นิทานอีสป

คานา ห นั ง สื อ นิ ท า น อี ส ป เ ล่ ม น้ี เ ป็ น ส่ ว น ห นึ่ ง ข อ ง วิ ช า ก า ร ส ร้ า ง ห นั ง อิเล็กทรอนิกส์ซื่งข้าพเจ้าได้รับมอบหมายจากคุณครูให้จัดทาหนังสือเรื่อง นี้ขึ้นตามความสนใจโดยบรู ณาการกับวชิ าภาษาไทยเนื้อหาในหนงั สือเรื่อง นี้จะประกอบไปดว้ ยเรอื่ งนิทานอีสปข้าพเจา้ ไดร้ วบรวมไวใ้ นหนงั สอื เล่มนี้ ขอขอบคุณคุณครูประภัสสร ก๋าเขียว ที่ให้แนะนา ปรึกษา และเพื่อนๆที่ ช่วยให้คาแนะนาตลอดจนหนังสือเล่มน้ีเสร็จลุล่วงไปด้วยดีหากผิดพลาด ประการใดกข็ ออภัยมา ณ ท่ีน้ดี ้วย ผจู้ ดั ทา ด.ญ.สกณุ ตลา ล่าเหมาะ ด.ญ.ณฐั ณชิ า เขียวตื้ออินทร์

สารบญั หนา้ 2 คานา 3 สารบัญ 4 ราชสีกับหนู 5 ลงิ กบั โลมา 6 เทวดากบั นางฟ้า 7 สุนขั จอมเกเร 8 หนูกบั วีเซิล 9 ดอกกหุ ลาบกบั ดอกบานไม่ร้โู รย 10 สุนกั จ้งิ จอกกับจระเข้ 11 แมบ่ ้านกบั หา่ น 12 ปลาเลก็ กับปลาใหญ่ 13 ต้นถว่ั กบั ผ้คู น

เรอื่ งราชสหี ก์ ับหนู กาลครัง้ หนง่ึ ณ ผืนป่าอันกว้างใหญ่ ขณะราชสีห์ผู้เป็นราชาแห่งสัตว์ทั้งหลายกาลังนอนหลับอย่างเป็นสุข จู่ ๆ ก็มีหนูตัวน้อยไต่ขึ้นมาปีนป่ายบนหลังจนราชสีห์รู้สึกตัวตื่น ก่อนใช้อุ้งเท้าใหญ่ตะครุบหนูน้อยตัวน้ัน หวังจะ ขย้ากินด้วยความโมโหเพราะถูกขัดจังหวะการพักผ่อน แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากกว้างดีก็มีเสียงออ้ นวอนเล็ก ๆ จากเจ้าหนูดังขึ้นมาว่า \"ได้โปรดให้อภยั ข้าสักครั้งเถิดท่านเจ้าป่า ข้าขอสาบานว่าข้าไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินท่านเลย แม้แต่น้อย หากคราวน้ีท่านมีเมตตาปล่อยตัวข้าไป ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่าน ข้าจะตอบแทนท่านอย่าง แน่นอน ข้าสัญญา\" ทันทีที่ได้ยินราชสีห์เจ้าป่าก็หัวเราะล่ันแล้วตอบกลับไปว่า \"เจ้าเป็นเพียงหนูตัวเล็กแค่น้ี จะมปี ญั ญาทาอะไรตอบแทนขา้ ที่เปน็ ถงึ ราชาผู้ย่งิ ใหญ่ได้ แต่เอาเถอะ เห็นแก่มุกตลกของเจ้าที่ทาให้ข้าหัวเราะ ได้ คร้ังน้ีข้าจะปล่อยเจ้าไปก็แล้วกัน\" แม้จะเต็มไปด้วยคาดูถูกแต่เจ้าหนูน้อยก็ตอบรับอย่างนอบน้อมและ จริงใจ \"ขอบคุณท่านเจ้าป่าผู้เมตตา ข้าจะไม่ลืมบญุ คุณคร้ังน้ีเลย\"หลายวนั ผ่านไป ขณะราชสีห์กาลังออกล่าหา อาหารก็ดันพลาดท่าไปติดกับดักนายพรานเข้า ต่อให้ด้ินแรงแค่ไหนก็ดิ้นไม่หลุดทาได้แต่ส่งเสียงร้องออกมา อย่างสิ้นหวัง โชคที่ดีเจ้าหนูได้ยินเข้าจึงรีบว่ิงตามเสียงน้ันไปแล้วรีบลงมือช่วยเหลือราชสีห์ทันที เจ้าหนูใช้ฟัน เล็ก ๆ ของมันกัดบ่วงกับดักทีละเส้นอย่างต้ังใจจนราชสีห์รู้สึกผิดที่เคยพูดดูถูกอีกฝ่ายไว้สารพัด เมื่อบ่วงเส้น สดุ ทา้ ยขาดและราชสีหร์ อดเป็นอิสระอีกครั้งจงึ พูดกบั เจ้าหนูว่า \"ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้าเอาไว้ และข้าขอโทษ ด้วยท่ีเคยพูดไม่ดีกับเจ้าในวันนั้น\" เจ้าหนูยิ้มรับคาขอบคุณน้ันอย่างยินดีแล้วตอบกลับไปว่า \"ข้าไม่เคยถือโทษ โกรธเลยท่านเจ้าป่า และข้าดีใจยิ่งกว่าที่ได้ตอบแทนท่านอย่างที่สัญญาไว้\" เม่ือต่างคนต่างเข้าใจ ไม่ถือโทษ โกรธกัน หลังจากนั้นราชสีห์กับเจ้าหนูก็กลายเป็นเพ่ือนท่ีดีต่อกัน ไม่เคยดูถูกว่าร้ายกัน คอยช่วยเหลือซึ่งกัน และกนั และใช้ชวี ติ ดว้ ยกนั ในป่ากวา้ งรว่ มกบั สัตว์อน่ื ๆ อย่างมคี วามสุขเร่อื ยไป...

ลิงกบั โลมา กาลคร้ังหนึง่ มเี รอื กรกี ลาหนึ่งซ่งึ มงุ่ หน้าไปยงั กรุงเอเธนสเ์ กิดอับปางลงนอกชายฝ่งั ใกล้ๆ พิเรอุส ท่าเรอื แหง่ เอเธนส์ หากไมใ่ ชเ่ พราะพวกโลมา ซ่งึ ในเวลานน้ั เป็นมติ รกบั มนษุ ย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับชาว เอเธนสแ์ ลว้ ละก็ ทุกคนคงจะตอ้ งดบั สญู อยา่ งแน่นอน บรรดาโลมาพาเหยอ่ื เรอื อบั ปางขนึ้ บนหลังของมันและ วา่ ยมาส่งท่ชี ายฝง่ั ในเวลานนั้ หม่ชู าวกรกี มีธรรมเนียมปฏบิ ตั อิ ยวู่ า่ พวกเราจะพาลงิ หรอื หมาของตวั เองตดิ ตาม ไปดว้ ยทกุ หนแหง่ ไมว่ า่ จะเดินทางไปไหน ดังน้ันเมือ่ โลมาตวั หน่ึงเหน็ ลงิ กาลังตะเกียกตะกายอยู่ในน้า มันก็คดิ ว่านั่นคือมนษุ ย์ มันจึงให้เจา้ ลงิ ขนึ้ ขหี่ ลังและว่ายพาเจ้าลิงตรงเข้าหาฝ่ังลิงน่งั บนหลงั โลมาด้วยอาการเคร่งขรึม และผ่งึ ผาท่านเป็นพลเมืองเอเธนส์อนั โดง่ ดังใชห่ รือไม่\" โลมาถามขึน้ ด้วยน้าเสยี งสุภาพใชแ่ ลว้ \" เจ้าลิงตอบดว้ ย ความภาคภมู ิใจ \"ตระกลู ข้าเป็นตระกลู ทสี่ งู ศกั ด์ทิ ่สี ดุ ตระกูลหนึ่งในเมืองเชยี วละ\"\"จริงส\"ิ โลมากลา่ ว \"เช่นนน้ั ทา่ นก็ตอ้ งมาเยอื นบอ่ ยๆ เปน็ แน\"่ \"ใช่ ใชแ่ ลว้ \" เจา้ ลงิ ตอบ \"เปน็ เช่นนน้ั จรงิ ๆ ขา้ อยกู่ บั เขาเสมอละ เปน็ เพอ่ื นซี ที่สดุ ของขา้ คาตอบทาใหโ้ ลมาแปลกใจจนเหลยี วหลัง ถึงได้เห็นวา่ ตนเองแบกอะไรมา โดยไม่ชักชา้ รรี อ มนั ดา ลงไปในนา้ และปลอ่ ยให้เจ้าลงิ โง่ดแู ลตัวเอง สว่ นมันกว็ า่ ยจากไปชว่ ยเหลือมนษุ ยร์ ายอ่ืนตอ่

เทวดากบั นางฟ้า ขณะท่ีเทวดาองค์หน่ึงกาลงั เดินทางทอ่ งเท่ยี วอยู่นน้ั เขากไ็ ด้พบส่งิ หน่งึ คล้ายกับผลแอปเปลิ้ วางอยู่บน พ้ืน เทวดาจึงลองใช้เท้าเหยยี บดู แทนที่ส่งิ ของนั้นจะแหลกละเอยี ดลงไปกบั พ้ืน มนั กลับเปน็ ขนาดใหญข่ น้ึ เป็น สองเทา่ ด้วยความสงสยั เขาจงึ เหยยี บมันแรงขน้ึ อีกพร้อมกบั ใชไ้ ม้ตี แตม่ ันกย็ ังขยายใหญ่ข้นึ เรือ่ ย ๆ ในท่ีสดุ ก็ เตม็ ทางเดิน จากนนั้ นางฟ้าก็ปรากฏตวั พรอ้ มกลา่ วว่า \"อยา่ ประหลาดใจเลย สง่ิ ทีท่ า่ นเหน็ อยนู่ นั้ เปน็ พลงั แห่ง การต่อสู้นั่นเอง\"

สุนขั จอมเกเร สุนัขจอมเกเรตัวหน่ึงชอบวิ่งไปกัดชาวบ้านเวลาเขาเผลอ เจ้าของจึงนากระพรวนมาแขวนคอมันไว้ เพื่อให้คนได้ยินเวลามันว่ิงเข้าไปใกล้ แต่เจ้าสุนัขคิดว่าเขาให้มันเป็นของขวัญ มันจึงวิ่งทาเสียงกรุ๊งกริ๊งอวดไป ท่ัวตลาด สุนัขชราตัวหน่ึงเห็นมันวิ่งเช่นน้ันจึงถามมันว่า \"ทาไมเจ้าถึงว่ิงส่ันกระพรวนไปท่ัวเช่นน้ีล่ะ\" มันตอบ กลับไปวา่ \"เพื่อให้ทกุ คนไดย้ ินเสยี งอนั ไพเราะของมนั ยังไงล่ะ\" สุนขั ชราหวั เราะในความโงข่ องมัน \"เจ้าเข้าใจผิด แล้วล่ะเจ้าหมาน้อย ไม่มีใครช่ืนชมเจ้าหรอก คนท่ีได้ยินเสียงกระพรวนของเจ้ามีแต่จะวิ่งหนีกันทั้งนั้น เพราะ เขากลัววา่ เจา้ จะไปทารา้ ยเขาต่างหาก\"

หนกู ับวเี ซิล วนั หนง่ึ หนนู ้อยหิวโซตัวหนงึ่ พบชอ่ งที่จะลอดเข้าไปในตะกรา้ ข้าวโพด มนั จาตอ้ งบีบตวั อย่างมาก เพอื่ ใหล้ อดผา่ นช่องแคบๆ ทส่ี ายเป็นตะกรา้ เขา้ ไปได้ ฝักขา้ วโพดช่างยวั่ ยวนยงิ่ นกั จนเจ้าหนมู ุ่งมั่นทจี่ ะเอามา ใหไ้ ด้ ในทีส่ ุดเมื่อทาได้สาเร็จ มนั กส็ วาปามจนพงุ กาง อนั ทีจ่ รงิ พุงของมันในตอนนใ้ี หญก่ วา่ ตอนที่มันเขา้ ไปสกั สามเทา่ ได้ ทา้ ยท่ีสุด เมอื่ มนั กินจนพอใจแลว้ มันก็ลากตวั เองออกไปทางรนู น้ั อีกครงั้ ทว่าดีท่ีสุดที่มันทาได้ก็ เพียงแคม่ ดุ หวั ออกไปเท่านน้ั มันจงึ นง่ั ลงร่าร้องครวญคราง ทั้งจากความอึดอัดไม่สบายทอ้ งและจากความกงั วล ท่ีอยากจะหนีออกจากตะกรา้ มวี เี ซลิ ตัวหนึ่งเดินผ่านมาพอดี มันเขา้ ใจสถานการณไ์ ดอ้ ยา่ งรวดเร็ว \"เพอื่ นเอย๋ \" มนั พดู ข้นึ \"ขา้ รวู้ า่ เจา้ กาลงั ทาอะไรอยู่ เจ้ากินซะจนพุงกางล่ะสิ น่แี หละสิ่งท่ีเจ้าได้รบั เจา้ จะตอ้ งอยใู่ นนัน้ จนกวา่ จะรสู้ ึกเหมอื นตอนขา้ เขา้ ไป ราตรสี วัสด์ิและขอให้เจ้าโชคดี\" และนัน่ คือความเห็นใจทงั้ หมดทเ่ี จา้ หนผู ู้ น่าสงสารไดร้ บั

ดอกกุหลาบกบั ดอกบานไมร่ ู้โรย ณ สวนแหง่ หนง่ึ มีดอกบานไมร่ ู้โรยและดอกกุหลาบปลกู อยู่ตดิ ๆ กัน ดอกบานไมร่ โู้ รยกลา่ วชมดอก กุหลาบวา่ \"เจา้ เปน็ ดอกไม้ที่สวยงามมาก ขา้ ไม่แปลกใจเลยว่าทาไมมนษุ ยท์ ้ังหลายถึงชอบเจ้า ข้าอจิ ฉาในความ งามของเจา้ เหลือเกนิ \" ดอกกุหลาบได้ยินเช่นน้นั กต็ อบดอกบานไม่รู้โรยด้วยนา้ เสียงเศร้าสร้อยว่า \"ความงาม ของฉนั มันเพยี งระยะเวลาส้ัน ๆ เท่าน้นั อกี ไม่นานกลีบกจ็ ะเหีย่ วเฉาและร่วงลงส่ดู ินไปในทสี่ ดุ แต่เจ้าสิ ยงั คง สีสันสดใสอยเู่ สมอแมจ้ ะถูกเดด็ ไปก็ตาม\"

สนุ ัขจงิ้ จอกกบั จระเข้ สุนัขจ้งิ จอกตวั หน่งึ เดนิ ไปกินน้าท่ีรมิ แม่นา้ มันกนิ น้าอย่างหวิ กระหาย แตอ่ ย่ดู ี ๆ กม็ ีจระเขต้ วั หนงึ่ โผล่ ขน้ึ มา จระเขค้ ุยโอ้อวดถึงความยิ่งใหญ่ของบรรพบุรษุ มันใหจ้ ้งิ จอกฟัง แต่สุนัขจ้งิ จอกไม่เช่ือจึงเกดิ การโตเ้ ถียง กนั จนสุนขั จิ้งจอกพูดขึน้ มาวา่ \"หยดุ พูดเถอะ ถึงทา่ นจะพูดจรงิ หรอื พูดโกหกกไ็ มม่ ใี ครพิสจู นไ์ ด้อยดู่ ี ในเมือ่ บรรพบรุ ษุ ของทา่ นไดต้ ายไปหมดแล้ว จึงเหลือแตท่ า่ นเท่านนั้ ที่ร\"ู้

แมบ่ ้านกับห่าน แมบ่ า้ นคนหน่งึ มหี ่านออกไข่เป็นทองคาได้ เธอจึงนาไข่ทองคาไปขายและนาเงนิ มาเก็บไว้ทุกวนั อยู่มา วันหนึ่งเธอคิดจะรวยมากกว่าเดิม เธอจึงให้อาหารห่านมากขึ้น เพราะหวังว่ามันจะออกไข่ทองคาให้เธอเพ่ิม มากขึ้น แต่ปรากฏว่าห่านกินอาหารมากเกินไป จนสุดท้ายมันก็ท้องแตกตาย แม่บ้านได้แต่เสียใจเพราะความ โลภของตนเอง

ปลาเลก็ กบั ปลาใหญ่ ณ ทอ้ งทะเลแหง่ หนึ่ง มปี ลาใหญฝ่ ูงหนงึ่ เกาะกลุ่มกันทาตัวเปน็ เจ้าถิ่นรังแกฝูงปลาเล็ก พวกมันวา่ ยน้า หาอาหารไปทั่ว เมื่อเจอฝูงปลาเล็กก็จะคอยข่มเหงรังแก จนไม่มีใครกล้ายุ่งกับพวกมัน พวกมันจึงมีอาหารกิน อดุ มสมบูรณ์ ขนาดตัวของมันจึงใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ต่างกับฝูงปลาเล็กท่ีตัวก็ย่ิงเล็กลงๆ วันหน่ึงชาวประมงเห็นว่า แถวนี้มีปลาใหญ่อยู่มากมายจึงลงอวนทิ้งไว้ ระหวา่ งนั้นก็มีทั้งปลาใหญ่และปลาเล็กมาติดมากมาย ชาวประมง จึงมายกอวนขนึ้ พวกปลาเลก็ ๆ ก็สามารถว่ายออกจากตาขา่ ยไดห้ มด สว่ นปลาตัวใหญไ่ ม่ว่าจะด้นิ เทา่ ไหร่ ก็ไม่ สามารถหลุดออกมาไดเ้ ลย ปลาตัวใหญ่จงึ ถูกชาวประมงจบั ขึน้ เรือแลว้ นาไปขายท่ฝี ่งั

ต้นถ่วั กบั ผคู้ น ตน้ ถวั่ ต้นหน่งึ งอกและเจรญิ เตบิ โตอยู่รมิ ถนน มนั ให้เมลด็ ถวั่ จานวนมากมาย จึงทาใหผ้ ู้คนท่ีผา่ นไปมา แวะเก็บเมล็ดของมนั เปน็ ประจา บางคนใช้วธิ ีเขย่าลาต้น บางคนเอาหนังสต๊กิ มายิง หรอื ไม่ก็เอาหนิ มาขว้างปา เพ่ือใหเ้ มลด็ ถวั่ หลน่ ลงมา ต้นถว่ั ไดแ้ ต่บน่ กบั ตวั เองว่า \"คนพวกนช้ี ่างแย่เสยี จริง ใช้วธิ ตี ่าง ๆ ทารา้ ยขา้ เพือ่ ให้ได้ เมล็ดถว่ั จากขา้ \"

แหลง่ อ้างอิง Nunzmoko. (2561). 8 หนังสือนิทานอิสปสอนใจเดก็ ๆ. (ออนไลน์). เขา้ ถึงได้จาก: https://www.google.com

จัดทาโดย ด.ญ.ณฐั ณิชา เขยี วตื้ออินทร์ ช้ันม.1/6 เลขท1่ี 9 ด.ญ.สกลุ ตลา ล่าเหมาะ ช้ันม.1/6 เลขท่ี31 เสนอ คุณครู ปภสั สร ก๋าเขยี ว วิชา การสรา้ งหนงั สอื อเิ ลก็ ทรอนกิ ส์ โรงเรียนแจห้ ม่ วทิ ยา อาเภอแจห้ ม่ จงั หวดั ลาปาง สานักงานเขตพน้ื ท่ีการศกึ ษามัธยมศกึ ษาเขต3 ภาคเรียนที่2 ปีการศกึ ษา2562