สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๔

๗๑๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) อยู่มาวันหน่ึงขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าป่ี ว่า บัดน้ีโจโฉขุดสระใหญ่ไว้สระหนึ่ง ชื่อว่า เหียนหมูต้ีอยู่ในเมืองกิจ๋ิว ซ้อมหัดทหารท้ัง ปวงให้ชานิชานาญในการเรือ เห็นจะยกไป ตีเมืองกังตั๋งเปนม่ันคงอยู่แล้ว ขอให้ท่าน แต่งคนไปสืบดูราชการเมืองกังต๋ัง ว่าจะรู้ จัดแจงบ้านเมืองพรักพร้อมอยู่แล้วหรือ หาไม่ เล่าปไ่ี ดฟ้ ังดังนั้นกเ็ ห็นดว้ ย จงึ แต่งคน ให้ไปสืบ ณ เมืองกงั ตง๋ั ฝ่ายซุนกวนมีน้าใจโอบอ้อมอารีต่ออาณาประชาราษฎรทั้งปวง จึงสร้างตึกใหญ่ตึกหนึ่ง ไว้ เปนที่พานักแก่อาณาประชาราษฎรท้ังปวงอันมีสุขทุกข์ต้ังให้เกายง เตียวเหียนเปนผู้ใหญ่สาหรับ รับรองผมู้ ปี ัญญาซง่ึ ไปมา แลซอ่ งสุมเกลีย้ กลอ่ มผู้คนทั้งปวงไดเ้ ปนอนั มาก แลขอดเต๊กชาวเมอื งหอ้ ยเข เหยียมจุ้นชาวเมอื งเพง้ เสยี ชีจอ๋ งชาวเมืองไพก๊วน เทยี เป๋งชาวเมืองยหี ลา จหี ว้ นลกเจก๊ กบั เตยี วอนุ๋ นัน้ ชาวเมืองต๋องง่อ เล่งทองกับงอซันนั้นชาวเมือง ห้อยเข เก้าคนนี้ซุนกวนต้ังไว้เปนที่ปรึกษา แลลิบองชาวเมืองยีเอ๋ง ลกซุ่นชาวเมืองต๋องง่อ ชีเซ่งชาวเมืองลงเสีย พัวเจี้ยงชาวเมืองตองกุ๋น เตงอ๋องชาวเมืองโลกั๋ง ห้าคนน้ีซุนกวนตั้งใหเ้ ปน นายทหาร แลเมื่อคร้ังพระเจ้าเหี้ยนเต้เสวย ราชสมบัติได้เจ็ดปีนั้น โจโฉจัดแจงทหารไป ตีเมืองอ้วนเส้ียว จึงได้มีหนังสือไปถึงซุนกวน เปนใจความว่า ให้ส่งบุตรมาถวายพระเจ้า เห้ียนเต้ ให้ทาราชการในเมืองหลวงเปน ความชอบ ซุนกวน (Sun Quan) www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๔ ๗๑๓ ขณะน้ันซุนกวนจึงปรึกษามารดา ๆ จึงให้หา เตียวเจียวกับจิวย่ีสองคนเข้ามาปรึกษาตามมีหนังสือไป นั้น เตียวเจียวจึงว่า ซึ่งโจโฉให้มีหนังสือมาทั้งนี้ ก็ตาม ประเพณีบ้านเมืองอย่างธรรมเนียมแต่ก่อน คร้ันจะมิส่ง บุตรท่านไปทาราชการในเมืองหลวง ก็จะผิดด้วย ขนบธรรมเนียม โจโฉก็จะมีใจพยาบาท จะยกทัพมาทา อันตรายแก่เรา ฝ่ายเรากาลังก็น้อยเห็นจะสู้มิได้ จิวยี่ได้ ยินเตยี วเจยี ววา่ ดงั น้ัน จงึ ว่ากับซนุ กวนว่า ทกุ วนั นี้ตัวทา่ น ก็ได้เปนใหญ่ในเมืองกังตั๋ง มีเมืองใหญ่ขึ้นถึงหกหัวเมือง ทหารก็พรักพรอ้ มมีความรกั ใคร่ท่าน อน่ึงสเบียงอาหารก็ ม่ังคั่งบริบูรณ์อยู่ แลจะคิดย่อท้อกลัวโจโฉน้ันหาควรไม่ แม้ว่าท่านส่งบุตรไป ก็เหมือนเอาบุตรไปเปนคนจานาไว้ จิวยี่ (Zhou Yu) เบ้ืองหน้าไปจะได้ความเดือดร้อนเปนอันมาก ขอท่าน อย่าไดส้ ่งไป ถงึ มาทว่าโจโฉจะยกกองทัพมาตเี มืองเรา กจ็ ะสู้กันกวา่ จะส้นิ ความคิด สามกก๊ วิทยา

๗๑๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายนางงอฮูหยินผู้เปนมารดา แลซุนกวนได้ฟังจิวยี่ว่าดังน้ันก็เห็นชอบด้วย จึงว่าแก่คนถือ หนังสือว่า ซึ่งโจโฉจะให้สง่ บุตรไปนั้นจะสง่ ไปมไิ ด้ ท่านเร่งกลับไปแจ้งแก่โจโฉเถิด ครั้นคนถือหนังสอื กลับมาแจ้งแก่โจโฉ ๆ โกรธจึงจัดแจงกองทัพจะยกไปตีเมืองกังตั๋ง พอกองทัพฝ่ายเหนือยกลงมาตี เมืองฮูโตก๋ ็รบพงุ่ ตดิ พันกันอยู่ จงึ ยังมไิ ด้ยกไปตีเมืองกงั ตงั๋ แลตอ้ งงดมาแต่คร้งั น้นั เล่งโฉ (Ling Cao) ค รั้ น รุ่ ง ขึ้ น ปี ใ ห ม่ เ ป น เ ดื อ น สิ บ ส อ ง ซุนกวนจึงยกทัพเรือไปตีหองจอ ได้รบพุ่งกันใน ท้องทเลเปนสามารถ หองจอต้านทานมิได้ก็ แตกเข้าเมืองเล่งโฉ ทหารซุนกวนก็ลงเรือเร็วไล่ ตามเข้าไปถึงปากคลองเมืองกังแฮ กาเหลงเปน ทหารหองจอก็รบต้านทานไว้ แล้วยิงเกาทัณฑ์มา ถูกเล่งโฉตาย เล่งทองผู้บุตรอายุสิบห้าปีมีกาลัง สามารถเข้มแขง ก็เข้าชิงเอาศพเล่งโฉบิดาได้ ขณะน้ันลมว่าวพัดลงหนัก กองทัพเรือซุนกวนจะ ฝ่าไปมิไดก้ ็ใหถ้ อยกองทพั กลบั มาเมอื ง กำเหลง (Gan Ning) เล่งทอง (Ling Tong) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๔ ๗๑๕ ซุนเซยี ง (Sun Yi) ชฮี ูหยิน (Lady Xu) ฝ่ายซุนเซียงน้องซุนกวนซ่ึงไปกินเมืองตันเอ๋ียงน้ัน มีใจหยาบช้าเสพย์สุราร้ายกาจนัก มิได้ ปรานีแก่ขุนนางทั้งปวง แลทาโทษตีโบยต่างๆ อิหลากับไต้อ้วนผู้เปนปลัดมีใจข้ึงโกรธเจ็บแค้น จึงไป คบคิดกับเปียนหองซ่ึงเปนคนสนิธของซุนเซียง คิดจะฆ่าซุนเซียงเสีย คร้ันอยู่มาถึงกาหนดเข้าปีใหม่ เปนประเพณีขุนนางท้ังปวงจะเข้ามาคานับ ซุนเซียงจึงให้แต่งโต๊ะท่ีจะเลี้ยงขุนนาง นางชีฮูหยินซ่ึง เปนภรรยาซุนเซียงน้ัน รู้ในการเส่ยี งทายวา่ รา้ ยแลดี จงึ เส่ยี งทายดกู ็แจง้ วา่ เวลาเช้าพรงุ่ นี้สามีเคราะห์ ร้ายนัก จึงว่าแก่ซุนเซียงว่า เวลาเช้าท่านจะออกเลี้ยงโต๊ะขุนนางท่ีศาลากลางเหมอื นอย่างทุกคร้ังนั้น ทา่ นอยา่ ออกไปเลย เคราะหร์ า้ ยนักอยู่ ซุนเซียงได้ฟังดังนั้นก็ไม่เช่ือ ถึงเวลาเช้าก็ออกไปเล้ียงขุนนาง ณ ศาลากลาง ครั้นขุนนาง คานับกินโต๊ะแล้วต่างคนต่างไป ซุนเซียงก็ กลับเข้ามา พอถึงประตูจะเข้าไปข้างใน เปียนหองคนสนิธซึ่งเดิรมาข้างหลังเห็น ซุนเซียงประมาทมิได้ระวังตัว ก็ชักดาบซ่ึง ซ่อนมานั้นฟันซุนเซียงล้มลงตายอยู่กับ ประตู อิหลากับไต้อ้วนก็กลับจับเปียนหอง ว่าเปนขบถทาร้ายแก่ซุนเซียงให้เอาไปฆ่า เสีย แล้วก็เก็บเอาเข้าของทรัพย์สมบัติของ สามก๊กวิทยา

๗๑๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ซุนเซียงรวมไว้ แล้วอิหลาให้หาตัวนาง ชีฮูหยินมาว่า บัดน้ีเปียนหองคิดมิชอบเปน ขบถฆ่าสามีท่านเสีย ข้าพเจ้าก็ได้แก้แค้น แทนท่าน ให้เอาเปียนหองไปฆ่าเสียแล้ว ตัวท่านเปนผู้หญิงควรจะปฏิบัติตามเรา แม้มิยอมเปนภรรยาเรา ๆ ก็จะฆ่าเสีย นาง ชีฮูหยินจึงทากลอุบายตอบว่า ตัวข้าพเจ้า เปนหญิงหาสามีมไิ ด้ เปนทค่ี นทั้งปวงดหู ม่ิน ซึ่งท่านเมตตาจะเล้ียงขา้ พเจ้าเปนภรรยาน้ันกค็ วรอยู่แล้ว แต่ทว่าผัวข้าพเจ้าตายใหมๆ่ ใจยังไม่ปรกติ ขอท่านได้งดก่อน ข้าพเจ้าจะแต่งโต๊ะเส้นวักสามีตามประเพณีแล้วจึงจะปฏิบัติตามท่าน อิหลาได้ฟัง ดงั นั้นมีความยินดีนกั ก็กลับไปยงั ทอ่ี ยู่ นางชฮี หู ยนิ จงึ ใหค้ นลอบออกไปหาซนุ โกเ๋ ปาเอ๋ง ซง่ึ เปนคนเกา่ ของซุนเซยี งเขา้ มาแล้วร้องไห้ บอกว่า บัดน้ีอิหลาไต้อ้วนสองคนน้ีคิดอา่ นให้เปียนหองฆา่ ซุนเซียงถึงแก่ความตาย แล้วเก็บเอาทรพั ย์ สง่ิ ของท้ังปวงไวเ้ ปนอาณาประโยชน์ แลว้ มิหนาซา้ จะมาขม่ เหงเอาตวั เราไปเปนภรรยาอีกเล่า บัดนี้เรา จะทาเปนว่ากล่าวอ้อนวอนไว้มิใหข้ ัดใจ แลตัวทา่ นท้งั สองเปนที่รักใครไ่ ว้วางใจ จงได้อนุเคราะหแ์ ก่เรา เหมือนเอ็นดูซุนเซยี งผู้ตาย ให้มีหนังสือบอกไปถึงซุนกวนผู้พี่ให้แจง้ เหตผุ ลท้ังนี้ด้วย แลตัวเรากจ็ ะคิด อ่านเพทุบายฆ่าอิหลาไต้อ้วนสองคนนี้เสียให้ได้ ซุนโก๋เปาเอ๋งได้ฟังดังนั้นจึงตอบว่า ข้าพเจ้านี้เปนข้า เก่าของซุนเซียง ๆ ได้เอ็นดูกรุณาคุณหาท่ีสุดมิได้ คร้ันรู้ว่าอิหลาไต้อ้วนทาร้ายแก่สามีท่านก็คิดจะแก้ แค้นแทนคณุ อยู่ แล้วก็ลาออกมายงั ทอี่ ยู่ จึงแต่งหนงั สือตามเหตุผลทั้งปวงใหค้ นถอื ไปแจ้งแก่ซุนกวน ครั้นรุ่งขึ้นวันหน่ึง นางชีฮูหยินให้หาซุนโกเ๋ ปาเอ๋งเข้ามาแอบอยูร่ มิ เตยี งนอน จึงแต่งโต๊ะเส้น วักสามีตามประเพณีเสรจ็ แลว้ ก็อาบน้าแต่งตัวทากิริยาประดุจมีความยนิ ดีท่ีจะมีสามใี หม่ ฝ่ายอิหลา คร้ันแจง้ กติ ตศิ ัพทว์ ่า นางชฮี ูหยินแตง่ โต๊ะเสน้ ผแี ลว้ แตง่ ตวั คอยทา่ อยู่ ครน้ั เวลาค่านางชฮี ูหยินจึงให้ไป เชิญอิหลามากินโต๊ะ แส้งรินสุราให้เสพย์เมาแล้ว ก็ทาเปนประหนึ่งรักใคร่ประคองตัวเข้าไปข้างใน แล้วซุนโก๋เปาเอ๋งก็ถอดดาบว่ิงมาฟันอิหลาถึงแก่ความตาย แล้วนางชีฮูหยินจึงให้คนไปบอกไต้อ้วน ว่าวนั นี้เปนวนั ดีขอเชิญท่านไปกินโตะ๊ ไตอ้ ้วนสาคัญวา่ จรงิ กร็ บี มา ครั้นถงึ ประตูขา้ งใน ซนุ โก๋เปาเอ๋งก็ จบั ตวั ฆ่าเสยี แลว้ กค็ มุ ทหารรบี ไปจบั บตุ รภรรยาพรรคพวกอิหลาไต้อ้วนฟันเสยี สน้ิ นางชีฮหู ยินก็ใหต้ ดั สีสะอหิ ลาไต้อว้ นไปเสน้ คานบั ไวท้ ี่หนา้ กุฎ์ศิ พสามี www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๔ ๗๑๗ ฝ่ายซุนกวนครั้นแจ้งในหนังสือนั้น แล้วก็มีความโกรธนัก จึงยกทหารรีบมาเมือง ตันเอี๋ยง แจ้งว่านางชีฮูหยินคิดฆ่าอิหลาไต้ อ้วนเสียแล้วก็มีความยินดี จึงต้ังให้ซุนโก๋ เปาเอ๋งอยู่รักษาเมืองตันเอี๋ยง แล้วจัดแจง บ้านเมืองเสร็จแล้ว ก็รับนางชีฮูหยินผู้ เปนน้องสะใภ้ยกกลับคืนมาเมืองกังตั๋ง แล้ว จึงตั้งให้จิวย่ีเปนนายกองใหญ่ บังคับว่ากล่าว ทหารสาหรบั เรือรบเจด็ พันลา แตน่ ้นั ก็อยูเ่ ปนปรกติมา จนพระเจา้ เหีย้ นเตเ้ สวยราชสมบตั ิได้สิบสองปี ถึงเดือนสิบสองข้างข้ึน นางงอฮูหยินผู้เปนมารดาซุนกวนเปนโรคป่วยหนักลง จึงให้หาจิวยี่ กบั เตียวเจยี วเข้ามาแล้วส่งั ว่า แตก่ ่อนเราเปนชาวเมืองต๋องง่อ บดิ ามารดาตายเปนกาพรา้ เล้ยี งกนั อยู่ แต่พ่ีน้องสามคน แลมาได้ซนุ เกี๋ยนเปนสามจี นเกิดบุตรถึงสคี่ น แลเม่ือเราจะตง้ั ท้องซุนเซ็กผู้บุตรหัวปี นั้นเราฝันเห็นว่า ดวงพระจันทร์อยู่ในครรภ์ แลเมื่อซุนกวนจะเข้าท้องนั้นฝันเห็นว่า ดวงพระอาทิตย์ เข้าอยู่ในทอ้ ง หมอทานายวา่ บตุ รท่านทั้งสองน้ีนานไปจะได้เปนใหญ่ แลซุนเซ็กก็อายุน้อยถึงแกค่ วาม ตายเสยี ก่อน เม่ือจะใกลต้ ายก็มอบเมืองกังตง๋ั ไวแ้ ก่ซุนกวนผ้นู อ้ งใหเ้ ปนเจ้าเมือง บัดน้ีตัวเราปว่ ยหนัก เห็นจะไม่คงชีวิตอยู่ จะลาท่านท้ังสองแล้ว แม้ว่าเราหาบุญไม่ ท่านจงได้เอนดูช่วยอนุเคราะห์สง่ั สอน ซุนกวนสืบไปโดยความชอบ อย่าท้ิงเสียเลย แลว้ นางงอฮูหยินจึงส่งั แก่ซนุ กวนว่า แม้สืบไปเม่ือหนา้ เจา้ จะทาการสิ่งใดจงปรึกษาหาลือด้วยจิวย่ีแลเตียวเจียว ซึ่งเปนผู้ใหญ่ ให้รู้จักผิดแลชอบ อย่าถือทิฏฐิ มานะ จงคารวะนับถือท่านทั้งสองนี้เปนอาจารย์ผู้ใหญ่ อย่าได้ทาการแต่อาเภอใจ อน่ึงนางงอก๊กไถ้ น้องเราผู้เปนแม่น้าของเจ้านั้น ถ้าแม่ตายแล้ว ก็อย่าได้ละเมินเสีย จงตั้งใจอุปถัมภ์บารุง ปฏบิ ตั ิรกั ษาดุจตวั ของแม่ อนง่ึ น้องหญิงซงึ่ ร่วม บิดาของเจ้านั้น จงตั้งใจเล้ียงรักษาไว้ให้ปรกติ ด้วย แม้จะให้มีสามีเจ้าจงพิเคราะห์ดู ผู้ใดมี สติปัญญาจึงยกให้เปนภรรยา คร้ันสั่งสอน ซุนกวนแล้ว นางงอฮูหยินก็สิ้นใจ ซุนกวนจึง แต่งการศพตามธรรมเนียมแลว้ ให้กอ่ กฎุ ฝ์ิ งั ไว้ สามกก๊ วิทยา

๗๑๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ครั้นเข้าปีใหม่เดือนสามข้างขึ้น ซุนกวนจึง ปรึกษากับจิวย่ีเตียวเจียวแลนายทหารทั้งปวงว่า จะยก กองทัพไปตีหองจอเจ้าเมืองกังแฮหวังจะได้แก้แค้น หองจอซ่ึงได้รบพุ่งกับ ซุนเก๋ียนผู้บิดาเรา ในขณะนั้น ปรกึ ษายังไมต่ กลงกัน พอลิบองซ่งึ ไปอย่รู กั ษาดา่ นปากนา้ เมืองลงจ๋ิวมาบอกซุนกวนว่า บัดนี้กาเหลงทหารหองจอ มาขอเข้าเกลี้ยกล่อมจะอยู่ทาราชการด้วยท่าน ข้าพเจ้า สืบดูรู้ว่ากาเหลงคนน้ีอยู่ชายทะเลตาบลลิมก๋ัง แต่ก่อน นั้นกาเหลงคบพวกเพ่ือนเปนโจรเที่ยวตีชิงเรือลูกค้า วาณิชอยู่ในท้อง ทเล แลพวกโจรทั้งนั้นเอาพรวนแล กระดึงร้อยผูกกายทุกคน แล้วกาเหลงให้เอาแพรขบวร ลิบอง (Lu Meng ) ลายทอง ซึ่งตีได้ในเรือลูกค้าเมืองเสฉวนมาทาใบเรือ แลลูกค้าวาณิชเห็นเรือสาคัญดังน้ันก็กลัวมิอาจท่ีจะต่อสู้ ครั้นอยู่มากาเหลงละความช่ัวเสีย จึงพาพวกเพ่ือนไปอยู่กับเล่าเปียวเปนหลายเดือน กาเหลงเห็นว่า เล่าเปียวเปนคนมีความคิดน้อย จึงหนีข้ามอ่าวมาจะอยู่ด้วยท่าน พอพบหองจอกลางทาง หองจอว่า กล่าวเกลี้ยกล่อมกาเหลงไปไว้ด้วย เม่ือครั้งท่านยกทัพเรือไปรบกันกับหองจอน้ัน ถ้าหองจอไม่ได้ กาเหลงไว้เปนกาลัง หองจอก็จะถึงแก่ความตาย หองจอมิได้ปูนบาเหน็จเลี้ยงดูกาเหลงให้ถึงขนาด แลว้ ซ้านนิ ทาว่ากาเหลงเปนโจร กาเหลงนนั้ มีความน้อยใจคิดจะออกจากหองจอ ฝา่ ยโซหุยซง่ึ เปนทหารหองจอ เหน็ กาเหลงเสยี ใจไม่ หองจอ (Huang Zu) สบายดังนั้นจึงเข้าไปว่าแก่หองจอว่า ขอให้ท่านเอาใจ กาเหลงไว้ให้เปนนายทหารอยู่ ณ เมืองเอียนก๋วนซึ่งขึ้นแก่ เมืองกังแฮนั้น หองจอก็ยอม โซหุยจึงพาตัวกาเหลงมากินโต๊ะ แล้วบอกว่า เราช่วยว่ากล่าวเสนอความชอบให้ท่าน บัดนี้ หองจอใหท้ ่านเปนนายทหารอยู่ ณ เมืองเอียนกว๋ น แลตวั ท่าน ก็เปนชาติทหาร จงพิเคราะห์ดูให้ประจักษ์ใจเถิด ใช่ว่าเดือน ตวันน้ีจะอยู่ถ้าก็หามิได้ คร้ันจะนิ่งอยู่เล่า ท่านก็จะแก่ชราลง ทุกวนั ซ่ึงท่านจะไปเปนนายทหารน้ันจงเร่งคดิ ตง้ั ตวั ให้ได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๔ ๗๑๙ ครน้ั กาเหลงมาอยู่ ณ เมอื งเอยี นกว๋ น เหน็ ได้ทีแลว้ จงึ มาวา่ กล่าวจะขอมาอยู่ทาราชการด้วย ท่าน บัดนี้กาเหลงก็มาด้วย แต่เกรงอยู่ว่าท่านจะมีใจพยาบาทเม่ือครั้งท่านยกไปจะจับหองจอ แลกาเหลงชว่ ยแกไ้ ขเอาเกาทณั ฑ์ยิงเลง่ โฉถงึ แก่ความตาย กาเหลงจึงพาหองจอหนีไปรอด ข้าพเจา้ จึง ตอบว่า อันน้าใจท่านมิได้พยาบาท แลประการหน่ึงในท่ามกลางสงคราม ต่างคนต่างอาสานายทาศกึ จะเอาชัยชนะ แลเน้ือความทั้งน้ีข้าพเจ้าได้รับคากาเหลงมาแล้ว ท่านจงมีใจเอ็นดูข้าพเจ้าอย่าให้เสีย วาจา ซุนกวนได้ฟังดังน้ันก็มคี วามยินดีจงึ ว่า การทั้งปวงซึ่งท่านได้รับคากาเหลงมาน้ันอยา่ ได้วติ กเลย แม้เราไดก้ าเหลงมาไว้ดว้ ยแล้ว อนั หองจอนน้ั อปุ มาเหมือนอยู่ในเง้ือมมือเรา แล้วก็ให้ลบิ องออกไปพา กาเหลงเข้ามา กาเหลงคานับซุนกวน ๆ จึงว่าแก่กาเหลงว่า ซึ่งท่านสมัคมาอยู่ด้วยเราน้ีก็สมความ ปราถนาที่เราคิดไว้ การสิ่งหน่ึงสิ่งใดซ่ึงได้ผิดพล้ังกันมาแตก่ ่อนนั้นเรามิได้พยาบาทท่าน ท่านจงตั้งใจ ทาราชการโดยสุจริตเถิด เราจะเล้ียงให้ถึงขนาด ท่านจงเร่งคิดอ่านกาจัดหองจอเสียใหไ้ ด้ กาเหลงจึง ตอบว่า ครั้งนี้โจโฉก็ต้ังตัวเปนใหญ่หลวง ฝ่ายเล่าเปียวนั้นเปนคนโลเล แล้วความคิดก็น้อย บัดนี้ตัวก็ แกช่ ราแล้ว ทา่ นจงเร่งยกไปรบเอาเมืองเกงจ๋ิวเสยี ให้ได้กอ่ น แมล้ ะไว้ชา้ เหน็ โจโฉจะยกกองทัพมาตเี อา เมืองเกงจ๋ิวได้ การทง้ั ปวงซ่ึงทา่ นจะคิดทานัน้ ก็จะลาบากแกท่ หาร ถ้าทา่ นเห็นดว้ ย เมอ่ื จะยกไปตเี มอื ง เกงจ๋ิวนั้นจงตีเมืองกังแฮซึ่งเปนต้นทางเสียก่อน ด้วยหองจอเจ้าเมืองกังแฮนั้นสติปัญญาน้อย ทัง้ ประกอบไปดว้ ยโลภนักทารา้ ยแกไ่ พร่บ้านพลเมอื งใหไ้ ด้ความเดือดร้อน ราษฎรทัง้ ปวงชังหองจออยู่ แล้ว น้าใจนั้นก็ประมาทมิได้ซ่องสุมทหารจัดแจงเรือรบเรือไล่ แลอาวุธไว้ป้องกันรักษาเมือง ถ้าเห็น ดว้ ยขา้ พเจา้ แลทา่ นจะยกไปคร้ังนกี้ ็จะไดเ้ มืองกงั แฮโดยง่าย แม้ได้เมืองกังแฮแล้วจึงยกไปตเี มืองเกงจว๋ิ ก็จะได้ทหารใหญ่น้อยเปนอันมาก แล้วจึงค่อยยกไปตีเอาเมอื งเสฉวน เม่ือได้เมืองเสฉวนแลว้ ท่านจะ คิดการใหญห่ ลวงใหย้ ิง่ ขน้ึ ไปกวา่ นก้ี ็เหน็ จะสมความปราถนา ซุนกวนได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงว่า อันความคิดของท่านซ่ึงว่ากล่าวทั้งน้ี อุปมาเหมือนเอาทองมารองรับหยก แล้ว จัดแจงทหารได้สิบหม่ืน ให้จิวย่ีเปน นายทหารใหญ่ บังคับทั้งทัพบกทัพเรือ ให้ ลิบองกาเหลงตังสิดคุมทหารเปนกองหน้า ซุนกวนน้ันเปนทัพหลวง แล้วยกทัพเรือไปตี เมืองกงั แฮ ใหก้ องทพั บกรบี ยกตามไป สามก๊กวิทยา

๗๒๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายทหารกองตะเวนเห็นกองทัพยกมาดังน้ัน ก็เอาเนื้อความเข้าไปบอกแก่หองจอว่า บัดน้ี ซุนกวนยกกองทัพบกแลเรือมาเปนอันมาก หองจอได้ฟังดังน้ันก็จัดแจงทหารในเมืองกังแฮได้ส้ินเชิง แล้ว ให้โซหุยเปนแม่ทัพบก ให้ตันจิ๋วกับเตงหลงเปนกองหน้า ยกทัพเรือออกไปตั้งรับอยู่ ณ ปากน้า เมืองกังแฮ ฝ่ายตันจิ๋วกับเตงหลงเม่ือยกมาถึงปากน้าน้ัน ก็ให้เรือรบทั้งปวงทอดสมอเรียงลากัน ไปเปนหนา้ กระดาน จงึ เอาพวนใหญ่นั้นผกู โยงต่อๆ กันทกุ ลา หวงั จะมใิ หเ้ รอื นัน้ เหไปมาได้ แลว้ ใหเ้ อา เกาทณั ฑ์เตรยี มไวท้ กุ คน ฝ่ายกองทัพเรือซุนกวน คร้ันยกมาถึง ปากน้าเมอื งกังแฮ จึงใหพ้ ลแจวท้งั ปวงรบี แจวจะหัก เข้ามาในปากน้า ฝ่ายตันจ๋ิวกับเตงหลงเห็นดังนั้นก็ ให้ทหารเอาเกาทัณฑ์ระดมยิงต้านทานไว้เปน สามารถ เหล่าทหารซุนกวนเหน็ จะเข้าไมไ่ ดก้ ถ็ อยไป ทางประมาณหา้ สบิ เส้น แลว้ ก็ใหท้ อดสมอต้ังม่นั อยู่ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๔ ๗๒๑ กาเหลงจึงปรึกษากับตังสิดว่า ตัว เราเปนแม่กองทพั หน้า ครั้นจะนิง่ อยู่ฉนีก้ ็ไม่ ควร จาจะจัดเรือเร็วให้ได้ประมาณร้อยลา บัญจุคนลาละห้าสิบคน ย่ีสิบคนนั้นสาหรับ ให้แจวเรือ อันทหารอิกสามสิบคนน้ัน สาหรับถือเคร่ืองศัสตราวุธรบพุ่งฝ่าเข้าไป ตั ด พว นซ่ึ ง ผู กโ ย งเ รื อน้ันเ สี ย ใ ห้ ไ ด้ เห็นกองทัพเรือเมืองกังแฮก็จะแตก ตังสิด เห็นชอบดว้ ย จงึ จัดแจงเรือเร็วแลทหารได้ครบตามคากาเหลงว่า แลว้ ก็ตีฝ่าเข้าไป ฝา่ ยทหารตันจิ๋วกับเตงหลงก็เข้ารบพุ่งตลุมบอนกนั แลเหลา่ ทหารกาเหลงตังสิดก็รบี แจวเรือ บุกบั่นเข้าไป เอาขวานโปเถาตัดสายสมอแลพวนใหญ่ขาด เรือรบท้ังปวงก็เหระส่าระสายไป แต่กาเหลงนั้นอาจสามารถโจนข้ึนเรือเตงหลงได้ ไล่ฆ่าฟันทหารกับตัวเตงหลงถึงแก่ความตาย ฝ่าย ตันจิ๋วเหน็ ดงั นัน้ ก็กลวั โจนลงเรอื น้อยรบี จะหนขี ้ึนบก ขณะนั้นลบิ องเหน็ กาเหลงไดท้ ี ก็ลงเรอื เร็วช่วย ทหารรีบแจวเข้าไป แล้วเอาเพลิงท้ิงข้ึนไปบนเรือรบเมืองกังแฮไหม้เสียเปนอันมาก พอเหลือบเห็น ตันจว๋ิ ลงเรอื น้อยหนไี ป ลบิ องก็ให้ทหารทั้งปวงรีบแจวตามไปทนั เกยทบั เรอื ตันจ๋ิวเข้า แล้วลบิ องจบั ตัว ตนั จ๋ิวไดก้ ็เอากระบี่ตัดสีสะเสยี พวั เจี้ยง (Pan Zhang) ฝ่ายโซหยุ รดู้ ังน้นั ก็คมุ ทหารรบี ลงมาหวังจะ จัดเรือรบออกไปช่วย พอเห็นทหารซุนกวนรีบแจว เรือรบใหญ่น้อยเข้ามาประทะ แล้วล่วงข้ึนมาบนบก ก้าวสกัดไว้บ้าง แลโซหุยกับทหารทั้งปวงเห็นจะ ต้านทานมิได้ ก็พากันถอยหนีไป พอพบพัวเจ้ียงขี่ม้า สกัดรบพ่งุ กับโซหยุ ได้สิบเพลง พัวเจีย้ งจบั ตัวโซหยุ ได้ จึงมัดแล้วคุมลงไปส่งให้ซุนกวน ณ เรือรบ ซุนกวนก็ ส่ังให้เอาตัวโซหุยไปจาไว้ก่อน แม้เราจับตวั หองจอได้ จึงจะให้ฆ่าพรอ้ มกันเสยี ทีเดียว แลซุนกวนกค็ มุ ทหาร ข้ึนจากเรอื รบยกตลี ว่ งเข้าไป สามกก๊ วิทยา

๗๒๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขณะน้นั กาเหลงจึงคิดในใจว่า คร้งั นี้หองจอจะต้านทานไม่ได้ เห็นจะหนีไปหา เลา่ เปยี ว ณ เมืองเกงจิ๋ว กาเหลงจึงคมุ ทหาร ไปซุ่มสกัดอยู่ฝ่ายประตูทิศตวันออกทางซ่ึง จะไปเมืองเกงจวิ๋ ฝ่ายหองจอคร้นั แจ้งวา่ เสีย กองทัพบกทัพเรือ ทหารก็ล้มตายเปน อนั มาก ซง่ึ จะอยตู่ า้ นทานกองทพั ซนุ กวนน้ัน เห็นไม่ได้ จาจะละเมืองกงั แฮเสยี หนีไปเมือง เกงจ๋ิวจึงจะรอดชีวิต ครั้นคิดแล้วจึงพาทหารซ่ึงสนิธประมาณสามสิบคน หนีออกจากเมืองทางประตู ตวันออก พอได้ยินเสยี งทหารโห่ร้องสกดั ทางอยู่ แล้วเหน็ กาเหลงขีม่ ้าขวางหน้าไว้ หองจอจึงวา่ ตัวเรา ไดม้ คี ุณเล้ยี งดทู า่ นมาโดยปรกติ เหตใุ ดจึงมิไดค้ ดิ ถึงคณุ เรา กลับมาทรยศจะทาร้ายเราดังนี้ กาเหลงจึงตอบว่า เมื่อครั้งเราอยดู่ ว้ ยทา่ นน้นั เราก็ไดท้ าความชอบต่อท่านเปนอันมาก ทา่ น ก็มิได้ปูนบาเหน็จส่ิงใด แล้วซ้านินทาว่าเราเปนโจรเท่ียวตีชิงกลางทเล ให้เราได้ความอัปยศแก่ทหาร ไพรบ่ ้านพลเมืองทั้งปวง เหตใุ ดทา่ นยังมหี นา้ มาต่อว่า วา่ มีคุณต่อเรานัน้ ควรอยู่แลว้ หรือ หองจอได้ฟัง ดังนั้นก็คิดว่ากาเหลงนี้พูดจาองอาจ จะทาร้ายเราให้ได้ คร้ันจะอยู่สู้รบก็เหลือกาลัง จึงทิ้งทหารเสีย ขับมา้ รีบหนไี ปแตต่ วั ผู้เดียว กาเหลงเห็นดังนั้นก็รีบขับม้าตามไป พอได้ยินเสียงโห่ร้องหนุนมาข้างหลังเปนอันมาก ครั้น เหลยี วมาก็เห็นเทียเภาคุมทหารตามมา กาเหลงเปนคนโลภ จงึ คดิ แต่ในใจวา่ แมจ้ ะละไวช้ ้าเทียเภากบั ทหารทงั้ ปวงก็จะตามจับหองจอได้ ความชอบกจ็ ะอยู่กับเขา จาเราจะรบี ทาการเสียกอ่ น แลว้ กาเหลง ก็ขับม้ารีบตามขึ้นไปใกล้จะทัน จึงเอาเกาทัณฑ์ยิงไปถูกหองจอตกม้าตาย แล้วตัดเอาสีสะกลับมาให้ ซุนกวน ๆ ก็มีความยินดี จึงให้เอาสีสะหองจอใส่ ถังผนึกไว้แล้วว่า ถ้าเรากลับไปถึงเมืองจะได้เอา สีสะหองจอน้ีเส้นศพบิดาเราให้หายความแค้น จึงต้ังกาเหลงให้เปนนายทหาร แล้วปรึกษาแก่ เตียวเจียวว่า เราจะคิดทาการต่อไปจาจะต้อง แ บ่ ง ท ห า ร ใ ห้ อ ยู่ รั ก ษ า เ มื อ ง กั ง แ ฮ บ้ า ง ห รื อ ประการใด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๔ ๗๒๓ สามก๊กวิทยา

๗๒๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เตียวเจียวจึงว่า อันเมืองกังแฮนี้ เปนทางเปล่ียวกันดารนัก จะแบ่งทหารให้ อยู่รักษานั้นไม่ได้ ประการหนึ่งซง่ึ ท่านจะยก ไปตีเมืองเกงจ๋ิวน้ัน เห็นทหารจะได้ความ ลาบากนัก เพราะเหตุว่าเล่าเปียวรู้ตัวก็จะ ตระเตรียมป้องกันรักษาเมืองไว้เปนม่ันคง ขอให้ท่านยกกองทัพกลับไปเมืองกังต๋ังก่อน บารุงทหารไว้ให้มีกาลัง ฝ่ายเล่าเปียวรู้ว่า หองจอตายแล้วก็จะมีใจโกรธ เห็นจะยก กองทัพมาตีเมอื งกงั ตัง๋ หวังจะแกแ้ คน้ ซงึ่ เสีย โซหุย (Su Fei) หองจอน้ัน เราจึงจะยกออกต้ังรบพุ่งนอก เมือง แล้วคิดอ่านเปนกลอุบายเห็นจะจบั ตัว เล่าเปียวได้ ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงเลิกกองทัพกลับมาถึงเมืองกังตั๋ง แล้วส่ังทหารจะให้ฆ่าโซหยุ เสยี ตัดเอาสีสะมากับสีสะหองจอ จะแต่งการเส้นศพบิดาเรา กาเหลงแจ้งดังน้ันจึงเข้าไปคานับแล้ว อ้อนวอนซุนกวนว่า เม่ือข้าพเจ้าอยู่กับหองจอน้ัน ข้าพเจ้าเปนคนเสียน้าใจ โซหุยได้ช่วยว่ากล่าวให้ ข้าพเจา้ ออกมาเปนนายทหารอยเู่ มอื งเอยี นก๋วน ข้าพเจา้ จงึ ได้ทาราชการอยดู่ ้วยทา่ น ซึ่งทา่ นจะให้ฆ่า โซหุยเสียนั้น ข้าพเจา้ จะขอชวี ิตไวท้ าราชการอยกู่ บั ท่านดว้ ยกัน ซุนกวนจึงตอบว่า ซึ่งโซหุยมีคุณแก่ท่านเราจะยกโทษให้ แต่เกรงอยู่ว่าโซหุยจะไม่สมัคอยู่ ด้วยเรา จะคิดอ่านหนีไป กาเหลงจึงว่า ท่านไม่ฆ่าชีวิตเสียน้ันคุณหาที่สุดมิได้ โซหุยก็จะมีความยินดี ต้ังใจทาราชการอยู่ด้วยท่านโดยสุจรติ แม้โซหุยคิดเอาใจออกหากหนีท่านไป อยู่แห่งใดตาบลใด ข้าพเจ้าจะขอเอา สีสะข้าพเจ้าน้ีประกันให้ท่านแทน ซุนกวนจึงยกโทษโซหุยให้กาเหลง แล้วเอาสีสะหองจอกับธูปเทียนไปจุด เส้นศพซนุ เกี๋ยนผูเ้ ปนบิดา แล้วให้แตง่ โตะ๊ เล้ียงขนุ นางแลทหารท้ังปวง www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๔ ๗๒๕ ขณะเมอื่ ทหารท้ังปวงเสพยส์ รุ าอยู่นัน้ เล่งทองคิดแค้นกาเหลงซงึ่ ฆ่าบดิ าเสยี ร้องไห้แลว้ จับ กระบ่ีว่ิงเข้าไปในท่ีประชุมทหารทั้งปวง หวังจะทาร้ายกาเหลง ๆ เสพย์สุราอยูเ่ หลือบเห็นเลง่ ทองเง้อื กระบ่ีข้ึนจะฆ่าก็ตกใจยกเก้าอ้ีขึ้นรับ ไว้ ซุนกวนเห็นดังน้ันจึงว่าแก่เล่งทองว่า ซึ่งท่านจะคิดแค้น พยาบาทกาเหลงน้นั หาควรไม่ เมอื่ กาเหลงฆา่ บิดาทา่ นเสียน้นั เพราะกาเหลงเปนทหารกนิ เข้าแดงของ หองจอ จาจะอาสาใหถ้ ึงขนาด บัดน้ีกาเหลงก็ไดม้ าอยู่กับเราแลว้ ท่านจงเห็นแก่เรา อย่าคิดพยาบาท กาเหลงสืบไปเลย เล่งทองได้ฟังซุนกวนวา่ ดังนั้น คุกเข่าลงคานับแลว้ รอ้ งไห้ พิศดูกาเหลงคิดแค้นมิได้ขาด แต่ หากเกรงอาญาซุนกวนจึงมิได้ว่าประการใด ซุนกวนเห็นเล่งทองยังมีใจพยาบาทกาเหลงอยู่ จึงคิด เพทุบายให้กาเหลงคุมทหารหา้ พนั เรือรบรอ้ ยลา ไปต้งั เปนกองตะเวนอยู่ปากนา้ เมืองกงั แฮ แลว้ ตง้ั ให้ เล่งทองเปนนายทหารผู้ใหญ่ หวังจะให้คลายความพยาบาทกาเหลง แล้วซุนกวนให้จัดแจงเรือรบแล ซ่องสุมทหารให้พรอ้ ม จงึ ให้จิวยีค่ ุมทหารยกกองทพั เรอื ไปตง้ั รักษาอยปู่ ากนา้ เมืองเองฮอ ขณะเม่ือจิวย่ีมาตั้งอยู่นั้น ก็ฝึกสอนทหารอยู่มิไดข้ าด หวังจะให้ชานาญ แลซุนกวนนั้นก็คุม ทหารไปต้ังอยู่ตาบลชสี องนอกเมอื งกงั ต๋ัง หวังจะไดต้ า้ นทานขา้ ศึก สามก๊กวิทยา