สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๑

๖๕๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝา่ ยเลา่ ป่ซี ่งึ อย่ใู นเมืองเกงจ๋ิวนั้น เลา่ เปยี วก็ทานุ เลา่ ปี่ (Liu Bei) บารุงถึงขนาด ขณะน้ันพอม้าใช้เอาเนื้อความมาบอกแก่ เล่าเปียวว่า เตียวบูกับตันสูนซึ่งท่านให้คุมทหารไปลาด ตะเวนทางด่านเมืองกังแฮต่อแดนเมือง กังตั๋งน้ัน บัดน้ี เตียวบูกับตันสูนนั้น คุมทหารเท่ียวตีชิงเอาทรัพย์สิ่งสิน ของอาณาประชาราษฎร แล้วมีใจกาเริบต้ังแขงอยู่ ณ เมืองกังแฮ เล่าเปียวแจ้งดังนั้นก็ตกใจ จึงปรึกษาแก่ทหาร ทั้งปวงว่า เราจะคิดอ่านประการใด เล่าปี่จึงว่า ซ่ึงเตียวบู กับตันสูนคิดร้ายต่อท่านนั้น ข้าพเจ้าจะขออาสาไปกาจัด เสียให้จงได้ เล่าเปียวได้ฟังดังน้ันจึงเกณฑ์ทหารให้ สามหมื่น เล่าป่ีจึงพากวนอูเตียวหุยจูล่งคุมทหารยกไปถึง แดนเมอื งกงั แฮ แลว้ ก็ใหต้ ัง้ ค่ายมนั่ ไว้ ฝา่ ยเตียวบูตันสูนรดู้ งั นน้ั กค็ ุมทหารออกมาจะรบด้วยเลา่ ป่ี ๆ จงึ คมุ ทหารออกจากค่าย แลว้ พากวนอเู ตยี วหยุ จลู ่ง ขับม้าข้นึ ไปหน้าทหารทงั้ ปวง เล่าเหน็ ม้าซ่ึงเตียวบูข่นี น้ั มีลักษณฝีเทา้ รวดเรว็ นกั แล้วว่าแก่กวนอูเตียวหุยจูล่งว่า ม้าซึ่งเตียวบูขี่น้ันดี ทาประการใดเราจะได้มาไว้ จูล่งจึงว่า ท่านอย่า วิตกเลย ข้าพเจ้าจะอาสาออกไปจับม้าน้ันมาให้จงได้ แล้วก็ขับม้าราทวนออกไปรบด้วยเตียวบูได้ สามเพลง จูล่งเอาทวนแทงเตียวบู ตาย แล้วจับม้านั้นจะเอามาให้ เล่าปี่ ตันสูนเห็นดังน้ันก็โกรธ ขับม้าราง้าวออกมาจะรบชิงเอาม้า คืน พอเตียวหุยเหลือบเห็นก็ขับม้า ออกไปสกัดหน้าไว้ แล้วเอาทวน แทงถูกตันสูนตกม้าตาย ทหาร เตียวบูตนั สนู แตกไปบ้าง พากันเข้า ดว้ ยเล่าปบ่ี ้าง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๑ ๖๕๑ ขณ ะ นั้นเ ล่ าป่ี ป รา บ ปร ามราษฎร ชาวเมืองกังแฮให้อยู่เปนปรกติแล้วก็ยกกลับมา ฝ่ายเล่าเปียวรู้ข่าวก็ออกไปรับเล่าปี่ถึงประตูเมือง แล้วพาเล่าป่ีเข้ามา เล่าปี่จึงเล่าเนื้อความให้ เล่าเปียวฟังทุกประการเล่าเปียวมีความยินดี ให้ แต่งโต๊ะเล้ียงเล่าป่ี ขณะเมื่อเล่าป่ีเสพย์สุราอยู่นั้น เล่าเปียวจึงสรรเสริญเล่าปี่ว่า เจ้าเปนน้องเรามี สติปัญญาแลฝีมือเปนอันมาก แต่พี่มีความวิตกอยู่ว่าเมืองเราน้ีเปนเมืองหน้าด่าน เกรงซุนกวน เจ้าเมืองกังต๋ังหนึ่ง เตียวฬ่อเจ้าเมืองตังฉวนหน่ึง กับเมืองลาอวดซึ่งอยู่นอกแดนเมืองจีนหนึ่ง เกลือก จะยกมาทาอันตรายเมืองเรา เล่าปี่จงึ ตอบวา่ ทหารข้าพเจ้ามีสามคนล้วนมีฝีมอื กลา้ หาญ ถ้าท่านเห็น วา่ ดา่ นทางตาบลใดเปนทสี่ าคัญ ก็ให้ไปต้ังป้องกันรักษาอย่เู ถดิ เล่าเปียวแจ้งดังนั้นก็มีความยินดี จึงให้นาทหารนั้นมาดู แล้วให้เตียวหุยคุมทหารไปรักษา ดา่ นตอ่ แดนเมอื งลาอวด ให้กวนอคู มุ ทหารไปตง้ั รักษาดา่ นข้างแดนเมืองตงั ฉวน จูล่งน้ันให้คมุ ทหารไป ต้ังรักษาด่านเอาเมอื งเกงจว๋ิ ต่อแดนเมืองกังตั๋ง ขณะนน้ั เล่าเปยี วไว้ใจ มไิ ด้คิดเกรงวา่ ศึกเมอื งใดจะยก มาทาอันตราย ครั้นอยู่มาวันหน่ึงชัวมอจึงเข้ามาบอกแก่นางชัวฮูหยินผู้พี่ ซ่ึงเปนภรรยาเล่าเปียว ว่าบัดนี้ เล่าเปียวเชื่อถือเล่าป่ี ให้ทหารเล่าปี่ทั้งสามคนนั้นคุมทหารออกไปต้ังอยู่ปลายแดนทั้งสามตาบล ตัวเล่าปี่น้ันอยู่ในเมือง นานไปข้าพเจ้าเห็นจะมีภัยถึงเล่าเปียวเปนม่ันคง แล้วชัวมอก็ลาออกไป ครั้น เวลาค่านางชัวฮูหยินจึงแกล้งแต่งกลมารยาบอกแก่เล่าเปียวว่า ทุกวันน้ีข้าพเจ้ารู้ข่าวว่าชาวเมืองเกง จิว๋ ไปมาหาสเู่ ล่าป่ีเปนอันมาก ขอท่านเร่งระวัง ตัวจงหนัก หาไม่จงคิดอ่านให้เลา่ ป่ีไปอยูร่ กั ษา เมืองอื่นซ่ึงข้ึนแก่เมืองเราดีกว่า ถ้าท่านมิฟัง ข้าพเจ้าเห็นภัยจะมาถึงตัวท่าน เล่าเปียวจึง ตอบว่า อันเล่าป่ีน้ันเปนคนสัตย์ซ่อื มิไดค้ ิดร้าย ต่อเรา นางชัวฮูหยินจึงตอบว่า ซ่ึงท่านจะ ประมาณใจเล่าป่ีว่าซื่อนั้น เกลือกเขาจะไม่ซ่ือ เหมือนใจท่าน เลา่ เปียวก็มไิ ด้ตอบประการใด สามก๊กวิทยา

๖๕๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) คร้ันอยูม่ าวันหนึ่ง เล่าเปยี วขีม่ ้าพาทหารออกไปเทย่ี ว นอกเมือง เล่าปี่ก็ขี่ม้าตามไป เล่าเปียวเห็นม้าเล่าปี่งามจึงถาม ว่า ม้านี้ท่านได้มาแต่ไหน เล่าป่ีก็บอกว่าม้านี้ของเตียวบู คร้ัน เจ้าของตายแล้วข้าพเจ้าจึงได้มาไว้ เล่าเปียวแจ้งดังน้ันก็พิศดู ม้าแล้วชมว่างามเปนหลายคา เล่าป่ีเห็นเล่าเปียวมีใจรักม้าน้นั จึงลงเสียจากม้าแล้วว่า ม้าน้ีท่านพอใจหรือ ข้าพเจ้าให้แล้วจง เอาไว้ขี่เล่นเถิด เล่าเปียวมีความยินดี ก็ข้ึนม้าน้ันกลับเข้ามา เกงอวด (Kuai Yue) เมือง เกงอวดจึงถามเล่าเปียวว่า ม้าน้ีท่านได้มาแต่ไหน เล่าเปียวจึงบอกว่า ม้านี้ของเตียวบูเล่าปี่ไปรบได้เอามาให้เรา เกงอวดจึงพิเคราะห์ดูมา้ เห็นลักษณรา้ ยแลว้ จึงว่า เกงเหลียงผพู้ ี่ข้าพเจา้ น้นั รู้ดูลกั ษณะมา้ ว่าดแี ลรา้ ย ครั้นเกงเหลียงจะใกล้ตาย จึงบอกตาราให้ข้าพเจ้าเรียนไว้ แลข้าพเจ้าเห็นม้าตัวน้ีมีฝีเท้ารวดเร็วอยู่ก็ จริง แต่ลักษณะร้าย ท่ีริมจักษุท้ังสองข้างลา่ งน้นั เปนร่องนา้ ตา ที่ขวันนั้นมีขนรา้ ยแซมอยู่ เตียวบขู ่รี บ ศกึ จงึ ถึงแก่ความตาย ซงึ่ ท่านจะเอามา้ นข้ี ่นี ั้นไมค่ วร ด้วยลักษณะมา้ น้ีให้โทษแก่เจา้ ของ เล่าเปียวแจง้ ดงั นัน้ ก็เช่ือคาเกงอวด ครนั้ เวลารงุ่ เช้าจึงให้หาตวั เล่าปีม่ ากินโตะ๊ แล้วว่า ซึง่ เจ้า ให้ม้าเราน้ันขอบใจนัก แตต่ วั เราไมไ่ ดไ้ ปทาสงคราม เจา้ จงเอาม้านี้ไวข้ สี่ าหรับทาการศกึ เถิด เล่าปี่มิได้ รู้เหตุก็มีความยินดี จึงคานับเล่าเปียวแล้วให้คนรับเอาม้านั้นไป เล่าเปียวจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า สเบียง อาหารในเมืองซินเอี๋ยก็บริบูรณ์ เจ้าจงยกครอบครัวแลทหารออกไปอยู่รักษาเมืองซินเอี๋ยเถิด เล่าป่ีก็ รับคา ครั้นเวลารงุ่ เชา้ จงึ จัดแจงทหารแลว้ พาครอบครวั ไป เล่าปข่ี ่มี า้ ตวั น้ันออกจากเมอื งเกงจิ๋ว พอพบ อเี จยี้ ซ่งึ อย่ดู ว้ ยเล่าเปียว เลา่ ปี่จึงลงจากมา้ คานับอีเจ้ยี ฝ่ายอีเจ้ียจึงบอกเล่าปี่ว่า เวลาวานน้ีข้าพเจ้าได้ยิน ม้าเต๊กเลา (Dilu horse) เกงอวดบอกแก่เล่าเปียวว่า ม้าตัวนี้ชื่อเต๊กเลา ลักษณร้ายให้ โทษแก่เจ้าของ เล่าเปียวเกรงอยู่จึงคืนให้ท่าน ๆ ไม่รู้หรือจึง เอามาข่ี เลา่ ปแ่ี จ้งดังน้นั จึงว่าซึ่งท่านบอกเรานี้ก็ขอบใจ ข้อซ่ึง ดีแลร้ายน้ันก็ตามแต่บุญแลกรรมเรามิได้ถือ แล้วเล่าปี่ก็ลา อีเจ้ียไปถึงเมืองซินเอี๋ย ทานุบารุงอาณาประชาราษฎรโดย สุจริต ชาวเมืองทั้งปวงมีใจรักเล่าป่ีเปนอันมาก ฝ่ายอีเจี้ยไป มาหาส่มู ิไดข้ าด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๑ ๖๕๓ ขณะน้ันพระเจ้าเห้ียนเต้เสด็จมาอยู่ ในเมืองฮูโต๋ได้สิบสองปี ฝ่ายนางกาฮูหยินซึ่ง เ ป น ภ ร ร ย า ใ ห ญ่ เ ล่ า ปี่ มี ค ร ร ภ์ แ ก่ อ ยู่ แ ล้ ว ครั้นเดือนสามข้างข้ึนเวลากลางคื นนั้น นางกาฮูหยินได้ยินเสยี งนกวายุภกั ษ์ร้องอยู่ตรง หลังคาประมาณสี่สิบคา แล้วได้ยินร้องไปสู่ ทิศตวันตก แลมีกลิ่นเครื่องหอมน้ันบันดาลฟุ้ง ตลบไปในตึกที่อยู่ แล้วนางกาฮูหยินก็คลอด บตุ รออกมาเปนชาย แลเมื่อนางกาฮูหยินแรกมี ครรภ์น้ัน นิมิตฝันว่าได้กลืนดาวจรเข้เข้าไว้ใน ครรภ์ เล่าปี่จึงให้ชื่อบุตรว่าอาเต๊า เพราะเหตุ ว่าอาเต๊าน้ันภาษาจีนว่าดาวจรเข้ พอเล่าปี่รู้ ข่าวว่าโจโฉยกไปหัวเมอื งฝ่ายเหนอื อกี เล่าปี่จึง เข้าไปเมืองเกงจิ๋ว แล้วบอกเล่าเปียวว่า บัดน้ี นางกาฮหู ยนิ กับอาเตา๊ (Lady Gan and Adou) โจโฉยกกองทัพไปหัวเมืองฝ่ายเหนือ ข้าพเจ้าคิดจะให้ท่านเกณฑ์ทหารในเมืองเกงจ๋ิวแลเมืองขึ้นให้ สิ้นเชิง ยกไปตีเมืองฮูโต๋เห็นจะได้โดยง่าย เล่าเปียวจึงตอบว่า ตัวเรามีเมืองขึ้นถึงเก้าหัวเมืองก็พอจะ เปนสขุ อยู่ ซง่ึ จะคิดอ่านล่วงไปทาอันตรายเขากอ่ นนั้นไมค่ วร ถ้าเขายกมาทาร้ายเราจงึ ค่อยคิดปอ้ งกัน รักษาเมอื งไว้ดีกว่า เล่าป่มี ไิ ดต้ อบประการใด เล่าเปยี วจงึ พาเลา่ ป่ีไปกินโต๊ะอยูท่ ข่ี ้างใน ขณะเม่ือกินโตะ๊ อยนู่ ้ัน เล่าเปียวทอดใจใหญ่ เล่าปี่จึงถามว่า ท่านทอดใจใหญ่ด้วยเหตุสง่ิ ใด เล่าเปียวจึงว่า เรามีความทุกข์ในใจสุดท่ีจะ หยิบออกปรับทุกข์ได้ เล่าปี่จึงอ้อนวอนว่าความทุกข์ของ ท่านข้อใดจงบอกให้รู้ด้วย พอเล่าเปียวเห็นนาง ชัวฮูหยินซึ่งเปนภรรยานั้นเยี่ยมหน้าออกมา เล่าเปยี วกส็ ่ันสีสะให้เล่าป่ี คร้นั กนิ โต๊ะแลว้ เล่าป่ี ก็ลาเล่าเปียวกลับไปเมืองซินเอี๋ย พอรู้ข่าวโจโฉ ยกกองทัพกลับมาเมอื งฮูโตแ๋ ล้ว เล่าป่ีจึงทอดใจ ใหญ่คิดเสยี ดายการ ดว้ ยเล่าเปียวไม่ทาตาม แม้ จะยกกองทพั ไปก็จะไดเ้ มืองฮูโตโ๋ ดยง่าย สามก๊กวิทยา

๖๕๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขณะนนั้ มา้ ใชม้ าบอกเล่าป่ีวา่ เล่าเปยี วให้ เชญิ เข้าไปเมอื งเกงจิ๋ว เลา่ ปก่ี ไ็ ปคานับเลา่ เปยี วแลว้ ว่า ท่านให้หาข้าพเจ้ามาด้วยเหตุสิ่งใด เล่าเปียวจึง บอกว่า เม่ือเจ้าจะให้เกณฑ์ทหารไปตีเมืองฮูโต๋เรา ไม่ยอมน้ันเพราะเราคิดผิด บัดนี้เราได้ยินข่าวว่า โจโฉยกกลับมาถึงเมืองฮูโต๋แล้วจะคิดอ่านยก กองทัพมาตี เมืองเรา เล่าป่ีจึงตอบว่า ท่านจะด่วน เสียใจนั้นไม่ควร ทุกวันน้ีแผ่นดินก็เปนจลาจลอยู่ ถ้าโจโฉยกไปทาการศึกแห่งใดเห็นได้ทีแล้ว จงยก กองทัพไปโจมตีเอาเมืองฮูโต๋ก็จะได้อยู่ เล่าเปียวเห็นชอบด้วยจึงว่า ซึ่งเจ้าคิดท้ังน้ีควรนัก แล้วก็ชวน เลา่ ปี่กนิ โต๊ะ ขณะเม่อื เสพยส์ ุราอย่นู ้ัน เลา่ เปียวคดิ ถงึ ความทุกขข์ ้ึนมากร็ อ้ งไห้ เลา่ ปี่เหน็ ดังนัน้ จึงถาม ว่า เหตุส่ิงใดท่านจึงโศกเสรา้ เล่าเปียวจงึ ตอบว่า ความทุกข์ในอกเรานี้ใหญ่หลวงนัก ครั้งหน่ึงเจ้าถาม คร้ันจะบอกเน้ือความก็ไม่ทันที เล่าปี่จึงว่า ความทุกข์ท่านส่ิงใดจงบอกให้ข้าพเจ้าแจ้งเถิด ถึงมาทว่า ทา่ นจะใช้สอยไปกด็ ี ข้าพเจ้าจะคดิ อา่ นอาสาไปกว่าจะสิน้ ชวี ติ เล่าเปียวจึงบอกว่า นางต้านซีภรรยาของเรา ซึ่งตายนั้น มีบุตรอยู่คนหนึ่งชื่อเล่าก๋ี ปัญญาน้ันฉลาด เฉลียวอยู่ แต่เปนคนใจเยน็ เห็นจะคิดการส่ิงใดไมต่ ลอด แลเล่าจ๋องบุตรนางชัวฮูหยินซ่ึงเปนภรรยาเราทุกวันนี้ มีสติปัญญาฉลาด จะคิดส่ิงไรก็หนักแน่น ดีกว่าเล่าก๋ีผู้พ่ี บัดน้ีเราคิดว่าจะให้เล่าจ๋องเปนเจ้าเมืองแทนเรา แต่เกรงอยู่ว่าผิดธรรมเนียมโบราณ คนท้ังปวงก็จะ คระหานินทาได้ ครั้นจะตั้งเล่ากี๋ผู้พ่ีให้เปนเจ้าเมืองตาม ประเพณีเล่า ก็เกรงอยู่ว่าญาติพี่น้องนางชัวฮูหยิน เลา่ ก๋ี (Liu Qi) ซึ่งเปนขุนนางอยู่ในเมืองนี้ก็หลายคน แล้วได้คุมทหาร อยู่เปนอันมาก เกลือกเราถึงแก่ความตายแลว้ คนทั้งนี้จะคิดทาร้ายเล่ากี๋เสยี เหตุดังนี้เราจึงว่ามีทุกข์ ใหญ่หลวง เล่าป่ีจึงตอบว่า อันท่านจะให้บุตรผู้น้อยเปนเจ้าเมืองก่อนบุตรผูใ้ หญน่ ้ันไม่ควร ซึ่งเกรงว่า ญาตพิ ่นี อ้ งนางชัวฮหู ยินจะทาร้ายเลา่ กนี๋ ้ัน ท่านจงค่อยคดิ อา่ นผอ่ นกาลังคนเหล่านี้เสียให้เบาบาง แล้ว จึงต้งั เลา่ กเ๋ี ปนเจ้าเมอื งแทนก็จะไม่มีอนั ตราย เล่าเปยี วไดฟ้ งั ดงั น้ันกพ็ ยกั เอาแล้วกร็ อ้ งไห้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๑ ๖๕๕ ฝ่ายนางชัวฮูหยินมีใจสงสัยอยู่ เมื่อขณะเล่าป่ีกิน โต๊ะอยู่กับเล่าเปียวน้ัน นางชัวฮูหยินแอบฟังอยู่ที่ข้างใน คร้ัน ได้ยินเล่าเปียวกับเล่าป่ีพูดกันดังน้ัน ก็มีความแค้นเล่าปี่เปน อันมาก ฝา่ ยเล่าปค่ี รั้นว่ากับเล่าเปยี วออกไปดังน้นั แล้วกลับได้ คดิ เกรงวา่ นางชวั ฮหู ยินจะมาแอบฟงั อยู่ จงึ แกลง้ ลกุ ขน้ึ คานบั เล่าเปียวแล้วว่า ข้าพเจ้าจะลาออกไปข้างนอกบัดเด๋ียวหน่ึง เล่าป่ีทาเปนร้องไห้แล้วกลับมา เล่าเปียวเห็นดังน้ันจึงถาม เล่าปี่ว่าเหตุใดท่านจึงร้องไห้ เล่าปี่จึงแกล้งบอกว่า ข้าพเจ้าข่ี นางชัวฮูหยนิ (Lady Cai) ม้าครั้งใด ที่น่ังก็แตกเปนโลหิตไหลออกทุกทีได้รักษาก็หายไป บัดนี้ข้าพเจ้าขี่ม้าชอกช้ามาช้านานท่ีน่ังก็แตกเปื่อยออกไปอีก ข้าพเจ้าเห็นว่าอายุจะสั้นเสียแล้ว จะไม่ได้อยู่ทานุบารุงแผ่นดินสืบไป ข้าพเจ้าจึงร้องไห้เพราะเหตุฉน้ี เล่าเปียวจึงว่าเม่ือคร้ังเจ้าไปอยู่ เมืองฮูโต๋นั้นเรารู้กิตติศัพท์มาว่า วันหนึ่งโจโฉกับเจ้าเสพย์สุรากับผลมะเฟืองด้วยกัน โจโฉน้ันถามว่า เจ้าบ้านผ่านเมืองใดมีสติปัญญาเข้มแขง เจ้าจึงบรรยายบอกแก่โจโฉว่า มีอยู่หลายเมือง โจโฉไม่เห็น ด้วยแล้วว่า ในเมืองหลวงแลหัวเมืองท้ังปวงน้ัน หามีผู้ใดที่จะมีสติปัญญาลึกซ้ึงเสมอโจโฉกับเจ้าไม่ แลโจโฉน้นั มคี วามคดิ ใหญห่ ลวง ท้งั ทหารก็มฝี มี อื เปนอันมาก ยังไมอ่ าจยกตัวว่าดยี งิ่ กว่าเจ้า เหตุใดเจา้ จะมาคดิ ย่อท้อกลัวจะไมไ่ ด้ทานบุ ารงุ แผ่นดนิ สามก๊กวิทยา

๖๕๖ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขณะนนั้ เล่าป่เี สพยส์ ุราเมาอยู่ ครนั้ ไดย้ ินเล่าเปียวว่าดังนัน้ กม็ ีใจกาเริบดว้ ยกาลังเมาจึงตอบ ว่า ข้าพเจ้าตั้งภูมิฐานเปนท่ีม่ันลงได้ก็จะกลัวอะไรแก่หัวเมืองท้ังปวง อุปมาดังลูกไก่อยู่ในเง้ือมมือ ข้าพเจ้า เล่าเปียวได้ฟังดังนั้นก็มิไดต้ อบประการใด เล่าป่ีขุกคิดได้ว่าเจรจาน้นั เกินไปกท็ าเปนเมาหนกั แล้วก็ลาเล่าเปียวมาอยู่ทอี่ าศรัยในเมืองเกงจิ๋ว ขณะเมื่อเล่าป่ีไปแล้ว เล่าเปียวคิด แคลงเล่าป่ีอยู่ แล้วเข้าไปที่ข้างใน นาง ชวั ฮหู ยินจงึ แกล้งยุเล่าเปียววา่ เม่อื กน้ี ้ันเล่าป่ี พูดจาหยาบช้า ดูหมิ่นหัวเมืองท้ังปวง แลตัว ท่านก็เปนเจ้าเมืองใหญ่อยู่ตาบลหนึ่ง ซึ่ง เล่าปี่ว่ากล่าวท้ังนี้ท่านเหน็ ประจักษ์แลว้ หรือ น า น ไ ป เ ห็ น เ ล่ า ป่ี จ ะ คิ ด เ อ า เ มื อ ง เ ก ง จ๋ิ ว อันตรายจะมีมาถึงท่าน ขอให้เร่งคิดกาจัด เล่าป่ีเสียท่านจึงจะพ้นภัย เล่าเปียวได้ฟังดังน้ันก็สั่นสีสะมิได้ตอบประการใด นางชัวฮูหยินเข้าไปยงั ที่ อยู่ จึงให้หญิงคนใช้รีบออกไปหาตัวชัวมอเข้ามา แล้วเอาเนื้อความซ่ึงเล่าป่ีพูดจาทั้งปวงนั้นเล่าให้ ชัวมอฟังทุกประการ ชวั มอจึงว่าท่านอยา่ วติ กเลย บดั น้ีเล่าปก่ี ็เมาสุราอยู่ ขา้ พเจ้าจะรีบออกไปฆา่ เสีย แล้วจะกลบั เข้ามาแจ้งเน้ือความแกเ่ ล่าเปียว นางชัวฮูหยินเห็นชอบดว้ ย จึงว่าการท้ังน้ีให้เรง่ ทาไปเถดิ ชวั มอก็ลากลบั ออกไป คร้นั เวลาพลบค่าจึงจดั แจงทหารให้พรอ้ มกนั ฝ่ายเลา่ ปจ่ี ุดเทียนน่ังดูหนังสืออย่จู นเวลาประมาณ อีเจ้ีย (Yi Ji) ยามเศษ ขณะน้นั อเี จี้ยร้จู ึงเขา้ มาหาเล่าปี่ แล้วบอกเนื้อความ ว่า ชัวมอตระเตรียมทหารไว้จะทาร้ายท่านในเวลาคืนวันนี้ ท่านจงคิดอ่านหนีเอาตัวรอดเถิด เล่าป่ีจึงตอบว่า เมื่อเรายัง ไม่ได้ลาเล่าเปียว จะให้เราหนีไปกระไรได้ อีเจี้ยจึงว่าท่าน มวั เปนกังวลอยู่ดว้ ยเลา่ เปียวชัวมอจะมิฆ่าทา่ นเสียหรือ เล่าปี่ เห็นชอบด้วยก็ลาอีเจย้ี แล้วพาทหารซ่ึงตามมาด้วยนน้ั หนไี ป ถึงเมอื งซนิ เอีย๋ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๑ ๖๕๗ ครั้นเวลาประมาณสองยามเศษ ชัวมอก็คุมทหารมาถึงที่อยู่เล่าป่ี มีผู้บอกวา่ เล่าป่ีหนีไปแล้ว ชัวมอแจ้งดังนั้นก็มี ความแค้นเปนอันมาก จึงแกล้งเข้าไปเขียน โคลงสี่บทลงไว้ที่ฝาผนังตึกริมที่นอนเล่าป่ี เปนประหนึ่ง ว่าเล่าป่ีเขียน แล้วชัวมอก็พา ทหารกลับมา ครั้นเวลารุง่ เช้าจึงเข้าไปบอก แก่เล่าเปียวว่า ข้าพเจ้าเห็นว่าเล่าปี่จะ คิดรา้ ยทา่ น เมื่อจะไปน้นั มิได้ลาแล้วเขียนโคลงลงไวร้ มิ ทีน่ อนนนั้ สบี่ ท ถา้ ท่านไม่เชือ่ ข้าพเจา้ จงเชญิ ไป ดูใหป้ ระจกั ษ์ เล่าเปยี วกไ็ ปดูถึงทอี่ ยู่เล่าป่ี เหน็ โคลงซึง่ เขยี นไว้น้นั ก็อ่านดู เปนใจความบทหนึ่งว่า สู้จา ใจทุกข์ทรมานเปนหลายปีแลว้ บทสองว่าตั้งใจคิดการจะเอาราชสมบัติ บทสามว่าธรรมชาตมิ ังกร ซึ่ง จะอยู่ในสระแลห้วยหนองน้ันไม่ได้ บทส่ีวา่ อนั มังกรนนั้ ถ้าไดท้ ีแล้วกจ็ ะขึ้นสาแดงฤทธิบนอากาศ สามก๊กวิทยา

๖๕๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าเปียวแจ้งในโคลงส่ีบทน้ันกโ็ กรธชักกระบ่ีออกแกว่ง ว่ากูจะฆ่าเลา่ ป่ีอันเปนคนทรยศเสยี ให้ได้ แล้วเดริ ออกไปนอกตึกหวงั จะสัง่ ทหารก็พอคิดไดว้ ่า อันเล่าปี่มาอยู่ดว้ ยเราช้านาน ยังไม่ปรากฎ วา่ เลา่ ปจ่ี ะทาโคลง เกลอื กผใู้ ดจะมีใจเจ็บแคน้ เล่าปอี่ ยู่จึงแกลง้ มาทาโคลงดงั นี้ไว้ หวังจะให้เรามีความ สงสัยเล่าปี่ แล้วเล่าเปียวก็กลับเข้าไป เอาปลายกระบ่ีแซะอักษรโคลงน้ันเสีย แล้วก็กลับเข้ามาที่อยู่ ชัวมอจึงว่าแก่เล่าเปยี วว่าทหารพรอ้ มอยู่แล้ว ขอให้ท่านเร่งยกไปจับเล่าปี่มาฆา่ เสียจึงจะไมม่ ภี ยั มาถึง ท่าน เล่าเปียวจึงตอบว่า เล่าป่ีจะไปไหนพ้นเรา ค่อยคิดอ่านอย่าให้มีความคระหานินทาแก่เราได้ ชัวมอเห็นเลา่ เปยี วลงั เลอยู่ ยังไม่เช่ือลงถนัดดังนั้น ก็ลอบเข้าไปบอกนางชัวฮูหยินตามการซึ่งได้ทาทงั้ ปวง แลว้ ว่ายงั อีกสามวนั จะถึงกาหนดเขา้ ปใี หม่ หัวเมอื งทัง้ ปวงจะมาประชุมพร้อมกัน ณ เมืองซงหยง ข้าพเจ้าจะคิดอ่านฆ่าเล่าปี่เสียให้ได้ นางชัวหูหยินจึงว่าเจ้าเร่งทาการให้สาเร็จเถิด ชัวมอก็รับคาแล้ว ลาออกมา คร้ันเวลารุ่งเช้าชัวมอจึงเข้าไปว่าแก่เล่าเปียวว่า ยังอีกสามวันจะถึงกาหนดซ่ึงหัวเมืองทั้ง ปวงจะมาประชุมกัน ณ เมืองซงหยง ท่านจงจัดแจงการจะได้ไปสั่งสอนขุนนางแลหัวเมืองทั้งปวง เล่าเปียวจึงว่า เราป่วยอยู่เห็นจะไปไม่ได้ จะให้แต่เล่าก๋ีเล่าจ๋องผู้บุตรเราทั้งสองไปแทน ชัวมอจึงว่า บุตรท่านทั้งสองยังอ่อนแก่ความคิดนัก ซึ่งจะให้ไปรับคานับขุนนางแลหัวเมืองท้ังปวงน้ันไม่ควร การ ประเพณีเมืองจะเสียไป เล่าเปียวจึงว่า กระนั้นก็ให้เชิญเล่าปี่มารับคานับแทนเราเถิด ชัวมอได้ฟัง ดังนั้นก็มีความยินดีจึงคิดว่า ครั้งนี้เล่าปี่จะไมพ่ ้นมอื เรา แล้วก็ลาออกมา จึงแต่งคนให้ไปบอกเลา่ ป่วี า่ บัดนี้เล่าเปียวปว่ ยอยู่ ส่ังว่าอีกสองวันใหเ้ ชิญเลา่ ป่ีมารบั คานับขุนนางแลหวั เมืองทั้งปวงแทนเล่าเปียว ณ เมืองซงหยง คนใช้ก็ลาชวั มอไปบอกเล่าป่ี ฝ่ายกวนอูเตียวหุยจูล่งรู้ข่าว ว่าเล่าปี่มา อยู่ ณ เมืองซนิ เอย๋ี แลว้ ตา่ งคนต่างก็คุมทหารมาหา เล่าปี่ ในขณะนั้นซุนเขียนจึงว่าแก่เล่าป่ีว่า เวลา วานน้ีทา่ นกลับมาแตเ่ มอื งเกงจว๋ิ ขา้ พเจา้ เห็นกริ ิยา ไม่สู้สบาย ท่านมีความสงสัยสิ่งใดอยู่ ซ่ึงเล่าเปียว ให้เชญิ ท่านไปรับคานับขนุ นางแทนน้นั กอ็ ย่าไปเลย เล่าป่ีจงึ บอกเนอื้ ความซึ่งพูดจากบั เลา่ เปยี วนน้ั ใหฟ้ งั ทุกประการ แลว้ วา่ อเี จ้ียมาบอกว่า ชัวมอคิดจะทา ร้ายเรา ๆ จึงหนีมา กวนอูจึงตอบว่า อันเมืองซงหยงน้ันทางก็ใกล้กับเมืองนี้ ถึงมาทว่าผู้ใดจะคิดทา ร้ายท่านจริง ก็พอจะแก้ไขได้ทันท่วงที ซึ่งท่านจะด่วนเชื่อฟังคาคนบอกเล่านั้นไม่ควร เพราะว่าไม่ได้ เห็นแก่ตามไิ ดย้ นิ แกห่ ู ถ้าท่านไมเ่ ข้าไปเลา่ เปียวกจ็ ะสงสยั สมร้ายกบั คาซ่ึงพดู จาไว้น้ัน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๑ ๖๕๙ เล่าป่ีเห็นชอบด้วยจึงว่า ซ่ึงเจ้าคิดน้ีควรนัก เตียวหุยจึงว่า ท่านมีความสงสัยอยู่แล้วก็อย่าไปเลย จูล่ง ว่าท่านไปน้ันดี ข้าพเจ้าจะคุมทหารสามร้อยไปด้วย จะได้ ป้องกนั รกั ษาท่านมิให้เปนอนั ตราย เลา่ ปกี่ ร็ ับคา คร้นั เวลา รุ่งเช้าเล่าป่ีก็ขี่ม้าเต๊กเลา พาจูล่งคุมทหารสามร้อยไป ณ เมืองซงหยง ฝ่ายชัวมอรู้ว่าเล่าป่ีมาก็ทาเปนยินดี ออกมา รับถึงประตเู มืองแล้วพาเขา้ ไป เล่ากี๋เล่าจ๋องก็คานับเล่าป่ี เล่าปี่เห็นเล่ากี๋เล่าจ๋องอยู่นนั่ ดว้ ยก็สนิ้ ความ สงสัย เล่าป่ีก็เข้าไปน่ังอยู่ท่ีข้างใน จูล่งกับทหารสามร้อยก็นั่งล้อมวงเล่าปี่อยู่ เล่ากี๋จึงว่าแก่เล่าปี่ว่า บิดาข้าพเจา้ ปว่ ยอยู่ จึงใหเ้ ชิญท่านมารบั คานบั ขุนนางแลหัวเมืองท้งั ปวงแทน เลา่ ปจี่ ึงตอบวา่ ตวั เรานี้ ไมค่ วรจะรบั คานับขนุ นาง แตจ่ ามาดว้ ยขัดเล่าเปียวไม่ได้ ครั้นเวลารุ่งเช้าเจ้าเมอื งโทท้ังเก้าหัวเมือง เจ้าเมืองตรจี ตั วาส่ีสบิ สองหัวเมอื ง ซ่ึงข้ึนแก่เมอื ง เกงจิ๋ว กม็ าพรอ้ มกันในทชี่ มุ นมุ ขนุ นาง ในขณะนน้ั ชวั มอจงึ ลอบปรึกษากับเกงอวดวา่ เลา่ ปีน่ ้นั เปนคน หยาบช้าหากตัญญูไม่ แม้จะละไว้ให้อยู่ในเมืองเกงจิ๋วนี้สืบไป อันตรายก็จะมีแก่เราท่านทั้งปวงเปน ม่นั คง วันนี้ไดท้ แี ล้วเราจะจับเลา่ ปฆี่ ่าเสียเมืองเราจึงจะไม่มีภัย เกงอวดจึงตอบว่า คนท้ังปวงย่อมเลื่อง ลือว่า เล่าป่ีเปนคนมีความสตั ย์ซือ่ ซึ่งท่านจะฆ่าเสียน้ัน ขุนนางแลราษฎรจะมิคระหานินทาท่านหรือ ชัวมอจึงแกล้งบอกว่า เน้ือความท้ังนี้ใช่เราจะลว่ งทาเองก็หาไม่ เล่าเปียวลอบส่ังเราให้ทา จะเกรงคน ทัง้ ปวงนินทาไย เกงอวดจึงว่า ถ้าเล่าเปยี วส่งั ดังนน้ั ไซรก้ ต็ ามเถิด แต่ซ่งึ จะทาการน้นั ใหค้ ิดอา่ นจัดแจง การจงดี ชัวมอจึงตอบว่า การเราเตรียมไว้พร้อมแล้ว ที่เขาอีสานตรงประตูทิศตวันออกนั้น เราก็ให้ ชัวโฮผู้น้องคุมทหารไปคอยสกัดอยู่ อันประตูทิศใต้นั้น เราก็ให้ชัวต๋งคุมทหารไปสกัดไว้ แล้วใหช้ ัวหนุ คุมทหารไปคอยสกัดอยู่ประตูทิศเหนือ แต่ประตูทิศตวันตกน้ันเห็นเล่าปี่จะข้ามแม่น้าตันเขไม่ได้ เกงอวดจงึ ว่า ซึ่งท่านจัดแจงไวน้ ี้กด็ ีอย่แู ล้ว แต่เราเกรงอยู่ดว้ ยจูลง่ ทหารเลา่ ปี่นั้นมีฝมี อื กล้าหาญ แล้ว กต็ ามอยู่มไิ ด้ไกลตัวเลา่ ป่ี ซ่งึ จะทาการนั้นเกลือกจะไม่ตลอด ชัวมอจึงว่าทา่ นอย่าวติ กเลย เราก็เกณฑ์ ทหารหา้ ร้อยคอยซุ่มอย่ภู ายนอกกองหนึ่ง เกงอวดจงึ วา่ ให้ ส่ังบุนเพ่งกับอองอุ้ยให้เปนนายกองเลี้ยงทหารแลขุนนาง ท้งั ปวงอยู่ภายนอก แล้วให้หาตัวจูลง่ กับทหารเลา่ ปี่ออกมา กินเล้ียง ข้างในน้ันเราจะได้ทาการจับเล่าป่ีได้ถนัด ชัวมอ เห็นชอบด้วย กส็ งั่ ใหบ้ นุ เพ่งกบั อองอ้ยุ ใหท้ าตามคาเกงอวด สามกก๊ วิทยา

๖๖๐ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) คร้ันได้เวลาชัวมอจงึ ให้เชิญเล่าป่อี อกขุนนาง แลขุนนางท้ังปวงก็คานับเลา่ ป่ีตามอย่างธรรม เนียม เล่าปี่รับคานับแล้วส่ังสอนขุนนางแลหัวเมืองท้ังปวง ให้บังคับบัญชาตามลาดับกันลงไป โดย ประเพณีการบ้านเมือง ขุนนางแลหัวเมืองทั้งปวงคานับแล้วก็ชวนกันกินโต๊ะอยู่ จูล่งนั้นถือกระบ่ียืน รักษาเล่าป่ีอยู่ข้างหลัง แลบุนเพ่งกับอองอุ้ยจึงเข้ามาว่ากับจูล่ง ให้ออกไปกินโต๊ะภายนอกกับพวก ทหารขุนนาง จูล่งบิดพลิ้วอยู่มิได้ออกไป เล่าปี่ได้ยินดังนั้นจึงว่าแก่จูล่งให้ออกไปกินโต๊ะกับเขาเถิด จูลง่ ขัดเล่าปี่มไิ ดก้ พ็ าทหารออกไปกินเลยี้ งอยภู่ ายนอก ชวั มอเหน็ ได้ทดี ังนนั้ จงึ ออกมาพาทหารห้าร้อย ซง่ึ ซุ่มอยู่นนั้ ลอบเรี่ยรายกันเข้าไปคอยดู ถา้ เลา่ ปเี่ สพยส์ ุราจะใกล้เมาแล้วก็จะชวนกันจับฆา่ เสีย ขณะน้ันอีเจี้ยรู้ว่าชัวมอจะทาร้ายเล่าป่ี ก็เข้าไปรินสุราคานับให้เล่าป่ีแล้วทาถลึงตาให้ จึง แกล้งกล่าวกลอุบายแกเ่ ล่าปี่วา่ รอ้ นนัก ท่านจงถอดเส้ือชั้นนอกเสยี เถิด เล่าป่ีไดฟ้ ังดังน้ันก็รทู้ จี ึงแกลง้ ลุกเขา้ ไปท่ีขา้ งใน อีเจี้ยก็ตามไปคอ่ ยกระซบิ บอกแกเ่ ล่าปีว่ า่ ชัวมอคิดจะทาร้ายท่าน บัดนี้เกณฑ์ทหาร ไปคอยสกดั ไว้ ท่ีประตูฝ่ายเหนือฝา่ ยใต้ กับทิศตวันออกเปนสามด้าน ว่างอยู่แต่ประตูฝ่ายตวันตก แม้ ท่านจะหนีจงไปทางประตตู วันตกนัน้ เถิด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๑ ๖๖๑ เ ล่ า ป่ี ไ ด้ ฟั ง ดั ง นั้ น ก็ ต ก ใ จ จึงลอบออกไปทางข้างหลัง แก้เอาม้า เตก๊ เลาแลว้ ก็ขนึ้ ควบหนีไปถึงประตูทิศ ตวันตกแต่ผู้เดียว นายประตูจึงถาม เล่าป่ีว่า ท่านจะไปไหนเล่า เล่าปี่มิได้ ตอบประการใด รีบขับม้าหนีออกจาก ป ร ะ ตู เ มื อง ฝ่ า ย นา ย ป ร ะ ตู เ ห็ น ประหลาทดังน้ัน จึงเอาเนื้อความมา แจ้งแก่ชัวมอ ๆ แจ้งดังน้ันก็ขึ้นม้าพา ทหารรีบตามเล่าปี่ไป เล่าป่ีหนีมาทาง ประมาณสามสบิ เส้น ถึงแม่น้าตันเข แม่น้าน้ันกว้างประมาณเก้าวาสิบวาทั้งน้าก็ลกึ เล่าป่ีมิรูท้ ่ีจะข้าม แห่งใดได้ จึงชักม้าถอยมาหวังจะหาทางข้าม พอเห็นทหารตามมาเปนอันมาก เล่าปี่ตกใจคิดว่าครง้ั น้ี เห็นชีวิตจะถึงแก่ความตาย เล่าป่ีก็ร้องไห้แล้วขับม้าโผนลงไปริมแม่น้า เท้าหน้าม้าน้ันถลาเลนลงไป เสื้อแลกางเกงน้ันก็เปยี ก เล่าปีจ่ ึงเอาแซม่ ้าตีลงเปนหลายทแี ลว้ ร้องวา่ วันนีเ้ ตก๊ เลามงึ จะผลาญเจ้าของ เสียแล้วหรือ พอสิ้นคาลงม้านั้นก็ถีบโผนไปได้ประมาณหกวาเจ็ดวา พอถึงน้าต้ืนเล่าป่ีก็ขับม้าข้ึนตล่ิง ได้มีความยินดีเปนอันมาก อุปมาเหมือนฝันว่าได้ข้ึนสวรรค์ พอแลเห็นชัวมอคุมทหารมาถึงริมฝ่ังฟาก ข้างโน้น ชัวมอจึงแกล้งร้องถามเล่าป่ีว่า เหตุใดท่านจึงไม่กินโต๊ะ ขับม้ารีบมาแต่ลาพังนั้นจะไปไหน เล่าปี่จึงบอกว่า กูกับมึงก็มิได้ผดิ ใจกนั เหตุไฉนมงึ จึงคดิ จะทารา้ ยกู ชัวมอจึงว่าเรามไิ ดค้ ิดร้ายตอ่ ทา่ น เหตุไฉนท่านจึงใจเบาเชื่อฟังคา คนยุยงดังน้ี แล้วชัวมอชักลูก เกาทัณฑ์ออกจะยิงเล่าปี่เสีย เล่าปี่เห็นดังนั้นก็กลัว จึงขับม้า รีบหนีไปทางตวันตก ชัวมอเห็น ดังน้ันก็มิได้ข้ามตามไป จึงว่าแก่ เตียวอินว่า ซึ่งเล่าป่ีหนีข้าม แม่น้าไปได้คร้ังนี้ชรอยเทพดา ช่ วย แ ล้ วก็ชั กม้ า พา ท ห า ร กลับมาในเมอื ง สามกก๊ วิทยา

๖๖๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เล่าป่ขี มี่ า้ เตก๊ เลาข้ามแมน่ ้าตันเข www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๑ ๖๖๓ ฝ่ายจูล่งขณะเมื่อกินเลี้ยงอยู่นั้น ได้ยินขุนนางแลหัวเมืองทั้งปวงอ้ืออึงก็ว่ิงเข้า ไปดู คร้ันไม่เห็นเล่าป่ีก็ตกใจกลับออกมาได้ ยินคนทั้งปวงพูดกันว่า เล่าป่ีหนีไปทางประตู ตวนั ตกแลว้ ชวั มอก็คมุ ทหารตามไป จูลง่ กข็ ้นึ ม้าพาทหารสามร้อย รีบตามออกทางประตู ตวนั ตก พอพบชวั มอกลบั มาถึงกลางทาง จลู ่ง จึงถามว่า เล่าป่ีนายเราอยู่แห่งใดท่านพบ หรือไม่ ชัวมอจึงว่าเล่าปี่ออกมาจากเมืองจะไปแห่งใดเรามิได้พบ จูล่งน้ันเปนคนหนักแน่นมิได้ว่า ประการใด จึงขับม้าพาทหารไปถึงแม่น้าตันเขไม่เห็นทางซ่ึงจะข้ามไปได้ จึงรีบกลับมาเรียกชัวมอไว้ แล้วถามว่า เดิมเล่าเปียวใหเ้ ชิญนายเรามารบั ขนุ นางแทน เหตุใดตัวจึงคุมทหารไลท่ ารา้ ยนายเราดงั น้ี ชัวมอจึงตอบวา่ หัวเมอื งใหญน่ ้อยท้ังปวงเข้ามากนิ โต๊ะอยูส่ น้ิ เราจึงคมุ ทหารมาป้องกัน หวังจะมใิ ห้ทา รา้ ยแกเ่ มืองเกงจิ๋ว จลู ่งจึงวา่ ตวั คิดอ่านการท้งั ปวงจะทารา้ ยแกเ่ ลา่ ป่ี ครนั้ เราถามตัวเอาความอืน่ มาแก้ หวังจะให้กลบเกลื่อนเสีย ชัวมอจึงตอบว่า เรารู้ว่าเล่าป่ีหนีออกจากเมืองนั้นจริง ครั้นเราตามมาก็ไม่ พบตัว จูล่งได้ฟังดังนั้นก็ยังไมส่ ิ้นสงสยั จึงชักม้ากลับมาถึงริมแมน่ ้า แล้วพิจารณาดูแลเห็นรอยเท้ามา้ ขึ้นไปริมตล่ิงฟากข้างโน้น จูล่งให้คิดแคลงใจว่า แม่น้านี้ก็ลึกเล่าป่ีจะข้ามได้หรือ ครั้นพิเคราะห์ดูข้าง ฝ่ังฟากข้างนี้ กเ็ ห็นรอยเทา้ ม้าเกลอ่ื นอยูไ่ มร่ ทู้ ส่ี าคญั ถนดั จึงชักมา้ กลับมา จะถามชวั มอให้ไดเ้ น้อื ความ พอชัวมอเข้าไปในเมืองแล้ว จึงให้จับเอาตัวนายประตูตวันตกน้ันมาขู่ถามวา่ เห็นเล่าป่ีมาทางประตนู ี้ หรือไม่ ถ้ามิบอกตามจริงกูจะให้ตีจนแทบ บันดาตาย นายประตูกลัวจึงบอกว่า เล่าป่ี หนีออกมาแต่ผู้เดียวทางประตูน้ี จูล่งได้ฟัง ดงั นัน้ ก็โกรธชัวมอ คร้ันจะเขา้ ไปต่อว่าชัวมอ ถึงในเมืองก็เกรงอยู่ว่าเปนท่ีคับขัน จึงขับม้า พาทหารรบี กลับไปเมืองซนิ เอ๋ยี สามก๊กวิทยา