สรุปนาฏศิลป์ม.4

กระบวนการสื บทอด นาฏศิ ลป์ คุณค่าของนาฏศิ ลป์ กใานรแโอสกดางสนต่าาฏงศๆิ ลป์ นาฏศิลป์ แรสะดบงำนขราอำฏงศฟไิ้ลทอปยน์พืแ้นลเะมืกอางร บุคคลสำคัญในวงการ นาฏศิ ลป์ไทย กพื้านรเแมืสอดงงเนพาลฏงศเิถลิดป์เไททิงย กลองยาว

คำนำ ผลงานชิ้นนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิชานาฏศิลป์ กลุ่มของพวกเราได้ ทำการสรุปหัวข้อต่างๆได้แก่ คุณค่าของนาฏศิลป์ กระบวนการสืบทอด นาฏศิลป์ การแสดงนาฏศิลป์ในโอกาสต่างๆ ระบำ รำ ฟ้อน และการ แสดงนาฏศิลป์พื้นเมืองของไทย การแสดงนาฏศิลป์ไทยพื้นเมือง เพลง เถิดเทิง คลองยาว และบุคคลสำคัญในวงการนาฏศิลป์ไทย เพื่อให้ผู้คน ที่ได้อ่านได้ตระหนักรู้ข้อมูลเกี่ยวกับนาฏศิลป์ ไม่มากก็น้อย หากงานของ กลุ่มของพวกเราผิดพลาดประการใด กลุ่มของพวกเราขออภัย ณ ที่นี้ ด้วยค่ะ

สารบัญ หน้า หัวข้อ 4-6 7 1. คุณค่าของนาฏศิลป์ไทย 8 2. กระบวนการสืบทอดนาฏศิลป์ 9 3. การแสดงนาฏศิลป์ในโอกาสต่างๆ 4. ระบำ รำ ฟ้อน และการแสดงนาฏศิลป์ 10 11 พื้นเมืองของไทย 12 5. การแสดงนาฏศิลป์ไทยพื้นเมือง เพลงเถิดเทิง คลองยาว 6. บุคคลสำคัญในวงการนาฏศิลป์ไทย 7. ชื่อสมาชิกกลุ่ม

คุณค่าของนาฏศิลป์ นาฏศิลป์ เป็นส่วนหนึ่งของศิลปะสาขาวิจิตรศิลป์ และเป็นมรดก ทางวัฒนธรรม การศึกษานาฏศิลป์จึงเป็นการศึกษาวัฒนธรรมแขนงหนึ่ง ซึ่งนอกจากแสดงความเป็นอารยะของประเทศแล้วนาฏศิลป์ยังเป็นแหล่ง รวมศิลปะและการแสดงหลายรูปแบบเข้าด้วยกัน 1)ประติมากรรม คือ ศิลปะในการปั้ น แกะสลัก รูปหล่อ ต่างๆ ศิลปะแขนงนี้ปรากฏ ในงานนาฏศิลป์ในรูปแบบ ของการสร้างอุปกรณ์ ในการแสดง ฉาก อุปกรณ์ ประกอบฉาก เช่น พระพุทธรูป เทวรูป เป็นต้น การสร้าง เครื่องแต่งกาย เช่น หัวโขน มงกุฎ ชฎา ราชรถ เป็นต้น 2)วรรณกรรม ที่ปรากฏในงาน นาฏศิลป์ ได้แก่ บทประพันธ์ทั้ง ที่เป็นร้อยแก้ว และร้อยกรอง ที่เป็นบทละคร บทเพลง เป็นการ ใช้ภาษาเป็นสื่อเพื่อให้ผู้ชมเกิดจินตนาการ มีอารมณ์คล้อยตาม บทประพันธ์นั้นๆ นายพสุธร แสงแก้ว เลขที่ 2

3)สถาปัตยกรรม เป็นศิลปะในการออกแบบ สร้างฉากสร้าง บ้านเรือนที่อยู่ในฉาก ปราสาทราชวัง อาคารสถานที่ต่างๆ โบสถ์ วิหาร เป็นต้น 4)จิตรกรรม คือ การเขียนภาพ ในการแสดง นาฏศิลป์ต้องมีฉาก การแต่งหน้า เครื่องแต่งกาย เป็นองค์ประกอบสำคัญ 5)ดุริยางคศิลป์ คือ ศิลปะทางด้านดนตรี ขับร้อง นับ ว่าเป็นหัวใจสำคัญสำหรับนาฏศิลป์ไทย เพราะการแสดง ลีลาท่ารำต้องมีดนตรีประกอบการแสดง นาฏศิลป์ไทย รวมศิลปะไว้สามประการ คือ การบรรเลงดนตรี การขับ ร้อง และการฟ้อนรำ นายพสุธร แสงแก้ว เลขที่ 2

ประโยชน์ของนาฏศิลป์ 1.สถาบันพระมหากษัตริย์จำเป็นต้องมีพระราชพิธี ต่างๆ ตามพระราชประเพณี จึงต้องมีนาฏศิลป์ โขน ละคร ไว้ร่วมแสดงประกอบพระราชพิธี และ เพื่อเป็นการประดับพระเกียรติยศ 2.นาฏศิลป์ไทยผูกพันกับวิถีชีวิตคนไทยในอดีตจนถึง ปัจจุบันตั้งแต่เกิดจนตาย เช่น ฉลองวันเกิด งานบวช งานแต่งงาน และงานศพ ล้วนแต่มีนาฏศิลป์ ดนตรี แสดงเพื่อความเป็นสิริมงคลเกือบทั้งสิ้น 3.ประโยชน์โดยตรงสำหรับผู้ศึกษาวิชานาฏศิลป์ คือ สอน ให้เป็นผู้รู้จักตนเองเพราะ เป็นวิชาทักษะที่ต้องอาศัยความ มีมานะ อดทน ฝึกฝนเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน ผู้เรียนจะ ค้นพบ ศักยภาพของตนเอง นายพสุธร แสงแก้ว เลขที่ 2

กระบวนการสืบทอดนาฏศิลป์ เป็นกระบวนการที่ผู้สืบทอดจะต้องมีความมอดทน อย่างสม่ำเสมอและฝึกฝนเป็นเวลายาวนาน 1.การสืบทอดนาฏศิลป์สมัยโบราณ เป็นการถ่ายทอดจากครูแบบต่อตัว ใช้การรำแบบไม่มีการบันทึกลายลักษณ์อักษร 2.กระบวนกาารสืบทอดนาฏศิลป์ ในสมัยปัจจุบัน วิชานาฏสิลป์ถูกใช้ในสถาบันการศึกษาทั่วไปโดย การเรียนการสอนมีผู้เรียนสามารถเรียนได้ทุกคน และสามารถนำความรู้เหล่านี้้ไปใช้ในชีวิตประจำวัน ได้ 3.การจัดกิจกรรมเพื่อสืบทอดวัฒนธรรมทางด้านนาฏศิลป์ เป็นขนบธรรมเนียมที่ยึดถือมานานโดยจะต้องมีความเคารพศรัทธาใน บูรพาจารย์หรือ \"นาฏศิลป์ไทยเป็นศิษย์มีครู\" มีกิจกรรม ได้แก่ 1.พิธีไหว้ครู ครอบครู และรับมอบ : เพื่อให้ศิษย์ใหม่ได้รู้จักพระนาม ครูต่่างๆ ตามความเป็นสิริมงคล 2.คติความเชื่อเกี่ยวกับนาฏศิลป์ : คติความเชื่อว่า ผิดผี แรงครู ครูเข้า มี เพื่อขจัดภัยพิบัติ ศิษย์ทุกคนควรปฏิบัติ 5.ถ่ายทอดภูมิปัญญาให้คนในสังคมได้รัความรู้ 4.แนวทางการอนุรักษ์นาฏศิลป์ไทย ใช้ประโยชน์ละปฏิบัติอย่างหมาะสม 6.จัดกิจกรรมต่างๆของภูมิปัญญาให้เกิดความสนุก 1.ค้นคว้าวิจัย ศึกษาหาความรู็ข้อมูลภูมิปัญญษของไทยด้านต่างๆ 7.สนับสนุนให้มีการเผยเเพร่ภูมิปัญญาในท้องถิน 2.ปลุกจิตสำนึกให้คนในท้องถินตระหนักถึงความสำคัญของ ในแต่ละแหล่ง ภูมิปัญญา 8.ให้คนในท้องถิ่นแสดงศักยภาพเกี่ยวกับ 3.ฟื้นฟูภูมิปัญญาที่กำลังสูญหายมาทำให้มีคุณค่าและมีความสำคัญ ภูมิปัญญาอย่างเต็มที่ ต่อการดำเนินชีวิตในท้องถิ่น 4.ริเริ่มสร้างสรรค์และปรับปรุงภูมิปัญญษให้เข้ากับยุคสมัยปัจจุบัน เพื่อต่อยอดในด้านต่างๆ นางสาวพิชญาภา เมฆเกิด เลขที่35

การแสดงนาฏศิลป์ ในโอกาสต่างๆ การแสดงนาฏศิลป์ ในงานพระราชพิธี นาฏศิลป์ เป็นศิลปะคู่บ้านคู่เมืองที่นำมาแสดง ได้ทุกโอกาส ทั้งงานพระราชพิธี รัฐพิธี และ งาน ทั่วๆ ไปของเอกชน โดยงานพระราชพิธี และรัฐ พิธี เป็นงานในหน้าที่ของกรมศิลปากรที่ต้องจัดการ แสดง ในโอกาสสำคัญๆ เช่น 1. งานพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว 2. งานพระราชพิธีเฉลิมพระชนมพรรษาสมเด็จพระบรมราชินีนาถ การแสดงนาฏศิลป์ในงานเทศกาลต่างๆ 1. หลักในการเลือกชุดการแสดงให้เหมาะสม เลือกชุดแสดงให้เหมาะสมกับโอกาสที่แสดง ถ้า เป็นงานเฉลิมฉลองความสำเร็จ หรือเป็นงานสถาปนา โรงเรียน วันเกิดบุคคลสำคัญ ก็ต้องเลือกชุดการแสดงที่เป็น การอวยพร มอบความเป็นสิริมงคลให้มั่งมีศรีสุข การเลือกรูปแบบที่ของการแสดงก็ต้องเป็นระบบ มีกฎเกณฑ์ถูกต้องตามแบบแผนโดยปฏิบัติดังนี้ ㆍการแต่งบทร้องให้ได้ใจความเหมาะสม ㆍตีท่ารำให้ตรงตามความหมายของบทร้อง ใส่ทำนองเพลงให้ถูกต้องและเหมาะสมกับเนื้อเพลง ㆍ ปี่ พาทย์ทำเพลงรัว ผู้แสดงใช้ลีลาท่รำ และตีบทได้ถูกต้อง ㆍ ช่วงจบปี่ พาทย์ทำเพลงรำ ㆍ คัดเลือกผู้แสดงที่มีความสามารถ มีฝีมือในการรำ นายศรัณยพงศ์ รัตนวรรณ เลขที่ 18

ระบำ รำ ฟ้อน และการแสดง นาฏศิลป์พื้นเมืองของไทย ระบำ รำ แบ่งเป็น 2 ชนิด คือ ระบำ รำเดี่ยว ดั้งเดิมหรือมาตรฐาน และ รำคู่ ระบำปรับปรุงหรือระบำ รำหมู่ เบ็ดเตล็ด ฟ้อน การแสดงกริยาเดียวกับระบำหรือการ รำเพียงแต่เรียกให้แตกต่างกันไปตามท้องถิ่น การแสดงนาฏศิลป์ไทยพื้นเมือง แบ่งออกเป็น 4 ภาคดังนี้ ภาคกลาง ภาคอีสาน ภาคใต้ ภาคเหนือ นายบุณยฤทธิ์ พรหมมี เลขที่ 1

การแสดงนาฏศิลป์ไทย รำกลองยาวหรือเถิดเทิง การละเล่นเถิดเทิง เทิงบ้อง อาจเรียกตามเสียงกลองยาว คือมีเสียงเมื่อเริ่มตีเป็นจังหวะ “เถิด-เทิง-บ้อง-เทิง-บ้อง” เลยเรียกว่า เถิดเทิง หรือเทิงบ้องกลองยาว ประวัติความเป็นมาของการเล่นเถิดเทิงหรือเทิงบ้องกลองยาว การเล่นเถิดเทิงมีผู้สันนิษฐานว่าเป็นของพม่าที่นิยมเล่นกันมาก่อน เมื่อมาทำ สงครามกับไทย ในสมัยกรุงธนบุรีหรือสมัยต้นแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ เวลา พักรบทหารพม่าเล่นสนุกสนานด้วยการเล่นต่างๆ เช่น กลองยาว ชาวไทยพบ เจอจึงนำมาเล่น และมีดนตรีเพลงหนึ่งมาใช้บรรเลง มีทำนองเป็นเพลงพม่า เรียกแต่เดิมว่า เพลงพม่ากลองยาว ต่อมามีผู้ปรับเป็นเพลงระบำกำหนดการ ต่างตัวคือ ใส่เสื้อนุ่มโสร่ง ศรีษะโพกผ้า มือถือขวาน จึงเรียกเพลงนี้ว่า เพลง พม่ารำขวาน ส่วนเทิงบ้องกลองยาวนั้นมีพม่านำเข้ามาในไทยสมัยรัชกาลที่ 4 โดยมีบทร้องกราวรำยกทัพพม่า ในการแสดงละครเรื่องพระอภัยมณี ตอน เก้าทัพ ลักษณะกลองยาว กลองยาวที่เล่นกันในวงๆหนึ่ง มีการเล่นกันหลายลูกมีสายสะพายเฉวียง บ่าของผู้ตี กลองยาวจะขึงหนังด้านเดียว อีกด้านเป็นหางยาว บาน ปลายเหมือนกลองยาวของเชียงใหม่ แต่กลองยาวของชาวเชียงใหม่ ยาวประมาณ 2 วา ส่วนกลองยาวนี้ ยาวประมาณ 3 ศอกเท่านั้น ทาง ภาคอีสานเรียกว่า กลองหาง ส่วนกลองยาวของพม่า เรียกว่า โอสิ มี ลักษณะคล้ายคลึงกับของชาวไทยอาหมในแคว้นอัสสัม การแต่งกาย 1.ชายนุ่งกางเกงขายาวครึ่งแข้ง สวมเสื้อคอกลม แขนสั้นเหนือศอก ผ้าโพก ศรีษะและผ้าคาดเอว 2.หญิงนุ่งผ้าซิ่นมีเชิงยาวกรอมเท้า สวมเสื้อทรงกระบอกคอปิด ผ่าอกหน้าห่ม สไบทับเสื้อ คาดเข็มขัดทับเสื้อใส่สร้อยคอและต่างหู ปล่อยผมทัดดอกไม้ โอกาสและวิธีการเล่น นิยมเล่นในงานตรุษไทย งานสงกรานต์ งานแห่แหน ซึ่งต้องเดินเคลื่อนขบวน เช่น งานแห่นาค แห่พระ แห่กฐิน เป็นการละเล่นของชาวบ้าน เคลื่อนไปกับ ขบวน เมื่อมีลานกว้างจึงหยุดเล่นกันก่อนพักหนึ่งจึงเคลื่อนต่อ การเล่นเถิดเทิง กรมศิลปากรปรับปรุงใหม่กำหนดให้มีแบบแผนลีลาท่ารำ กลองรำ ( ผู้ที่แสดง ลวดลายในการร่ายรำ ) กลองยืน ( ผู้ตีกลองยืนให้จังหวะในการรำ ) นางสาวเกษศิณี จิตไพทูล เลขที่ 28 ม.4/4

บุคคลสำคัญในวงการนาฏศิลป์ไทย ท่านผู้หญิงแผ้ว สนิทวงศ์เสนี ครูรงภักดี (เจียร จารุวรณ) นามเดิม : แผ้ว สุท ธิบูรณ์ เกิดเมื่อ : 14 สิงหาคม พ.ศ.2442 เกิดเมื่อ : 25 ธันวาคม พ.ศ.2446 ผลงาน : -เป็นผู็มีความสามารถในการ ผลงาน : -การแสดงศิลปะนาฏกรรม รำเพลงหน้าพาทย์องค์พระพิราพ -ละครชาตรี -ร.9 ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ -ละครนอก และ ละครใน -ละครพันทาง ให้นายรงภักดีประกอบพิธีครอบองค์พระ -ระบำฟ้อนต่างๆ -กรมศิลปากรได้คัดเลือกว่าเป็นผู้ที่มี -เป็นผู้คัดเลือกการแสดง ฝีมือเยี่ยม ครูอาคม สายาคม ครูลมุล ยมะคุปต์ นามเดิม : บุญสม เกิดเมื่อ : 26 ตุลาคม พ.ศ.2406 เกิดเมื่อ : 2 มิถุนายน พ.ศ.2448 ผลงาน : -ด้านการแสดง(เป็นตัวเอก) ผลงาน : -ด้านการแสดง เช่น อิเหนา พระอภัยมณี พระร่วง เป็นตัวเอกเกือบทุกเรื่อง ฮเนา ฯ -ด้านการประดิษฐ์ท่ารำ -ด้านวิชาการ เช่น เพลงหน้าพาทย์ เขียนคำอธิบายนาฏยศัพท์ ฯ ประดิษฐ์ให้กรมศิลปากร -ด้านประดิษฐ์ท่ารำ -เป็นผู้ร่างหลักสูตรให้แก่ เช่น เพลงหน้าพาทย์ตระนาฏรำ ฯ -ด้านวิทยุกระจายเสียง วิทยาลัยนาฏศิลป์ -ด้านภาพยนต์ -ด้านกำกับเวที นายฅีตกานต์ แซ่ลิ่ม เลขที่12 ม.4/4 น.ส.ภัทรภร สิทธิลีลา เลขที่27 ม.4/4 ครูเฉลย ศุขะวณิช เกิดเมื่อ : 11 พฤศจิกายน พ.ศ.2447 ผลงาน : -เป็นผู้เชี่ยวชาญการสอน และออกแบบนาฏศิลป์ไทย -เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาศิลปะการแสดง(นาฏศิลป์) -การประดิษฐ์ท่ารำและระบำ

สมาชิกในกลุ่ม นายบุณยฤทธิ์ พรหมมี นายพสุธร แสงแก้ว เลขที่ 1 เลขที่ 2 นางสาวเกษศิณี จิตไพทูล เลขที่ 28 นางสาวภัทรภร สิทธิลีลา เลขที่27 นายศรัณยพงศ์ รัตนวรรณ นางสาวพิชญาภา เมฆเกิด เลขที่ 18 เลขที่ 35 นายฅีตกานต์ แซ่ลิ่ม เลขที่12