งสนกัญญารัตน์2-1

ณ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสิงโตตัวหนึ่ง กาลังนอน พักผ่อน อยู่อย่างสบายใจในป่ าใหญ่ แต่มันก็ต้องสะดุ้ง ตนื่ ขึน้ เมือ่ มีหนูน้อยจอมซน ว่ิงมากระโดดข้ามตวั มัน สิงโตโมโหมาก รีบตะครุบหนูอย่างรวดเร็วพร้อมคาราม เสียงดัง \"เจ้าถอื ดยี ังไง ถงึ ได้มารบกวนเวลานอนของข้า\" \"โทษของเจ้าก็คือความตาย ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนีล้ ่ะ\" สิงโต พูด \"ช้าก่อนท่านสิงโต หากท่านปล่อยข้าไปในวันนี้ ในวัน ข้างหน้าข้าจะตอบแทนบุญคุณท่าน\" หนูร้องขอชีวิต

มีราชสีห์ตัวหนึง่ นอนพกั ผ่อนยามบ่ายอย่างมคี วามสุข แต่ ตอ้ งสะดุง้ ตื่นข้ ึนมาเพราะมหี นูตัวหนงึ่ ข้ ึนมาว่ิงไต่ตามลาตัว โดยไม่รู้ว่าเป็ นร่างของเจ้าป่ า ราชสีห์ใช้อุ้งเท้าตะครุบ เอาไวด้ ว้ ยความโกรธเกร้ ียว ขณะจะลงมือสังหารหนูนั้นเองก็ ได้ยินเ สียงหนูกล่ าวค า วิงวอนข้ ึนว่า“ท่านผูเ้ ป็ นราชาแห่งสัตว์ทั้งปวง ไดโ้ ปรดไว้ ชีวิตขา้ สกั ครัง้ เถิดท่าน เพราะตัวขา้ นัน้ ทาผิดไปโดยหารูไ้ ม่ ตัวข้านั้นมิไดม้ ีเจตนาดูหม่ินท่านแมแ้ ต่อย่างใด” “ฮึ..ก็ได้ ในเมอ่ื เจา้ ไม่ไดม้ เี จตนาขา้ ก็จะปล่อยไปสักครั้งหนึง่ แลว้ เจา้ อย่ามากวนใจอีกล่ะ”

ราชสีห์ไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าจึงยอม เลกิ รา “บุญคุณในครั้งน้ ขี า้ จะไม่ลมื เลยตราบชัว่ ชีวิตของขา้ หากมีโอกาสในวันหนา้ ขา้ ตอ้ งตอบแทนท่านอย่างแน่นอน ถา้ ท่านมีเรื่องเดือนร้อนอันใดหละก็ โปรดส่งเสียงคาราม ข้าจะรีบมาหาท่านในทันที” “ฮะ..ฮะ..ฮะ..” ราชสีห์ หัวเราะลนั่ ป่ า “สตั วต์ วั เล็กๆ เช่นเจา้ จะทาอะไรใหข้ า้ ได้ ไป ..รีบไปให้พน้ ข้าจะไดน้ อนต่อเสียที”หลังจากนั้นไม่นาน ในขณะที่ราชสีห์ออกล่าเหย่ือเกิดพลาดท่าเสียั ทีไปติดกับ บ่วงของนายพรานเขา้ ด้ ินอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดออกไป ไดจ้ ึงไดส้ ่งเสียงรอ้ งลัน่ ป่ า หนูจาเสียงของราชสีห์ไดจ้ ึงรีบ มาช่วยกดั บ่วงของนายพรานจนขาด ราชสีห์จึงไดเ้ ป็ นอิสระ อีกครัง้

สิงโตหัวเราะ \"อย่างเจา้ หรือจะตอบแทนบุญคุณข้า แต่เอา เถอะขา้ จะปล่อยเจา้ ไปก็ได\"้ สิงโตจงึ ปล่อยหนูเขา้ ป่ าไป วันหนึ่งสิงโตเดินหาเหยอื่ อยู่ในป่ า มันเผลอเดินไปติดบ่วง นายพรานเขา้ \"ฮือๆ ขา้ จะทาอย่างไรดลี ่ะเนยี่ \" มนั รอ้ งไหเ้ สียงดัง หนูได้ยินเสียงร้องของสิงโต มันรีบว่ิงมาตามเสียง เม่ือ มาถึงมันก็รีบกัดเชือกจนขาด สิงโตจึงไดร้ ับอิสระในที่สุด \"ขอบใจเจา้ มากนะเจา้ หนู ทชี่ ่วยชีวิตขา้ ไว\"้ สงิ โตขอบคุณ

ราชสีห์ตัวหนึง่ เอนกายหลับใหลอย่ใู นป่ าทึบ หัวอันใหญ่โต ของมันวางอยู่บนหัวอุง้ เทา้ หนูนอ้ ยข้ ีกลัวบังเอิญว่ิงมาบน ตัวของมันโดยไม่ไดต้ ั้งใจ ดว้ ยความกลัวและร้อนรนที่จะ รีบหนีไปให้พ้น เจ้าหนูกลับแล่นปรูดไปบนจมูกราชสีห์ ราชสหี ์งีบหลบั อย่ดู ีๆ ครั้นถกู รบกวนมันจึงตะปบอุง้ เทา้ อัน ใหญ่โตลงไปบนเจา้ สัตว์ตัวนอ้ ยดว้ ยความฉุนโกรธหวังจะ ฆ่าหนใู หต้ าย “ปล่อยข้าไปเถิด” เจ้าหนูผูน้ ่าสงสารขอร้อง “กรุณา ปล่อยข้าไป แล้วสักวันหนึ่งข้าจะตอบแทนเจ้าอย่าง แน่นอน” ราชสีห์รู้สึกขบขันย่ิงนักเมื่อคิดว่าเจา้ หนูจะมาช่วยอะไร มนั ได้ แต่มนั เป็ นสตั วท์ ีม่ เี มตตาจึงปล่อยเจา้ หนไู ปในทสี่ ุด

มรี าชสีห์ตัวหนึ่งนอนพกั ผ่อนยามบ่ายอย่างมีความสุข แต่ ตอ้ งสะดุง้ ตื่นข้ ึนมาเพราะมหี นตู วั หนึง่ ข้ ึนมาว่ิงไต่ตามลาตัว โดยไม่รู้ว่าเป็ นร่างของเจ้าป่ า ราชสีห์ใช้อุ้งเท้าตะครุบ เอาไวด้ ว้ ยความโกรธเกร้ ียว ขณะจะลงมือสังหารหนูนั้นเองก็ได้ยินเสียงหนูกล่าวคา วิงวอนข้ ึนว่า“ท่านผูเ้ ป็ นราชาแห่งสัตว์ทั้งปวง ไดโ้ ปรดไว้ ชีวิตขา้ สกั ครัง้ เถิดท่าน เพราะตัวขา้ นัน้ ทาผิดไปโดยหารูไ้ ม่ ตัวขา้ นัน้ มิไดม้ ีเจตนาดูหม่ินท่านแมแ้ ต่อย่างใด” “ฮึ..ก็ได้ ในเมอื่ เจา้ ไม่ไดม้ เี จตนาขา้ ก็จะปล่อยไปสกั ครั้งหนึง่ แลว้ เจา้ อยา่ มากวนใจอีกล่ะ”

หนตู วั หนึง่ ว่ิงไปรบกวนราชสีห์ขณะกาลังหลับ มันตื่นข้ ึนมา ตะปบหนูไว้ เจา้ หนรู อ้ งครวญขอใหไ้ วช้ วี ิตมนั แลว้ สักวนั มันจะตอบแทน คุณราชสหี ์ ราชสีห์หัวเราะ เจา้ หนูตัวเล็กเจา้ จะช่วยอะไรขา้ ได้ แต่แลว้ ราชสีห์ก็ปล่อยหนไู ป วันหนึ่งขณะเที่ยวเล่น ราชสีห์ติดบ่วงนายพราน พยายาม หนีแต่ไม่สาเร็จ หนูตัวเล็กเข้ามากัดบ่วงขาด ราชสีห์จึงหนีรอดออกมาได้ ราชสีหข์ อบคุณหนู

ราชสีหต์ วั หนึง่ รูส้ ึกง่วงจงึ ลม้ ตัวลงนอนพกั ผ่อนใตร้ ่มเงาไม้ ในขณะที่กาลังเคล้ ิมหลับนัน้ ก็ตอ้ งสะดุง้ ตื่นข้ ึน มันคาราม ด้วย ความโกรธ เพราะหนูตัวหนึ่งข้ ึนไปว่ิงเล่นบนหลัง ราชสีห์จงึ ยกอุง้ เทา้ ข้ ึนตะปบไวไ้ ด้ และจะฆ่ามันเสีย เจา้ หนู สัตว์นอ้ ยๆพดู ขอร้อง ราชสีห์ว่า \" ท่านราชสีห์ โปรดอย่า ฆ่าข้าพเจา้ เลย สัตว์ที่สูงศักด์ิดังท่าน ไม่เหมาะที่จะมาฆ่า สัตว์ตา่ ตอ้ ยเช่นข้าพเจา้ \" ราชสีห์ไดฟ้ ัง ดังนั้นจึงปล่อยหนู ไป ต่อมาไม่นานนัก ราชสีห์ออกล่าเหยื่อ ไปติดบ่วงของ นายพรานจึงร้องด้วยเสียงอันดัง เมื่อหนูไดย้ ินจึงได้ มา ช่วยเหลือ หนูกล่าวว่า \" อย่ากลัวไปเลย ขา้ พเจา้ เป็ นเพอ่ื น ของท่าน \" ว่าแล้วก็เข้าแทะบ่วงจนขาด ราชสีห์ได้เป็ น อิสระ

หลงั จากน้นั ไม่นาน ราชสีหก์ ไ็ ดอ้ อกล่าเหยือ่ แต่ดนั โชครา้ ย มนั พลาดท่าไปติดบ่วงเชือกของนายพราน มนั พยายาม ด้ ินๆ ใหห้ ลุดออกจากบ่วง แต่ทายงั ไงก็ไม่ออก ดว้ ยความ ตกใจ มนั จึงส่งเสียงรอ้ งคารามออกมา เจ้าหนูเมื่อไดย้ ิน เสียงคารามของราชสีหม์ นั ก็จาได้ จึงวิ่งเขา้ ไปหาราชสีห์ ในทนั ที และเมื่อมนั เห็นว่าราชสีหต์ ิดบ่วงนายพรานอยู่น้นั มนั ก็ใชฟ้ ันของมนั แทะเชือกที่พนั ธนาการราชสีห์ใหห้ ลุด ออกและเป็ นอิสระ เมอื่ ราชสีหห์ ลุดออกมาจากบว่ งกบั ดกั นายพรานไดแ้ ลว้ มนั กก็ ล่าวขอบคุณเจา้ หนูว่า \"ขา้ ตอ้ งขอบคุณเจ้าจริงๆ เจ้าหนู ที่เจ้ารกั ษาสัญญาและ กลบั มาช่วยขา้ ขา้ ขอขอบใจเจา้ จริงๆ\"

นทิ านเร่ืองน้ สี อนใหร้ ูว้ ่า อยา่ ดูถกู คนทตี่ า่ ตอ้ ยกว่าตนความเมตตาไม่เคยสญู เปล่า อยา่ ดถู กู คนทตี่ า่ ตอ้ ยกว่าตนอยา่ ดถู กู ผดู้ อ้ ยกว่าเรา เพราะ เขาอาจเป็ นผทู้ ีช่ ่วยเหลอื เราก็เป็ นได้