นิทานเรื่องลูกสิงโตจอมเกเร

ลูกสิงโตจอม เกเร



ลูกสิงโต จอมเกเร จั ด ทำ โ ด ย นางสาวชัญญณัท แก้วกันยา

ณ ป่าอันกว้างใหญ่ มีลูกสิงโตตัวหนึ่งชอบแกล้งและรังแกสัตว์ที่อ่อนแอกว่าอยู่เสมอ

วันหนึ่งลูกสิงโตไปเดินเล่น มันบังเอิญไปพบกับลูกลิงตัวหนึ่ง

ลูกลิงตัวนั้นก็กำลังเดินเล่นอย่างเพลิดเพลิน จนเกือบจะชนกับลูกสิงโต

“เจ้าเดินยังไง ไม่ดูตาม้าตาเรือจนเกือบจะชนเข้าให้ แล้วเจ้ายังไม่ขอโทษข้าอีก” ลูกสิงโตตวาดเสียงดัง

“ฉันยังไม่ชนเจ้าสักหน่อยแค่เฉียดๆเอง กล่าวหากันนี่หน่า” เจ้าลิงย้อน

“แนะ! เจ้ายังจะมาเถียงข้าอีก” ลูกสิงโตตวาดอีกรอบ พูดจบลูกสิงโตก็ใช้ขาหน้าตบหัวลูกลิงเบาๆ แต่แรงของลูกสิงโตก็ทำให้ลูกลิงนั้นหัวคะมำไป

ลูกลิงลุกขึ้นวิ่งอย่างสุดชีวิต ลูกสิงโตก็วิ่งตามไปติดๆ ขณะที่ลูกสิงโตวิ่งไล่ตามลูกลิงไปนั้น หารู้ไม่ว่า

มันได้เข้าไปในเขตของสัตว์ป่าที่มันเคยรังแกไว้ ลูกสิงโตยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกสัตว์ป่าที่มันเคยกลั่นแกล้ง ขวางปาก้อนหินและไล่ตีวิ่งหนีแทบไม่ทัน

ลูกสิงโตอับอายและรู้สึกเสียใจ เพราะมันไม่เคยถูกรังแกมาก่อนมันจึงสำนึกได้ จากนั้นจึงเดินไปหาลิงและฝูงสัตว์ป่าเหล่านั้นเพื่อขอโทษในสิ่งที่มันเคยทำไว้

สัตว์ป่าทั้งหลายได้ยินคำขอโทษ และเห็นถึงความสำนึกผิดของลูกสิงโตก็ต่างให้อภัย จากนั้นสัตว์ป่ากับลูกสิงโตก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว