สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๔๗

๑๐๐๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ตอนที่ ๔๗ ฝ่าย ขงเบ้งครั้นจิวย่ียกพ้นไปแล้ว ก็พาเล่าป่ีลงจากเนินเขากลับมาเมืองเกงจิ๋ว คร้ันเวลาค่ํา ขงเบง้ พเิ คราะห์ดฤู กษ์บน แลเห็นดาวตกลงมาจากอากาศดวงหน่ึง ขงเบง้ จงึ หวั เราะบอกเลา่ ป่ีวา่ จวิ ยี่ ตายวันน้ีแล้ว พอทหารซ่ึงสืบราชการน้ัน กลับมาแจ้งว่าจิวย่ีตายแลว้ เล่าป่ีจึงปรึกษาขงเบ้งว่า เราจะ คิดทําประการใดเล่า ขงเบ้งจึงว่าจิวยีต่ ายแลว้ เห็นแต่โลซกผูเ้ ดียวจะได้ว่าท่ีแทนจวิ ย่ี กับอน่ึงข้าพเจ้า ดูฤกษ์บน เห็นดาวไปประชุมกันอยู่ทิศตวันออก จําข้าพเจ้าจะไปเย่ียมศพจิวย่ี ณ เมืองกังตั๋งจะได้ สืบเสาะดูผมู้ ีสติปญั ญา จะได้เกลยี้ กล่อมมาช่วยทําราชการกบั ท่าน เล่าปี่จึงตอบขงเบ้งว่า ซ่ึงท่านจะไปเมืองกังตัง๋ นั้น เกลือกขุนนางแลทหารจะคิดทําอันตราย แก่ทา่ น ขงเบง้ จงึ ว่า แต่ตวั จวิ ยีอ่ ยู่ข้าพเจา้ ยังไปได้ไมก่ ลวั บัดน้ีจวิ ยีต่ ายแลว้ จะเกรงผใู้ ดเล่า แลว้ ขงเบ้ง สั่งจูล่งให้คุมทหารห้าร้อย จัดแจงเครื่องเส้นไปด้วย ครั้นลงเรือไปถึงกลางทาง ได้ยินข่าวชาวบ้าน รายทางบอกว่า ซนุ กวนตัง้ โลซกเปนขุนนางนายทหารผู้ใหญว่ ่าราชการแทนจิวย่ี แลศพจวิ ย่ีน้นั ซนุ กวน ให้รบั ไปเมืองฉสองกนุ๋ ขงเบ้งแจ้งดังนน้ั กใ็ ห้บา่ ยเรือไป ณ เมอื งฉสองกนุ๋ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๐๙ ฝ่ายโลซกรู้ข่าวว่าขงเบ้งมาถึงก็ลงไปเชิญขึ้นมา คํานับกันตามอย่างธรรมเนียม ทหารจิวยี่ เห็นขงเบง้ มากแ็ ค้นใจคิดจะฆา่ ขงเบง้ แต่เห็นจูลง่ ถอื กระบต่ี ดิ ตามอยู่จงึ ทาํ อันตรายไมไ่ ด้ ขงเบง้ ครนั้ ไป ถึงศพจิวยี่ก็เส้นวักตามธรรมเนียม แล้วทําโศกเสร้าร้องไห้เปนอันมาก ฝ่ายทหารจิวย่ีเห็นดังนั้น จึงเจรจากนั ว่า คนขา้ งนอกเลา่ ลอื กันว่า ขงเบ้งกับจิวยเ่ี ปนคนอรมิ ชิ อบกนั บดั นี้ขงเบ้งมาเสน้ วักร้องไห้ รักจิวย่ีฉน้ีก็เห็นว่าขงเบ้งมีใจสัตย์ซ่ือต่อ จิวย่ีอยู่ ไม่สมกับคําลือว่าเปนอริกัน โลซกดูขงเบ้งทําการ โศกเสร้าแล้วร้องไห้ ก็พลอยสงสารด้วยขงเบ้ง แล้วคิดว่าขงเบ้งน้ีน้ําใจอารีรอบคอบหามี ความพยาบาทไม่ แต่ข้างจิวยี่เปนคนริษยาพยาบาทจนตัวตาย คิดดังน้ันแล้วให้แต่งโต๊ะเชิญขงเบ้ง กินดว้ ยกัน แล้วขงเบง้ กล็ าโลซกกลับไป ฝ่ายบังทองเห็นจึงเดิรมายุดชายเส้ือขงเบ้งหัวเราะแล้วว่า ท่านแกล้งทํากลอุบายให้จิวยี่มี ความแค้นจนตาย แลว้ มหิ นาํ ซํ้ามาแกล้งทําเปนเสน้ วักเสร้าโศกร้องไห้รักจวิ ยี่อีกเลา่ ทําการเยาะเยย้ ดู ถูกทัง้ น้เี ห็นวา่ ชาวบ้านกังต๋งั ไม่มผี ้รู ู้เท่าทา่ นแลว้ หรอื สามกก๊ วิทยา

๑๐๑๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) บงั ทอง (Pang Tong) ขงเบ้งตกใจเหลียวมาเห็นบังทองเพ่ือนสนิธก็คลายใจ จึงหัวเราะแล้วจูงมือกันลงไปน่ัง ณ เรือ สนทนากันด้วยความทุกข์ยากมาแต่หนหลัง แล้วขงเบ้งจึงเขียนหนังสือปิดตราให้ไว้แก่บังทอง ฉบับหน่ึง จึงส่ังนอกหนังสือว่า ถ้าซุนกวนมิได้เอาท่านไว้ทําราชการ ไม่สมความคิดประการใดแล้ว ก็เชิญท่านไป ณ เมืองเกงจ๋ิว ช่วยกันทําราชการทาํ นุบํารุงเลา่ ป่ีเถิด เบื้องหน้าไปเล่าปี่ก็จะไดเ้ ปนใหญ่ ไม่เสียทีท่านได้เรียนความรู้มาด้วยกัน ถ้าท่านไปข้าพเจ้ามิได้อยู่ก็ให้เอาหนังสือน้ีออกให้เล่าป่ีเถิด บงั ทองกร็ บั ว่าจะไป ขงเบง้ ก็ลามา ณ เมอื งเกงจิ๋ว www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๑๑ ฝ่ายโลซกก็ไปส่งศพจิวย่ีถงึ ตําบลบูอาว ฝ่ายซุนกวนให้จดั แจงส่ิงของไปเสน้ ศพจิวย่ี ก็ร้องไห้ เสร้าโศกถึงจิวย่ีเปนอันมาก แล้วจึงสั่งทหารให้แต่งการศพจิวย่ีตามบันดาศักดิ์ ฝังไว้ณที่เกิดจิวยี่ ซุนกวนจึงเอาจิวซุน จิวอิ๋นบุตรจิวยี่ทั้งสองมาเล้ียงไว้ อยู่มาวันหน่ึงโลซกจึงว่าแก่ซุนกวนว่า ซึ่งต้ัง ข้าพเจ้าแทนท่ีจิวย่ีนั้นคุณหาที่สุดมิได้ แต่สติปัญญาข้าพเจ้าน้อยนักรู้มิถึงราชการ ข้าพเจ้าจะขอไป เชิญผู้มีสติปญั ญามาให้อยู่ดว้ ยท่านคนหนง่ึ ช่อื บังทอง กบั ขา้ พเจา้ ก็เปนเพือ่ นกนั มา เปนคนมีสติปัญญา มาก เรียนความรู้ครูเดียวกันกับขงเบ้ง รู้ฤกษ์บนแลการแผ่นดิน ถึงขงเบ้งจิวย่ีก็ย่อมนับถืออยู่ เดิมบงั ทองอยู่เมืองซงหยง บัดนเ้ี ขา้ มาอยู่ ณ เมอื งเรา ซุนกวนได้ยินโลซกว่าก็ดีใจจึงว่า เราได้ยิน บงั ทอง (Pang Tong) ช่ืออยู่ช้านานแล้ว จงไปเชิญมาเถิด โลซกก็ไปเชิญ บังทองเข้าไปหาซุนกวนแล้วคํานับตามธรรมเนียม ซุนกวนจึงพิจารณารูปร่างแลลักษณบังทอง เห็นคิ้ว ใหญ่จมกู โด่งหนา้ ดําหนวดส้นั รปู นั้นวิปรติ นักนํ้าใจจึง ไม่ยินดี ซุนกวนจึงถามบังทองว่า ความรู้ซึ่งท่านได้ เรียนมาน้ัน เอาอันใดเปนหลักเปนที่ยึด บังทองจึง บอกว่า ซ่ึงจะเปนหลักเปนที่ยึดน้ัน สุดแต่การเปน ประมาณ เมอ่ื การส่ิงใดมีมาจงึ จะคิดตอ่ ไป ซุนกวนจึงถามว่า ปัญญาวิชาการท่านเรียนมากับจิวยี่ยังเปนกะไรกัน บังทองจึงตอบว่า ความรู้วิชาการขา้ พเจ้าเรียนมาผิดกนั กับจวิ ยี่มากนัก ซนุ กวนน้นั ยังนับถือจิวย่ีอยไู่ ม่ชอบน้ําใจจึงว่าแก่ บังทองว่า เชิญท่านออกไปก่อนเถิด เม่ือมีราชการข้างหน้าไปจึงเชิญท่านมาคิดอ่าน บังทองได้ยิน ซนุ กวนวา่ ดังนนั้ ทอดใจใหญแ่ ล้วกอ็ อกมา โลซกครน้ั เหน็ บังทองออกไปแล้วจงึ ถามซนุ กวนวา่ เปนไรทา่ นไมเ่ อาบงั ทองไว้ทําราชการเลา่ ซุนกวนจงึ ถามว่า เราพเิ คราะหด์ รู ูปร่างก็ไม่สมท่วี า่ มีสตปิ ญั ญา แล้วพูดจาพลุ่มพลา่ ม ถึงเอาไวก้ ็ไม่เหน็ จะได้ราชการ โลซกจึงว่า เม่ือคร้ังโจโฉยกทัพเรือลงมารบเมืองเราคร้ังน้ัน บังทองได้ช่วยจิวยี่แต่งกล อุบายไปลวงโจโฉ จิวยี่จึงไดเ้ ผาเรอื แลทหารโจโฉตายเปนอนั มาก ขา้ พเจา้ เหน็ วา่ บงั ทองมคี วามชอบอยู่ ขอท่านดาํ ริหจ์ งควร สามกก๊ วิทยา

๑๐๑๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ซุนกวนจงึ ว่า โจโฉทาํ การคร้งั นนั้ เปนความคิดของโจโฉเอง จะเปนความคดิ บังทองนั้นหาไม่ เราไม่ชอบใจไมเ่ อาไวแ้ ลว้ โลซกจึงไปหาบังทองว่า เราช่วยว่ากล่าว อุดหนุนท่านก็หนักหนา ซุนกวนก็ไม่เอา ท่านไว้ ท่านจงค่อยรักษาตัวอยู่พลางเถิด บังทองได้ยินโลซกว่าดังน้ัน ก็ก้มหน้าน่ิง เสียมิได้ตอบประการใด แต่ทอดใจใหญอ่ ยู่ โลซกจึงว่า เราเห็นกิริยาอาการท่านตอ่ จะไม่อยใู่ นเมืองกังต๋งั แลว้ ท่านก็มีวิชาการประกอบทั้งปัญญา จงพเิ คราะห์ดูเห็นว่าจะไปอย่ทู ิศใดตาํ บลใดจะเปนประโยชนแ์ กท่ ่านก็เชิญบอกเรา ใหแ้ จง้ เถดิ บังทองได้ยินดังน้ันจึงบอกว่า น้ําใจเราใคร่ไปอยู่ด้วยโจโฉ โลซกจึงว่า ท่านมีสติปัญญาดุจ แก้วอันงาม ซึ่งจะไปอยู่ด้วยโจโฉน้นั เหมือนไปอยู่ในท่ีมืดท่ีลบั ไม่สมควร ขอท่านไป ณ เมืองเกงจ๋ิวอยู่ ด้วยเล่าป่ี เห็นจะเปนประโยชน์แก่ท่าน บังทองจึงตอบว่า ความจริงในใจเราคิดเหมอื นหนึ่งท่านว่า ท่ี เราว่าจะไปอยู่ด้วยโจโฉนั้นหากว่าลองใจท่านดู โลซกจึงว่ากะน้ันเราจะมีหนังสือไปถึงเล่าป่ีใบหนึ่ง ฝากท่านไปให้ช่วยทํานุบํารุงเล่าป่ี หวังมิให้เล่าป่ีกับซุนกวนนายเราเปนอริแหนงกันได้ท้ังสองฝ่าย จะได้พร้อมใจช่วยกันกําจัดโจโฉเสีย บังทองจึงว่าความคิดท่านเหมือนหน่ึงข้าพเจ้าคิดไว้ เชิญท่าน เขียนหนังสอื เถดิ โถซกเขยี นหนังสือให้บังทอง ๆ กร็ บั เอาหนงั สือแล้วไปเมอื งเกงจวิ๋ จะเข้าไปหาเล่าปี่ ขณะนัน้ ขงเบง้ ไม่ได้อยู่ ไปชําระทุกข์ราษฎรณหวั เมืองสี่ตําบล นายประตเู ขา้ ไปบอกเล่าป่ีว่า บังทองมาแต่เมืองกังต๋ังจะเข้ามาหา เล่าป่ีได้ฟังจึงว่า ได้ยินเล่าลือช่ือมาช้า นานแล้วแต่ยังมิได้พบตัว ก็ให้เชิญ บังทองเข้ามา ฝ่ายบังทองมิได้คํานับ เล่าป่ีโดยปรกติ เล่าป่ีก็พิจารณาดูลกั ษณ เห็นรูปร่างวิปริต น้ําใจไม่สู้ยินดีต่อ จึงแกล้งว่าแก่บังทองว่า ท่านมาหาเรา แต่ทางไกล เราก็มไิ ด้มีธุระสงิ่ ใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๑๓ บังทองเห็นเล่าป่ีไม่สู้นับถือก็คิดน้อยใจ มิได้เอาหนังสือของขงเบ้งโลซกออกให้เล่าป่ีดูแต่ ตอบวา่ ไดย้ นิ ลือวา่ อาว์พระเจ้าเห้ียนเตเ้ กลยี้ กลอ่ มผมู้ สี ตปิ ัญญาแลทหาร ขา้ พเจา้ จึงอุตส่าหม์ าหาทา่ น เล่าป่ีจึงว่า เมืองเกงจิ๋วนี้สงบราบคาบอยู่ จะเอาท่านไว้ด้วยก็ไม่ควร ยังแต่เมืองลอยเอี๋ยงอยู่ทิศ ตวันออกเฉียงเหนอื ทางไกลกับเมอื งเกงจว๋ิ สามรอ้ ยเสน้ ยงั หามเี จา้ เมอื งไม่ เชิญท่านไปว่าท่อี ยูก่ อ่ นเถดิ ถ้ามีที่อื่นชอบกลจึงจะให้เลื่อนข้ึนไป บังทองคิดแต่ในใจว่าเล่าปี่ดูถูกไม่นับถือ คร้ันจะสนทนาสําแดง ให้เหน็ สติปัญญาเลา่ ขงเบง้ ก็มไิ ด้อยู่ จาํ เปนจาํ ใจรบั แลว้ ก็ลาเลา่ ปีไ่ ป คร้ันบังทองไปถึงเมืองลอยเอ๋ียงก็กิน แต่เหล้าแล้วนอน ๆ ตื่นข้ึนแล้วกินเหล้ามิได้ว่า ราชการ ชาวเมืองมาฟ้องแก่เล่าป่ีว่า บังทอง เสพย์สุราทุกวันมิได้ว่ากิจการบ้านเมือง เล่าป่ีก็ โกรธว่าบังทองเปนคนไม่ดี จะทําให้เราเสียการ แล้วส่ังเตียวหุยให้ไป ณ เมืองลอยเอี๋ยงสืบดู บงั ทอง ถ้าละราชการจริงเหมอื นหนงึ่ ปากราษฎร มาร้องก็ให้เอาตวั มา แล้วกลับมีสตวิ ่าเตียวหยุ ทาํ การส่งิ ใดมักววู่ ามนกั จงึ ให้ซุนเขยี นไปดว้ ยชว่ ยดผู ดิ แลชอบ เตียวหุยซุนเขียนกับทหารก็พากันไปถึงเมืองลอยเอ๋ียง เห็นแต่ทหารกับราษฎรชวนกัน ออกมารับนอกเมือง มิได้เห็นบังทองเจ้าเมอื งออกมา เตียวหุยจึงถามว่า เจ้าเมืองไปไหนจึงไม่ออกมา รับเรา ราษฎรท้ังปวงจึงบอกว่า เจ้าเมืองเสพย์สุราเมานอนอยู่ เตียวหุยได้ยินดังนั้นก็โกรธนัก จึงสั่ง ทหารจะให้จับตัวบังทองมา ซุนเขียนจึงห้ามเตียวหุยว่า อย่า เพอ่ หนุ หันดูถกู เขาก่อน เราเข้าไปในเมอื งเอาตัวมาไตถ่ ามดใู หร้ ู้ ผิดแลชอบ ถ้าสมจริงเหมือนหนึ่งปากราษฎรแล้วจึงทําโทษ เตียวหุยได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วยจึงพากันเข้าไปศาลากลาง แล้ว ให้คนเข้าไปหาตัวบังทองออกมา คนใช้จึงเข้าไปเห็นบังทองยัง เมาสุราอยู่ก็พยงุ ออกมาน่ัง เตียวหุยเห็นบงั ทองเมาสุราดังน้ันก็ โกรธจึงว่า พี่เราคิดว่าท่านเปนคนดีจึงให้มาเปนเจ้าเมือง เหตุ เตียวหยุ (Zhang Fei) ใดมากินสุราแล้วละราชการบ้านเมืองเสีย บังทองจึงหัวเราะ แล้วตอบว่า ทา่ นว่าเราละราชการบ้านเมอื งเสยี น้ันขอ้ ใด สามกก๊ วิทยา

๑๐๑๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เตียวหุยจงึ วา่ ท่านมารกั ษาเมืองอยู่ถึงรอ้ ยวนั เศษ กินแต่สุรามไิ ดต้ ัดสนิ เนื้อความของราษฎร จนราษฎรไปฟ้อง บงั ทองจงึ วา่ เราเหน็ เมอื งกน็ ้อย ราชการกน็ ้อย ยากอะไรกับจะตดั สนิ เน้ือความเพียง น้ี เชิญท่านนั่งอยู่สักครู่หน่ึงเถิด ข้าพเจ้าจะตัดสินเนื้อความของราษฎรให้ฟัง จึงให้คนใช้เอาข้อ เน้ือความของราษฎรซึ่งฟ้องกลา่ วโทษกันที่ค้างอยู่ ทั้งโจทจําเลยเปนหลายค่มู า บังทองจึงให้อ่านฟ้อง แลคาํ โจทจาํ เลย ครนั้ เสมียนอ่านข้อความไป บงั ทองกร็ ับฟอ้ ง ปากนัน้ ก็วา่ กล่าวตัดสนิ มือจับพกู่ รรณ์ จดความไวด้ ้วยรวดเร็ววอ่ งไว ในครู่หนง่ึ กแ็ ลว้ เสร็จมไิ ดผ้ ิดแตส่ กั ข้อหนง่ึ ฝ่ายอาณาประชาราษฎรทั้งปวงกส็ รรเสริญบงั ทองเปนอันมาก แล้วบังทองจึงว่าแก่เตยี วหุย ว่า ที่ท่านว่าเราละราชการเสียนั้น คือการอันใดเล่าก็ว่ามาเถิด เตียวหุยจึงว่าเนื้อความก็ส้ินแต่เท่าน้ี บังทองจึงว่าความแต่เพียงน้ีจะเปนไร ข้าพเจ้าจะว่าให้มิได้หรือ แต่หากว่ายังไม่สบายใจจึงมิได้ ตัดสิน ถึงราชการโจโฉกับซุนกวนก็ดี เหมือนเราจับหนังสือชูไว้บนฝ่ามือ ถ้าเปิดพลิกดูเม่ือใดก็จะ เห็นแจ้งสิ้น เตียวหุยได้ฟังดังน้ันก็ตกใจแล้วว่าแก่บังทองว่า เล่าปี่กับข้าพเจ้าไม่รู้เลยว่าท่าน มีสติปัญญาถึงเพียงนี้ คิดว่าท่านละราชการเสียจริง จึงใช้ข้าพเจ้ามาฟังดูจะได้ช่วยทํานุบํารุงท่าน ข้าพเจ้าจะเอาเนื้อความท้ังนี้ไปแจง้ ให้เล่าป่ีฟัง บังทองจึงเอาหนังสือซึ่งโลซกใหม้ าแก่เล่าปี่น้ันออกให้ ซุนเขียนอา่ นใหเ้ ตยี วหุยฟัง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๗ ๑๐๑๕ เตียวหุยแจ้งในหนังสือแล้วจึงถามว่า เม่ือมาพบเล่าปี่นั้นเปนไรมิให้เล่าป่ีเล่า บังทองจึงว่า เม่ือแรกพบนนั้ เล่าปี่ยงั หาร้วู า่ ขา้ พเจ้าดชี ั่วไม่ คร้นั จะใหด้ ูหนงั สือนนั้ ก็เหมอื นขา้ พเจา้ แกล้งขอหนังสือ มาเปนนายหน้าใหผ้ ้อู นื่ ช่วยสรรเสริญขา้ พเจา้ จึงมิใหด้ ู เตยี วหุยจงึ วา่ กับซนุ เขยี นว่า ถา้ ท่านมขิ ัดเราไว้ เม่ือก้ีก็จะเสียความ ว่าเท่าน้ันแล้วเตียวหุยซุนเขียนก็ลาบังทองไป ณ เมืองเกงจ๋ิว จึงเล่าเน้ือความให้ เล่าป่ีฟังทุกประการ แล้วส่งหนังสือโลซกให้เล่าป่ีดูเปนใจความว่า บังทองคนน้ีได้รํ่าเรียนความรู้ วิชาการเปนอันมาก แล้วก็มีสตปิ ัญญาควรจะเปนท่ีปรึกษาท่านได้ แม้จะดแู ต่ลกั ษณรูปรา่ งภายนอกก็ เหน็ วา่ ไม่สมท่ีจะว่ามีความรวู้ ชิ าการดี ข้าพเจา้ เสยี ดายบังทอง กลัวบังทองไปอยู่ดว้ ยผ้อู ่ืนเสยี ขา้ พเจา้ จงึ มหี นังสอื ใหบ้ งั ทองมาหาทา่ น ฝ่ายเล่าปี่คร้ันได้แจ้งในหนังสือดังน้ัน ก็ยังคิดตรึกตรองแคลงอยู่ พอทหารเข้าไปบอกว่า ขงเบ้งกลบั มาถงึ เล่าปกี่ อ็ อกไปรบั เข้ามา แล้วขงเบ้งจงึ ถามเล่าป่ีวา่ บังทองมาอย่นู ้นั เขาได้ความสบาย อยู่หรือ เล่าป่ีแกล้งบอกว่าบังทองมาหา เราก็ต้ังให้เปนเจ้าเมืองลอยเอี๋ยง แล้วละราชการเสียมิได้ว่า กลา่ วกิจทกุ ข์สขุ ของราษฎร กนิ แตส่ ุราแล้วกน็ อนเสยี ขงเบ้งได้ฟงั ดงั นนั้ หัวเราะแลว้ วา่ บงั ทองคนน้ีได้ เรียนวิชาการมีสติปัญญาเปนอันมาก ความรู้เขานั้นดีกว่าข้าพเจ้าสิบสว่ นอีก ข้าพเจ้าได้ให้หนังสือมา กับบงั ทองฉบบั หน่ึงท่านไดเ้ ห็นแล้วหรือ เลา่ ปี่จงึ บอกว่าวนั นีไ้ ดเ้ ห็นแต่หนงั สือโลซกให้มา หนังสอื ของ ท่านนย้ี งั ไม่แจ้ง สามก๊กวิทยา

๑๐๑๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งจึงว่า ท่านตั้งให้บังทองเปน เจ้าเมืองลอยเอ๋ียงซ่ึงเปนเมืองน้อยน้ัน ชรอย บังทองจะเห็นว่าไม่สมควร จึงแกล้งละราชการกิน แต่เหล้าแล้วนอนเสีย เล่าป่ีจึงว่า ถ้าเตียวหุยน้อง เราไมม่ าบอกกจ็ ะเสียคนดไี ปคนหนึ่ง แล้วก็ส่ังเตยี ว หุยให้ไป เชิญบังทองมา เตียวหุยก็ไปเชิญ บังทองมา ณ เมืองเกงจ๋ิว เล่าปี่ขงเบ้งก็ชวนกัน ออกไปรับบังทองถึงนอกประตู คํานับรับกันตามธรรมเนียมแล้ว เล่าปี่จึงว่าแก่บังทองว่า ข้าพเจ้า ใจเบาไม่รเู้ ลยว่าท่านมีสติปัญญา ให้ท่านไปอยู่เมืองน้อยน้ันข้าพเจ้าขออภยั แกท่ ่านเถิด แล้วพากันไป นั่ง บังทองจึงเอาหนงั สอื ซ่ึงขงเบ้งให้ไว้นัน้ ออกยน่ื ใหเ้ ลา่ ป่ี ๆ รับเอามาอ่านดเู ปนใจความวา่ ฮองซผู ูช้ อ่ื ว่าบังทองมาถึงวันไรก็ให้เล่าป่ีเล้ียงรักษาไว้จะได้ช่วยราชการ เล่าป่ีแจ้งดังนั้นก็มีความยินดีนัก จึงว่า เราลืมไปพึ่งระลึกได้ถึงคําสุมาเต๊กโชอาจารย์ได้ว่าไว้แก่เราว่า ฮกหลงผู้ชื่อว่าขงเบ้ง ฮองซูผู้ชื่อว่า บังทอง สองคนน้ีถ้าได้มาแต่คนหน่ึงจะปราบศัตรูแผ่นดินได้ บัดน้ีเราก็ได้มาพร้อมกันทั้งสองคนแล้ว ควรที่จะทํานุบํารุงแผ่นดินพระเจ้าเห้ียนเต้ให้รุ่งเรืองสืบไป จึงต้ังบังทองให้เปนท่ีปรึกษากับขงเบ้ง ด้วยกัน ช่วยฝึกสอนทหารให้ชํานาญในการสงคราม แลกิจการบ้านเมืองให้เปนสิทธ์ิแก่ขงเบ้งบังทอง ว่ากล่าวทัง้ ส้นิ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๑๗ ฝ่ายคนสอดแนมจึงเอาเนื้อความไป บอกแก่โจโฉ ณ เมืองฮูโต๋ว่า เล่าปี่ได้ขงเบ้งบัง ทองมาไว้เปนที่ปรึกษา แล้วเกล้ียกล่อมซ่องสุม ทหารแลสเบียงอาหารไว้เปนอันมาก เห็นจะ ประนอมกันเข้ากับซุนกวนจะยกมาทําอันตราย แก่ท่าน โจโฉได้ฟังดังนั้นจึงให้หาที่ปรึกษาแล นายทัพนายกองท้ังปวงมาปรึกษาราชการท่ี จะ ยกไปทิศใต้ ซุนฮิวจงว่าแก่โจโฉว่า ข้าพเจ้าเห็นจิวย่ีพึ่งตาย ยังหามีนายทัพแลที่ปรึกษาไม่ ควรจะยก ไปรบเอาเมืองซุนกวนเห็นจะได้โดยสดวก แล้วจึงยกไปตีเล่าปี่ โจโฉได้ฟังดังนั้นจึงว่า เราจะยกทหาร ไปทางไกลเกรงเกลือกม้าเท้งรู้จะยกมาตีเอาเมืองฮูโต๋ เหมือนเม่ือคราวที่เรายกทัพเรือทหาร แปดสิบสามหมื่นลงไปตีเมอื งกังต๋ัง ครั้งน้ันก็ได้ยินเลา่ ลอื มาว่า ม้าเท้งเจ้าเมืองเสเหลียงจะยกมาปล้น เอาเมอื งฮูโต๋ เราจะคิดจดั แจงป้องกนั เมืองไว้ก่อนจงึ จะได้ ซุนฮิวจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นว่าถ้าเกรงฉนั้นจําจะมีหนังสือพระเจ้าเห้ียนเต้ลวงไปว่า ท่านเปน ผู้รับสั่งตั้งม้าเท้งให้เล่ือนท่ีข้ึนไปเปนนายทหารใหญ่จะให้ปราบ ปรามหัวเมืองฝ่ายใต้แลรบเอาเมือง ซุนกวน แตใ่ ห้หาตัวเขา้ มาคดิ ราชการกอ่ น ครน้ั มาถงึ แล้วเราจับตวั ฆา่ เสีย จึงยกไปรบเอาเมืองซนุ กวน ก็จะไม่มีกังวลทางหลัง โจโฉได้ฟังซุนฮิวว่าดังน้ันก็เห็นชอบด้วย จึงให้เขียนหนังสือรับส่ังพระเจ้า เหยี้ นเตเ้ หมอื นคําซุนฮวิ วา่ นั้น ใหข้ ้าหลวงถอื ไปให้ม้าเท้ง มา้ เทง้ (Ma Teng) ฝ่ายม้าเท้งเห็นหนังสือรับสั่ง ก็ให้ม้าเฉียว ม้าฮิว มา้ เทียดผู้ลูก ม้าตา้ ยผู้หลานมาปรกึ ษาวา่ เดมิ ตงั สนิ ไดร้ ับส่ังพระ เจ้าเห้ียนเต้มาคิดอ่านกับเล่าปี่จะกําจัดโจโฉเสีย ตังสินทําการ ไม่ลับ โจโฉจับตังสินฆ่าเสีย เรากับเล่าป่ีหนีมาได้ เรามาอยู่เมือง เสเหลียงน้ีก็เปนท่ีลบั อยู่ อนึ่งก็ได้ยินข่าวว่าเลา่ ปี่ไปตีเมอื งเกงจ๋วิ เราก็คิดจะใคร่ไปหาแลช่วยทํานุบํารุงเล่าป่ี บัดน้ีโจโฉให้มีรับสั่ง พระเจา้ เห้ยี นเต้ใหม้ าหาเรา ๆ จะคิดประการใด สามกก๊ วิทยา

๑๐๑๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ม้าเฉียว (Ma Chao) ม้าเฉียวจงึ ว่า โจโฉถือรบั ส่งั พระเจ้าเหย้ี นเต้ใหห้ า ครั้นมิไปจะว่าขัดรับสั่งจะเอาโทษภายหลัง จําจะไปตาม รับส่ัง แต่เม่ือถึงเมืองหลวงแล้วเราดูท่วงทีก่อน ถ้าเห็นจะ ทําการได้ก็จะทําตามรับส่ังพระเจ้าเหี้ยนเต้เมื่อคร้ังเขียน อักษร ด้วยโลหิต ม้าต้ายผู้หลานจึงว่า โจโฉเปนคนมี ความคิด กลัวว่าจะให้หาไปถึงแล้วจะทําร้ายแก่ท่าน ม้าเฉียวจึงว่า ข้าพเจ้าขอยกทหารไปเปนทัพหน้ารบเอา เมืองฮูโต๋ ช่วยทํานุบํารุงแผ่นดินพระเจ้าเห้ียนเต้เหมือน หน่ึงบิดาคิดไว้น้นั ม้าเท้งจึงว่า เจ้าอย่าเพ่อวุ่นวายไปก่อน เราจะให้เจ้ากับหันซุยสหายเราอยู่รักษาเมือง เสเหลียง เรากับม้าฮิวม้าเทียดผู้บุตรม้าต้ายผู้หลานจะคุมทหารท้ังปวงยกไป ถ้ามีรับส่ังให้หาจริงก็ดี มิจริงก็ดีจะทําร้ายเราประการใด ก็จะคิดเกรงถึงตัวท้ังสองผู้อยู่รักษาเมือง ม้าเท้งจึงให้แบ่งทหารอยู่ รักษาเมืองบ้าง แล้วก็คุมทหารหา้ พันใหม้ ้าฮิวม้าเทียดเปนทัพหน้า ม้าต้ายเปนทัพหลงั ยกไปใกล้เมือง ฮูโตป๋ ระมาณสองร้อยเสน้ กต็ ัง้ ทพั อยู่ ฝ่ายโจโฉรู้จึงส่ังอุยกุ๋ยให้ออกไปหาม้าเท้งแล้วบอกว่า ม้าเท้งยกทหารมาด้วยเปนอันมาก จะเข้ามาในเมืองนั้นให้แต่ตัวม้าเท้งกับทหารผู้ใหญ่เข้ามาเฝ้าพระเจ้าเห้ียน เต้ แลทหารทั้งปวงนั้นมา ทางไกลเห็นจะขัดสนด้วยสเบียงอาหาร ให้หยุดอยู่แต่ภายนอกนั้นเถิด พรุ่งนี้จะเอาสเบียงไปส่งให้ อุยกุ๋ยก็รับคําโจโฉแล้วไปหา ม้าเท้ง ก็คํานับกันแล้วชวนให้ กินโต๊ะแลสุรา อุยกุ๋ยครั้นกิน สุราเมาตึงตัวแล้วจึงว่า บิดาเรา ชื่ออุยอ๋วนตายเสียเมื่อครั้งลิฉุย กุ ย กี ย ก เ ข้ า ม า ทํ า ร้ า ย ถึ ง วั ง พระเจ้า เห้ียนเต้ ครั้งน้ันใจ ข้าพเจ้ายังหาหายแค้นไม่ บัดนี้ มาพบอ้ายศตั รรู าชสมบัติอีกเลา่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๑๙ ม้าเท้งจึงถามว่า ผู้ใดเปนศัตรูราชสมบัติ อุยกุ๋ยจึงว่าศัตรูราชสมบัติคือโจโฉน้ีแหละ ท่านไม่ รู้จักหรือจึงมาถามเรา ม้าเท้งคิดกร่ิงใจว่าอุยกุ๋ยเปนพวกโจโฉเกลือกจะใช้มาลวงเอาความ จึงทํา เปนตกใจว่าท่านอย่าเจรจา นํ้าใจโจโฉหรือจะเปนดังนั้น ถ้ารู้ถึงโจโฉเราจะพากันตายเสีย อุยกุ๋ยจึง ตวาดเอาม้าเท้งว่าท่านลืมไปแล้วหรือ เม่ือพระเจ้าเหี้ยนเต้เขียนพระอักษรออกมาด้วยพระโลหิต คร้ังนน้ั เราเปนข้าพระเจ้าเห้ียนเตม้ ิได้เปนขา้ โจโฉ ท่านอย่ากนิ แหนงเราเลย การส่งิ ใดเราจะช่วยท่าน คดิ ม้าเทง้ ฟังอุยก๋ยุ เจรจาเหมือนนํ้าใจเหน็ ไม่ลอ่ ลวงแน่แล้ว กบ็ อกการซึ่งคิดมาแต่หนหลังน้ันให้อุยกุ๋ย ฟังทุกประการ อยุ กุ๋ยไดฟ้ ังดังน้นั จึงบอกวา่ อนั โจโฉจะให้หาทา่ นเข้าไปเฝ้าพระเจ้าเห้ยี นเต้นน้ั ไม่จริง ถ้าเข้า ไปแล้วเขาจะจับฆ่าเสีย ท่านเร่งคิดแก้ไขจงดี ม้าเท้งจึงว่า ความคิดโจโฉน้ันจะทําประการใด ท่านอยู่ เมืองเดียวกันก็แจ้งอยู่ ขอท่านคิดให้เถิดข้าพเจ้าจะทําตาม อุยกุ๋ยจึงว่า ซ่ึงโจโฉจะหาท่านเข้าไปเฝ้า พระเจ้าเหี้ยนเต้นั้น ท่านจงบอกเข้าไปว่ามาแต่ทางไกลยังเหน่ือยบอบช้ําอยู่ขอให้งดก่อน พรุ่งน้ีโจโฉ จะให้เอาสเบียงมาส่ง ดีร้ายตัวจะออกมาดูทหารท่านด้วย ถ้าโจโฉออกมาแล้วให้ท่านเร่งคิดการจับตัว ฆา่ เสยี ใหจ้ งได้ ม้าเท้งได้ฟังดังนั้นก็ดีใจนัก จึงว่าการในเมืองน้ันท่านช่วยคิดแก้ไขเถิด การข้างนอกเมืองไว้ ข้าพเจ้าจะคิดเอง ว่ากันแล้วอุยกุ๋ยก็ลาม้าเท้งไปบอกแก่โจโฉว่า ม้าเท้งมาทางไกลเห็นจะเหนื่อยอยู่ ซ่ึงจะเข้ามาเฝ้าน้ันขอให้งดก่อน บอกแล้วอุยกุ๋ยก็ลาโจโฉไป ณ เรือน ตรึกตรองซึ่งจะทําร้ายโจโฉนั้น กลัวจะไมส่ าํ เรจ็ เปนทกุ ขร์ ้อนราํ คาญใจนกั อยู่ ฝ่ายเมียหลวงเห็นอุยกุ๋ยไม่ สบาย จึงเข้าไปปลอบถามถึงสามครั้ง อุยกุ๋ยก็ไม่บอกประการใด ฝ่ายนาง ลิซุ่นเอี๋ยงเมียน้อยอุยกุ๋ยนั้น เปนชู้กัน กับเบียวเตก๊ นอ้ งเมยี หลวง เบียวเต๊กน้ัน จะใคร่ได้นางลิซุน่ เอี๋ยงเปนเมยี แต่คอย ห า ค ว า ม ผิ ด อุ ย กุ๋ ย เ ป น ช้ า น า น ยั ง ไ ม่ สมคดิ สามกก๊ วิทยา

๑๐๒๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายนางลิซุ่นเอ๋ียงเมียน้อย เห็นอุยกุ๋ยผู้ผัวกลับมาดูหน้าเห็นประหน่ึงโกรธอยู่ จึงเอา เนื้อความไปบอกแก่เบียวเต๊กผู้ชู้ว่า อุยกุ๋ยไปหาโจโฉปรึกษาราชการ แล้วกลับมาวันนี้เห็นกิริยาโกรธ แล้วทุกข์ร้อนไม่สบายไม่รู้เหตุประการใด เบียวเต๊กจึงว่า ข้าพเจ้าได้ยินว่าอุยกุ๋ยออกไปหาม้าเท้งแลว้ กลับมาไม่สบายดังนี้น่าที่จะมี ความลับ เจ้าจงอ้อนวอนปลอบถามดูให้ได้เนื้อความเถิด แล้วนาง ลซิ นุ่ เอี๋ยงก็ไป ครน้ั เวลาค่ําอุยกุ๋ยไปหานางลิซุน่ เอยี๋ ง ๆ ทําปฏิบัติตามประเพณี แล้วจึงกล่าวอุบายแก่อุย กุ๋ยว่า เลา่ ปีเ่ ปนเชอื้ พระวงศ์พระเจา้ เหย้ี นเต้ ต้ังใจ ทําราชการทํานุบํารุงแผ่นดินโดยสุจริต ข้างโจโฉ เปนคนหยาบช้า ทําการหาตรงต่อแผ่นดินไม่ ตัว ท่านก็มีสติปัญญาอยู่ เหตุใดจึงมาอยู่ด้วยโจโฉซึ่ง เปนศัตรรู าชสมบตั ิ อยุ ก๋ยุ เสพยส์ รุ าเมา ไม่ทันพิเคราะห์หลงดว้ ยกลแหง่ สตรีจงึ บอกวา่ ตัวเจา้ เปนหญงิ ยังรจู้ กั ผดิ แลชอบ ตวั ขา้ เปนชายก็รูอ้ ยู่ว่าโจโฉเปนศัตรรู าชสมบัติ แตม่ าวิตกว่าความคดิ ซึง่ จะทําร้ายโจโฉน้ันกลวั จะไม่สาํ เรจ็ นางลซิ ุน่ เอี๋ยงทําเปนอ้อนวอนว่า ความคิดทา่ นจะทําประการใดจงึ จะฆ่าโจโฉได้โปรดบอก ใหแ้ จง้ ดว้ ย ข้าพเจ้าเปนหญิงแม้เห็นผดิ แลชอบประการใดจะไดช้ ่วยเตือนสตทิ ่านบา้ ง อุยก๋ยุ ไมท่ ันคดิ ก็ เล่าเนื้อความซ่ึงคิดไว้กับม้าเท้งนั้นให้นางลิซุ่นเอี๋ยงฟังทุกประการ ครั้นอุยกุ๋ยนอนหลับแล้ว นาง ลิซุ่นเอี๋ยงก็มาบอกแก่เบียวเต๊ก ๆ ก็รีบเข้าไปบอกแก่โจโฉในเวลากลางคืน โจโฉก็ให้คุมเบียวเต๊กไว้ แล้วให้ไปจบั ตัวอยุ กุย๋ กบั บตุ รภรรยามาจาํ ไวส้ ้ิน โจโฉจึงเรียกโจหองเคาทซู ิหลงแฮหัวเอี๋ยนมากระซบิ บอกเนอ้ื ความซง่ึ เบยี วเต๊กฟอ้ งอยุ กุ๋ยนนั้ ให้ฟัง แล้วส่ังว่าพรุ่งน้ีเวลาเช้าท่านแต่งตัวให้เหมือนเรา เอาธงแดงสําคัญของเราแห่นําไป แล้วให้เ คาทูเปนปกี ขวา ใหแ้ ฮหวั เอยี๋ นเปนปกี ซา้ ย โจหองเปนกองหลวง ซิหลงเปนกองหนุน ยกออกไปต้งั ทอ้ ง สนามนอกเมือง ให้ทําอาการเหมือนเราจะยกไป ม้าเท้งไม่ทันรู้จะสําคัญว่าเรายกออกไปก็จะเข้ามา ตามสัญญาอุยกุ๋ย ท่านจึงจุดประทัดสัญญาให้ทหารยิงเกาทัณฑ์ล้อมม้าเท้งไว้จับมาให้ได้ โจหองกับ ทหารทง้ั ปวงก็ยกออกไปตงั้ อยู่ตามส่งั ทุกประการ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๒๑ ฝ่ า ย ม้ า เ ท้ ง ค รั้ น เ ว ล า เ ช้ า ก็ จั ด แ จ ง ท ห า ร ยกออกมาจากคา่ ยเขา้ ไปใกลเ้ มอื งฮู โต๋ เหน็ ทหารออกมา มีธงแดงปักอยู่ก็ดีใจ สําคัญว่าโจโฉยกมาเหมือนอุยกุย๋ วา่ ม้าเท้งก็ขับม้ายกทหารตรงเข้าไป ครั้นใกล้ได้ยินเสียง ประทัดแล้วเห็นทหารพวกธงแดงเอาเกาทัณฑ์ระดมยิง โจหองก็ควบม้าตรงออกมา ม้าเท้งตกใจชักม้ากลบั จะหนี พอเคาทูซิหลงแฮหัวเอ๋ียนยกทหารเข้าล้อมไว้ ม้าเท้งกับ ม้าฮิวม้าเทียดก็ฟันฝ่าออกมาถูกเกาทัณฑ์ทั้งสามนายตก ม้าลง แต่ม้าเทียดน้ันตาย ทหารท้ังปวงก็รุมกันเข้าจับ ม้าเท้งม้าฮิวมัดเข้าไปให้โจโฉ ๆ จึงเอาตัวอุยกุ๋ยออกมา ถามสอบกันกับม้าเท้ง อุยกุ๋ยก็ไม่รับ จึงว่าข้าพเจ้าจะได้ คบคิดกับม้าเท้งทําร้ายมหาอุปราชนั้นหามิได้ แล้วว่าแก่ โจหอง (Cao Hong) ม้าเทง้ วา่ ท่านอย่าวติ กตวั เรามไิ ดม้ ีความผดิ สิ่งใด โจโฉจึง ให้เอาตัวเบียวเต๊กมาถามต่อหน้าอุยกุ๋ย เบียวเต๊กยืนคําอยู่ โจโฉจึงถามอุยกุ๋ยกับม้าเท้งต่อไป อุยกุ๋ย ม้าเท้งก็จนอยู่ในคําพูดเบียวเต๊กหมด ม้าเท้งโกรธด่าอุยกุ๋ยว่า อ้ายคนหลงทําให้เสียการของกูไป ถึงตัวกูจะตายก็ไม่เสียดายชีวิต แต่มาคิดน้อยใจว่าจะล้างศัตรูราชสมบัติเสีย ช่วยทํานุบํารุงแผ่นดินให้เปนสุขก็ไม่สมความคิด โจโฉก็ ให้ทหารเอาตัวม้าเท้งม้าฮิวกับอุยกุ๋ยไปฆ่าเสีย ม้าเท้งก็ด่าโจโฉมิได้ขาดคําจนทหารลงดาบฟันถึงแก่ ความตาย โจโฉจึงวา่ แกเ่ บียวเตก๊ ว่า ท่านมีความชอบต่อเราเปน อันมาก ทา่ นจะปราถนาส่ิงใดเรา จ ะ ใ ห้ ท่ า น เ บี ย ว เ ต๊ กจึ งว่า ข้าพเจ้าจะไดร้ ักยศฐาศกั ด์ินั้นหา มิ ไ ด้ ข้า พเ จ้ า จ ะขอแต่นาง ลิ ซุ่ น เ อี๋ ย ง ภ ร ร ย า น้ อ ย อุ ย กุ๋ ย มาเปนภรรยา สามก๊กวิทยา

๑๐๒๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) มา้ เทง้ (Ma Teng) www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๗ ๑๐๒๓ โจโฉจึงว่า นางลิซุ่นเอี๋ยงเปนคนช่ัวไม่รู้จักคุณสามี พี่เขยของท่านก็ตายเพราะปากมัน ซึ่งท่านจะเล้ียงมันเปนภรรยาน้ันไมค่ วร เบียวเต๊กได้ฟังดังนั้นกลวั โจโฉจะฆา่ นางลิซนุ่ เอ๋ียงเสยี จึงเลา่ เน้อื ความซึง่ เปนชกู้ บั นางลิซุ่นเอี๋ยงนั้นใหโ้ จโฉฟงั ทุกประการ โจโฉได้ฟังดังน้ันก็โกรธ จึงว่าตัวเปนน้องภรรยาเขา บังอาจทําชู้กับภรรยาน้อยของพี่เขย แล้วคิดอ่านลา้ งชีวิตเขาเสียดว้ ยประสงค์หญงิ ผู้เดยี ว ตัวเปนคนมิได้มสี ตั ย์กตัญญู ถ้าเราจะไมเ่ อาโทษ บัดนี้ คนท้ังปวงก็จะดูเยี่ยงอย่างสืบไป โจโฉก็ให้ทหารเอาตัวเบียวเตก๊ แลพรรคพวกพี่นอ้ งเบียวเตก๊ ไป ฆ่าเสียพร้อมกัน กับภรรยาแลสมัคพรรคพวกอุยกุ๋ย แล้วโจโฉจึงประกาศเกล้ียกล่อมทหารม้าเท้งว่า มา้ เท้งกบั มา้ ฮิวกระทาํ ความผดิ คดิ คดตอ่ เรา ๆ ฆ่าเสยี ทา่ นทง้ั ปวงเปนทหารมิได้ร้เู ห็นดว้ ย ถ้าจะสมคั เข้าด้วยเราก็เข้ามาเถิด เราก็จะชุบเล้ียงตามสมควร แล้วมีหนังสือไปกําชับทางด่านทั้งปวงว่า ม้าเท้ง เปนขบถเราฆ่าเสยี ทั้งพ่อลูกแล้ว ยังแต่ม้าต้ายผู้หลาน ให้นายด่านท้ังปวงคิดอ่านจับตัวมาให้เราจงได้ จะไดป้ ูนบาํ เหนจ็ ฝ่ายม้าต้ายคุมทหารพันหน่ึงยกหนุนม้าเท้งมาถึงเมืองฮูโต๋ พบทหารม้าเท้งหนีมาได้เล่า เน้ือความทัง้ น้นั ให้ม้าต้ายฟัง มา้ ต้ายแจง้ ดังน้ันกต็ กใจ จึงแต่งตวั เปนลูกคา้ หนีกลับไปเมือง สามกก๊ วิทยา