นิทาน เรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า

นิทาน เรื่องสิงโตกบั กระต่ายป่ า

เย็นวนั หนง่ึ มสี งิ โตตวั หนง่ึ ตนื่ จากการหลบั ใหลดว้ ยความหิวโหย มนั เดินเขา้ ไปในป่ าเพ่อื หาอาหาร และเพราะมนั หิวมาก มนั จงึ พรอ้ มท่จี ะจบั ทกุ อยา่ งกินเป็ นอาหาร

ทนั ใดนนั้ สิงโตตวั นน้ั ก็เห็นกระตา่ ยป่ าตวั หนง่ึ กาลงั วิ่งอย่บู ริเวณ นนั้ สงิ โตว่ิงไปดา้ นหลงั กระตา่ ยป่ า และมนั ก็จบั กระตา่ ยนอ้ ยตวั นน้ั ได้ ในเวลาตอ่ มา

ในขณะทม่ี นั กาลงั จะกนิ กระตา่ ยป่ า มนั ก็เหลอื บไปเห็นกวางตวั หนง่ึ และเพราะความตะกละของมนั สิงโตจงึ คดิ ว่า… มนั ควรกนิ กวางตวั ใหญ่มากกว่าท่ีจะกนิ กระตา่ ยป่ าตวั นี้ เม่ือคิดเชน่ นน้ั เจา้ สิงโตจงึ ทิ้งกระตา่ ยป่ าท่ีจับได…้ แลว้ หนั กลบั ไปจบั กวางแตก่ วางวิ่งหนสี ดุ ชวี ิตเท่าทม่ี นั จะว่ิงได้ และสิงโตก็ไมส่ ามารถว่ิงไลจ่ ับมนั ทนั

ในทีส่ ดุ สิงโตก็ตอ้ งหยดุ ว่ิง เพราะความเหนอื่ ยอ่อน มนั พดู กบั ตวั เองวา่ “ขา้ กลบั ไปกินกระตา่ ยป่ าดกี ว่า” มนั รีบกลบั ไปยงั กระตา่ ยป่ า… แตเ่ ม่ือไปถึง…กระตา่ ยป่ าตวั นน้ั ก็…ไดห้ ายไปแลว้ สิงโตรสู้ ึกเสียใจมาก เพราะความตะกละของตวั มนั เองแท้ ๆ ถึงตอนนม้ี นั ไมเ่ หลอื อะไรใหก้ นิ เป็ นอาหารอกี … แมก้ ระทงั่ กระตา่ ยป่ าตวั นอ้ ยก็ตาม!

นทิ านเร่ืองนส้ี อนใหร้ วู้ ่า “จงพอใจ…ในสิ่งที่ตนเองมีอย่”ู