นิทานเรื่อง เด็กขายไม้ขีดไฟ

นิทานเรื่อง เดก็ ขายไมข้ ดี ไฟ

หนาวเหลือเกิน หมิ ะกาลงั ตก และราตรกี าลงั คบื คลานเขา้ มาถงึ วันนเี้ ป็น วนั สดุ ทา้ ยของปี วนั ส่งทา้ ยปีเกา่ เพ่ือตอ้ นรับปใี หม่ ในความหนาวเยยี บเยน็ และมดื มัวนั้น ในถนนสายหน่ึงมผี ู้คนมากมาย ออกมาเดนิ เลอื กซื้อของขวัญกนั ด้วยหนา้ ตาที่สดชนื่ เพราะวนั นเ้ี ป็นคนื วนั ส้นิ ปี และในทา่ มกลางความขวักไขว่ของผคู้ นเหล่าน้ัน ไดม้ ีเด็กหญงิ ตวั เลก็ ๆ แต่งตวั ด้วยเส้อื ผ้าท่เี ก่าและสกปรกคนหนง่ึ เดนิ ไปตามถนนสายนั้นเพ่อื ขายไม้ขดี ไฟ ซ่ึงเปน็ อาชีพของเธอนน่ั เอง เธอห่อไม้ขดี ไฟไวใ้ นผา้ กันเปอ้ื น และถือไวใ้ นมืออกี กาใหญ่

เด็กน้อยเดินตะโกนร้องขายไม้ขดี ไฟไปเร่ือย ๆ \" มใี ครต้องการไม้ขดี ไฟบา้ งไหมคะ...ไม้ขดี ไฟคะ่ ... ไม้ขดี ไฟ\" \" คุณป้าขา...ช่วยกรุณาเมตตาซ้อื ไม้ขีดของหนหู น่อยสคิ ะ \" เธอรอ้ งบอก ขายกับสองแม่ลูกค่หู น่งึ ท่เี ดนิ ผ่านมา ดว้ ยหวงั ว่าสองแมล่ ูกคู่นี้ดูทา่ ทางจะเปน็ คนใจดี ไม่แน่หรอกบางทเี ธออาจจะไดร้ ับความเมตตาบ้างก็อาจเปน็ ได้ \" ไม้ขีดไฟท่ีบ้านมอี ยู่แล้วมากมาย...ใชเ้ ทา่ ไหรก่ ไ็ ม่หมดสกั ที ไมเ่ อาหรอกจ๊ะ ลองไปถามขายคนอื่นดเู ถอะ \"

ไม่มใี ครซือ้ ไม้ขีดจากเธอเลยตลอดทงั้ วนั และไมม่ ใี ครใหท้ านเธอเลยแมแ้ ต่สตางค์แดงเดียว หนูนอ้ ยทีน่ ่าสงสารเดนิ คอตกหนาวส่ันและหิวโหยนา่ เวทนายิง่ นกั เกลด็ หมิ ะเกาะกรงั เป็นปุยอยบู่ นผมสีทองยาวสลวยประบ่าของเธอ แนน่ อน แมห่ นูไมไ่ ดค้ ดิ อาลยั ไยดีในสารรปู ของตวั เองเลยสกั นิด เธอพยายามทจี่ ะขายไม้ขีดไฟใหไ้ ด้ เพราะถา้ วนั นเี้ ธอขายไม้ขีดไม่ได้เลยสกั กา หรือไมไ่ ด้เงนิ เลยแมส้ กั ชิลลิง่ หน่งึ แลว้ เม่ือกลบั บ้านไปโดยมือเปลา่ เธอจะตอ้ งถกู พ่อซงึ่ เป็นคนขี้เมาตบตีเอาอย่างทารณุ เดก็ หญงิ ตัวนอ้ ย ๆ คนนี้ จงึ พยายามเดนิ ขายไม้ขีดไฟของเธอไปเรอื่ ย ๆ อย่างใจ ลอย

และขณะทีเ่ ธอกาลงั จะขา้ มถนนไปอีกฝง่ั หน่งึ นนั้ ก็ได้มรี ถเกวียนแล่นผ่านมาด้วยความเรว็ สงู เธอจงึ กระโดดหลบ มนั ทาให้ร้องเทา้ คเู่ กา่ ๆ ทเี่ ธอใส่มานั้นต้องกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง เธอตกใจมาก แตก่ ็รอ้ งหว่ งรองเท้าของเธอขึ้นดว้ ย เสียง อนั ดังวา่ \" โอ๊ะ รองเท้า \" เดก็ นอ้ ยผู้นา่ สงสารมองตามรองเท้าท่กี ระเดน็ ไปนั้นอยา่ งนึกเสียดาย เพราะถึงแม้วา่ มันจะเป็นแค่รองเทา้ ค่เู ก่า ๆ ท่ีใหญเ่ กิดขนาดเท้าของเธออยา่ ง มากกต็ ามแตม่ ันเป็นรองเท้าของแมผ่ ูท้ ล่ี ว่ งลับไปแล้วของเธอ และเป็นรองเทา้ คูท่ เ่ี ธอมไี ว้สวมใส่ออกไปข้างนอกในหน้าหนาว เพือ่ ประทังความหนาวเยน็ ให้เพียงคู่เดียวเท่าน้นั แรงกระโดดด้วยความลนลานทาใหร้ องเท้าขา้ งหนึง่ กระเดน็ หายไปไหนไม่รู้

ด้วยเหตุน้ี แมห่ นูน้อย จึงต้องเดนิ ดว้ ยเท้าเปล่า ทแ่ี ดงคลา้ ช้าไปเพราะ ความหนาวไปตามถนน เธอรวบรวมเก็บไมข้ ีดไฟทต่ี กกระจดั กระจายเกล่อื นกลาดไปหมดน้นั อยา่ งเศรา้ หมอง \" ไมข้ ีดพวกน้คี งจะนามาขายเปน็ สนิ คา้ ไม่ได้ตอ่ ไปอีกแลว้ นถ่ี ้ากลับไปบ้าน เรา จะต้องโดนพอ่ ดดุ า่ ทุบตีมากมายขนาดไหนนะ \" เธอคดิ อยา่ งเลือ่ นลอย แลว้ เธอก็ออกเดินตอ่ ไปอย่างไรจดุ หมายปลายทาง เท้าเล็ก ๆ คู่นั้น บอบช้าจนเขยี วเพราะความเย็นของหิมะ โธ.่ .เวรกรรมอะไรของเธอนะ ชา่ งเป็นเดก็ น้อยท่นี ่าสงสารเสียเหลอื เกิน....

มแี สงสว่างสอ่ งออกมาจากหน้าต่างตามบ้านทุกบาน และมกี ล่นิ หอมหวนของห่านอบโชยกรุน่ ออกมาสถู่ นน ใชส่ ิ วันน้ีเปน็ วันส่งท้ายปีเกา่ เพ่อื ต้อนรบั ปใี หม่ หนนู ้อยพร่าราพึงกบั ตวั เองตลอดเวลา เสยี งหวั เราะต่อกระซกิ และเริงร่าอยา่ งมีความสุขของคนในบ้านเหลา่ น้นั เรยี กรอ้ งใหเ้ ธอไปหยุดและ แอบมองดูในทส่ี ดุ กถ็ งึ วนั ส้นิ ปแี ล้วสนิ ะ เรอ่ื งนี้ตา่ งหาก ท่ีอย่ใู นความคดิ ของเธอ

วูปหนึง่ ที่เธอคิดอิจฉาพวกเขาเหล่านัน้ พลันน้าตาของเธอกไ็ หลลงมาอย่างสดุ จะกล้ัน มนั ไหลเปน็ ทางลงมาเป็นสายไม่ยอมหยุด เธอนกึ ถงึ แมข่ ้นึ มาอยา่ งช่วยไมไ่ ด้ เพราะเมื่อตอนท่ีแมย่ งั มีชวี ติ อยู่ แมก่ ็มักจะจัดงานเลีย้ งฉลอง และทาอาหารเพ่ือขอบคณุ พระเจ้าในวนั ครสิ ตม์ าส ใหก้ ับเธอและครอบครัวเสมอ แตต่ อนนไ้ี ม่มีแม่เสยี แล้ว เธอเหน็ พวกคนในบ้าน กาลงั มอบห่อ ของขวัญให้กับพวกลูก ๆ ของเขา เดก็ ๆ รบี แกะห่อของขวัญกันอยา่ งดใี จ ช่างนา่ อจิ ฉาความโชคดีของพวกเขาเหล่านน้ั เสียเหลือเกิน เธอแอบมองความสุขของพวกเขาเหล่านน้ั อยนู่ านเทา่ ไหร่ก็ไม่รู้ และเธอมารูส้ กึ ตวั เอากต็ ่อเมื่อไฟท่สี ว่างไสวในบา้ นหลงั นนั้ ได้ถูกดบั ลง ทกุ อยา่ งกลับคนื สสู่ ภาพที่เงียบเหงาและเวิ้งว้างอยา่ งเก่า ของมนั ไปทว่ั ท้งั บรเิ วณนัน้ อกี ครั้งหน่ึง

หมิ ะยงั คงตกลงมาเปน็ ระยะ ๆ เดก็ หญิงยังคงเดินต่อมาอกี เรอื่ ย ๆ และเพราะความหนาวและออ่ นเพลีย เธอจงึ เดินไปลม้ ตวั ลงนั่งหลบอยู่ท่บี นั ไดบา้ น หลังหนึง่ ซึ่งมชี ายคาย่นื ออกมาน้อยนิด แต่คงพอช่วยท่จี ะใชห้ ลบหมิ ะได้ บ้าง เธอนัง่ หอ่ ตัวใหเ้ ล็กลง เพ่อื หวังจะใหอ้ ุ่นขน้ึ เพอ่ื คลายความหนาว แตม่ นั ก็ไม่สามารถทีจ่ ะช่วยให้เธอหายหนาวไดเ้ ลยสักน้อยนดิ เธอไม่กล้ากลับไปทบี่ ้าน ด้วยเพราะกลัวพอ่ มาก พ่อจะโหดรา้ ยกับเธอเสมอเวลาท่ีพอ่ เมา เธอกลัวเหลอื เกิน เดก็ น้อยหนาวจนสั่นเทาไปท้ังตัว มือของเธอเย็นเฉยี บจนเกือบจะเปน็ นา้ แขง็ เธอพยายามหดตัวให้เลก็ ลงไปอีก แต่เธอก็ยังคงหนาวอยอู่ ยา่ งนัน้ เธอไมร่ ้สู ึกอบอุ่นข้ึนมาเลยจรงิ ๆ

มอื เลก็ ๆ ทงั้ สองของแมห่ นเู ยน็ เฉยี บชดื ชาไปหมดด้วยความหนาวเหนบ็ อา...ไมข้ ดี ไฟกา้ นเล็ก ๆ นส้ี ักก้าน อาจจะช่วยทาให้รู้สกึ ดีข้ึน หากเธอจะกลา้ ดงึ เอามันออกมาจากมัดเพียงกา้ นเดียวเทา่ นนั้ แล้วขีดเขา้ กบั กาแพง เพ่ืออังนวิ้ ของตัวเองให้อุ่นข้นึ แลว้ ในท่ีสดุ แมห่ นนู อ้ ยก็ดงึ ไม้ขดี ออกมาหนึง่ กา้ น \" แชะ \" เกดิ ประกายวาบ แล้วก็ลกุ โพลงขึ้น มันเป็นเปลวอันแสนสดใสและอบอุ่นคล้ายดวงเทียนเลม่ เลก็ ๆ หนูน้อยเอามอื ข้นึ ป้องมันไว้ เป็นดวงประทปี ทีแ่ สนวเิ ศษ

หนนู ้อยเคลิม้ ไปว่าตัวเองกาลงั น่ังอยทู่ ่หี นา้ เตาผิง ที่มปี ระตแู ละลูกบดิ เป็นทองเหลอื งขนาดใหญ่ ไฟกาลงั ลกุ โพลง และแสนจะอบอุ่นวเิ ศษ แมห่ นยู ่นื เทา้ ออกไปเพือ่ จะอังให้มัน อุ่นข้ึนแต่ เปลวไฟก็ดับวูบลง เตาผิงก็ได้หายวบั ไป หนนู อ้ ยน่งั ถอื ก้านไมข้ ดี ไฟท่ไี หม้แล้วค้างอยู่ในมือ ไม้ขดี ไฟก้านใหมถ่ กู จุดขน้ึ มาอกี มันไหม้โพลง สวา่ งไสว คราวน้ีผนงั ตึกซึ่งแสงสว่างฉาบฉายไปกระทบนนั้ กลายเป็นโปรง่ ใสคล้ายเย่อื ไม้อนั บางเบา

หนูน้อยน่ังถือก้านไม้ขดี ไฟทไ่ี หม้แลว้ คา้ งอยใู่ นมือ ไมข้ ดี ไฟกา้ นใหมถ่ กู จดุ ขน้ึ มาอกี มันไหม้โพลง สว่างไสว คราวนผี้ นังตกึ ซ่ึงแสงสวา่ งฉาบฉายไปกระทบนน้ั กลายเปน็ โปรง่ ใสคล้ายเย่ือ ไม้อนั บางเบา หนนู ้อยสามารถมองทะลุเข้าไปภายในห้อง เหน็ โตะ๊ ลาดปดู ว้ ยผา้ ขาวสะอาด มีจานเคลอื บวางอยู่ บนจานนั้นมหี า่ นยา่ งยัดใส้ และลกู พรุนควนั กร่นุ น่า เอรด็ อรอ่ ยและวิเศษย่ิงไปกวา่ นน้ั เจา้ หา่ นยา่ งยงั กระโดดออกมาจากจาน แลว้ ยงั เดนิ เตาะแตะไปตามพ้ืนมดี กับสอ้ มสาหรับตดั ปักอยู่ติดหลัง มันเดินตรงเข้ามาหา แมห่ นูนอ้ ยผยู้ ากไร้ และแล้วพลนั ไฟก็ดบั วบู ลงอีกมองไม่เหน็ อะไรอืน่ เลยนอกจากผนังตกึ ทท่ี ึมทึบ เทา่ น้นั

หนนู อ้ ยจุดไม้ขีดข้ึนอีกคราวน้ีเธอเหน็ ตวั ของเธอเองนง่ั อยู่ใตต้ น้ คริสต์มาสที่เป็นตน้ ทสี่ ูงกว่าและตกแต่งมากมายกว่าตน้ ทเ่ี ธอเคยมองผ่านกระจกเข้าไปเห็นทบี่ า้ น พอ่ คา้ ผมู้ ่งั คั่งในวันคริสตม์ าสปที แี่ ลว้ มากมายนกั ดวงเทยี นนับพนั จุดสวา่ งไสวอยู่ กับกงิ่ อนั เขยี วขจีภาพพมิ พ์สีสวยสด คล้ายท่เี คย เห็นประดับประดาอยตู่ ามตูก้ ระจกหน้าร้านกาลงั มองลงมาดเู ธอหนนู ้อยยนื่ มือท้งั สองออกไปไขวค่ ว้า เทยี นบนตน้ ครสิ ต์มาสค่อย ๆ ลอยสูงขึ้น...ลอย สูงขึ้น...จนแมห่ นเู หน็ วา่ มันกค็ ือดวงดาวท่เี ปล่งแสงอย่บู นทอ้ งฟา้ น่นั เอง\" โอ...ช่างสวยงามเสยี จริง ๆ\" เด็กน้อยราพงึ พวกเทียนนบั พันเล่มเหลา่ นน้ั ต้ังระดับแถวเรยี งกัน แลว้ ลอยสงู ข้นึ ๆ ไปสทู่ อ้ งฟา้ พวกเทยี นเหลา่ นัน้ ไดก้ ลายเป็นดวงดาว มนั จึงทา ใหท้ ่ัวผนื ฟา้ มแี สงสวา่ งทั่วไปท้ังหมดเดก็ นอ้ ยพยายามย่นื มือท้ังสองขา้ งออกไป ไขว่คว้า แตแ่ ลว้ ไม้ขีดไฟในมือกด็ ับวูบลงดาวดวงหนง่ึ หลน่ วูบเปน็ ทางยาวแดง เป็นไฟตกลงมาจากฟ้า

\" คน ๆ หนึง่ กาลังจะตาย \"หนนู ้อยละเมอ คณุ ยายผชู้ ราและเป็นที่รักของแมห่ นู และเปน็ ผูเ้ ดียวทใ่ี ห้ความการณุ ตอ่ เธอ แตไ่ ดส้ ้นิ ชวี ติ ไปแล้ว ได้เคยเล่าใหฟ้ งั ว่าเมอ่ื ใดที่มดี าวตก เมอ่ื นนั้ จะตอ้ งมีดวง วญิ ญาณดวงหน่งึ ลอยขนึ้ ไปสู่สวรรค์หนนู ้อยขีดไม้ขดี กบั กาแพงอีกก้านหนงึ่ แสงสวา่ งส่องไปโดยรอบทา่ มกลางแสงเรอื งรองน้ันคุณยายผ้ชู ราของเธอยืนอยู่ มองดูแสนผอ่ งแผว้ สดใสและ เปี่ยมล้นไปดว้ ยความเมตตาอารี \" คณุ ยายขา...ยายจรงิ ๆดว้ ย \"หนูนอ้ ยรอ้ งด้วยความ ดใี จอย่างที่สดุ เธอรีบวิ่งเข้าไปสูอ่ อ้ มแขนของยายทกี่ างออกมารอรับ \" ยาย จ๋า...หนูคิดถงึ ยายเหลอื เกิน \"เดก็ หญงิ กอดยายไว้แน่นเหมอื นไมอ่ ยากให้ ยายจากหายไปจากเธออีกเดก็ น้อยรอ้ งใหฟ้ มู ฟายบอกกับยายวา่ \" ยายจา๋ ...ทาไมยายถึงดว่ นจากไปและทงิ้ หนไู วค้ นเดียวเลา่ คะ? ยายจ๋า..ให้หนไู ป อยู่กบั ยายดว้ ยคนนะจะ๊ อย่าจากหนไู ปที่ไหนอีกเลย...ฮือ ๆๆ \"

ยายมองเด็กหญิงดว้ ยใบหนา้ ท่เี ปี่ยมและเต็มไปดว้ ยรอยยิ้มแต่ยายก็ไมพ่ ูดตอบวา่ อะไร ไดแ้ ตโ่ อบกอดเธอไวเ้ หมือนปลอบใจ แล้วในขณะนั้น เด็กนอ้ ยเหลอื บไปมองเหน็ ไฟทีไ่ มข้ ดี ท่ีเธอกาลังถืออยนู่ นั้ วา่ มนั กาลงั จะดับลง ดงั น้นั เด็กนอ้ ยยิง่ พยายามกอดยายไว้จนแนน่ \" ไดโ้ ปรดเอาหนไู ปอยกู่ ับยายเถดิ ค่ะหนรู วู้ า่ คณุ ยายจะตอ้ งหายไปพรอ้ มกับไม้ขดี ที่ มอดไหมห้ ายไปเหมอื น ๆ กบั เตาผงิ อนั อบอุ่น ห่านย่างท่ีน่าเอรด็ อรอ่ ย และตน้ คริสตม์ าสท่ีใหญโ่ ตน่าอศั จรรย์ตน้ น้นั \"แลว้ แมห่ นกู ร็ บี ตะลตี ะลานจดุ ไม้ขีด ไฟท่เี หลืออยใู่ นมดั ขน้ึ ทัง้ หมดเพียงเพราะเธอต้องการใหค้ ณุ ยายอยกู่ บั เธอ ไมข้ ดี ไฟส่องประกายวบู วาบจนกลายเปน็ แสงสวา่ ง เจดิ จ้ามากกวา่ แสงแห่ง กลางวัน

ไมเ่ คยเลยในชีวติ ทจ่ี ะเห็นคุณยายทง้ั สวยท้งั สูงเช่นน้ี คุณยายโอบอุ้มเอาหลานนอ้ ยเข้าไวใ้ นออ้ มแขน ทา่ มกลางรศั มที ่ีสวา่ งไสวและนา่ ชืน่ ใจ แล้วท้งั คู่กค็ อ่ ย ๆ ลอยสงู ขน้ึ สูงข้ึน ลอยไปสทู่ ่ที ี่ซึ่งไมม่ ีความหนาวเย็น ไม่มคี วามหวิ โหย ไมม่ คี วามหวาดกลัวและโหดร้าย ทง้ั สองได้ไปถึงทส่ี คุ ตแิ ลว้ ไปอยู่กับพระเจา้ ทบ่ี นสวรรค์ \" ยายจา๋ ...ยายจะพาหนูไปทีไ่ หน? หรือคะ...\" \" ไปอยกู่ บั พระเจ้าด้วยกนั นะลูก\" ยายหนั มาตอบเด็กหญิงด้วยเสียงใจดี แลว้ ยายยงั บอกอกี ว่า เม่ือไปถงึ ทีบ่ นสวรรคแ์ ลว้ เธอก็จะได้พบกบั แม่ของเธอด้วย ตอนนแี้ มข่ องเธอคงกาลังเตรียมทาอาหารเพอื่ ขอบคณุ พระเจา้ ในวันครสิ ต์มาสไว้ต้อนรบั การมาของเธอ เด็กหญิงยมิ้ รับและหวั เราะระร่นื จนแก้มนอ้ ย ๆ เป็นสชี มพู ดว้ ยใบหน้าทีส่ ขุ สมหวัง และมีความสุขเป็นอยา่ งทสี่ ุด



ในเชา้ ตร่อู นั เยียบเย็นของวันรุ่งข้ึน หนนู ้อยนัง่ คดุ คู้ ซุกตัวอยใู่ นระหว่างซอกบ้านในชายคาเล็ก ๆ ของบา้ นสองหลงั แก้มของเธอยงั เป็นสีชมพู รอยยิม้ ก็ยงั แยม้ อยู่บนรมิ ฝปี าก แตต่ ัวของหนนู ้อยน้นั เย็นจนเปน็ นา้ แข็ง เธอส้ินใจตายเสยี แล้ว ในคืนวันสดุ ท้ายของปีเกา่ นนั้ เอง พวกผคู้ นทเี่ ดนิ ผา่ นมาและมองเห็นเธอ เขาทัง้ หลายตกใจและตะโกนรอ้ งข้ึน \"เร็ว ๆ แย่แล้ว....ทาไมมเี ด็กตัวเลก็ ๆ มานอนอย่ตู รงน้ี.. เร็ว รบี ไปตามหมอมาดูเธอหน่อยเร็ว ๆ \"แต่พวกเขาทัง้ หลายไมร่ ู้หรอกว่า มันสาย ไปเสยี แลว้ ...

เมื่อหมอเดินทางมาถงึ และจบั ไปทท่ี ีพจรของเด็กหญงิ คนนั้น \" เธอตายมานานแลว้ หละ สายไปเสียแลว้ ท่จี ะชว่ ยเธอ โถ...ชา่ งนา่ สงสารเสยี เหลือเกิน \"ผคู้ นทพ่ี บเธอและหมอตา่ งเสยี ใจ เพราะเมอ่ื พวกเขามองไปทีม่ อื ของเดก็ คนนั้นก็ได้เหน็ วา่ เธอได้กาไมข้ ีดไฟทถ่ี กู จดุ แล้วไวใ้ นกามอื นน้ั จนแน่น \" โถ ๆๆ น่ี คงจะหนาวมากสินะ แตไ่ มข้ ดี ไฟน้อยนดิ แคก่ ามือเดียวนี้ มันไมไ่ ดช้ ว่ ยให้เธออนุ่ ขนึ้ มาไดเ้ ลย ช่างนา่ สงสารเหลือเกนิ \"มีผู้คนมากมายเขา้ มา ล้อมรอบดเู ด็กหญงิ ผ้นู า่ สงสารในจานวนน้ันมีแม่ลูกคทู่ ี่เดก็ หญิงไปรอ้ งขายไม้ขีด ให้ แต่ได้บอกปฏิเสธทจ่ี ะซอ้ื ผเู้ ป็นแมจ่ าเด็กหญิงได้ นางน้าตารว่ งพรูด้วย ความรสู้ กึ เวทนาเดก็ น้อยอยา่ งทีส่ ุด นางเข้าไปกอดร่างของเด็กน้อยเอาไว้

\" โธ.่ ..นา่ สงสารเหลือเกินแมห่ นูนอ้ ย นี่ถา้ ฉันรู้ว่าเธอไม่มีบา้ นท่จี ะกลบั อย่างน้ีแล้วละก็ ฉันจะไมใ่ จรา้ ยบอกปฏเิ สธการซอ้ื ไมข้ ดี ไฟของเธอเลยจริง ๆ ฮ่อื ๆๆ ชา่ งเปน็ เดก็ น้อยที่นา่ สงสารเสียเหลอื เกิน....\" ผู้คนในเมืองไดช้ ่วยและพรอ้ มใจกันพารา่ งที่ไร้วิญญาณของเด็กหญิงไปทาพิธใี หท้ ี่ โบสถ์ ผ้คู นพากันวพิ ากษ์วิจารณว์ า่ เด็กนอ้ ยคงพยายามองั ตัวใหอ้ ุน่ ดว้ ยไมข้ ดี ไฟ แตท่ กุ คนไมม่ ีใครรหู้ รอกวา่ แมห่ นนู อ้ ยไดพ้ บเหน็ ส่งิ ท่สี วยสดงดงามมากเพียงไร และส่ิงทแ่ี สนปิติยินดีเพยี งไร ทไี่ ด้ล่องลอยไปกับคุณยายผูช้ ราทแี่ สนรัก ไปหาความสงบแหง่ ปใี หมใ่ นภพหน้า