53-03-10-3-1-จักรพันธุ์-โจ้

จกั รพันธ์ุ ดวงแกว้ (โจ้) เลขประจำตัว 01158 เลขท่ี 01 ปวช. ร่นุ 3 16 พฤษภำคม 2550-30 เมษำยน 2553

ความรู้สกึ ทม่ี ตี อ่ “ครดู า” นับต้ังแต่เล็กจนโตผมไม่ค่อยมี เพ่ือนและจะมีก็แต่รุ่นน้องท่ีคอยแล่นและคุย ด้วย เวลำมีปัญหำหรือข้อสงสัยก็จะปรึกษำ ตำกับยำยหรือเฒ่ำใหญ่กับเฒ่ำเลก็ ซ่ึงเปน็ อีก ชื่อหนึ่งท่ีผมเรียกตำกับยำย ท้ังสองท่ำนแก่ มำกแล้ว และก็มีโรคประจำตัวอยู่ หลำยโรค ทำให้เวลำมีปัญหำผมจึงไม่กล้ำปรึกษำท้ัง สองท่ำน กลัวว่ำจะเครียดและโรคกำเริบ ข้ึนมำ จะหันมำปรึกษำ พ่อ แม่ แต่ท่ำนทั้ง สองก็ไม่อยู่ ก็เลยไม่รู้ว่ำจะปรึกษำใครจึงได้ แตเ่ กบ็ ไวค้ นเดยี ว จนกระทั่งผมจบช้ัน ป. 6 ตำกับ ยำยได้ฝำกให้ผม มำเรียนท่ีน้ีโรงเรียน รำชประชำนเุ ครำะห์ ๓๓ จังหวัดลพบรุ ีและที่น้ี กค็ ือจุดเปลย่ี นแปลงของชีวิตผม

ท่ีนี้สอนให้ผมเรียนรู้ที่จะอยู่ตัวคน เดียวได้ และก็เป็นอย่ำงนี้ไปเร่ือยๆ จนกระท่ัง ผมตัดสินใจก้ำวเข้ำสู่ครอบครัว ปวช. พร้อม กบั เพี่อนๆ อีกกล่มุ หน่งึ ในสมัย ม.ตน้ ของผม ไดร้ บั บทดสอบให้มาเลย้ี งสตั ว์หมูบ่ า้ นปศสุ ตว์-รนุ่ แรกเลยครบั ผม









ผมเป็นคนที่จริงจังมำกๆ และผมอยำกขอ โทษ ครูดำมำกด้วยครับ ผมไม่รู้ว่ำครูดำจะหำยโกรธ ไหมแต่ผมอยำกให้ครูดำรู้ว่ำผมรักครูดำมำกนะครับ เร่ืองรำวที่ผ่ำนมำถ้ำผมทำอะไรผิดไปผมก็ขอโทษครู ดำด้วยนะครับ หวังว่ำครูดำจะยกโทษให้กับลูกศิษย์ โง่ๆ คนนี้ ผมมเี รอื่ งหน่งึ อยำกจะขอไมร่ ู้ว่ำครูดำจะให้ ไหมผมอยำกเรียกคำน้ีมำนำนแล้วคำว่ำ “แมด่ า” เพรำะผมรักครูดำเหมือนแม่มำกๆ หวังว่ำ ครดู ำคงไม่รงั เกยี จลกู คนนี้นะครับ รัก

คาสอนของ “ครดู า” ทปี่ ระทบั ใจ คำสอนของครูดำมีมำกมำยหลำยส่ิงหลำยอย่ำงจน แทบจำไมห่ มด เพรำะกำรท่ีเรำได้มำอยู่ใกลๆ้ ครู ทำ ใหเ้ รำไดร้ บั หลำยส่ิงหลำยอย่ำงจริงๆ ผมยังจำได้ดีก็ คือ เรอื่ ง “ลวดเสียบกระดาษ“ เพรำะมันทำให้ผมได้แนวคิดหลำยอย่ำงมำกมำยจริงๆ คำสอนของครูดำ ก็คือ อะไรท่ีมัน ผดิ พลำดไปแล้ว หรอื เสยี ไปแลว้ นน้ั เรำไมส่ ำมำรถให้มนั กลับมำเหมือนเดิม เหมือนลวดเสียบ กระดำษท่ีถูกยดื ออกเพื่อเปลยี่ นเป็นรูปร่ำงต่ำงๆ ตำมทเี่ รำต้องกำร ก็ไม่สำมำรถกับมำอยู่ใน ลักษณะรูปร่ำงที่เหมอื นเดมิ ได้

ซึ่งหลักในการคิดท่ีครูดาได้สอนผมไว้คือ สง่ิ ท่ีเรำจะทำมนั ลงไปนั้นมันผิดศีลธรรมไหม ใครเดือดร้อนหรือเปล่ำ เรำเดือดร้อนด้วยไหม เรำพึงพอใจหรือเปล่ำ และเรำคิดดีหรือยัง เพรำะถ้ำเกิดผลมำไม่ตรงกับท่ีเรำคิดเรำจะได้มำน่ังเสียใจท่ีหลัง แต่ก็คงเป็นไปได้น้อย เพรำะวำ่ เรำคดิ ดีแลว้ จึงยำกทจี่ ะผิดพลำดนน่ั เอง

และยงั มอี ีกหลำยอย่ำงท่ีผมชอบ เช่น ทกุ ปัญหำย่อมมที ำงออก และอย่ำกลัวที่จะเผชญิ หน้ำกับปญั หำ ซึ่งคำเหลำ่ นี้กต็ รงตัวผมอยแู่ ลว้ ว่ำปญั หำมันเกดิ ขึ้น ได้ มนั ก็ต้องมวี ธิ แี กม้ นั ได้เชน่ เดียวกัน และอย่ำกลัวท่ีเผชิญหน้ำกับปัญหำ ปัญหำมันมำหำเรำแน่นอนไม่ว่ำเรื่องใดก็เร่ืองหน่ึง ไม่เร็วก็ช้ำ แทนทเี่ รำจะหนีปญั หำหัวซุกหัวซุนและอยู่อยำ่ งกระวนกระวำยนั้น เรำลองคิด อกี แงม่ ุมหน่งึ เรำพ่งุ ชนปญั หำซะเลยจะดกี ว่ำกันหรือไม่ เพรำะอย่ำงน้อยๆ เรำก็กล้ำท่ีจะ ต่อสกู้ ับปญั หำและมีเวลำเหลอื ใหส้ ำหรับเรำได้คิดทำงออกหรือวิธีแก้ที่ดี แต่ถึงอย่ำงไรก็ ตำมกอ่ นท่เี รำเจอกับปญั หำหรอื อะไรหลำยส่งิ นั้นเรำกต็ ัง้ สตแิ ละสมำธิให้ดีซะก่อน