ิงเดินกลบั จากบา้ นทา่ นครูมาทนั ไดย้ นิ เขา้ พอดี เธอขาท่าทางประกอบการเล่าของลุงสน ดว้ ย คุณสิรีชอบอกชอบใจมากกวา่ ใคร แต่พอเห็นบุตรสาวมาร่วมวงดว้ ยจึงเอย่ ถาม “ วนั น้ีทาไมกลบั เร็วล่ะจะ๊ ? “
364 “ คุณพอ่ ใหห้ นูกลบั มาช่วยแม่ทากบั ขา้ วคะ่ เพราะตอ้ งการตวั ลุงสนไปทาความสะอาดห้องกลางที่บา้ น คุณลุงค่ะ เครื่องรับ-ส่งวิทยุได้มาแลว้ คุณพ่อกาลงั จดั ท่ีจดั ทางให้เขา้ มุม คุณยอดแต่งชุดพลเรือนกลาโหม เพราะกลวั เจอหวั หนา้ อูค่ ะ่ เตี๊ยมกบั คุณลุงไวแ้ ลว้ หากเขาไปตรวจตรา คุณลุงก็จะไดแ้ นะนาวา่ คุณยอดยา้ ยจาก ฐานคุง้ กาเหว่าไปอยูห่ น่วยขนส่งของกรมประสานงาน พลฯวิทยกุ ็แฝงตวั อยูใ่ นเคร่ืองแบบพลเรือนเหมือนกนั ค่ะ แต่พอฝึ กให้เจตน์กบั เจา้ หนา้ ที่ประจาฐานสองคนใชง้ านเป็ นแลว้ เขาก็จะกลบั เขา้ กรมค่ะ คุณลุงบอกวา่ ไม่ เป็ นไร พรุ่งน้ีหนูค่อยไปแปลงานต่อ เพราะบ่ายน้ียงุ่ กนั เร่ืองสถานที่ อีกอยา่ งคุณพ่อก็จะถือโอกาสสั่งงานคุณ ยอดดว้ ยค่ะ แม่ไมต่ อ้ งห่วงนะคะ เด๋ียวหนูจะลงแปลงสวนครัวเอง แม่ยงั ขาดอะไรบา้ งคะ ? “ “ กานนั ผใู้ หญ่กินเผด็ เก่ง หนูกเ็ ด็ดพริกมาเพ่ิม ส่วนโหระพาเยอะหน่อยนะจะ๊ คุณพอ่ ชอบ..” “ ที่นี่ไมม่ ีอะไรแลว้ พลพรรคสน..ไปปฏิบตั ิภารกิจใหค้ ุณผชู้ ายได.้ . “ ทา่ นเจา้ ของเรือนสั่งการ “ ขอรับกระผม “ วา่ แลว้ สายสืบเสรีไทยผคู้ ล่องภาษาญ่ีป่ ุนหน่ึงทอ่ น ก็หนั หลงั วงิ่ จากไปในทนั ที ตกเยน็ ขณะที่คุณสิรีกบั สิธารกาลงั วนุ่ อยใู่ นครัว ก็มีเสียงคุน้ หูดงั มาก่อนตวั “ โอย้ ..หอมจงั ..ไดก้ ลิ่นแลว้ หิวขา้ วติดหมดั ข้ึนมาโดยพลนั “ นายทหารเรือใหญ่กา้ วเขา้ มาเปิ ดรังถึงที่ น่ึงห่อหมกอยู่ “ อุย๊ ..คุณ..ปิ ดลงไปก่อนคะ่ ยงั ไม่ไดท้ ่ี..ประเดี๋ยวหนา้ จะไมส่ วย..” คุณสิรีซ่ึงกาลงั ง่วนอยูก่ บั การผดั ฉ่า ปลาในกระทะใบใหญ่ หนั ไปร้องห้าม โดยไม่ทนั สังเกตเห็นอินทรธนูท่ีประดบั บนบ่าท้งั สองขา้ งของสามี ได้ แตพ่ ูดเล่นกบั บุตรสาว “ ยายหนูดูซิลูก..คุณพอ่ แตง่ เคร่ืองแบบเขา้ ครัว “ แต่แลว้ กช็ กั เอะใจเพราะเม่ือเชา้ สามียงั แต่งกายชุดลาลองไปทางานท่ีบา้ นท่านครูอยเู่ ลย พอนึกไดจ้ ึงเงยหนา้ ข้ึนมอง “ มีข่าวดีมาบอกครับ คุณผหู้ ญิงท้งั สอง กระผมไดเ้ ล่ือนยศเป็นพลเรือตรีแลว้ ..ครับผม “ ผปู้ ระกาศข่าว ยดื อกอยา่ งสง่าผา่ เผยในชุดเครื่องแบบนายพลเรือแห่งราชนาวไี ทย คุณสิรีถือตะหลิวคา้ ง สิธารตอ้ งแกะออกจากมือมารดาแลว้ หันไปจะทาแทน หากแต่มีคาส่ังแทรก ข้ึนมาอยา่ งฉบั พลนั “ สน ไปทาต่อทีเถอะ “ “ ขอรับกระผม “ ลุงสนซ่ึงแอบอยู่ขา้ งหลงั ค่อยๆก้มตวั ผ่านท่านนายพลเรือคนใหม่เขา้ ไปในครัว ขณะท่ีผอู้ ยใู่ นเคร่ืองแบบควา้ ขอ้ มือภรรยาพลางบอกกบั บุตรสาว “ ยายหนู..ตามพ่อกบั แม่มา..ลูก “ สิธารจึงรีบเช็ดมือกา้ วออกจากครัวเช่นกนั เธอเห็นบิดาพามารดา ข้ึนบนยกพ้นื แลว้ คลานไปตรงหนา้ คุณยาย หญิงสาวจึงตามไปนงั่ ขา้ งๆบิดา “ ต้งั ทา่ เหมือนวนั แรกท่ีธงทิวมาขอหม้นั ลูกสาวช้นั เลยนะ “ ท่านเจา้ ของเรือนยอ้ นอดีตแบบติดตลก
365 พอ่ แม่ลูกตา่ งแยม้ ยมิ้ ใหก้ นั ก่อนท่ีผเู้ ป็นบุตรเขยจะเร่ิมรายงานสรุปประเด็นสาคญั “ คุณแม่ครับ กระผมไดเ้ ล่ือนยศเป็ นพลเรือตรี ท่านผูบ้ ญั ชาการจดั ชุดเครื่องแบบพร้อมท้งั เบิกฤกษ์ ประดบั อินทรธนูใหม่ให้เสร็จสรรพ เจา้ ยอดนามาส่งมอบให้ผมพร้อมกบั เครื่องรับ-ส่งวิทยุ ครับ เป็ นเกียรติ ประวตั ิท่ีไดร้ ับต้งั แต่คร้ังสงครามอินโดจีน แต่ผมบาดเจบ็ สาหสั ตอ้ งพกั รักษาตวั ระยะหน่ึง แลว้ ก็ตอ้ งออกทะเล เรียกขวญั กาลงั ใจคืนสู่เหล่าลูกประดู่ท้งั หลาย จนปลายปี ไดล้ าพกั กลบั บา้ น ญ่ีป่ ุนก็ข้ึนพอดี เร่ืองของผมจึงตอ้ ง ถูกระงบั เอาไว้ จนกระทง่ั แมท่ พั ญ่ีป่ ุนยอมให้ผมเป็ นผูป้ ระสานงานคณะล่ามตามเง่ือนไขของท่านครู ต่อมาก็ยงั ไดแ้ ต่งต้งั ผมเป็นผแู้ ทนราชนาวไี ทยในการเจรจาทาขอ้ ตกลงตา่ งๆกบั จกั รพรรดินาวี ผมเพิ่งทราบจากท่านครูซ่ึง ชลพทั ธ์ขอร้องให้อาความเอาไวก้ ่อนจนกว่าจะถึงวนั น้ี แม่ทพั ญี่ป่ ุนให้ชลพทั ธ์แปลหนงั สือถึงทางการไทย เร่งรัดการแต่งต้งั ผมเป็นระดบั นายพล เพ่อื ใหม้ ีศกั ด์ิมีศรีเทียบช้นั ไดก้ บั ผแู้ ทนกองทพั ญี่ป่ ุนในการประชุมเจรจา ท้งั หลายท้งั ปวง ผมจึงไดเ้ ล่ือนยศโดยคาส่งั พิเศษของกองบญั ชาการผสมในสงครามมหาเอเชียบูรพา ครับ “ คุณสิรีหนั ไปมองสามีแลว้ น้าตาร่วง ท่านนายพลคนใหม่ตอ้ งหยบิ ผา้ ออกมาซบั น้าตาใหค้ ู่ชีวติ ในขณะ ท่ีบุตรสาวกร็ ู้สึกต้ืนตนั จนแทบจะร้องไหต้ ามมารดาไปดว้ ย คุณยายถอดแวน่ ออกวาง น้าตาคลอหน่วยท่ีเบา้ ตา “ ในที่สุดเทพยดาฟ้าดินก็หงายฐานพระใหเ้ ป็ นท่ีประจกั ษแ์ ก่สายตาผคู้ น กฎแห่งกรรมไม่เคยผดิ พลาด หรอก เพียงแต่จะชา้ หรือเร็วเท่าน้นั เฝ้าทะเลอยูก่ บั กุง้ หอยปูปลามายาวนานจนลูกเกือบลืมหนา้ พ่อ ต่อดว้ ยศึก อินโดจีนก็ร่อแร่ปางตายแทบเอาชีวิตไม่รอด มาคราวน้ีสงครามใหญ่ก็หนา้ สิ่วหน้าขวานรับหนา้ เสื่อเป็ นหนงั หนา้ ไฟ..ถูกจบั ถูกคุมขงั ตอ้ งทางานใหก้ องทพั ญี่ป่ ุน.. แมด่ ีใจดว้ ยนะ ธงทิว ไดเ้ พราะผลงานจริงๆน่าภาคภูมิใจ “ “ ขอบพระคุณครับ ผมรีบกลบั มาก่อนม้ือค่า เพราะมีเร่ืองท่ีตอ้ งบอกให้ยายหนูรู้ ผมให้เจตน์ว่ิงไป ตามกานนั ผใู้ หญ่ไปพบท่านครูช่วงบ่าย ท่านครูฝากค่าตอบแทนเป็ นสินน้าใจให้พวกช่างสวนในที่ช่วยกนั ทา หลุมหลบภยั ใกลค้ ุง้ กาเหวา่ จนสาเร็จ ผมก็เลยเกิดความคิดวา่ ที่ต้งั ใจนดั ประชุมนายธง เจา้ ยอด และผูบ้ งั คบั หมู่ เรือเทา่ ที่จะแอบเลด็ รอดมาได้ ควรจะฉกฉวยโอกาสในคืนวนั หม้นั ยายหนูซะเลย.. “ “ ไม่เส่ียงไปหรือคะคุณ..ลูกจะวา้ วนุ่ ใจไปเปล่าๆ.. “ คุณสิรีเอ่ยถามสามีดว้ ยความเกรงใจบุตรสาว “ ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูเชื่อวา่ คุณพอ่ คงคิดอ่านรอบคอบแลว้ ค่ะ “ “ ใช่จะ้ ..ลูก เป็ นจงั หวะเหมาะจริงๆ ค่าน้ีพอไอเ้ จา้ ตวั ดีของหนูมาถึง พ่อจะบอกมนั ว่าต้งั ใจจะเล้ียง ตอบแทนพวกช่างสวนในท่ีช่วยกนั ทาเสาธงใหม่ให้ แต่พวกเขาก็ยงั ยงุ่ เรื่องขุดหลุมหลบภยั อยูเ่ พิ่งจะเสร็จ ก็เลย ชวนมาร่วมในงานเล้ียงฉลองหม้นั ซะทีเดียว ไมต่ อ้ งแยกจดั เล้ียงต่างหาก พอ่ วา่ ขอ้ อา้ งน้ีน่าจะรับฟังไดน้ ะลูก “
366 “ ใชไ้ ดค้ ่ะ คุณพอ่ “ สิธารยมิ้ ใหก้ าลงั ใจบิดา “ ขอบใจ ลูก พ่อจะเสริมดว้ ยวา่ ทุกคร้ังท่ีบา้ นเราจดั งาน พวกช่างสวนในก็มกั มาช่วยออกแรงยกโต๊ะ จดั สถานท่ี บางคร้ังก็ยงั ต่อโต๊ะยาวต่อเกา้ อ้ียาวใหอ้ ีก ลาพงั เจา้ สนคนเดียวคงไม่ไหวแน่ คืนวนั หม้นั พวกเขาก็ อาสามาช่วยงานเช่นเคย พ่อส่ังการไปแลว้ ว่าท้งั นายธง เจา้ ยอด และผูบ้ งั คบั หมู่เรือที่มาได้ ให้แฝงตวั อยู่ใน คราบท่ีพวกช่างไมช้ อบสวมใส่กนั โดยเฉพาะกางเกงขาส้ันมอซอท่ีตอ้ งเคียนผา้ ขาวมา้ ไวใ้ ห้แน่นเพ่ือใช้เสียบ คอ้ น เหล็กฉาก และเครื่องมืออื่นๆ เป็นมาดเท่ของช่างไมไ้ ทยกว็ า่ ได้ รวมท้งั หมวกหลุบหนา้ บงั แสงแดดท่ีแผด กลา้ ถึงจะเป็นช่วงค่าแต่พวกหนุ่มช่างไมก้ ็ชอบสวมหมวกไวล้ ่อตาสาวๆ อีกอยา่ งก็ปฏิบตั ิตามรัฐนิยมของท่าน ผนู้ าดว้ ย หลงั งานเล้ียงหนูช่วยพาไอเ้ จา้ พระเอกลิเกตกน้าออกไปห่างๆ จนกวา่ พอ่ จะประชุมลูกนอ้ งเสร็จ เจา้ สนรับหนา้ ที่ดูตน้ ทางให้ตามที่พอ่ เคยบอกหนูไว้ จะ้ “ สิธารอมยมิ้ เม่ือนึกถึงหนา้ พระเอกลิเกของบิดา ส่วนคุณสิรีน้นั อดเปรยข้ึนมาไม่ได้ “ วางแผนไดห้ วาดเสียว..เหมือน..ลว้ งคองูเห่า..นะคะ คุณ ถา้ แกรู้เขา้ จะวา่ ยงั ไงคะ ? “ “ ก็กระผมถึงไดเ้ ลือกคืนวนั หม้นั ไงล่ะครับ คุณสิรี.. “ พลเรือตรีหมาดๆกระเซา้ คู่ชีวติ “ มนั จะโฟกสั เรื่องอ่ืนใดไดอ้ ีก..นอกจาก..คู่หม้นั ..” คาตอบของบิดาเรียกสีระเร่ือฉีดข้ึนบนใบหนา้ บุตรสาว “ โธ่ถงั กะละมงั แตก..หลานสาวช้นั เลยตอ้ งเล่นเจา้ ล่อเอาเถิดกบั หวั หนา้ อู่อีกแลว้ เหมือนเมื่อวนั ปี ใหม่ เลย เห็นม้ยั ..โมโหโทโสตอ่ วา่ แมข่ องลูก แลว้ เป็ นไง..ก็คิดแผนอีหรอบเดียวกนั นนั่ แหละ วา่ ท่ีคู่หม้นั น่ีไม่รู้ชาติ ก่อนไปทาอะไรกนั ไว้ มาภพน้ีถึงมีอนั ตอ้ งหลอกล่อกนั สองรอบสามรอบ..” ทา่ นเจา้ ของเรือนเหน็บบุตรเขย “ นน่ั ซิคะแม่.. วนั น้นั คุณทิวมวั แตเ่ อด็ ตะโรเพราะเป็นห่วงยายหนู เรื่องท่ีเตรียมจะไปพูดเลยลืมหมด “ พอไดท้ ีคุณสิรีกเ็ ลยถือโอกาสตอ่ วา่ สามียอ้ นหลงั พลเรือตรี ธงทิว ยิม้ นอ้ ยยิ้มใหญ่เพราะถือคติที่วา่ ไดห้ ยอกเยา้ ภรรยาวนั ละนิดจิตแจ่มใส “ ก็ตอนน้นั กระผมยงั ไม่รู้นี่ครับวา่ สารรูปมนั เหมือนลูกหมาตกน้า รึอยา่ งดีข้ึนมาหน่อยก.็ .พระเอกลิเกตอนถูกถีบตกน้า..” “ เป็นถึงนายพลแลว้ ..ยงั ไมเ่ ลิกใหส้ มญาวา่ ท่ีลูกเขยแบบน้ีอีกหรือคะ..” คุณสิรีขดั ข้ึนทนั ที “ กระผมก็เคยบอกคุณสิรีไวแ้ ลว้ ไงครับ.. สองสมญาพารื่นรมย.์ . แสนสุขสมเหมือนนง่ั ชมวหิ ค.. “ สมาชิกเรือนริมน้าต่างพากนั หวั เราะรวมท้งั สิธารดว้ ยซ่ึงรู้สึกอุน่ ใจเม่ือบิดาเอน็ ดูตวั ยงุ่ ของเธอมากข้ึน “ วนั น้ีฤกษง์ ามยามดีก็เลยจะขอถามปัญหาที่ยงั คา้ งคาใจอยู่ “ จู่ๆโดยไม่มีป่ี มีขลุ่ย ท่านเจา้ ของเรือนก็ เปิ ดประเดน็ ใหมอ่ ยา่ งปุบปับฉบั พลนั “ ปัญหาอะไรครับ..คะ..คะ..? “ สามเสียงถามข้ึนพร้อมๆกนั
367 “ ในฐานะท่ีเป็ นยาย..ก็ตอ้ งเตรียมคิดอ่านเอาไวล้ ่วงหนา้ หลงั สงครามหากคุณทานาบาตะยงั มีชีวิตอยู่ และไมผ่ ดิ คาพดู ตกลงร่วมหอลงโรงกบั ยายหนู.. หลานสาวช้นั จะใชน้ ามสกลุ ใดไม่ทราบ ? “ พอ่ แมล่ ูกตา่ งก็ลืมนึกถึงประเด็นน้ี เลยต้งั หลกั ไมท่ นั ..พากนั นิ่งอ้ึง..จนคุณสิรีปรารภข้ึน “ จริงซิคะ..แม่ หนูกไ็ ม่ทนั ไดค้ ิด เพราะเห็นวา่ ยงั อีกไกลคะ่ คุณทิววา่ ยงั ไงคะ ? “ โยนลูกใหส้ ามี “ ถา้ จะวา่ กนั โดยเหตุผลอนั สมควร ในเม่ือไอเ้ จา้ ลูกหมามนั สมคั รใจแต่งงานอยูเ่ มืองไทย ลูกสาวผมก็ ควรจะใชน้ ามสกุลไทยครับ เพ่ือความสะดวกในการทานิติกรรมต่างๆ เป็ นธุระของยายหนูแลว้ นะลูกที่จะทา ความตกลงกบั นายตวั ดี มีใหเ้ ลือกสองชื่อสกุล ถา้ จะใชข้ องคุณป่ ูก็..พิทกั ษน์ าวี..หรือของคุณตาก็..รักธารา..ซ่ึงก็ ความหมายเดียวกนั นนั่ แหละ.. “ หยดุ พกั กลืนน้าลายรอฟังเสียงภรรยา แลว้ กจ็ ริงดงั คาด “ คุณคะ..แลว้ แกจะไม่น้อยใจหรือคะ ? “ คุณสิรีทะลุกลางปลอ้ งข้ึนเพราะนึกเห็นใจวา่ ท่ีลูกเขยอยู่ ครามครัน ผเู้ ป็นสามีสมคะเน..หวั เราะดงั ลนั่ บา้ น “ เอะ๊ ..คุณนี่..เกิดขาอะไรข้ึนมาคะ ? เร่ืองสาคญั ท่ีตอ้ งช่วยกนั ขบคิด.. “ ซอ้ มกีฬาขวา้ งคอ้ นไปดว้ ย “ ดูลูกซิ..ยงั ไมแ่ อะ..ซกั คา แต่วา่ ท่ีแม่ยายกลบั เป็นทนายหนา้ หอให้วา่ ที่ลูกเขย..ซะง้นั .. ก็กระผมท้งั ขบ ท้งั คิดแลว้ ..ถึงไดพ้ ูดออกมา เพยี งแต่ยงั เฉลยไม่ครบถว้ น “ วา่ แลว้ ก็หนั ไปทางบุตรสาวที่หูผ่งึ รอฟังอยู่ “ ที่พ่อ พูดไปคือช่วงทา้ ยตอ้ งใชช้ ่ือสกลุ ไทย ส่วนตรงกลางก็ให้เกียรติวงศต์ ระกูลของเขาบา้ ง เพราะฉะน้นั หากหนูจด ทะเบียนสมรสก็จะตอ้ งใชว้ า่ ..สิธาร..มตั ซึริโยะ..รักธารา พอ่ วา่ ก็ฟังเพราะหูดีนะลูก.. “ ผเู้ ป็นบุตรสาวหนา้ เป็ นสีชมพูเขม้ แมจ้ ะเขินอายกบั ช่ือสกุลตรงกลาง แต่ก็ปลาบปล้ืมเป็ นลน้ พน้ ท่ีบิดา เรียกขานอยา่ งเป็นกนั เอง ไม่ไดส้ าแดงความรังเกียจเดียดฉนั ทแ์ ต่ประการใด “ รู้สึกยงั ไงล่ะจะ๊ ? แมส่ าวนอ้ ยร้อยชง่ั ของยาย.. ” ขาดคาทา่ นเจา้ ของเรือน หลานสาวก็ทนน่ิงเฉยต่อไป อีกไมไ่ ด้ โผเขา้ ไปกอดคุณยายไวแ้ น่นดว้ ยความรู้สึกร้อยแปดพนั ประการ ขณะที่พอ่ กบั แม่หนั มายมิ้ ใหก้ นั “ คืนส่งตวั .. เจา้ สาวจะมารัดยายเป็นตุก๊ แกแบบน้ีไมไ่ ดน้ ะ คุณทานาบาตะ งอนยายแยเ่ ลย.. “ หยอกลอ้ หลานสาวไดก้ ็มีความสุข..หวั เราะหึๆ “ คุณยายนี่.. “ วา่ ท่ีเจา้ สาวอายจนไม่กลา้ เงยหนา้ ข้ึนสบตาบิดา คุณสิรีจึงตอ้ งช่วยเปลี่ยนเรื่องพูด “ คุณชอบ..ล่ะคะ คุณ “ “ ฝากกานนั กบั ผใู้ หญ่ไวแ้ ลว้ ใหเ้ ดินมาเป็ นเพ่ือนพร้อมกนั เลย ถา้ ไอล้ ูกหมามนั มาเร็ว..ก่อนกินขา้ วฉนั อยากถามไถ่ถึงคุณพอ่ ที่อยนู่ างาซากิ มนั ก็คงกงั วลอยวู่ า่ หลงั สงครามจะจดั การยงั ไงดี ไดฟ้ ังจากเธอก็น่าเห็นใจ อยหู่ รอก ลูกชายคนเดียวท่ีขาดแม่ อุตส่าห์ขยนั เล่าเรียนสาขาอาชีพท่ีทารายไดด้ ีเพ่ือดูแลพอ่ .. “
368 สุ้มเสียงของพลเรือตรี ธงทิวที่เอ่ยถึงวา่ ที่บุตรเขย ทาให้สิธารผละออกจากอกคุณยาย หนั มาจอ้ งมอง บิดาอยา่ งซาบซ้ึงขณะที่ต้งั ใจฟังต่อ... “ พอถูกเกณฑ์เขา้ ร่วมสงคราม ค่าตอบแทนก็คงนอ้ ยกวา่ เดิมมาก แต่เท่าท่ีรู้มากองทพั ญ่ีป่ ุนไม่จ่ายให้ ทหารในแนวหน้า แต่จะโอนไปให้ครอบครัวท่ีอยู่ขา้ งหลงั เพ่ือสร้างขวญั กาลงั ใจและหมดภาระท่ีทหารตอ้ ง เป็นห่วง ทุม่ เทสู้รบไดอ้ ยา่ งเตม็ ที่..” ใกลต้ ะวนั ชิงพลบ คุณชอบก็เดินมาถึงพร้อมกบั กานนั และผใู้ หญ่บา้ น “ เมื่อช่วงบ่ายท่ีบา้ นท่านครูคุง้ กาเหวา่ ไดเ้ ห็นแค่แวบๆ ท่านก็ขอตวั มาบอกข่าวท่ีเรือนริมน้าซะก่อน น่ี ก็สบโอกาสแลว้ ผมกบั ผูใ้ หญ่จึงขอแสดงความยนิ ดีอยา่ งเป็ นทางการนะครับ ท่านนายพลเรือของชาวบางสวน กลาง สมศกั ด์ิศรีและเป็นเกียรติประวตั ิจริงๆครับ “ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีท้งั สองยกมือข้ึนไหวเ้ จา้ ภาพพร้อมกนั “ ขอบคุณครับ กานนั ผใู้ หญ่ อนั ท่ีจริงตอ้ งยกความดีใหช้ ลพทั ธ์หลานรัก อุตส่าห์แปลหนงั สือที่แม่ทพั ญ่ีป่ ุนช่วยเร่งรัดใหผ้ ม แลว้ เก็บงาเป็นความลบั ..รู้กนั อยสู่ องคนพอ่ ลูก “ คนพูดผายมือไปทางคุณชอบที่ยมิ้ รับ เพียงชวั่ อึดใจผยู้ น่ื ใบสมคั รเป็นสมาชิกคนใหม่ของครอบครัวก็เดินตรงเขา้ มา แมจ้ ะตกตะลึงเพราะเป็ น คร้ังแรกท่ีเขาไดเ้ ห็นวา่ ท่ีพ่อตาสวมชุดเครื่องแบบประดบั อินทรธนูบนบ่าท่ีบ่งบอกยศอนั เป็ นท่ีรู้กนั ในแวดวง นาวีสากล แต่ด้วยความที่ผ่านการฝึ กมาอย่างเขม้ ขน้ นายทหารหัวหน้าอู่แห่งจกั รพรรดินาวีจึงยืนระวงั ตรง วนั ทยหตั ถอ์ ยา่ งเขม้ แขง็ ตามแบบฉบบั ของนายทหารผนู้ อ้ ยที่พงึ กระทาต่อนายทหารช้นั ผใู้ หญ่ “ ขอบใจ..ทหาร ตามสบายนะ “ ลงทา้ ยอยา่ งเป็ นกนั เอง ทาให้ผูม้ าใหม่รับฟังดว้ ยความรู้สึกท่ีอบอุ่น จากน้นั นายทหารเรือท้งั สองชาติก็แยกวงไปนง่ั ถกกนั เป็ นการเฉพาะอยคู่ รู่ใหญ่ จนลุงสนต้งั ขา้ วปลาอาหารบน โตะ๊ พร้อมแลว้ ท่านเจา้ ของเรือนจึงกล่าวเชิญแขกเหร่ือขาประจา “ ตกลงคืนน้ีเลยมีสองวารดิถี หน่ึงก็คือเปิ ดตวั วา่ ท่ีเขยเล็กของเรือนริมน้า สองเล้ียงฉลองยศนายพลเรือ ใหก้ บั วา่ ท่ีพอ่ ตา..ซะคราวเดียวกนั ไปเลย.. “ เสียงปรบมือดงั ข้ึนทา่ มกลางบรรยากาศท่ีครึกคร้ืน หลงั อาหาร กานนั ซ่ึงอดั อ้นั มาต้งั แตเ่ ม่ือคืน พอเห็นคูพ่ ระคูน่ างตน้ เร่ืองนง่ั กนั เงียบ จึงแกลง้ เปรยข้ึนมา “ พอไดข้ ่าวจากลุงสน.. กานนั กบั ผูใ้ หญ่ก็รีบตีฆอ้ งร้องป่ าวชาวเรือชาวน้าชาวสวนวา่ ช่วงกลางดึกคืน วานไม่ตอ้ งแตกต่ืนกบั ฝงู บินญี่ป่ ุนท่ีแคผ่ า่ นขา้ มหวั ไป อาจไดย้ นิ เพียงห่ึงๆพอให้คนั หูเล่นเท่าน้นั ..แต่ท่ีไหนได.้ . บงั เกิดมีเสียงกึกกอ้ งแหวกอณูอากาศไปสิบคุง้ น้า ดงั ระเบิดข่มเสียงฝงู บิน..เล่นเอาวิหคนกแขกเตา้ เหล่ากาเหวา่ พากนั ขยบั ปี กพร่ึบพรับกนั เป็นระนาว..” มุขของกานนั เรียกเสียงฮาตรึมจากวงสนทนา สิธารรู้ดีวา่ กานนั ต้งั ใจกระเซา้ เรื่องอะไร จึงรีบเล่ียงลุกหนีเดินออกไปทางทา่ น้า
369 ฝ่ าย..วา่ ที่เขยเล็ก..เจา้ ของเสียงกึกกอ้ งสิบคุง้ น้า พอไดโ้ อกาสทองกร็ ีบลุกตามสาวเจา้ ไปในทนั ที “ ช่างเปรียบเปรยนกั นะ ดูซิ..หลานสาวช้นั อายมว้ นตว้ นหลบหนา้ ไปแลว้ .. “ คุณยายหวั เราะ “ ไอเ้ ราก็สงสัยว่าใครมนั แหกปากหาพระแสงอะไรกลางดึกกลางด่ืน ก็เลยตอ้ งตะแคงหูฟัง ท่ีแท.้ . อิเหนาตะโกนบอกรักนางบุษบา..น่ีเอง.. “ “ ตกลงกาหนดวนั หม้นั ..ศุกร์น้ีแลว้ นะ กานนั “ ท่านเจา้ ของเรือนประกาศขา่ ว “ จะ้ ฉนั กบั ผใู้ หญจ่ ะมากนั แตเ่ ชา้ พาเด็กๆมาช่วยงานดว้ ย “ “ เร่ืองของเล้ียง ผมเหมากานนั กบั ผูใ้ หญ่จดั เตรียมให้นะครับ วนั สาคญั ของยายหนู ผมก็เลยไม่อยาก ให้แม่ของลูกตอ้ งรับภาระในครัวให้วุ่นวาย เจา้ สนก็ไม่วา่ งตอ้ งจดั โต๊ะเกา้ อ้ีดูแลแขกเหร่ือ แถมยงั เป็ นมือวาง อนั ดบั หน่ึงที่รองแม่ทพั เรียกใชบ้ ริการชงชาและส่งภาษาถูกคอกนั อีกดว้ ย เราจะทาพิธีหม้นั เป็ นการภายในก่อน ตอนเกา้ โมงเชา้ ผมทาความเขา้ ใจกบั ไอเ้ จา้ ลูกหมามนั แลว้ ว่าให้เชิญรองแม่ทพั มาใกลเ้ ท่ียงแค่รับไหวค้ ู่หม้นั แลว้ จะไดร้ ับประทานอาหารกลางวนั ร่วมกบั กบั นายทหารติดตามจากฝ่ังโนน้ ส่วนม้ือค่าจะเป็ นงานฉลองหม้นั แบบกนั เองท่ีครอบครัวจดั ให้สาหรับญาติสนิทมิตรสหาย ผมก็บอกมนั แลว้ วา่ ไม่ตอ้ งเกรงใจ เชิญหมอซูบาซะ และทหารเสนารักษม์ าร่วมดว้ ยไดต้ ามสบาย สรุปก็มีสองม้ือที่วา่ นี่แหละครับ ผมขอจ่ายค่ากบั ขา้ วและค่าแรงไว้ ล่วงหนา้ เลยนะครับ “ วา่ แลว้ ก็ยื่นซองยาวสีน้าตาลส่งให้ “ กานนั รับไวเ้ ถอะครับ จะไดเ้ ป็ นมงคลแก่คู่หม้นั ท้งั สองดว้ ย วนั น้นั ผมจะไดส้ บายใจหายห่วง เพราะไดเ้ ตรียมการต่างๆไวล้ ่วงหนา้ เรียบร้อยแลว้ “ เจา้ พนกั งานทอ้ งที่ตาบลสามสวนยน่ื มือไปรับซองเงินแลว้ กส็ ่งตอ่ ใหผ้ ใู้ หญ่บา้ นบางสวนกลาง ปากก็วา่ “ ท่านจ่ายให้แต่ละทีเกินค่าแรงโขอยู่ เลือกแม่ครัวท่ีมีฝี มือหน่อย อย่างแม่พริ้ง แม่ผวิ กบั ลูกมือท่ีชอบไปช่วย งานวดั นนั่ ใชไ้ ดท้ ีเดียว น่าจะวา่ งนะ “ พลางหนั ไปทางเจา้ ภาพฝ่ ายหญิง “ คุณสิรีจดรายการอาหารให้ดว้ ยนะจะ๊ ที่ขอ้ งใจกค็ ือม้ือกลางวนั ท่ีจะจดั เล้ียงรองแมท่ พั ญี่ป่ ุน..คงตอ้ งเรียนถามท่านครูแลว้ ล่ะครับ “ “ ในทศั นะของผมนะครับ “ คุณชอบแยม้ ยมิ้ แมจ้ ะคิดถึงลูกชายมากก็ตาม แต่เรือนริมน้าของคุณยาย ก็ให้ความรู้สึกท่ีอบอุ่นพร้อมมูลเสมือนเป็ นเครือญาติ และยงั ไดร้ ับท้งั ความเคารพนบั ถือและไมตรีจิตจากมิตร สหายทุกเพศทุกวยั บารุงขวญั กาลงั ใจของคุณชอบใหม้ ีพลงั ดาเนินชีวิตในสถานการณ์สงคราม “ รองแม่ทพั ก็ กินอาหารญี่ป่ ุนทุกม้ืออยูแ่ ลว้ โดยโรงครัวของกองทพั เป็ นผมคงเบื่อแย่.. หากไปไหนก็เจออาหารญี่ป่ ุนอีก “ ไมบ่ อ่ ยนกั ที่ทุกคนจะไดเ้ ห็นท่านครูหวั เราะ “ ผมวา่ ..อาหารไทยท่ีไม่เผด็ มากก็น่าจะใชไ้ ดค้ รับ เด๋ียวผมจะช่วย คุณสิรีตรองดูทีละรายการ ส่วนขนมก็ประเภทเขา้ ขา้ วเหนียว..ถูกปากญี่ป่ ุนแน่ๆครับ “ “ ช่วยกนั คิดอ่านยอ่ มเป็นการดี เราก็อยากใหพ้ วกเขาอร่อยกลบั ไปค่ะ “ คุณสิรียมิ้ ขอบคุณล่ามใหญ่
370 ทางดา้ นวา่ ที่คู่หม้นั ท้งั สองเมื่อกา้ วข้ึนไปนงั่ บนยกพ้ืนท่าน้าแลว้ ฝ่ ายชายก็เลิกคิว้ นิดๆถามฝ่ ายหญิง “ จอ้ งผมเขมง็ เชียว..มีอะไรหรือครับ..คุณผหู้ ญิง.. “ ร่างกายเริ่มเหมือนหอเอน..เอนพิงไหล่สาวเจา้ “ คนบา้ ..คนผีทะเล..ตะโกนเขา้ ไปได้ สามบางแปดบางไดย้ ินหมด เห็นม้ยั ? กานนั พูดวา่ ไง..ตะก้ี ? “ เธอเพ่ิงสบช่องตอ่ วา่ ต่อขาน หากแต่ผถู้ ูกกล่าวหากลบั หวั ร่อลนั่ เลยโดนซอ้ มท้งั นอกรอบและนอกสังเวยี น “ นี่แน่ะ..วา่ แลว้ ยงั จะ.. ” ยงั ไม่ทนั จบความ แกม้ ของคู่ซอ้ มก็หนั เขา้ มาก้นั ริมฝี ปากบางเอาไวก้ ่อน หญิงสาวพยายามดนั ตวั ออก ห่าง แตอ่ อ้ มแขนอนั อบอุ่นกเ็ ขา้ กระชบั พ้ืนที่เอาไวเ้ สียก่อน เขาโอบกอดเธออยา่ งนุ่มนวลพลางกระซิบ “ ก็ผมรักคุณน่ีครับ..” พร่าราพนั ก่อนที่จะประทบั สมั ผสั แนบแน่นบริเวณทดั ดอกไมข้ องเธอ ความป่ันป่ วนรัญจวนใจทาให้หญิงสาวทาอะไรไม่ถูก เร่ียวแรงที่จะผลกั ไสก็ไม่รู้วา่ หายไปไหน หมด หนทางขยบั เขย้อื น ไดแ้ ตเ่ อด็ เบาๆ “ ไปใหพ้ น้ ! “ “ ไปไม่พน้ หรอก..ทานาบาตะ จะไปพน้ ..สิธาร..ไดย้ งั ไง ก็หัวใจผมอยู่ในกามือคุณแลว้ น่ีคบั .. “ ทา เสียงอ่อนเสียงหวาน..ออดออ้ นออเซาะไปกย็ ้าคิดย้าทาไปดว้ ย เมื่อคู่ซอ้ มเผลอ หญิงสาวก็ไดจ้ งั หวะผลกั ออกอย่างแรงแลว้ ประเคนกาป้ันรัวใส่กลางอกกวา้ งน้นั อยา่ ง ไมย่ ้งั ตอ่ ใหก้ รรมการเคาะระฆงั พกั ยกก็ไม่ยอมหยดุ ฝ่ ายกระสอบทรายญ่ีป่ ุนพลาดท่าหลุดออกจากการเขา้ คลุกวงใน ก็เขา้ ทางไปอีกแบบ..เขารวบอุง้ มือเธอ ไวแ้ นบอกแลว้ เอียงหนา้ พาดเบาๆซบบา่ วา่ ที่คู่หม้นั ..กระแสความอบอุ่นพงุ่ ปราดไปมาระหวา่ งกนั “ ใครอนุญาต ? “ แมจ้ ะทาเป็นเสียงเขียว แต่หวั ใจเธอกาลงั เตน้ ไม่เป็นส่า “ นะคบั ..นะ..นะ..” แทนคาตอบ หนุ่มญี่ป่ ุนกระซิบเวา้ วอนใหส้ าวใจออ่ น “ หวั หนกั จะตายไป..เหมือนใส่หินไว.้ . “ ผถู้ ูกพาดพิงยอมแพ้ ไดแ้ ต่บน่ พมึ พากลบเกล่ือนความอาย “ ตดั ซะดีม้ยั ? “ อยดู่ ีไม่วา่ ดี หาเรื่องเยา้ แหยใ่ หเ้ ธอมีปฏิกิริยา “ ดี..เห็นดว้ ย..ไปหาลุงสนกนั ขอยืมเลื่อย..เดี๋ยวจะตดั ใหเ้ อง.. “ สายสัมพนั ธ์ด่ืมด่าลึกซ้ึง กายแนบกาย ใจแนบใจ อุ่นไอรักจากเขาที่อิงแอบแนบซบอยกู่ บั เธอ..เป็นคร้ังแรก..จะตราตรึงอยใู่ นความทรงจามิรู้ลืม.. “ แหม..ใจร้ายกบั วา่ ท่ีเขยเล็กของเรือนริมน้าจงั เลย.. “ หนุ่มญ่ีป่ ุนขอยมื คาคุณยายมาอา้ งอิง “ จะไดเ้ ป็นหรือเปล่าก็ยงั ไม่รู้..พอสงครามเลิก..ใจคนอาจเปลี่ยนได.้ . “ พดู เหมือนเตือนตวั เอง ถอ้ ยคาท่ีบ่งบอกถึงความกงั วลของสาวเจา้ ทาให้ผูท้ ี่กาลงั อยใู่ นท่าสบายยอมยกหวั ข้ึนจากบ่าของเธอ เขาแนบแกม้ พลางกระซิบเบาๆ “ หากผมยงั มีชีวติ อยหู่ ลงั สงครามเลิก คุณก็จะไดร้ ู้วา่ ผมรักคุณมากแค่ไหน..”
371 บทท่ี ๓๘ เรือเอก ทานาบาตะ ย้าประโยคเดิมอีกคร้ัง ก่อนจะดึงตวั เธอเบาๆมากอดไวแ้ นบอก พลางกม้ ลงรับ กล่ินหอมของเรือนผมที่ยาวสลวย..น่ิงและนาน..ส่งผา่ นความรู้สึกในส่วนลึกไปยงั หวั ใจของเธอ.. “ โปรดอยา่ คิดไปในทางร้ายเลยนะครับ จะไมส่ บายใจกนั ไปเปล่าๆ สงครามก็ยงั คงดาเนินต่อไปอยา่ ง ไมม่ ีทีท่าวา่ จะสิ้นสุดลงเม่ือไหร่.. ข่าวกรองจากกรุงโตเกียวแจง้ มาแลว้ วา่ ให้ท่ีอู่เตรียมรับมือการโจมตีทิ้งระเบิด ที่ถี่ข้ึนและรุนแรงหนกั หนากวา่ ที่ผา่ นๆมา เราจึงควรเตรียมตวั เตรียมใจให้พร้อมท่ีจะเผชิญหนา้ กบั สถานการณ์ ท่ีเลวร้ายมากข้ึน สาหรับตวั ผมน้นั ..ถึงแมว้ า่ จะไม่มีหลกั ประกนั ใดๆให้คุณมนั่ ใจไดว้ า่ ผมจะไม่ผิดคาพูด แต่ หวั ใจของผมในอุง้ มือคุณ..คงกระซิบย้าท้งั ในยามหลบั และตื่นว่า..ทานาบาตะ..ขออยู่กบั คุณ..เป็ นคู่ชีวิตคุณ.. โปรดอนุญาตใหท้ านาบาตะอยเู่ คียงขา้ งคุณสิธารตลอดไปนะครับ.. “ น้าเสียงที่อ่อนหวานนุ่มนวลหากทว่าหนักแน่นมน่ั คง ท่ามกลางความไม่แน่นอนของชีวิตในภาวะ สงคราม ทาให้สาวน้อยร้อยชงั่ ของคุณยายหมดขอ้ กงั ขาใดๆ อะไรจะเกิดข้ึนในวนั ขา้ งหนา้ ไม่มีใครรู้ได้ เธอ อาจจะมานง่ั เสียใจที่ท่าน้าอยคู่ นเดียว..เสียดายเวลาขณะท่ีเขายงั มีชีวิตอยูแ่ ต่เธอมวั ต้งั แง่ต้งั ป้อมใส่เขาอยูร่ ่าไป.. คิดไดด้ งั น้นั ..เธอจึงทาใหส้ ิ่งที่ไม่เคยนึกมาก่อนวา่ จะทาได้ สิธารกอดตอบและลูบหลงั วา่ ท่ีคู่หม้นั ไปมาอยา่ งให้ กาลงั ใจซ่ึงกนั และกนั ..พลางกระซิบเบาๆ... “ ฉนั จะรอคอยจนกวา่ จะถึงวนั ที่คุณยงั จาคาขอน้ีได้ แมว้ า่ คาตอบจะอยใู่ นใจของฉนั แลว้ .. “ เรือเอก ทานาบาตะ หวั ใจพองโตจนแทบระเบิดออกมา เขาละล่าละลกั ดว้ ยความตื่นเตน้ ยนิ ดีเป็นที่สุด “ ขอบคุณครับ..ขอบคุณมากๆ ขอบคุณเหลือเกิน.. “ ความรู้สึกอิ่มเอิบท่ีท่วมทน้ ข้ึนมาอยา่ งฉบั พลนั ทาใหว้ า่ ท่ีคู่หม้นั ของสาวเจา้ เลื่อนริมฝีปากไปประทบั สัมผสั อยา่ งดูดดื่มบริเวณทดั ดอกไมข้ องเธอ.. หญิงสาวสั่นสะทา้ นอยใู่ นออ้ มอกกวา้ งน้นั แมจ้ นถึงบดั น้ีสิธารก็ยงั ตอบตวั เองไม่ไดว้ า่ หลวมตวั เปิ ดรับ เขาเขา้ มาพานกั พกั พงิ อยใู่ นหวั ใจของเธอต้งั แต่เมื่อไหร่..แต่ตอนน้ีเธอตอ้ งเป็นฝ่ ายทาลายความเงียบข้ึนก่อน “ ดึกแลว้ ..คุณยงั ไมไ่ ดเ้ ล่าใหฟ้ ังเลย.. “ กระตุน้ ความสนใจของนายทหารญี่ป่ ุนที่มวั แตเ่ ฝ้าโจมตีเธอ “ เร่ืองอะไรหรือครับ ? “ ถามเนือยๆ อยขู่ า้ งหูเจา้ ของเรือนผมหอมละมุน “ เมื่อตอนเยน็ ก่อนกินขา้ ว คุณพอ่ เรียกคุณไปคุยดว้ ยสองต่อสอง วา่ ยงั ไงบา้ ง ? “ “ อ๋อ..” คนท่ามากกระชบั วงแขนและสมั ผสั ที่ดื่มด่าอีกคร้ัง กวา่ จะยอมถอยห่างออกมาในระยะเส้นยา แดงผา่ แปด แต่ก็ยงั คงประคองเธอไวอ้ ยา่ งหลวมๆ
372 “ สองเรื่องครับ เร่ืองแรกคุณพอ่ ของคุณถามไถ่ถึงคุณพ่อของผมท่ีนางาซากิ ท่านนายพลเรือต้งั ใจไวว้ า่ หลงั สงครามหากผมยงั ไม่ตายและรักษาคาพูด.. ตกลงแต่งงานใชช้ ีวิตคู่อยูก่ บั คุณที่เมืองไทย ท่านจะปรับปรุง เรือนคุณป่ ูที่เคยเป็ นโรงพยาบาลสนาม ให้พร้อมสาหรับเป็ นเรือนรับรองคุณพ่อของผมและญาติๆหากสามารถ ลงเรือเดินทางมาเยย่ี มเยียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณพอ่ ของผมน้นั จะพกั อยูช่ ว่ั คราวหรือถาวรก็ได้ นบั เป็ นความ กรุณาอยา่ งย่ิงของท่านครับ ส่วนเรื่องที่สอง ท่านช้ีแจงพิธีหม้นั ตอนเชา้ ซ่ึงครอบครัวและญาติมิตรจดั เป็ นการ ภายใน ส่วนเจา้ ภาพฝ่ ายญ่ีป่ ุนใหผ้ มเรียนเชิญท่านรองแม่ทพั มาช่วงใกลเ้ ที่ยงเพ่ือรับไหวแ้ ละรับประทานอาหาร กลางวนั และสาหรับม้ือค่าซ่ึงเป็ นงานเล้ียงฉลองหม้นั ให้ผมเชิญหมอซูบาซะกบั ทหารเสนารักษม์ าร่วมดว้ ย แต่เรื่องการจดั สถานที่น้นั ท่านไม่ขอรบกวนทหารที่อู่ เพราะมีลูกบา้ นของกานนั ผูใ้ หญ่มาช่วยงานอยแู่ ลว้ คุณ พ่อคุณเล่าวา่ เป็ นพวกช่างไมท้ ี่ทาเสาธงใหม่ให้โรงพยาบาลสนามกบั ขุดหลุมหลบภยั ให้ท่านครู ยงั ไม่มีเวลา ขอบคุณกเ็ ลยถือโอกาสคืนน้นั เล้ียงตอบแทน..ผมก็เลยนึกข้ึนมาไดว้ า่ ตอนบ่ายแก่ๆที่พวกเขาแบกเสาธงมาส่งกนั ผมเพงิ่ ข้ึนจากเรือตรวจการณ์ เห็นหลงั ไวๆ กเ็ ลยเสียมารยาทไม่ทนั ไดข้ อบคุณและจ่ายค่าจา้ งให้ ผมนี่แยจ่ ริงๆ.. ลืมได้ยงั ไง..ถา้ คุณพ่อคุณไม่เอ่ยถึง.. ผมคงทาให้กองทพั เสียเกียรติถูกประณามว่าใช้ช่างไทยทาให้ฟรีๆ..คืน ฉลองหม้นั ผมคงตอ้ งเขา้ ไปขอโทษพวกเขา..กล่าวขอบคุณพร้อมเงินคา่ จา้ ง. .” ‘ ตายจริง..ทายงั ไงดีล่ะ..ก็..นายธง คุณยอด และผูบ้ งั คบั หมู่เรือ..ต่างหากท่ีจะแฝงกายปลอมตวั ไป ร่วมงาน ไมใ่ ช่พวกช่างสวนในตวั จริง..สิธารเอ๋ย..คิดซิ..รีบๆคิดเขา้ ..จะแกล้ ายงั ไงดี..’ หญิงสาวเร่ิมวา้ วนุ่ ใจ “ อา้ ว..ผมพูดยาวไป..เลยหลบั แลว้ หรือคบั ? “ นายทหารหวั หนา้ อู่ยิม้ ในความสลวั ดว้ ยหวั ใจที่เปี่ ยม สุขเม่ือไดต้ ระกองกอดเธอผูเ้ ป็ นที่รักไวใ้ นออ้ มแขน เขาไม่ทนั ไดเ้ ฉลียวใจท่ีเธอเงียบงนั ตรงกนั ขา้ มกลบั พึง พอใจดว้ ยซ้าไปที่เธอไวใ้ จและยอมใหเ้ ขาอยา่ งท่ีไมเ่ คยเกิดข้ึนมาก่อน.. “ เม่ือครู่น้ี..คุณเป็นคนหา้ มฉนั วา่ อยา่ คิดมาก แลว้ ทีตวั เองล่ะ..” ถา้ สามารถส่องเขา้ ไปเห็นภายในสมอง ของลูกสาวทา่ นนายพลเรือแห่งราชนาวีไทย ก็จะพบการวิ่งวุน่ ของทุกอณูในระบบความคิด เธอเบี่ยงเบนความ สนใจของหวั หน้าอู่ที่มีต่อพวกช่างสวนในโดยการลูบหลงั เขาไปมาอีกคร้ัง..ขณะที่พยายามแล่นใบพาเขาออก ปากอ่าว “ โทษตวั เองทาไม ? ภารกิจคุณรอบดา้ น ไหนจะตอ้ งขา้ มฝ่ังไปมาวนั ละหลายหน ไหนจะคุมการต่อ เรือท่ีอู่ ยงั โรงพยาบาลสนามอีกกจ็ ะตอ้ งคอยหาหยกู ยาเวชภณั ฑม์ าเพิม่ เติม แลว้ จะจดจาอะไรไดห้ มด ? “ คืนน้ี เรือเอก ทานาบาตะ พบแต่นิมิตรหมายที่ดี เหมือนฟ้าประทานพรลงมาให้ เสียงสวรรคท์ ี่ไดย้ ิน อยา่ งคาดไมถ่ ึง ทาใหเ้ ขาตกตะลึง..ไดแ้ ต่จอ้ งมองเธอเหมือนอยใู่ นความฝัน.. “ เป็นอะไรไป ? ไมพ่ ดู ไมจ่ า.. มองแบบน้ีจะเอาอะไรอีกล่ะ ? “ ถา้ คุณยายรู้เขา้ ..เธอโดนไมม้ ะยมแน่
373 หนุ่มญ่ีป่ ุนแทบไม่เช่ือหูตวั เอง ในเมื่อสาวเจา้ หยิบย่นื โอกาสทองให้..มิรึที่เขาจะไม่รีบตีตราจอง วา่ ท่ี เขยเลก็ ของเรือนริมน้าเปลี่ยนอิริยาบถลงไปนง่ั คุกเข่ายนั แขนท้งั สองขา้ งกบั ยกพ้ืนแนบแกม้ ประชิดไรผมเธอ “ คาถามน้ีขอสงวนไวส้ าหรับผมคนเดียวนะครับ..ไวค้ ืนวนั แต่งงาน..ผมจะตอบใหฟ้ ังนะ. “ “ บา้ ..บา้ ไดถ้ ว้ ย..นี่แน่ะ.. “ ข่มความขวยเขินดว้ ยการขอยืมคามารดาคืนวนั ที่เขาตะโกนกู่ร้องปองรัก เธอไปสิบคุง้ น้า..พลางใชน้ ิ้วดีดเบาๆที่ปลายคางหนุ่ม “ พูดเร่ืองงานเรื่องการ..กลบั ลากไปไหนต่อไหน..ไม่เอา แลว้ ..” พอไดจ้ งั หวะเธอก็ดนั อกกวา้ งน้นั ใหอ้ อกห่างพน้ รัศมีการโจมตี จากน้นั กร็ ีบลุกข้ึนต้งั ทา่ จะเดินหนี แต่คนบา้ ไดถ้ ว้ ย..ยงั ไม่ยอมเลิกรา เขาโอบเอวเธอไวเ้ หมือนวนิ าทีแรกท่ีพานพบกนั บนบนั ไดท่าน้าน้ี “ เดี๋ยวซิครับ..ผมยงั ไม่ไดแ้ กต้ ่างเลย..” นายทหารหวั หนา้ อู่ตระกองกอดเธอพลางเวา้ วอน “ ที่ผมจอ้ ง คุณก็เพราะไม่คาดคิดวา่ คุณจะใส่ใจผมถึงขนาดน้ี มวั แต่ปล้ืมจนพูดอะไรไมอ่ อก..” ฝ่ ายสิธารก็กาลงั ชง่ั ใจวา่ ควรจะยงิ คาถามที่เสี่ยงต่อความสงสัยของเขาหรือไม่..แต่ในท่ีสุดเธอก็ตอ้ งเห็น แก่บิดาและประเทศชาติเหนืออื่นใด จึงตดั สินใจใชว้ ธิ ีโยนหินถามทางดว้ ยสุ้มเสียงที่ไมเ่ อาจริงเอาจงั มากนกั “ คุณงานยุง่ หลายเรื่องรอบดา้ น แลว้ จะรอทาไมล่ะ? เดี๋ยวก็ลืมอีกหรอก ฝากลุงกานนั ไวก้ ็ได.้ .พวก ช่างก็ไม่ได้อยู่เป็ นท่ีเป็ นทางหรอก ยิ่งระเบิดลงบา้ นเรือนพงั ไปหลายบาง ผูค้ นก็เที่ยวได้เสาะหาช่างไม้ ซ่อมแซมหรือสร้างบา้ นใหม่กนั ท้งั น้นั คุณพอ่ ท่านก็เชิญพวกช่างผา่ นลุงกานนั ยงั ไม่รู้วา่ พวกเขาติดงานที่ไหน หรือเปล่า..เกิดมาไม่ได้วนั งาน..คุณก็จะต้องฝากลุงกานันอยู่ดีแหละ อีกอย่างหากคุณเห็นว่า..วนั หม้นั ..มี ความหมาย ก็ไม่ควรมวั แต่ห่วงธุระที่น่าจะทาให้เสร็จก่อนหนา้ ได.้ .” ท้งั หว่านลอ้ มท้งั กดดนั สุดลิ่มท่ิมประตู พอพดู จบก็กล้นั ใจรอฟังคาตอบ พอสาวเจา้ ในออ้ มกอดทาเป็นยนื ตวั แขง็ หนุ่มญ่ีป่ ุนกค็ ิดเอาเองวา่ เธอคงงอนท่ีเขาห่วงคนอื่นมากกวา่ ใน วนั หม้นั จึงย้าสัมผสั ท่ีพกิ ดั เดิมอีกคร้ังก่อนจะเอ้ือนเอย่ มธุรสวาจา “ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ควรใส่ใจเร่ืองอ่ืน ในวนั หม้นั ที่คุณเตือนกช็ อบดว้ ยเหตุผล หากพวกช่างติดธุระ มาร่วมงานเล้ียงไมไ่ ด้ ผมก็จะตอ้ งฝากซองเงินไว้ ที่กานนั อยดู่ ี ตกลงครับ..พรุ่งน้ีผมจะจดั การใหเ้ สร็จเรียบร้อย..หมดเรื่องหมดราวกนั ไป ใน..วนั หม้นั ..หวั ใจของ ผมจะไดจ้ รดจอ่ อยทู่ ่ีคุณเพียงคนเดียว “ ประโยคสุดทา้ ยของเขาทาใหส้ ิธารใจอ่อน แตก่ ไ็ ดเ้ วลาตดั บทพระเอกลิเกเพราะดึกมากแลว้ “ จะอยกู่ นั อยา่ งน้ีถึงเชา้ เลยใช่ม้ยั ? “ แมจ้ ะโล่งอก แต่เธอก็อยากรีบรายงานบิดาโดยเร็วท่ีสุด กวา่ หญิงสาวจะกลบั ถึงเรือนคุณยายก็เขา้ นอนแลว้ เมื่อพลเรือตรี ธงทิว รับรู้ขอ้ ที่น่ากงั วลก็ตรองอยูค่ รู่ หน่ึง หวั เรือใหญเ่ สรีไทยภาคสนามขบวนการใตน้ ้า..ยมิ้ กบั บุตรสาว ก่อนจะแยม้ พรายแผนเพ่มิ เติมใหฟ้ ัง
374 “ เอายงั ง้ีนะลูก..ถึงแมว้ ่ามนั จะเกรงใจหนู ยอมฝากซองค่าจา้ งไวก้ บั กานนั แต่เพื่อความไม่ประมาท พอ่ กจ็ ะใหเ้ จา้ จอ่ ยกบั พวกช่างสวนในตวั จริงมาร่วมงานดว้ ย น่าจะซกั สี่หา้ คน ส่วนลูกนอ้ งพอ่ ก็ครือๆกนั มาให้ เยอะเขา้ ไวด้ ีกวา่ โหรงเหรง เพราะในเม่ือมนั จาไม่ได้ ก็คงมองไม่ออกหรอกวา่ ใครเป็ นใคร แต่เจา้ จ่อยตอ้ งออก หนา้ เผอ่ื มนั ถามถึงรายละเอียดเร่ืองงานเกลากลึงเสาธง จะไดต้ อบถูก ถา้ มนั ไม่ถามก็แลว้ ไป..ดีเหมือนกนั ชาย ฉกรรจม์ าร่วมงานเล้ียงมากหนา้ หลายตา พ่อจะไดค้ ุยกบั ลูกนอ้ งไดอ้ ยา่ งแนบเนียน ไม่ตอ้ งห่วงหนา้ พะวงหลงั ใหเ้ จา้ จ่อยกบั พวกช่างสวนในนง่ั ปะปนกนั อยจู่ นกวา่ พอ่ จะประชุมเสร็จนน่ั แหละ..พ่อขอบใจมากที่หนูช่วยปูพ้ืน เอาไวเ้ ร่ืองช่างไมท้ ี่อยไู่ ม่เป็นท่ีเป็นทาง ตอ้ งเร่ร่อนไปร้อยเอด็ เจด็ ยา่ นน้าซ่อมบา้ นบา้ งสร้างบา้ นใหม่บา้ งใหผ้ ูค้ น ที่บา้ นพงั เพราะโดนระเบิด เพราะหากมนั เจอช่างจอ่ ยกบั พวกช่างสวนในท่ีไม่ใช่ลูกนอ้ งพอ่ จะไดอ้ อกตวั วา่ ช่าง ที่หายหนา้ ไปจากคืนวนั หม้นั เพราะตอ้ งตระเวนไปทางานที่บางอ่ืน..” คืนน้นั สิธารนอนนึกถึงถอ้ ยคาที่เธอโพล่งใส่เขา ‘ มองแบบน้ี..จะเอาอะไรอีกล่ะ ? ‘ ซ่ึงถา้ คุณยายรู้เขา้ เธอไดโ้ ดนเฆ่ียนจนหลงั ลายแน่ โทษฐานใหท้ ่าผชู้ ายพายเรืออยา่ งไม่มียางอาย ต้งั แต่คร้ังที่เธอเริ่มแตกเน้ือสาว ใหมๆ่ คุณยายกต็ ้งั กองอบรมจรรยามารยาท อาทิเช่น การพบปะกบั หนุ่มๆยกเวน้ ชลพทั ธ์ซ่ึงเหมือนพ่ีนอ้ งคลาน ตามกนั มา ตอ้ งนง่ั อยูใ่ นที่โล่งโปร่งลมว่ิงไดแ้ ปดทิศ อยูใ่ นสายตาผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ รวมท้งั ขอ้ หา้ มอีกร้อยแปดพนั ประการ แต่ที่คุณยายเน้นแลว้ เน้นอีกวา่ เป็ นเร่ืองอบั อายขายหนา้ จนตอ้ งถูกตีตราไปทวั่ ทุกย่านน้าก็คือ ถา้ ถูก หนุ่มจอ้ งมองเหมือนขอไฟเขียว ห้ามเด็ดขาดไม่ให้ผูห้ ญิงยิงเรือทาเป็ นไร้เดียงสาเซ่อซ่าถามโง่ๆออกไปอยา่ ง น้นั ราวกบั สมยอมกนั ทางออ้ ม เธอรู้ความหมายอยเู่ ต็มอก แต่ปัญหาเฉพาะหนา้ ทาให้เธอจาเป็ นตอ้ งใชค้ าพูดท่ี ล่อแหลมเพื่อหนั เหความสนใจของเขา ซ่ึงถา้ เป็ นคนอ่ืน เธอก็ไม่มีวนั บา้ บ่ินทา้ ทายผูช้ ายพายเรือออกไปอย่าง น้นั แต่นี่เป็นเขาผทู้ ่ีเธอเชื่อใจวา่ รักเธอมากพอที่จะไม่ข่มเหงเธอ..ไมท่ าลายความรักที่กาลงั ดาเนินไปไดด้ ว้ ยดีให้ สิ้นสุดลงเพียงเพราะอารมณ์ชวั่ วบู ..สิธารยมิ้ อยใู่ นความมืดเมื่อนึกถึงท่าทางของเขาและคาพูดเชิงแสดงความเป็ น เจา้ ของเธอ..’ ข้ีตูก่ ลางนา ยงั ไมท่ นั ไดห้ ม้นั หมายกนั สักหน่อย ‘ หลานสาวคุณยายคิดถึงวา่ ท่ีคู่หม้นั จนหลบั ไป.. เสียงเคาะเกราะบอกเวลาส่ีนาฬิกาเมื่อคุณสิรีคอ่ ยๆลุกข้ึนแหวกประตูมุง้ ลงจากเตียง เพ่ือเดินออกไปลา้ ง หนา้ ลา้ งตาเตรียมเขา้ ครัวทากบั ขา้ วใส่บาตรเช่นเคย นึกเอน็ ดูสามีอยใู่ นใจ..ยงั นอนหลบั ป๋ ุยเพราะเม่ือคืนกวา่ จะ เขา้ นอนไดก้ ด็ ึกโขอยู่ ภายในหอ้ งไม่ไดต้ ามไฟเอาไวเ้ พราะสามีมีไฟฉายทหารอยใู่ กลต้ วั คุณสิรีจึงกม้ ลงจะหยบิ โกร่งตะเกียงและไมข้ ีดไฟที่วางเตรียมเอาไว้ แต่ก็ตอ้ งสะดุง้ สุดตวั เม่ือมีเสียงคลา้ ยกอ้ นกรวดดงั กระทบฝาเรือน ดา้ นนอกใกลห้ นา้ ต่างท่ีมีม่านลูกไมเ้ ยบ็ ดว้ ยมือบงั ตาเอาไวพ้ อใหล้ มโกรกไดโ้ ดยสะดวก “ เดี๋ยวโวย้ ... “ ผทู้ ่ีนอนอยบู่ นเตียงตะโกนลอดมุง้ ออกมาก่อนที่จะลุกพรวดกา้ วไปท่ีหนา้ ต่าง
375 “ ใคร ? “ พลเรือตรี ธงทิว ถามออกไปเพอื่ ความรอบคอบ ท้งั ๆท่ีรู้รหสั เฉพาะตวั อยแู่ ลว้ “ ฉลามขาว จาก พรายน้า ครับผม ! “ เสียงคุน้ หูตอบเบาๆ พอใหไ้ ดย้ นิ “ เออ..ปี นข้ึนมาได้ “ สั่งพลางปลดตะขอม่านหนา้ ต่างออก แลว้ จึงหนั ไปทางคู่ชีวติ ท่ียนื งงอยู่ “ ขอ เวลาคุยกบั เจา้ ยอดสักครู่นะจะ๊ ไดย้ ินเสียงประตูห้องลูกเปิ ดแลว้ เธอออกไปบอกยายหนูใหล้ งไปดูตน้ ทางเป็ น เพ่ือนเจา้ สนดว้ ย เผอื่ ไอเ้ จา้ หวั หนา้ อู่เดินตรวจผา่ นมา ยายหนูจะไดร้ ับหนา้ ไวก้ ่อน.. “ เม่ือรับทราบเหตุเฉพาะหนา้ หญิงสาวกร็ ีบเปิ ดประตูเรือนลงไปเห็นลุงสนกาลงั จบั เชือกมะนิลาไวพ้ ลาง แหงนคอมองข้ึนไปทางหนา้ ตา่ งหอ้ งบิดามารดา เธอจึงเอ่ยถาม “ ปล่อยมือไมไ่ ดเ้ ลยหรือจะ๊ ? แลว้ ถา้ เกิดนายช่างใหญม่ าเห็นเขา้ จะวา่ ยงั ไงจะ๊ ? “ “ ไม่ไดค้ รับคุณหนู หากมีทหารลาดตระเวนผา่ นมา ผมจะไดก้ ระตุกเชือกแรงๆถ่ีๆ ใหค้ ุณยอดสาวข้ึน ไปเกบ็ ไวข้ า้ งบนก่อนจนกวา่ ผมจะผวิ ปากสองคร้ัง ถึงคอ่ ยโรยตวั กลบั ลงมาพร้อมกบั เชือก ครับ คุณหนู “ “ ถา้ เป็นอยา่ งน้นั จริงๆ พอคุณยอดสาวเชือกข้ึนหมดแลว้ ลุงสนก็รีบเขา้ มุง้ ทาทีเป็นงวั เงียนะจะ๊ “ “ ครับ คุณหนู “ ยงั ไม่ทนั ขาดคา เสียงฝี เทา้ หนกั ๆก็ใกลเ้ ขา้ มา สิธารใจหายวาบ..นึกในใจวา่ เวรกรรมอนั ใดหนอลิขิต ชีวิตเธอกบั เขาให้มีอนั ตอ้ งเผชิญหน้ากนั ในสถานการณ์หน้าส่ิวหน้าขวานนับคร้ังไม่ถ้วน พลพรรคสนรีบ กระตุกเชือกสุดแรงเกิดสองสามคร้ัง ในขณะท่ีหญิงสาวกา้ วพรวดๆไปยนื ดกั รอตรงตีนบนั ได เรือเอก ทานาบาตะ ชะงกั ในตอนแรก แตแ่ ลว้ ก็ยมิ้ ออกเม่ือเห็นผูใ้ ดอยูใ่ นรัศมีของแสงตะเกียงที่ตามไฟ ไว้ รีบสาวเทา้ เขา้ ไปประชิดหลานสาวทา่ นเจา้ ของเรือนในระยะเผาขน “ เพ่งิ ตีส่ีกบั ..สามบาท..มาทาไม ? “ สิธารไปไม่เป็น บิดาขอความช่วยเหลือกะทนั หนั ก็รีบลนลานจน ลืมแต่งเร่ืองเอาไวก้ ่อน หากเขาถามวา่ ..ลงมาทาไม ? เธอก็ยงั คิดหาคาตอบไม่ทนั เลยตอ้ งใชว้ ิธีเอาภาษาเขา้ ล่อ เหมือนเคย เพื่อประวงิ เวลาใหเ้ ธอคิดสะระตะไดส้ มเหตุสมผล “ สามบาท.. “ หนุ่มญ่ีป่ ุนติดกบั ดกั สาวบางสวนกลาง เขาขมวดคิ้วแลว้ ยงิ คาถามเชิงกระเซา้ “ คุณครูไม่เคยสอน..เป็ นยงั ไงคบั ..สามบาท..ส่ีบาท..หา้ บาท.. “ ทาเสียงลอ้ เลียนอีกต่างหากเลยโดน ลงโทษจนได้ คุณครูผขู้ ยนั เปิ ดภาคการศึกษาหลกั สูตรยามสี่..หมนั่ ไส้เหลือกาลงั เลยซดั เขา้ ท่ีแขนศิษยจ์ อมกวน “ นี่แน่ะ..คบั ..ไมม่ ีหลวมอีกแลว้ แถมยงั ตอ่ ความไป..สี่บาท..หา้ บาท..อีก “ ผสู้ มคั รฝากตวั เป็นศิษยช์ วั่ ชีวติ หวั เราะดงั กอ้ งไปท้งั สวน เลยถูกฝ่ ามือนอ้ ยๆตีกระหน่าเป็นชุด “ น่ี..ขอซกั สิบทีเหอะ..บา้ ..บา้ ไดถ้ ว้ ย อีกแลว้ ประเดี๋ยวคุณพอ่ ไดย้ นิ เขา้ หรอก “
376 สิธารแกลง้ เอด็ ตะโรในระดบั เสียงไมแ่ พก้ นั เพ่อื ใหแ้ วว่ ถึงหูบิดาที่ยนื อยใู่ กลห้ นา้ ต่างไดท้ นั รู้ตวั “ ยียวนแบบน้ี..ไม่สอนแลว้ .. “ เธอพยายามถ่วงเวลาเพ่ือให้เรือโทยอดยุทธ์ส่งข่าวบิดาจนครบถว้ น กระบวนความ หญิงสาวทาทีเป็ นหนั หลงั ทาท่าจะกม้ ลงลา้ งเทา้ แลว้ ก็อดอมยิม้ กบั ขนั น้าไม่ไดเ้ ม่ือหวั หนา้ อู่พุ่ง ปราดเขา้ มาร้ังตวั เธอเอาไวก้ ่อน “ เด๋ียวซิคร๊าบ..บ..คุณครู..แหม..ทอดทิง้ ศิษยไ์ ดย้ งั ไงล่ะคบั ..เอย๊ ..คร๊าบ..บ..” “ ถอยไปนะ เด๋ียวคุณยายลงมาเห็น..ไดโ้ ดนตีตาย.. “ สิธารข่อู ยใู่ นออ้ มกอดของผบู้ ุกรุก “ ไมเ่ ป็นไร..ผมเองครับ..จะยนื กอดอกใหค้ ุณยายตี.. “ วา่ พลางก็ไมร่ อชา้ ประทบั สมั ผสั ท่ีพกิ ดั ประจา “ หยดุ นะ ! บา้ ..ลุงสนอยบู่ นยกพ้นื นะ ! “ หญิงสาวออกแรงขยบั ตวั แต่ก็ขลุกขลกั อยใู่ นวงแขนน้นั “ ช่างลุงสน.. “ “ แน.้ . “ ผถู้ ูกโจมตีทกั ทว้ งส้ันๆ เพราะยงั คงถูกกระหน่าหนกั หน่วงกวา่ เก่า “ กผ็ มคิดถึงคุณน่ี..นอนไมห่ ลบั เลย อุตส่าห์ลุกมาแต่มืด.. “ “ ใครใชใ้ ครสอย ? “ ทาเสียงเขียวตรงขา้ มกบั ความรู้สึกภายในท่ีอบอุ่นและรัญจวนใจ “ หวั ใจผมไงครับ..คิดวา่ ไดเ้ ห็นแค่หวั บนั ไดกย็ งั ดี แต่แลว้ ฟ้ากเ็ มตตาส่งคุณลงมาหาผม.. “ “ ใครบอกลงมาหาคุณ ? “ เธอนึกคาตอบไดแ้ ลว้ “ จะปลุกลุงสนช่วยแมท่ ากบั ขา้ วใส่บาตรต่างหาก “ ทนั ทีที่ไดร้ ับสัญญาณอนั ตรายจากพลพรรคเสรีไทยผูด้ ูตน้ ทางอยูข่ า้ งล่าง เรือโท ยอดยุทธ์ ก็รีบสาว เชือกข้ึนมากองไวบ้ นพ้ืนพลางกระซิบบอกผูบ้ งั คบั บญั ชา แต่ความที่เขาคาดแลว้ วา่ คงมีเวลาจากดั และเตรียม สรุปประเดน็ ล่วงหนา้ เอาไวก้ ่อน จึงสามารถรายงานแบบรวบรัดตดั ความไดอ้ ยา่ งรวดเร็วทนั การ ผไู้ ดช้ ่ือวา่ เป็นหวั เรือใหญ่ฟังลูกนอ้ งไปไดแ้ คส่ องสามช่วงลมปราณ..ก็ตอ้ งแบ่งหูอีกขา้ งฟังเสียงหวั หนา้ อูต่ ่อปากต่อคากบั บุตรสาวพร้อมๆกนั ไปดว้ ย ไมน่ านนกั การส่งข่าวด่วนที่สุดกเ็ สร็จสิ้น พลเรือตรี ธงทิว จบั ไหล่ ท้งั สองขา้ งของผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาเขยา่ เบาๆ เป็ นเชิงใหก้ าลงั ใจ “ เยยี่ มมาก..แลว้ เจอกนั ที่ท่าน้านะ รอประเด๋ียว.. พอฉันส่งเสียงกลบั ข้ึนบนั ไดมา นายก็รีบไต่ลงไปเลยนะ.. ” สั่งการเสร็จก็กา้ วออกจากห้องตรงไปเปิ ดประตู เรือนอยา่ งแรงจงใจให้หนุ่มญ่ีป่ ุนขา้ งล่างไดย้ ิน ก่อนจะโผล่พรวดไปยืนจงั กา้ อยู่ท่ีหัวบนั ได เสียงโครมคราม ขา้ งบนทาใหน้ ายทหารหวั หนา้ อู่ตอ้ งรีบคลายวงแขนจากสาวเจา้ และถอยห่างออกมาโดยพลนั “ ไอเ้ จา้ สนมนั หายหวั ไปไหน..ปล่อยใหแ้ มวขโมยมนั ดอดมาเก้ียวลูกสาวฉนั ..” ทาเป็นโมโหโทโส ผสู้ มบทบาทแมวญ่ีป่ ุนรีบทาความเคารพท่านนายพลเรือไทย..ก่อนท่ีจะแกต้ ่างใหต้ วั เอง “ กระผมออกเดินตรวจก่อนรุ่งสางครับผม “
377 “ ฉนั กาลงั จะลงไปเขี่ยเจา้ สนในมุง้ ให้วิง่ ไปตามนายอยพู่ อดี มีเรื่องสาคญั จะคุยดว้ ย..” วา่ แลว้ ก็หนั ไป ทางบุตรสาว พูดดว้ ยเสียงอนั ดงั เพ่ือให้เรือโท ยอดยุทธ์ รู้ตวั และเตรียมไต่กลบั ลงขา้ งล่าง “ พ่อจะข้ึนไปสั่ง ความเรื่องงานเรื่องการกบั ไอเ้ จา้ น่ีก่อนนะลูก หนูช่วยไปเรียกเจา้ สนติดเตาในครัวขา้ งล่างไดแ้ ลว้ แม่พาคุณยาย ไปท่ีนอกชานลา้ งหนา้ ลา้ งตาเสร็จ เดี๋ยวก็คงตามลงมาจะ้ “ “ แม่อยขู่ า้ งบนตม้ กาแฟใหค้ ุณพอ่ ดีกวา่ นะคะ หนูกบั ลุงสนทากนั เองไดค้ ะ่ “ “ ขอบใจลูก บอกเจา้ สนทาขา้ วตม้ เครื่องเผอื่ นายช่างใหญ่ดว้ ยนะจะ๊ “ “ ค่ะ คุณพ่อ “ สิธารอมยมิ้ เมื่อบิดาลงทา้ ยอยา่ งเป็ นกนั เองกบั ตวั ยงุ่ ของเธอผทู้ ี่กม้ ลงถอดบู๊ตออกวาง อย่างเรียบร้อยที่มุมดา้ นนอกของตีนบนั ได แลว้ จึงกา้ วข้ึนไปตามคาสั่งของผูท้ ี่ยืนจอ้ งคุมประพฤติอยู่ โดยมิ บงั อาจหาญกลา้ เหลียวหลงั มามองเธอแมแ้ ต่แวบเดียว ระหวา่ งตกั น้าจากโอง่ ใหม้ ารดาบว้ นปากหลงั ขดั ฟันดว้ ยก่ิงขอ่ ย คุณสิรีก็กระซิบบอกให้ท่านทราบเรื่อง ท่ีหมึกยกั ษแ์ อบปี นข้ึนมาส่งข่าวถึงในหอ้ ง พอลา้ งหนา้ ลา้ งตาเสร็จ คุณสิรีก็พาทา่ นเจา้ ของเรือนไปนงั่ บนยกพ้ืน เช่นเคยแลว้ จึงเดินไปท่ีประตู แตแ่ ลว้ ก็ตอ้ งชะงกั เพราะสามีกา้ วสวนเขา้ มาตามหลงั ดว้ ยนายทหารหวั หนา้ อู่ “ ไม่ตอ้ งลงไปหรอกจะ้ ยายหนูรับปากจะลงครัวกบั เจา้ สนเอง เธอช่วยตม้ น้าชงกาแฟให้ฉนั กบั เจา้ น่ีที เถอะนะจะ๊ “ หวั หนา้ ครอบครัวสบตากบั คู่ชีวติ ดว้ ยรอยยิม้ เป็ นสัญญาณใหร้ ู้วา่ ไม่มีอะไรน่าห่วง แต่กระน้นั คุณ สิรีกย็ งั ละลา้ ละลงั เอย่ ถามสามีแบบไมเ่ ตม็ เสียง “ คุณจะนง่ั คุยกนั ที่ไหนคะ ? ดิฉนั พาคุณแมอ่ อกมานงั่ ขา้ งนอกแลว้ .. “ “ ก็นงั่ ตรงน้ีแหละจะ้ คุยกนั ต่อหนา้ คุณยายนี่แหละ ไม่มีความลบั อะไร.. “ จากน้นั ก็หนั ไปทางผูท้ ี่ยืน เอ้ียมเฟ้ี ยมยา่ งไม่รู้หนเหนือหนใต้ “ นง่ั ลง..เอาแบบไทยนะ ไม่ตอ้ งพบั ขาแบบญี่ป่ ุน นายตอ้ งหัดให้ชิน..” ว่า แลว้ ก็ลงนง่ั ใหด้ ูเป็นตวั อยา่ ง หนุ่มซามูไรเลยตอ้ งตกบนั ไดพลอยโจน..เกๆ้ กงั ๆจนท่านผอู้ าวโุ สสูงสุดหวั เราะ “ ย่ืนใบสมคั รเป็ นว่าที่ลูกเขยเขาแล้วนี่..ก็ตอ้ งทาให้ได้ อีกหน่อยก็คล่องเอง..จะนงั่ แบบญ่ีป่ ุนอยู่คน เดียวมนั ก็ดูกระไรอยู่ คุณฝึ กท่านง่ั พบั เพียบใช้ไดแ้ ลว้ อย่างวนั ก่อนที่มาขอฤกษห์ ม้นั แต่น่ีเป็ นท่านงั่ ของพวก ผชู้ ายที่เรียกวา่ ..ท่าขดั สมาธิ...ก็ทาไดน้ ี่นา.. “ คุณยายใหก้ าลงั ใจหลานญ่ีป่ ุนซ่ึงยิม้ แบบเขินๆ ในขณะที่คุณสิรี เดินเขา้ ไปในครัวเล็กใกลน้ อกชาน กว่าจะกลบั มาอีกทีก็ดูเหมือนนายทหารเรือสองชาติจะสนทนากนั เป็ นท่ี เขา้ ใจแลว้ เรือเอก ทานาบาตะ รีบลุกข้ึนรับถาดถว้ ยกาแฟจากมือวา่ ท่ีแม่ยาย แลว้ วางลงตรงหนา้ วา่ ท่ีพอ่ ตา “ นายกด็ ื่มซะ..จะไดร้ ีบไปจดั การตามสัง่ .. “ หวั หนา้ ครอบครัวแกลง้ ขบั ไล่ไสส่ง “ โธ่..คุณคะ อยา่ เร่งซิคะ ดิฉนั เพิ่งชงออกมาร้อนๆ จะลวกปากเอา.. “ คุณสิรีทกั ทว้ ง
378 “ ธุระปะปังอะไรนกั หนา ถึงตอ้ งรีบเป็นไฟลนกน้ ..อยกู่ ินม้ือเชา้ กนั ก่อนซิ.. “ คุณยายเสริม “ ครับคุณแม่ ผมสั่งใหท้ าเผอื่ แลว้ แต่ระหวา่ งที่เราเดินลงไปใส่บาตรกนั หวั หนา้ อู่จะไดไ้ ปเตรียมเรือ และพลขบั เอาไว้ รวมท้งั ส่งั งานสาหรับวนั น้ีดว้ ยครับ เพราะพอเสร็จจากรองแม่ทพั ผมก็จะตอ้ งเขา้ กรมไปคน้ แผนท่ีทะเลแต่ละพิกดั ที่สาคญั รวมท้งั แผนที่ร่องน้าและเครื่องมือเคร่ืองใชใ้ นการขีดเข็มวดั ระยะคานวณค่าใน ระวางแผนที่ดว้ ยครับ เจา้ น่ีมีหนา้ ท่ีควบคุมเฝ้าระวงั ผมอยา่ งใกลช้ ิดตลอดเวลา จึงตอ้ งไปดว้ ยทุกหนแห่ง “ เมื่อ..ผคู้ ุม..ลงจากเรือนไปแลว้ พลเรือตรี ธงทิว จึงขยายความเพ่มิ เติม “ รอสักครู่นะครับ ผมจะเรียกยายหนูข้ึนมาฟังดว้ ย ก่อนที่ไอเ้ จา้ ตวั ดีมนั จะยอ้ นกลบั มากินขา้ วตม้ เคร่ืองของเจา้ สน “ พูดพลางก็เดินเขา้ ไปในห้องชะโงกหนา้ ต่างตะโกนลงไปสั่งบริวารเก่าแก่ แลว้ จึงดึงห่วง มา่ นหนา้ ตา่ งเกี่ยวเขา้ กบั ตะขอตามเดิม พอสิธารทรุดตวั ลงนงั่ ใกลๆ้ มารดาและคุณยาย ผเู้ ป็นบิดาก็รีบเล่าแจง้ แถลงไขโดยเร็ว “ เจา้ ยอดมาส่งข่าวด่วนจ๋ี ท่านผูบ้ ญั ชาการจาตอ้ งยอมตามท่ีแม่ทพั ใหญ่ญี่ป่ ุนระบุไวใ้ นเงื่อนไข พูด ง่ายๆก็คือใหท้ า่ นอยเู่ ฉยๆ ดว้ ยเกรงวา่ ทา่ นจะแหกคอกดึงราชนาวไี ปร่วมกบั ฝ่ ายสัมพนั ธมิตร โดยมอบหมายให้ พลเรือตรีธงทิวรับหนา้ เสื่อเป็นหนงั หนา้ ไฟแทน เพราะแม่ทพั ญ่ีป่ ุนคุน้ เคยมาต้งั แต่ตน้ และพอใจในผลงานของ คณะล่ามไทยเป็นอยา่ งมาก เหตุผลประการสาคญั ก็คือกองทพั ญี่ป่ ุนมีสองตวั ประกนั อยใู่ นมือคือชลพทั ธ์ลูกชาย ล่ามใหญ่และสิธารซ่ึงกาลงั จะหม้นั กบั หวั หนา้ ฐานญี่ป่ ุนทางฝั่งน้ี จึงเช่ือใจไดว้ า่ พลเรือตรี ธงทิว ไม่กลา้ บิดพลิ้ว เมื่อขอ้ ตกลงระหวา่ งราชนาวีกบั จกั รพรรดินาวีเป็ นท่ียอมรับของท้งั สองฝ่ าย ประกอบกบั กองทพั เรือญี่ป่ ุนทุ่ม สรรพกาลงั โฟกัสไปท่ีแปซิฟิ ก ปล่อยให้ราชนาวีเฝ้าระวงั น่านน้าไทยเอาเอง พลเรือตรี ธงทิว จึงมีความ จาเป็ นตอ้ งเรียกประชุมลูกนอ้ งเป็ นระยะๆ ภายใตก้ ารควบคุมของหวั หนา้ อู่ เม่ือเปิ ดหนา้ กนั เช่นน้ีแลว้ ก็ไม่ตอ้ ง อาพรางหลบซ่อนปิ ดบงั กนั อีก ยายหนู..ลงไปบอกเจา้ สนทาขา้ วตม้ เครื่องเผอื่ นายธงกบั เจา้ ยอดดว้ ยนะลูก ต้งั แต่ น้ีต่อไปลูกนอ้ งของพอ่ จะแต่งเครื่องแบบทหารเรือแห่งราชนาวีไทยอยา่ งเปิ ดเผย พ่อจะบอกมนั เองว่าที่ตอ้ งให้ เจา้ ยอดปลอมตวั แต่งชุดพลเรือนกลาโหมเฝ้าฐานคุง้ กาเหว่าช่วงแรกๆ ก็เพราะกลวั ว่ามนั จะข่มเหงรังแกหนู ส่วนนายธงก็เช่นกนั รองแม่ทพั อาจจาหนา้ ไดเ้ มื่อคร้ังท่ีพ่อใหป้ ลอมเป็ นเจา้ หนา้ ที่พลเรือนกลาโหมเขา้ ๆออกๆ กองบญั ชาการญี่ป่ ุน พ่อก็ช้ีแจงไดเ้ ช่นกนั ..ไม่ยากหรอก เพราะยงั ไงๆตอนน้ีญี่ป่ ุนก็กลวั เหมือนกนั สาหรับข่าว ร้อนที่วา่ กองเรืออเมริกนั จะลอบเขา้ มาวางทุ่นระเบิดสนามแม่เหล็กในอ่าวไทย ซ่ึงหมายถึงเผลอๆอาจจะเขา้ ยึดอู่ ขา้ วอูน่ ้าสุวรรณภูมิกลบั ไปเป็ นประโยชน์แก่ฝ่ ายสัมพนั ธมิตรก็ได้ ขณะน้ีราชนาวีไทยจึงอยใู่ นฐานะที่ไดเ้ ปรียบ จะขออะไรก็มีน้าหนกั มากข้ึนกวา่ เดิม ไดเ้ กียรติยศและศกั ด์ิศรีคืนมา นายธงกบั เจา้ ยอดจะไปกบั พอ่ .. “
379 สิธารยมิ้ ออกมาดว้ ยความยนิ ดี แตค่ ุณสิรีกลบั ทาท่าวติ กกงั วล บน่ เบาๆดว้ ยความเกรงใจสามี “ ทาไมตอ้ งมาลงท่ีคุณคนเดียวล่ะคะ? แลว้ ตอ้ งออกทะเลอีกหรือเปล่า? “ “ เธอก.็ . “ พลเรือตรี ธงทิว หวั เราะ “ ศึกอินโดจีนก็ผา่ นมาแลว้ คนเราจะตายไดก้ ่ีคร้ังกนั ล่ะจะ๊ ? แต่ ถา้ เลือกได.้ .ฉนั ก็ยินดีและเต็มใจเสมอท่ีจะเป็ นดอกประดู่ท่ีร่วงพรูไปดว้ ยกนั กบั เพื่อนทหารเหมือนยทุ ธนาวีที่ เกาะชา้ ง เธอหลวมตวั อยกู่ ินกบั เลือดนาวเี ขม้ ขน้ ..กต็ อ้ งอดทนและยอมรับทุกสถานการณ์ แต่จะห่วงไปทาไมใน เม่ือฉนั ก็ตอ้ งติดแหงกเป็นแฝดคนละฝากบั ไอเ้ จา้ หวั หนา้ อูอ่ ยแู่ ลว้ รองแม่ทพั ญี่ป่ ุนไม่มีวนั ปล่อยปลาอยา่ งฉนั ลง ทะเลหรอก เดี๋ยวจะหาวา่ หล่อไม่เตือน.. “ สพั ยอกคูช่ ีวติ ใหผ้ อ่ นคลายลง แต่กโ็ ดนขวา้ งคอ้ นจนได้ “ พอไดอ้ อกหนา้ ออกตาอยา่ งเปิ ดเผย..กท็ าท่ายนิ ดีปรีดาปราโมทยเ์ ชียวนะคะ “ อดประชดสามีไมไ่ ด้ “ ก็แน่ล่ะซิจ๊ะ.. อึดอดั ขดั ขอ้ งอยเู่ ป็ นนาน ฟ้าเพ่ิงประทานแสงสวา่ งมาให้เห็นราไรๆ.. พอสบช่องได้ โอกาสท่ีรอคอย..กต็ อ้ งเบิกบานเป็นธรรมดา คงตอ้ งอาศยั ฝี มือช่างไมส้ วนในอีกรอบ ต่อเติมขยายยกพ้ืนช้นั ล่าง เป็นวอร์รูมส่วนตวั ..ไวป้ ระชุมกบั ลูกนอ้ ง..” ออกอาการลมดีจดั จนไดร้ ับคาชมเชยจากภรรยาอีกรอบ “ ยายหนูดูคุณพอ่ ซิลูก..ท่าทางคร้ึมอกคร้ึมใจเหมือนไดแ้ กว้ วเิ ศษ.. “ ท่านเจา้ ของเรือนอดรนทนไม่ไดต้ อ้ งทะลุกลางปลอ้ งข้ึน “ ตกล่องปล่องชิ้นกบั ทหารเรือไปแลว้ ก็หมดสิทธ์ิโวยวาย ..ยายหนูล่ะ.. จะเปล่ียนใจกย็ งั ทนั นะ. .” “ ไม่ตอ้ งหรอกลูก ..สงครามยงั ไม่จบ ไม่ตอ้ งนบั ศพทหาร..มนั อาจจะโดนเขา้ เต็มๆเหมือนเรือลูกนอ้ ง คืนวนั น้นั กไ็ ด้ “ ต้งั ใจกระเซา้ บุตรสาว แต่คนท่ีเดือดร้อนกลบั เป็น..วา่ ที่แม่ยาย “ เอะ๊ ..คุณน่ี..เอาอีกแลว้ นะคะ แช่งชกั หกั กระดูกวา่ ท่ีลูกเขยก็ทาได.้ . “ “ ถึงจะรอดจากสงคราม แต่ถา้ มนั เปลี่ยนใจ รับรองจะ้ ..คุณสิรี ฉนั หกั กระดูกมนั ป่ นป้ี แน่ๆ..” พูดไปก็ หวั ร่อชอบใจไปดว้ ยที่ไดห้ ยอกลอ้ กนั ภายในครอบครัว “ ไม่เอาแลว้ ..ยง่ิ คุยดว้ ยก็ยง่ิ ขวาง ลงไปช่วยลุงสนทากบั ขา้ วดีกวา่ “ วา่ แลว้ คุณสิรีก็งอนตุบ๊ ป่ องๆเปิ ด ประตูเรือนกา้ วออกไป สิธารเลยต้งั ทา่ จะลุกตาม แต่ถูกบิดาเรียกเอาไวก้ ่อน “ ยายหนู..นายธงกบั เจา้ ยอดไดเ้ ล่ือนยศ เชา้ ตรู่น้ีพอ่ จะแต่งเคร่ืองแบบประดบั อินทรธนูใหม่ใหท้ หาร ราชนาวที ้งั สองนายท่ีท่าน้า หนูช่วยหยบิ กล่องเคร่ืองยศในหอ้ งพระที่พอ่ เตรียมไวถ้ ือลงไปดว้ ยนะจะ๊ “ “ คะ่ คุณพอ่ “ ยงั ไม่สวา่ งก็ไดข้ ่าวดีหลายเร่ือง สิธารจึงแยม้ ยมิ้ กบั บิดาอยา่ งรู้ใจซ่ึงกนั และกนั หลงั ใส่บาตรเสร็จ คุณยาย คุณสิรี และ สิธาร ก็นง่ั พกั กนั บนศาลาท่าน้า ระหว่างน้นั ลุงสนวิ่งไปตาม นายช่างใหญ่ ชว่ั อึดใจเรือเอกญี่ป่ ุนกเ็ ดินมายนื ระวงั ตรงทาวนั ทยหตั ถ์ตรงหนา้ ทา่ นนายพลเรือไทย
380 “ ตามสบาย..ทหาร รอเดี๋ยวนะ.. “ สุ้มเสียงเป็นกนั เองมากข้ึน ผทู้ ่ีลดแขนลงมาอยใู่ นท่าปรกติจึงยมิ้ รับ ดว้ ยความรู้สึกยนิ ดีเช่นเดียวกบั สาวเจา้ และญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิง เสียงเคร่ืองยนตด์ งั มาแต่ไกล เรียกความสนใจจากทุกคนท่ีอยูบ่ นฝ่ัง ภาพที่ปรากฏชดั ข้ึนเรื่อยๆทาให้ ท้งั คุณสิรีและสิธารต่างก็ลุกข้ึนยนื จอ้ งมองปรากฏการณ์ที่จะตอ้ งบนั ทึกไวใ้ นจดหมายเหตุรายวนั ของเรือนริมน้า อยา่ งไมค่ าดคิดมาก่อนวา่ จะเกิดข้ึนได.้ .หากมิไดอ้ ยใู่ นสถานการณ์สงครามเช่นน้ี เรือเร็วของทางการไทยประดบั ธงราชนาวีปลิวไสวอยา่ งสง่างามใกลเ้ ขา้ มา และแลว้ ..นายทหารเรือท้งั สองในเครื่องแบบชุดขาวก็พร้อมเพรียงกันปฏิบตั ิภารกิจเกียรติยศท่ีเฝ้ารอคอยมานาน นายธงยืดอกอย่าง ภาคภูมิใจก่อนจะเปล่งเสียงออกคาส่งั ดงั กึกกอ้ งไปทวั่ บริเวณราวกบั ระเบิดออกมาจากหวั ใจที่อดั อ้นั มานาน “ ทหาร..ระวงั ! ตรงหนา้ ! ทาความเคารพทา่ นผบู้ งั คบั บญั ชา.. “ ภาพแห่งศักด์ิศรีของราชนาวี..ลูกประดู่สองดอกยืนระวงั ตรงทาวนั ทยหัตถ์บนเรืออย่างแข็งขัน ก่อใหเ้ กิดความปล้ืมปี ติเป็นลน้ พน้ แก่พลเรือตรี ธงทิว ซ่ึงอยใู่ นชุดเครื่องแบบขาวเช่นกนั ..ขณะรับความเคารพ คุณสิรีน้าตาไหลพรากจนสิธารตอ้ งโอบกอดและส่งผา้ ผนื นอ้ ยใหม้ ารดาซบั ใบหนา้ พอข้ึนจากเรือ นายทหารแห่งราชนาวที ้งั สองก็กา้ วมายนื ระวงั ตรงทาวนั ทยหตั ถบ์ นบก ผบู้ งั คบั บญั ชาก็กระทาตอบอีกคร้ัง แลว้ จึงหนั ไปทางพลพรรคสนซ่ึงคุกเข่าประคองกล่องเคร่ืองยศรอ อยแู่ ลว้ พลเรือตรี ธงทิว หยบิ ชุดแรกข้ึนมาก่อน ขยบั ไปตรงหนา้ นายธง ก่อนจะเอ่ยข้ึน “ ขอแสดงความยนิ ดีดว้ ยนะ นาวาตรี พอสม.. “ นายธงเอียงบา่ ใหผ้ บู้ งั คบั บญั ชาปลดอินทรธนูเดิมเพ่ือประดบั อินทรธนูใหม่ “ ขอบพระคุณ ครับผม “ นาวาตรีนาทีแรกยดื อกทาความเคารพอยา่ งสง่างาม ถดั ไปคือเรือโท ยอดยทุ ธ์ ไดร้ ับการประดบั อินทรธนูชุดท่ีสองในการเล่ือนยศโดยคาสัง่ เดียวกนั “ ขอแสดงความยนิ ดีเช่นกนั นะ เรือเอก ยอดยทุ ธ์.. “ “ เป็นพระคุณอยา่ งยง่ิ ครับผม “ เสียงดงั ฟังชดั หนกั แน่น ชดเชยกบั ที่ถูกเกบ็ กดใหต้ อ้ งกระซิบกนั จากน้นั ทา่ นนายพลเรือไทยจึงหนั มาทางเรือเอกญ่ีป่ ุนซ่ึงจอ้ งมองนายทหารเรือคนท่ีสองเขมง็ เพราะจา ไดว้ า่ เขาคือหวั หนา้ ฐานสัญญาณคุง้ กาเหวา่ คนแรก ซ่ึงแต่งเครื่องแบบพลเรือนกลาโหมขณะรายงานตวั “ ไม่ตอ้ งแปลกใจไปหรอก ยอดยุทธ์คือลูกน้องของฉันเอง ส่งมาเฝ้าระวงั ยายหนู พอหายห่วงเรื่อง นายแลว้ ฉนั กต็ อ้ งดึงตวั กลบั มาเตรียมรับมือหมู่เรือฝ่ ายสัมพนั ธมิตรท่ีจะลอบเขา้ มาวางทุ่นระเบิดสนามแม่เหล็ก ในอ่าวไทย และคอยวง่ิ รอกตรวจตราสะพานรถไฟอยา่ งเช่นสะพานพระรามหก และ สะพานเสาวภา เป็นตน้ “
381 บทท่ี ๓๙ พลเรือตรี ธงทิว ยมิ้ อยา่ งพงึ ใจเป็นคร้ังแรกนบั ต้งั แต่กลางดึกของคืนวนั ที่ ๘ ธนั วาคม พ.ศ. ๒๔๘๔ “ นายคงไดอ้ ่านบนั ทึกขอ้ ตกลงระหวา่ งราชนาวไี ทยกบั จกั รพรรดินาวี แลว้ ในเม่ือท่านแม่ทพั เรือญี่ป่ ุน มุ่งเขม็ ไปที่แปซิฟิ กเป็นสมรภูมิหลกั ปล่อยใหท้ พั เรือไทยปกป้องดูแลน่านน้าของเราเอง ท่านผูบ้ ญั ชาการจึงส่ง เรือเร็วมารับเพ่ือให้สมเกียรติยศของนายพลเรือไทยซ่ึงไม่ควรแต่งเครื่องแบบยนื อยูใ่ นเรือท่ีประดบั ธง ๑๖ แฉก ของจกั รพรรดินาวี หวงั วา่ นายคงเขา้ ใจในความจาเป็ นท่ีฉนั ตอ้ งรักษาศกั ด์ิศรีของราชนาวีไทยไวบ้ า้ ง ต่อไปน้ี การขา้ มฟากไปไหนต่อไหน แน่นอนวา่ ท่านครูจะไปฉนั ส่วนเรือเร็วลาของนายก็ขบั ตามหลงั คุมเชิงไว้ วนั น้ี จะไปสองแห่ง ขา้ มไปพบรองแม่ทพั ก่อน แลว้ กลบั มาส่งท่านครูที่บา้ นคุง้ กาเหวา่ จากน้นั ฉนั ตอ้ งแวะเขา้ กรม เพ่ือคดั เลือกเอกสารท่ีจาเป็ นตอ้ งใชใ้ นการวางแผนรับมือทางทะเล นายให้ลูกนอ้ งรอเรือไวท้ ่ีท่า แลว้ ตวั นายก็ เดินไปกบั ฉันได้ รองแม่ทพั จะไดส้ บายใจวา่ หัวหนา้ ฐานญ่ีป่ ุนทางฝั่งน้ี ควบคุมเฝ้าระวงั ฉนั ตลอดเวลาตามท่ี ท่านสงั่ เสร็จธุระแลว้ ทหารเวรจะขบั มาส่งเพื่อเอาเรือกลบั ไปเก็บไวท้ ี่กรมตามเดิม หากมีความจาเป็ นตอ้ งใชเ้ รือ อีกก็จะเรียกทางวทิ ยุ ..ส่วนกรณีท่ีเรือเอก ยอดยทุ ธ์ ตอ้ งขบั เรือของทางการไทยไปตรวจตราสะพานรถไฟ นาย กส็ ่ังใหท้ หารท่ีอู่ขบั เรือติดตามไปได.้ .พูดเรื่องงานจบแลว้ ก็ขอต่อเร่ืองส่วนตวั บา้ ง หลงั สงครามหากนายต้งั ใจ จะอยเู่ มืองไทยตอ่ ก็ควรหาเพ่ือนเขา้ ไว้ ลูกนอ้ งท้งั สองคนน้ีของฉนั เป็ นลูกผชู้ ายขนานแท้ น้าใจประเสริฐ ควร คา่ แก่การผกู มิตรดว้ ย.. เท่าน้ีแหละ..ทาความรู้จกั กนั ไว.้ . “ ถึงคราวนายทหารญี่ป่ ุนน้าตาซึมบา้ ง เขากระทาความเคารพอยา่ งแข็งขนั ต่อนายทหารเรือไทยท้งั สาม ซ่ึงก็ปฏิบตั ิตอบเฉกเช่นกนั ก่อนท่ีจะพากนั เดินกลบั ไปที่ยกพ้นื ช้นั ล่างของเรือนเพ่ือรับประทานอาหารเชา้ “ สน รีบวง่ิ ไปเชิญทา่ นครู แลว้ กช็ ่วยถือกระเป๋ าเอกสารใหท้ ่านดว้ ย “ นายพลเรือหนั ไปสั่งบริวาร “ ขอรับกระผม “ “ ลุงสน ท่ีถืออยูน่ ่ะ..ส่งมานี่เลย เด๋ียวจะเอาไปเก็บเองจะ้ “ สิธารย่ืนมือไปรับกล่องไมข้ ดั มนั ของบิดา สาหรับใส่เคร่ืองยศโดยเฉพาะ ซ่ึงโดยปรกติจะวางไวบ้ นพานใกลโ้ ตะ๊ หมูบ่ ูชาในหอ้ งพระบนเรือน หลงั จากท่ีบิดา ท่านครู และนายทหารราชนาวีท้งั สอง ลงเรือขา้ มไปพบรองแม่ทพั ทางฝ่ังโน้นแลว้ หญิงสาวก็เดินไปนง่ั แปลงานต่อท่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ จนกระทงั่ สายๆ ท่านเจา้ ของสถานท่ีกลบั มาถึงก็เล่าใหศ้ ิษยผ์ ู้ ท่ีเปรียบเสมือนหลานสาวฟังว่า การเจรจาลุล่วงราบรื่นด้วยดีโดยรองแม่ทพั ไม่กล้าทว้ งติงแต่ประการใด เน่ืองจากก่อนบินไปโตเกียวแม่ทพั ญี่ป่ ุนไดส้ งั่ การไวล้ ่วงหนา้ แลว้ ตามท่ีชลพทั ธ์ร้องขอไว้
382 “ ชลพทั ธ์กลบั มาพกั เท่ียวหนา้ คุณพอ่ คงไดก้ อดใหส้ มรักเชียวคะ่ ไม่คาดคิดวา่ จะเร็วไดอ้ ยา่ งใจ นึกวา่ ไปถึงโตเกียวแลว้ ค่อยออกปากขอ คุณยายกบั แม่ก็ให้ศีลให้พร บอกวา่ ถึงตวั ไม่อยกู่ ็ส่งดว้ ยพลงั จิตขา้ มฟ้าไปถึง เร็วกวา่ เรือบิน ส่วนหนูก็จะใหเ้ วลาเขาเป็นพิเศษเหมือนคราวก่อนค่ะ คุณลุง “ เธอยมิ้ ใหก้ าลงั ใจท่านครู “ ลุงขอบใจหนูมาก วา่ แต่..เท่ียงๆ คุณพอ่ กบั คุณพอสมและคุณยอด ก็น่าจะมาถึง เห็นวา่ ช่วงบ่ายจะขอ ใชห้ อ้ งกลางปรึกษาหารือกบั ลุงและลูกนอ้ ง ใกลจ้ ะถึงวนั หม้นั แลว้ ลุงอนุญาตใหห้ นูพกั งานแปลไวก้ ่อน จะได้ มีเวลาเตรียมตวั และจดั สถานท่ีดว้ ย ฝากบอกคุณสิรีใหจ้ ดั ผา้ ขาวมา้ และเส้ือผา้ ชุดลาลองของคุณทิวฝากลุงสนมา ดว้ ยนะจะ๊ คุณพอ่ จะอาบน้าเปล่ียนเส้ือผา้ ใหส้ บายตวั ก่อนกินม้ือเที่ยงจะ้ “ “ หนูขอขอบพระคุณคุณลุงเป็ นอย่างยิ่งค่ะ “ สิธารคุกเข่าลงกม้ กราบท่านครูผูม้ ีพระคุณก่อนท่ีจะเอ่ย ปากขอตวั “ ถา้ อยา่ งน้นั หนูจะรีบกลบั ไปช่วยแมท่ ากบั ขา้ วกลางวนั ใส่ป่ิ นโตใหล้ ุงสนมาส่งนะคะ “ เม่ือนายทหารเรือไทยท้งั สามกลบั ถึงบา้ นคุง้ กาเหวา่ อาบน้าแต่งกายตามสบายก่อนรับอาหารกลางวนั ที่ ลุงสนหิ้วมาจดั บริการให้ ตกบา่ ยพอขา้ วเรียงเมด็ แลว้ ประธานในท่ีประชุมก็เร่ิมเปิ ดประเดน็ สาคญั “ ในเม่ือทางฝ่ ายญ่ีป่ ุนไม่ยนิ ยอมให้ พลเรือตรี ธงทิว เขา้ ไปนงั่ ทางานท่ีกรม มนั ก็ตอ้ งสร้างวอร์รูมกนั ทางฝ่ังบางสวนกลางนี่แหละ ผมขอรบกวนท่านครูใช้หอ้ งกลางที่บา้ นคุง้ กาเหว่าไปก่อนนะครับ รอพวกช่าง สวนในต่อเติมยกพ้นื ช้นั ล่างของเรือนคุณยาย หลงั งานหม้นั ยายหนูประมาณไม่เกินสามวนั ..น่าจะเสร็จครับ “ “ อยา่ กงั วลไปเลยครับ คุณทิว ผมยินดีเสมอ ยง่ิ เป็ นงานเพื่อรักษาผลประโยชน์ของชาติดว้ ยแลว้ พวก เราก็สมควรหนั หนา้ เขา้ หากนั คิดหาทางออกที่ดีท่ีสุดสาหรับทางรอดของประเทศไทยหลงั สงคราม “ “ ขอบพระคุณครับ ผมตอ้ งทาหอ้ งนอนให้ลูกนอ้ งท่ีมาพกั คา้ งอา้ งแรม และห้องขีดเข็มเดินเรือซ่ึงตอ้ ง ใชโ้ ตะ๊ ใหญโ่ ดยเฉพาะครับ สาหรับกางแผนที่ทะเลคานวณหาค่าระยะพิกดั ต่างๆ ภารกิจขา้ งหนา้ ใหญ่หลวงนกั อาจจะตอ้ งลุยงานกนั กลางดึกกลางด่ืน เกรงวา่ จะรบกวนทา่ นครูมากเกินไปครับ “ “ แต่ถา้ เป็นเชา้ ถึงเยน็ อยา่ งวนั น้ี ลูกนอ้ งคุณทิวอาจจะทยอยมาประชุมเพ่ิม ใชห้ ้องกลางท่ีน่ีสะดวกกวา่ นะครับ อีกอยา่ ง..ผมอยากร่วมรับฟังดว้ ย เผอ่ื มีขอ้ เสนอแนะดีๆไดถ้ กกนั ครับ “ “ ตกลงครับ ท่านครู ในยามสงครามเช่นน้ี..ความคิดความอ่านจากหัวใจคนไทยท่ีช่วยกนั ระดมสมอง ยอ่ มมีคุณคา่ อยา่ งยงิ่ ตอ่ ประเทศชาติบา้ นเมือง ครับ “ พลเรือตรี ธงทิว หนั ไปยกถว้ ยน้ามะพร้าวท่ีลุงสนนามาวางให้ ด่ืมลา้ งคอก่อนจะเอย่ ตอ่ “ ท่านครูกรุณาร่างหนงั สือถึงรองแม่ทพั ญ่ีป่ ุนอีกฉบบั นะครับ ผมขอใชเ้ ครื่องบินเล็กใหน้ ายธงกบั เจา้ ยอด บินไปมาติดต่อระหวา่ งสถานีทหารเรือต่างๆ นาส่งหนงั สือคาสั่งยนื ยนั หลงั จากส่งั ทางวทิ ยไุ ปแลว้ ครับ “
383 “ ไดค้ รับ คุณทิว เราก็อา้ งเหตุผลไปตามตรงวา่ กรณีการวางทุนระเบิดสนามแม่เหล็กในอ่าวไทยของ กองเรือฝ่ ายสมั พนั ธมิตร จกั รพรรดินาวปี ล่อยใหร้ าชนาวเี ฝ้าระวงั ปกป้องน่านน้าไทยเอาเอง ฉะน้นั ก็จาเป็ นตอ้ ง สื่อสารกบั หมู่เรืออยา่ งรวดเร็วทนั การ แคน่ ้ีก็คงพอครับ รองแมท่ พั ไมน่ ่ามีขอ้ ขดั ขอ้ งใดๆ “ “ ใช่ครับ ท่านครู ช่วงน้ีราชนาวไี ดท้ ี..น้าข้ึนตอ้ งรีบตกั ขออะไรก็สะดวกโยธิน..เพราะแม่ทพั เรือญี่ป่ ุน ไมม่ ีเวลาหนั มาเหลียวแลอา่ วไทยหรอกครับ ใจจรดใจจ่ออยกู่ บั แผนยทุ ธการหวงั ครอบครองแปซิฟิ ก นายธงได้ ข่าวจากวทิ ยลุ บั ที่ซุ่มอยบู่ นเกาะหมากแจง้ รหสั แปลความไดว้ า่ เสนาธิการทหารญ่ีป่ ุนสั่งระดมกองเรือจากทะเล จีนใตแ้ ละช่องแคบมะละกา เตรียมเปิ ดศึกชิงหมู่เกาะปะการังจากฝ่ ายสัมพนั ธมิตร เม่ือญ่ีป่ ุนทิ้งช่องแคบมะลากา ก็หมายถึงหางานเพ่มิ ใหร้ าชนาวอี ีกดา้ นหน่ึงคือทะเลฝั่งอนั ดามนั ตกลงเลยตอ้ งสอดส่ายยิ่งกวา่ เรดาร์ท้งั สองฝั่ง น่าหนกั ใจจริงๆครับทา่ นครู ผมคงตอ้ งสง่ั ใหห้ มู่เรือดาน้าฉีกออกเป็นสองคู่ คูห่ น่ึงเฝ้าอา่ วเมาะตะมะเอาไว้ ส่วน อีกคูแ่ ล่นลงไปลาดตระเวนช่องแคบมะละกา เดี๋ยวจะใหเ้ จา้ ยอดวิทยนุ าเรียนท่านผูบ้ ญั ชาการรับทราบก่อนครับ ส่วนรองแม่ทพั วนั หม้นั หลงั ม้ือกลางวนั ท่านครูช่วยแปลความน้ีให้ผมดว้ ยนะครับ คงไม่ถึงกบั ตอ้ งเป็ นลาย ลกั ษณ์อกั ษร เพราะยงั จะตอ้ งสงั่ เคลื่อนยา้ ยอีกหลายพิกดั ทา่ นครูกง็ านแปลท่วมโตะ๊ อยแู่ ลว้ “ “ ไดค้ รับ คุณทิว ผมจะจดเอาไว้ จะไดไ้ ม่ลืม “ พูดจบเจา้ ของบา้ นก็กม้ ลงหยิบดินสอหินขีดเขียนลงใน กระดานชนวนซ่ึงใชเ้ ป็นบนั ทึกช่วยจา พลเรือตรี ธงทิว จึงกล่าวต่อ “ การท่ีกองทพั ญี่ป่ ุนโฟกสั เอาเป็นเอาตายหวงั ช่วงชิงชยั ชนะในมหาสมุทรแปซิฟิ กจากฝ่ ายสมั พนั ธมิตร นบั เป็ นคุณประโยชน์ต่อประเทศไทยอยา่ งยิ่งครับ ท่านครู เพราะท่านผนู้ าเองก็ไม่ประสงคจ์ ะส่งทหารของเรา ไปช่วยญ่ีป่ ุนรบในพม่า เพื่อเป็ นหลกั ฐานยนื ยนั ไดอ้ ีกประการหน่ึงหลงั สงครามวา่ รัฐบาลไทยพยายามแข็งขืน หลีกเล่ียงที่จะไม่ปฏิบตั ิตามคาส่ังญ่ีป่ ุน ดว้ ยประการฉะน้ีเม่ือเกิดกรณีที่กองกาลงั ก๊กมินตงั๋ บงั อาจขา้ มมาช่วย สนบั สนุนกองทหารขององั กฤษ ญี่ป่ ุนกโ็ ยนเผอื กร้อนมาใหไ้ ทยทนั ทีเพราะเส้นทางทุรกนั ดารหฤโหดมาก ซ่ึงก็ เขา้ ทางท่านผนู้ า จึงรีบส่งทหารไทยกระจายกาลงั ออกไปใหม้ ากท่ีสุด เฝ้าระวงั มณฑลบูรพาที่ยึดคืนจากฝร่ังเศส ไวส้ ่วนหน่ึง อีกสามส่วนข้ึนเหนือลุยสหรัฐไทยเดิม เป้าหมายคือยึดเมืองเชียงตุงและรุกไล่กองกาลงั ก๊กมินตง๋ั ใหพ้ น้ แนวตะเขบ็ ชายแดนกลบั เขา้ ไปในจีนตามเดิม ทางดา้ นทหารน้าราชนาวไี ทยกล็ อยลาหลุดพน้ จากโซ่ตรวน เช่นเดียวกบั ทพั บก ผมจะนาความเรียนหน่วยเหนือผา่ นท่านผูบ้ ญั ชาการ และจะจดบนั ทึกเหมือนปูมเรือเอาไว้ อยา่ งรัดกมุ ทุกกรณีทุกสถานการณ์เพอื่ ใชเ้ ป็นหลกั ฐานแกต้ า่ งใหไ้ ทยไม่ตกเป็ นประเทศแพส้ งครามตามญี่ป่ ุนไป ดว้ ย ซ่ึงกเ็ ป็นภาระของท่านครู ชลพทั ธ์ และยายหนู ท่ีจะตอ้ งช่วยกนั แปลทุกตวั อกั ษรเตรียมไวส้ ่ีภาษา องั กฤษ ฝร่ังเศส เยอรมนั ญ่ีป่ ุน หลงั สงครามถา้ สนั นิบาตชาติยงั อยู่ กค็ งจะไตส่ วนทวนความกนั ที่นน่ั ครับ “
384 “ แต่สันนิบาตชาติก็ไม่มีน้ายาแลว้ ล่ะครับ คุณทิว ถึงไดเ้ กิดสงครามโลกคร้ังท่ีสองข้ึนมา แมว้ ่าหลงั สงครามโลกคร้ังที่หน่ึง ฝ่ ายชนะไดร้ วมหวั กนั จดั ให้มีสันนิบาตชาติข้ึนหวงั จะระงบั ยบั ย้งั สงครามคร้ังต่อไป แต่กลบั กลายเป็ นแค่เสือกระดาษ ก็ดูซิครับ..ญ่ีป่ ุนเป็ นรายแรกท่ีถอนตวั อยา่ งไม่ย่หี ระใดๆ ตามมาดว้ ยเยอรมนั แลว้ เลยเขา้ พวกกนั ทาลายลา้ งโลกน้ีให้ป่ นป้ี ฉะน้นั ศาลสถิตยตุ ิธรรมระหวา่ งประเทศที่สันนิบาตชาติจดั ต้งั ข้ึน เมื่อวนั ที่ ๑๐ มกราคม พ.ศ.๒๔๖๓ ก็คงไม่เป็ นท่ีน่าเช่ือถืออีกต่อไป ในทศั นะของผมแลว้ มหาสงครามคร้ังน้ียุติ ลงเมื่อใด กน็ ่าจะมีการลา้ งบางองคก์ ารระหวา่ งประเทศหลายแห่ง และก่อต้งั ใหม่ใหเ้ ขม้ แข็งและมีศกั ยภาพมาก ข้ึน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง..ศาลระหว่างประเทศ..ซ่ึงต้องทาหน้าที่ชาระสะสางคดีระหว่างคู่สงครามท้ังฝ่ าย สมั พนั ธมิตร และ ฝ่ ายอกั ษะ ซ่ึงกย็ งั ไม่รู้วา่ ใครจะแพ.้ .ใครจะชนะ..” เมื่อท่านครูเอ่ยมาถึงตรงน้ี พลเรือตรี ธงทิว ซ่ึงฟังไปดว้ ยกม้ ลงพิจารณาแผนท่ีทะเลแปซิฟิ กไปดว้ ย ก็ เงยหนา้ ข้ึนใหค้ วามเห็นตามขา่ วกรองท่ีไดร้ ับมาจากทุกสารทิศ “ เราตอ้ งไล่ไปทีละสมรภูมิครับ ท่านครู ยทุ ธนาวีปฐมฤกษพ์ ิกดั แรกคือ..หมู่เกาะปะการัง..ใครจะออก หวั ใครจะออกกอ้ ย..ก็ยงั คาดเดาไมไ่ ด้ ถึงแมว้ า่ จกั รพรรดินาวจี ะระดมสรรพอาวธุ ยทุ โธปกรณ์และกาลงั ทหาร เพียบแปล้ แต่ก็อย่าลืมว่าฐานทพั เรือของออสเตรเลียน้นั ใหญ่โตและแข็งแกร่งมาก สามารถรองรับการซ่อม บารุงกองเรือของฝ่ ายสัมพนั ธมิตรไดอ้ ย่างรวดเร็วทนั ท่วงที ซ่ึงรวมไปถึงการจดั หาเสบียงอาหารและหน่วย สนบั สนุนเพม่ิ เติม จดั ต้งั โรงพยาบาลสนามท้งั บนบกและลอยลาอยใู่ นทะเลพร้อมรักษาพยาบาลทหารไดต้ ลอด ยส่ี ิบสี่ชวั่ โมง ในขณะท่ีจกั รพรรดินาวอี ยหู่ ่างจากเกาะญ่ีป่ ุนมากข้ึนทุกทีๆ การส่งกาลงั บารุงก็ลาบาก หยกู ยา เวชภณั ฑก์ ็ไม่น่าจะเพยี งพอ ทหารที่บาดเจบ็ สาหสั คงทุลกั ทุเลเอาการ..ครับ ท่านครู “ ในเวลาเดียวกนั บนเรือนริมน้า คุณสิรีเขา้ ห้องไปหยิบของมีค่าชิ้นสาคญั ที่สุดในชีวิตบนพานเล็กซ่ึง เตรียมไวส้ าหรับพิธีหม้นั ออกมาวางลงตรงหนา้ ท่านเจา้ ของเรือน พลางหนั ไปทางบุตรสาวท่ีนง่ั อยใู่ กลๆ้ กนั “ หนู..ลองสวมใหค้ ุณยายดูซิจะ๊ .. “ วา่ แลว้ คุณสิรีก็หยบิ สายสร้อยนพรัตน์ สัมผสั เบาๆไปมาบนขอ้ มือบอบบางของเลือดเน้ือเช้ือไขเพ่ือเป็ น สิริมงคลก่อนท่ีจะคลอ้ งห่วงให้ “ แหม..แม่คะ..พอดีเลย.. “ เอ่ยกบั มารดาดว้ ยความคิดถึงนายทหารเรือหนุ่มที่ เคยหม้นั หมายตนดว้ ยสร้อยเส้นเดียวกนั น้ี ทา่ นประธานญาติผใู้ หญ่ฝ่ ายหญิงแยม้ ยมิ้ “ ชูใหย้ ายเห็นชดั ๆหน่อย..ลูก.. ” ผอู้ อกอาการเขินอายจึงยกขอ้ มือข้ึนเลก็ นอ้ ย ขณะท่ีผอู้ าวโุ สสูงสุดเอ้ือมมาจบั พลิกไปมา “ สวยสมตวั แลว้ ..สาวนอ้ ยร้อยชง่ั ของยาย.. “ กล้วั หวั เราะเมื่อเห็นใบหนา้ เจา้ ของสมญาเป็นสีชมพู
385 ความปล้ืมปี ติทาใหส้ ิธารโผเขา้ ไปกอดท่านผมู้ ีพระคุณ..ซบหนา้ ลงบนตกั เหมือนเม่ือคร้ังที่ยงั เป็นเดก็ “ ดูทีรึ..เม่ือไม่ก่ีปี มาน้ี..ยงั ออ้ นยายอยแู่ หมบ็ ๆ น่ี..จะหม้นั แลว้ .. “ “ หนูตอ้ งใส่ไวต้ ลอดเวลาหรือคะ? คุณยาย..รู้สึกไม่คุน้ เคยเลย..” ถามออกไปดว้ ยความเกรงใจมารดา “ อา้ ว..แลว้ กนั ..นี่ถา้ คุณทานาบาตะ..มาไดย้ นิ เขา้ ..คงจะนอ้ ยใจแยเ่ ลย..อยากจะตีซกั เผยี ะ..จริงๆนะ..” การโตค้ ารมระหวา่ งยายกบั หลานทาใหค้ ุณสิรีตอ้ งเขา้ แทรกกลางเช่นเคย “ ทาไมล่ะ..ลูก..แมเ่ พิง่ สวมใหล้ องแค่อึดใจเดียว ยงั ไม่ทนั ไรเลย.. “ บน่ ไปคอ้ นไป “ หนูขอประทานโทษค่ะ.. เพียงแต่หนูเป็ นกงั วลว่าตอนลงน้า อาจจะล่ืนไหลหายสูญ ..ของชิ้นน้ีมี ความหมายต่อคุณพ่อและแม่มาโดยตลอด ถึงกระน้นั ก็ยงั เมตตาจดั เป็ นของหม้นั ให้หนู..หนูซาบซ้ึงและสานึก ในพระคุณลน้ พน้ หวั ใจ..จึงตอ้ งระมดั ระวงั ให้มาก..ก็เท่าน้นั เองค่ะ “ พูดจบก็กรากเขา้ ไปกอดมารดาบา้ ง พลอย ทาใหค้ ุณสิรีน้าตาซึม แลว้ เลยพูดไมอ่ อกบอกไม่ถูก..ยกหนา้ ที่เฉลยคาตอบใหท้ ่านผเู้ ป็นประธาน “ ยายเคยราพงึ ราพนั ใหฟ้ ังแลว้ ..จาไดม้ ้ยั ล่ะ? “ หยอดปมปริศนายว่ั หลานสาวเล่น ซ่ึงก็ไดผ้ ล..ผมู้ ีนิสัย อยากรู้อยากเห็นผละจากอกมารดา หันมาทาท่ากางหูเป็ นใบเรือ..จนท่านผูอ้ าวุโสอดไม่ได.้ .ยกนิ้วจิ้มเขา้ ตรง กลางหนา้ ผากสาวนอ้ ยร้อยชงั่ .. “ คิดไปคิดมาก็น่าสงสารคุณทานาบาตะ ไม่รู้กา้ วขามาเมืองไทยอีท่าไหน..ถึงได้ ตกหลุมรักสาวบางสวนกลางคนน้ีเขา้ ..ท้งั ๆที่คุณเธออุตส่าห์ขดุ สนามเพลาะหลุมพรางเอาไวล้ ึกล้าเหลือกาหนด จนแมห้ นุ่มบางเดียวกนั ก็ไม่สามารถพิชิตได้ แต่จู่ๆสงครามก็พาชายชาญทหารกลา้ จากแดนอาทิตยอ์ ุทยั เซ่อซ่า พลดั ตกลงไปจนได้ แลว้ เลยสมคั รใจไม่คิดจะปี นข้ึน..ไม่รู้วา่ โดนสาวผลกั ตอนทีเผลอหรือเปล่า? “ “ คุณยายน่ี.. ” ใบหนา้ ของผถู้ ูกกล่าวหายกระดบั เป็นโทนสีเขม้ จดั คุณสิรีเองยงั อดขามารดาไมไ่ ด้ “ กจ็ ริงม้ยั ล่ะ? เถียงไม่ออกล่ะซิ..หนุ่มญ่ีป่ ุนเจออุบตั ิรักสองคร้ังสองครา..ท่ีท่าน้าเป็ นปฐมฤกษ.์ .ไม่พอ กามเทพยงั ข้ีเล่นแผลงศรซ้าเขา้ อีกจนเกิดอุบตั ิรักอีกวาระหน่ึงที่หวั บนั ไดเรือนนี่..แลว้ ยงั ง้ี..คุณทานาบาตะจะปี น ข้ึนจากหลุมรักของเจา้ หล่อนไดย้ งั ไง? “ ผถู้ ูกเรียกขานวา่ ‘เจา้ หล่อน’ ถึงกบั อ้ึงดว้ ยความอายระคนอ่ิมเอมในส่วนลึก รีบกลบเกลื่อนแสร้งบ่น เบาๆ “ แม.่ .ดูคุณยายซิคะ..หนูแค่ถามเรื่องสายสร้อย.. “ คุณสิรีไดแ้ ต่ยมิ้ เพราะรู้ดีวา่ มารดายงั พูดไมจ่ บความ “ มนั กเ็ รื่องเดียวกนั น่ีแหละ..ย้าใหฟ้ ังท่ีมาท่ีไปของการจดั พธิ ีหม้นั กเ็ พราะคุณทานาบาตะแกอยากนอน ทอดหุ่ยอยใู่ นหลุมรักของแม่สาวบางน้ีตลอดไป เพราะฉะน้นั คุณเธอจะไปหกั หาญน้าใจของเขาไดย้ งั ไงล่ะจะ๊ ? อยากผกู สมคั รรักกบั แม่ลูกน้าสาว มนั กต็ อ้ งรับไดท้ ่ีคุณเธอชอบลงน้าเป็ นชีวติ จิตใจ..ก็จะยากอะไร..ก่อนจะลงก็ ถอดออก..กลบั ข้ึนเรือนผลดั ผา้ เสร็จกใ็ ส่ใหม.่ .โปลิศไม่จบั หรอก..”
386 คราวน้ีท้งั คุณสิรีและสิธารตา่ งก็หวั เราะออกมาพร้อมกนั “ แหม..คุณยาย ห้อยทา้ ยเหมือนลุงกานนั เลยนะคะ “ น้าเสียงบ่งบอกความรื่นรมย์ ทาใหผ้ มู้ ีพระคุณ ท้งั สองสมั ผสั ไดถ้ ึงดอกรักที่กาลงั เบง่ บานอยใู่ นหวั ใจของเธอ “ ไมต่ อ้ งชกั ใบไปหากานนั เลย..จาไวใ้ หด้ ี..ไมง่ ้นั ยายจะตีใหก้ า้ นมะยมหมดตน้ เชียวล่ะ..ถา้ แกลง้ ทาเป็ น ลืมวางทิ้งไวใ้ นหอ้ งอยา่ งไม่สนใจใยดี..ถึงจะเป็นของหม้นั ของเราเอง แต่หนุ่มญี่ป่ ุนก็แสดงท่าทีเต็มใจและต้งั ใจ เขา้ พิธี ฉะน้นั .. เมื่อคุณทานาบาตะสวมให้หนูแลว้ ..ก็หมายความว่าหนูกบั เขาเป็ นคู่หม้นั กนั ..ผูกพนั กนั .. ทุก คร้ังท่ีเขาเห็นสายสร้อยเส้นน้ีที่ขอ้ มือของหนู มนั คือความหมายและกาลงั ใจอนั ยงิ่ ใหญส่ าหรับเขา..นะลูก “ “ ค่ะ..คุณยาย..” สิธารกม้ ลงกราบบนตกั ท่านผมู้ ีพระคุณอีกคร้ังดว้ ยความต้ืนตนั ใจ ก่อนวนั หม้นั เจา้ ภาพฝ่ ายหญิงนดั ฝ่ ายชายให้มาซกั ซอ้ มพิธีการตามแบบขนบประเพณีไทย หนุ่มญ่ีป่ ุน อยใู่ นชุดลาลองกางเกงขาส้นั เส้ือคอกลม..ข้ึนเรือนมากพ็ นมมือแตไ้ หวก้ ราดไปทว่ั พร้อมดว้ ยรอยยมิ้ ท่ีสดใส “ เอา้ ..นง่ั ลง..พบั เพยี บอยา่ งท่ีคุณยายเคยฝึกให้นน่ั แหละ “ หวั หนา้ ครอบครัวเริ่มบญั ชาการ พลางเขยิบ เขา้ ไปนง่ั ใกลภ้ รรยาโดยมีพานของหม้นั ต้งั อยตู่ รงหนา้ “ นายคอยดูใหด้ ีๆนะ ฉนั จะทาใหด้ ูเป็นตวั อยา่ งแค่หนเดียว เอาฤกษเ์ ป็ นสิริมงคล “ คนพูดกาชบั กาชา ผทู้ ี่นง่ั พบั เพยี บเอ้ียมเฟ้ี ยมอยขู่ า้ งๆวา่ ที่คู่หม้นั ส่วนท่านเจา้ ของเรือนนง่ั เป็นสง่าอยบู่ นยกพ้ืนเช่นเคย สัง่ การเรือเอกญี่ป่ ุนเสร็จ ทา่ นนายพลเรือแห่งราชนาวไี ทยก็เอ้ือนเอ่ยดว้ ยน้าเสียงท่ีนุ่มนวลน่าฟัง “ คุณสิรีครับ ผม..ธงทิว..ขอหม้นั คุณ และรอคอยวนั แต่งงานดว้ ยความปรารถนาท่ีจะร่วมชีวติ กบั คุณ.. ครองคูอ่ ยเู่ คียงขา้ งคุณตลอดไป..” พอจบความก็หยบิ สายสร้อยสวมขอ้ มือฝ่ ายหญิงท่ียมิ้ แกม้ แทบแตก คุณสิรีกระพมุ่ มือกม้ ตวั ลงไหวค้ ู่หม้นั ในขณะท่ีฝ่ ายชายก็ไหวต้ อบดว้ ยรอยยมิ้ อยา่ งแสนสุข ก่อนจะยงิ คาถามไปที่ผชู้ มการสาธิตท่ีเฝ้ามองดว้ ยความสนอกสนใจเตม็ ที่ “ วา่ ไง? มีอะไรจะถามม้ยั ? “ “ ผมขออนุญาตดูตรงห่วงท่ีคลอ้ งลอ็ กสายสร้อย..ไดม้ ้ยั ครับ? “ “ เอาซิ..มาลองฝึกซะ พรุ่งน้ีจะไดไ้ ม่เงอะๆงะๆ “ วา่ แลว้ กห็ นั ไปยมิ้ กบั ภรรยาอยา่ งอารมณ์ดีเป็นพเิ ศษ คุณสิรีจึงถอดสายสร้อยหงายใหว้ า่ ที่คูห่ ม้นั ของบุตรสาวพนิ ิจพจิ ารณาอยา่ งใกลช้ ิด จากน้นั ประธานเจา้ ภาพฝ่ ายหญิงจึงกล่าวสรุป “ เป็นอนั วา่ นายเขา้ ใจดีแลว้ นะ ข้นั ตอนพธิ ีการที่เรียบง่ายของครอบครัวเรา “ “ ครับผม “ หนุ่มญี่ป่ ุนผเู้ ซ่อซ่าเดินตกหลุมรักหลานสาวคุณยาย รีบตอบรับคาดว้ ยหวั ใจท่ีพองโต
387 “ พรุ่งน้ี..ก่อนอาทิตยอ์ ุทยั ไขแสงส่อง นายแต่งเคร่ืองแบบมารอที่ท่าน้า จะไดต้ กั บาตรกบั ยายหนู ทาบุญร่วมขนั ประเดิมเป็ นปฐมฤกษ์ แล้วข้ึนเรือนกราบพระต้งั จิตอธิษฐานร่วมกนั อีก จากน้นั ก็กินขา้ วตม้ เครื่องให้อุ่นทอ้ ง รอฤกษง์ ามยามดีเกา้ นาฬิกา.. ” สุ้มเสียงของหวั หนา้ ครอบครัว..อบอุ่นในหวั ใจผฟู้ ัง บ่งบอก นิมิตรหมายที่ดี ทาใหท้ ้งั คุณยาย คุณสิรี และสิธาร ต่างกแ็ ยม้ ยมิ้ ดว้ ยความปลอดโปร่งโล่งใจไปหน่ึงเปลาะ “ ครับผม “ ผทู้ ี่ประสงคจ์ ะเก่ียวดองดว้ ย..นิ่งอ้นั ..ต้ืนตนั ทว่ มทน้ อยใู่ นส่วนลึก.. “ พดู อยา่ งอ่ืนบา้ งก็ไดน้ ะ..ครับผมๆ..อยไู่ ด้ “ ติดตลกอยา่ งเป็นกนั เองพลางหนั ไปหวั เราะกบั บุตรสาว เรือเอก ทานาบาตะ กม้ ลงกราบแบบไทยอยา่ งนอบนอ้ ม ก่อนจะเงยหนา้ ข้ึนเอ่ยดว้ ยน้าเสียงสนั่ เครือ “ กระผมขอขอบพระคุณเป็ นอย่างยิ่งในความกรุณาของท่านผูใ้ หญ่ทุกๆท่าน และขอฝากเน้ือฝากตวั เป็นสมาชิกคนหน่ึงของครอบครัวเรือนริมน้าไปจนชวั่ ชีวติ ของผมครับ “ “ นายตอ้ งระลึกไวใ้ นความทรงจาวา่ ครอบครัวของเราเปิ ดกวา้ งใหน้ ายก็ดว้ ยเหตุผลเดียวคือ นายเป็ น ผโู้ ชคดีท่ีไดร้ ับเลือกจากลูกสาวของฉนั สงครามยงั ไม่มีทีท่าวา่ จะยตุ ิ หากนายมีชีวติ รอดหลงั จากน้นั เราก็จะได้ ประจกั ษแ์ จง้ แก่ใจวา่ นายจะโชคดีตลอดรอดฝั่งหรือจะโชคร้ายในตอนจบ ฉนั ย้าประเด็นน้ีเป็ นคร้ังสุดทา้ ย จะ ไมพ่ ูดถึงอีกจนกวา่ จะถึงเวลาอนั สมควร ฉนั ใหโ้ อกาสนายแลว้ นะ..” ‘ ผโู้ ชคดี ‘ กม้ ลงกราบอีกคร้ังแทบเทา้ หวั หนา้ ครอบครัว “ กระผมพร้อมพิสูจนด์ ว้ ยชีวติ ครับ “ “ ไวร้ อดูกนั ต่อไป..แตค่ ืนน้ีไม่มีอะไรแลว้ นายกลบั ไปเตรียมการตอ้ นรับทา่ นรองแมท่ พั พรุ่งน้ีเถอะ.. “ รุ่งข้ึนแต่เชา้ ตรู่ วา่ ท่ีคู่หม้นั ท้งั สองก็ใส่บาตรดว้ ยกนั ท่ีท่าน้า ฝ่ ายชายอยูใ่ นชุดเครื่องแบบสีขาวสะอาด ตาเช่นเดียวกบั บิดาของฝ่ ายหญิง สิธารน้นั แต่งชุดไทยพ้ืนบา้ นอย่างที่เคยไปวดั ภาพที่ท้งั สองต่างถ้อยทีถอ้ ย ช่วยกนั ลาเลียงภตั ตาหารคาวหวานใส่ในเรือของพระภิกษุสงฆ์ท่ีมารับบิณฑบาต ดว้ ยอาการละมุนละไมงดงาม ตามจารีตประเพณี ทาเอาท้งั คุณยายและคุณสิรีต่างก็น้าตาซึมดว้ ยความปล้ืมปี ติ จากน้นั จึงพากนั เดินกลบั เรือน ใหโ้ อกาสท้งั คู่เขา้ หอ้ งพระ กราบขอพรและต้งั จิตอธิษฐานร่วมกนั เพอ่ื เป็ นสิริมงคลก่อนเขา้ พิธีหม้นั หลงั อาหารเชา้ แลว้ พลเรือตรีธงทิวและคุณสิรีช่วยกนั ตรวจดูความเรียบร้อยอีกคร้ังหน่ึง และเตรียมจดั ที่ ทางสาหรับสักขีพยานท้งั ท่านครู กานนั ผใู้ หญ่บา้ น รวมท้งั นาวาตรี พอสม และ เรือเอก ยอดยุทธ์ เขา้ ร่วมพิธีซ่ึง เป็นการภายในเฉพาะครอบครัว เมื่อไดฤ้ กษ์ หนุ่มสาวท้งั คู่ก็คลานมานง่ั อยตู่ รงหนา้ ญาติผูใ้ หญ่ฝ่ ายหญิงซ่ึงก็คือ บิดามารดาและคุณยาย เรือเอก ทานาบาตะ ออกอาการตื่นเตน้ หยบิ ของหม้นั มือไมส้ น่ั จนเกือบทาหล่นดว้ ยความ ประหม่า แถมลืมหมดวา่ จะตอ้ งพูดอะไร กม้ หน้ากม้ ตาเกี่ยวตาขอสายสร้อยนพรัตน์คลอ้ งขอ้ มือฝ่ ายหญิงอยา่ ง ต้งั อกต้งั ใจ สิธารเองกใ็ จเตน้ ตุบ้ ๆลืมยกมือไหวฝ้ ่ ายชาย ท้งั คู่หนั มาสบตากนั ก่อนท่ีจะกม้ กราบลงกบั พ้นื
388 ใกลม้ ้ือเที่ยง เรือเอก ทานาบาตะจึง เดินไปท่ีทา่ น้า ตอ้ นรับรองแม่ทพั พร้อมดว้ ยนายทหารติดตาม แลว้ พาเขา้ มาพบเจา้ ภาพฝ่ ายหญิงซ่ึงเช้ือเชิญให้ร่วมงานเล้ียงรับรองการหม้นั หมาย โดยมีคุณชอบทาหนา้ ท่ีล่ามเช่น เคย หมอ อิโต ซูบาซะ ก็ปลีกเวลามาพูดคุยกบั นายทหารผูใ้ หญ่ดว้ ย ฝ่ ายญี่ป่ ุนลว้ นเจริญอาหารเกือบทุกนาย ยกเวน้ รายเดียวคือคู่หม้นั ของสิธารซ่ึงวนั น้ีกินลมแทนขา้ วยงั ได้ รู้สึกไดว้ า่ หวั ใจพองโตเกือบเทา่ ลูกโป่ ง “ คุณทานาบาตะ วนั น้ีไม่พร่องเลย เป็ นอะไรไปคะ? “ คุณสิรีแกลง้ เยา้ แหย่คู่หม้นั สดๆร้อนๆของ บุตรสาว “ ทุกทีเห็นตอ้ งขอเติมอีก..” “ นายช่างใหญอ่ ิ่มอกอ่ิมใจ..ต้งั กะเชา้ ยมิ้ ยงั ไม่ยอมหุบเลย..” กานนั ไดท้ ีหนั ไปหยอกลอ้ บา้ ง “ รองทอ้ งเอาไวซ้ ะหน่อยซิจะ๊ เดี๋ยวจะตอ้ งตามไปส่งทา่ นรองแม่ทพั ไมใ่ ช่หรือจะ๊ ? “ “ ครับ พอดีจดหมายของคุณพอ่ จะมาถึงพร้อมถุงเมลช์ ่วงบา่ ย ทา่ นเลยใหผ้ มขา้ มไปรับเอง..” “ ดีจะ้ “ คุณสิรียมิ้ ใหก้ าลงั ใจ “ คุณพอ่ คงคิดถึงแยแ่ ลว้ ล่ะ..” หนุ่มญี่ป่ ุนกม้ ศีรษะยมิ้ ตอบอยา่ งนอบนอ้ มเช่นเคย ก่อนจะลงมือรับประทานอาหาร หลงั จากคู่หม้นั บุตรสาวลงเรือเร็วไปส่งคณะของรองแม่ทพั แลว้ นายทหารเรือไทยสามนายก็พากนั ไป บา้ นคุง้ กาเหวา่ ของคุณชอบ ท้งั สี่ต่างปรึกษาหารือกนั เรื่องราชการงานสงครามพอสรุปไดว้ า่ พลเรือตรี ธงทิว ขอร้องแม่ทพั ญี่ป่ ุนใหน้ ายทหารคนสนิทคือนายธง กบั เรือเอก ยอดยทุ ธ์ อยปู่ ฏิบตั ิภารกิจร่วมกนั ทางฝั่งบางสวน กลาง ท้งั น้ีหวั หนา้ อู่จะคอยรายงานความเคล่ือนไหวใหร้ องแมท่ พั ทราบเป็นระยะๆ รวมท้งั เน้ือหาการรับส่งวทิ ยุ ผา่ นล่ามใหญ่คือคุณชอบ โดยมีเจตน์ทาหนา้ ท่ีควบคุมเครื่องวทิ ยุ ท่านนายพลเรือไทยหนั มาทางลูกนอ้ งท้งั สอง “ ท่ีเรือนริมน้าของคุณยาย ช่วงน้ีกางมุง้ นอนกนั บนยกพ้ืนช้นั ล่างไปก่อน พรุ่งน้ีจะสั่งให้เจา้ จ่อยกบั ทีม ช่างสวนในต่อเติมขยบั ขยาย รวมท้งั โตะ๊ ทางานให้ใหญ่พอกางแผนที่ทะเลไดส้ ะดวก ก้นั เป็ นห้องทางานและ หอ้ งนอนสาหรับลูกนาวที ี่มานอนคา้ งอา้ งแรม ถา้ อยากกลบั ไปเยย่ี มบา้ นกผ็ ลดั กนั หยดุ แลว้ กนั นะ “ “ ครับ..ยงั ไม่ไดร้ ายงานวา่ ช่วงที่ลอยลาอยูแ่ ถวตากใบ ไดย้ ินวิทยุทางชวาแวว่ วา่ พายุใหญ่กาลงั จะเขา้ ผดิ ฤดูกาล..ครับผม “ นาวาตรี พอสม นายธง ผทู้ ี่ตอ้ งจากเรือใหญ่มารับภารกิจที่สาคญั กวา่ เอย่ ส้นั ๆ “ ทา่ นครู..ครับ “ พลเรือตรี ธงทิว หนั ไปทางเจา้ ของสถานท่ี “ พวกชาวน้าท้งั เรือใหญ่และเรือเล็กต่าง โจษจนั กนั วา่ ปี น้ีน้าน่าจะหลากมาแรงและมามาก สงั เกตไดจ้ ากตะกอนท่ีขนุ่ คลก่ั เป็นลางบอกเหตุครับ “ “ รอดูอีกสกั พกั นะคุณทิว ถา้ แอง่ หนองหญา้ ปลอ้ งและแอ่งใกลเ้ คียง มีปลาลอยหวั ก่อนถึงฤดูกาลล่ะก็ ปี น้ีน้าคงจะท่วมหนกั ดงั คาดครับ “ สีหนา้ ของคุณชอบคอ่ นขา้ งกงั วล “ ผมล่ะเกรงวา่ จะเหมือนปี พ.ศ. ๒๔๖๐ ถา้ อยา่ งน้นั เห็นทีจะตอ้ งเตรียมดีดยกพ้นื ใหส้ ูงข้ึนอีก “
389 “ ดีนะ..ที่ผมจา้ งเขาดีดไวส้ ูงต้งั แต่ปี ก่อน หนีแรงน้าท่ีกระแทกข้ึนร่องกระดาน วา่ แต่..หลุมหลบภยั ท่ีขดุ เอาไว้ มิกลายเป็นบอ่ เล้ียงปลาหรือครับ..คุณทิว “ “ เป็ นอนั ว่าไม่ตอ้ งห่วงบา้ นท่านครูแลว้ ส่วน เรือนริมน้า..ผมก็ดีดซะสูงเผ่ือเอาไวแ้ ล้วครับจนท่าน เจา้ ของเรือนมกั เหน็บอยเู่ สมอวา่ ..พอต้งั ทา่ ข้ึนบนั ไดทีไร..ก็เหมือนกาลงั ข้ึนสวรรคท์ ีน้นั ..” ผรู้ ่วมสนทนาทุกคนอดหวั เราะคาคุณยายไม่ได้ รวมท้งั ผเู้ ป็นบุตรเขยซ่ึงเอ่ยตอ่ “ ส่วนเร่ืองหลุมหลบภยั ..ผมกบั ลูกนอ้ งเห็นทีจะตอ้ งลงมือวดั แนวเขื่อนหินเดิม เพื่อกะความสูงที่ตอ้ ง ต่อเพิ่มข้ึน เตรียมการเอาไวล้ ่วงหนา้ ผมจะบอกกานนั ผูใ้ หญ่บา้ นให้ระดมช่างท้งั สามบาง ลงแขกกนั ยกแนว เข่ือนต้งั แต่หนา้ วดั เร่ือยลงมา จะไดไ้ ม่มีปัญหาเรื่องหลุมหลบภยั ช่วงที่น้าหลาก..ครับ ทา่ นครู “ พอดีมีวิทยุเรียกเขา้ เป็ นภาษาญี่ป่ ุน ท่านครูจึงลุกข้ึนไปนง่ั ใกลๆ้ กบั เจตน์ซ่ึงควบคุมเคร่ืองวทิ ยุอยู่ พกั ใหญ่ๆจึงกลบั มาที่โตะ๊ ยาว สรุปประเด็นสาคญั ๆ ใหน้ ายทหารท้งั สามนายรับทราบ “ กองทพั เรืองแห่งจกั รพรรดินาวี กาลงั เตรียมการใหญ่เพื่อยึดครองหมู่เกาะปะการัง หากยึดได้ก็ หมายความว่าออสเตรเลียอยูแ่ ค่คืบ แต่มนั ก็ไม่ใช่ง่ายๆ เพราะกองทพั เรือผสมของฝ่ ายสัมพนั ธมิตรตอ้ งต่อตา้ น อยา่ งหนกั ท่านโตโจแจง้ มาว่าเน่ืองจากตอ้ งระดมกองเรือญี่ป่ ุนจากช่องแคบมะละกาไปสมทบช่วยสนบั สนุน ภารกิจท่ีวา่ จึงขอใหท้ างราชนาวดี ูแลปกป้องน่านน้าไทยใหร้ ัดกมุ ..” “ ผมจะให้เจา้ ยอดรีบบินไปฐานทพั ใหญ่ นาคาส่ังไปแจง้ ให้หมู่เรือที่ลาดตระเวนอยู.่ .เฝ้าระวงั ตลอด ยส่ี ิบส่ีชวั่ โมง พกิ ดั แถวจงั หวดั ตราดจนถึงปลายแหลมอินโดจีนฝร่ังเศส สลบั กบั หมู่เรือท่ีขีดเขม็ แล่นเรื่อยลงไป จนถึงตากใบ ต้องช่วยกันคอยจับตาท้ังเรือดาน้าอังกฤษและอเมริกันท่ีจะลอบเข้ามาวางวางทุ่นระเบิด สนามแม่เหล็กในอา่ วไทย ส่วนทางน้ีทา่ นครูมีงานแปลเร่งด่วนก็เรียกยายหนูไดเ้ ลยนะครับ “ “ ร่างขอ้ ตกลงระหวา่ งราชนาวไี ทยกบั จกั รพรรดินาวญี ี่ป่ ุนจวนเสร็จแลว้ ครับ งานต่อไปคือการประชุม ร่วมวงศ์ไพบูลยแ์ ห่งมหาเอเชียบูรพาซ่ึงจะจดั ข้ึนท่ีกรุงโตเกียว เอกสารภาษาญี่ป่ ุนจะส่งมาให้ผมเพ่ือแปลออก หลายภาษาท้งั ไทยสาหรับท่านผูน้ าที่ได้รับเชิญให้เป็ นตวั แทนรัฐบาลไทย ภาษาองั กฤษและภาษาฝร่ังเศส สาหรับกลุ่มประเทศอาณานิคม ถึงแมว้ า่ การประชุมใหญ่น้ีกาหนดไวใ้ นปี หนา้ แต่ความท่ีตอ้ งแปลหลายภาษา และชลพทั ธ์ก็ไมอ่ ยู่ ภาระจึงตอ้ งตกหนกั อยทู่ ่ีผมกบั หนูสิธารนี่แหละครับ “ “ ดีซิครับ ทา่ นครูอยา่ ไดเ้ กรงใจเลย ยายหนูอยวู่ า่ งๆ จะไดล้ บั สมองไปดว้ ย.. “ แลว้ คนพูดก็ดูเหมือนจะ นึกอะไรข้ึนมาได้ จึงกล่าวต่ออยา่ งกระหย่ิมยมิ้ ยอ่ ง “ การท่ีทางกองทพั ญี่ป่ ุนโยนงานแปลมากมายต่อเนื่องมา ใหท้ ่านครูไม่ขาดสาย.. ทาใหผ้ มสบช่องที่จะตอ่ รองกบั เขา.. “
390 พลเรือตรี ธงทิว ทอดสายตามองผูอ้ าวโุ สกวา่ อยา่ งเห็นอกเห็นใจ “ ก็ดูซิครับ..เอกสารกองสุมเต็มโต๊ะ ไปหมด แถมยงั ตอ้ งแปลขอ้ ความทางวทิ ยอุ ีกดว้ ย..เอางานผมู้ ดั ทา่ นครูไม่ใหม้ ีเวลากระดิกตวั ไปไหนได้ ตวั ผมก็ เช่นกนั ..รองแม่ทพั ญี่ป่ ุนดนั โยนโซ่ให้ไอเ้ จา้ ลูกหมาตกน้ามนั ล่ามผมไว้ จะไปไหนมาไหนแมก้ ระทง่ั เขา้ กรม.. มนั ก็จะตอ้ งคอยตามผมแจยงั กบั ฝาแฝด นี่ถา้ ไม่ติดซกั นิดวา่ ทะล่ึงสมคั รเป็ นคู่หม้นั ลูกสาว..ล่ะก็ มีหวงั ไดโ้ ดน แม่ไมม้ วยไทยสารพดั ท่าที่ผมร่าๆคนั แขง้ คนั ขาอยากจะประเคนใส่..เจา้ ตวั ดี..หลายคร้ังหลายหนแลว้ ครับ “ ท้งั ลูกนาวผี ใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาท้งั สองและคุณชอบ..พากนั กนั อมยิม้ เมื่อไดย้ ินคาวา่ ..เจา้ ตวั ดี..ดว้ ยน้าเสียงท่ี ส่อแววเอน็ ดูจากปากของท่านนายพลเรือไทย ซ่ึงหากคุณสิรีมาไดย้ นิ เขา้ ก็คงขวา้ งคอ้ นใส่สามีเช่นเคยพร้อมดว้ ย คาเหน็บแนม..ตอ่ หนา้ ก็ออกทา่ ยกั ษใ์ ส่ แต่พอลบั หลงั แอบปล้ืมวา่ ท่ีลูกเขย.. ผทู้ ี่มีแนวโนม้ จะเป็นวา่ ที่พอ่ ตาในไม่ชา้ เปิ ดเผยความคิดอ่านท่ีเกริ่นไวเ้ มื่อครู่น้ี “ ขอ้ ต่อรองของผมก็คือ ขออนุญาตให้ชลพทั ธ์ส่งเสียงผา่ นเครือข่ายวทิ ยขุ องจกั รพรรดินาวญี ่ีป่ ุน..เขา้ มาพดู คุยกบั คุณพอ่ ท่ีฐานคุง้ กาเหวา่ ..บา้ ง ทา่ นครูช่วยกรุณาแปลบนั ทึกที่ผมจะอา้ งเหตุผลเสนอแม่ทพั ญี่ป่ ุนผา่ น รองแม่ทพั ดว้ ยนะครับ “ สีหนา้ ของทา่ นเจา้ ของบา้ นมีเลือดฝาดข้ึนทนั ที เอ่ยตอบอยา่ งกระตือรือร้น “ ถา้ เป็นเช่นน้นั ได.้ .ผมคงมีความสุขมากครับ ขอบคุณเหลือเกินสาหรับน้าใจของคุณทิว..” “ ท่านเปรียบไดก้ บั พี่ชายของผม ส่วนชลพทั ธ์ก็เหมือนหลานในไส้ ท่ีสาคญั ก็คือท่านครูสมควรอยา่ ง ยง่ิ ท่ีจะไดร้ ับการชดเชยใหส้ มน้าสมเน้ือกบั งานแปลหลากหลายภาษาท่ีประเดประดงั เขา้ มา แถมยงั เอาตวั ลูกชาย ทา่ นบินไปเป็ นล่ามเคลื่อนท่ีในญ่ีป่ ุนอีกดว้ ย พรุ่งน้ียายหนูจะเริ่มมาช่วยงานคุณลุงแลว้ ครับ..ผมเลยจะขอตวั พา ลูกน้องกลับไปถกกันเร่ื องพิกัดสาคัญๆในแผนที่ทะเลอ่าวไทย..ที่สุ่มเส่ี ยงต่อการถูกลอบวางระเบิด สนามแม่เหล็ก ช่วงบ่ายท่านครูจะไดพ้ กั ผอ่ นบา้ ง ค่าๆผมจะให้เจา้ สนหิ้วตะเกียงส่องทางเชิญท่านไปร่วมงาน เล้ียงฉลองคูห่ ม้นั หมาดๆ..นะครับ “ ว่าแลว้ นายทหารเรือไทยท้งั สามก็พากนั เดินกลบั ไปยงั เรือนริมน้า ปรึกษาหารือกนั เรื่องราชการงาน สงคราม โดยมี..พลพรรคสน..คอยบริการน้าร้อนน้าชาเช่นเคย ทางดา้ นคุณสิรีน้นั มวั สาละวนกบั เมนูอาหารค่า โดยมีพวกแม่ครัวท่ีผูใ้ หญ่บา้ นจดั หามาช่วยเป็ นลูกมือ ส่วนสิธารก็ลงมือทาขนมท้งั ฟักทองสังขยาท่ีคุณยายชอบ บวั ลอยไข่หวานและกลว้ ยน่ึงฝานชิ้นบางๆโรยดว้ ย มะพร้าวขูดคลุกงาผสมน้าตาลทราย พร้อมท้งั ตระเตรียมน้าผลไมน้ านาชนิดไวร้ ับรองแขกเหร่ือท้งั ไทยและ ญ่ีป่ ุน ท้งั ..น้าออ้ ย น้ามะพร้าว และน้าพทุ ราที่ถูกคอท้งั บิดาและท่านครู
391 บทท่ี ๔๐ ช่วงเย็น สิธารลงน้าโดยมีท้ังบิดาและลูกน้องท้งั สองลงแหวกว่ายในคลองด้วย ทาให้เธอรู้สึก สนุกสนานและอบอุน่ ในความเป็ นครอบครัวที่ห่างหายมาชา้ นาน คุณยายตามลงไปนง่ั เล่นท่ีศาลาท่าน้าเช่นเคย พอกลบั ข้ึนเรือนเปลี่ยนเส้ือผา้ เสร็จ หญิงสาวก็ไดย้ ินเสียงคุน้ หูอยขู่ า้ งนอก เธอหยิบสายสร้อยนพรัตน์มาคลอ้ ง ไวท้ ี่ขอ้ มือตามเดิม..พลางอมยมิ้ กบั เต่าทองที่เกาะอยูข่ า้ งฝาเมื่อนึกถึงความต่ืนเตน้ ของเขาช่วงนาทีสาคญั มือไม้ ของหนุ่มญี่ป่ ุนส่ันระริกจนเกือบพลาดทา่ ทาสร้อยล่ืนไหลลงไปกบั พ้ืนใหเ้ สียฤกษ์ ทาเอาเธอหายใจไม่ทวั่ ทอ้ ง.. คงจะตอ้ งคิดบญั ชีเมื่ออยกู่ นั ตามลาพงั อยา่ งแน่นอน สิธารเอาปูนหมายหวั คู่หม้นั อีกหน่ึงดอก.. “ อา้ ว..ลูก มาเลย “ คุณสิรีร้องทกั เม่ือเห็นบุตรสาวกา้ วออกมาจากหอ้ ง “ คุณทานาบาตะ นง่ั รออยูท่ ่ี ระเบียง จะขอซ้อมหน่ึงเพลงไวอ้ วดแขกเหรื่อ หนูไปช่วยกากบั หน่อยซิจะ๊ แม่จะพาคุณยายลงไปนง่ั ขา้ งล่าง เผอื่ กานนั กบั ผใู้ หญม่ าจะไดค้ ุยกนั ไปพลางๆ ก่อน “ สิธารเพิง่ พจิ ารณาดูคู่หม้นั ซ่ึงถอดเส้ือเคร่ืองแบบแขวนไวข้ า้ งเสาเรือน เหลือคร่ึงทอ่ นกบั เส้ือคอกลม เขา นงั่ พบั เพยี บเรียบร้อยอยา่ งไทยๆ ทอดสายตามองเธออยา่ งไมว่ างตา “ จะซอ้ ม..ก็มองที่ขิมซิ.. “ หญิงสาวทรุดลงนง่ั ดา้ นตรงขา้ มกบั เคร่ืองดนตรีท่ีเธอรัก หนุ่มญ่ีป่ ุนเลื่อนตวั ปราดเดียวเขา้ ประชิดสาวเจา้ ในระยะเผาขนพลางส่งสายตาออดออ้ น “ แหม.. “ คาน้ียงั คงแปร่ง..น่าเอน็ ดูสาหรับผฟู้ ังทุกคร้ัง “ ต้งั แต่หม้นั เม่ือเชา้ ..ยงั ไมไ่ ดค้ ุยกนั เลย..” “ อุตส่าห์ซกั ซ้อมดิบดี พอถึงเวลาจริงๆเขา้ .. เกือบหล่นแลว้ ม้ยั ล่ะ..” วา่ พลางก็หันไปขวา้ งคอ้ นหน่ึง ดอก เขา้ ทางอกสามศอกที่รอจงั หวะอนั งาม..โนม้ ตวั ลงสมั ผสั เรือนผมที่หอมกรุ่นน้นั อยา่ งวอ่ งไว สิธารซัดเผียะเขา้ ที่ท่อนแขนล่าสัน ก่อนจะผลกั ร่างที่นวั เนียอยูใ่ ห้ห่างออก หากสีชมพูระเร่ือท่ีปรากฏ บนใบหนา้ ของเธอกท็ าใหฝ้ ่ ายลอบโจมตียมิ้ กวา้ งอยา่ งสุขสมอารมณ์หมาย “ ประเด๋ียวเถอะ..คุณพอ่ ข้ึนมาเห็นล่ะก็..ซ่ีโครงเหน็บฝาแน่ๆ..” “ เป็นยงั ไง..ซี่โครงเหน็บฝา.. “ นกั เรียนดนตรียงั คลอเคลียอยใู่ กลไ้ ม่ยอมห่าง คุณครูเลยตอ้ งเขยิบหนี พลางเหลียวซ้ายแลขวา แกลง้ ทาเสียงขู่ “ ก็หมายความวา่ ..ถูกเลาะซี่โครงออกไปเหน็บไวข้ า้ งฝาเรือนนะซิ.. ถอยไป..เร่ิมซอ้ มซะทีซิ..ป่ านน้ีแมก่ บั คุณยายคงสงสัยแลว้ ..ทาไมยงั ไม่ไดย้ ินเสียงขิมซกั ที.. “ วา่ แลว้ ก็ดนั ตวั คน ใกลต้ วั กลบั ไปนง่ั หนา้ เคร่ืองดนตรี ในขณะที่ศิษยเ์ อกส่งสายตากรุ้มกริ่มจนฝงู มดเริ่มส่งสัญญาณเรียกแถว “ ตกลงจะเล่นเพลงอะไร? “ คุณครูถามเบาๆ น้าเสียงส่อความเป็นกนั เองมากข้ึนโดยไม่รู้ตวั
392 “ ซากุระ..ครับ “ ตอบเสร็จก็เร่ิมไล่เสียง แลว้ ซ้อมดว้ ยท่าทางของผูท้ ี่มีทกั ษะทางดนตรี..ดว้ ยใจรัก.. ดว้ ยความสุขอยา่ งแทจ้ ริง หนุ่มญ่ีป่ ุนทบทวนอยสู่ องเที่ยว..ในใจกค็ ิดถึงบา้ น..คิดถึงบิดา นวมปลายขิมที่พรมลง ไปบนเส้นสายเสียงจึงส่อสาเนียงพลิ้วหวานแกมเศร้าสร้อย..จนผฟู้ ังอดสะทอ้ นใจไปดว้ ยไมไ่ ด้ เม่ือซอ้ มจนมน่ั ใจดีแลว้ ทานาบาตะกว็ างไมข้ ิมลงอยา่ งนุ่มนวล ก่อนจะหนั ไปทางคู่หม้นั “ ผมได้รับจดหมายจากคุณพ่อแล้ว ท่านยงั ไม่ทราบเรื่องหม้นั ได้แต่เล่าว่าบา้ นเดิมท่ีนางาซากิ.. ครอบครัวญาติพี่นอ้ งไปมาหาสู่ใกลช้ ิด บา้ นอยูต่ ิดๆกนั ช่วยเหลือพ่ึงพาสะดวกสบาย หลานชายสองคนก็รับ อาสาไปอยูด่ ว้ ย ให้ผมหายห่วง..เงินเดือนของผมท่ีแจง้ ให้โอนจากส่วนกลางไปส่งให้ที่ฐานทพั เรือนางาซากิ พอ่ ก็ไดร้ ับเป็นประจาทุกเดือน...” ประโยคสุดทา้ ยทาใหส้ ิธารเอียงคอมองคูห่ ม้นั ดว้ ยความรู้สึกเห็นใจอยา่ งบอกไม่ถูก..ก่อนจะเอ่ยถาม “ คุณไมไ่ ดบ้ อกท่านหรือวา่ จะหม้นั ? “ น้าเสียงเป็นเชิงต่อวา่ แกมงอนเป็นคร้ังแรก “ บอกครับ..” ทานาบาตะหวั ใจพองฟูเมื่อเธอผูเ้ ป็ นที่รักเห็นความสาคญั ของพิธีหม้นั หมายในคร้ังน้ีท่ี แมเ้ ป็นการส่วนตวั ภายในครอบครัว หากทวา่ มีความหมายอยา่ งยง่ิ ต่อเขาและบิดาท่ีญี่ป่ ุน “ แต่ช่วงที่รู้วนั หม้นั จากคุณยาย กะทนั หนั มาก จดหมายผมคงยงั ส่งไปไม่ถึง แต่ท่านคงดีใจแน่นอนครับวา่ ผมขายออกซะที.. “ คน พดู หวั เราะเบาๆ แกลง้ ยวั่ ใหเ้ ธอยอกยอ้ น ซ่ึงก็ไดผ้ ล “ ไปเที่ยวเร่ขายใครมาบา้ งแลว้ ล่ะ ? “ หญิงสาวขวา้ งคอ้ นใหอ้ ีกดอก “ แหม..ผมพูดเล่นหรอกครับ อยแู่ ต่ในทะเลตลอด..อีกอยา่ ง..ถา้ ไมถ่ ูกใจ..ผมก็ไม่ขายหรอก..จริงๆนะ “ ชายชาญทหารเรือจากแดนอาทิตยอ์ ุทยั ยิ้มหวานพลางเอียงกะเทเร่ราวกบั ถูกแรงดึงดูด..เขา้ หาไรผมคู่หม้นั เลย โดยผลกั ไสแบบไมเ่ ป็นทางการ หญิงสาวตอ้ งรีบตดั บท “ หายไปคร่ึงวนั ..มีอะไรหรือเปล่า ? “ สิธารนึกห่วงบิดา แตอ่ ีกฝ่ ายแกลง้ ทาเสียงออเซาะ “ แหม..กาลงั หวานซ้ึงอยเู่ ชียว..เปล่ียนเรื่องปุบปับเลยนะคร๊าบ..บ..คุณผหู้ ญิง “ ส่งสายตาหยาดเยิม้ จน ฝงู มดพากนั วงิ่ ใหพ้ ล่าน กวา่ จะตอบได้ “ ท่านรองแม่ทพั เรียกผมไปสั่งงานตามปรกติ เป็นห่วงผมเหรอ ? “ “ ใครบอก..” สิธารแกลง้ ขดั ข้ึน.. ทางกองทพั คงคิดวา่ ท่านครูไม่กลา้ หืออยูแ่ ลว้ เพราะชลพทั ธ์อยูใ่ นกา มือแม่ทพั ที่ญี่ป่ ุน ส่วนบิดากบั ลูกนอ้ งที่ขอทางานทางฝ่ังบางสวนกลางเพื่อวางแผนยุทธศาสตร์ป้องกนั อ่าวไทย จากการลอบวางระเบิดสนามแม่เหลก็ ใตน้ ้าของทางฝ่ ายสัมพนั ธมิตร หวั หนา้ อู่ทางฝั่งน้ีก็มีท้งั สรรพาวธุ และกอง กาลงั ทหารที่สามารถควบคุมดูแลไดท้ ุกฝีกา้ ว.. เมื่อคิดมาไดถ้ ึงตรงน้ี.. เธอก็เผลอยมิ้ ออกมาดว้ ยความเบาใจ “ ยมิ้ อาราย..คบั ? คุณผหู้ ญิง “ โอกาสทองอยกู่ นั สองตอ่ สอง หนุ่มเหนา้ จึงกระแซะสาวเจา้ ต่อ
393 “ อาราย..ลากเสียงอีกแลว้ นี่แน่ะ.. “ คุณครูผขู้ ยนั เปิ ดการเรียนการสอนภาคฉุกเฉินซดั ที่แขนศิษยย์ ียวน อีกหน่ึงเผยี ะ ก่อนจะช้ีออกไปนอกระเบียง “ โน่น..คุณพอ่ กบั นายธงและคุณยอด..เดินมาโน่นแลว้ คุณยกขิมลง ไปขา้ งล่างไดแ้ ลว้ ..” สั่งพลางนงั่ คุกเข่าจะเอ้ือมไปหยบิ ฝาครอบ แต่ก็โดนฉกฉวยทาแทนโดยนายทหารหนุ่มท่ี ยมิ้ ละไมพลางรับคาอยา่ งสุขใจ “ ยนิ ดีรับใชค้ ร๊าบ..บ..คุณผหู้ ญิง..” ก่อนจะควา้ ไปครอบเคร่ืองดนตรีแลว้ ยกข้ึน อยา่ งทะมดั ทะแมงเดินนาลงไปขา้ งล่าง คืนฉลองหม้นั ณ เรือนริมน้า อุน่ หนาฝาคง่ั ไปดว้ ยแขกเหร่ือท้งั ไทยและญ่ีป่ ุนอยา่ งเป็ นกนั เอง หมออิโต ซูบาซะ และนายทหารเสนารักษ์สามนายนงั่ ถดั จากหัวหนา้ อู่ หลงั อาหารก็ถึงเวลาขบั ร้องประโคมดนตรีโดย บิดาเป็ นผูร้ ้อง บุตรสาวเล่นขิมส่งทานองให้ เพลงแรกคือลาวคาหอมอตั ราสองช้นั โดยฝี มือช้นั ครูนกั กวีทาง สกั วา คือ...จา่ เผน่ ผยองยงิ่ ...ผมู้ ีปฏิภาณดี แต่งสดๆดน้ ออกมาดว้ ยบรรยากาศที่ร่มเยน็ เป็ นใจ ส่วนเพลงท่ีสองก็ หวานซ้ึงพอๆกนั คือ..เพลงพดั ชาอตั ราสองช้นั เสียงร้องท่ีทุม้ นุ่มกงั วานประสานรับกบั ท่วงทานองของดนตรี อยา่ งไดจ้ งั หวะจะโคน คุณสิรีน้าตาซึม..เป็นรางวลั ชีวติ ท่ีคุม้ คา่ ..สมกบั การรอคอยมาเน่ินนาน... ส่งท้ายงานฉลองหม้นั ด้วยการแสดงฝี มือของเรือเอก ทานาบาตะ เด่ียวขิมเพลงพ้ืนบา้ นของญี่ป่ ุน.. ซากุระ..ซ่ึงก็ไดร้ ับการปรบมือจากแขกเหรื่อโดยพร้อมเพรียงกนั คุณชอบเป็ นผูก้ ล่าวให้พรคู่หม้นั ในนามฝ่ าย ไทย และแปลเป็ นภาษาญ่ีป่ ุนด้วย จากน้ันหมออิโต ซูบาซะ ก็ลุกข้ึนให้พรบ้างในนามเพื่อนทหารและ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของหวั หนา้ อู่ เป็นค่าคืนแห่งสัมพนั ธไมตรีอนั ดียง่ิ ระหวา่ งคนสองชาติ เม่ือยกกล่องขิมข้ึนไปเก็บบนเรือนแลว้ คู่หม้นั ท้งั สองก็พากนั ลงไปเดินรับลมตามทางเล็กๆที่คน่ั กลาง ระหว่างแนวไม้ดอก..กลิ่นหอมของพรรณไมย้ ามราตรี..กรุ่นกาจายช่ืนใจ สิธารก้าวข้ึนไปบนศาลาท่าน้า ฉบั พลนั หนุ่มญ่ีป่ ุนที่เดินเคียงกนั มาก็โดดผลุงตามไปอิงแอบอยใู่ กลเ้ รือนผมของคู่หม้นั จนถูกผลกั ออกห่าง “ เด๋ียวเถอะ..นายทหารเรือไทยยกโขยงกลบั จากบา้ นท่านครูมาเห็นเขา้ ล่ะก็.. “ ยงั ไม่ทนั ขาดคา..เธอก็ตอ้ งสะดุง้ เมื่อไดย้ ินเสียงบิดากระแอมกระไออย่างรู้ทนั คู่หม้นั บุตรสาว ก่อนจะ ส่งเสียงบอกกล่าว.. “ ยายหนู..พ่อกบั นายธงและเจา้ ยอด จะกลบั ไปคุยเรื่องงานกนั ต่อ “ พูดไปก็จอ้ งหน้าไอ้ หนุ่มหนา้ มนท่ียนื เอ้ียมเฟ้ี ยมอยู่ แลว้ ก็แกลง้ กาชบั “ อยา่ ชา้ นะลูก พ่อจะรอข้ึนเรือนพร้อมหนู พรุ่งน้ียงั มีงาน ตอ้ งทากนั อีกมากนะลูก “ “ คะ่ คุณพอ่ “ สิธารรับคาบิดาเบาๆ เมื่ออยกู่ นั ตามลาพงั หญิงสาวก็รู้สึกไดถ้ ึงมือล่าสันอบอุ่นของคนใกลต้ วั ท่ีเอ้ือมมาควา้ ขอ้ มือขา้ งที่สวม สร้อยนพรัตน์ เขาจูงเธอไปนงั่ บนยกพ้นื ทา่ น้าใกลห้ วั บนั ไดท่ีเกิดเหตุ..รักแรกพบ..ของท้งั คู่
394 เรือเอก ทานาบาตะ นงั่ พบั เพียบลงกบั พ้ืน ก่อนจะยกขอ้ มือขา้ งน้นั ของเธอข้ึนสัมผสั กบั ริมฝี ปากอย่าง นุ่มนวล ความดื่มด่าแผซ่ ่านแล่นปราดเขา้ ถึงหวั ใจของสิธารจนแทบจะลืมหายใจ คู่หม้นั หนุ่มค่อยๆโนม้ ตวั ข้ึน ประชิดแนบไรผมของผเู้ ป็นที่รัก ประทบั อยา่ งแผว่ เบาหากทวา่ นิ่งและนาน จนสิธารตอ้ งยนั อกเขาออกห่างดว้ ย เกรงวา่ เธอจะใจออ่ นมากไปกวา่ น้ี “ พอเถอะ..ดึกแลว้ ..ตะกี๊ไม่ไดย้ นิ ท่ีคุณพอ่ สง่ั หรือ? “ ตอ้ งทาเสียงแขง็ ใส่ แต่ผูฟ้ ังกลบั ทาเป็ นไม่ไดย้ ิน ยงั คงดมดอมความหอมจากไรผมคู่หม้นั ต่อไปอย่างไม่มีทีท่าจะยุติ เลย โดนผลกั แรงข้ึน..กวา่ จะไดร้ ะยะห่างประมาณหน่ึงคืบ “ ยงั อีก..” ตอ้ งยกระดบั เสียงข้ึน..เอ็ดพอสังเขป “ จะตอ้ งใหแ้ ปลเป็ นภาษาญ่ีป่ ุนม้ยั ? ขืนนานกวา่ น้ี.. เป็นไดโ้ ดนครูมวยลงมาประเคนท่า..จระเขฟ้ าดหาง..ตกน้าป๋ อมแป๋ มไปอีกรอบหรอก..” พดู ไปแลว้ กอ็ ดขาไม่ได้ “ คุณพอ่ ท่านร้องเพลงไดไ้ พเราะจบั ใจมาก..” คู่หม้นั หนุ่มยงั คงอิดออดถ่วงเวลาไปเร่ือยเปื่ อย “ ..ไปไหนมา..สามวาสองศอก..พูดเร่ืองหน่ึง เฉไฉไปอีกเรื่อง..” เธอเองก็เหมือนต่อความยาวสาว ความยดื แบบไม่รีบร้อนเช่นกนั เขา้ ทางหนุ่มที่เป็นปล้ืมเม่ือรู้สึกไดว้ า่ ประตูหวั ใจของเธอเปิ ดรับเขาแลว้ “ แหม.. “ คาน้ีสิธารชอบฟังที่สุด “ แคน่ าทีเดียวเอง...” แกลง้ ยวั่ เยา้ เธอไปเรื่อยๆ “ นาทีญ่ีป่ ุนซิ..อยากถูกเหวยี่ งกระเดน็ ลงไปเล่นน้าตอนดึกหรือไง? ไม่เอาแลว้ ..เดี๋ยวคุณพ่อดุแย.่ .ลุก..” หญิงสาวขยบั ควา้ ขอ้ มือเขาบา้ งพลางฉุดเบาๆ อีกฝ่ ายจาใจทาตามดว้ ยจงั หวะสโลโมชน่ั แบบจงใจ.. “ เป็นอะไร..ลุกยาก..ลุกเยน็ ..เร็ว.. “ สิธารตอ้ งตดั ใจรีบลุกพรวดเหน่ียวตวั เขาตามติดข้ึนมาอยา่ งไม่ค่อย เตม็ ใจนกั เมื่อถึงทางแยก..โดยที่หญิงสาวไม่ทนั ต้งั ตวั เรือเอก ทานาบาตะ ดึงตวั เธอเขา้ มากอดอยา่ งแสนรักอยู่ ครู่หน่ึง ก่อนจะยอมเอ่ยคาอาลาอยา่ งสุภาพเช่นเคย “..โอยาสุมินาไซ..ราตรีสวสั ด์ิ..ครับ คู่หม้นั ของผม “ ทาวนั ทยหตั ถใ์ หเ้ ธอแลว้ จึงวงิ่ หายลบั ไปทางเรือน คุณป่ ู..โรงพยาบาลสนาม..ซ่ึงเป็ นท่ีพกั ของหัวหน้าอู่ ปล่อยให้สิธารยืนตะลึงคิดถึงวงแขนท่ีอบอุ่นของเขากบั สัมผสั อนั แนบแน่นลึกซ้ึงท่ีเธอไม่เคยไดร้ ับมาก่อน... เชา้ วนั รุ่งข้ึน หลงั จากบิดาลงเรือยนตโ์ ดยมีหวั หนา้ อู่ทาหนา้ ที่อารักขาเสมือนหน่ึงเป็ นนายธงฝ่ ายญี่ป่ ุน พร้อมดว้ ยนาวาตรีพอสม นายธงแห่งราชนาวี และ เรือเอกยอดยุทธ์ เพื่อไปปฏิบตั ิภารกิจท่ีฝั่งโน้น สิธารก็เดิน ไปบา้ นทา่ นครู เร่ิมแปลงานอยา่ งจริงจงั เอกสารมากมายรออยใู่ หเ้ ธอช่วยแปล ท้งั ลุงและหลานต่างมีงานทาลน้ มือจนกระทง่ั มีเสียงวทิ ยเุ รียกเขา้ เจตนห์ นั มาทางทา่ นผอู้ าวโุ สเม่ือไดย้ นิ เสียงภาษาญี่ป่ ุน ล่ามใหญ่รีบลุกข้ึนโดย มีหญิงสาวตามไปติดๆ สิธารต้งั ใจเงี่ยหูเตม็ ท่ีเพราะสัญญาณวทิ ยไุ มค่ อ่ ยสม่าเสมอ มีเสียงแทรกแกรกรากอยเู่ ป็ น ช่วงๆ เนื่องจากกระแสลมท่ีแปรปรวน แต่ผรู้ ู้ภาษาท้งั สองก็พอจบั ความไดว้ า่ ..มีขา่ วด่วนจะแจง้ ใหท้ ราบ..
395 สกั ครู่ ก็ไดย้ นิ ภาษาไทยจากปลายทาง..ดว้ ยน้าเสียงท่ีคุน้ หูของทุกคนเป็นอยา่ งดี “ คุณพอ่ ครับ ผม..ชลพทั ธ์ คิดถึงที่สุดเลย คุณพอ่ เป็นยงั ไงบา้ งครับ? “ หญิงสาวดีใจจนเน้ือเตน้ แต่ก็ตอ้ งรักษามารยาท ใหท้ ่านครูโตต้ อบลูกชายก่อน คุณชอบแยม้ ยมิ้ อย่างมี ความสุขก่อนท่ีจะตอบ “ พ่อสบายดี เวลาจบถอ้ ยความ ตอ้ งลงทา้ ยว่า..เปล่ียน..เสมอ จาไวน้ ะลูก เป็ นไง.. หนาวม้ยั ?..เปล่ียน “ “ หนาวครับคุณพอ่ หนาวจน..ฉี่แทบไมอ่ อก..เปล่ียน “ สิธารปิ ดปากกล้นั หวั เราะเอาไว้ ทา่ นครูจึงสัพยอกบุตรชาย “ มีใครคนหน่ึงอยากพูดดว้ ยแน่ะ..เปลี่ยน..” วา่ แลว้ กพ็ ยกั พเยดิ ใหล้ ูกศิษยค์ นเก่งเป็นเชิงอนุญาต “ ฉนั เอง..ชลพทั ธ์ คิดถึงเธอนะ น่ีก็นง่ั ทางานอยกู่ บั คุณลุง งานแปลเยอะมาก สนุกดี..เปลี่ยน..” “ ดีใจจงั ไดย้ นิ เสียงท้งั คุณพ่อและสิธาร คร้ังแรกท่ีไดไ้ ฟเขียวให้พูดวิทยุมาที่ฐานคุง้ กาเหวา่ ฝากดูแล คุณพอ่ ดว้ ยนะ..สิธาร..เปลี่ยน..” “ ไม่ตอ้ งห่วงเลย..สบายใจได้ พูดกบั คุณลุงต่อเถอะนะ..ท่านรอฟังข่าวจากเธออยู่ ..เปล่ียน..” หญิงสาวพลอยยนิ ดีไปกบั ท่านครูซ่ึงมีสีหนา้ สดช่ืนแจ่มใสเบิกบานในอารมณ์เมื่อไดพ้ ูดคุยกบั บุตรชาย พอใหห้ ายคิดถึงลงไดบ้ า้ ง และมีความหวงั จะไดร้ ับข่าวสารทางวทิ ยอุ ีกในคราวต่อๆไป ม้ือเยน็ ที่เรือนริมน้าของคุณยาย นอกจากท่านครูแลว้ กย็ งั มีกานนั และผใู้ หญ่ที่มาร่วมวงดว้ ยเสมอๆ เพ่ือ ปรึกษาหารือกนั เกี่ยวกบั สถานการณ์บา้ นเมืองท่ียงั คงตอ้ งร่วมดว้ ยช่วยกนั คิดอา่ นอยา่ งเตม็ กาลงั “ ปี น้ีส่อเคา้ วา่ น้าจะทว่ มใหญ่ ทา่ นนายพลเลยสั่งต่อเติมยกพ้ืนช้นั ล่าง ก้นั เป็ นหอ้ งทางานและหอ้ งพกั ใหล้ ูกนอ้ ง แถมดีดใหส้ ูงข้ึน..เตรียมการไวล้ ่วงหนา้ “ กานนั ปรารภข้ึนมาก่อน “ มีข่าวจากทะเลจีนใต้ พายุผิดฤดูโจมตีเกาะไหหลา แลว้ ป่ วนมว้ นตวั ลงมาเร่ือยๆ..แถมเรือลาเลียงที่ ไปช่วยขนยุทธปัจจยั ส่งกาลงั บารุงทางภาคพายพั ก็รายงานเขา้ มาวา่ น้ามีตะกอนขุ่นจดั ..พบปลาลอยหัวอยตู่ าม แอ่งต่างๆ กานนั ผูใ้ หญ่ควรแจง้ เตือนชาวสวน ระดมสรรพกาลงั จากท้งั สามบางลงทอ้ งร่องขดุ ลอกใหล้ ึกเตรียม รองรับน้าที่จะไหลหลากมา..ยามสงครามยง่ิ จะตอ้ งช่วยเหลือกนั และกนั ใหม้ ากข้ึน “ พลเรือตรีธรงทิวกล่าว “ ครับๆ “ เจา้ พนกั งานทอ้ งท่ีท้งั สองต่างรับคาทนั ที กานนั เอ่ยแทนผใู้ หญ่ “ ชาวสวนชาวเรือละแวกน้ี รวมท้งั ผมสองคน..โชคดีเหลือเกินท่ีไดท้ ่านผบู้ งั คบั การกบั ทา่ นครูเป็นที่ปรึกษาในภาวะคบั ขนั เช่นน้ี “ “ ไมร่ ู้จะหนกั หนาเหมือนน้าทว่ มปี มะเส็งม้ยั ? เรือกสวนพากนั เสียหาย..ไมผ้ ลสาลกั น้า..กวา่ จะพลิกฟ้ื น ข้ึนมาใหมไ่ ด.้ .กห็ ลายปี อย.ู่ .” ทา่ นเจา้ ของเรือนเอย่ ถามบุตรเขยอยา่ งกงั วล
396 “ คงตอ้ งรอดูฝนสี่ลุ่มน้า..ช่วงเดือนสิงหาคมจากตน้ น้า ต่อดว้ ยน้าฝนเดือนกนั ยายน..วา่ จะตกลงมาเพ่ิม สมทบใหห้ นกั ข้ึนหรือเปล่าครับ ถา้ ลมมรสุมตะวนั ตกเฉียงใตแ้ ละพายหุ มุนจรเคลื่อนเขา้ ในร่องความกดอากาศ ต่าเม่ือไหร่..ก็เมื่อน้นั แหละครับ..ทางฝ่ังเรากาลงั ต้งั ป้อมเตรียมพร้อม ส่วนฝ่ังพระนครซ่ึงเป็ นท่ีลุ่มต่า..ก็เห็น จะตอ้ งใชเ้ รือกนั อีกรอบเหมือนคราวน้าท่วมใหญป่ ี มะเส็งอยา่ งคุณแม่วา่ น่ะครับ “ “ เอาล่ะ..เรื่องน้าท่วม..ได้ความแล้ว หันมาทางสถานการณ์สงครามบา้ งเถอะครับ “ กานันเปิ ด ประเด็นท่ีร้อนแรงกวา่ “ ในมุมมองของท่าน เห็นเป็นอยา่ งไรบา้ งครับ? “ พลเรือตรีธงทิว จิบน้าชาครู่หน่ึง ก่อนท่ีลาดบั ความจากการไตร่ตรองอยา่ งแยบคาย “ ญี่ป่ ุนอาศยั ไทยเป็ นขุมเสบียงอู่ข้าวอู่น้าหลกั ส่งกาลงั บารุงทหาร ทางพม่าก็ยึดย่างกุง้ ไล่องั กฤษ ออกไป แผข่ ยายปี กเขา้ ครองอ่าวเมาะตะมะและมหาสมุทรอินเดีย ถดั จากทะเลจีนใตล้ งมาก็..ทะเลชวา ทะเล ฟิ ลิปปิ นส์ ช่องแคบมะละกา และ อ่าวไทย แลว้ กวาดตอ้ นเชลยศึกจากทุกแนวหนา้ มารวมกบั เชลยท่ีจบั ไดจ้ าก การยดึ ครองบริษทั ห้างร้านของฝ่ ายสัมพนั ธมิตรในไทย เชลยศึกเหล่าน้ีจะถูกลาเลียงส่งไปสร้างทางรถไฟจาก สถานีหนองปลาดุกท่ีบา้ นโป่ ง..เร่ือยไปจนเขา้ เขตแดนพม่าที่สถานีทนั บีอูซายตั .. “ “ ญี่ป่ ุนหวงั ยดึ ครองซีกโลกตะวนั ออกท้งั หมดหรือครับ? “ กานนั หยอดคาถามตอ่ “ มนั ไมง่ ่ายอยา่ งน้นั ซิครับ แมจ้ ะเกณฑ์ทหารไดม้ าก..แต่สภาพภูมิอากาศที่แตกต่างกนั อยา่ งสุดข้วั จะ ทาให้กาลงั พลเหนื่อยลา้ เจ็บป่ วยไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างย่ิงกองเรือท่ีวางแนวยาวเหมือนไข่กบจากซีกโลกท่ี หนาวเหน็บเยน็ ยะเยอื ก..มายงั ซีกโลกที่ร้อนจดั สุดๆ..นอกจากส่งกาลงั บารุงลาบากแลว้ เหล่าทหารเจอหนาวๆ ร้อนๆสะบดั ไปสะบดั มาพาจบั ไข้กนั เป็ นระนาว ส่งผลใหต้ อ้ งโยนเผอื กร้อนให้ทหารไทยลุยเชียงตุงตามลาพงั เพราะกองเรืออนั เกรียงไกรของจกั รพรรดินาวีกาลงั ยุง่ อยกู่ บั แผนเขา้ โจมตีเพ่ือยึดหมู่เกาะปะการัง..ซ่ึงเป็ นพิกดั ยทุ ธศาสตร์ทางทะเลที่สาคญั มาก..ใชต้ ิดต่อเชื่อมโยงระหวา่ งกองเรือสัมพนั ธมิตรกบั ออสเตรเลีย ครับ “ “ ทะเลกจ็ ะยดึ ครอง บนบกก็อา้ ขาผวาปี ก แลว้ กาลงั ทหารจะพอรึ? “ ทา่ นเจา้ ของเรือนเปรยข้ึนมาบา้ ง “ นนั่ น่ะซิครับ “ ผเู้ ป็นบุตรเขยแกลง้ ตอบแบบหายห่วง “ ..หลานญี่ป่ ุนของคุณยาย..เห็นท่าจะตอ้ งฝาก ชีวติ ไวก้ บั แผน่ ดินไทย..อยา่ งที่มนั ลนั่ วาจาเอาไว.้ .” “ ชะรอยท้งั ดว้ ยบุญวาสนาและชะตาฟ้าลิขิต..จู่ๆ เขาเกณฑ์ให้มากบั กองทพั .. เลยมาตกหลุมรักแม่สาว เรือนน้ี.. “ ท่านเจา้ ของเรือนมีสีหนา้ ครุ่นคิดเมื่อนึกถึงความสุภาพอ่อนโยนของผูถ้ ูกพาดพิง ความกงั วลทาให้ ตอ้ งเอ่ยปากถามออกมาดว้ ยความห่วงใย “ คุณทานาบาตะ..พอจะอา่ นสถานการณ์สงครามออกอยา่ งที่ธงทิวประเมินไวม้ ้ยั ? “
397 “ คงยงั นึกไปไมถ่ ึงข้นั น้นั หรอกครับ..คุณแม่ เพราะกองทพั ญี่ป่ ุนพยายามปิ ดข่าวร้ายและความสูญเสีย ต่างๆ..ไม่ใหท้ หารผนู้ อ้ ยล่วงรู้..เกรงจะขวญั หนีดีฝ่ อเข่าอ่อนกนั หมด จึงกระจายแต่ข่าวดีเท่าน้นั พวกเราทุกคน ในวงสนทนานี่กช็ ่วยๆกนั ดว้ ยนะครับ ไวใ้ ห้ไอเ้ จา้ ลูกหมา..มนั รู้เองจะดีกวา่ ยายหนูดว้ ยนะลูก อยา่ แพร่งพราย ใหค้ ู่หม้นั เสียกาลงั ใจ..การณ์ขา้ งหนา้ จะเกิดอนั ใดข้ึนแก่ชีวติ ของท้งั เขาและเรา..ก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ ฉะน้นั ในยาม ที่ยงั มีชีวติ อยู่ ก็ควรใชเ้ วลาใหค้ ุม้ ค่า..เก้ือกลู ตอ่ กนั ไว.้ .จะไดม้ ีความทรงจาท่ีดีใหย้ อ้ นนึกถึง..” สมญาท่ีบิดาเรียกขานอยา่ งเอ็นดู..ไอเ้ จา้ ลูกหมา..รวมท้งั ถอ้ ยความความห่วงใยในตวั วา่ ที่บุตรเขย เรียก น้าตาแห่งความปลาบปล้ืมจากท้งั สิธารและคุณสิรี หญิงสาวคลานเขา้ ไปกราบเทา้ บิดาดว้ ยความต้ืนตนั ใจ “ หนูขอบพระคุณแทนเขาดว้ ยค่ะ “ “ บุญรักษานะลูก..” ใหพ้ รบุตรสาวเสร็จก็หนั ไปเอย่ ตอ่ กบั ผหู้ ลกั ผใู้ หญ่ท่ีนง่ั ฟังอยู่ “ ไอเ้ จา้ ลูกหมามนั เก่งตรีโกณมิติ..ผมจะใหม้ นั ลองคานวณพิกดั เป้าหมายระเบิดแม่เหล็กท่ีเรือฝ่ ายสัมพนั ธมิตรจะลอบเขา้ มาวางใน อา่ วไทย วา่ ตรงกบั ท่ีผมคะเนไวห้ รือไม.่ .ตวั เลขไทยกบั ของญ่ีป่ ุน..อยา่ งนอ้ ยๆกน็ ่าจะใกลเ้ คียงกนั ..” “ ไอเ้ วรตะไล..หาเหามาใส่หวั ..” กานนั ทาเสียงประชด “ กองทพั ญี่ป่ ุนยกพลข้ึนบกตามแนวชายฝั่ง.. แต่ไมค่ ิดปกป้องอา่ วไทย กลบั ปล่อยใหเ้ รามะงุมมะงาหราคลาหาทุ่นระเบิดใตน้ ้าเอาเอง เหมือนศึกเชียงตุงเลย.. พอรู้วา่ เส้นทางทุรกนั ดารเหมือนลุยขมุ นรก เลยโยนท้งั หนามท้งั ทากใหท้ หารไทยจมโคลนจมเลนจบั ไขป้ ่ า..” “ ใช่ครับ กานนั เราอยู่ของเราดีๆ ญ่ีป่ ุนมาชกั ศึกเขา้ บา้ น.. แลว้ ทิ้งขวา้ งหน้าตาเฉย..ไม่มีเรือกวาดทุน ระเบิดมาสนบั สนุนแมแ้ ตล่ าเดียว ” นายพลเรือฉุนกวา่ “ ยงั นบั วา่ โชคเขา้ ขา้ งท่ีอ่าวไทยต้ืนมาก เรือสัมพนั ธมิตร มีขนาดใหญ่ จึงลาบากที่จะซอกซอนเขา้ มา เราเพียงแต่คานวณหาพิกดั ที่ลึกสุด..น่าจะเลยตากใบข้ึนมาไม่มาก.. ไอเ้ จา้ ลูกหมามนั ถนดั การดิ่งวดั พิกดั ความลึกในทะเล..” ยงั ไม่ทนั จบความก็โดนทะลุกลางปลอ้ งข้ึน “ คุณคะ..ลูกหมาสามตวั แลว้ ..นะคะ “ คุณสิรีทนฟังมานานแลว้ ..คนั ปากยิบๆ ในท่ีสุดก็อดขวางสามี ไมไ่ ด้ พลางขวา้ งคอ้ นแถมใหด้ ว้ ย เรียกเสียงฮาครืนในวงสนทนา โดยเฉพาะกานนั หวั ร่อลนั่ ไปสามบาง “ นนั่ ๆ..เอาแลว้ ไง..วา่ ที่แมย่ าย..ติง..วา่ ที่พอ่ ตา..ใหส้ มญา..วา่ ที่ลูกเขย..ไม่พอหู..” “ ผมถือคติ.. กระเซา้ แม่ของลูก.. วนั ละนิด.. จิตแจ่มใส..ครับ..” ผเู้ ป็ นพอ่ ของลูกหวั เราะอยา่ งรื่นรมย์ ก่อนจะลุกข้ึนพร้อมลูกนอ้ ง หิ้วโกร่งตะเกียงเจา้ พายุ เดินไปส่งคุณชอบท่ีบา้ นคุง้ กาเหวา่ เช่นเคย ส่วนไฟฉาย ตอ้ งเก็บไวใ้ ชใ้ นยามฉุกเฉินจาเป็นจริงๆเทา่ น้นั เมื่อช่างจ่อยและลูกมือขยายต่อเติมช้ันล่างของเรือนริมน้า..ก้นั ห้องหับเสร็จเรียบร้อย วอร์รูมผสม ระหวา่ งคณะนายทหารเรือไทยกบั หวั หนา้ อู่ญี่ป่ ุน กไ็ ดเ้ ร่ิมภารกิจวางแผนพทิ กั ษอ์ า่ วไทยอยา่ งเคร่งเครียด
398 วนั หน่ึงขณะที่สิธารนงั่ แปลงานกบั คุณชอบอยทู่ ี่บา้ นคุง้ กาเหวา่ ลุงสนก็วงิ่ หนา้ ตาต่ืนมาส่งขา่ วดี “ คุณชลพทั ธ์มา..ครับ เห็นลิบๆแต่ไกลบนเรือยนต.์ . “ ไดฟ้ ังแคน่ ้นั ..สิธารกร็ ีบลุกทนั ที..ออกไปรอท่ีท่าน้า ชลพทั ธ์กา้ วพรวดข้ึนบนศาลา จบั มือเพอื่ นสาวเขยา่ ดว้ ยใบหนา้ แจม่ ใสไร้ร่องรอยขนุ่ หมองใดๆ หญิงสาวโล่งใจอยา่ งที่สุดท่ีสหายเก่าแต่เยาวว์ ยั ทาใจไดแ้ ลว้ จริงๆ “ สิธาร..เป็ นไง? หม้นั แลว้ ใช่ม้ยั ? “ ถามเรียบๆ..ปราศจากอารมณ์ข่นุ เคืองใดๆ ทาให้ไดร้ ับความเห็น ใจจากเพ่อื นสาว เธอบีบมือเขาอยา่ งนุ่มนวล “ ชลพทั ธ์..ฟังให้ดีนะ ไม่วา่ จะเกิดอะไรข้ึนต่อไปในวนั ขา้ งหนา้ ฉนั ก็ยงั คงมีความรู้สึกผูกพนั กบั เธอ อยา่ งไม่มีวนั เปล่ียนแปลง เธอคือเพื่อนสนิทท่ีสุดของฉนั ..ภาพความทรงจาในวยั เด็กกบั สายน้าหนา้ บา้ นเรา..มี เธอคนเดียวท่ีอยู่ในภาพเหล่าน้นั นะ..ไม่มีใครลบเลือนไปจากความคิดคานึงของฉันได้ ขอให้รู้ว่า..ฉันห่วง ความรู้สึกของเธอเสมอนะ..ชลพทั ธ์ “ คนฟังน้าตาคลอ..บีบมือเบาๆตอบเพอื่ นคนสาคญั ในชีวติ “ ขอบใจนะ..สิธาร อยา่ งนอ้ ยๆเรากอ็ ่ิมเอมใจวา่ ..ไม่มีใครมาแยง่ ตาแหน่งที่อยใู่ นภาพแห่งความทรงจา ของเธอได้ เราไม่มีอะไรคา้ งคาอยูใ่ นใจอีกแลว้ ..” ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบพลเรือนกลาโหมช้นั เอก..กม้ ลง ถอดบูต๊ ยาววางไวห้ นา้ ประตู “ คิดถึงคุณพอ่ จงั เลย ขอเขา้ ไปกอดพอ่ ก่อนนะ “ ฝ่ ายลุงสนรีบแจวอา้ วไปส่งขา่ วที่เรือนริมน้า ดว้ ยเหตุน้ีเพยี งชว่ั ครู่..พลเรือตรีธงทิวจึงตามมาสมทบดว้ ย ตรงรี่เขา้ สวมกอดหลานชาย..ทกั ทายดว้ ยจิตใจท่ีเบิกบาน “ ชลพทั ธ์ อาดีใจยงิ่ กวา่ ไดแ้ กว้ คิดถึงจริงๆ มาคราวน้ีไดพ้ กั กี่วนั ล่ะลูก “ “ ท่านแมท่ พั มีราชการลบั ครับ เลยส่งผมกลบั มาพกั ยาว ใหน้ ง่ั แปลงานกบั คุณพอ่ ที่ฝ่ังน้ีไปก่อน..ครับ “ “ เยยี่ ม..ง้นั คืนน้ีตอ้ งฉลองกนั ซกั หน่อย ไอเ้ จา้ หวั หนา้ อู่ตวั ดี..มนั พกั อยทู่ ่ีเรือนคุณป่ ู..โรงพยาบาลสนาม รู้จกั กนั ไวเ้ ถอะนะลูก มนั กส็ งบเสงี่ยมเจียมตวั อยหู่ รอก..” “ ขอบพระคุณครับ “ ชายหนุ่มยกมือไหวผ้ ูท้ ่ีตนเคารพนบั ถือเสมือนญาติแทๆ้ “ ผมก็อยากรู้จกั เขา เหมือนกนั ท่ีจริงเรากร็ ุ่นๆเดียวกนั เพียงแต่ตา่ งชาติตา่ งภาษากนั เทา่ น้นั “ “ อาขอบใจและดีใจที่หลานของอาเป็ นลูกผชู้ ายตวั จริง..” จบั ไหล่ท้งั สองของหลานรักเขยา่ เบาๆเป็ น เชิงเห็นใจ “ ถา้ อามีเพ่อื นแทอ้ ยา่ งชลพทั ธ์ คงปล้ืมใจไม่นอ้ ยไปกวา่ ยายหนูแน่ๆ “ “ เจา้ สน “ พลเรือตรีธงทิว หนั ไปสง่ั บริวาร “ รีบไปเรียนคุณผหู้ ญิงกบั คุณยายวา่ หลานรักกลบั มาแลว้ ค่าน้ีตอ้ งฉลองใหส้ มกบั ความคิดถึง จากน้นั ก็วงิ่ ไปส่งข่าวกานนั กบั ผใู้ หญ่บา้ นใหม้ าร่วมวงดว้ ย “
399 “ ขอรับ กระผม “ ลุงสนรับคา แตพ่ อกาลงั ต้งั ท่าจะลุกข้ึนก็ไดร้ ับคาสง่ั เพ่มิ เติม “ เดี๋ยวก่อน..อยา่ ลืมบอกไอเ้ จา้ ลูกหมาดว้ ย มากินขา้ วเยน็ ใหใ้ ส่ชุดลาลองมานะ “ สง่ั ความครบถว้ นแลว้ กห็ นั มาทางหลานชาย “ สถานการณ์ที่ญี่ป่ ุน เป็นไงบา้ งลูก? “ “ โตเกียวเร่ิมถูกทิ้งระเบิดแลว้ ครับ ท่านนายกฯโตโจ..โกรธจดั ..เลยเร่งยดึ ครองแปซิฟิ กใต้ “ “ บริเวณน้นั เป็ นสามเหล่ียมยุทธศาสตร์ทางทะเลท่ีสาคญั มาก..หมู่เกาะปะการัง..ปอร์ต มอร์สบ้ี..และ.. หมู่เกาะโซโลมอน “ ผูเ้ ป็ นอาอธิบาย “ ถ้าญี่ป่ ุนยึดครองไดห้ มดก็จะตดั ขาดการติดต่อระหว่างกองเรือชาติ สมั พนั ธมิตร ยง่ิ ถา้ สยายปี กกวา้ งข้ึนไปอีก กจ็ ะไดเ้ กาะเลก็ เกาะนอ้ ยเป็นฐานยอ่ ยส่งกาลงั บารุงเพิม่ เติมสนบั สนุน ยทุ ธนาวีใหญ่สมรภูมิต่อไป..คือ..มิดเวย.์ .และ..เกาะกวม ที่เปรียบเสมือนขาท้งั สองขา้ งของสหรัฐอเมริกาท่ียืน จงั กา้ ผงาดอยใู่ นแปซิฟิ ก จุดแตกหกั ตดั สินการแพช้ นะในสงครามคร้ังน้ีก็อยตู่ รงพกิ ดั ..มิดเวย.์ .น่ีแหละลูก “ “ รัฐบาลญี่ป่ ุนกาลงั เตรียมจดั ..การประชุมวงศไ์ พบูลยแ์ ห่งมหาเอเชียบูรพา..เพื่อร่วมกนั ขจดั ฝร่ังชาติ ตะวนั ตกใหพ้ น้ จากการยดึ ครองตกั ตวงผลประโยชน์จากภูมิภาคเอเชีย งานน้ีใชห้ ลายภาษาครับ ผมรอคาส่ังให้ บินกลบั ไปช่วยงานท้งั แปลและเป็นล่ามในท่ีประชุมดว้ ยครับ “ “ ชลพทั ธ์เปรียบเสมือนตวั ประกนั ของคุณพ่อกบั อาท่ีอยูท่ างน้ี..ถูกญ่ีป่ ุนล่ามเอาไวไ้ ม่ให้สะดวกในการ ลอบช่วยฝ่ ายสัมพนั ธมิตรอย่างเต็มตวั ฉะน้นั ช่วงท่ีกินน้าใตศ้ อกน้ี..ก็รักษาเน้ือรักษาตวั ไปก่อน เขาใชใ้ ห้ทา อะไรกท็ าไปเถิด คิดซะวา่ เป็นโอกาสทอง..ไดฝ้ ึ กปรือการแปลสารพดั ภาษาในยามสงคราม จดบนั ทึกประจาวนั เล่าประสบการณ์ไวถ้ ่ายทอดใหค้ นรุ่นหลงั ไดร้ ับรู้..เป็ นจดหมายเหตุที่จะมีคุณค่ามากในภายภาคหนา้ “ พลเรือ ตรี ธงทิว ให้ขอ้ คิดก่อนท่ีจะผอ่ นคลายอารมณ์หลานชายดว้ ยการหนั เหไปพูดเร่ืองเบาๆบา้ ง “ เดี๋ยวตามอาไป กราบคุณยายเอาฤกษเ์ อาชยั ชลพทั ธ์น่าจะทอ้ งข้ึนนะเพราะคุณอาผหู้ ญิงบ่นคิดถึงวลีเด็ด..อยา่ เซมานะ ไม่ง้นั กูจะ เตะ..ของหลานชายอยบู่ ่อยๆ “ พาดพิงถึงคูช่ ีวติ แบบติดตลก พลอยทาใหผ้ ฟู้ ังร่วมหวั เราะไปดว้ ย เม่ือเดินไปถึงยกพ้ืนช้นั ล่าง ชลพทั ธ์ก็คลานข้ึนไปกราบท่านเจา้ ของเรือนซ่ึงลูบหนา้ ลูบหลงั หนุ่มบาง สวนกลาง..ดว้ ยความยนิ ดีปรีดา “ ไดก้ ลบั มาบา้ นซะทีนะ ยายสวดภาวนาทุกวนั ใหห้ ลานปลอดภยั ..” “ ขอบพระคุณครับ ผมไดร้ ับอนุญาตใหก้ ลบั มาพกั ชว่ั ระยะหน่ึง..รอคาสั่งใหก้ ลบั ไปทางานต่อครับ “ “ ดูแขง็ แกร่งข้ึนเป็นกอง ไปโน่นกินอะไรกนั จะ๊ ? “ คุณสิรีสมกบั เป็นแมศ่ รีเรือน ห่วงแต่เรื่องปากทอ้ ง “ กอ็ าหารญี่ป่ ุนน่ะครับ..คุณอา “ ตอบพลางอมยมิ้ “ แลว้ ไม่เล่ียนหรือจะ๊ ? ไม่มีเปร้ียวไมม่ ีเผด็ เลย “ “ กอ็ าศยั ..โชย.ุ .เหยาะใส่ขา้ ว และ..ผกั ดองญ่ีป่ ุน..พอแกข้ ดั ไดค้ รับ “
400 “ ดีนะท่ีเป็นคนกินง่าย..ไปไหนตอ่ ไหนกเ็ ลยไมเ่ ป็นทุกขก์ บั ใครเรื่องอาหารการกิน แลว้ นี่จะตอ้ งไปอีก กี่คร้ังจะ๊ ? “ คุณสิรีถามดว้ ยความห่วงใย..จิตวญิ ญาณของความเป็นแม่..ใหค้ วามอบอุน่ แก่หลานชายเสมอมา “ คงจะตอ้ งบินไปบินมาอีกหลายเท่ียวครับ ท่ีญี่ป่ ุนขาดล่ามหลายภาษาในที่ประชุมร่วม..” ชลพทั ธ์ชะงกั เม่ือพลเรือตรีธงทิวพานายทหารหวั หนา้ อู่เขา้ มาแนะนาตวั “ เอา้ ..รู้จกั กนั ไวซ้ ะนะ น่ีหลานชายที่รักยงิ่ ของฉนั คุณชลพทั ธ์ เพ่ือนสนิทของสิธาร “ พลางหนั ไปทาง ชายหนุ่มฝ่ ายไทย “ นี่ไงลูก..ไอเ้ จา้ ตวั ดี.. “ เนน้ สมญา..ยวั่ เยา้ คุณสิรีใหข้ วา้ งคอ้ นใส่อีกดอก ทนั ทีที่เรือเอก ทานาบาตะ ไดฟ้ ังประโยคแรกจากการทกั ทายของบุตรชายทา่ นครู กอ็ ดช่ืนชมไมไ่ ด้ “ สาเนียงคุณชลพทั ธ์ ถา้ ไม่มองหนา้ ..ตอ้ งนึกวา่ เป็นคนญ่ีป่ ุนเลยครับ “ “ คุยกนั ไปก่อนนะจ๊ะ เด๋ียวอาจะลงไปเก็บดอกไมใ้ ส่พาน ให้ชลพทั ธ์ถือกลบั ไปไหวพ้ ระที่บา้ น..ไป มาลาไหว.้ .เป็นสิริมงคลท้งั ใจกาย..นะหลานรัก..” วา่ แลว้ ก็ลงจากยกพ้ืน..ขยบิ ตาใหส้ ามีเดินตามไปดว้ ย ใหเ้ วลา หนุ่มท้งั สองชาติไดแ้ ลกเปล่ียนทศั นคติกนั ตามสบาย เยน็ วนั น้นั ท่ีทา่ น้า ท่านเจา้ ของเรือนและคุณสิรีนงั่ เป็ นผูช้ มอยบู่ นศาลา ลุงสนนงั่ อยขู่ า้ งๆบนั ไดเหมือน เคย ในคลองมีพลเรือตรีธงทิว สิธาร ชลพทั ธ์ และ เรือเอก ทานาบาตะ เป็นคร้ังแรกท่ีลงน้าดว้ ยกนั “ หา้ มส่งภาษาญ่ีป่ ุนคุยกนั นะ..เราไม่รู้อยคู่ นเดียว เสียเปรียบนี่..” หวั หนา้ ครอบครัวดกั คอลูกหลาน พอดีคุณชอบเดินตามมานง่ั บนศาลาดว้ ย ผอู้ าวโุ สท้งั สามต่างแยม้ ยมิ้ เมื่อเห็นภาพตรงหนา้ “ ท้งั ชลพทั ธ์ หนูสิธาร และคุณทานาบาตะ พวกเขาดูเขา้ กนั ได.้ .ผมก็สบายใจครับ การณ์ขา้ งหนา้ จะเป็ น เช่นไร..ไม่มีใครทานายทายทกั ได้ แต่วนั น้ีก็เป็นนิมิตรหมายที่ดี..เราตามดูกนั ไปวนั ต่อวนั กพ็ อ.. “ “ คุณชอบคิดไดอ้ ยา่ งน้ี..กเ็ บาสบายกนั ทุกฝ่ าย..” คุณยายพยกั ยมิ้ อยา่ งพงึ พอใจใหท้ ่านครูของหลานสาว “ ช่วงท่ีหนุ่มสองชาติคุยกนั ..เทา่ ท่ีจบั ตามองก็เห็นถอ้ ยทีถอ้ ยโตต้ อบกนั เป็ นอนั ดี โดยเฉพาะคุณทานาบาตะ..คง สานึกวา่ เขา้ มาอยา่ งศตั รูผูบ้ ุกรุกแทๆ้ แต่กลบั ได.้ .ใจ..แม่สาวเรือนริมน้า..จึงเจียมตวั อ่อนน้อมเขา้ หาเพ่ือนสนิท ของเธอ..จะเอ้ือนจะเอ่ยอนั ใดออกมาก็ดูเกรงอกเกรงใจสงบเสงี่ยม..ขา้ งหนุ่มบางสวนกลางก็ไม่ไดท้ าเข่ืองใส่ คุณพอ่ อบรมสงั่ สอนมาดี ชลพทั ธ์จึงเป็นผทู้ ี่สมควรไดร้ ับการยกยอ่ งในน้าใจอนั ประเสริฐ นี่แหละคือความรักที่ บริสุทธ์ิ..ปราศจากเงื่อนไข ไม่หวงั ผลตอบแทน..แมน้ มิไดค้ รอบครอง..ก็ยงั คงความรักน้นั ไวด้ ว้ ยการเสียสละ อย่างยิ่งยวด ยอมรับมิตรไมตรีจากผูม้ าทีหลงั แต่สมหวงั ..ไม่ใช่ชายอกสามศอกทุกคนจะปลงใจได้เช่นน้ี.. หลานชายของยายช่วยคลี่คลายสถานการณ์ดว้ ยการออมชอมกนั ทาให้ผูห้ ลกั ผูใ้ หญ่โล่งใจ หาไม่แลว้ ก็คงจะ มองหนา้ กนั ไมต่ ิดไปอีกยาวนานเป็นแน่ “ ทา่ นเจา้ ของเรือนสรุปประเด็นการสนทนา
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
