หนูน้อยหมวกแดง

กาลคร้งั หนึง่ มีเด็กหญงิ ตวั น้อยหน้าตาหน้าเอน็ ดู เวลาเธออกจากบ้าน เธอมกั จะสวมหมวกสีแดงเสมอ ทุกคนจึงเรยี กเธอวา่ “หนนู ้อยหมวกแดง” วันนค้ี ุณแม่ของหนูน้อยเตรียมอาหาร ขนมและผลไม้ ตงั้ ใจว่าจะพาหนนู อ้ ยหมวกแดงไปเยย่ี มคณุ ยาย แตค่ ุณแมร่ สู้ ึกไม่ค่อยสบาย จึงใหห้ นนู ้อยหมวกแดงไปตามลาพัง “ลกู ตอ้ งรบี ไปรีบกลับ…อย่าเถลไถลน่ะจา้ ” คุณแม่บอกหนนู อ้ ยหมวกแดงดว้ ยความเป็นหว่ ง หนูน้อยหมวกแดงไดใ้ ห้สญั ญากับคณุ แม่ แลว้ เดนิ ทางไปทบ่ี า้ นคุณยายดว้ ยความเบกิ บาน



ขณะที่หนูนอ้ ยหมวกแดงเกบ็ ดอกไม้อย่างเพลดิ เพลิน หมาปา่ ตัวหนึง่ บงั เอญิ มาเห็นหนูน้อยหมวกแดง กน็ า้ ลายไหลเพราะความหิวกระหาย เจ้าหมาป่าไดย้ ินหนนู อ้ ยหมวกแดงพูดกับเจา้ กระตา่ ยนอ้ ย วา่ จะเก็บดอกไม้ไปฝากคุณยาย จงึ คิดแผนการณ์อย่างหนงึ่ ขึ้นมา แล้วรีบว่งิ ไปทบี่ ้านคุณยายทนั ที ไมน่ านนกั หมาป่ากม็ าถงึ บา้ นคุณยาย ซ่งึ ในเวลานั้นคณุ ยายกาลงั นง่ั ถักผ้าพันคออยรู่ มิ หนา้ ตา่ ง คุณยายเหลือบไปเหน็ หมาป่ากาลังวง่ิ มาหลบ อยู่ข้างพมุ่ ไมพ้ อดี คุณยายจึงรีบวิง่ หนี ออกไปทางหลงั บ้านได้ทันเวลา เมอ่ื เจ้าหมาป่าได้เขา้ มาภายในบ้านของคณุ ยายแลว้ มันก็พยายามดมกลิน่ เพอื่ ตามหาคณุ ยาย แตห่ าเทา่ ไหร่กห็ าไม่พบ จงึ ไดป้ ลอมตวั เปน็ คณุ ยาย แล้วขน้ึ ไปนอนบนเตยี ง จากนัน้ กน็ าผ้าหม่ มาคลมุ ตัวจนมดิ หลงั จากที่หนูนอ้ ยหมวกแดงเกบ็ ดอกไมเ้ สร็จแล้ว กว็ ง่ิ ไปเลน่ กบั กระตา่ ย ไปเปา่ ใบไม้กบั กระรอก…จนเวลาผ่านไป “อยุ๊ ตายแลว้ …เราลมื ไปเลยว่าตอ้ งเอาของฝากไปใหค้ ณุ ยาย” หนนู อ้ ยหมวกแดงจงึ รีบเดนิ ไปที่บา้ นคณุ ยายทนั ที



เม่ือมาถงึ บา้ นคณุ ยาย หนนู ้อยหมวกแดงก็เคาะ ประตูเรียกคณุ ยาย “ก็อกๆ ๆๆ คุณยายค่ะหนมู าเยย่ี มคณุ ยายคะ่ คุณยายเปิดประตใู ห้หนูหนอ่ ยซิค่ะ” เจา้ หมาปา่ รอ้ งตอบหนนู อ้ ยว่า “เปิดประตเู ขา้ มาเลยจ้ะหลานรัก”



หนูนอ้ ยหมวกแดงเดินเขา้ ไปในบา้ น แลว้ จ้องมองหมาป่าทีก่ าลังนอนคลุมโปง ก่อนทจ่ี ะถามวา่ ”ทาไมคณุ ยายตอ้ งนอนคลุมโปงดว้ ยละ่ ค่ะ” “แครก๊ ๆ ยายไมค่ อ่ ยสบายนะ่ จ้ะ” หนนู ้อยหมวกแดงเดนิ เข้าไปใกล้อีกหน่อย แลว้ ถามวา่ ”ทาไมเสียงของคณุ ยายถงึ ได้แหบอย่างนล้ี ่ะค่ะ” เจา้ หมาป่าจงึ ตอบว่า ”ยายเจ็บคอ เสียงมันจึงแหบอยา่ งนี้ละ่ จ้า” หนูน้อยหมวกแดงจึงเดนิ เข้าไปใกล้อกี นดิ แลว้ ถามวา่ “แลว้ ทาไมปากของคุณยายถงึ ได้ยาวอย่างนล้ี ่ะค่ะ” หมาป่าตอบวา่ “ยายไอมากไป ปากจงึ ได้ยืน่ ยาวแบบนล้ี ่ะจะ้ ” หนูนอ้ ยหมวกแดงเดินใกลเ้ ขา้ ไปจนเกอื บจะชิดตัวหมาปา่ แลว้ ถามต่อว่า “แลว้ ทาไมฟันของคุณยายถงึ ได้แหลมคมอย่างนล้ี ่ะค่ะ” แต่คราวนหี้ มาป่าไดส้ ลดั ผา้ ออก แล้วกระโจนเขา้ หาหนูน้อยหมวกแดงทันที หนูนอ้ ยหมวกแดงตกใจมาก เธอร้องตะโกนเสียงดงั พร้อมกบั วง่ิ หนดี ้วยความหวาดกลัว “ชว่ ยด้วยคุณยายคะ่ ช่วยหนูดว้ ยๆๆๆ” เจ้าหมาปา่ คารามเสียงดงั แล้ววงิ่ ไลจ่ ับหนนู ้อยหมวกแดง



แต่คุณยายสายควันได้เข้ามาชว่ ยไดอ้ ยา่ งทนั ควนั จงึ จัดการเจ้าหมาไดอ้ ย่างอยู่หมัด คณุ ยายกลา่ ววา่ “โชคดนี ะท่คี ุณยายมาทันเวลา ไมอ่ ยา่ งนน้ั หลานคงถกู หมาป่าจบั กินไปแลว้ ” หนูน้อยหมวกแดงจึงพูดด้วยความสานกึ ผดิ ว่า “คงเปน็ เพราะหนไู ปเก็บดอกไม้ หมาป่าเหน็ เข้าจงึ มาดักรอที่บ้านของคณุ ยาย ถา้ หนเู ช่ือฟังคาของคณุ แม่ ก็คงไมเ่ กดิ เหตกุ ารณ์นา่ กลัวอยา่ งนหี้ รอกคะ่ ” หนูนอ้ ยหมวกแดงใหส้ ญั ญาวา่ “ตอ่ ไปน้ี เธอจะเป็นเดก็ ดี และไมท่ าตัวเหลวไหลอกี ” “ดีแล้วละ่ จะ้ ” คุณยายกลา่ วชม หลงั จากนนั้ คณุ ยายกไ็ ดน้ าหนนู อ้ ยหมวกแดงไปสง่ ++จบบรบิ ูรณ์++

เรอื่ งน้ีสอนใหร้ ู้ว่า 1). “อย่าเปน็ คนหูเบา เชือ่ คนงา่ ย” คอื อย่าเชื่อคนง่ายเกินไป อย่ารีบตดั สนิ อะไร…ก่อนทจ่ี ะได้คดิ พจิ ารณาไตรต่ รองให้ ถูกต้องถอ่ งแทเ้ สยี กอ่ น…ยิ่งคาพูดคาแนะนาท่คี นอื่นมาพูดใหฟ้ ังนน้ั เราตอ้ งฟังหูไว้หู ใชส้ ติเป็นตะแกรงร่อนให้ดี…ไม่ใช่ใคร พดู บอกอะไรก็เชอื่ เขาไปหมดซะทุกเร่ือง ดัง่ หนนู ้อยหมวกแดงทเี่ ชื่อผเี ส้ือ…มวั แต่ไปเกบ็ ดอกไมแ้ ละวิง่ เลน่ ไมค่ ดิ ถึงภัย อนั ตรายทจ่ี ะเกิดบ้างขนึ้ เลย 2). “คนเราต้องมีวินยั ในตัวเอง” กอ่ นแม่หนูน้อยจะเดนิ ออกจากบ้านไปหาคณุ ยาย คุณแม่กไ็ ดส้ งั่ กาชับเอาไว้วา่ “ลกู ต้อง รบี ไปรีบกลับ อย่าเถลไถลน่ะจ้า” แต่หนูนอ้ ยกลับออกนอกเสน้ ทางและหยดุ ชมนกชมไมใ้ นป่าลกึ จนกระทัง่ เกือบถูกหมา ป่ากิน ซึ่งถ้าหนนู อ้ ยไม่มวั แต่เถลไถลตามใจตน…แล้วรบี ทาหน้าท่ขี องตนที่ตอ้ งรับผิดชอบใหด้ ี ดว้ ยมวี ินยั ในตนเอง…คอื รีบ เอาของฝากไปเย่ียมคุณยายแล้วรบี กลบั บ้านก่อนคา่ …กค็ งไม่เกดิ เหตุการณ์รา้ ยๆเช่นนี้ Good luck