ปวช-รุ่น-15-14-ความทุกข์ของหญิงขี้เหร่ต้นฉบับ-อารดา

ความทุกขข์ องหญงิ ข้เี หร่ เรอ่ื งโดย : นทิ านปญั ญายทุ ธ์ จดั ทาโดย : นางสาวอารดา นาคมอญ ระดบั ชั้นประกาศนียบตั รวิชาชีพชนั้ ปที ่ี 1 รุ่นที่ 15

ตัวละคร เฉินกุ้ยเซยี ง หญิงสาว หญงิ สาวผ้มู ี นักพรตจาก เร่ืองทุกขใ์ จ เขาปัญญายทุ ธ์ คนแจวเรอื เจ้ากระรอกน้อย คนแจวเรือให้แก่ กระรอกนอ้ ยทว่ี ่าย นักพรตและหญงิ นา้ ผ่านมา สาว

กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอมี ความทุกข์ใจอย่างมากเนื่องด้วยเธอมักคิดอยู่เสมอว่า เธอมีหน้าตาที่ไม่สวยและขี้ริ้วขี้เหร่ เธอคิดอยู่เสมอว่า หากเธอมหี นา้ ตาท่สี ะสวยกวา่ นค้ี งจะมคี วามสขุ มาก

หญิงสาวได้ยินมาว่า บนเขาปัญญายุทธ์มีนักพรต ปริศนาผู้หนึ่งนาม เฉินกุ้ยเซียง สามารถช่วยเหลือผู้ ตกทุกข์ได้ยากได้ทุกเรื่อง เธอจึงตัดสินใจเดินทางไป ยงั เขาปญั ญายทุ ธ์

ซึ่งการเดินทางไปเขาปัญญายุทธ์นั้น เธอต้อง เดินทางด้วยเรือบังเอิญเหลือเกินว่าเรือที่เธอ กาลังจะขึ้นไปนั้นมีนักพรตผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเรือ อยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวเมื่อเห็นมีนักพรตนั่งอยู่ บนเรือ ก็เกดิ สงสยั จึงเอย่ ถาม

หญิงสาว:ขออภัยท่านนักพรต ท่านใช่ นักพรตเฉนิ กุ้ยเซียงผูเ้ ลือ่ งชื่อหรอื ไม่ แมน่ างเขา้ ใจถูกต้องแลว้ :เฉนิ กุ้ยเซียง

หญิงสาว::คารวะท่านนกั พรต ขา้ ดีใจเหลือเกิน ทพ่ี บท่านอยทู่ ี่นี่เพราะข้ากาลังจะเดนิ ทางไปยงั เขาปัญญายทุ ธ์เพ่ือพบท่านอยู่พอดี ทา่ นจะไปพบขา้ มีเรือ่ งเดือดเนื้อ ร้อนใจอันใดอยา่ งนัน้ หรือ:เฉินกุ้ยเซียง

หญงิ สาว:ขา้ มเี รอ่ื งทุกขใ์ จเปน็ อันมาก ท่ขี า้ เกิดมา หนา้ ตาไม่สวยเหมอื นคนอื่นเขา มวี ิธีการใดท่ีจะช่วย ใหข้ า้ สวยขึ้นได้หรอื ไม่ ทา่ นจะต้องการหน้าตาทส่ี ะสวยไป ทาไมหรอื :เฉนิ กยุ้ เซียง

หญิงสาว:การทข่ี ้ามหี นา้ ตาไม่สวย มันทาใหข้ า้ เกดิ ความทุกข์เนอื่ งจาก เวลาไปไหนมาไหนก็จะทาใหไ้ ม่ ม่ันใจและรูส้ ึกนอ้ ยหนา้ คนอื่น

ใบหนา้ ของแม่นางมิได้ทาให้แมน่ าง เกดิ ความทุกข์ไดห้ รอก:เฉินกุ้ยเซียง หญงิ สาว:ท่านนกั พรตเหตใุ ดท่านจึงกล่าว เช่นน้นั ในเมอ่ื ท่ีขา้ ทุกขใ์ จอยู่นก้ี ็เพราะ เรื่องไปหนา้ ของข้าไมส่ วยนี้แหละ ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะใบหนา้ แลว้ จะเปน็ เพราะอะไรเล่า

นัน้ เป็นเพราะใจของแม่ นางเองต่างหากทท่ี าให้เกิด ทกุ ข:์ เฉินกุ้ยเซียง

หญิงสาวเมื่อได้ฟังเฉินกุ้ยเซียงพูดอย่างนั้น ก็เกิดความไมพ่ อใจเป็นอยา่ งมาก

ในขณะนั้นได้มีกระรอกตัวน้อยว่ายน้า ผ่านมาแล้วกระโดดขึ้นบนเรือ กระรอกน้อยได้ ว่งิ ผา่ นคนแจวเรือและผ่านเฉินกุ้ยเซียงแต่ไม่มี ใครว่าอะไรเพราะต่างก็รู้ว่ากระรอกนั้นเป็น สตั ว์ทีไ่ ม่มีพษิ มภี ัยอะไร

แตเ่ มื่อกระรอกนอ้ ยวงิ่ ผา่ นไปยงั หญิงสาว หญงิ สาวกต็ กใจแลว้ ตโี พยตพี ายทันที ด้วย ความทไ่ี มร่ ะวงั ตวั หญงิ สาวจงึ พลัดตกลงจาก เรอื

เม่อื หญงิ สาวขน้ึ มาบนเรอื ไดแ้ ลว้ หญิงสาว:เจา้ กระรอกนี้ เป็นเหตุใ่ หข้ า้ ตอ้ ง ตกน้า เหตุใดพวกท่านที่เหน็ มันกอ่ นจึงไม่ จับมนั หรือไลม่ นั ลงน้าไปเสยี แตท่ ่แี รก

แท้จริงแล้วกระรอกน้อยก็มิได้เป็นเหตุให้ แม่นางตกน้าได้หรอก หากกระรอกน้อยเป็นเหตุ ให้คนตกน้าได้ท้ังข้าและคนแจวเรือก็ต้องตกน้า ดว้ ยกันท้ังหมดเช่นกนั :เฉินกุ้ยเซยี ง

หญงิ สาว:ถา้ อยา่ งนั้นอะไรหละที่ทา ให้ข้าตอ้ งตกนา้ จติ ใจที่รังเกียจกระรอกของ แมน่ างเองท่ที าใหแ้ ม่นางตกนา้ : เฉินก้ยุ เซยี ง

เม่อื ไดฟ้ ังคาช้แี นะจากเฉินกุ้ยเซียงหญงิ สาวก็ เขา้ ใจทกุ อยา่ งได้ทนั ที่

ปัญญายุทธ์จากเรื่องนี้ ความทุกข์ในโลกเรานั้น หลายอย่างไมไ่ ด้เกดิ จากสิ่งภายนอก แตเ่ กดิ ข้ึนจาก ภายในจิตใจของเราเอง จิตใจที่รังเกียจ จิตใจที่ไม่ ยอมรับ จิตใจที่มีอคติ สร้างความทุกข์ให้ได้ มากกว่าที่สิ่งภายนอกนั้นสร้างให้กับเราเสียอีก ดงั น้นั แทนทจี่ ะปรงุ แต่งจิตใจไปในทศิ ทางที่ทิ่มแทง ทาร้ายตัวเอง การเปลี่ยนจิตให้เป็นกลาง เห็นเป็น เรื่องธรรมดา เหน็ วา่ เปน็ เชน่ นนั้ เองย่อมเป็นวิธีการ ที่ชว่ ยดบั ทกุ ขไ์ ด้อยา่ งแท้จริง