หนูน้อยหมวกแดง2

กาลคร้ังหน่ึง มเี ดก็ หญงิ ตวั นอ้ ยหน้าตาหนา้ เอ็นดู เวลาเธออกจากบา้ น เธอมกั จะสวมหมวกสีแดงเสมอ ทกุ คนจงึ เรยี กเธอวา่ “หนูนอ้ ยหมวกแดง” วันน้ีคณุ แมข่ องหนูน้อยเตรียมอาหาร ขนมและผลไม้ ต้งั ใจวา่ จะพาหนูนอ้ ยหมวกแดงไปเยย่ี มคณุ ยาย แต่คุณแม่รสู้ ึกไมค่ ่อยสบาย จงึ ให้หนูน้อยหมวกแดงไปตามลาพงั “ลูกตอ้ งรบี ไปรีบกลบั …อย่าเถลไถลละ่ ” คุณแม่บอกหนนู อ้ ยหมวกแดงดว้ ยความเป็นหว่ ง หนนู ้อยหมวกแดงได้ใหส้ ญั ญากบั คุณแม่ แลว้ เดินทางไปทบ่ี า้ นคณุ ยายด้วยความเบิกบาน



ขณะทหี่ นนู อ้ ยหมวกแดงเก็บดอกไมอ้ ย่างเพลดิ เพลิน หมาปา่ ตัวหนึง่ บังเอญิ มาเห็นหนนู ้อยหมวกแดง กน็ า้ ลายไหลเพราะความหิวกระหาย เจ้าหมาป่าไดย้ ินหนูนอ้ ยหมวกแดงพูดกับเจา้ กระตา่ ยนอ้ ย ว่าจะเกบ็ ดอกไม้ไปฝากคณุ ยาย จงึ คดิ แผนการอย่างหนงึ่ ข้ึนมา แลว้ รบี วง่ิ ไปท่บี า้ นคุณยายทันที ไมน่ านนกั หมาป่ากม็ าถงึ บา้ นคุณยาย ซึ่งในเวลาน้นั คณุ ยายกาลงั น่ังถกั ผ้าพนั คออยรู่ ิมหนา้ ตา่ ง คณุ ยายเหลือบไปเหน็ หมาป่ากาลงั วง่ิ มาหลบ อยูข่ า้ งพมุ่ ไมพ้ อดี คณุ ยายจงึ รีบวงิ่ หนี ออกไปทางหลงั บ้านไดท้ นั เวลา เมอื่ เจา้ หมาปา่ ไดเ้ ข้ามาภายในบ้านของคุณยายแล้ว มนั ก็พยายามดมกล่นิ เพื่อตามหาคณุ ยาย แต่หาเท่าไหรก่ ห็ าไมพ่ บ จึงไดป้ ลอมตวั เปน็ คณุ ยาย แล้วขน้ึ ไปนอนบนเตยี ง จากนน้ั ก็นาผ้าห่มมาคลมุ ตัวจนมดิ หลงั จากที่หนนู ้อยหมวกแดงเกบ็ ดอกไมเ้ สรจ็ แล้ว กว็ ิง่ ไปเลน่ กับกระตา่ ย ไปเป่าใบไม้กบั กระรอก…จนเวลาผ่านไป “อุย๊ ตายแลว้ …เราลมื ไปเลยว่าตอ้ งเอาของฝากไปใหค้ ณุ ยาย” หนนู อ้ ยหมวกแดงจงึ รบี เดนิ ไปทบ่ี ้านคุณยายทันที



เม่ือมาถึงบา้ นคณุ ยาย หนูน้อยหมวกแดงก็เคาะ ประตูเรยี กคณุ ยาย “กอ็ กๆ ๆๆ คณุ ยายคะหนมู าเยย่ี มคุณยายค่ะ คณุ ยายเปดิ ประตใู ห้หนูหน่อยซคิ ะ” เจา้ หมาปา่ รอ้ งตอบหนูนอ้ ยว่า “เปดิ ประตเู ขา้ มาเลยจ่ะหลานรัก”



หนนู อ้ ยหมวกแดงเดนิ เขา้ ไปในบา้ น แลว้ จอ้ งมองหมาปา่ ท่ีกาลงั นอนคลมุ โปง กอ่ นทีจ่ ะถามว่า”ทาไมคณุ ยายต้องนอนคลมุ โปงดว้ ยล่ะคะ” “แคร๊กๆ ยายไม่คอ่ ยสบายน่ะจ้ะ” หนนู ้อยหมวกแดงเดนิ เข้าไปใกล้อีกหน่อย แล้วถามวา่ ”ทาไมเสยี งของคุณยายถงึ ได้แหบอย่างนีล้ ะ่ คะ” เจ้าหมาปา่ จงึ ตอบวา่ ”ยายเจ็บคอ เสยี งมันจึงแหบอยา่ งนี้ล่ะจ้ะ” หนนู อ้ ยหมวกแดงจึงเดินเขา้ ไปใกลอ้ กี นดิ แล้วถามวา่ “แลว้ ทาไมปากของคณุ ยายถึงได้ยาวอย่างนี้ล่ะคะ” หมาป่าตอบว่า “ยายไอมากไป ปากจึงได้ย่ืนยาวแบบนี้ล่ะจ๊ะ” หนูนอ้ ยหมวกแดงเดินใกล้เข้าไปจนเกอื บจะชิดตวั หมาป่าแลว้ ถามตอ่ วา่ “แล้วทาไมฟันของคุณยายถึงได้แหลมคมอยา่ งนล้ี ่ะคะ” แตค่ ราวน้หี มาป่าได้สลัดผา้ ออก แล้วกระโจนเขา้ หาหนนู อ้ ยหมวกแดงทนั ที หนนู อ้ ยหมวกแดงตกใจมาก เธอรอ้ งตะโกนเสยี งดัง พร้อมกับวิ่งหนีดว้ ยความหวาดกลัว “ช่วยด้วยคณุ ยายคะ ชว่ ยหนูด้วยๆๆๆ” เจา้ หมาป่าคารามเสียงดัง แลว้ ว่ิงไลจ่ บั หนนู ้อยหมวกแดง



แต่คุณยายสายควันไดเ้ ข้ามาชว่ ยไดอ้ ยา่ งทันควนั จงึ จัดการเจา้ หมาได้อย่างอย่หู มดั คณุ ยายกล่าวว่า “โชคดีนะที่คณุ ยายมาทันเวลา ไมอ่ ย่างน้ันหลานคงถูกหมาป่าจบั กินไปแล้ว” หนูนอ้ ยหมวกแดงจึงพดู ด้วยความสานกึ ผิดวา่ “คงเปน็ เพราะหนไู ปเก็บดอกไม้ หมาปา่ เหน็ เข้าจึงมาดักรอทบ่ี า้ นของคุณยาย ถ้าหนเู ชือ่ ฟังคาของคณุ แม่ กค็ งไมเ่ กดิ เหตุการณน์ ่ากลวั อย่างนห้ี รอกค่ะ” หนูนอ้ ยหมวกแดงให้สญั ญาวา่ “ต่อไปนี้ หนจู ะเปน็ เดก็ ดี และไม่ทาตวั เหลวไหลอีก” “ดแี ลว้ ละ่ จ่ะ” คณุ ยายกลา่ วชม หลังจากน้ันคุณยายกไ็ ดน้ าหนูน้อยหมวกแดงไปส่งท่บี ้าน ++จบบริบูรณ์++

เรือ่ งนี้สอนใหร้ ้วู ่า 1). “อย่าเปน็ คนหเู บา เช่อื คนง่าย” คืออย่าเชอื่ คนง่ายเกินไป อย่ารบี ตดั สินอะไร…ก่อนทจ่ี ะไดค้ ดิ พิจารณาไตร่ตรองให้ ถูกต้องถอ่ งแท้เสียก่อน…ย่ิงคาพูดคาแนะนาที่คนอื่นมาพดู ให้ฟังน้ัน เราต้องฟงั หูไว้หู ใชส้ ติเปน็ ตะแกรงร่อนใหด้ ี…ไมใ่ ชใ่ คร พดู บอกอะไรก็เช่ือเขาไปหมดซะทกุ เรื่อง ดัง่ หนนู อ้ ยหมวกแดงทเ่ี ชือ่ ผเี ส้อื …มัวแตไ่ ปเก็บดอกไมแ้ ละวิง่ เล่น ไมค่ ดิ ถงึ ภัย อันตรายที่จะเกดิ บา้ งขึน้ เลย 2). “คนเราต้องมีวนิ ัยในตัวเอง” กอ่ นแมห่ นูน้อยจะเดนิ ออกจากบา้ นไปหาคณุ ยาย คุณแมก่ ็ได้สงั่ กาชบั เอาไว้วา่ “ลูกต้อง รีบไปรีบกลับ อยา่ เถลไถล” แตห่ นูนอ้ ยกลับออกนอกเส้นทางและหยุดชมนกชมไมใ้ นป่าลกึ จนกระทัง่ เกือบถกู หมาป่ากิน ซ่งึ ถา้ หนนู อ้ ยไมม่ ัวแต่เถลไถลตามใจตน…แล้วรีบทาหน้าทข่ี องตนทีต่ ้องรบั ผิดชอบใหด้ ี ด้วยมีวินัยในตนเอง…คือรีบเอาของ ฝากไปเยี่ยมคุณยายแลว้ รีบกลบั บา้ นกอ่ นค่า…กค็ งไม่เกดิ เหตกุ ารณ์ร้ายๆเช่นนี้ Good luck

นายรัชชานนท์ กรณกิ าร์ คณะครศุ าสตร์ สาขาภาษาไทย รหัสนักศกึ ษา 63121010054