นิทาน หนูบ้านกับหนูนา

ในเชา้ อนั สดใสวนั หน่ึง หนูบา้ นท่ีอาศยั อยใู่ นตวั เมืองอนั แสนวนุ่ วายไดอ้ อกเดินทางไปเยย่ี มหนูนาท่ี ชนบท ซ่ึงตวั เขาเองก็ไม่ไดก้ ลบั ไปท่ีนน่ั มานานหลายปี มนั เดินรอนแรมแบบไมพ่ กั จนตะวนั ตกดิน ในที่สุดก็มาถึงบา้ นของหนูนา ท้งั 2 เจอหนา้ กนั กเ็ ขา้ มาโผกอดทกั ทายอยา่ งดีใจ \"พหี่ นูบ้าน เป็ นอย่างไรบ้าง ฉันคิดถงึ พเ่ี หลือเกนิ ไม่ได้พบกนั ต้ังหลายปี \" หนูนากล่าวทกั อยา่ ง อารมณ์ดี \"พสี่ บายดีน้องหนูนา กนิ อม่ิ อยู่สบาย อยู่ในเมืองจะทาอะไรกส็ ะดวกไปหมด\" หนูบา้ นตอบแบบ ภูมิใจ \"ดีจริงทไี่ ด้ยินอย่างน้ัน... มา ๆ เข้าบ้านกนั ก่อนพ่ี ฉันเตรียมอาหารไว้มากมาย พเ่ี หนื่อยมาท้งั วนั คงหวิ แย่\" หนูนาเชิญชวนใหเ้ ขา้ มาขา้ งในโพรงไมร้ ิมชายนาน่าพกั ผอ่ นของตน

พอเขา้ มาในโพรงไม้ อาหารที่หนูนาจดั ไวอ้ ยา่ งดีกลบั มีเพยี งขา้ วสาร ธญั พชื และผลไมเ้ พยี งเลก็ นอ้ ย ไม่ไดม้ ีอาหารน่ากินเหมดท่ีหนูเมืองคิดเอาไว้ \"โธ่ หนูนาน้องพ่ี น่เี ธอกินอาหารพวกนไี้ ปได้อย่างไรกนั วนั ๆ ไม่เคยได้กนิ ของทีด่ กี ว่านีเ้ ลยหรือ\" หนูบา้ นหนั มาถามหนูนาดว้ ยสีหนา้ แสนห่วงใย \"ฉันว่านกี่ ด็ แี ล้วนะพ่ี อาหารแต่ละอย่างคุณภาพดี ๆ ท้งั น้ัน ขนาดคนเมืองยังมารับไปขายเลย\" เสียง ของหนูนาตอบกลบั แบบแผว่ เบา ดว้ ยความรู้สึกอายที่วา่ อาหารน้นั ไมถ่ กู ใจแขกผมู้ าเยอื น \"เอาอย่างนี้ เดย๋ี วเราเข้าเมืองไปเท่ยี วบ้านพก่ี นั รับรองว่าจะมีของกนิ คุณภาพดีมากมายให้เธอได้กนิ อย่างสุขสบาย\" พอหนูนาพูดจบ ท้งั 2 กก็ ินอาหารแลว้ เขา้ นอน เมื่อพระอาทิตยฉ์ ายแสงมา พวกเขา จึงออกเดินทางไปยงั ในเมืองทนั ที

เมืองคร้ังแรกก็รู้สึกแปลกใจเลก็ นอ้ ยวา่ บา้ นไม่อึดอดั หรืออยา่ งไร ที่ตอ้ งอยแู่ คใ่ นรูแสนคบั แคบของ ชุมพี่หนูบา้ น เม่ือถึงบา้ นในเมืองอนั แสนคบั แคบแตเ่ ตม็ ไปดว้ ยขา้ วของทนั สมยั หนูนาท่ีเพ่งิ เขา้ มา ในชนเมืองแบบน้ี หลงั จากนง่ั ไดส้ กั พกั หนูบา้ นก็ถืออาหารละลานตามาพร้อมเสิร์ฟตอ้ นรับแขก มีท้งั ขนมเคก้ ชีส นม เนย อาหารอยา่ งดีแบบท่ีหนูนาไมเ่ คยเห็นมาก่อน \"โอ้โห! พหี่ นูบ้าน พไี่ ด้กนิ ของดอี ย่างนที้ กุ วันเลย หรือจ๊ะ\" หนูนาร้องออกมาดว้ ยเสียงตื่นเตน้ \"ใช่แล้วน้องพี่ กเ็ ธออยู่ชนบทได้กนิ แต่ของไม่ดี อยู่ในเมืองแบบพน่ี ี่สิ ชีวิตที่ใคร ๆ กอ็ ยากมกี นั \" หนูบา้ นพดู จบก็มีเสียงแปลก ๆ ดงั ข้ึนมาทนั ที \"เหมียว เหมียว !\"

ทนั ใดน้นั เอง แมวร่างใหญก่ โ็ ผล่เขา้ มาขา้ งโต๊ะอาหาร หนู 2 ตวั ตา่ งวิง่ หนีกระเจิดกระเจิงดว้ ยความ ตกใจ หนูนาวงิ่ ไปซ่อนตวั ในถงั ขยะอนั เหมน็ เน่า นง่ั ตวั สั่นเทาตรงน้นั หลายชว่ั โมงแลว้ คอ่ ยกลา้ เดิน ออกมา “น้องหนูนา หนเี ร็ว” หนูบา้ นตะโกนบอกหนูนาดว้ ยนา้ เสียงหวาดกลวั และตกใจเป็นอยา่ งมาก จากน้นั ท้งั สองจึงแยกยา้ ยกนั ไปหลบซ่อนจากเจา้ แมวคนละทิศคนละทาง

เมื่อเจา้ แมวน้นั หายไป ท้งั สองจึงออกมาพบกนั \"น้องหนูนา !\" เสียงหนูบ้านตะโกนดงั ลน่ั มาแต่ไกลเมื่อได้เห็นหน้าหนูนา \"ไปหลบที่ไหนมา พน่ี ึก ว่าโดนเจ้าแมวนั่นคาบไปเสียแล้ว\" \"ฉันหลบอย่ทู ี่ถังขยะเหม็นเน่ามา ฉันกลวั เหลือเกินพ่ี อยากกลบั บ้านเตม็ ทีแล้ว\" หนูนาตอบดว้ ย เสียงส่นั เครือ \"แต่ที่น่ีมีของดี ๆ รอให้เธอมากนิ อกี มากมายเลยนะ\" หนูบา้ นกลา่ วร้ังไว้ \"ของดีแค่ไหนฉันกก็ นิ ไม่ ลงหรอกพี่ ขอตัวกลบั บ้านไปกนิ ของเท่าท่มี แี ต่รู้สึกสบายใจในชนบทจะดีกว่า\" พูดจบหนูนากเ็ ดิน กลบั ชนบท ทิ้งใหห้ นูบา้ นอยอู่ ยา่ งหวาดหวน่ั ท่ีเขตเมืองตอ่ ไป