งานนำเสนอ2 นิทานอีสป

นิทานอสี ป กจิ กรรมสง่ เสรมิ การอา่ นผ่านออนไลน์ “นิทานอสี ป” หอ้ งสมดุ ประชาชน “เฉลมิ ราชกมุ าร”ี ศนู ยก์ ารศกึ ษานอกระบบและการศกึ ษาตาม อธั ยาศยั อาเภอท่าตมู จงั หวดั สรุ นิ ทร ์

นิทานอสี ป เรอื่ ง สงิ โตชรา ผูแ้ ตง่ : อสี ป สงิ โตชราตวั หนึ่ง กาลงั นอนรอความตายอยา่ งทกุ ขท์ รมานจาก โรคภยั ทมี่ ารมุ เรา้ อยใู่ นถา้ บรรดาสตั วป์ ่ าพากนั กนั เยยี่ มเยอื นเพอื่ หวงั จะแกแ้ คน้ หมูป่ าใชเ้ ขยี้ วแทงสงิ โตจนลม้ ลง จากน้ันววั ก็เขา้ มาไล่ ขวดิ สว่ นลาใชเ้ ทา้ ดดี ไปทหี่ นา้ ของสงิ โตจนตาบวมปดู สงิ โตไดแ้ ต่ ราพงึ กบั ตวั เองวา่ \"ขา้ ตอ้ งโดนสตั วอ์ อ่ นแอพวกนีท้ ารา้ ย โดยที่ ขา้ ไมม่ แี รงตอบโตแ้ มแ้ ตน่ ้อย มนั ชา่ งน่าเจบ็ ใจยงิ่ กวา่ ความ ตายเสยี อกี

นิทานอสี ป เรอื่ งกระตา่ ยกบั กบ ผูแ้ ตง่ : อสี ป กระต่ายป่าฝงู หน่ึงมนี สิ ยั ขข้ี ลาด ชอบตน่ื ตกใจกบั เร่อื งไมเ่ ป็นเรอ่ื ง จงึ มกั โดนสตั วต์ วั อน่ื ๆ แกลง้ อยเู่ ป็นประจา พวกมนั รูส้ กึ เหน่อื ยลา้ กบั การตอ้ งอยอู่ ยา่ งอกสนั่ ขวญั แขวนแบบน้เี หลอื เกนิ จงึ ตดั สนิ ใจจะ จบชวี ติ ลงดว้ ยการกระโดดลงน้า แตพ่ อเจา้ กระตา่ ยวง่ิ ไปถงึ สระน้า บรรดากบซง่ึ กาลงั นงั่ เลน่ อยรู่ มิ สระกต็ กใจนกึ วา่ มอี นั ตรายมา พา กนั กระโดดหนีลงน้าอยา่ งรวดเรว็ กระตา่ ยตวั หน่งึ เหน็ ดงั นนั้ จงึ บอกกบั กระต่ายตวั อ่นื ๆ วา่ \"ช้าก่อนเพ่ือน ๆ เราอย่าคิดฆ่าตวั ตายกนั เลย เหน็ มยั้ ว่ายงั มีสตั วอ์ ่ืนที่อ่อนแอและขี้ขลาดกว่า พวกเราเสียอีก\"

นิทานอสี ป เรอื่ ง สุนขั จงิ้ จอกกบั เสอื ดาว ผูแ้ ตง่ : อสี ป ณ ป่ าแห่งหนึ่ง มเี สอื ดาวตวั หนึ่งรสู ้ กึ ภมู ใิ จกบั ลวดลายที่ สวยงามของตวั มนั มาก และมกั จะอวดลายกบั สตั วต์ วั อนื่ อยา่ ง หลงตวั เองวา่ \"ไมม่ สี ตั วใ์ ดในป่ าทจี่ ะมลี วดลายทงี่ ดงามไป กวา่ ขา้ อกี แลว้ \" วนั หนึ่งเสอื ดาวเดนิ มาพบกบั สนุ ัขจงิ้ จอก มนั จงึ โออ้ วดวา่ ขนและลายของมนั สวยงามกวา่ สนุ ัขจงิ้ จอกเป็ น ไหนๆ สนุ ัขจงิ้ จอกโตต้ อบเสอื ดาวกลบั ไปวา่ \"ลวดลายทอี่ ยู่ ภายนอกไมไ่ ดท้ าใหต้ วั เจา้ ดไี ปกวา่ พวกเราหรอก ความ สวยงามมนั อยูท่ จี่ ติ ใจตา่ งหาก\" :: นิทานเรอื่ งนีส้ อนใหร้ ูว้ า่ :: ความงดงามในจติ ใจสาคญั กวา่ ความสวยงามแคภ่ ายนอก

นิทานอีสป เรอ่ื ง กระตา่ ยหลงแสง จนั ทร์ ผแู้ ตง่ : อีสป ในช่วงคำ่ คนื บนทอ้ งฟ้ ำก็จะมดี วงจนั ทรท์ คี่ อยสำดแสงอนั งดงำม ฝูง กระตำ่ ยเห็นดงั น้นั จงึ รบี พำกนั ออกมำจำกทอี่ ยู่ เพอื่ ชน่ื ชมแสงจนั ทร์ อนั น่ำหลงใหล\"อำ้ ว! ฝูงกระตำ่ ยน้อย มำสิมำเต้นรำกลำงแสงจนั ทร์ ดว้ ยกนั สิ\" ฝงู กระตำ่ ยไดย้ นิ ดงั น้นั ก็พำกนั วง่ิ เขำ้ ไปเตน้ รำกลำงแสงจนั ทร์ กบั พวกหมำจงิ้ จอกอยำ่ งสนุกสนำน เวลำผำ่ นไปฝงู กระตำ่ ยเรม่ิ รสู้ ึกเหนื่อยลำ้ จำกกำรกระโดดเตน้ รำ ตำ่ งพำกนั น่งั พกั เหนื่อย ฝงู หมำจง้ิ จอกเห็นเช่นน้นั ก็พำกนั เดนิ ไปลอ้ ม ฝงู กระตำ่ ยเอำไว้ พวกกระตำ่ ยมองเห็นกำรกระทำของหมำจงิ้ จอกจงึ เรม่ิ เขำ้ ใจวำ่ จะเกดิ อะไรขนึ้ กบั ตนเอง กระตำ่ ยตวั หน่ึงจงึ พดู มำวำ่ \"น่ี เป็ นเพรำะพวกเรำมวั หลงอยกู่ บั แสงจนั ทร์ จนทำให้ลมื นึกวำ่ พวกมนั

นิทานอสี ป เรอื่ ง แม่หา่ น กบั ลูกหา่ น ผูแ้ ตง่ : อสี ป แม่ห่านเหน็ ลกู ห่านเดินไม่สวยกเ็ ลยพูดดไุ ปว่า \"ทาไมเจา้ เดนิ ผงกหวั และส่ายตัวไปมาเชน่ นั้น ดเู หมอื นวา่ เจ้าถกู ยิงท่ี ตะโพกอยา่ งนัน้ แหละ\" ลกู หา่ นจึงพยายามแกไ้ ขท่าทางการเดนิ แตก่ ็ไม่ สามารถทาได้ แมห่ ่านจึงเอาไม้เล็กๆ สองอนั มาผกู ตดิ ไวท้ ี่ขาทัง้ สองข้างของลกู หา่ นเพ่อื ให้ลูกห่านเดนิ ตัวตรง แต่ลูกหา่ นก็บ่นวา่ \"แม่จา๋ ลกู ไมส่ ามารถแกว่ง เท้าได้ในเวลาท่วี ่ายนา้ แม่ห่านจงึ บอกลกู ห่านว่ \"ถ้าอยา่ งน้นั เจา้ ตอ้ งเดิน เชดิ หวั ขนึ้ \"ลกู หา่ นพยายามทาตามทแ่ี ม่หา่ นบอก แตล่ กู ห่านก็ยังบน่ ออกมาว่า \"แม่จา๋ ลกู ทาตามทแ่ี มบ่ อกใหเ้ ชดิ หวั ขึน้ แตล่ ูกมองไม่เห็นทางขา้ งหนา้ เลย\" แม่หา่ นจงึ ดลุ ูกหา่ นวา่ \"หากไมม่ อี ะไรดีขึ้น เจ้าก็แบกหวั กบั เท้าของเจา้ เหมือนอยา่ งที่บรรพบุรุษของเจา้ ทามาก่อนตอ่ ไปเถอะ! :: นิทานเร่อื งนีส้ อนให้รวู้ า่ :: อย่าคดิ เปล่ยี นแปลงในส่งิ ท่เี ปน็ สจั ธรรม

นิทานอสี ป เรอื่ ง หมี กบั ลงิ ผูแ้ ตง่ : อสี ป ในป่ าแหง่ หนึ่ง มหี มที แี่ สนน่ารกั มนั ชอบกนิ นา้ ผงึ้ มาก มนั จงึ ปี นไปบน ตน้ ไมแ้ ละเอานา้ ผงึ้ มากนิ เจา้ ลงิ หอ้ ยโหนผ่านมาพอดี เห็นหมปี ี นไปกนิ นา้ ผงึ้ มนั จงึ นึกวา่ ตนเองปี นตน้ ไมเ้ กง่ กวา่ หมี ถา้ ปี นไปเอานา้ ผงึ้ มากนิ คงทา ไดด้ กี วา่ หมแี น่นอน จงึ พดู กบั หมวี า่ \"เจา้ หมขี า้ นะปี นตน้ ไมเ้ กง่ กวา่ เจา้ ซะอกี \" \"หรอ งนั้ เจา้ กท็ าสิ ขา้ อยากดูเจา้ กนิ ผงึ้ บา้ ง คงแปลกด\"ี พอหมพี ูดจบลงิ ก็หอ้ ยโหนกระโจนไปทรี่ งั ผงึ้ ผงึ้ ตกใจจงึ ตอ่ ยลงิ ระบม ไปทงั้ ตวั ลงิ รบี โหนตน้ ไมห้ นีไปตน้ โนน้ ตน้ นี้ ผงึ้ ก็ตามตอ่ ยไม่หยุด ซา้ รา้ ย โดนผงึ้ ตอ่ ยเขา้ ไปทตี่ า จนตาบวมปิ ดหมดทง้ั สองขา้ ง มนั มองไม่เห็นจบั กงิ่ ไมพ้ ลาด เลยตกตน้ ไมก้ ระแทกกบั พนื้ ดนิ ตายทนั ที :: นิทานเรอื่ งนีส้ อนใหร้ ูว้ า่ :: จงอย่าคดิ วา่ ตนเองเกง่ ทสี่ ดุ แลว้ ประเสรฐิ สดุ แลว้ เพราะคนทเี่ กง่ ทดี่ ที ปี่ ระเสรฐิ เขามกั ไม่แสดงตนออกมา