นิทาน มด กับ ตั๊กแตน

กาลคร้ังหนึ่งนานมาแล้วในรอบๆท้องทุ่งอันกว้างมดฝูงเล็ก อาศัยอยู่รวมกันใต้โพรงดินขนาดกาลังพอเหมาะพอควร ซึ่งด้านข้าง โพรงดนิ นนั้ เป็นทอ่ นไม้เก่าทต่ี ัก๊ แตนเจ้าสาราญใช้พักด้วยเหมอื นกนั ในฤดูร้อนที่ผลิตผลพรรณไม้เจริญงอกงามออกรวงมากไม่ น้อยเลยทีเดยี ว สมาชิกบ้านมดทง้ั หลายแหลต่ า่ งขยันขันแข็งเก็บเก่ียว พชื พวกน้นั คณุ แมน่ ไวส้ าหรับฤดหู นาว ส่วนเจ้าต๊ักแตนกลับมัวแต่เล่น ดนตรอี ยา่ งเพลิดเพลินใจ แลว้ ก็สนเท่ห์ใจวา่ เพราะเหตไุ รฝูงมดจะต้อง ขยันถึงเพยี งนี้ เมือ่ มองเห็นแบบนนั้ ต๊กั แตนก็เลยแวะไปซักถาม

ฝงู มดตวั นอ้ ยเอย๋ พวกคณุ จะรีบดาเนินงานเก็บพรรณไมไ้ ปเพราะเหตุไรกันมากมายกา่ ย กอง ตกั๊ แตนเอย่ กเ็ ก็บไว้รบั ประทานตลอดหนา้ หนาวนะ่ สิ เสียงของมดซ่ึงเป็นหวั หน้าตอบกลบั พลางเก็บ เกย่ี วพรรณไม้ไปด้วย โห หนา้ หนาวเลยหรือ อีกนานเลยจ้า เพราะเหตุวา่ น่กี ็พ่ึงเขา้ หนา้ รอ้ นเอง เจ้าตก๊ั แตน กลา่ วด้วยนา้ เสยี งฉงนใจ ก็พวกเราเก็บเกย่ี วขณะนี้ หน้าหนาวจะได้มขี องกนิ รบั ประทานอยา่ งสมบรู ณ์บรบิ ูรณ์แถม ไดพ้ ักแบบเตม็ กาลงั ยังไงล่ะ หวั หน้ามดชี้แจง แตว่ ่าเท่ยี วเล่นพกั ในช่วงฤดูร้อนก็สนกุ สนานไปอีกนะ เพราะอะไรจาเป็นทจ่ี ะตอ้ งรอคอย ถึงฤดหู นาวด้วย เสยี งตก๊ั แตนตอบโต้กลับ เอาเถอะ ฉนั ขอกลับบ้านไปเล่นดนตรี เตน้ รา ก่อนแล้วกันนะ ตัก๊ แตนเดินกลับไปอย่างมีความสขุ ไมต่ กทีน่ ง่ั ลาบาก สว่ นฝูงมดก็ปฏิบตั หิ นา้ ที่ของตวั เอง อยา่ งขมขี มัน



เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลมเย็นเย็นเยือกก็มาเยี่ยม เป็นสัญญาณเตือนว่าไปสู่หน้า หนาวแล้วนั่นเอง ในเวลาเดียวกันผลไม้พรรณไม้ท่ีเคยงอกงามต่างโรยรา จะหาอาหารมา กินเกือบจะไม่มี แต่ว่าถึงจะอย่างไรฝูงมดก็ไม่ตกที่นั่งลาบาก เนื่องจากว่าพวกมันกักตุน อาหารไว้แลว้ มากมายก่ายกอง ดนี ะเนยี่ ทีพ่ วกเราเก็บของกนิ เอาไวม้ ากมาย ตอนนี้จะไดร้ ับประทานแบบไม่ ต้องกลวั อด มดตัวเล็กเอ่ยข้ึนมา ใชๆ่ จาต้องขอบคณุ มากเราจริงๆท่ขี ยนั ขนั แข็งทรหดอดทนปฏบิ ตั ิงานทาให้ พวกเรามีกนิ ในวนั น้ี หัวหน้ามดประกาศขอบคณุ มากทา่ มกลางความดีใจของ มดทกุ ตวั กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก เสียงเคาะประตูหน้าโพรงมดดงั ขึ้น สงสยั มีแขกมาเลิศหรอื เอาของกนิ มาแลกเปลยี่ นแนๆ่ มดตวั เล็กบอกแลว้ เดนิ ไปเปิดประตู



หนา้ ประตนู ัน้ เปน็ ตกั๊ แตนเจ้าสาราญผ้อู าศัยอยู่อยดู่ า้ นข้างที่เคยมอี าการสดใสร่า เริง แม้กระนนั้ โอกาสนี้ ตั๊กแตนกลบั ยนื ก้มหวั ดว้ ยความหิวโซ เพยี งพอประตเู ปดิ กเ็ ลยรบี เดินตรงมาหาหวั หน้ามดที่เคยเสวนาดว้ ยในทันที สวสั ดมี ดเอย๋ ฉนั หวิ อยา่ งย่ิงมิไดร้ ับประทานอะไรมายาวนานหลายวนั เพยี งพอจะมขี อง กินแบง่ ฉันบ้างหรอื ไม่ ต๊กั แตนวงิ วอน อะไรกนั บา้ นคุณไมม่ ีอะไรรบั ประทานเลยหรือ ตอนหนา้ ร้อนผลติ ผลค่อนขา้ งจะสมบรู ณ์ บริบรู ณ์ หวั หน้ามดถามด้วยความข้องใจ ฉันมวั แต่ย่งุ กับการเลน่ ดนตรีรวมทั้งเตน้ รา เลยไมว่ ่างมานัง่ ดาเนนิ งานสะสมของกนิ ไว้ รับประทานอย่างคุณ ตัก๊ แตนกล่าว



อะไรกัน ! นี่คุณไมท่ างานเลยหรอ มวั แต่เลน่ ดนตรีครึกครื้นเนี่ยนะ” หัวหนา้ มดตะโกน ดา้ นต๊กั แตนก็ทาหน้าเจ่อื นโดยไม่มีคาตอบโต้ ถ้าหาก คณุ ไมเ่ คยทราบแบง่ เวลาเลน่ กับเวลาทางาน ฉนั ก็อาจจะปันของกนิ ใหค้ ุณ มิได้ เจ้ากลับไปเหอะ พอเพยี งสนิ้ คากล่าวของหวั หน้ามด เจา้ ตัก๊ แตนเลยเดินกลบั ไป อยูบ่ ้านไปแบบหวิ โหย สว่ นฝงู มดกพ็ กั แบบสบายกับของกินทีเ่ กบ็ มาจาก ตอนหนา้ รอ้ น นิทานเรือ่ งนสี้ อนใหร้ ู้ว่า เราทุกคนควรท่จี ะรูจ้ ักหนา้ ทขี่ องตน เวลาใดควรจะดาเนินการ เวลาใด ควรจะเล่น แม้มัวแต่เล่นไม่ยินยอมดาเนินงานเลย วันหน่ึงชีวิตบางทีอาจพบ เร่ืองกังวลใจจนกระท่ังหันไปพ่ึงใครกันแน่มิได้ เพราะว่าพวกเราไม่ยินยอม ดาเนินการเพือ่ หาเลี้ยงแลว้ ก็ยนื บนลาแขง้ ของตวั เองนัน่ เอง

นายกษดิ ์เดช นอ้ ยสกลุ รหสั นักศกึ ษา 63121010024 คณะครศุ าสตร์ สาขาภาษาไทย