สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๒

ตอนท่ี ๓๒ ๖๖๕ ฝ่ายเล่าปี่ขี่ม้าหนีมาทางฟากตวันตก มิได้รู้แห่งทางก็คิดเสียใจ ว่าตัวกูเอ๋ยได้ความ ลาบากถึงเพียงน้ี แต่มีความสงสัยว่าแม่น้าตันเข น้นั กวา้ งถึงเกา้ วาสบิ วา เหตใุ ดม้าโจนทีเดียวจึงไป ถึงน้าตื้นได้ ชรอยเทพดาจะช่วยเรามิให้มี อันตรายได้ คร้ันมาถึงแดนเมืองลาเจ๋ียง พอเวลา เย็นเห็นเด็กคนหนึ่งขี่กระบือเป่าขลุ่ยมาตรงหน้า เล่าป่ีทอดใจใหญ่แล้วว่า เราน้ีประกอบไปด้วย ความทุกข์ เด็กเล้ียงกระบือน้ันมีความสุขย่ิงกว่าเราอีก เล่าป่ีก็หยุดม้าฟังเด็กน้ันเป่าขลุ่ย หวังจะให้ คลายความทกุ ข์ เด็กเลี้ยงกระบอื นนั้ กไ็ มเ่ ป่าขลยุ่ หยดุ ดรู ปู รา่ งเลา่ ป่เี หน็ สูงใหญ่หยู าวถึงบ่าประหลาท กว่าคนทั้งปวง แล้วถามว่าทา่ นนี้หรือช่อื เล่าปซ่ี ึ่งช่วยปราบปรามโจรโพกผา้ เหลืองครง้ั เตียวกก๊ หรอื เล่าปี่ได้ยินดังนั้นก็มีความสงสัยจึงถามว่า ตัวเองเด็กเท่าน้ีเหตุใดจึงล่วงรู้จักเรา ว่าช่วย ปราบปรามโจรโพกผ้าเหลืองครั้งเตียวก๊ก เด็กเลี้ยงกระบือนั้นจึงตอบว่า อายุข้าพเจ้ายังอ่อนอยู่มิได้ ร้จู กั ท่านก็จริง แตค่ รูสอนหนงั สือมอี ยคู่ นหนงึ่ เพอ่ื นฝงู ของครูข้าพเจา้ น้นั มหี ลายคน ขณะเม่อื มาหาครู ข้าพเจ้าน้ัน พูดจาสรรเสริญถึงเล่าปี่ ว่าประกอบไปด้วยลกั ษณะอันดี สูงประมาณหกศอก หูใหญ่ยาว ถึงบ่า มือยาวถึงเข่า จักษุกลอกไปเห็นใบหู แล้วทานายว่ามีสติปัญญา ภายหน้าไปจะมีบุญ บัดนี้ ข้าพเจ้ามาเห็นรปู ร่างทา่ นก็สมกับคาเล่าลือ ข้าพเจ้าจึงถามว่าท่านชื่อเล่าปี่หรือ เล่าปี่จึงถามเดก็ เล้ียง กระบือว่า อาจารย์ของเจ้าซ่ึงเจรจาถึงเราน้ันช่ือใด เด็กเลี้ยง กระบือจึงบอกว่า ครูข้าพเจ้าช่ือสุมาเต๊กโช เล่าป่ีจึงถามว่า เพื่อนของอาจารย์เจ้าช่ือใดเล่า เด็กเลี้ยงกระบือจึงตอบว่า เพื่อนของอาจารยข์ ้าพเจา้ สองคน ๆ หน่ึงชื่อบังเต๊กก๋ง อายุแก่ กว่าอาจารย์ข้าพเจ้าสิบปี เปนอาว์บังทอง ๆ อ่อนกว่าอาจารย์ ข้าพเจ้าห้าปี มีสติปัญญาหลักแหลมนัก สุมาเต๊กโชรักใคร่ เรียกว่าเปนน้อง อาว์หลานสองคนนี้อยู่แดนเมืองซงหยง เคย สุมาเตก๊ โช (Sima Hui) ไปมาหาสู่พดู จาสรรเสริญเล่าป่เี นอื ง ๆ อยู่ สามก๊กวิทยา

๖๖๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันจึงว่า บัดน้ี อาจารย์เจ้าอยู่แห่งใดเล่า เด็กเล้ียงกระบือ จึงช้ีมือบอกว่า อาจารย์ข้าพเจ้าอยู่ตรงนี้ แลเห็นพุ่มไม้อยู่ทางประมาณย่ีสิบเส้น เล่าป่ีจึงว่าตัวเราน้ีชื่อเล่าป่ี จะใคร่ได้เห็น อาจารย์เจ้า จงพาเราไปสนทนาด้วยสัก หน่อยหน่ึง เด็กเล้ียงกระบือก็พาเล่าป่ีไป ครั้นถึงประตูท่ีอยู่สุมาเต๊กโชนั้น พอได้ยิน เสียงพิณซ่ึงสุมาเต๊กโชดีดน้ันเพราะนักหนา เล่าป่ีจึงห้ามเด็กว่า อย่าเพ่อเอาเน้ือความเข้าไปแจ้งแก่ อาจารย์ก่อน ใหอ้ าจารยด์ ดี พณิ ให้สบายใจจึงคอ่ ยเข้าไป เล่าปก่ี ็หยุดฟังอยู่ ฝา่ ยสุมาเตก๊ โช ครั้นดดี พิณแล้วก็ลกุ เดิรออกมาจึงว่า เวลาวนั นีเ้ ราดีดพิณสละสลวยสายพิณ มิได้ขัดข้อง ชรอยจะมีคนผู้มีสติปัญญามาลักลอบฟังเปนมั่นคง เด็กเลี้ยงกระบือเห็นสุมาเต๊กโชเดิร ออกมาดงั น้ันจงึ บอกเลา่ ปี่ว่า คนนแี้ ลช่อื สุมาเต๊กโชเปนอาจารย์ข้าพเจ้า เลา่ ปเี่ หน็ สุมาเตก๊ โชประกอบ ไปด้วยรปู ร่างดี กริ ยิ ามารยาทสงู ระวาดระไว งามสมควรที่จะเปนอาจารย์ มีความยินดนี กั กค็ านบั ตาม ประเพณี สุมาเต๊กโชเห็นเล่าปี่คานับ ก็พิเคราะห์ดูเห็นเส้ือแลกางเกงเปยี กอยู่จึงว่า ตัวท่านน้ีมีบุญแล วาสนาเปนอันมาก ภัยมาถึงตัวแล้วก็หนีเอาตัวรอดได้ เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันก็หลากใจจึงคิดว่า เหตุไฉน สุมาเต๊กโชจงึ รู้เหตผุ ลทง้ั น้ี www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๒ ๖๖๗ ขณะนั้นเด็กเล้ียงกระบือจึงบอกกับสุมาเต๊กโชว่า คนน้ีชื่อเล่าปี่ให้ข้าพเจ้าพามาคานับท่าน สุมาเต๊กโชแจ้งดังนั้นก็พาเล่าป่ีเข้าไปขา้ งใน จึงจัดแจงที่ให้นั่งแล้วถามวา่ ตัวท่านนี้มาแต่แห่งใด เล่าป่ี จึงบอกวา่ ข้าพเจา้ มาเทย่ี วเล่น เห็นภมู ์ฐิ านบ้านชอ่ งทัง้ ปวงนีก้ ็เพลนิ เดริ หลงมา พอพบเดก็ เลี้ยงกระบือ บอกวา่ ทา่ นอยู่ท่นี ่ี ขา้ พเจ้าจึงแวะเข้ามาคานับ เปนบญุ ของข้าพเจ้าไดม้ าพบทา่ นวันนี้ ข้าพเจา้ มีความ ยินดีหาที่สุดมิได้ สุมาเต๊กโชได้ฟังดังน้ันจึงว่า เล่าปี่ท่านจะพรางเราใยเรารู้อยู่แล้ว บัดน้ีท่านหนีภัย มาเปนมนั่ คง เลา่ ป่ไี ด้ฟงั ดังนนั้ ก็เลา่ เนอ้ื ความแก่สุมาเตก๊ โชโดยจรงิ ทุกประการ สุมาเต๊กโชจึงว่า เราได้ ยินเขาเลื่องลือมาแต่ก่อนวา่ ตัวท่านมีปัญญาความคิดหลักแหลม จะหาผู้เสมอเปนอันยาก เหตุไฉนจึง ยังต้ังตัวมิได้ เล่าปี่จึงว่า ตัวข้าพเจ้าทุกวันนี้วาสนาน้อย ทั้งชาตาราศีก็อาภัพจึงได้ความลาบาก สุมาเต็กโชจึงว่า ซ่ึงท่านว่ามีบุญน้อยวาสนาน้อยนั้นหาควรไม่ เปนเหตุทั้งนี้เพราะท่านหาคนดีท่ีมี สตปิ ญั ญาเปนทป่ี รกึ ษานั้นยังมไิ ด้ เ ล่ า ป่ี จึ งต อบ ว่า อันที่ ป รึ ก ษา ของข้า พเจ้ า ก็มี อยู่ คื อ ซุนเขียนแลบิต๊กกับกันหยง สามคนนี้ ก็เปนทไ่ี วว้ างใจมาแตก่ ่อน ฝา่ ยกวนอู เตียวหุยจูล่ง สามคนนี้ก็เปนทหาร เอกซื่อสัตย์รักใคร่ร่วมใจกัน แต่หาก บุญข้าพเจ้าหาไม่จึงตั้งตัวมิได้เอง สุมาเต๊กโชจึงว่า อันซุนเขียนแลบิต๊ก กับกันหยงน้ัน ท่านจะนับว่ามีปัญญา เปนท่ปี รกึ ษาดว้ ยนน้ั ไม่ได้ ด้วยคนทงั้ สามน้เี ปนแตร่ ู้หนังสือกฎหมายขนบธรรมเนียมเก่าเท่านั้น ซึง่ จะ อาศรยั ปญั ญาคิดอา่ นผอ่ นผันในการสงครามนัน้ ไมไ่ ด้ ถงึ มีกเ็ หมอื นกับหาไม่ อันกวนอเู ตียวหยุ จูล่งเล่า ก็เปนแตม่ ีฝมี ือกล้าหาญ ถงึ สามารถตอ่ ส้ดู ้วยคนนบั หม่นื นับแสนได้กจ็ ริง แต่ว่าหามีผู้จะจัดแจงใชส้ อย ให้ถูกท่ีไม่ เล่าปี่จึงตอบว่า ท่านว่าฉน้ีก็ควรอยู่ ทุกวันนี้ข้าพเจ้าก็สืบเสาะหาคนท่ีดีมีสติปัญญาจะได้ ช่วยทานุบารุงสืบไปก็ ขัดสน สุมาเต๊กโชจึงว่า โบราณท่านว่าไว้แต่ก่อนว่า สิบคนจะหาผู้กล้าหาญได้ คนหนึ่ง ร้อยคนจะจัดหาผู้มีสตปิ ัญญาได้คนหน่ึง แลคนทั้งปวงก็มีอยู่เปนอันมาก แม้ท่านจะประสงค์ หาผ้มู สี ติปัญญานน้ั ก็จะได้สมความปราถนา เลา่ ปจี่ ึงว่าท่านวา่ นนั้ กค็ วรอยู่ แต่ทว่าขา้ พเจา้ มสี ติปญั ญา น้อยยากทจ่ี ะพเิ คราะห์เหน็ ขอทา่ นได้อนุเคราะห์ช่วยแนะใหข้ า้ พเจา้ ดว้ ย สามกก๊ วิทยา

๖๖๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) สุมาเต๊กโชจึงว่า ซึ่งคนมีสติปัญญานั้นก็มีอยู่มิสู้ใกล้ไกลนัก ถ้าท่านมีความปราถนาจะใคร่ สมาคมด้วย ก็จงอุตส่าห์มีความเพียรสืบเสาะไปก็จะพบดอก เล่าป่ีจึงว่า ซึ่งคนดีมีสติปัญญานั้นอยู่ ตาบลใดข้าพเจ้ายังมิแจง้ สุมาเต๊กโชจึงว่า อันฮกหลงกับฮองซู สองคนนี้ถ้าได้มาเปนท่ีปรึกษาด้วยแต่ ผู้ใดผู้หน่ึง ก็อาจสามารถจะคิดอ่านปราบปรามศัตรูแผ่นดินให้สงบได้ เล่าปี่จึงว่า ซ่ึงท่านบอกฮกหลง ฮองซูนัน้ ขา้ พเจ้าไมแ่ จง้ วา่ เปนช่อื ผใู้ ด สมุ าเต๊กโชไดฟ้ ังดงั นั้นก็ตบมอื หัวเราะ วา่ ดีแล้ว เลา่ ป่จี ึงซกั ถาม ต่อไปอกี วา่ ทา่ นจงอนุเคราะห์บอกใหข้ ้าพเจ้าแจ้งก่อน สมุ าเต๊กโชจึงวา่ เวลาวนั น้ีกจ็ วนคา่ ลงแล้ว ถ้า ท่านยับย้ังอยู่สักราตรีหนึ่ง พรุ่งน้ีเราจึงจะบอก ช่ือให้ แล้วก็ให้ลูกศิษย์รับเอาม้าของเล่าป่ีเข้าไป ผูกไว้หลังบ้าน จึงให้แต่งเข้าปลาอาหารเล้ียง เล่าปี่ แล้วจัดแจงท่ีให้อยู่ เล่าป่ีจึงเข้าไปในห้อง ข้างใน เอนตัวลงนอนให้คิดราพึงถึงถ้อยคาซึ่ง สุมาเต๊กโชบอกเนื้อความมิให้แจ้ง ก็ให้วิตกไป นอนไม่หลบั ครั้นเวลายามหนึ่งพอได้ยินเสยี งคน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๒ ๖๖๙ มารอ้ งเรยี กให้เปดิ ประตูรับ แล้วเขา้ ไปหาสุมาเตก๊ โชขา้ งใน สมุ าเตก๊ โชจึงถามวา่ ท่านมานี้มกี ังวลสิง่ ใด ชีซีจึงคานับสุมาเต๊กโชแล้วบอกว่า ข้าพเจ้ามาน้ีมคี วามปราถนาจะสนทนากับท่าน ด้วยข้าพเจ้าได้ยิน เขาเลอื่ งลอื ว่า เล่าเปยี วน้มี นี ้าใจโอบอ้อมอารี รักผู้มสี ตปิ ญั ญาเลยี้ งดูทานบุ ารุงทกุ ประการ มไิ ดช้ อบใจ สมาคมด้วยคนพาล ข้าพเจ้าอุตส่าห์ทาความเพียรเสาะไปหา หวังจะฝากตัวทาราชการด้วยเล่าเปียว คร้ันข้าพเจ้าไปอยู่สานักเล่าเปียว พิเคราะห์ดูก็หาสมคาที่เล่ืองลือนั้นไม่ แลจะใช้สอยคนดีซ่ึงมี สติปัญญาน้ัน ก็ไม่รู้จักการที่จะบังคับบัญชา แลกาจัดคนพาลให้ปราศจากนั้นก็มิได้ ข้าพเจ้าเห็นว่า เล่าเปยี วประพฤติการทง้ั นห้ี าเปนประโยชนไ์ ม่ ขา้ พเจา้ จงึ เอาตวั ออกหาก สุมาเต๊กโชได้ฟังดังนั้นจึงว่า ตัวท่านเปนคนมีสติปัญญา ควรท่ีจะไปทาราชการอยู่ด้วยผู้มี น้าใจโอบอ้อมอารี ทุกวันนี้ผู้มีสติปัญญากว้างขวางก็มีอยู่เหมือนจะปรากฎแก่จักษุท่าน เหตุใดจึงไม่ พิเคราะห์ดู ว่าเล่าเปียวเปนผสู้ มควรที่ท่านจะไปอยู่ด้วยหรือไม่ ชีซีก็รับว่าท่านว่าท้ังน้ีชอบแล้ว ขณะ เม่ือชซี เี ข้ามาบอกเนอ้ื ความกบั สุมาเต๊กโชน้นั เล่าปอี่ ย่ขู า้ งในรกู้ ็ลกุ ออกมาน่ังแอบฟังไดย้ ินอยู่สิ้นจึงคิด ว่า ซึ่งสมุ าเตก๊ โชบอกว่าคนมีสติปัญญามอี ยมู่ ิสใู้ กลส้ ไู้ กลนัน้ ชะรอยจะเปนคนนีม้ ่นั คง สาคัญใจฉนีแ้ ลว้ กม็ ีความยนิ ดนี ัก ครน้ั จะออกมาสนทนาไตถ่ ามในเวลากลางคนื นั้นก็เกรงใจสุมาเตก๊ โชอยู่ ครน้ั เวลารุง่ เช้าเลา่ ปีจ่ งึ ถามสุมาเต๊กโช ๆ จึงบอกว่า ผู้ซึ่งมาเจรจาด้วยนั้น เปนเพื่อนรัก ชอบพอกันกับเรา เล่าป่ีจึงว่า ทาไฉนข้าพเจ้าจะ ไดร้ จู้ กั ตวั ท่านจงช่วยอนุเคราะห์ใหไ้ ด้สนทนาสัก หน่อยหนึ่ง สุมาเต๊กโชจึงบอกว่า เขาไปจากเรา แต่เวลากลางคืนนี้แล้ว เล่าป่ีจึงถามว่าคนนั้นชื่อ ใด สุมาเต๊กโชได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะ ว่าดีแล้ว เล่าป่ีจึงถามว่า ซึ่งท่านจะบอกเนื้อความให้ก็เชิญบอกให้แก่ข้าพเจ้าเถิด ซึ่งว่าฮกหลงฮองซูน้ันจะ เปนชื่อผู้ใดเล่า สุมาเตก๊ โชก็หัวเราะ ว่าดีแล้ว เล่าปี่เห็นสุมาเต๊กโชมไิ ดบ้ อกให้แจ้งได้แต่หัวเราะอยูฉ่ น้ี จึงว่า ทุกวันนี้ข้าพเจ้ามีความปราถนาจะทานุบารุงแผ่นดินพระเจ้าเห้ียนเต้ให้เปนสุข ก็ยังไม่สาเร็จ ถ้าได้ท่านผู้ประกอบไปด้วยสติปัญญาฉน้ีไปเปนท่ีปรึกษาคิดอ่าน เห็นแผ่นดินพระเจ้าเห้ียนเต้จะ จาเรญิ ขอเชญิ ท่านไปทาราชการกับข้าพเจ้า เหมือนช่วยทานุบารุงพระเจ้าเห้ียนเต้ด้วย สุมาเต๊กโชจึง ว่า ตัวเราเปนชาวบ้านนอก มีสติปัญญาน้อย ซ่ึงจะไปทาราชการด้วยท่านนั้นมิได้ แลผู้มีสติปัญญา มากกวา่ เราน้ันกย็ ังมีอยู่ ท่านจงอตุ สา่ หส์ ืบเสาะหาเถิด สามก๊กวิทยา

๖๗๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) สุมาเตก๊ โช (Sima Hui) www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๒ ๖๗๑ ขณะเม่ือเล่าป่ีพูดกับสุมาเต๊กโชอยู่นั้น จูล่งคุมทหารประมาณร้อยหนึ่งเที่ยวติดตามหา เล่าป่ีมาถึงเข้า เสียงทหารอื้ออึงได้ยินเข้าไปถึง เลา่ ปี่ ๆ ตกใจกล็ กุ ออกมาดู เหน็ จูล่งก็มคี วามยนิ ดี จูล่งก็ลงจากม้าเข้าไปคานับเล่าป่ี จึงบอก เน้ือความซ่ึงติดตามมาให้ฟัง แล้วว่าขอท่านจงเร่ง กลับไปเมืองซินเอี๋ยเถิด เกลือกศัตรูจะไปทาร้าย ภายหลัง เล่าป่ีได้ฟังดังนั้นก็เขา้ ไปลาสมุ าเต๊กโช แล้วก็ขึ้นม้ามากับจูล่งไกลบา้ นทางประมาณย่สี บิ เส้น พอพบกวนอูเตียวหุยยกตามมา เล่าปี่มีความยินดีนัก จึงเล่าความลาบากซ่ึงหนีมานั้น ให้กวนอูเตียว หยุ ฟังทกุ ประการ แลว้ ก็พากันไป ครน้ั ถึงเมืองซนิ เอีย๋ แลว้ เล่าปีจ่ ึงปรกึ ษาแก่ทหารทั้งปวงว่า ซง่ึ ชวั มอ คิดอ่านล่อลวงเราว่าเล่าเปียวให้เชิญไป แลชัวมอจะทาร้ายเราฉนี้ท่านท้ังปวงจะคิดประการใด ซนุ เขียนจงึ ว่า ซึ่งชวั มอจะคิดทารา้ ยทา่ นทง้ั น้จี ะนิง่ เสียนน้ั ไมไ่ ด้ ขอให้ท่านมีหนงั สอื ไปถงึ เล่าเปยี วบอก เน้ือความตามทเ่ี ปนมาใหแ้ จ้ง เล่าปีไ่ ด้ฟังดงั นัน้ ก็เหน็ ชอบดว้ ย จึงแต่งหนังสอื ให้ซุนเขียนถือไปยงั เมือง เกงจ๋ิว นายประตูจึงพาเอาตัวซุนเขียนเข้าไปแจ้งแก่เล่าเปียว ๆ จึงถามว่า เราเชิญเล่าปี่มาให้รับ ขนุ นาง ณ เมอื งซงหยงน้ี ยังกาลงั เลี้ยงโตะ๊ กนั อยมู่ ทิ ันจะสาเร็จเล่าปี่หนไี ปนนั้ เหตุผลประการใด ซุนเขียนจึงเอาหนังสอื นั้นให้แก่เล่าเปียว ในหนังสือน้ันเปนใจความว่า ซ่ึงท่านให้หาขา้ พเจา้ มากินโต๊ะรับคานับขุนนาง ข้าพเจ้าก็ได้มา แลขณะเม่ือเลี้ยงโต๊ะกันอยู่น้ันชัวมอคิดจะทาร้ายข้าพเจ้า หากข้าพเจ้าหนีได้จึงพ้นจากอันตราย แลเหตุผลทั้งน้ีข้าพเจ้ามิได้ทันจะแจ้งแก่ท่านด้วยจะรีบหนีเอา ตัวรอด เล่าเปียวไดแ้ จ้งดงั นั้นก็โกรธ ให้หาตัวชัวมอเข้ามาด่าว่า มึงนี้บังอาจคิดจะฆ่าเลา่ ป่ผี ู้นอ้ งกูเสีย แต่อาเภอใจ หามีความยาเกรงไม่ แล้วก็ส่ัง ทหารจะให้เอาตัวชัวมอไปฆ่าเสีย ขณะน้ัน นางชัวฮหู ยินผู้พ่ชี ัวมออยู่ข้างในแจง้ ดังนน้ั จึง ออกมาว่าแก่เล่าเปียวว่า ซึ่งชัวมอบังอาจทา การทั้งน้ีโทษก็ผิดอยู่แลว้ ท่านจะให้เอาไปฆ่า เสียน้ันก็ควรอยู่ แต่ข้าพเจ้าจะขอโทษไว้ครั้ง หน่ึงก่อน เล่าเปียวได้ฟังดังนั้นก็นิ่งอยู่ด้วย กาลังโกรธมไิ ด้วา่ ประการใด สามกก๊ วิทยา

๖๗๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซุนเขียนเห็นเล่าเปียวโกรธเปนกาลังนักจึงว่า ชัวมอทาผิดท่านจะให้ประหารชีวิตเสียน้ันก็ ชอบอยู่ แต่ว่าข้าพเจ้าพิเคราะห์เห็นว่า ถ้าชัวมอตายแล้ว เล่าปี่จะอยู่ในแว่นแคว้นของท่านก็คงไม่มี ความสขุ ซงึ่ เอน็ ดูเล่าปี่นัน้ ก็เหมือนหาประโยชนไ์ ม่ เลา่ เปียวไดฟ้ ังดงั น้นั กค็ ดิ วา่ ซุนเขยี นวา่ ดงั นีเ้ พราะ เหตวุ ่าชวั มอมีสมคั พรรคพวกมาก แมก้ ูฆา่ เสยี บดั นี้ คนท้งั ปวงซงึ่ เปนสมัคพรรคพวกชวั มอ กจ็ ะมีนา้ ใจ พยาบาทเจ็บร้อนคดิ ทาร้ายแก่เล่าปี่เปนม่ันคง เล่าเปียวคิดดังนั้นแล้วก็มไิ ด้ฆา่ ชวั มอเสีย แต่คาดโทษไว้ จงึ ใหเ้ ลา่ กีผ๋ บู้ ุตรกบั ซุนเขียนไปขะมาเล่าป่ี เล่าก๋ีกับซุนเขียนก็ลาเล่าเปียวไปเมืองซินเอี๋ย จึงเข้าไปคานับเล่าปี่แล้วบอกว่า บัดนี้บิดา ข้าพเจ้าให้มาไหว้ขะมาท่าน ด้วยแจ้งเนื้อความว่า ชัวมอคิดทาร้ายท่านน้ันผิดนัก ท่านอย่าได้ถือโทษ สืบไปเลย เล่าปี่ไดฟ้ งั ดังนั้นก็ยนิ ดจี งึ เชิญใหก้ ินโต๊ะ แลขณะเมื่อเลา่ กี๋เสพย์สุราอยนู่ น้ั ก็ร้องไห้ เลา่ ป่เี หน็ ดังน้ันจึงถามว่า เหตุใดท่านจึงร้องไห้ เล่าก๋ีจึงบอกว่าข้าพเจ้าร้องไห้ท้ังน้ีเพราะคิดถึงตัว ด้วย นางชัวฮหู ยินมารดาเลย้ี งข้าพเจา้ มีใจรษิ ยาคดิ จะฆ่าเสีย ข้าพเจ้ามิรูท้ ่ีจะคิดอา่ นแกไ้ ขตวั ให้พน้ อันตราย ได้ จะขอเอาสติปัญญาท่านช่วยสั่งสอนเปนท่ีพึ่งด้วย เล่าป่ีจึงว่า ทุกวันน้ีจะรักษาตัวได้ก็เพราะมี อัชฌาสัยอันรอบคอบ ท่านจงอุตส่าห์ปฏิบัติตามน้าใจนางชัวฮูหยิน อย่าให้นางเคืองขัดประการใดได้ แล้วก็จะพ้นจากอันตรายทั้งปวง ครั้นเล่าป่ีสั่งสอนแล้วดังน้ัน เวลาเช้าเล่าก๋ีก็ลามา เล่าป่ีก็ข้ึนม้า ออกมาส่ง ครัน้ เลา่ ป่กี ลับเข้ามาเมอื ง พบคนหนงึ่ เดริ ทาเพลงอยกู่ ลางตลาดเปนใจความว่า www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๒ ๖๗๓ แผ่นดินจะกลับ ก็เหมือนไฟดับส้ินแสง ถ้า กบทูจะหัก จะเอาไมอ้ ันน้อยค้า มิอาจจะทานกาลังไว้ได้ ชาวบ้านนอกผู้มีปัญญา ย่อมจะแสวงหานายที่มีน้าใจ โอบอ้อมอารี แลผู้ที่จะแสวงหาผู้มีปัญญาหารู้จักเราไม่ เล่าป่ีได้ฟังคนทาเพลงดังน้ันก็ประหลาทใจจึงคิดว่า ถ้อยคาสุมาเต๊กโชบอกว่า ฮกหลงฮองซูนั้นชะรอยจะ เปนคนนี้ม่ันคง เล่าปี่ก็ลงจากม้าเข้าไปคานับแล้วก็พา เข้าไปถึงท่ีอยู่ ให้นั่งที่สมควรแลว้ ถามว่า ท่านนี้ชื่อใดอยู่ ตาบลไหน ผู้น้ันจึงบอกว่า ข้าพเจ้าช่ือตันฮก อยู่ตาบล ตนั ฮก (San Fu) หรอื ชซี ี (Xu Shu) เองซง ข้าพเจ้าแจ้งว่าท่านนี้มีน้าใจโอบอ้อมอารี คร้ัน ข้าพเจ้าจะจู่ลู่เข้ามาหาท่านน้ันกไ็ ม่สมควร ข้าพจึงแกล้งทาเพลงท้ังน้ีปราถนาจะให้ท่านรจู้ ัก เล่าปไี่ ด้ ฟังก็มีความยินดี จึงชวนตันฮกให้อยู่ด้วยจะต้ังให้เปนที่ปรึกษา ตันฮกก็ยอม แล้วว่าแก่เล่าปี่ว่า ม้าซึ่ง ทา่ นขีม่ าเมือ่ กี้นัน้ ขา้ พเจา้ จะขอดูสกั หน่อย เลา่ ปีจ่ งึ เรียกให้คนจูงมา้ มาใหด้ ู ตนั ฮกจึงพเิ คราะห์ดลู กั ษณ ม้าเห็นร้ายจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า ม้านี้ลักษณะชื่อเต๊กเลา มีกาลังแลฝีเท้ารวดเร็วก็จริง แต่ทว่ามักเกิด อันตรายแก่เจา้ ของ ซ่ึงท่านจะขี่ม้าตวั น้ีสืบไปอันตรายก็จะมีแก่ท่าน เล่าป่ีจึงตอบว่า แม้ม้าตัวน้ีจะทา ให้เกิดอันตรายแก่เจ้าของเหมอื นท่านว่าแล้ว ท่ีไหนจะพาเราข้ามแม่น้าตันเขมาได้ ตันฮกจึงว่า ถึงมา ทว่ามา้ นไ้ี ดพ้ าท่านรอดมาจากความตายครงั้ นก้ี ็จริง แตท่ ว่าสบื ไปเมื่อหน้ากจ็ ะใหม้ ีอนั ตรายเปนม่ันคง แต่ข้าพเจ้ารู้เล่ห์กเท่ห์อันหนึ่ง ซึ่งท่านจะข่ีม้าตัวนี้ไปภายหน้าจะมิให้เปนอันตรายก็ได้อยู่ เล่าป่ีจึงว่า แยบคายของทา่ นเปนประการใดกจ็ งอนุเคราะห์เถิด ตนั ฮกจงึ บอกวา่ ซ่งึ มใิ หม้ อี ันตรายไปภายหนา้ น้ัน ผู้ใดซึ่งมิได้ชอบใจท่าน ๆ จงเอาม้าน้ีไปให้ขี่ ก็จะมีอันตรายตายไปก่อน แล้วท่านจึงค่อยกลับเอามาขี่ อีกก็จะมีความเจริญต่อไป หาความ อันตรายมิได้ เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่า ท่านน้ีมีความปราถนามาอยู่กับ เรา ๆ ก็คิดว่าจะช่วยสั่งสอนทานุบารงุ เราให้เปนธรรม ควรแลหรอื มาสง่ั สอน มิให้เปนธรรม จะให้ทาร้ายแก่ผู้อื่นฉนี้ เรามิขอไดย้ นิ สามกก๊ วิทยา

๖๗๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ตันฮกหัวเราะแล้วตอบว่า ข้าพเจ้าว่ากล่าวทั้งน้ีใช่จะจริงอย่างนั้นหามิได้ ด้วยได้ยิน กิตติศัพท์เขาลือไปว่าท่านน้ีมีน้าใจเปนสัตย์เปนธรรมก็ยังมิแจ้ง ประจักษ์ก่อน ซึ่งว่าท้ังนี้เพื่อจะลอง นา้ ใจทา่ น บดั น้ีสมเหมอื นหนง่ึ คาเขาลืออยแู่ ล้ว เลา่ ปีจ่ ึงว่า เขาเลา่ ลอื ไปนัน้ ก็ชอบอยู่ แตท่ ่ีจรงิ ตวั เราก็ พอประมาณ จะเหมือนคาเขาว่าทีเดียวน้ันก็หามิได้ บัดน้ีท่านมาอยู่ด้วยเราแล้ว จงช่วยสั่งสอนทานุ บารุงแตท่ ่ีชอบ แล้วเล่าปก่ี ็ตงั้ ให้ตันฮกเปนใหญ่บังคบั บญั ชาทหารท้ังปวง ฝ่ายโจโฉคร้ันยกพลทหารกลับมาแต่เมืองกิจ๋ิวแล้ว จึงแต่งให้โจหยินลิเตียนลิกองลิเซียงคุม ทหารสามหมืน่ ยกไปตั้งอยู่ ณ เมืองห้วนเสียอันเปนหัวเมืองขึ้น หวังจะฟังกิจการบ้านเมืองเกงจว๋ิ นนั้ ครน้ั ลกิ องลเิ ซียงรู้จึงวา่ กับโจหยนิ ว่า เล่าป่ียกมาอยู่ ณ เมืองซนิ เอยี๋ เหน็ จะคดิ ทาการใหญ่หลวง จาจะ กาจัดเสียให้ได้ อย่าให้ทาการกาเริบไปภายหน้า แลตัวข้าพเจ้าพี่น้องสองคนนี้ มาอยู่ทาราชการด้วย มหาอุปราช ก็ยังหาความชอบมิได้ คิดจะทาการสนองคุณมหาอุปราชให้ถึงขนาด บัดนี้เล่าปี่มาตั้งอยู่ เมอื งซนิ เอ๋ยี ข้าพเจ้าพน่ี ้องจะขออาสาไปตดั เอาสีสะเลา่ ปี่มาให้ได้ โจหยินกบั ลเิ ตียนได้ฟังดังนั้นมีความ ยินดี จึงจดั แจงทหารหา้ พนั ให้ ลิกองลเิ ซียงกค็ ุมทหารยกมาถึงปลายแดนเมอื งซินเอยี๋ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๒ ๖๗๕ ฝ่ายม้าใช้เห็นกองทัพยกมาดังนั้น ก็รีบเข้าไปแจ้งแก่เล่าปี่ ๆ จึงหาตันฮกมา ปรึกษาวา่ บดั นกี้ องทัพยกมาจะทารา้ ยแกเ่ รา ท่านจะคิดประการใด ตันฮกจึงว่า ซึ่งข้าศึก ยกมาจะทาร้ายแก่ท่านทั้งนี้ จะละไว้ให้ล่วง มานั้นไม่ควร จาจะกาจัดเสียแต่ไกล ขอให้ เตียวหุยคุมทหารยกอ้อมวกไปสกัดหลังไว้ แล้วให้กวนอูยกซมุ่ สกัดกลางทาง ตัวท่านกบั จู่ล่งจงยกเปนกองหลวงไปรบั หน้าข้าศึกกลางทาง กจ็ ะไดช้ ยั ชนะเปนมัน่ คง เลา่ ปไ่ี ด้ฟังดงั น้ันกเ็ หน็ ดว้ ย จึงให้กวนอูกับเตียวหุยคุมทหารไปต้ังอยู่ตามคาตันฮกว่า เล่าป่ีกับจูล่งคุมทหารสองพัน ยกออกจาก เมืองมาทางประมาณร้อยเส้นก็พบกองทัพลกิ องลิเซียงยกมา เล่าป่ีหยุดกองทัพย้ังไว้ แล้วขับม้าขึน้ ไป หน้าทหาร จึงร้องถามวา่ ท่านนี้ช่ือใด บังอาจยกกองทัพลว่ งเข้ามาถึงแดนของเรา ลิกองได้ฟังดังนัน้ จึง รอ้ งตอบว่า เราช่ือลิกองเปนทหารเอกของมหาอปุ ราช บัดนีจ้ ะมาจับตัวทา่ นใหจ้ งได้ เล่าป่ีได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึง ให้จูล่งขับม้าออกรบกับลิกองได้ห้า เพลง จูล่งเอาทวนแทงลิกองตกม้า ตาย เล่าปเ่ี ห็นได้ทดี งั นัน้ กข็ ับทหารไล่ โจมฟัน ลิเซียงเห็นเหลือกาลังจะรบ มิได้ก็พ่ายถอยลงไป กวนอูเห็นได้ทีก็ คมุ ทหารตสี กดั ออกมา ไลฆ่ ่าฟนั ทหาร ลิ เ ซี ย ง ต า ย ป ร ะ ม า ณ ส อ ง พั น เ ศ ษ ลิเซียงเห็นทหารล้มตายเปนมากก็ แตกร่นลงไป เตียวหุยซึ่งตั้งสกดั หลังอยู่น้ันเหน็ ลิเซยี งพาทหารแตกมา ก็ขับม้าออกยนื สกัดทางไวแ้ ล้ว ร้องว่า ตัวกูชื่อเตียวหุยมาสกัดทางคอยท่าอยู่นานแล้ว ลิเซียงเหลือบเหน็ เตียวหุยก็ตกใจชักม้าจะหนี เตียวหยุ กข็ บั ม้าไลเ่ อาทวนแทงถกู ลเิ ซียงตกมา้ ตาย ทหารทง้ั ปวงกแ็ ตกกระจัดกระจายกันไป เลา่ ปกี่ ็ให้ ไลจ่ บั ได้ทหารเปนอนั มาก แล้วก็ให้ยกกองทัพกลับเขา้ เมืองซินเอี๋ย สามกก๊ วิทยา

๖๗๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายทหารลิกองซงึ่ แตกหนีไปได้นัน้ ก็เอา เน้ือความไปแจ้งแก่โจหยินทุกประการ โจหยินได้ ฟังดังน้ันก็ตกใจ จึงปรึกษาลิเตียนว่า บัดน้ีลิกอง ลิเซียงยกไปก็เสียทีแก่เล่าปี่แล้ว เราจะคิดประการ ใดดี ลิเตียนจึงว่า ลิกองลิเซียงถึงแกค่ วามตายบดั น้ี ก็เพราะประมาทดูหมิ่นแก่เล่าปี่ ครั้นเราจะหุนหัน ยกกองทพั ไปตีเมอื งซินเอี๋ยอกี เลา่ กม็ ไิ ด้ ฝา่ ยเลา่ ปี่มี ชัยมีใจกาเริบอยู่ ขอท่านคิดผ่อนผันยับยั้งทหารไว้ บอกหนังสือไปแจ้งแก่มหาอุปราชให้ยกกองทัพ โจหยนิ (Cao Ren) หลวงมาก่อน โจหยินจึงว่า เล่าป่ีฆ่าทหารของเรา เสียแล้วจับทหารเลวไปไว้เปนอันมาก จะนิ่งอยู่น้ัน มิได้ จาเราจะยกกองทัพไปแก้แค้นเล่าป่ี อันเมืองซินเอ๋ียสักกามือหนึ่งซึ่งจะร้อนถึงมหาอุปราชน้ันไม่ ควร แต่ลาพังเราพอจะทาได้อยู่ ลิเตียนจงึ วา่ อันเล่าปน่ี ้ีกม็ ีสติปัญญาหลักแหลมนัก ซึ่งจะยกไปทาแต่ ลาพังนั้นอย่าเพ่อดูเบาก่อน โจหยินจึงว่า ท่านเจรจาดังน้ีมิกลัวฝีมือเล่าปี่อยู่แล้วหรือ ลิเตียนจึงว่า ข้าพเจ้าวา่ กล่าวทง้ั นม้ี ิใชจ่ ะกลัวฝมี ือเลา่ ปี่หามิได้ หวงั จะเตือนสติท่าน ด้วยคาโบราณกล่าวไว้ว่า ถ้าจะ ทาการสงครามพึงให้รลู้ กั ษณะในไสศ้ ึกกอ่ น จึงจะทาการได้ชยั ชนะโดยง่าย เหตุฉนี้ข้าพเจ้าจึงทัดทาน เกลอื กจะเสยี ทแี กข่ า้ ศึกกจ็ ะซ้าร้ายไปอกี โจหยินจึงว่า ท่านนี้ทาราชการเปนสองใจ หาภักดีไม่ ถ้าฉะนั้นแต่ลาพังเราจะยกไปจับตัว เล่าปี่ให้จงได้ ลิเตียนจึงว่า ซึ่งจะยกไปน้ันก็ตามความคิดเถิด ข้าพเจ้าจะขออาสาคุมทหารอยู่รักษา เมืองห้วนเสีย โจหยินได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่า ท่านเจรจาเอาใจออกหากเราฉน้ี ก็เห็นว่าท่านเปนคน สองใจอย่แู ล้ว จงึ หาเจบ็ รอ้ นดว้ ยเราไม่ ลิเตยี นจงึ ว่า ขา้ พเจา้ ว่ากลา่ วเตอื นสติทงั้ น้ีโดยความจริง จะได้ เอาใจออกหากท่านน้ันหามิได้ แม้ท่านสงสัยอยู่ ดังน้ันแล้วข้าพเจ้าจะไปด้วย โจหยินกับลิเตียนกย็ ก ทหารสองหม่ืนสี่พันรีบไปเมืองซินเอี๋ยด้วยกาลัง โทโส มิได้พักทหารท้ังกลางวันกลางคืน แลน้าใจ โจหยินน้ันหมายจะไปเหยยี บแผน่ ดินเมอื งซนิ เอ๋ียให้ จมลงในมหาสมุทร์ www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๒ ๖๗๗ ฝ่ายตันฮกจาเดิมแตเ่ ล่าป่ีได้ชัยชนะกลับ เข้าเมืองแล้ว จึงว่าแก่เล่าป่ีว่า โจหยินมาตั้งอยู่ เมืองหว้ นเสยี บดั น้ีเสยี ทหารเอกถงึ สองคน เห็นจะ มีความแค้นยกมาตีเมืองเราเปนม่ันคง เล่าป่ีได้ฟัง ดังนั้นก็เห็นด้วย จึงถามตันฮกว่า แม้โจหยินยกมา เราจะคิดอ่านป้องกันประการใด ตันฮกจึงว่า ถ้าโจหยินยกมาครั้งนี้ เห็นจะเกณฑ์ทหารส้ินเชิง เราจะคิดกลอุบายลอบไปตเี อาเมืองห้วนเสียให้ได้ เล่าป่ีจึงถามว่า กลอุบายท่านคิดประการใด ตันฮก จึงกระซิบแก่เล่าป่ีเปนความลบั ว่า เมืองห้วนเสียผู้คนก็เบาบางอยู่แล้ว ขอให้กวนอูคุมทหารลอบไปตี เอาเมืองห้วนเสียเก่ียวไว้เหน็ จะได้โดยงา่ ย อนั เตยี วหุยน้นั ใหค้ มุ ทหารไปซมุ่ อยรู่ มิ ฝงั่ แมน่ า้ ท่าขา้ มเมือง ห้วนเสยี เมอื่ โจหยนิ แตกไปกจ็ ะไดอ้ อกสกัดตี ศกึ ครัง้ นห้ี มายเอาชัยชนะได้เปนม่นั คง เล่าป่ีไดฟ้ งั ดงั นั้น ก็มีความยินดี จึงแต่งให้กวนอูกับเตียวหุยคุมทหารไปทาตามถ้อยคาตันฮกว่า แล้วเล่าปี่ก็ตระเตรียม ทหารไว้ พอม้าใช้เอาเน้ือความมาบอกว่า โจหยินยกกองทพั มาถึงแดนเมืองแล้ว ตันฮกไดฟ้ งั ดังนั้นจึง ชวนเล่าปี่ยกทหารออกตั้งค่าย ต้านทานกองทัพโจหยินไว้นอกเมือง เล่าป่ีจึงให้จูล่งราทวนออกล่อ โจหยินนอกค่าย โจหยินเห็นดงั น้นั ก็ขับให้ลิเตียนออกรบกบั จลู ่งไดย้ ี่สบิ เพลง ลิเตียนเห็นกาลงั จลู ง่ นั้น มากนัก จะต้านทานมิได้ก็ควบม้าหนีเข้าค่าย จูล่งเห็นได้ทีก็ขับม้าตามไป ทหารซึ่งอยู่ในค่ายเอา เกาทณั ฑย์ งิ สกัดต้านหนา้ ไว้ จูลง่ จะหักเขา้ ไปมไิ ดก้ ็ควบม้ากลับมาคา่ ย ลิเตยี น (Li Dian) ฝ่ายลิเตียนจึงว่าแก่โจหยินว่า ทหารเล่าป่ีมี ฝีมือแลกาลังเข้มแขงนัก เห็นเราจะเอาชัยชนะไม่ได้ ขอให้ท่านกลับไปเมืองห้วนเสียก่อน จะได้คิดทาการ สืบไป โจหยินได้ยินดังนั้นก็โกรธจึงว่า เมื่อแรกเราจะยก มาตัวทาบิดพลว้ิ เราก็เหน็ ใจอยู่คร้งั หนึ่งแลว้ มาบัดนีเ้ ล่า เราให้ออกรบกับจูล่งก็แตกพ่ายเข้ามา ทาให้เสียทีแก่ ข้าศึก คร้ันเราจะไม่เอาโทษบัดนี้ทหารท้ังปวงก็จะเอา เยย่ี งอย่าง จงึ สั่งทหารจะให้เอาตวั ลิเตยี นไปฆ่าเสยี สามก๊กวิทยา

๖๗๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) นายทัพนายกองทั้งปวงช่วยกันขอโทษไว้ โจหยินก็ยกโทษให้ จึงให้ลิเตียนคุมทหารเปน กองหลัง สาหรบั ปอ้ งกันรักษาสเบยี ง ครน้ั เวลาเช้าโจหยินจึงให้ตีม้าฬ่อฆ้องกลองดังอื้ออึง แล้วจดั แจง พลทหารตั้งเปนกองพยุหโดยขบวรทัพ ช่ือปักบุนคิมโชตี๋น แปลว่าประแจทองมีประตูแปดด้านเสร็จ แล้ว กใ็ หท้ หารขม่ี า้ เขา้ ไปรอ้ งประกาศหนา้ คา่ ยเลา่ ปว่ี ่า นายเราต้งั กองทหารเปนพยหุ ดังน้ี ท่านยังรจู้ ัก หรือว่ากลพยุหอนั ใด ตันฮกได้ฟังดังนนั้ จงึ พาเล่าปข่ี ้ึนไปบนเนินเขาสงู แลว้ แลลงมาดกู ็รูจ้ ักในกลพยุห จึงบอกแก่ เล่าป่ีวา่ ซึง่ โจหยนิ ตัง้ พลทหารเปนพยุหไวด้ ังนี้ ชื่อว่าปกั บนุ คมิ โชตีน๋ มปี ระตแู ปดด้าน ถ้าผู้ใดเขา้ ไปถกู ที่ก็จะแพ้ แม้เข้าถูกที่ก็จะมีชัยชนะ โจหยินทาทั้งน้ีก็ดีจริง แต่ว่ายังหาถ้วนถี่ไม่ ขอท่านแต่งทหารให้ เขา้ ขา้ งดา้ นใต้ ตีฝา่ ออกมาขา้ งประตตู วันตก ทหารโจหยินทงั้ นน้ั ก็จะแตกเปนอลหม่านกันไปเอง เล่าปี่ไดฟ้ งั ดงั น้ันกพ็ าตนั ฮกลงมาจากเนินเขา จงึ เกณฑท์ หารให้รักษาค่ายไว้ แล้วก็ใหจ้ ูล่งคมุ ทหารห้าร้อย ยกตีหักเข้าไปทางประตูข้างใต้ ฝ่ายโจหยินครั้นเห็นจูล่งตีเข้ามาดังนั้นก็ข้ึนม้าราทวน ออกล่อ หวังจะให้จูล่งติดตามออกมาข้างประตูทิศเหนือ จูล่งก็มิได้ตามไป แต่รบฝ่าออกมาข้างประตู ตวันตก แล้วกลับย้อนหลังตีตลบเข้าไปเลยออกทางประตูทิศใต้ ฝ่ายทหารโจหยินน้ันก็ต่ืนฆ่าฟัน กันเองเปนอลหม่าน เลา่ ปี่เหน็ ไดท้ ีดังนั้นก็ขบั ทหารให้ฝ่าฟันเขา้ ไป ฆา่ ทหารโจหยนิ ลม้ ตายแตกกระจดั กระจายกันไป ตนั ฮกกช็ วนเล่าป่ีกับจูล่งยกทหารกลบั เข้าคา่ ย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๒ ๖๗๙ สามก๊กวิทยา

๖๘๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจหยินเสียทีแก่เล่าปี่ดงั นั้น ก็คิดถึงคาลิเตียนซ่ึงว่ากล่าวไว้ จึงให้เชิญลิเตียนมาปรกึ ษา ว่าขบวรศึกคร้ังนี้ก็เข้มแขงนัก ชรอยในกองทัพเล่าป่ีจะมีคนดีอยู่เปนมนั่ คง จึงหักหาญเอาชัยชนะเรา ได้ ลิเตียนจึงตอบว่า เนื้อความท้ังนี้ข้าพเจ้าก็ได้ว่าแก่ท่านแต่เดิมทีแล้วท่านก็ไม่ฟัง กลับขึ้งโกรธ ข้าพเจ้าว่าเอาใจออกหาก อนึ่งตัวข้าพเจ้ามาทาศึกอยู่ด้วยท่านข้างนี้ แต่ใจข้าพเจ้าให้คิดวิตกถงึ เมอื ง ห้วนเสียอยู่ทุกวันมิได้ขาด ด้วยหามีผู้ใดจะอยู่รักษาป้องกันเมืองไม่ เกลือกจะมีอันตรายภายหลัง โจหยินจึงว่าท่านว่านี้ชอบนัก แต่เราได้ยกกองทัพมาถึงแดนเมืองซินเอ๋ียแลว้ จาจะรบพุ่งกันกับเล่าปี่ ให้สิ้นฝีมือก่อน เวลาค่าวันน้ีเราจะยกทหารเข้าปลน้ แม้สมความคิดเราก็จะได้ทาการศึกสืบไป ถ้าไม่ สาเร็จเราจึงจะถอยกลับไปถึงเมืองห้วนเสยี ลิเตียนจึงว่า เล่าป่ีเปนคนมีสติปัญญาจึงว่ามีชัยชนะก็ดกี ็ จะไม่ประมาท เวลาวันนี้เห็นจะป้องกันรักษาตัวเปนสามารถ ซึ่งท่านจะยกไปปล้นค่ายเล่าปี่นั้น ก็จะ เสียทหารปว่ ยการเปลา่ โจหยินจงึ วา่ อันการสงคราม แม้คิดกลัวแพอ้ ยเู่ หมอื นท่านวา่ ฉน้ีแลว้ จะทาศึก สืบไปกระไรได้ โจหยินมิฟังกใ็ หเ้ ตรยี มทหารไวพ้ รอ้ มแลว้ ส่ังว่า เวลาสองยามจะยกเข้าปลน้ ค่ายเล่าปี่ ฝ่ายเล่าป่ีกับตันฮกนั่งปรึกษาราชการพร้อมกันอยู่ พอเกิดลมหัวด้วนข้ึนในค่าย ตันฮกจึงว่า แกเ่ ล่าปวี่ า่ ลมพายนุ ีอ้ ัศจรรย์นัก เวลาคา่ วันน้โี จหยนิ จะยกทหารมาปล้นค่ายเราเปนมนั่ คง เล่าปี่จงึ ว่า แมโ้ จหยินยกทหารมา เราจะคดิ อ่านป้องกันประการใด ตนั ฮกจึงหัวเราะแล้วตอบวา่ ทา่ นอย่าวติ กเลย ซึ่งจะส้รู บกับโจหยินนน้ั ขา้ พเจ้าจะรับประกนั เปนธรุ ะ คร้ันเวลาพลบค่าตันฮกจึงให้ จูล่งคุมทหารไปซุ่มสกัดอยู่กลางทาง แล้วใหก้ องเพลงิ ไวร้ อบค่าย ฝ่ายโจหยิน คร้ันถึงกาหนดก็ยกทหารออกจากค่าย ให้ลิเตียนเปนกองหลัง ยกไปใกล้ค่าย เล่าป่ี เห็นแสงเพลิงสว่างอยู่รอบค่าย โจหยินสาคญั ว่าเล่าปร่ี ตู้ ัว ป้องกันรกั ษา มั่นคงอยู่ ก็ถอยทหารจะกลับมาค่าย จลู ่งซ่มุ สกัดอยู่เห็นดงั นั้นก็คมุ ทหารตีฝ่า ออกมา ทหารโจหยนิ ไม่ทนั รูต้ ัวก็แตกต่ืนพากันหนี จูล่งเห็นไดท้ ีก็ขบั ทหารไลต่ ามไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๒ ๖๘๑ ฝ่ายโจหยินจะเข้าค่ายไม่ทัน ก็รีบ ยกกองทัพตรงไปเมืองห้วนเสีย คร้ันถึงแม่น้า แดนเมืองห้วนเสีย จงึ หยดุ ทหารจดั แจงเรือจะ ข้าม เตียวหุยซง่ึ ตัง้ ซุ่มอยูร่ ิมแมน่ ้าเห็นดงั นัน้ ก็ คุมทหารโจมฟันเข้าไป โจหยินกับลิเตียนไม่ ทันรู้ตัวก็ตกใจ พากันลงเรือหนีข้ามฟากไป เตยี วหุยกไ็ ลฆ่ า่ ฟนั ทหารโจหยินตายด้วยอาวุธ แลตกน้าตายบา้ ง ประมาณหม่นื เศษ ฝา่ ยโจหยนิ กบั ลเิ ตยี นขา้ มไปถึงฟากแลว้ กพ็ าทหารประมาณหม่ืนเศษซ่ึงเหลือตายน้ันรีบไป เมืองห้วนเสีย ครั้นถึงจึงเรียกทหารในเมืองให้เปิดประตูรับ กวนอูซึ่งเข้าตั้งอยู่ในเมืองเห็นดังน้ันก็จุด ปะทัดสัญญาข้ึน แล้วคุมทหารเปิดประตูเมืองออกมา โจหยินแลเห็นกวนอูก็ตกใจ พาทหารหนีออก จากเชิงกาแพง กวนอูก็ไล่ฆ่าฟันทหารโจหยินล้มตายเปนอันมาก โจหยินก็ยกรีบหนีไปเมืองฮูโต๋ แลเมอื่ ไปถึงกลางทางมผี บู้ อกวา่ เล่าปท่ี าการสงครามไดช้ ยั ชนะทงั้ น้ีเพราะความคดิ ตันฮก สามกก๊ วิทยา

๖๘๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเล่าปีค่ รั้นเห็นโจหยินเสยี ทีแกจ่ ลู ่ง แตกหนีไปดังนั้น ก็พาตันฮกกับทหารทั้งปวงยก ตามไปถึงแดนเมืองห้วนเสีย แจ้งเน้ือความว่า กวนอูไดเ้ มืองแลว้ โจหยนิ กบั ลเิ ตยี นพากันหนีไป เมืองฮูโต๋ เลา่ ปกี่ ็ยกทหารจะเข้าไปเมอื งห้วนเสีย ฝ่ า ย เ ล่ า ปิ ด ซึ่ ง เ ป น ผู้ รั ก ษ า เ มื อ ง ห้ ว น เ สี ย เปนเชื้อพระเจ้าเหี้ยนเต้ เปนแซ่เดียวกันกับ เล่าปี่ คร้ันรู้ว่าเล่าปี่ยกมาดังนั้นก็มีความยินดี จึงออกมาเชิญเล่าปี่ให้เข้าไปในเมือง แล้วก็แต่ง โต๊ะเชิญใหเ้ ล่าปก่ี ิน ขณะเม่ือเล่าป่ีกนิ โตะ๊ อยนู่ ั้น เลา่ ฮอง (Liu Feng) เห็นหลานเล่าปิดหนุ่มน้อยรูปร่างอ่าโถง ยืนอยู่ ข้างหลังเล่าปิด เล่าปี่จึงถามว่า ซึ่งยืนอยู่น้ันชื่อ ใด เล่าปิดจึงบอกว่าช่ือเค้าฮอง เปนบุตร์ของพี่สาวข้าพเจ้า เปนกาพร้าหาบิดามารดาไม่ ข้าพเจ้าเอา มาเล้ียงไว้ เล่าปี่จึงว่า ข้าพเจ้าเหน็ รปู ร่างงามก็มใี จเอน็ ดนู ัก ท่านอนุญาตให้ข้าพเจ้าเล้ียงเปนบตุ รเถดิ เปนไรเล่า เล่าปิดได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงให้เค้าฮองคานับ แล้วอนุญาตให้เปนบุตรเล่าป่ี ๆ จึง เปลี่ยนช่ือเค้าฮองน้ันเสีย ให้ช่ือว่าเล่าฮอง แล้วพาตัวไปคานับกวนอูเตียวหุยให้เรียกว่าอาว์ กวนอูจึง ว่าแก่เล่าปี่ว่า บุตรท่านก็มีอยู่ เหตุไฉนจึงจะเอาผู้อ่ืนมาเปนเนื้อเหมือนหนึ่งเล้ยี งลูกปลูกหอย นานไป เห็นจะไดค้ วามเดอื ดรอ้ น เล่าปี่จึงว่า ถึงผู้อื่นนอกเนอ้ื ก็จรงิ แต่เรารกั ใครเ่ สมอบตุ ร ได้เอามาเล้ียงไว้ก็ จะมกี ตัญญูรักใคร่ เหน็ จะไม่คดิ ร้ายตอ่ เรา กวนอไู ดฟ้ งั เลา่ ป่ีวา่ ดังนัน้ กข็ ดั ใจน่งิ อย่มู ิไดต้ อบประการใด เล่าปี่กับตันฮกจึงปรึกษากัน ให้จูล่งคุมทหารพันหน่ึงอยู่รักษาเมืองห้วนเสีย แล้วเล่าปี่กับ ตันฮกก็พากวนอูเตยี วหยุ กลบั ไปเมอื งซนิ เอีย๋ www.samkok911.com