กระต่าย

ณ ป่าใหญ่แหง่ หน่งึ มีกระต่ายตวั หนง่ึ ม่นั ใจในความเรว็ ของฝีเทา้ ตวั เองมาก และมกั พดู โมโ้ ออ้ วดวา่ ไมม่ ีใครเทียบเทียมได้

จนวนั หน่งึ เจา้ กระตา่ ยไดพ้ บกบั เต่าท่ีกาลงั เดินตว้ มเตีย้ มผ่านมา เม่ือเห็นดงั นนั้ เจา้ กระตา่ ยก็หวั เราะเยาะ

และพดู ลอ้ เลียนว่า \"น่ีเจา้ เต่า มวั แต่เดินอืดอาดอยา่ งนี้ แลว้ เม่ือไรจะถึงบา้ นกนั ละ่ เน่ีย ต่อใหเ้ จา้ เดินนาหนา้ ไปก่อนครง่ึ วนั ขา้ ยงั ตามเจา้ ทนั เลย\"

เจา้ เต่าไดย้ ินดงั นน้ั ก็เกิดอาการไมพ่ อใจ เลยพดู ตอบกลบั ไปว่า \"ถงึ ข้าจะเดนิ ช้า แตข่ ้ากก็ ลับถงึ บ้านทกุ วัน ถา้ อย่างงัน้ เรามาลอง วง่ิ แข่งกนั มั้ยล่ะ แล้วข้าจะเอาชนะเจา้ ใหด้ ู\"

กระตา่ ยเห็นว่าเจา้ เต่าทา้ แข่งอยา่ งนนั้ ก็ตอบตกลงพรอ้ มกบั พดู ไปอยา่ งขา ๆ วา่ \"ฮา่ ฮ่า ฮ่า โถ... เจา้ เต่า เชื่องช้าอยา่ ง เจ้าน่ะเหรอ จะมาชนะกระตา่ ยทรี่ วดเร็วอยา่ งข้าได้ ไม่มที างหรอก\"

เม่ือถงึ วนั แขง่ ขนั เจา้ กระตา่ ยไดว้ ่งิ ออกจากจดุ เรม่ิ ตน้ ไปดว้ ยความเรว็ เตม็ ฝีเทา้ แซงหนา้ เจา้ เตา่ ไปไกล และเม่ือหนั หลงั กลบั ไปดกู ็ ไม่เหน็ แมแ้ ตเ่ งาของเจา้ เต่า เลยคิดวา่ คงอีกนานกวา่ เจา้ เตา่ จะเดินมาถงึ จงึ นกึ ในใจวา่ \"งนั้ ข้าของบี เอาแรงสักหน่อยดกี ว่า ยงั ไง กช็ นะอยแู่ ล้ว\" แลว้ ไม่นานเจา้ กระต่ายก็เผลอหลบั ไป

แลว้ ไมน่ านเจา้ กระตา่ ยก็เผลอหลบั ไป

ส่วนเจา้ เต่า ก็ยงั คงเดนิ ตว้ มเตีย้ ม ๆ อยา่ งไมเ่ หน็ดเหน่ือยยอ่ ทอ้ เดินมาเรอ่ื ย ๆ จนเกือบจะถงึ เสน้ ชยั ทางดา้ นกระตา่ ยท่ีนอนอยู่ แถวนนั้ ก็สะดงุ้ ต่ืนขนึ้ เห็นรอยเทา้ เต่าท่ีพนื้ ก็รบี ว่งิ ตามไป แตก่ ็ไมท่ นั เสียแลว้ เพราะเม่ือเจา้ กระตา่ ยว่งิ มาถึงเสน้ ชยั ก็พบวา่ เจา้ เต่าท่ีตนเคยสบประมาทไวน้ น้ั ไดเ้ ดนิ เขา้ เสน้ ชยั เป็นผชู้ นะในการแขง่ ขนั ครงั้ั นี้

หากเราใชช้ ีวิตอย่างประมาท ก็อาจเป็นหนทางท่ีนามาส่คู วามพา่ ยแพไ้ ด้ ดงั เช่นเจา้ กระตา่ ยตวั นีท้ ่ีประมาทเลินเล่อ คิดวา่ ตวั เองว่งิ ได้ เรว็ กวา่ จงึ ชะล่าใจ ไมค่ ดิ ท่ีจะพยายามหรอื ว่งิ แขง่ ใหส้ าเรจ็ จนสดุ ทา้ ยก็โดนเจา้ เต่าว่ิงแซงเขา้ เสน้ ชยั ไปในท่ีสดุ เช่นเดียวกนั กบั การ เรยี น หากเดก็ ๆ หลงคดิ วา่ ตวั เองเก่งแลว้ จงึ ไมข่ ยนั ตง้ั ใจอ่านหนงั สือ เพ่อื นท่ีเขามีความขยนั และมีความพยายามมากกวา่ ก็อาจมีผล การเรยี นท่ีดีกว่าเราได้