สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๓

๖๘๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจหยินกับลิเตียนไปถึงเมืองฮูโต๋ จึงเข้าไปหาโจโฉแจ้งเนื้อความทั้งปวง แล้วก็ร้องไห้ วงิ วอนขอโทษ โจโฉจงึ ว่าท่านอยา่ วิตกเลย อันธรรมดาวา่ สงครามจะหมายชนะฝา่ ยเดยี วนน้ั ไม่ได้ ย่อม แพ้บ้างชนะบ้าง แต่เราคิดสงสัยว่า เล่าปี่ทาการได้ถึงเพียงน้ีเห็นเกินนัก ชรอยจะมีผู้ใดคิดอ่านให้ โจหยินจงึ ว่าข้าพเจ้าแจ้งเน้ือความว่า ท่ีปรึกษาคิดการทั้ง ปวงให้เล่าปี่น้ันชื่อว่าตันฮก โจโฉจึงถามว่า ตันฮกคนนี้ จะเปนผู้ใด เหตุไฉนแต่ก่อนช่ือเสียงจึงไม่ปรากฎ เทียหยกได้ยินก็หัวเราะแล้วจึงว่า ตันฮกคนน้ีเดิมชื่อชีซี อยู่เมืองเองจิ๋ว เมอ่ื หนุ่มนน้ั เปนคนมเี พ่ือนมากเทยี่ วเรียน วิชา ครั้นอยู่มาไปฆ่าเขาตายแล้วแกล้งทาอาการเปนบ้า ครน้ั เขาจับไดเ้ อาตวั ไปโบยตีไตถ่ าม ก็มไิ ดบ้ อกชือ่ เสียงแล เหตุผลท้ังปวงโดยจริงแกล้งน่ิงเสีย ผู้พิจารณาจึงเอาตัว มัดใส่เกวียนไปเที่ยวตะเวนตีฆ้องร้องป่าวว่าผู้ใดยัง รู้จัก ช่ือคนน้ีบ้าง บันดาชาวบ้านร้านตลาดท้ังปวงซ่ึงรู้จักกัน นั้น ก็กลัวชีซีจะซัดเอามิอาจท่ีจะบอกได้ ครั้นตะเวนไป ปะพวกเพ่ือนชีซีเข้าชิงเอาตัวไปได้ ชีซีจึงหนีไปเรียนวิชา อยกู่ ับสุมาเตก๊ โช เปล่ียนชื่อวา่ ตันฮกตราบเทา่ ทกุ วันนี้ ตนั ฮก (San Fu) หรือ ชีซี (Xu Shu) โจโฉแจ้งดังนั้นจึงถามว่า ชีซีมีปัญญาความคิดเสมอกับท่านหรือ เทียหยกจึงบอกว่า อันปัญญาความคิดชีซีนี้ดีกว่าข้าพเจ้ามากนัก โจโฉจึงว่า เล่าป่ีได้ผู้มีปัญญาความคิดไปไว้ เห็นจะมีใจ กาเรบิ ใหญ่หลวง ทาไฉนเราจึงจะได้ตวั ชีซีมาไว้ อย่าให้เลา่ ป่กี าเริบไปได้ เทยี หยกจึงวา่ ถ้าทา่ นมีความ ปราถนาจะใคร่ได้ชีซีมาไว้นั้นจะยากอะไรมี ถึงมาทว่าชีซีไปอยู่กับเล่าปี่แล้วก็ดี ข้าพเจ้าจะคิดอ่าน แก้ไขเอาตวั มาใหท้ ่านจงได้ โจโฉจึงถามว่าทา่ นจะคดิ อ่านประการใด เทียหยกจงึ บอกว่า ซงึ่ ข้าพเจ้าจะ เอาชีซีมานั้น เพราะข้าพเจ้าแจ้งเค้ามูลอยู่ว่า ตัวชีซีน้ีเปนคนกตัญญู แลบิดาตายแล้ว ยังแต่มารดา เปนคนชรา ขณะเม่ือชีซีจะจากมาน้ัน ชีของผู้น้องปฏิบัติมารดาอยู่ บัดนี้ชีของน้ันก็ถึงแก่ความตาย แล้ว มารดาเปนคนอนาถาหาผู้ปฏิบัติมิได้ ขอท่านให้ไปรับเอามารดาชีซีมาเลี้ยงไว้ แล้วว่ากล่าวเอา เน้ือเอาใจใหม้ หี นงั สอื ไปถึงชีซผี บู้ ตุ ร เห็นว่าชีซมี กี ตัญญตู อ่ มารดาอยู่ จะท้ิงเสียมไิ ดก้ ็จะมา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๖๘๕ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย จึงแต่งคนให้รีบไปรับมารดาชีซีมาเล้ียงเปนปรกติ แล้วโจโฉจึง ปลอบโยนว่า บัดนี้เราแจง้ วา่ บตุ รของทา่ นคนหนึ่งดีมีสตปิ ัญญา ไปอยู่ดว้ ยเลา่ ปอี่ ันเปนขบถตอ่ แผน่ ดนิ หาควรไม่ ประดุจหนงึ่ เอาแก้วไปทง้ิ ไวท้ ่ีตม สาหรับแต่จะอับไป ทุกวนั นเี้ ราคิดเสียดายมริ แู้ ลว้ อนึ่งก็มี ใจเอ็นดูแก่ท่านนัก จึงให้ไปรับมาหวังจะให้มีหนังสือไปถึงชีซีบุตรท่าน ให้มาอยู่ทาราชการด้วยเราใน เมืองหลวง จะช่วยเพททูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ให้เปนขุนางสืบไป แล้วโจโฉจึงให้เอาศิลาฝนหมึกกับ กระดาษแลพกู่ รรณม์ าส่งใหเ้ ขียนหนงั สือ มารดาชีซจี งึ แกล้งถามโจโฉวา่ ซึ่งชื่อว่าเลา่ ป่ีน้นั เปนบตุ รผใู้ ด ทา่ นยงั รจู้ กั หรอื โจโฉจึงว่า เล่าป่ีนั้นเปนชาวเมืองตุ้นก้วน เปนคนอนาถาหาตระกูลมิได้ โกหกเจรจาล่อลวง ให้คนทั้งปวงเชื่อว่าเปนเชื้อสายพระเจ้าเห้ียนเต้ แกล้งทาอาการให้เห็นว่าอารีรอบคอบ ปรากฎแต่ ภายนอก น้าใจมิได้ซื่อตรงต่อผู้ใด มารดาชีซีได้ฟังดังน้ันก็โกรธ จึงตวาดเอาโจโฉว่า มึงเปนคนชั่วหา ความอายมิได้ แสร้งใส่โทษเลา่ ป่ีว่าเปนคนมิดี อันเล่าปี่นี้กูรมู้ าแต่เดมิ ว่า เปนเช้ือสายพระเจ้าเหีย้ นเต้ แล้วมีน้าใจสัตย์ซ่ือต่อแผน่ ดิน โอบอ้อมอารีแก่อาณาประชาราษฎร แต่เด็กอมมือก็รู้ว่าเล่าปี่เปนคนดี สามก๊กวิทยา

๖๘๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) บัดน้ีลูกกูไปอยู่ด้วยเล่าป่ี ก็เปนท่ีสานักอันใหญ่หลวงอยู่ แล้ว แลตัวมึงซึ่งว่ามีความสัตย์ซ่ือจะช่วยทานุบารุง แผ่นดินพระเจ้าเห้ียนเต้น้ัน ก็เห็นว่ามึงเปนศัตรูแผ่นดิน อีก ซึ่งให้ลูกกูปราศจากเล่าป่ีมาอยู่ทาราชการด้วยตัวมึง นั้น ก็เหมือนออกจากที่สว่างมาเข้าทีม่ ืดหาควรไม่ ว่าแล้ว ก็ฉวยเอาศิลาฝนหมึกทิ้งเอาโจโฉ ๆ เห็นทาหยาบช้าก็ โกรธนัก จงึ สัง่ ใหท้ หารเอาตัวมารดาชีซไี ปฆ่าเสยี เทยี หยกเห็นทหารเอามารดาชีซีไปจะฆา่ เสยี ดังน้ันก็ ห้ามไว้ จึงเข้าไปว่าแก่โจโฉว่า ซ่ึงมารดาชีซีหยาบช้าแก่ท่านท้ังน้ี เพราะปราถนาจะใคร่ตายเสีย ให้ ปรากฎชื่อไว้ว่าเปนหญิงสามารถได้ว่ากล่าวหยาบช้าต่อมหาอุปราชมิได้ยาเกรง ถ้าแลท่านจะฆ่าเสีย บัดนี้ ก็จะมีความคระหานินทาเปนอันมาก ว่าฆ่าหญิงเสียหาต้องการไม่ อนึ่งแม้มารดาชีซีตายแล้ว รู้ไปถึงชีซีก็จะมคี วามโกรธท่านมากขึ้น จะช่วยเลา่ ป่ีคดิ อ่านกระทาการเปนกวดขันหวังจะแกแ้ ค้น ขอ อย่าให้ฆ่าเสียเลย เอาเล้ียงไว้ก่อน ถึงชีซีจะทาการกับเลา่ ปี่ไปเบ้ืองหน้ากค็ งจะเปนหว่ งอยู่ด้วยมารดา เหน็ จะไม่ คิดทาการเต็มมอื ภายหลังขา้ พเจ้าจะคิดอ่านทาอบุ ายเอาตัวชีซีมาให้จงได้ โจโฉไดฟ้ งั ดังนั้น กเ็ หน็ ชอบดว้ ย มิไดใ้ ห้ฆา่ มารดาชีซีเสยี จงึ จดั แจงที่อยู่ให้โดยสมควร แล้วก็เล้ียงดไู ว้เปนปรกตดิ ี อยู่มาวันหนง่ึ เทียหยกจงึ ไปเยยี นมารดาชีซแี ล้วบอกวา่ บตุ รทา่ นกบั ข้าพเจ้ากเ็ ปนมิตรรักใคร่ กนั มาแต่ก่อน ทา่ นเปนมารดาของชีซกี ็เหมือนเปนมารดาของข้าพเจา้ มารดาชซี ไี ด้ฟงั ดงั นนั้ ก็สาคัญวา่ จริงมีความยนิ ดนี ัก ตง้ั แตว่ ันน้ันมาเทยี หยกกใ็ ห้เอาของไปให้เนืองๆ แล้วเขยี นหนงั สือไปคานับทุกครั้ง มารดาชีซีก็เขียนหนังสอื รับคานับตามประเพณีตอบไปทุกที คร้ันเทียหยกได้หนังสือดังน้ัน ก็หัดเขียน ให้ชานาญเหมอื นลายมือมารดาชีซแี ล้ว จึงเขยี นหนงั สือฉบับหนึ่งเปนใจความวา่ เราผ้เู ปนมารดาบอก มาถึงชีซีผู้บุตรให้รู้ ด้วยชีของผู้น้องเจ้านั้นถึงแก่ความตายแล้ว ตัวแม่เปนคนชราหาผู้ใดจะเลี้ยง รักษาพยาบาลมิได้ โจโฉจับเอาแม่มาทาโทษแล้วจะให้เอาไปฆ่าเสยี เพราะเหตเุ จา้ มาอย่ดู ้วยเล่าปีค่ ดิ จะทาร้ายโจโฉ หากเทียหยกเมตตาแม่เห็นว่าเปนคนชรา ช่วยว่ากล่าวให้งดไว้จึงมิตาย แม้ว่าเจ้ามี ความกตัญญูเอนดูแม่มาหาโจโฉแล้ว ชีวิตแม่ก็จะไม่มี อันตราย แมเ้ จา้ ไมอ่ าลยั ถึงแม่ มิไดม้ าตามหนงั สือน้เี มอื่ ใด แม่ก็จะตายเพราะอาญาโจโฉเปนมั่นคง เม่ือเทียหยกแต่ง หนังสือแล้ว ก็ใช้ให้คนสนิธถือไปให้ชีซี ณ เมืองซินเอ๋ีย บอกวา่ มารดาจา้ งถอื หนงั สอื มาถึงท่าน www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๓ ๖๘๗ ชีซีก็รับเอาหนังสือคลี่ออกอ่าน พิเคราะห์ดูเปนลายมอื ของมารดาจาไดถ้ นดั ดังนั้นก็ร้องไห้ จึงพาเอาหนังสือเข้าไปหา เล่าปี่แล้วบอกว่า ทุกวันน้ีข้าพเจ้าต้ังใจภักดี ม า ท า ร า ช ก า ร อ ยู่ ด้ ว ย ท่ า น ก็ น า น แ ล้ ว ข้าพเจ้ายังมิได้เล่าเนื้อความแต่หลังแก่ท่าน แล้วชีซีก็เล่าเน้ือความแต่หลังให้ฟังทุก ประการ ข้าพเจ้าได้มาทาราชการด้วยท่าน ๆ กม็ ีความกรณุ าแก่ข้าพเจ้า ๆ คิดว่าจะสนองคณุ ท่านให้ถงึ ขนาด บดั น้ีมีกรรมมาถงึ โจโฉรวู้ า่ ข้าพเจ้า มาอยู่ด้วยท่านก็โกรธ จับเอามารดาข้าพเจ้าไปทาโทษแล้วจะให้ฆ่าเสีย มารดาข้าพเจ้าจ้างคนถือ หนังสือมาถึงข้าพเจ้าให้ไปหาโจโฉ ถ้าข้าพเจ้ามิไปบัดน้ี น่าท่ีโจโฉก็จะฆ่ามารดาเสยี โทษก็จะมีแก่ตัว ข้าพเจ้าไปภายหน้าเปนอันมาก มารดาเล้ียงมายังมไิ ด้แทนคณุ แล้วมหิ นาจะซา้ ทาโทษให้เล่ามิควรนัก ขอท่านได้กรณุ าข้าพเจา้ ใหไ้ ปหาโจโฉเถิด เหมือนได้แทนคณุ มารดาอย่าให้ตายเสยี ข้าพเจ้าไปแล้วจงึ จะคดิ แกไ้ ขกลับมาสนองคุณทา่ นให้จงได้ เลา่ ป่ไี ดฟ้ งั ดังน้ันก็สงสารร้องไหร้ กั ชีซีแลว้ จึงว่า อนั ธรรมดาแมล่ ูกกนั นี้ก็เหมือนชีวติ เดียวกัน เมือ่ มีเหตฉุ น้ีก็เปนประเพณีบตุ รจะสงเคราะหแ์ กม่ ารดา ใครหอ่ นจะอาจท้งิ มารดาเสยี ได้ ซ่ึงท่านจะไป หาโจโฉก็ตามเถิด เมื่อมารดาท่านพ้นภัยแล้ว จึงคิดอ่านกลับมาช่วยสั่งสอนเราสืบไป แต่ทว่าบัดน้ีตัว ท่านกบั เราจะจากกันไปแลว้ จงยับย้ังอยู่สกั ราตรหี นง่ึ กอ่ น เวลาพรุ่งนี้เราจะแต่งโต๊ะเลยี้ งทา่ นให้สบาย ใจแล้วจึงค่อยไป ชีซีรับคาแล้วก็ลามาที่อยู่ ภายหลังซุนเขียนจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า อันชีซีเปนคนมี สติปัญญามากนัก แล้วก็ได้มาอยูด่ ้วยในเมืองซินเอ๋ีย รู้จักต้ืนลึกหนกั เบาทุกประการ แม้ท่านจะปล่อย ให้ไปอยู่ด้วยโจโฉบัดนี้ โจโฉก็จะมีความยินดี เลี้ยงดูทานุบารุงให้ถึงขนาด อันต้ืนลึกหนักเบาสิ่งใดนั้น ชีซีก็จะแจ้งแก่โจโฉส้นิ นานไปภายหน้ากจ็ ะมีภัยมาถึงเราเปนม่ันคง ขอให้ท่านเอาตัวชีซีไว้อยา่ ปล่อย ไป ฝ่ายโจโฉเหน็ ว่าชซี ีไมไ่ ปแลว้ ก็จะฆา่ มารดาเสีย ชีซีกจ็ ะมคี วามพยาบาท กจ็ ะชว่ ยทาการกาจัดโจโฉ โดยการสุจริต เล่าป่ีจึงตอบว่า ท่านว่าท้ังนี้เราไม่เห็นด้วย อันจะให้พรากแม่กับลูกไว้มิให้ไปหากัน ให้มารดาจาตายเพราะลูกน้ัน ก็จะเปนบาปกรรมไปภายหน้า อน่ึงเราก็ได้ล่ันวาจาอนุญาตแก่ชีซีแล้ว ถึงมาทวา่ ตวั เราจะตายกจ็ ะรกั ษาความสตั ย์ไว้ เรามปิ ราถนาถอ้ ยคาของท่านอนั มิได้เปนสัตย์ ทหารทงั้ ปวงได้ฟงั เลา่ ปี่ว่าดงั น้ันก็ชืน่ ชมยนิ ดชี วนกนั สรรเสรญิ ว่าเล่าป่มี คี วามสตั ย์ซอ่ื ม่นั คงนัก สามกก๊ วิทยา

๖๘๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๖๘๙ คร้ันเวลารุ่งเช้าเล่าปี่ก็ให้ไปเชิญชีซีมา กินโต๊ะ ขณะเม่ือชีซีหยิบจอกสุราขึ้นจะด่ืมน้ันจึง ว่ากับเล่าป่ีว่า ข้าพเจ้ารู้ว่าโจโฉจับมารดาไปทา โทษจองจาไว้ฉนี้ หัวใจขา้ พเจา้ รอ้ นดุจเพลงิ สมุ อยู่ ในอก ถึงมาทวา่ ทา่ นจะเอาของอนั มโี อชารสมาให้ กินก็มิลงฅอเลย เล่าปี่ถึงตอบว่า อันท่านทุกข์ถึง มารดาก็เปนประเพณีอยู่แล้ว แต่ทุกข์ของเราซ่ึง ท่านจะจากไปบัดน้ีก็ร้อนอยู่ในอกเหมือนกัน ถงึ จะเอาตับหงสแ์ ลตับมงั กรอนั มรี สดจุ หนงึ่ ว่าเปนทพิ ย์นั้นมากนิ ก็หารจู้ ักว่าเปนรสอนั ใดไม่ เล่าปีก่ บั ชีซพี ูดกนั พลาง ตา่ งคนต่างกร็ ้องไห้รกั กัน ครั้นกินโตะ๊ แล้วชีซีกล็ าเล่าปี่ ๆ กใ็ ห้ผกู ม้า จัดแจงสาเรจ็ แลว้ ก็ข้ึนข่ีม้าเดิรเคียงกันไปกับชีซอี อกไปส่งถึงประตูเมอื ง ชีซีลงจากม้าคานับเลา่ ป่ีแล้ว ว่า ท่านออกมาสง่ ถึงนี่คุณนักหนา เชิญท่านไปอยู่ใหเ้ ปนสุขเถิด เล่าปี่ก็ลงจากมา้ รบั คานบั ชีซียุดมือไว้ แล้วจึงว่า ตัวข้าพเจ้านี้เปนคนวาสนาน้อย จึงมิได้ท่านไว้อยู่ช่วยส่ังสอนสืบไป ชีซีร้องไห้ตอบว่า ข้าพเจ้าน้ีเปนคนมีกรรมตามมาทันทาให้พลัดพรากกันท่ีกลางคัน เหตุด้วยมารดาเปนข้อใหญ่ ถึงมา ทว่าโจโฉจะได้ข้าพเจ้าไปไว้ก็ดี ข้าพเจ้าจะขอสาบาลไว้ต่อท่านว่า ซึ่งจะทาการไปเบื้องหน้า ข้าพเจ้า จะไม่คิดกลอุบายสิง่ ใดสิง่ หน่ึงใหโ้ จโฉทาร้ายแก่ท่านเลย เล่าป่ีจึงว่า ตัวท่านมีสตปิ ัญญา ได้ช่วยสั่งสอนเรามาก่อน บัดน้ีจะไปจากเราแลว้ แต่ตัวเราผู้ เดียวหาผู้จะทานุบารุงมิได้ ก็จะเท่ียวซุ่มซ่อนอยู่ในป่า มิได้คิดอ่านที่จะทาการสืบไป ชีซีจึงตอบว่า ท่านจะมาเสียใจละความเพียรน้ันหาควรไม่ ถึงว่าตัวข้าพเจ้าจะไปจากท่าน ใช่จะส้ินผู้มีสติปัญญานนั้ หาไม่ จงอุตส่าห์สืบเสาะหาผู้มีปัญญาก็จะได้ อยู่ แล้วชีซีจึงเหลียวหลังมาสง่ั ทหารทั้งปวงวา่ ท่านท้ังหลายอยู่ทาราชการไปภายหลังจง อุตสา่ หต์ ง้ั ใจจงรกั ภักดโี ดยสจุ ริต แม้สาเรจ็ การ ทคี่ ิดสมเหมือนความปราถนา กจ็ ะได้ตง้ั ตวั เปน ที่พานักแก่คนท้ังปวง อย่าดูเย่ียงอย่างเราซึ่ง ทาราชการมิได้ตลอด ทหารท้ังปวงได้ยินชีซวี ่า กลา่ วสั่งสอนดงั นนั้ กพ็ ากันร้องไห้ท้งั สนิ้ สามก๊กวิทยา

๖๙๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เล่าป่ีก็มิอาจกลับเข้าเมืองได้ ให้มีใจ ลหอ้ ยลเหย่ี นกั กข็ ี่มา้ ไปสง่ ชีซีอีกพักหนึง่ ชซี ีจงึ ว่า แก่เล่าป่ีว่า ท่านอุตส่าห์มาส่งก็ไกลนักแล้ว จงพา ทหารกลับเข้าไปเถิด ข้าพเจ้าจะลาแล้ว เล่าป่ีจึง ชักม้าเคียงเข้าจับเอาข้อมือชีซีแล้วว่า ตัวท่านกับ ขา้ พเจา้ แตน่ นี้ บั วันจะไกลกันแลว้ เมอื่ ไรเลยจะได้ กลับมาเห็นกัน ว่าแล้วก็ร้องซบลงกับหลังม้า ชีซี เห็นเล่าปี่ร้องไห้ซบอยู่ดังนั้นก็กลั้นน้าตามิได้ ชักม้าคานับแล้วก็ควบไป เล่าปี่เห็นชีซีควบม้าเลี้ยวลับ พุ่มไม้ แลมไิ ด้เห็นตวั แลว้ จงึ เอาแซช่ ้สี ง่ั ใหท้ หารตัดพมุ่ ไมเ้ สยี ทหารทัง้ ปวงจงึ ถามว่า ท่านจะใหต้ ดั ราน ไม้เสยี ทัง้ นีด้ ้วยเหตอุ ันใด เลา่ ปจ่ี งึ บอกว่า เราดชู ซี มี ิได้เห็นบังตาอยู่ ขณะเมื่อเล่าปี่ส่ังให้ทหารตัดไม้น้ัน พอเห็นชีซีควบม้ากลับมา เล่าปี่มีความยินดีจึงคิดว่า ชรอยชีซีมีความอาลัยรักใคร่เรา จะไม่ไปแล้วกระมังจึงกลับมา คร้ันชีซีมาใกล้จึงร้องถามว่า ท่านกลับมาน้ีจะว่าส่ิงใด ชีซีเทียบมา้ เข้าแลว้ บอกว่า ข้าพเจ้าจะบอกเนื้อความแก่ท่าน ก็ยังมิทันท่ีจะ เจรจาเลย ด้วยจะจากกันกับท่าน หัวใจข้าพเจ้าประดุจขั้วเข้าตอกเพราะความทุกข์มิทันคิด บัดน้ีพอ ราลึกได้ข้าพเจ้าจึงกลบั มา หวังจะบอกเน้ือความแก่ท่าน คือมีคนผู้หนึ่งอยู่นอกเมืองซงหยง มีปัญญา ความคดิ หลกั แหลม ขอให้ทา่ นไปเชิญตวั ผนู้ นั้ มา จะได้ชว่ ยคิดอา่ นทาการสบื ไป เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันจึงว่า ถ้าเช่นนั้นท่านจงเอ็นดูพาไปให้รู้จักตัวหน่อยหนึ่งเถิด ชีซีจึงตอบว่า ซึ่งท่านจะให้พาไปน้ันก็จะได้อยู่ แต่ทว่าท่ีจะไปหาเล้าลุมนั้นมิได้ ตัวท่านไปคานับโดยสจุ ริตจึงจะควร ถ้าได้คนนี้มาแล้วก็เหมือนพระเจา้ ฮัน่ โกโจไดเ้ ตียงเหลียงผ้มู ีปัญญามาไว้เปน ท่ีปรึกษา เล่าป่ีจึงถามว่า ซ่งึ ว่าคนดีนัน้ ยังจะมสี ตปิ ญั ญาเสมอกับท่านกระนั้นแลหรือ ชีซีจงึ ตอบวา่ ซ่งึ จะเอาความคดิ แลปัญญา ข้าพเจ้าไปเปรียบน้ันไกลกันนัก ตัวข้าพเจ้าอุปมาเหมือนหนึ่งกา จะมาเปรียบพระยาหงส์น้ันไม่ควร อนึ่งม้าอาชามีกาลงั อันนอ้ ย หรือจะมาเปรียบพระยาราชสหี ์ได้ อันคนๆนี้มปี ัญญาลกึ ซ้ึงกวา้ งขวางนกั อาจสามารถท่ีจะหยงั่ รู้การในแผน่ ดนิ แลอากาศเปนเอกอยู่แต่ผเู้ ดียว ซึ่งจะหาผู้ใดเปรียบเสมอถึงสอง นั้นมไิ ด้ เลา่ ป่แี จ้งดงั นนั้ ก็มีความยนิ ดี จงึ ถามวา่ ผนู้ ้นั ช่ือใด ชซี จี ึงบอกว่าชือ่ ขงเบง้ แซจ่ กู ัด บดั น้ีหาบิดา มารดาไม่ อยู่กับจูกัดก๋ีนซ่ึงเปนน้องชาย ทาไร่ไถนาเล้ียงชีวิตอยู่บนเขาโงลังก๋ัง ณ ตาบลลงเสีย ชาวบ้านท้ังปวงเรียกช่ือขงเบ้งน้ันว่าอาจารยฮ์ กหลง แม้ท่านอุตส่าห์ไปเชิญขงเบ้งมาไว้ช่วยคดิ อา่ นทา การ ทา่ นจะปราบปรามบ้านเมืองทัง้ ปวงให้ราบคาบเปนสขุ ได้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๖๙๑ สามก๊กวิทยา

๖๙๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าป่จี งึ ว่า เมอื่ เราไปอาศรยั สุมาเตก๊ โชอย่นู นั้ สุมาเต๊กโชบอกเราว่า ฮกหลงหอ้ งซสู องคนนี้มี สตปิ ญั ญาหลักแหลมนกั แมไ้ ด้แตค่ นใดคนหนง่ึ มาช่วยทาราชการ ก็จะปราบปรามให้บ้านเมอื งเปนสุข ได้ ซ่ึงท่านว่าน้ีจะเปนฮกหลงหรือห้องซูที่สุมาเต๊กโชบอกเราหรือมิใช่ ชีซีจึงว่าคนน้ีชื่อฮกหลง ห้องซู น้ันคือบังทอง อยู่ ณ เมืองซงหยง เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี ตบมือหัวเราะแล้วว่า คนดีอยู่ในที่ ใกล้ เหมือนจะปรากฎอยู่กับตาของเราหารูไ้ ม่ หากตวั ท่านมาชีแ้ จงบอกใหเ้ ราจงึ รู้แจ้งว่า ฮกหลงห้องซู อย่ตู าบลอันน้ี ชีซแี จ้งเนอ้ื ความแก่เลา่ ปี่ดังน้แี ลว้ กค็ านับเล่าปคี่ วบม้ารบี ไป ฝ่ายเล่าป่ีได้ฟังถ้อยคาชีซีบอกต้องกันกับคาสุมาเต๊กโช ก็มีความยินดีสว่างในอารมณ์ ดุจ หนง่ึ บุคคลหลบั ตาอยแู่ ลลมื ขึน้ กพ็ าทหารทง้ั ปวงกลับมาเมืองซินเอ๋ีย ฝา่ ยชีซีลาเลา่ ปไี่ ปแลว้ คิดถงึ คณุ เล่าปี่ซึ่งเอ็นดูกรุณาแล้วคิดวิตกว่าเลา่ ป่ีจะไปเชิญขงเบ้ง ๆ จะไม่มาทาราชการด้วย จึงควบม้าแวะไป เขาโงลังกั๋ง เข้าไปคานับขงเบ้ง ๆ จึงถามว่าท่านมาด้วยธุระส่ิงใด ชีซีจึงบอกความหลังให้ฟังทุก ประการ แล้วว่าเมื่อข้าพเจา้ ลาเลา่ ปม่ี านนั้ ไดบ้ อกไว้วา่ ทา่ นเปนคนมีสติปัญญาอย่ใู น ท่ีน่ี เล่าปี่มีความ ยินดีนัก แม้เล่าป่ีจะมาเชิญท่าน ๆ อย่าได้บิดพลิ้ว จงไปช่วยเล่าป่ีคิดอ่านปราบปรามแผ่นดินให้ราบ คาบเปนสุขด้วย อย่าให้เสียทีซึ่งได้เรียนความรูน้ ้ันไว้เลย ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็โกรธจึงว่าแก่ชีซีว่า ท่าน จะไปจากเลา่ ป่นี ้นั ไมม่ ีสงิ่ ใดจะใหแ้ ก่เล่าปห่ี รอื จงึ จะมาเอาเราไปเปนเครอ่ื งเสน้ ขงเบ้งว่าเทา่ นน้ั แล้วก็ กอดมือกลับเข้าไปในเรอื น ชีซีเหน็ ขงเบง้ ขัดเคือง คิดละอายใจกข็ ึน้ ม้ารีบไปยงั เมอื งฮโู ต๋ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๓ ๖๙๓ โจโฉรู้ว่าชีซีมาถึงก็มีความยินดี จึงให้ซุนฮกกับเทียหยกออกไปรับถึงนอกเมือง ซุนฮกกับ เทียหยกก็พาชีซีเข้ามาหาโจโฉ ๆ จึงว่า ตัวท่านเปนคนมีสติปัญญาอยู่ เหตุไฉนจึงไปอยู่กับเล่าปี่ซ่ึง เปนคนหาบันดาศักด์ิมิได้ ชีซีจึงตอบว่า ซ่ึงข้าพเจ้าไปอยู่กับเล่าปี่น้ัน เพราะแต่ก่อนข้าพเจ้าทา ความผิดเปนข้อใหญก่ ลับเขาจะจับไดจ้ งึ เปล่ยี นชอ่ื เสยี แลว้ เทีย่ วหนีซอกซอนไปถงึ เมอื งซนิ เอยี๋ พอพบ เล่าปีไ่ ดพ้ ูดจาเปนมิตรรักใครก่ นั ข้าพเจ้าจงึ อยดู่ ว้ ย บดั น้ีขา้ พเจา้ รู้ว่ามหาอปุ ราชเอามารดาขา้ พเจ้ามา ไว้ ข้าพเจ้ากม็ คี วามยนิ ดนี กั ขา้ พเจ้าจงึ มาหา โจโฉจงึ วา่ เราขอบใจท่านซึ่งมีความกตัญญู แลมาบัดนก้ี ็ ดีแลว้ จะได้ปฏิบัติมารดาทา่ นตามประเพณี เราก็จะชว่ ยทานบุ ารงุ สืบไป ชีซคี านบั แลว้ ลาโจโฉออกมา หามารดา ครน้ั มาถึงกร็ ้องไหค้ ุกเขา่ คานับหมอบอยู่ตรงหนา้ ฝ่ายมารดาคร้ันเห็นชีซีมาก็ตกใจ จึงถามว่าเหตุใดจึงมาดังน้ี ชีซีได้ฟังมารดาถามดังน้ัน จึง เล่าความซ่ึงอยู่กับเล่าปี่จนกลับมาให้มารดาฟังทุกประการ มารดาได้ฟังดังน้ันก็โกรธ เอามือตบเก้าอี้ ลงแล้วก็ด่าว่า อ้ายจัญไรโฉดเขลาหาปัญญามิได้ ธรรมเนียมมีหรือเกิดมาเปนชายมิได้พินิจพิเคราะห์ ได้แต่หนังสือแลว้ ก็เชื่อฟังเอา เสียแรงเท่ียวเรียนวิชามาแต่น้อยคุ้มใหญ่ คิดว่าจะดีเทียมคน มิรู้เลยวา่ จะกลับซา้ ร้ายไปอีก กูจะอยู่ใหค้ นเห็นหนา้ กจ็ ะพลอยอายด้วย ด่าดังนั้นแลว้ ก็ลกุ เข้าไปผูกฅอตายเสยี ในห้อง ชีซีหมอบก้มหน้าอยู่หาทันรู้ไม่ คนใช้จึงว่ิงออกไปบอกชีซีว่ามารดาท่านเข้าไปผูกฅอตาย ชีซี ตกใจว่ิงเข้าไปจะแก้มารดาก็มิทันพอขาดใจตาย ชีซีก็ร้องไห้สลบอยู่ ครั้นชีซีฟ้ืนข้ึนแล้วก็จัดแจงการ ศพซึง่ จะฝังมารดา สามก๊กวิทยา

๖๙๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายโจโฉรู้ว่ามารดาชีซีถึงแก่ความตายแล้ว ก็แต่งเข้าของให้คนเอามาช่วย ชีซีก็มิรับให้คืน เอาเข้าของให้แก่โจโฉ ด้วยมิได้มีใจภักดีที่จะอยู่ด้วยโดยสุจริต ชีซีจึงเอาศพมารดาไปฝังไว้ข้างทิศใต้ นอกเมืองฮูโต๋ แล้วก็ไปรักษาศพมารดาอยู่ที่นั้น คร้ันอยู่มาโจโฉจะยกกองทัพไปตีหัวเมืองฝ่ายใต้ ซุนฮกรู้จึงเข้าไปว่าแกโ่ จโฉวา่ ซงึ่ ทา่ นจะยกกองทพั ไปคร้ังน้ีเปนเทศกาลหนาว ทหารทงั้ ปวงจะได้ความ ลาบากนกั ขอท่านไดง้ ดกองทัพไวก้ อ่ น เม่ือถงึ ฤดรู อ้ นจึงค่อยไปเหน็ จะดี โจโฉไดฟ้ ังดังน้ันกเ็ ห็นด้วยจึง ให้งดกองทัพไว้ กใ็ หห้ ดั ปรอื พลทหารทง้ั ปวงใหส้ ันทัดไวใ้ นขบวรทัพเรือ ฝ่ายเล่าปี่คร้ันส่งชีซีไปแล้ว กลับเข้ามาถึงเมืองก็จัดแจงส่ิงของซึ่งจะไปหาขงเบ้ง พอนาย ประตเู ข้ามาบอกว่า บดั นี้อาจารยผ์ ้หู นง่ึ เปนคนผู้ใหญ่รูปรา่ งงาม แตง่ ตวั เปนคนสุภาพมาหาท่าน เลา่ ป่ี ได้ฟังดังน้ันสาคัญว่าขงเบ้งมาก็ดีใจ จึงขมีขมันออกมารับ ก็เห็นสุมาเต๊กโช เล่าปี่มีความยินดีหาท่ีสุด มิได้ จึงเชิญเข้าไปนั่งแล้วคานับว่า แต่ข้าพเจ้ามาจาก ท่านวันนัน้ กม็ ใี จราลึกถึงอยู่คดิ จะไปเยอื น ทา่ นมาบดั นี้ มีกจิ ธรุ ะสงิ่ ใดหรือ สุมาเต๊กโชจึงบอกวา่ เรามาบดั นี้จะมี ธุระก็หาไม่ ด้วยรู้ว่าชีซีมาทาราชการอยู่ด้วยท่าน มีใจ ราลึกถึงก็มาเยือน เล่าป่ีจึงบอกเน้ือความซ่ึงชีซีจากไป นน้ั ใหส้ มุ าเต๊กโชฟังทุกประการ สุมาเต๊กโชแจ้งดังนั้นจึงว่า ชีซีไปหามารดา ณ เมืองฮูโต๋บัดนี้เพราะรู้มิเท่ากลของโจโฉ แลมารดาชีซีนั้นเปนคนสตั ย์ซ่ือหนักแน่นม่ันคงนัก ถึงมาทว่าโจโฉจะจับเอาไปจองจาทาโทษประการ ใดก็เห็นจะไม่ใหแ้ จง้ มาถึงบตุ ร จะสูต้ ายแต่ผเู้ ดียว ซง่ึ มหี นังสือมานนั้ เห็นจะเปนอบุ ายของโจโฉ อันชีซี ไปบัดน้ีเหมอื นฆ่ามารดาเสีย ถ้าชีซีมิไปเมืองฮูโตต๋ ามหนังสอื มารดาน้ัน มารดาชีซีก็จะมชี ีวิตอยู่ เล่าปี่ ฟงั สุมาเตก๊ โชวา่ ดังน้ันกต็ กใจ จงึ ถามวา่ เหตุใดทา่ นจงึ วา่ ดังนี้ สมุ าเตก๊ โชจงึ บอกวา่ เราว่าทงั้ น้เี พราะเลง็ เหน็ น้าใจมารดาชีซวี ่า รกั จะใคร่ให้บุตรอยกู่ ับท่าน ซึ่งจะไปอยู่กับโจโฉน้ันมิเต็มใจ ก็จะฆ่าตัวเสีย เล่าป่ีจึงว่าท่านว่าทั้งนี้ก็ควรอยู่ ครั้นข้าพเจ้าจะมใิ หช้ ีซี ไปเล่าก็มิควรนัก แลเม่ือชีซีจะไปนั้นได้บอกไว้แก่ข้าพเจ้าว่า มีคนหนึ่งชื่อว่าอาจารย์ขงเบ้ง อยู่นอก เมืองซงหยง มีสติปญั ญาหลกั แหลมนั้น ท่านยงั รู้จกั บ้างหรือ สุมาเตก๊ โชไดฟ้ งั เล่าปถี่ ามดังนนั้ จึงวา่ ชซี ี จะไปแต่ตวั นน้ั ไมไ่ ด้ จะใหข้ งเบง้ ไดค้ วามระกาใจรากโลหิตออกเมอื่ ภายหลงั นห้ี าควรไม่ เล่าปี่จึงถามว่า เหตใุ ดท่านจงึ วา่ ดงั นี้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๖๙๕ สุมาเต๊กโชจึงตอบวา่ เราเหน็ ขงเบง้ จะมาอยทู่ าราชการดว้ ยท่านนี้เปนการใหญห่ ลวงนัก เห็น จะต้องคิดอ่านผ่อนผันทุกเวลา ก็จะช้าอกหนักใจจึงว่าท้ังนี้ อันขงเบ้งมีสติปัญญาเปนอันมาก เหมือนกบั ขวันต๋งงักเยซึ่งไดท้ านบุ ารงุ แผน่ ดนิ คร้งั ซุนสวิ นน้ั ๑ กวนอูได้ยินสุมาเต๊กโชสรรเสริญขงเบ้ง ดังนั้นจึงว่า ท่านว่าทั้งนี้ข้าพเจ้าเจ้ายังมิเห็นสมด้วย ขวันต๋งงักเยสองคนนม้ี สี ติปัญญาหาผู้ใดจะเสมอมิได้ แลจะเอาขงเบ้งมาเปรียบน้ันเห็นเกินนัก สุมาเต๊กโช หัวเราะแล้วจึงตอบว่า เราว่าแต่เพียงนี้เปน ประมาณดอก พเิ คราะห์ดูสติปญั ญาของขงเบง้ น้ันจะ เปรียบได้ถึงเก่งสง ผู้เปนท่ีทานุบารุงแผน่ พระเจ้าจ๋ิว บุนอ๋อง ซ่ึงได้เสวยราชสมบัติสืบมาได้ถึงแปดร้อยปีนั้นอีก สุมาเต๊กโชว่าเท่านั้นแล้วก็ลาเล่าปี่ ๆ จะ ห้ามเทา่ ใดกม็ อิ ยู่ สุมาเตก๊ โชลุกออกไปถงึ ประตูบ้านจึงแหงนหนา้ ขึน้ หวั เราะ ว่าฮกหลงจะได้นายบัดน้ี ก็สมควรอยแู่ ล้ว แต่เราคิดเสียดายด้วยเปนคนอาภัพหาบญุ มไิ ด้ วา่ แลว้ ก็รีบไปท่อี ยู่ ครั้นเวลาเช้าเล่าป่ีจึงพากวนอูเตียวหุยออกจากเมืองซินเอ๋ีย จะไปหาขงเบ้ง ณ เขาโงลังก๋ัง ไปพบคนห้าคนทาไร่อยู่ท่ีเชิงเขาแห่งหน่ึง เล่าป่ีจึงถามว่า มีอาจารย์คนหน่ึงชื่อว่าฮกหลงอยู่ตาบลใด ท่านรู้บ้างหรือ ชาวไร่น้ันจึงบอกว่า อาจารย์ฮกหลงอยู่เงื้อมเขาข้างทิศใต้ มีพุ่มไม้เปนสาคัญอยู่หน้า เรือน เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี พากวนอูเตียวหุยรีบอ้อมเขาไป ทางประมาณสามสิบเสน้ ถึงพมุ่ ไม้ตรงหน้าเรือนขงเบ้ง ฝ่ายขงเบ้งรู้ว่าเล่าป่ีจะมาหาก็คิดในใจว่า เขาเล่าลืออยู่ว่าเล่าปี่มีสติปัญญา ประกอบดว้ ยอธั ยาศยั แลความเพยี รเปนอันมาก น้นั จะจรงิ หรือประการใด ครัน้ จะอยู่ให้พบตวั บัดน้ี ก็ จะไม่แจ้งว่าเล่าปี่มีความเพียรแลหาเพียรไม่ ซ่ึงเราจะ ไปอยู่ด้วยนั้นใหญ่หลวงนัก ยังจะเปนประโยชน์หรือ มเิ ปนประโยชน์ จะลองดใู ห้รู้จักนา้ ใจเล่าป่กี ่อน แล้วสั่ง เด็กไว้ว่า ถ้าผู้ใดมาหาเราจงบอกวา่ เราไม่อยู่ ส่ังแล้วขง เบง้ ก็เขา้ ไปซ่อนอย่ทู ี่ขา้ งใน ๑ อยใู่ นเรอื่ งเลียดก๊ก สามกก๊ วิทยา

๖๙๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเล่าปี่กวนอูเตียวหุย ก็ลงจากม้าเดิรเข้าไปถึงประตูบ้าน เล่าป่ีจึงพิเคราะห์ดูภูมิฐาน บ้านเรือนเห็นสอาดสอ้านชอบมาพากล แม้เทศกาลร้อนก็มิได้ร้อน เพราะลมพัดมาได้ เมื่อถึงฤดูฝน ก็เปนท่ีร่มปิดหยาดฝนมิได้ถูกต้อง หน้าฤดูหนาวเล่าก็มิได้เย็นด้วยลอองน้าค้าง สมควรเปนท่ีอยู่ผู้มี สตปิ ญั ญาจริง เล่าปี่เหน็ ดังนั้นก็ย่งิ มคี วามยินดเี ปนอันมาก แลว้ ก็เดริ เข้าไปถงึ ประตเู รอื น เดก็ น้อยคนใช้จึง ถามวา่ ทา่ นช่อื ใดมาแตไ่ หน เล่าปีจ่ ึงบอกว่าเราชือ่ หว้ นจงก๋นุ ย่เี ซงเตงเฮาเลา่ ป่ี เปนเชือ้ วงศ์ของพระเจ้า เห้ียนเต้ จะมาคานับอาจารย์ของท่าน เด็กนั้นจึงบอกว่า ท่านบอกชื่อมากนักเราจามิได้ เล่าป่ีจึงว่า ถ้าจาชื่อเรามิได้จงเข้าไปบอกแก่ อาจารย์ว่าแต่เล่าปี่มาหาเถิด เด็ก นั้นจึงว่า บัดน้ีอาจารย์ข้าพเจ้าไม่ อยู่ จะไปตาบลใดมิได้แจ้ง เล่าป่ี จึงว่าเม่ือไรจะกลับมาเลา่ เด็กน้ัน จึงบอกว่า อันอาจารย์ข้าพเจ้าไป น้ีจะกาหนดว่ามาช้าแลเร็วน้ัน ไม่ได้ บางทีสามวันบ้างห้าวันบ้าง สิบวันบ้างจงึ จะกลับมา www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๓ ๖๙๗ เล่าป่ีได้ฟังดงั นั้นก็คดิ เสียใจ กวนอูเตียวหยุ จึงวา่ แก่เล่าปี่ว่า บัดนี้อาจารย์ใหญ่ไม่อยู่แล้ว เรากลับไปก่อน เถิด แล้วจึงใช้ให้คนมาสอดแนมดู แม้รู้ว่าอยู่ม่ันคงแล้ววนั อ่ืนเราจึงค่อยมาหา เล่าป่ีเห็นชอบด้วยจึงสั่งเด็กนั้นไว้ว่า แม้อาจารย์ท่านมาจงบอกว่าเราชื่อเล่าป่ีมาคานับก็ไม่พบ บัดนเี้ ราจะกลับไปก่อน แลว้ เลา่ ป่ีกพ็ ากนั กลบั มาข้ึนม้าเดิร ออกมาทางประมาณสามสิบเส้น พอพบซุยเป๋งเดิรมา เล่าป่ีเห็นรูปรา่ งกริ ิยาสมควรเปนอาจารยก์ ็สาคัญว่าขงเบ้ง จึงลงจากม้าคานับแล้วถามว่า ท่านน้ีช่ืออาจารย์ฮกหลง ซยุ เป๋ง (Cui Zhouping) หรอื ซยุ เปง๋ จงึ บอกวา่ เรานม้ี ิใช่ฮกหลงดอก ชอื่ ซยุ เปง๋ เปน เพื่อนของขงเบ้ง ท่านน้ีมาแต่ไหน ช่ือใดเล่า เล่าปี่จึงบอกว่าข้าพเจ้าช่ือเล่าปี่ จะมาหาขงเบ้งก็ไม่พบ ซง่ึ ปะท่านวนั น้ีก็เปนบญุ นกั หนา เชิญทา่ นข้ึนน่ังบนที่สมควรจะได้สนทนาด้วย ซยุ เปง๋ นงั่ ลงแลว้ จึงถาม ว่า ท่านจะมาหาขงเบ้งนี้ด้วยธุระกังวลส่ิงใด เล่าป่ีจึงบอกว่า ข้าพเจ้ามาบัดนี้ด้วยแผ่นดินเกิดจลาจล มิได้เปนปรกติ หวงั จะเชิญขงเบง้ ไปอยทู่ าราชการด้วยข้าพเจ้า จะได้ช่วยปราบปรามแผน่ ดินใหเ้ ปนสุข สืบไป ซุยเป๋งหัวเราะแล้วจึงตอบว่า ซึ่งแผ่นดินเปนจลาจลจะมาหาขงเบ้งไปช่วยทานุบารุงให้เปนสุข น้ัน ก็เห็นว่าท่านมีน้าใจสัตย์ซื่อรอบคอบดีแล้ว แต่ว่าประเพณีแผ่นดินนี้ เกิดจลาจลแล้วก็เปนสุขเลา่ เปนสุขแล้วก็เกิดจลาจลเล่า เปนธรรมดามาแต่ก่อน แลซึ่งท่านจะคิดอ่านปราบปรามแผ่นดิน อันถึง กาหนดจลาจลแล้วให้กลับเปนสุขน้ัน เกลือกจะไม่สมความปราถนาก็จะป่วยการเสียเปล่า อันเกิด มาเปนคนทกุ วนั นี้กส็ ุดแต่บุญแลกรรม จะหกั วาสนาน้ันไมไ่ ด้ เล่าป่ีจึงตอบว่า ท่านว่าท้ังนี้ก็ชอบอยู่ แต่ว่าตัวข้าพเจ้านื้ ได้เปนเช้ือสายพระเจ้าเห้ียนเต้ จะน่ิงเสียมิช่วยทานุบารุงนั้นก็หากตัญญูมิได้ ถึงวาสนาน้อยก็จาจะเพียรพยายามสนองคุณพระเจ้า เห้ียนเต้ตามสติกาลงั ซุยเป๋งจึงตอบว่า จงไปคิดอ่านด้วยท่านเถิด เล่าปี่จึงตอบว่า ซึ่งท่านเตือนสตสิ ัง่ สอนทั้งนี้ ใช่จะลบหลู่คุณเสียน้ันก็หาไม่ แต่ว่าข้าพเจ้ามาบัดน้ีจะใคร่พบขงเบ้ง ท่านช่วยอนุเคราะห์ บอกใหด้ ้วย ซุยเปง๋ บอกวา่ ขงเบ้งจะไปแห่งใดมไิ ดร้ ู้ ขา้ พเจา้ มาบัดนี้ก็ตงั้ ใจจะพบขงเบ้งอีก เลา่ ปีจ่ งึ ว่า ถ้าฉนั้นเชิญท่านไปอยู่กับข้าพเจ้า ณ เมืองซินเอ๋ียเถิด ซุยเป๋งจึงตอบว่า ข้าพเจ้าเปนคนบ้านนอก ปราถนาแต่ความสบาย ซ่ึงจะไปอยู่ทาราชการด้วยท่านจะเอายศฐาศักดิ์น้ันมิได้ยินดี ถ้าว่างเปล่า เมื่อใดจึงจะเขา้ ไปสนทนาด้วย แลว้ ซยุ เปง๋ ก็ลาไป สามกก๊ วิทยา

๖๙๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเล่าป่ีกวนอูเตียวหุยก็ขึ้นม้าพา กันไป ณ เมืองซินเอ๋ีย อยู่สี่ห้าวันเลา่ ปี่จึงแต่ง ให้คนใช้ไปซับทราบดูขงเบ้ง คร้ันคนใช้ กลับมาบอกว่าขงเบ้งกลับมาท่ีอยู่แล้ว เล่าปี่ จงึ จัดแจงสงิ่ ของจะไปหาขงเบง้ เตยี วหยุ จึงว่า ท่านจะมาหลงนับถือว่าขงเบ้งเปนคนมี สติปัญญา จะอุตส่าห์ทรมานกายไปหาให้ ลาบากน้ันหาต้องการไม่ จะนับถืออะไรกับ ขงเบ้งเปนคนบ้านนอก ข้าพเจ้าจะให้แต่ทหารไปเอามาก็จะได้ เล่าป่ีได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่า ขงเบ้ง เปนคนมีสติปญั ญาเหตใุ ดท่านมาประมาทหยาบชา้ ดังน้ี วา่ แล้วกข็ น้ึ ม้าออกไปกับคนใช้ กวนอูเตียวหยุ เห็นดังน้ันก็ขึน้ มา้ ตามออกไปทางประมาณสามสบิ เส้น พอน้าค้างตกลงหนาวเปนกาลัง เตียวหุยจึงว่า เทศกาลนเี้ ปนฤดูหนาว อนั ยามหนาวเชน่ นี้แมจ้ ะคดิ อา่ นทาการสงครามเอาบ้านเมืองน้นั กย็ ังต้องงดไว้ ควรแลว้ หรอื มานับถอื ขงเบ้งซึ่งเปนชาวบ้านนอกน้ีหาเปนประโยชนไ์ ม่ ขอทา่ นกลบั ไปเมอื งก่อนเถดิ เล่าป่ีจึงตอบว่า อันธรรมดาจะปราถนาของดี ก็ย่อมประกอบด้วยความอุตส่าห์จึงจะได้ ซ่ึงเราทรมานกายมาทั้งน้ี ก็ปราถนาจะให้ได้ขงเบ้ง อนึ่งจะให้ขงเบ้งรู้ว่าเรามีความรักแลเพียรเปน อนั มาก ซง่ึ ตวั ทา่ นกลัวแต่ความลาบากทนหนาวมิได้กใ็ หเ้ รง่ กลับไปในเมืองเถิด เตียวหุยจงึ ว่า ข้าพเจ้า คิดวา่ ทา่ นจะลาบากจึงทดั ทาน เล่าป่ีจงึ ห้ามวา่ แตน่ ี้ไปท่านอยา่ วา่ ฉน้เี ลย แลว้ กข็ ับมา้ ไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๖๙๙ คร้ันมาถึงร้านสุราแห่งหนึ่ง ใกล้กันกับที่ อยู่ขงเบ้ง จึงได้ยินเสียงคนเสพย์สุราอยู่ในบ้านนั้น พูดจาโต้ตอบกนั สองคน เล่าป่ชี กั มา้ หยุดฟงั อยไู่ ด้ยิน ถ้อยคาหลักแหลมนกั ก็สาคัญว่าขงเบ้ง จึงลงจากมา้ เดิรแอบเข้าไปฟังดูท่ีประตู เห็นคนหน่ึงหน้าขาว หนวดยาว คนหน่ึงหน้าตาเข้มขัน รูปร่างล่าสันโต ใหญ่ ก็เข้าไปคานับแล้วว่า ท่านทั้งสองน้ีเปน อาจารย์ฮกหลงหรือ โจ๊ะก๋งหงวนจึงบอกว่า ข้าพเจ้าไม่ใช่ขงเบ้ง ข้าพเจ้าช่ือโจ๊ะก๋งหงวนต่างหาก คนน้ันช่ือเบงคงอุย เราสองคนน้ีเปนเพื่อนรักกับขงเบ้ง เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันลอายแก่ใจก็ลาไป ครั้นถึง บ้านขงเบ้งแล้วก็ลงจากม้าเดิรเข้าไปถามเด็กว่า วันนี้อาจารย์ท่านอยู่หรือไม่ เด็กจึงบอกว่า อาจารย์ ข้าพเจ้านอนดูหนงั สอื อยู่ เล่าป่ีจึงให้เด็กน้อยน้ันพาเข้าไป พอเห็นคนหนงึ่ หนุ่มนอ้ ยเดิรออกมาแต่ขา้ ง ใน เล่าป่ีสาคัญว่าขงเบ้งมีความยนิ ดีนักจึงเข้าไปคานับแล้วบอกว่า ข้าพเจ้านี้ชื่อว่าเล่าป่ี แต่ได้ยินเขา เล่าลือไปก็ช้านานแล้ว ข้าพเจ้าเปนคนวาสนาน้อย ตั้งใจจะมาคานับท่านก็มิรู้แห่งเลย ต่อชีซีบอก สาคัญให้ ข้าพเจ้าเสาะมาหาท่านครง้ั หน่ึงแล้วกม็ ิพบ วันนี้มิเสียทขี ้าพเจา้ ตราน้าค้างทรมานกายมา ได้ พบท่านเปนบญุ ตัวนักหนา จูกัดกน๋ิ (Zhuge Jun) จูกัดกิ๋นได้ยินดังน้ันจึงว่า ท่านนี้หรือช่ือเล่าปี่ เปนเช้ือสายพระเจ้าเห้ียนเต้ ตัวข้าพเจ้าน้ีช่ือจูกัดกิ๋น เปนน้องของขงเบ้งดอก พีน่ ้องสามคนด้วยกนั คนหนง่ึ ก็ ชือ่ จกู ัดกิ๋น เปนพ่ีผใู้ หญ่ ไปทาราชการอยดู่ ้วยซนุ กวน ณ เมอื งกังตง๋ั เล่าปีไ่ ด้ฟังดังนัน้ ก็ลอายใจ จึงถามว่า บดั นี้พ่ี ท่านอยู่แห่งใดเล่า จูกัดก๋ินจึงบอกว่า พี่ข้าพเจ้าไม่อยู่ เพื่อนมาชวนไปเที่ยวเล่นแต่เวลาเช้าแล้ว เล่าปี่จึงถาม ว่า พ่ีทา่ นไปเลน่ แหง่ ใด จูกัดกิน๋ จึงบอกว่า บางทกี ไ็ ปเรอื บางทีก็ไปบก แลจะกาหนดว่าไปหาผู้ใดท่ีตาบลใดมิได้ แจ้ง เล่าปี่จึงว่า เราน้ีวาสนาน้อยเปนนักหนา มาหาพ่ี ทา่ นถึงสองครงั้ แลว้ ก็มิได้พบ เปนคนอาภพั นัก สามก๊กวิทยา

๗๐๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เตียวหุยจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า ท่านอุตส่าห์ พยายามมาหาขงเบ้งกม็ พิ บ จะอยู่ช้าไปใยเล่า เวลา ก็เย็นลงจวนฝนจะตกพายุพัดหนาวหนัก จงรีบ กลับไปเถิด เลา่ ป่ีจงึ วา่ กบั เตยี วหยุ วา่ เรามายังมิทนั เจรจาได้สกั สองคาเลย ท่านมาดว่ นรบให้รีบกลบั ไป จะประโยชน์ส่ิงใด แล้วจึงถามจูกัดกิ๋นว่า เราไดย้ ิน เขาเลื่องลือว่า พ่ีท่านมีสติปัญญา ร่าเรียนวิชารู้ หลักแหลมเปนอันมาก ตัวท่านเปนน้องยังแจ้งว่าทุกวันน้ียังเรียนส่ิงใดอยู่ จูกัดก๋ินจึงว่า พี่ข้าพเจ้ามี สติปัญญาก็จรงิ อยู่ แต่ซงึ่ จะรา่ เรยี นวชิ าสิง่ ใดนั้นขา้ พเจา้ หาล่วงรู้ไม่ เล่าป่ีจึงว่า เรามาถึงสองครั้งแลว้ ก็มิพบ ครั้นจะอยู่ทา่ เวลาก็เย็นลงแลว้ จะลาไปกอ่ น เราจะ ขอกระดาษกับพู่กรรณ์มาเขียนเปนอักษรคานับพี่ท่านไว้แต่พอให้รู้ว่าเรา อุตส่าห์มาหา จูกัดกิ๋นก็เอา กระดาษกับพู่กรรณม์ าให้ เลา่ ปี่จึงเขยี นอักษรไวเ้ ปนใจความว่า ขา้ พเจ้าชอ่ื เล่าป่ี มคี วามอุตสา่ หม์ าหา อาจารย์ฮกหลง ด้วยข้าพเจ้าแจ้งกิตติศัพท์เล่ืองลือไปว่า ท่านมีปัญญาวิชาคุณอันประเสริฐหาผเู้ สมอ มิได้ ข้าพเจา้ มคี วามยินดนี กั อุตสา่ หท์ รมานมาหาท่านถงึ สองคร้งั แล้วก็มพิ บ เปนคนบญุ นอ้ ยอาภัพนัก ขอท่านได้กรุณาแก่ข้าพเจา้ อย่าให้สญู ความปราถนาเลย ถา้ จะเมตตาแก่ข้าพเจา้ ก็ขอให้ขา้ พเจา้ ไดพ้ บ สักครั้งหนึ่งเถิด แลมาบัดนี้ก็หวังจะพ่ึงปัญญาวิชาคุณของท่าน เชิญไปทาราชการช่วยทานุบารุง แผ่นดินอันเกิดจลาจลให้เปนสุขสืบไป จะได้ ปรากฎกาลังปัญญาแลความคิดของท่าน ครั้น เขียนแล้วจึงส่งให้จูกัดก๋ิน แล้วก็คานับลาออกมา พอขึ้นถึงหลังม้าได้ยินเสียงเด็กร้องว่า อาจารย์ผู้ เถา้ มาโน่นแลว้ เลา่ ป่ีแลไปพอเห็นพอ่ ตาขงเบ้งข่ีอฐู มีเด็กน้อยคนหนึ่งเดิรตามข้ามสะพานมาก็ ดีใจ สาคัญว่าขงเบ้ง เล่าปี่จึงลงจากม้าก็คานับแล้วว่า อาจารย์อุตส่าห์ทรมานตราน้าค้างไปแห่งใดมา ข้าพเจ้าอตุ สา่ ห์มาหาพง่ึ ไดพ้ บวันน้ี จกู ัดก๋ินแลเห็น เล่าป่ีคานับดังน้ัน ก็ร้องบอกมาข้างหลังว่าคนนั้น มใิ ชข่ งเบ้ง ช่ือวา่ อยุ สิง่านเปนพอ่ ตาขงเบง้ ตา่ งหาก อุยสิงา่ น (Huang Chenyan) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๗๐๑ เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันก็อดสูแก่ใจ คานับแล้วก็ขึ้นม้าลาไป ครั้นมาถึงเมืองซินเอ๋ีย เล่าป่ีมีความ ทุกข์ซึง่ จะไปหาขงเบง้ นน้ั มิไดว้ าย พอเข้าปใี หมจ่ งึ อาบนา้ ชาระกายนงุ่ หม่ เปนปรกติโดยสมควร สารวม กายถว้ นสามวันแล้วกจ็ ัดแจงสิ่งของซงึ่ จะไปคานับขงเบ้ง กวนอเู ห็นดังนนั้ จงึ ว่าแกเ่ ตียวหุยว่า พี่ท่านน้ี มีความนับถือขงเบ้งดังหนึ่งอาจารยผ์ เู้ ถา้ อันใหญ่หลวง อุตส่าห์ทรมานไปถึงสองครัง้ แล้วก็ไม่พบ บัดนี้ จะไปอีกเล่าหาต้องการไม่ แลขงเบ้งนั้นถ้ามีปัญญาจริงเหมือนเขาเล่าลือก็จะหลบเสียใย ดีร้ายจะให้ พบสักคร้ังหน่ึง น่ีชรอยเขาเล่าลือเปล่าๆ จะเชื่อถือว่าจริงดังน้ันก็ดูมิสมควร เตียวหุยได้ยินกวนอูว่า ดังนัน้ กซ็ า้ แก่เล่าปี่วา่ อนั กวนอูวา่ ดังน้ีกเ็ หมือนนา้ ใจของขา้ พเจา้ คดิ ถา้ จะปราถนาพบขงเบง้ ใหไ้ ดแ้ ล้ว ข้าพเจ้าจะรับเปนธุระเอง จะใช้ให้คนไปหาตัวมาจงได้ มาทว่าขงเบ้งจะมิมา ข้าพเจ้าจะเอาแต่เชือก เสน้ เดียวไปผกู จงู เอามาให้แก่ท่าน พี่อย่าไปเลย สามกก๊ วิทยา

๗๐๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าปไ่ี ดฟ้ ังดังน้ันก็โกรธ ตวาดเอา เตียวหุยว่า เจ้าเจรจาหาอัธยาศัยไม่ ลบหลู่ ขงเบ้งดังคนไม่มีปัญญา เจ้าไม่รู้หรือสามหา แ ต่ พ ร ะ เ จ้ า จ๋ิ ว บุ น อ๋ อ ง เ ป น ก ษั ต ริ ย์ อั น ประเสรฐิ ยังทรงพระอตุ สา่ ห์เสด็จออกไปรบั เกงสงถงึ นอกพระนคร แลตวั เราแต่เพียงนี้ก็ ควรท่ีจะไปรับขงเบ้งอยู่ แม้ตัวท่านเห็นว่ามิ สมควรก็อยู่ตามอัธยาศัยเถิด แต่ตัวเรากับ กวนอูสองคนจะอุตส่าห์ไป เตียวหุยจึงว่า จะท้ิงพี่เสียกะไรได้จะไปด้วย เล่าปี่จึงว่า ถ้าจะไปกับเราก็ ตามเถิด ครั้นใกล้จะถึงท่ีขงเบ้งอยู่ประมาณย่ีสบิ เส้นพบจูกัดก๋ินเดิรมา เล่าป่ีคานับแลว้ ถามว่า พี่ท่าน อยู่หรือ จูกัดกิน๋ คานบั แลว้ บอกวา่ พี่ขา้ พเจา้ กลับมาแตเ่ วลาวานน้แี ลว้ วนั น้เี ห็นจะพบ ทา่ นเขา้ ไปเถิด วา่ เทา่ นนั้ แล้วเดริ พน้ ไป เลา่ ปมี่ ีความยินดีกร็ บี ไป ครนั้ ถึงประตูบา้ นจึงว่ากบั เดก็ นอ้ ยใหช้ ว่ ยเข้าไปบอก แก่ขงเบง้ วา่ บัดนเ้ี ลา่ ป่มี าหา เด็กนอ้ ยจึงว่า บัดนอี้ าจารย์ขา้ พเจ้าอย่บู า้ นก็จริง แต่ว่านอนหลับอยู่มริ ู้ที่ จะปลุกได้ เล่าป่ีจึงว่า อาจารย์ท่านหลับอยู่ก็อย่าวุ่นวายเลย แล้วจึงส่ังให้กวนอูเตียวหุยอยู่แต่นอก ประตู เล่าป่ีจึงค่อยย่องเดิรเข้าไปถึงข้างใน เห็นขงเบ้งนอนผินหลังอยู่ เล่าปี่ก็ยืนอยู่แต่เบ้ืองต่า เตียวหุยเห็นเลา่ ป่ีเข้าไปช้านาน มิได้ยินเสียงพูดจาประการใดสงบอยู่ จึงเดิรย่องเข้าไปดู เห็นเล่าปย่ี นื ทรมานกายอยู่ท่ีต่าดังน้ันก็โกรธ กลับออกมาบอกแก่กวนอูวา่ ขงเบง้ คนน้หี ยาบชา้ นัก มไิ ดม้ ีคารวะแก่ พี่เรา แสร้งทานอนหลบั เสยี ข้าพเจ้าจะเอาเพลงิ ไปจุดข้างหลงั บ้านให้ตกใจต่ืนขึ้นจงได้ กวนอูคิดเห็น มชิ อบกห็ ้ามเสยี www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๓ ๗๐๓ ฝ่ายขงเบ้งแสร้งทาหลับอยู่ช้านาน ประมาณสี่โมงแล้ว ก็พลิกตัวขึ้นทาอาการดัง หนึ่งจะตื่นแล้วก็กลับนอนเสีย เด็กคนใช้เห็น เล่าป่ียืนทรมานอยู่ช้านานดังนั้น ก็เวทนาจะไป ปลุกขงเบ้งให้ตื่นข้ึน เล่าปี่จึงห้ามว่า ท่านอย่า ทาวุ่นวายเลย ให้อาจารย์นอนให้สบายเถิด แ ล ข ง เ บ้ ง แ ส ร้ ง ท า น อ น เ สี ย วั น น้ั น ช้ า น า น จนบ่ายห้าโมงแล้วจึงพลิกตัวต่ืนขึ้น ว่าโคลง สี่บทเปนใจความว่า ผใู้ ดนอนหลับใจก็มิรูส้ ัญญา จักษอุ ันหลับอยู่น้ัน จะดสู ิ่งใดก็มิไดเ้ ห็น หอนอ้ ยเรานี้ ก็เปนท่ีสาราญ ถึงเทศกาลฝนก็นอนอุ่น พระอาทิตย์เจ้าเอ๋ย อย่าเพ่อคล้อยคลับให้ลับหน้าต่าง หยุดส่องแสงอยู่ก่อนจะได้นอนให้สบาย ครั้นว่าโคลงแล้วจึงเรียกเด็กน้อยเข้าไปถามว่า ใครมาหาเรา บ้างหรือไม่ เด็กน้อยจึงบอกว่า บัดน้ีเล่าปี่มาหาทา่ นยนื คอยทา่ อยชู่ ้านานแล้ว ขงเบ้งก็ทาเปนโกรธรกุ เอาเด็ก ว่าเหตุใดจึงไมบ่ อกแต่เดิมที นง่ิ เสยี จนปา่ นนี้ วา่ ดงั นนั้ แลว้ กล็ ุกเดริ เขา้ ไปในห้อง หวผี มใสเ่ ส้ือ แตง่ ตวั แล้วกลบั ออกมา สามกก๊ วิทยา

๗๐๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบง้ (Zhuge Liang) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๗๐๕ เลา่ ปแ่ี ลเหน็ ขงเบง้ รปู รา่ งใหญ่โต สูงถงึ หกศอก สหี น้าขาวเหมือนหยวก แต่งตัวโอ่โถง ท่วงที เปนอาจารย์ผู้ใหญ่ จึงเข้าไปคานับแล้วว่า ข้าพเจ้าตั้งใจมาหาท่านบัดน้ี เพราะมีความปราถนาจะขอ สติปัญญาท่าน ด้วยแผ่นดินทุกวันนี้เปนจลาจลจวนจะสาบสูญอยู่แล้ว ตัวข้าพเจ้าน้ีเปนเชื้อวงศ์พระ เจ้าเห้ียนเต้ แต่ทว่ามีสติปัญญาน้อย แล้วก็เปนชาวบ้านนอกอยู่เมืองตุ้นก้วน แจ้งว่าท่านเปนคนดีมี สติปัญญาปรากฎเอกิ เกริกเสมือนเสียงฟ้า ข้าพเจ้ามีความยนิ ดี มาคานับท่านถึงสองครง้ั แลว้ กม็ ิไดพ้ บ จึงเขียนหนังสือฝากไว้หวังจะให้ท่านแจ้ง ขงเบ้งจึงตอบว่า ข้าพเจ้าเห็นในหนังสือน้ันก็แจ้งอยู่ แต่ ข้าพเจ้าคิดว่าตัวยังหนุ่มนัก ทั้งสติปัญญาความคิดก็อ่อน คร้ันจะไปทาราชการด้วยท่านก็จะเสียการ ของท่านไป เล่าปี่ได้ฟังขงเบ้งเจรจาถ่อมตัวดังน้ันจึงว่า ซ่ึงท่านว่าสติปัญญาอ่อนนั้นข้าพเจ้าก็แจ้งอยู่ แล้ว ด้วยสุมาเต๊กโชแลชีซีได้บอกให้รู้ทุกประการ ขอท่านได้เมตตาอย่าบิดพล้ิวเลย จงช่วยข้าพเจ้า บารุงแผ่นดินด้วยเถิด ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันจึงว่า ซ่ึงท่านจะให้ข้าพเจ้าไปช่วยคิดอ่านทาราชการนั้น ความคดิ ทา่ นจะทาประการใด จงช้ีแจงให้ข้าพเจา้ แจ้งก่อน เล่าปขี่ ยับเขา้ ไปใกล้ขงเบ้งแล้ววา่ ทุกวันน้ี พระเจ้าเหี้ยนเต้ครองราชสมบัติ มีศัตรูทาหยาบช้าต่างๆ ข้าพเจ้ามีใจเจ็บร้อนด้วยการแผน่ ดินนัก จึง ไปเที่ยวแสวงหาผู้มีสติปัญญาซึ่งจะช่วยคิดอ่านกาจัดศัตรูราชสมบัติเสียก็ ยังมิสาเร็จ แต่ผู้คนท้ังปวง นนั้ กซ็ ่องสมุ ไว้ไดพ้ รอ้ มอยู่แล้ว ซึง่ มาหาท่านทงั้ น้ีหวังจะให้ช่วยทานุบารุง จงเอนดขู า้ พเจา้ ด้วย สามก๊กวิทยา

๗๐๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งจงึ ตอบว่า อนั แผ่นดนิ เกดิ จลาจลตราบเทา่ ทุกวันน้ีกเ็ พราะตั๋งโต๊ะนัน้ เปนต้น ฝา่ ยโจโฉ เล่าท่ีซ่องสุมทหารท้ังปวงแล้วยกไปกาจัดอ้วนเส้ียวได้น้ัน ใช่ว่าจะสาเร็จด้วยกาลังทหารมากก็หาไม่ ทหารโจโฉน้อยกว่าทหารอ้วนเสย้ี วอีก แลอาจสามารถทาการใหญห่ ลวงสาเร็จไดท้ ้ังนี้ ก็เพราะปญั ญา แลความคิดของตัว ถึงมาทว่าโจโฉเปนคนช่ัวมิได้มีความกตัญญูต่อพระเจ้าเหี้ยนเต้ คิดอ่านทาการ หยาบช้าถึงเพียงนแ้ี ลว้ กด็ ี กย็ ากทจ่ี ะกาจัดโจโฉไดโ้ ดยงา่ ย www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๓ ๗๐๗ ฝ่ายซุนกวนอันเปนเจ้าเมืองกังต๋ังเล่า ถึงจะมีกาลังน้อยก็เสมือนมีกาลังมาก ด้วยอาณา ประชาราษฎรท้ังปวงรักใคร่เปนน้าหนึ่งใจเดียวกัน ท่านอย่าพึงประมาทแก่ซุนกวน ควรที่จะรักใคร่ เปนไมตรีต่อกัน อันเมืองเกงจิ๋วเล่าก็เปนเมืองหน้าศึก เหมือนศัตรูมีอยู่รอบท้ังส่ีด้าน ถ้าผู้ใดมี สติปัญญาสามารถก็จะรักษาได้ แลเมืองนี้นานไปก็จะไดแ้ ก่ท่าน แลเมืองเสฉวนเลา่ ก็เปนหัวเมืองใหญ่ มั่งค่ังไปด้วยทรัพย์สมบัติเปนอันมาก แลคร้ังพระเจ้าฮ่ันโกโจก็ต้งั ตัวได้ในเมืองนั้นก่อน บัดน้ีเล่าเจ๋ียง เจ้าเมืองเสฉวนก็เปนคนโลเลอยู่หาแน่นอนไม่ แล้วก็มิได้อารีรอบคอบที่จะปลูกเล้ียงทหาร ถึงจะมี สมบัติดังเมืองฟ้าก็นับวันจะสาบสญู บัดน้ีทหารท้ังปวงก็คอยทีจะเอาใจออกหากอยู่ ตัวท่านก็เปนเชื้อ วงศ์พระเจ้าเห้ียนเต้ แล้วประกอบไปด้วยสติปัญญาอันรอบคอบ ถ้าจะคิดเอาเมืองเกงจ๋ิวแล้ว เมือง เสฉวนก็จะได้โดยง่าย แต่ทว่าได้แล้วจงทาไมตรีให้รอบคอบต่อหัวเมืองท้ังปวง อันซุนกวนนั้นก็จะได้ เปนที่พานักของท่านไป จะได้ต้ังทานุบารุงทหารให้พร้อมมูล ถ้าเห็นแผ่นดินระสา่ ระสายแล้วเมื่อใดก็ จะได้คิดอ่านทาการสืบไปได้สดวก ฝ่ายอาณาประชาราษฎรทั้งปวงก็จะมีใจรักใคร่ท่านเปนอันมาก ซง่ึ ทา่ นมคี วามปราถนาจะใหช้ ่วยทานบุ ารุงนนั้ ขา้ พเจา้ ก็สั่งสอนให้ได้ตามสติปัญญาแตเ่ พียงนี้ แม้ท่าน มคี วามอุตสา่ ห์กระทาตามถอ้ ยคาของขา้ พเจา้ ก็จะสาเรจ็ ความปราถนา สามก๊กวิทยา

๗๐๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งสนทนาด้วยเล่าปี่ดังนั้นแล้ว ก็เรียกให้เด็กหยิบแผนที่ตาบลเมืองเสฉวน อันมีหัว เมืองขึ้นห้าสิบหัวเมอื งมาแขวนใหด้ ู แล้วขงเบ้งจงึ ว่า ถ้าท่านมีความอตุ ส่าห์พยายามคิดอ่านทาการได้ เมืองเสฉวนนี้แล้ว ก็จะได้เปนใหญ่สมความปราถนา เล่าป่ีได้ฟังขงเบ้งบอกดงั นน้ั จงึ ว่า ซึ่งท่านมคี วาม เมตตาสั่งสอนแนะนาให้ ข้าพเจ้ามีความยินดีนัก สว่างในดวงใจดุจว่าพระอาทิตย์มีปริมณฑลอัน ปราศจากเมฆ ส่องสว่างไปท่ัวโลก แต่ทว่าเมืองเสฉวนแลเมืองเกงจ๋ิวนั้น ก็เปนเชื้อสายญาติวงศ์ของ พระเจา้ เหี้ยนเต้ ถ้าข้าพเจ้าจะคิดทาการเอาเมืองท้งั สองนีก้ เ็ หมือนหนง่ึ ขบถตอ่ แผ่นดนิ ดังคนหาความ กตัญญูมไิ ด้ ขงเบ้งจึงว่า ท่านว่าท้ังนี้ก็ชอบอยู่ แต่เราพิเคราะห์เห็นว่า เล่าเปียวคนน้ีอายุจะไม่ยืดยาว สืบไป ฝ่ายเลา่ เจ๋ียงน้ันเล่า ก็เปนคนโลเลหาม่นั คงไม่ ท้ังอาณาประชาราษฎรก็มิได้รักใคร่ ถึงว่าท่านมี ความกตัญญตู อ่ พระเจ้าเหยี้ นเต้ มิไดค้ ดิ จะทารา้ ยคนทง้ั สองนก้ี ็ดี นานไปกจ็ ะเกดิ อนั ตรายเอง เมืองทั้ง สองนี้กจ็ ะได้แกท่ ่านเปนมั่นคง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๓ ๗๐๙ แลขงเบ้งว่ากลา่ วท้ังนี้เหตพุ ิเคราะห์เห็นโดยตาราว่า ต่อไปภายหนา้ เล่าปี่จะไดเ้ ปนใหญอ่ ยู่ กก๊ หนึง่ โจโฉกก๊ หนง่ึ ซนุ กวนกก๊ หนง่ึ เปนสามก๊กฉนี้ แลบนั ดาคนจีนท้ังปวงจึงพากันนบั ถือขงเบ้งว่ามี ปญั ญารตู้ าราดตู ลอดไปถึงกาล ภายหนา้ เปนทส่ี รรเสริญมาตราบเทา่ ทุกวันนี้ ฝา่ ยเล่าปไ่ี ดฟ้ ังขงเบง้ ว่าดังน้ันก็คานับแล้วว่า ถ้าดงั น้นั ขอเชญิ ทา่ นไปอย่ทู าราชการช่วยทานุ บารุงสั่งสอนขา้ พเจ้าสืบไป ขงเบ้งจึงว่า ตัวข้าพเจ้าเปนคนชาวบ้านนอกสตปิ ัญญาน้อย เคยแต่ทาการ หยาบ ซ่ึงจะไปอยู่ทาราชการส่ังสอนท่านนั้นเปนการละเอียดสุขุมนัก เห็นจะทาไปมิได้ก็จะเสียการ ของท่าน เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันก็อ้อนวอนว่า ถ้าท่านมิได้ทานุบารุงแผ่นดินแล้ว น่าท่ีอาณาประชาราษฎร ท้ังปวงจะได้ความเดือดร้อน เล่าป่ีว่าเท่านั้นแล้วก็ร้องไห้สอ้ืนไม่เงยหน้าขึ้นได้ ขงเบ้งเห็นดังน้ันก็รู้ว่า เล่าปี่มีความรักโดยสุจริตจงึ ว่า ถ้าท่านมีความรกั ใคร่ขา้ พเจ้ามน่ั คงอยู่แล้วก็อย่ารอ้ งไห้วิตกไปเลย ตัว ข้าพเจ้าก็จะไปทาราชการด้วยท่าน ถึงมาทว่าข้าพเจ้าจะเปนประการใดก็ดี ก็จะช่วยทานุบารุงตาม สติปัญญา เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดีนัก จึงเรียกกวนอูเตียวหุยเข้ามาให้คานับ แล้วเอาแพรแล สง่ิ ของทงั้ ปวงซึ่งเอามานัน้ ใหแ้ ก่ขงเบง้ เปนคานบั สามก๊กวิทยา

๗๑๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบง้ รับเอาของท้งั น้ันแล้วจึงชวนเลา่ ปี่กวนอูเตียวหุย ให้อยนู่ อนด้วยคืนหนึ่ง คร้นั รุง่ เชา้ จึง เรียกจูกัดก๋ินผู้น้องเข้ามาแล้วว่า เล่าป่ีมีความอุตส่าห์มาถึงสามครั้ง ว่ากล่าวอ้อนวอนให้ไปอยู่ทา ราชการด้วยช่วยทานุบารุง ครั้นจะตัดประโยชน์เสียก็เอ็นดูแก่เล่าป่ี ตัวเราจาจะไปด้วยเล่าปี่ เจ้าอยู่ ภายหลังจงรักษาโคกระบือไร่นาเข้าของทั้งปวงไว้ อย่าให้เปนอันตรายเสียได้ ถ้าเราไปช่วยเล่าป่ีทานุ บารุงแผ่นดินให้เปนสุขสาเรจ็ แล้ว ก็จะกลับคืนมาทามาหากินด้วยกันเหมือนดังเก่า คร้ันขงเบ้งส่ังเสยี จูกัดก๋ินผู้น้องเสร็จแล้ว เล่าป่ีกวนอูเตียวหุยก็คานับลาจูกัดกิ๋น พาขงเบ้งมา ณ เมืองซินเอ๋ีย แล้วทา คารวะเล้ียงดขู งเบง้ ต้งั เปนที่อาจารย์ผู้ใหญ่กินเขา้ ร่วมสารับกัน เปนทป่ี รึกษากิจการท้ังปวง www.samkok911.com