หัวใจชายหนุ่ม

ครพู ีต่ ต่ี ี๋ - อ.พรี ะชเส้นั กมัธบวยรรมรสิ ศณุทึกธคษิ์บดาัวีวปทจิ ท พิักี่ ษ๔ย

ประวัติผพู ระราชนิพนธ

ภาษาไทยกบั ครูพตี่ ่ีต๋ี – อ. พีระเสก บรสิ ุทธ์บิ วั ทิพย หัวใจชายหนุม พระราชนพิ นธในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกลาเจาอยูหัว

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตีต่ ี๋ – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธ์ิบัวทพิ ย พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลาเจาอยูหวั • พระบรมราชสมภพวันที่ ๒ มกราคม พ.ศ. ๒๔๒๓ • พระนามเดิมวา “สมเดจ็ เจา ฟา มหาวชิราวธุ ” • ไดร บั การศกึ ษาชัน้ ตน ในพระบรมมหาราชวงั • เสดจ็ ฯ ไปทรงศึกษา ณ ประเทศองั กฤษวชิ าพลเรือน มหาวทิ ยาลัยออกซฟ อรดวชิ าทหาร ร.ร. นายรอยแซนเฮิสต

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตตี่ ๋ี – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธิ์บวั ทพิ ย พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลา เจา อยูหัว • ขน้ึ ครองราชย ๒๓ ตุลาคม ๒๔๕๓ • สวรรคตเม่อื วันท่ี ๒๖ พฤศจิกายน ๒๔๖๘ • ทรงตราพระราชบญั ญัติประถมศกึ ษา • ทรงตราพระราชบัญญตั ินามสกลุ • ตั้งกองเสอื ปา และลูกเสอื

ภาษาไทยกับครูพี่ตตี่ ี๋ – อ. พีระเสก บริสุทธบ์ิ ัวทิพย พระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลา เจาอยูห ัว พระนามแฝง • การเมือง ปลกุ ใจ : อัศวพาหุ • บทละคร : พระขรรคเ พชร ศรีอยุธยา นายแกว นายขวญั • เรือ่ งทแ่ี ปล : รามจิตติ • เกีย่ วกับทหารเรือ : พันแหลม • นทิ านตางๆ : นอ ยลา สุครพี

ภาษาไทยกบั ครูพต่ี ่ตี ๋ี – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธ์ิบวั ทิพย พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลาเจา อยหู วั เนอ่ื งในวาระฉลองวันพระบรมราชสมภพครบ ๑๐๐ ป เมอ่ื วนั ที่ ๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๒๔ องคการศึกษาวทิ ยาศาสตร และวัฒนธรรมแหงสหประชาชาติ (UNESCO) ไดประกาศ ยกยองพระองคใหท รงเปนนักปราชญของโลก

ลกั ษณะคําประพนั ธ

ภาษาไทยกับครูพ่ีต่ตี ี๋ – อ. พรี ะเสก บรสิ ุทธิ์บัวทิพย หวั ใจชายหนมุ เปน พระราชนิพนธ ที่มลี ักษณะของ นวนยิ ายขนาดสั้น ทีพ่ ระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลาเจาอยหู ัว ทรงพระราชนพิ นธขึ้นในป พ.ศ. ๒๔๖๔ โดยใชพ ระนามแฝงวา “รามจิตติ” และไดพระราชทานลงพิมพใ นหนงั สอื พิมพ “ดสุ ิตสมิต”

ภาษาไทยกับครูพีต่ ต่ี ๋ี – อ. พีระเสก บรสิ ุทธบิ์ วั ทพิ ย พระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลา เจาอยูหัว ทรงพระ- ราชนิพนธโดยใชรูปแบบของจดหมายรวมทั้งส้ิน ๑๘ ฉบบั ซึง่ ลวนแตเ ปน จดหมายจากฝายเดยี ว ไมปรากฏจดหมายตอบ จากอกี ฝา ยหน่งึ เลย

เนือ้ เรือ่ งยอ

ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ี่ต๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธบิ์ ัวทิพย ประพนั ธ เปนหนมุ ไทยทท่ี ี่เดินทางไปศกึ ษาทีป่ ระเทศอังกฤษ คร้ันสําเรจ็ การศึกษาแลว เดนิ ทางกลับประเทศไทย โดยทางเรือ ขณะเดินทางกไ็ ดเ ขยี นจดหมายถึงเพื่อนชือ่ ประเสริฐ ทีย่ งั คงศึกษา อยใู นประเทศอังกฤษ เลาถึงความรสู กึ วาคดิ ถึงประเทศองั กฤษและ คนรกั เมอื่ ถึงเมืองไทยกเ็ ขียนเลา ถึงสงั คมไทยท่ีเขาไดจากไปนาน วา ยงั มีลักษณะลา หลงั ในสายตาและความรูสึกของเขา

ภาษาไทยกบั ครพู ี่ตต่ี ๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธิบ์ วั ทิพย นอกจากการวิ่งเตน ใหบ ตุ รชายไดเ ขารับราชการแลว บิดาของ ประพันธย งั ไดเ ตรียมจดั หาหญิงสาวท่ีเหน็ วา คูควรกับเขาไวด ว ย เธอเปนบตุ รสาวคนจนี ช่อื แมกมิ เนย ซง่ึ เม่อื ประพนั ธไดเหน็ ก็ ตงั้ สมญานามใหเธอวา “นางซุนฮูหยนิ ” เพราะแมเ ธอจะแตงตวั หรหู ราแตก็ดเู ชยเรอ รา มรี สนยิ มแบบตะวนั ออก

ภาษาไทยกับครพู ่ีตต่ี ๋ี – อ. พรี ะเสก บรสิ ทุ ธิบ์ วั ทิพย ประพนั ธไมสนใจ ทัง้ ยงั รังเกียจการแตง งาน โดยวิธี คลุมถงุ ชนอีกดวย กระท่งั วันหนงึ่ เขาไดพบ “อุไร” หญิงสาวท่ี ถูกใจเพราะเธองามทันสมยั แบบหญงิ ตะวนั ตก จากความสมั พันธอันใกลชิด ท้งั คจู ึงไดเ สยี กันจนอุไร ตัง้ ครรภ บดิ าประพันธต อ งจัดการแตง งานใหโดยดว น

ภาษาไทยกบั ครูพตี่ ต่ี ี๋ – อ. พรี ะเสก บริสุทธิ์บัวทิพย ชีวิตคทู ี่เกิดจากความสัมพันธอยา งรวดเรว็ และผิวเผินระหวา งประพันธแ ละอไุ ร ไดกอ เกิดความ ขัดแยงอยา งรุนแรงเมื่อมาครองคอู ยดู วยกนั หลงั จากแทง บตุ รแลวอไุ รไดออกเทีย่ วเตรม ากขึน้

ภาษาไทยกับครพู ีต่ ีต่ ี๋ – อ. พรี ะเสก บริสุทธ์บิ วั ทพิ ย ประพันธซ ่งึ แมจะเปน นักเรยี นหวั นอก แตก ็ยังมคี านยิ ม แบบไทยๆ อยู จงึ ไมอาจทนพฤติกรรมสมัยใหมอ ันไมเหมาะสม กับอุไรได ทง้ั สองขัดแยง กนั จนอไุ รกลับไปอยูก บั บิดาของเธอ ไมนานนกั อุไรกไ็ ดพ บรักใหม กบั พระยาตระเวนนคร ในทส่ี ุด ประพันธและอไุ รก็หยาขาดจากกนั

ภาษาไทยกบั ครพู ่ีตี่ต๋ี – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธ์บิ ัวทิพย การรบั ราชการของประพันธกา วหนาไปดว ยดี ประพนั ธ ไดรับพระราชทานสญั ญาบตั รเปน หลวงบริบาลบรมศกั ด์ิ สว นอุไรครองคูอยกู ับพระยาตระเวนนคร ไมนานกเ็ ลกิ กันแลว หวนกลบั มาขอคืนดกี บั ประพนั ธ แตเขาปฏิเสธ เธอจึงกลับไป อยกู ับบดิ าอีกครัง้ หนึ่ง ตอ มาไดแ ตงงานใหมก บั หลวงพิเศษผลพานชิ

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตตี่ ๋ี – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธิบ์ วั ทพิ ย เม่ือเวลาผานไป ประพันธซ ึ่งปรับตวั ไดแ ลว ในสงั คมไทย กไ็ ดพบรกั ครง้ั ใหมก ับหญิงสาวชอ่ื “ศรสี มาน” บดิ ามารดา ของทัง้ สองรูจักชอบพอกัน ประพันธจ ึงหวังวาจะไดแ ตงงาน ครองคูอ ยกู ับศรีสมานอยางมีความสุขยัง่ ยืนในอนาคต

สรปุ ใจความจดหมายแตละฉบบั

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÂÍ ™ÑбÍç³Ê™Í¦ ² ‡ สรปุ ใจความจดหมายแตล ะฉบบั ฉบบั ที่ ๑ นายประพันธ ประยรู สิริ ไดส ง จดหมายถงึ นายประเสริฐ สุวฒั น ซ่งึ เปนเพอ่ื นรักกนั เปน ฉบับแรก เน้อื ความในจดหมายกลา วถึง การเดนิ ทางกลบั มายังประเทศไทยจากลอนดอนของนายประพนั ธ

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäãΖ Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÂÍ ™ÑбÍçʳ™Í¦ ² ‡ นอกจากนั้นยังบรรยายถงึ ความเสยี ใจที่ไปกลับประเทศไทย และการดูถูกบานเกิดเมอื งนอนของตนเอง ไดเ ลา ถึงเหตกุ ารณท ่ี เกิดขน้ึ ระหวางการเดนิ ทางกลบั ภายในเรอื โดยสาร คอื ไดพบปะกบั ผูหญงิ คนหน่งึ ท่ีตนเองสนใจ แตต อ งผดิ หวังเน่อื งจากหลอ นมหี วานใจ มารอรบั ท่ีทาเรอื อยูแลว คําทับศพั ท : เรส็ ตอรงั ต ศิวิไลซ อันศิวไิ ลซ คําแสลง : โก

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®ÍÂљбçÍ ³Ê™Í¦ ² ‡ ฉบบั ที่ ๔ จดหมายในฉบบั ท่ี ๔ นก้ี ลา วถึง การกลบั มาถงึ ประเทศไทย และการเขา รับราชการซ่งึ ใชเสน แตไ มสําเรจ็ ผล นอกจากนค้ี ณุ พอ ของนายประพันธไดห าภรรยาไวใ หน ายประพนั ธแ ลว หลอนชอ่ื กิมเนย เปนลกู สาวของนายอากรเพง ซึ่งพอ ของนายประพนั ธ รบั รองวา เปน คนดีสมควรแกนายประพันธดวยประการทัง้ ปวง

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬ÎäãΖ Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÍÂљбÍçʳ™Í¦ ² ‡ แตดวยนายประพันธเปน นักเรียนนอก จงึ ไมย อมรับเร่อื งการ คลุมถงชน จึงไดขอดตู ัวแมก มิ เนย กอน นอกจากนัน้ ในจดหมายได เลาถึง การพบปะกบั ผหู ญงิ คนหน่ึงท่ตี นถูกใจที่โรงพัฒนากรดวย คําทบั ศัพท : แบชะเลอร ฟรี แฟแชน โฮเต็ล สํานวนทไี่ ด : เดินเขา ทายครัว หมอบราบคาบแกว คลุมถุงชน ลงรอยเปน ถาประนม

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®Í™ÑбÍç³Ê™Í¦ ² ‡ ฉบบั ท่ี ๕ จดหมายฉบบั ที่ ๕ กลาวถงึ การไดเขารับราชการของนาย ประพนั ธ นายประพนั ธไดเขารบั ราชการในกรมพานิชยและสถิติ พยากรณ และนายประพนั ธไ ดพอกับแมกมิ เนย หนา ตาของหลอน เหมือนซุนฮหู ยนิ แตก ็ยงั ไมเ ปนทถ่ี ูกใจของนายประพันธ นอกจากนั้นนายประพนั ธไดเ ลาถึงผูหญงิ ที่เจอในโรงพฒั นากร หลอ นช่อื นางสาวอไุ ร พรรณโสภณ เปนลูกสาวของ พระพินิฐพฒั นากร

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬ÎäãΖ Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÂÍ ™ÑбçÍ ³Ê™Í¦ ² ‡ ฉบับที่ ๖ จดหมายฉบับที่ ๖ กลาวถงึ การไดนบั พบแมอไุ ร การไป เทย่ี วในระหวา งงานฤดูหนาวทกุ วนั ทกุ คนื และไดบ รรยายถงึ รปู รา งลกั ษณะองแมอ ไุ ร วา เปนคนสวยนา รกั และกลา ววา แมอุไรงามทส่ี ุดในกรงุ สยาม

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬äÎ Îã– Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÂÍ Ñ™Ð±Íç³Ê™¦Í ² ‡ แมอ ุไรมลี ักษณะเหมอื นฝร่งั มากกวา คนไทย มกี ารศกึ ษาดี โดยสงิ่ ทนี่ ายประพันธช อบมากทส่ี ุดคอื การเตนราํ ซึ่งแมอ ไุ รก็ เตน ราํ เปนอกี ดว ย คาํ ทบั ศพั ท : ปอปูลาร สปั เปอ ร เอดูเคชน่ั โช สาํ นวนทีไ่ ด : ทาํ ตัวเปน หอยจบุ แจง คอนเสยี สามสี่วง

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®Í™ÑбçÍ Ê³™Í¦ ² ‡ ฉบับที่ ๙ จดหมายฉบบั ท่ี ๙ กลา วถงึ การแตง งานการแมอุไรโดยรีบรัด เนือ่ งจากสาเหตกุ ารนัดพบเจอกนั บอยครัง้ จนทาํ ใหแ มอ ุไรตง้ั ครรภ ขึน้ มา การสขู อน้ันคณุ พอไดขอใหท า นเจาคุณมหาดเล็กไปสขู อ หลงั จากแตงงานทง้ั คไู ดไ ปฮันน่มี นู ทหี่ ัวหินดวยกนั คําทับศัพท : ฮันน่มี ูน สาํ นวนทไ่ี ด : โรงเรียนฝก หดั เจาชู ชิงสุกกอ นหา ม

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäÎã– Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÂÍ Ñ™Ð±çÍ ³Ê™Í¦ ² ‡ ฉบับที่ ๑๑ ประพันธกลบั กรงุ เทพได ๓ อาทิตย มาอยทู ีบ่ านใหม บานใหมทเี่ ขา คิดวา ไมม คี วามสุขเลย ประพนั ธไดเ ลา ใหพอประเสรฐิ ฟง ถงึ ตอนท่ีอยู เพชรบรุ วี า ไดทะเลาะกับแมอ ไุ ร แลว เลยกลับกรุงเทพ มีเรื่องขดั ใจ มีปาก เสียงกันตลอดขากลบั เมือ่ มาถงึ ทบ่ี านใหม ก็ตอ งมีเรอื่ งใหทะเลาะกนั แมอ ุไร ไมอ ยากจดั บา นขนของเพราะถอื ตนวา เปน ลูกผูดี และนอกจากนั้นก็ มเี หตใุ หขดั ใจกันเรือ่ ยๆ ไมวาประพันธจะทาํ อะไร แมอไุ รกม็ องวา ผดิ เสมอ คาํ ทับศพั ท : หัวเมือง หนา มทู ู บา ว

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäÎã– Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®ÂÍ Ñ™Ð±Íçʳ™Í¦ ² ‡ ฉบับที่ ๑๒ แมอุไรไดแทงลกู และส้ินรกั ประพันธแลว แตประพนั ธกย็ ังทนอยู กบั แมอไุ ร ยอมฝนรบั ชะตากรรม แมอไุ รชอบไปเทยี่ วและชอบไปคน เดียว พอประพันธถามวา ไปไหน แมอุไรกโ็ กรธฉนุ เฉยี ว นานเขา หาง รา นตา งๆ กส็ งใบทวงเงนิ มาท่ีประพันธ ประพันธจึงเตอื นแมอุไร แตแมอไุ รกลบั สวนกลบั มาวา ประพันธไ มสืบประวัตขิ องเธอใหด กี อ น และเธอก็จะไมปรบั เปลี่ยนตวั เอง ประพันธจึงตอ งไปขอเงนิ พอ เพือ่ ใชหน้ี

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®ÍÂљбçÍ Ê³™¦Í ² ‡ ตอ มาพอของประพันธจ งึ ลงแจงความในหนงั สอื พมิ พ เร่ืองจะ ไมช ดใชห นใ้ี หแ มอ ุไร เม่อื แมอ ุไรเห็นแจง ความ จึงลงยอนกลบั บาง แลวแมอ ุไรกก็ ลับไปอยูบา นพอ ของเธอ คุณหลวงเทพปญ หา มาหา ประพนั ธ คุยเรอื่ งตางๆ กนั รวมถงึ เรื่องแมอไุ ร ท่ีเท่ียวอยูกบั พระยา ตระเวนนคร ดวยความเปนหว งแมอุไร จึงสงจดหมายไปกลา วเตอื น แตถ กู ฉีก เปน ชิน้ ๆ กลบั มา

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬äÎ ¬ÎäãΖ Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®Í™ÑбÍç³Ê™¦Í ² ‡ ตอมาหลวงเทพก็มาหาประพนั ธ เพ่ือบอกวา แมอุไรไปคา งบาน พระยาตระเวนนครแลว และหลวงเทพก็รับธุระเรอ่ื งขอหยา ตอนนี้ ประพนั ธจึงกลบั มาโสดอีกครง้ั คําศัพท : ฉิว สํานวนทีไ่ ด : เมฆทกุ กอ นมซี ับในเปน เงนิ อทุ ศิ ตัวเปน พรหมจรรย

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®Í™ÑбÍçʳ™¦Í ² ‡ ฉบบั ท่ี ๑๓ ประพนั ธมคี วามสุขท่ไี ดก ลับมาเปนโสดอกี ครง้ั สว นแมอุไรกไ็ ปอยูกับ พระยาตระเวนนคร พระยาตระเวนนครมนี างบําเรออยถู งึ ๗ นาง และ ท้ังหมดกแ็ ผลงฤทธิเ์ วลาพระยาไมอ ยู พระยาตระเวนจึงหาบา นใหแ มอ ไุ รอยู อกี หน่งึ หลัง ประพันธไ ดย า ยตาํ แหนง การทาํ งาน มาเปน ผูช ว ยเจา กรม โรงเรียนในพระบรมราชูปถัมภ ทางเสอื ปา ประพันธเขา ประจาํ กรมมา หลวง คาํ ทบั ศพั ท : อินเตอเร็สต ออกฟอรด เล็กเชอร คาํ ศพั ท : นางสวุ ิญชา ผรู ้ัง หลวง

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0\"¦ ήÉÛ¨\"\"±®Í™ÑбçÍ ³Ê™¦Í ² ‡ ฉบับท่ี ๑๕ ประพันธค ิดวา งานเฉลมิ ฉลองพระชนมพรรษาคงจะสนุกมาก พระยาตระเวนกส็ นกุ เหมอื นกัน เพราะไปไหนมาไหนเปนชายโสด เน่อื งจาก พระยาตระเวนกบั แมอ ุไรยังไมไ ดเ ปนผวั เมียกันตามกฎหมาย ตอนน้ีพระยาตระเวนตดิ ผูหญงิ ทช่ี ื่อสรอย แตแ มอ ุไรก็ยังไดแตนงิ่ เฉย ไมสามารถทาํ อะไรได คําศพั ท : ฉุน แตรตรวจ หวั นอก สาํ นวนท่ีได : ขนมปง คร่งึ กอนดีกวา ไมมีเลย

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ Îã– Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÍÂљбÍç³Ê™Í¦ ² ‡ ฉบับที่ ๑๗ ประพันธไ ปอยูที่คา ยตอนนี้ไดเลอื่ นยศเปนนายหมูใหญข้ึน พอกลบั บา นแมอ ไุ รก็มาหาประพันธท ่บี าน หลอ นมางอ ประพันธใหชบุ เลย้ี งหลอ นอกี ครั้งเพราะหลอนไมมที ไี่ ป บานทีห่ ลอนเคยอยู พระยาตระเวนก็ยกให แมส รอย จะไปหาพอก็เคยพดู อวดดกี บั พอ ไว แตประพันธเ ห็นวา ใหหลอ น กลบั ไปงอ พอจะดีกวา หลอ นจงึ ไปงอ พอแลว ก็ไปอยกู บั พอ คาํ ศัพท : เรยี่ ม สํานวนทไ่ี ด : ขดุ อู

þËÁËŸ™² ¨±Ê˝ ®¦Ó¬Îä¬äÎ ãΖ Å0\"¦ ®Î ÉÛ¨\"\"±®ÂÍ Ñ™Ð±Íçʳ™¦Í ² ‡ ฉบบั ที่ ๑๘ แมอุไรไดแ ตง งานกับหลวงพิเศษผลพานิช พอคาม่ังมี ประพนั ธ จงึ คลายหวง สว นประพนั ธกไ็ ดรักชอบพอกบั นางสาวศรสี มาน ลูกสาวพระยาพสิ ิฐเสวก สาํ นวนทไ่ี ด : เทวดาถอดรปู คําศัพท : เพือ่ นบาว

ขอ คิดทีไ่ ดจ ากเรือ่ ง

ภาษาไทยกับครูพีต่ ตี่ ๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธิ์บวั ทพิ ย ขอคิดทีไ่ ดจ ากเรื่อง ๑. พฤติกรรมของนายประพนั ธเปนพฤตกิ รรมทเ่ี ลยี นแบบ พฤติกรรมของปถุ ุชนท่ีมีท้ังขอดีและขอเสยี ทั้งความถูกตองและ ผดิ พลาด เปรยี บเสมอื นกบั มนษุ ยที่สามารถผดิ พลาดไดตลอดเวลา แตอยาลมื นําความผิดพลาดนั้นมาใชใ นการแกไ ขตนเองและปรบั ทัศนคติทผ่ี ดิ อยใู หด ีขน้ึ จนสามารถอยูรว มกับผูอื่นในสงั คมได อยา งมคี วามสขุ ตอไป

ภาษาไทยกบั ครูพีต่ ต่ี ี๋ – อ. พรี ะเสก บริสุทธ์บิ วั ทิพย ๒. อยา หลงวฒั นธรรมตะวนั ตกจนลืมจติ สาํ นึกแหง ความเปน ไทย ควรเกบ็ สง่ิ ท่ดี มี าปฏบิ ัติ แลว เกบ็ สิ่งที่ไมดไี วเ ปน อุทาหรณ ขณะเดียวกันกอ็ ยา ดูถูกบานเกิดเมืองนอนวา หัวโบราณ เกา คราครึเพราะวฒั นธรรมทด่ี ีงามของไทยน้ี จึงสามารถจรรโลงประเทศใหอ ยไู ดมาสืบทุกวันน้ี

ภาษาไทยกบั ครูพ่ีตี่ต๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธบ์ิ วั ทิพย ๓. การแตง งานของหนมุ สาวทมี่ าจากการชอบพอกันแค เพียงเปลอื กนอก ขาดการรูจกั และเขา ใจกันอยา งแทจรงิ ยอ มไมย่ังยืนและอบั ปางลงอยางงา ยดาย เชน กรณขี อง ประพันธกบั แมอุไรทรี่ ักเร็วใจเร็ว ทาํ ใหค วามรักนน้ั จบลงใน เวลาอันสนั้

ภาษาไทยกับครูพีต่ ่ีตี๋ – อ. พีระเสก บรสิ ทุ ธิบ์ วั ทพิ ย ๔. การใชเ สรภี าพในทางทีผ่ ดิ โดยปลอยเน้อื ปลอยตวั จนกระทงั่ พลาดพลั้งชิงสกุ กอนหา ม จะตอ งประสบชะตา กรรมอนั เลวราย ดังแมอไุ รทีป่ ลอ ยตวั ไดเสียกับประพนั ธทําให ไมเ ปน ทพ่ี อใจของผูใ หญของท้ังสองฝาย นาํ ไปสกู ารหยาราง กันวันขางหนา

ภาษาไทยกับครพู ่ีต่ตี ๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธบิ์ ัวทิพย ๕. คนเราควรดาํ เนินชีวติ ในทางยตุ ิธรรม ดังเชน ประพนั ธ เขาไมช อบการใชเ สนสาย แตไ มส ามารถหางานไดดว ยตนเอง จงึ ตอ งยอมรับงานท่ผี ใู หญฝ ากฝง ให แตก ไ็ ดใชค วามสามารถ ของตนเองทาํ ใหมีความกาวหนาในราชการ ไดร บั พระราชทาน บรรดาศกั ดิ์เปน หลวงบรบิ าลบรมศกั ดิใ์ นทส่ี ุด

คณุ คาทีไ่ ดจ ากเรือ่ ง

ภาษาไทยกับครพู ี่ต่ตี ๋ี – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธิ์บวั ทพิ ย คุณคาที่ไดรบั จากเรื่อง ๑. คณุ คา ดา นวรรณศิลป ๒. คณุ คา ดานสงั คม

ภาษาไทยกับครพู ี่ตต่ี ี๋ – อ. พีระเสก บรสิ ทุ ธิ์บัวทิพย ๑. คณุ คา ดา นวรรณศิลป มีการเรมิ่ ตนเรื่องไดอ ยางหลงใหลและนา ตดิ ตาม อีกทง้ั การ ดาํ เนนิ เร่อื งก็ชวนใหติดตามไปจนจบเรอ่ื ง สาํ นวนภาษาในการเขยี น จดหมายและการเลอื กใชคําทับศัพทภ าษาอังกฤษ รวมทัง้ คําแสลง มากมายสอดคลองกบั ลกั ษณะของประพนั ธผ ูยงั อยูในวยั หนมุ และ เพิง่ กลบั มาจากตางประเทศใหมๆ

ภาษาไทยกับครูพต่ี ต่ี ๋ี – อ. พีระเสก บริสทุ ธ์บิ วั ทพิ ย นอกจากนัน้ เนอ้ื ความของจดหมายกเ็ ปน มมุ มองหรอื ทศั นะท่ี ตรงไปตรงมาเหมือนจดหมายสวนตัวท่วั ๆ ไป กลวิธีที่กลา วมา ท้ังหมดนี้ทําใหหวั ใจชายหนมุ มคี วามสมจรงิ เปนอยา งย่งิ และ สามารถส่อื แนวคิดทีต่ องการนาํ เสนอไดแจม แจง ชัดเจน

ภาษาไทยกับครูพีต่ ตี่ ี๋ – อ. พีระเสก บริสุทธบ์ิ ัวทพิ ย มีการสรา งตวั ละครไดอ ยา งสมจรงิ แสดงใหเห็นถงึ พฤติกรรม ของปถุ ุชนท่ีมที ัง้ ส่งิ ทีถ่ กู ตอ งและผดิ พลาดและมที ง้ั ความสมควรและ ไมส มควร โดยมลี กั ษณะทีส่ มจรงิ สมเหตุสมผล โดยประพันธถ อื เปน คนทมี่ แี นวคดิ สมยั ใหมซ ึ่งบางครั้งตรงกนั ขา มกับความเปน ไทย ทเ่ี หมาะสม แตย ังสามารถกลบั ตวั กลบั ใจมาเปลีย่ นแปลงพฤตกิ รรม ได จงึ มีความสมบรู ณทง้ั ตัวละคร และเนอ้ื หาของตวั ละครดวย

ภาษาไทยกบั ครพู ตี่ ี่ตี๋ – อ. พีระเสก บรสิ ุทธบ์ิ ัวทพิ ย ๒. คุณคา ดานสงั คม บทกวยี อ มสะทอ นสภาพสังคมของกวีตามมมุ มองของกวี ซง่ึ สามารถ เขาถึงสงั คมไทยในสมัยรชั กาลท่ี ๖ ซ่ึงแตกตางกับสังคมยุคปจ จบุ นั อยาง มาก ทงั้ ในดา นของการปกครองท่ีกลา วไวในเรือ่ งวา “ทานวา ขายของไดด ี อยางไรๆ กจ็ ะเปน อะไรไมไ ด นอกจากขนุ นางกรมทาซาย ท้งั กวาจะไดเปน หลวงก็อกี หลาย แลว อาจจะเปน หลวงต้ังแตอายุ ๓๐ เมื่ออายุ ๔๕ จึงได เปน พระ แลว กย็ งั เปน พระจนทกุ วนั นี้ และไมแลเห็นทางท่จี ะเปน พระยา ดวย”

ภาษาไทยกับครพู ต่ี ี่ตี๋ – อ. พรี ะเสก บริสทุ ธิ์บัวทิพย แสดงใหเ ห็นวา บานเมืองในอดีตกับปจ จบุ ันมีการ เปล่ยี นแปลงไปมาก ท้ังสภาพจิตใจคนในสมัยตางๆ กแ็ ตกตางกนั ไปดวย ทางที่ดีหากเราสามารถกระทําความดี ได ไมวา จะอยูใ นยุคสมัยใดก็ตาม กค็ วรหม่นั ทาํ ความดีไว เพราะแมต ัวไดตายลง แตความดีไมไดต ายตามไปดวยอยา ง แนนอน

ภาษาไทยกับครูพ่ตี ี่ต๋ี – อ. พีระเสก บริสุทธิบ์ วั ทิพย รูหรือไม?

ภาษาไทยกับครูพ่ตี ตี่ ๋ี – อ. พรี ะเสก บริสุทธ์ิบัวทพิ ย รูหรือไม? คลุมถงุ ชน ตามความหมาย เปนลักษณะของการแตง งานท่ี ผูใหญจ ดั การให โดยท่ีเจาตวั ไมรูจกั คุนเคยหรอื รกั กันมากอ น ซ่งึ ทม่ี าของสํานวน คลมุ ถงุ ชน มาจากการเลน พนันไกชน