นิทานกระต่ายตื่นตูม

ณ ปาอันแสนกวา้ งใหญ่ สตั วน์ านาชนดิ อาศัยอยูด่ ว้ ยกันอยา่ งสงบสขุ และมกี ระต่ายตัวหนงึ กําลังนอนกลางวนั อยู่ ใต้ต้นมะพรา้ วอยา่ งเพลิดเพลิน ทันใดนนั เองมเี สยี งดงั สนนั หวนั ไหวจนทําใหก้ ระต่ายตัวนตี ืนขนึ มาดว้ ยความตกใจ



\"เมอื กมี นั เสียงอะไรทาํ ไมน่ ากลวั จงั ตอ้ งเกดิ แผน่ ดนิ ไหวหรอื ฟาถลม่ แน่ ๆ ตอ้ งรบี ไปบอกให้ทกุ คนรูต้ วั เดยี วจะหนี กนั ไมท่ นั \" เมอื กระตา่ ยตวั อนื ๆ เห็นวา่ กระตา่ ยตวั นี วงิ มาหน้ าตาตนื จงึ ตะโกนถาม \"เจา้ วงิ หนี อะไรมา ทาํ ไมถงึ ไดร้ บี รอ้ นขนาดนั น ? \" \"เมอื กตี อนทขี า้ นอนหลบั อยใู่ ตต้ น้ มะพรา้ ว ขา้ ไดย้ นิ เสียงฟาถลม่ กเ็ ลยรบี มาบอกทกุ คน พวกเรารบี หนี กนั เถอะ !\" เจา้ กระตา่ ย ตนื ตมู รบี อธบิ ายให้ฝงู กระตา่ ยฟงดว้ ยเสียงสันเครอื



จากนนั ฝูงกระต่ายนบั รอ้ ยก็รบี วงิ ตามมนั ทไปางดวว้ า่ ยความตืนกลัวพรอ้ มชว่ ยกันตะโกนตลอด \"ฟาถล่ม ! ฟาถล่ม ! รบี หนเี รว็ ทกุ คน’\"



เหล่าสตั วป์ านานาชนดิ ไดย้ นิ เชน่ นนั ก็พากันวงิ หนตี ามกระต่ายฝูงนไี ป จนพบราชสหี เ์ จา้ ปาเหน็ สตั วว์ งิ มาดงั นนั จงึ ถามวา่ \"พวกเจา้ วงิ หนอี ะไรมา ทําไมถึงไดร้ บี รอ้ นกันขนาดน\"ี \"ฟาถล่มนะ่ สทิ ่าน หากไมร่ บี หนพี วกเราจะตายกันหมด\" ชา้ งเอ่ยขนึ มา



\"แล้วพวกเจา้ รไู้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ ฟาถล่ม ?\" ราชสหี ถ์ ามกลับดว้ ยความสงสยั สตั วท์ กุ ตัวต่างหนั ไปมองฝูงกระต่าย เพราะอยากรเู้ รอื งราวเชน่ เดยี วกับราชสหี ์ \"กระต่ายตัวนเี ล่าวา่ ไดย้ นิ เสยี งฟาถล่ม\" กระต่ายตัวหนงึ พูดขนึ พรอ้ มชบี อก \"เจา้ ไดย้ นิ อยา่ งนนั จรงิ หรอื ไม\"่ ราชสหี เ์ อ่ยถาม \"ขา้ ไดย้ นิ จรงิ ๆ นะท่าน ขณะทีขา้ กําลังนอนพกั ผอ่ นอยูใ่ ต้ต้นมะพรา้ ว อยู่ ๆ ก็เกิดเสยี งดงั สนนั หวนั ไหวขนึ จนขา้ ตกใจรบี วงิ มาบ อกทกุ คนใหร้ บี หน\"ี กระต่ายพูดอธบิ ายเหตกุ ารณท์ กุ อยา่ งดว้ ยความตืนเต้น



\"ไหนเจา้ ลองพาขา้ ไปดหู นอ่ ยสวิ า่ เจา้ ไดย้ นิ เสยี งนนั มาจากตรงไหน\" ราชสหี ผ์ กู้ ล้าหาญเอ่ยขนึ ดว้ ยนาํ เสยี งทีเขม้ แขง็ เจา้ กระต่ายจงึ รบี พาราชสหี ไ์ ปดบู รเิ วณทีเกิดเสยี งฟาถล่ม \"ตรงใต้ต้นมะพรา้ วนนั ไงท่านทีขา้ ไดย้ นิ เสยี งฟาถล่ม\" กระต่ายเอ่ยดว้ ยนาํ เสยี งหวาดกลัว เมอื ไดย้ นิ เชน่ นนั ราชสหี ก์ ็เดนิ เขา้ ไปอยา่ งกล้าหาญ แล้วจงึ ใชเ้ ท้าอันแขง็ แรงเขยา่ ต้นมนั พรา้ วจนลกู มะพรา้ วรว่ งลงมาเสยี งดงั



\"ใชเ่ สยี งแบบนหี รอื เปล่าทีเจา้ ไดย้ นิ \" ราชสหี เ์ อ่ยถามเจา้ กระต่าย \"ใชเ่ ลยท่าน เสยี งแบบนแี หละทีขา้ ไดย้ นิ \" กระต่ายตอบพรอ้ มเกาหวั ตัวเองดว้ ยความเขนิ อาย \"เสยี งฟาถล่มทีเจา้ ไดย้ นิ เปนเสยี งของลกู มะพรา้ วทีตกกระทบพนื ยงั ไงล่ะ คราวหนา้ คราวหลังหากเกิดเหตกุ ารณอ์ ะไรขนึ เจา้ ควร หาสาเหตกุ ่อนวา่ เสยี งนนั มาจากอะไร ไมค่ วรโวยวาย ตืนตมู จนทําใหค้ นอืนตืนตกใจตามไปดว้ ย\" ราชสหี ส์ อนกระต่ายดว้ ยความเปนหว่ ง \"ต่อไปขา้ จะไมต่ ืนตมู แบบนอี ีกแล้ว\" กระต่ายพูดพรอ้ มก้มหนา้ ดว้ ยความรสู้ กึ ผดิ จากนนั ราชสหี จ์ งึ นาํ ความจรงิ กลับมาบอกเหล่าสตั วท์ ังหลาย และแยกยา้ ยกันกลับไปยงั ถินทีพกั เดมิ ของตัวเอง

นทิ านเรอื งนีสอนให้รูว้ า่ เมอื ต้องประสบกับเหตกุ ารณ์ทีไมค่ าดคิด ควรมสี ติตรวจสอบความจรงิ ใหด้ ีเสยี ก่อน อยา่ ตืนตกใจจนทําใหเ้ รอื งเล็กกลายเปนเรอื งใหญ่

จดั ทําโดย นางสาวพชั ชา พรหมทา รหสั นกั ศึกษา 63121860002 คณะครศุ าสตร์ สาขาการศึกษาปฐมวยั ชนั ปที 2 แหล่งทีมา : https://baby.kapook.com