นิทานอีสป เรื่อง...หนูบ้านกับหนูนา

นิทานอสี ป

ในเชาอันสดใสวันหน่ึงหนบู า นท่อี าศัยอยใู นตวั เมืองอัน แสนวุนวายไดออกเดนิ ทางไปเย่ียมหนูนาทช่ี นบท ซ่ึงตัวเขา เองก็ไมไดกลบั ไปท่นี ัน่ มานานหลายปีมนั เดนิ รอนแรมแบบไม พกั จนตะวันตกดิน ในที่สดุ กม็ าถงึ บา นของหนูนา ทัง้ 2 เจอ หน ากันกเ็ ขามาโผกอดทกั ทายอยางดใี จ

\"พ่ีหนูบา น เป็นอยา งไรบาง ฉันคิดถึงพ่ีเหลือเกินไมไดพบกันตัง้ หลายปี\" หนูนากลา วทักอยางอารมณดี \"พีส่ บายดนี  องหนนู า กินอิ่มอยสู บาย อยูในเมอื งจะทาํ อะไรกส็ ะดวกไปหมด\" หนบู านตอบแบบภมู ใิ จ \"ดีจรงิ ที่ไดย ินอยางนัน้ ... มา ๆ เขาบานกนั กอนพี่ ฉันเตรียมอาหารไวม ากมาย พี่เหน่ือยมาทัง้ วันคง หิวแย\" หนูนาเชญิ ชวนใหเขามาขางในโพรงไมริม ชายนานาพกั ผอนของตน

พอเขามาในโพรงไม อาหารทหี่ นนู าจัดไวอ ยางดกี ลับมเี พียง ขา วสาร ธญั พืชและผลไมเ พียงเลก็ น อย ไมไ ดมอี าหารนากนิ เหมอื นทห่ี นูเมืองคิดเอาไว \" โธ หนูนาน องพี่ นี่เธอกนิ อาหารพวกนี้ไปไดอ ยา งไรกัน วัน ๆ ไมเ คยไดกนิ ของท่ีดกี วา นี้เลยหรือไร\" หนบู า นหันมาถามหนูนา ดวยสีหน าแสนหวงใย \" ฉันวา น่ีก็ดีแลว นะพ่ี อาหารแตล ะอยางคณุ ภาพดี ๆ ทัง้ นัน้ ขนาดคนเมืองยังมารับไปขายเลย\" เสียงของหนูนาตอบกลับแบบ แผว เบา ดวยความรูสึกอายที่วา อาหารนัน้ ไมถูกใจแขกผมู าเยือน \" เอาอยา งนี้ เด๋ียวเราเขา เมอื งไปเทีย่ วบา นพก่ี ัน รบั รองวาจะมี ของกนิ คณุ ภาพดมี ากมายใหเ ธอไดกนิ อยางสขุ สบาย\" พอหนนู า พดู จบ ทงั้ 2 ก็กนิ อาหารแลวเขา นอน เม่อื พระอาทติ ยฉ ายแสงมา พวกเขาจึงออกเดนิ ทางไปยงั ในเมืองทันที

เม่อื ถงึ บานในเมืองอนั แสนคับแคบแตเ ตม็ ไปดว ยขา ว ของทันสมัย หนูนาที่เพิ่งเขา มาในเมืองครงั้ แรกก็รูส กึ แปลกใจเล็กน อยวาพี่หนบู านไมอดึ อัดหรืออยางไร ท่ี ตอ งอยแู คในรแู สนคับแคบของชมุ ชนเมืองแบบนี้ หลงั จากนัง่ ไดส ักพกั หนู บานกถ็ ืออาหารละลานตามา พรอมเสริ ฟ ตอ นรับแขก มีทัง้ ขนมเคก ชีส นม เนย อาหาร อยางดีแบบทีห่ นูนาไมเคยเหน็ มากอ น \"โอโ ห ! พีห่ นบู า น พ่ี ไดกินของดีอยา งนี้ทุกวันเลย หรือจะ\" หนนู ารองออกมาดว ย เสยี งต่ืนเตน \" ใชแ ลวน องพ่ี ก็เธออยชู นบทไดกินแตข องไมดี อยใู นเมือง แบบพ่ีนี่สิ ชีวิตทีใ่ คร ๆ ก็อยากมีกัน\" หนูบานพูดจบกม็ เี สียง แปลก ๆ ดังข้ึนมาทันที \"เหมยี ว เหมียว !\" “โนนเสยี งอะไรหรือพี”่ หนูทนี่ าถามอยางหนักใจ “อาจเป็นเสียงเพลงละมัง้ คนแถวนี้เขาถกู ใจฟังเพลงกนั ไมเป็นไรนะหนนู าน องพี่ พวกเรามากินอาหารกันเหอะ” หนบู าน กบั หนูนากนิ อาหารอยางอรอย แตวา เสียงรองเหมยี วๆกใ็ กลเขา มาทกุ ครัง้

ขณะเดียวกันนัน้ เอง แมวรางใหญก ็โผลเขา มาขา งโตะ อาหาร หนู 2 ตวั ตางว่งิ หนีเตลิดเปิดเปิงดวยความสะดุง หนทู งุ นาวงิ่ ไป หลบซอนในถังท่มี ีไวเพ่ือใสข ยะอนั เหมน็ เนา นัง่ สนั่ เทิม้ เทานัน่ หลายชวั่ โมงและหลงั จากนัน้ ก็คอยกลา เดินออกมา น องหนูทองนา !” เสียงหนูบานตะคอกดังสนัน่ มาแตไกลเม่อื ไดมองเห็น หน าหนูที่นา “ไปหลบทแ่ี หนงใดมา พ่ีนึกวา โดนเจา แมวโนนคาบไปเสยี แลว ” “ฉันหลบอยทู ี่ถังทีม่ ไี วเพ่ือใสขยะเหมน็ เนามา ฉันกลัวอยางยิง่ พ่ี ตองการกลบั ไปอยูบานเต็มทนแลว” หนทู งุ นาตอบดว ยเสยี งสัน่ เครอื “แมกระนัน้ ตรงนี้มขี องดีๆรอคอยใหค ุณมากินอีกลนหลามเลยคะ” หนูบา นกลา วรัง้ ไว “ของดเี พยี งใดฉันกก็ ินไมลงหรอกพี่ ขอตวั กลับไปอยทู ่ีบา นไปรับ ประทานของเทาทีม่ ีแมกระนัน้ รูสึกพอใจในตางจงั หวัดจะดมี ากยง่ิ กวา ” กลาว จบหนนู าก็เดนิ กลบั บานนอก ทิง้ ใหหนูบานอยูอยา งหวาดหวัน่ ทเ่ี ขตเมืองถดั ไป

นิทานหวั ขอ นี้สอนใหทราบวา : ส่งิ ไหนท่พี วกเรามแี ลวรูส กึ บนั เทงิ ใจท่ีไดเป็นเจาของยอ มนําความสําราญ มาสูชีวติ เสมอ แตว าสงิ่ ใดท่ีมแี ลวหวาดหวัน่ ทกุ คราวโนนเป็นความทุกขทรมาน ดวยเหตดุ ังกลา วพวกเราควรจะพงึ พอใจในส่งิ ท่ีตวั เราเองมี เทานัน้ กพ็ อเพียงแลว