สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๔๖

๙๙๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ตอนที่ ๔๖ ฝ่าย โจโฉตั้งแต่แตกทัพเรือเสียทหารคร้ังน้ันก็ได้ความอัปยศ คิดจะแก้แค้นอยู่เนือง ๆ มิได้ขาด แต่เห็นว่าซุนกวนกับเล่าป่ียังทาการประนอมพร้อมใจกันอยู่ จึงไม่อาจยกกองทัพไปรบเมอื ง กังต๋ัง ครั้นพระเจ้าเห้ียนเต้เสวยราชสมบัติได้สิบหกปี ถึงเทศกาลร้อนโจโฉจึงพาขุนนางท้ังปวงไปชม ปราสาทต้ังเซ็กไต๋ ซึ่งสร้างใหม่ริมแม่น้าเจียงโห โจโฉแต่งตัวห่มเส้ือเขียวใส่หมวกทองขึ้นนั่งบน ปราสาท แต่บันดาขุนนางแลทหารท้ังปวงยืนเปนขนัดกันอยู่ริมปราสาท โจโฉจะใคร่ดูฝีมือทหาร ท้ังปวง จึงให้เอาเส้ือแพรแดงอย่างดีไปแขวนไว้ที่กิง่ สนธิ์ แล้วให้เอาเป้าไปปักไว้ตรงหน้าปราสาทไกล ย่ีสิบห้าวา ให้ทหารแต่งตัวเปนสองเหล่า ทหารซ่ึงแซ่เดียวกับโจโฉ ๆ ให้ใส่เสื้อแดงหมวกแดง ทหาร นอกนน้ั ใหใ้ สเ่ สอื้ เขียวหมวกเขียว ยืนเรียงกนั อยู่ตรงหน้าปราสาท แล้วส่งั ว่าแมผ้ ู้ใดยงิ ถกู เป้าตรงใจดา เราจะใหเ้ สื้อแก่ผ้นู น้ั เปนบาเหนจ็ ถ้ายงิ ไมถ่ ูกเราจะใหก้ ินนา้ จอกหนึง่ โจฮิว (Cao Xiu) ทหารทั้งปวงจัดแจงกันข้ึนข่ีม้า โจฮิวใส่ เส้ือแดงหมวกแดง ขับม้าวงเวียนออกไปหน้าทหาร ได้สามรอบ แล้วขึ้นเกาทัณฑ์ยิงถูกใจดา ทหารท้ัง ปวงตีม้าฬ่อฆ้องกลองโห่ร้องอื้ออึงข้ึน โจโฉมีความ ยินดีจึงว่า ไม่เสียทีที่โจฮิวเปนเชื้อสายของเรา แล้ว ร้องสั่งทหารไปเอาเส้ือมาให้โจฮิว ขณะน้ันบุนเพ่ง นายทหารก็ควบม้าออกมาว่าแก่โจโฉว่า ท่านอย่า เพ่อให้เส้ือโจฮิวก่อน แล้วบุนเพ่งก็ยิงเกาทัณฑ์ไป ถูกใจดา ทหารท้ังปวงกโ็ ห่รอ้ งอ้ืออึงข้ึน บุนเพ่งจึงร้องว่าแก่ทหารว่า ให้เอาเสื้อมาให้เรา โจหองได้ยินดังน้ันก็ควบม้าออกมาร้องว่า แกบ่ ุนเพ่งวา่ ทา่ นอย่าเพ่อชิงเอาเสอ้ื ไปกอ่ น เราจะยงิ ใหด้ กี วา่ ทา่ นอกี โจหองกข็ น้ึ เกาทณั ฑ์ยิงไปถูกใจ ดา ปกั เคยี งลูกเกาทัณฑก์ ่อนนน้ั อยู่ เตยี วคับเห็นดังนน้ั จงึ ว่า ซ่งึ ทา่ นทงั้ สามยงิ เกาทณั ฑ์หาแม่นเหมือน เราไม่ เตียวคับก็เอี้ยวตัวยิงเกาทัณฑ์ไปถูกใจดาปักเคียงลูกเกาทัณฑ์เก่าอยู่เปนส่ี มุม แฮหัวเอี๋ยนใส่ เส้ือแดงมายืนม้าอยู่เห็นดังน้ันก็ขึ้นเกาทัณฑ์เหลียวหลังยิง ไปถูกใจดา ลูกเกาทัณฑ์ปักอยู่หว่างกลาง แฮหวั เอ๋ียนจึงรอ้ งว่า เรายิงเกาทัณฑน์ ้ปี ระหลาทกวา่ ทา่ นทง้ั ปวง แล้วควบมา้ จะไปชงิ เอาเสอื้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๖ ๙๙๑ ซิหลงจึงร้องว่า ท่านทั้งห้าคนยิงถูกแต่ใจดาเป้า แล้วจะไปเอาเสอ้ื นั้นหาควรไม่ เราจะยิงให้ ประหลาทกวา่ ทา่ น แลว้ ซหิ ลงกข็ ึน้ เกาทณั ฑ์ยิงไปถกู กิง่ สนซงึ่ หอ้ ยเสอ้ื นน้ั ขาดเสอื้ ตกลง ซหิ ลงก็ควบมา้ ไปเอาเสื้อนั้นใส่แล้วกลับมาคานับโจโฉ ทหารทั้งปวงเห็นดังน้ันก็สรรเสริญซิหลงว่าแม่นเกาทัณฑ์ หาผู้เสมอมิได้ ซิหลงก็ควบม้าออกมา เคาทูเห็นดังน้ันจึงร้องว่าแก่ซิหลงว่า ท่านอย่าเพ่อเอาเสื้อนั้น เอาไวใ้ หเ้ รากอ่ น ซหิ ลงจงึ ว่าเสอื้ ผืนนีเ้ รายงิ เกาทัณฑถ์ ูก ได้เปนของเราแล้ว เรามใิ หแ้ ก่ทา่ น เคาทูได้ฟงั ดังนั้นก็มิได้ตอบประการใด ควบม้าเข้าไปชิงเอาเส้ือ ซิหลงเอาคันเกาทัณฑ์หวดเอาเคาทู ๆ เอามือ รับได้ กระชากมาจะให้ซิหลงตกม้า ซิหลงวางเกาทัณฑ์เสียโจนลงจากม้า เคาทูก็ลงจากม้า สองคน ก็ปล้าชิงเสอ้ื กนั จนเส้อื นน้ั ขาดยบั ไปทั้งผืน ซิหลง (Xu Huang) กับ เคาทู (Xu Chu)) สามกก๊ วิทยา

๙๙๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉเห็นซิหลงกับเคาทูปลา้ กัน โทโสมากข้ึนท้งั สองฝ่าย จึงให้ทหารเข้าไปห้ามให้ออกจากกัน แล้วเรียก ขึ้นมาบนปราสาท ฝ่ายเคาทูกับซิหลงกัดฟันทาอาการ ประหนึ่งจะเข้าสู้กันอีก โจโฉจึงหัวเราะ ว่าท่านท้ังสอง เปนทหารฝีมือดีเสมอกัน แล้วจะมาผิดใจกันด้วยเส้ือผืน หน่งึ นนั้ หาควรไม่ โจโฉเรียกทหารท้ังปวงขึ้นมาบนปราสาท แจก แพรลายกระบวรอย่างดีคนละพับ แล้วก็ให้แต่งโต๊ะเลี้ยง ขุนนางแลทหารท้ังปวง แล้วว่าเรามาเล่นคร้ังนี้มีความ สบายนกั ไดเ้ ห็นฝีมอื ทหารต่าง ๆ แล้วจงึ วา่ ท่านทง้ั ปวงซึ่ง โจโฉ (Cao Cao) เปนขุนนางล้วนกอปไปด้วยสติปญั ญาแต่งกาพยโ์ คลงเปน ทุกคน บดั นีม้ าอยู่ในปราสาทพรอ้ มกนั สนิ้ ท่านจงแตง่ โคลงชมปราสาทนเ้ี ล่นให้สบายใจ ขุนนางทั้งปวงก็คานับรบั คาโจโฉ อองลองหน่ึง จงฮิวหน่ึง อองชันหน่ึง ตันหลิมหน่ึง จึงแต่ง โคลงคนละบทเปนใจความว่า มหาอุปราชมีความชอบต่อแผ่นดินเปนอันมาก ท้ังน้าใจก็เมตตาแก่ ราษฎรทงั้ ปวง แลว้ สรา้ งปราสาทตาบลนส้ี นุกดงั เมืองสวรรค์ หาผู้ใดเสมอมไิ ด้ ควรท่มี หาอุปราชจะได้ สาเรจ็ ราชการแผน่ ดิน แต่งแลว้ ส่งให้โจโฉ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๖ ๙๙๓ สามก๊กวิทยา

๙๙๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) โจโฉรับโคลงนน้ั มาอา่ นดูแล้วจึงว่า โคลงนกี้ ด็ อี ยูแ่ ล้ว แตท่ ่ีท่านสรรเสรญิ นัน้ เกินนกั แต่กอ่ น เราก็เปนคนมีปัญญาน้อย ถือเอาความสัตย์แลกตัญญูเปนท่ีตั้ง มาเม่ือครั้งพระเจ้าเลนเต้ได้เสวยราช สมบัติแผ่นดนิ เปนจลาจลต่าง ๆ เราจึงปลูกเรือนอยู่นอกเมืองเจากุ๋นข้างทิศตวันออกไกลเมืองทางห้า ร้อยเส้น ครั้นเทศกาลร้อนแลฤดูฝนเราก็ดขู นบธรรมเนียมตา่ ง ๆ ครั้นเทศกาลหนาวจึงไปเที่ยวไล่เน้ือ ในน้าใจคิดว่าแผ่นดินเปนสุขราบคาบแล้วจะเข้าทาราชการเปนขุนนาง ไม่รู้ว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้จะ จาเพาะใหเ้ ราเปนนายทหารฉน้ี บดั นีเ้ รามีใจกตญั ญตู ่อพระมหากษตั รยิ ค์ ิดจะปราบปรามใหแ้ ผ่นดนิ เป นสุข ความชอบจะได้ปรากฎไปภายหน้า ว่าเราได้เปนนายทหารช่วยทานุบารุงแผ่นดินครั้งพระเจ้า เหี้ยนเต้ ก็สมความคิดอยู่แล้ว เราก็ได้คดิ อา่ นปราบปรามกาจัดศัตรรู าชสมบัตเิ สยี เปนอันมาก แต่ครัง้ เตียวก๊กโจรโพกผา้ เหลืองนั้นมาจนตราบเท่าทุกวันนี้ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ตัง้ ให้เราเปนมหาอปุ ราช ใหญ่ กว่าขุนนางทั้งปวงอยู่แล้ว เราจะได้คิดอ่านเอายศศักด์ิให้ย่ิงกว่าน้ีหามิได้ แต่เราคิดอยู่ว่าได้ช่วยทานุ บารุงแผ่นดินแล้วก็จะทาให้ตลอด อน่ึงแผ่นดินพระเจ้าเหี้ยนเต้น้ี ถ้าหาเราไม่ก็จะมีผู้โอหังต้ังตัวเปน เจ้าทุกตาบล คนทั้งปวงซึ่งหาปัญญาไม่ มิได้คิดถงึ คณุ เรา เห็นว่าเราไดเ้ ปนใหญว่ ่ากล่าวสงิ่ ใดสิทธขิ์ าด ก็คิดสงสัยเราเปล่า ๆ หาต้องการไม่ ก็จะแพ้ภัยตัวเอง ทุกวันนี้เราคิดตั้งใจทาราชการสนองพระคุณ พระเจา้ เห้ยี นเต้โดยสจุ รติ คิดวติ กอยอู่ ีกว่าจะยกที่มหาอปุ ราชน้ีใหพ้ ระญาตพิ ระวงศพ์ ระเจา้ เหย้ี นเต้ ก็ มิได้เห็นผู้ใดจะช่วยทานุบารุงแผ่นดินได้ ครั้นเราจะขืนยกให้บัดนี้เล่า ก็จะทาโลเลให้แผ่นดินเปน อนั ตราย นานไปภายหน้าตวั เราก็จะพลอยได้ความเดือดร้อนด้วยซ่ึงเราว่ากล่าวมาทั้งนี้ เปนความจริง ใช่จะว่าแต่ปากน้ันหามิได้ แต่ทว่าท่านท้ังปวงจะหยง่ั เห็นน้าใจเราหรือ ก็จะแกล้งว่าเราเอาความดมี า เจรจา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๖ ๙๙๕ ขุนนางทั้งปวงคานับแล้วจึงว่า ความคิดมหาอุปราชคิดอ่านทานุบารุงแผ่นดินคร้ังน้ีดีกว่า ออิ ๋ินกบั จิวกอง ซ่ึงช่วยทานุบารงุ แผ่นดนิ ครัง้ พระเจ้าเซงถองพระเจ้าเซงฮองนนั้ อกี ๑ โจโฉไดฟ้ ังดังนนั้ ก็ กาเริบน้าใจ เสพย์สุราเข้าไปเปนหลายจอก แล้วเอาพู่กรรณ์กับกระดาษจะมาเขียนโคลง พอซุนกวน ให้ฮัวหิมถือหนังสือมาให้กราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า เล่าปี่อยู่เมืองเกงจ๋ิว ได้หัวเมืองข้ึนเปนหลาย ตาบลแล้ว บดั นซี้ ุนกวนกย็ กนอ้ งสาวใหเ้ ปนภรรยาเล่าปี่ ขอใหต้ ัง้ เลา่ ปเ่ี ปนเจ้าเมืองเกงจว๋ิ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ พู่กรรณ์ซึ่งถืออยู่นั้นพลัดตกจากมือ เทียหยกเห็นดังน้ันจึงว่า มหาอุปราชเข้าสูส้ งครามความตายสอ่ ตวั ยังมิได้สดงุ้ ตกใจ เหตุใดมาตกใจด้วยเนื้อความเพียงนี้ โจโฉจงึ ว่าเล่าป่ีอุปมาเหมือนมงั กรอยู่ในหนอง แต่กาเนิดมายังไม่พบน้าลกึ บัดนี้ได้เมืองเกงจ๋วิ มีกาลังมากขึ้น เหมือนมังกรออกได้ถึงทเลใหญ่ นานไปเมือ่ หน้าเหน็ เราจะกาจัดขัดสน เหตุฉน้เี ราจงึ ตกใจ เทียหยกจึงว่า ฮัวหิมถือหนังสือมานี้ท่านรู้หรือไม่ ว่าซุนกวนคิดกลอุบายประการใด โจโฉจึงวา่ มไิ ด้แจ้ง เทียหยกจงึ ว่า ซุนกวนให้หนังสือมาน้ี ใช่จะรักใคร่เล่าปี่โดยสุจริตน้ันหามิได้ ซุนกวนกับเล่าป่ีเห็นจะแหนงใจกันแล้ว คร้ันซุนกวนจะยกทหารไป รบเมืองเกงจ๋ิว กลัวมหาอุปราชจะยกกองทัพไปตีเอาเมืองกังต๋ัง จึงคิดกลอุบายให้มีหนังสือมากราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ ให้ตั้งเล่าปี่ เปนเจ้าเมืองเกงจ๋ิว หวังจะให้เล่าปี่ไว้ใจ แล้วจะให้ท่านคิดพะวงว่า เทียหยก (Cheng Yu) เล่าป่ีกับซุนกวนพรอ้ มใจกันอยู่ มิได้คดิ อ่านที่จะยกไปรบเมืองกงั ต๋งั ซุนกวนจะไดค้ ิดทาการถนัด ข้าพเจา้ จะคิดกลอุบายอยา่ งหนึ่งให้เล่าปี่กบั ซุนกวนเกดิ รบกนั ขึ้นให้จงได้ โจโฉจึงถามว่า กลอุบายของท่านประการใด เทียหยกจึงว่า ทุกวันน้ีซุนกวนได้เปนใหญ่ใน เมืองกังต๋ัง ก็อาศรัยความคิดจิวย่ีผู้เดียว ขอให้ท่านกราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ต้ังให้จิวยี่เปนเจ้าเมือง ลากุ๋น ให้เทียเภาเปนเจ้าเมืองกังแฮ ตัวฮัวหิมซ่ึงถือหนังสือมาน้ัน เอาไว้ใช้ราชการในเมืองฮูโต๋ ฝ่าย จิวย่ีมีน้าใจพยาบาทคิดแค้นเล่าป่ีขงเบ้งอยู่ เห็นว่าพระเจ้าเหย้ี นเต้ต้งั แต่งให้เปนใหญ่ ก็จะมีใจกาเริบ ยกไปตีเมืองเกงจิ๋วแก้แคน้ เล่าปเ่ี ปนม่ันคง เมอ่ื ซนุ กวนกับเล่าปเ่ี กิดรบพุ่งกนั แลว้ เราจงึ จะคิดการสบื ไป ๑ มใี นเรือ่ งไคเพก๊ แลเรอื่ งหอ้ งสิน สามก๊กวิทยา

๙๙๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) โจโฉเห็นชอบด้วย จึงให้หาตัวฮัวหิม ขนึ้ มาบนปราสาท แลว้ ให้บาเหน็จรางวลั เลยี้ งดู ตามสมควร แล้วก็พาฮัวหิมกับขุนนางทั้งปวง กลับ โจโฉจึงเข้าไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้กราบ ทูลว่า จะขอตั้งจิวยี่เปนเจ้าเมืองลากุ๋น ให้เทีย เภาเปนเจ้าเมืองกังแฮ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็โปรด ให้ โจโฉจึงตั้งฮัวหิมให้เปนขุนนางผู้ใหญ่อยู่ใน เมืองฮูโต๋ แล้วให้ทหารถือหนังสือรับส่ังแลตรา ต้งั ไปให้จิวยก่ี ับเทยี เภา ฝ่ายจิวยี่ก็มีความยินดี ออกมาคานับรับเอาตราต้ัง แล้วบอกหนังสือไปถึงซุนกวนเปนใจค วามว่า บัดน้ีมีหนังสือรับส่ังพระเจ้าเหี้ยนเต้ โปรดมาให้ข้าพเจ้าเปนเจ้าเมืองลากุ๋นแล้ว ซ่ึงขงเบ้งกับ เล่าป่ีทาความแค้นแก่ท่านนั้น ข้าพเจ้าจะขออาสาแก้แค้นให้จงได้ ขอให้ท่านใช้โลซกไปทวงเมืองเกง จิ๋ว ฟังสานวนเลา่ ปข่ี งเบ้งดสู กั ครั้งหน่งึ ก่อน จึงจะคิดการสบื ไป ซุนกวน (Sun Quan) ซุนกวนแจ้งในหนังสือดังนนั้ จึงใหห้ าโลซก มาว่า เมืองเกงจ๋ิวน้ีเดิมท่านก็เปนผู้ยืมให้เล่าปี่ แล้ว ก็รับประกันด้วย บัดนี้เล่าปี่บิดพลวิ้ ไม่ให้เมืองเกงจว๋ิ ท่านจะวา่ ประการใด โลซกจึงว่าเนอ้ื ความท้ังปวงซึ่ง เล่าปี่ว่ามา ก็แจ้งอยู่ในหนังสือสัญญาน้ันแล้ว ซุน กวนได้ฟังดังน้ันก็โกรธตวาดเอาโลซกแล้วว่า ใน หนังสือของเล่าปี่ว่า ได้เมืองเสฉวนแล้วจะคืนเมือง เกงจ๋ิวให้ ก็ไม่เห็นเล่าป่ีคิดอ่านจะยกไปตีเมืองเสฉ วน จะให้เราคอยอยู่กว่าจะแก่หรือ โลซกเห็นซุน กวนโกรธดังนั้นจึงว่า ข้าพเจ้าจะขอไปทวงเมืองเกง จิ๋ว ฟังคารมขงเบ้งดูอกี สกั คร้งั หนึง่ ก่อน ซุนกวนก็จดั เรอื ให้โลซกไปเมอื งเกงจ๋วิ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๖ ๙๙๗ ฝ่ายเล่าป่ีกับขงเบ้ง จาเดิมแต่ได้นางซุนฮูหยินมาถึงเมืองเกงจ๋ิวแล้ว ก็ต้ังซ่องสุมสเบียง อาหารแลฝกึ สอนทหารทุกวนั มไิ ดข้ าด ผู้ซ่ึงมีสตปิ ัญญาก็เข้าอย่ดู ว้ ยเลา่ ปเ่ี ปนอนั มาก พอคนใชม้ าบอก เล่าป่ีว่า ซุนกวนใช้ให้โลซกมาหา เล่าป่ีจึงถามขงเบ้งว่า ซ่ึงโลซกมาน้ีจะมีเนื้อความสิ่งใด ขงเบ้งจึงว่า เดิมซุนกวนให้มีหนังสือไปถึงเมืองฮูโต๋ กราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้จะให้ต้ังท่านเปนเจ้าเมืองเกงจิ๋ว หวังจะให้โจโฉเกรงว่าซุนกวนกับท่านยังประนอมใจกันอยู่ โจโฉรู้ถึงความคิดซุนกวน จึงกราบทูล พระเจ้าเห้ียนเต้ ต้ังให้จิวยี่เปนเจ้าเมืองลากุ๋น เทียเภาเปนเจ้าเมืองกังแฮ หวังจะให้จิวยี่กาเริบน้าใจ จะไดเ้ ปนศึกรบพุ่งกับทา่ น ภายหลังโจโฉจะไดค้ ิดทาการถนดั ซ่งึ โลซกมาน้ีเห็นจะเปนความคิดซุนกวน กับจิวยใี่ ห้มาทวงเมืองเกงจิ๋วเปนมน่ั คง เล่าปี่จึงถามขงเบ้งว่า เราจะคิดอ่านตอบโลซกประการใด ขงเบ้งจึงว่า แม้โลซกมาหาท่าน พดู จาข้นึ ถึงการเมืองเกงจ๋วิ ท่านอย่าไดต้ อบประการใด ทาเปนรอ้ งไห้สอ้ืนจงหนัก ข้าพเจ้าจึงจะพดู จา แก้ไขเอง เล่าปี่จึงให้หาโลซกขึ้นมาคานับกันแล้วเล่าปี่เชิญให้น่ังท่ีอันเดียวกัน โลซกจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า ทา่ นเปนอาว์พระเจ้าเห้ียนเต้ แลว้ ก็เปนน้องเขยของนายข้าพเจา้ ซง่ึ จะให้ข้าพเจ้านง่ั ร่วมท่ีเดียวกันกับ ท่านน้ันไมค่ วร เล่าปจ่ี งึ หวั เราะว่า ท่านกบั เราเปนเพอ่ื นชอบใจกนั มาแต่ก่อน เหตใุ ดทา่ นเจรจาถอ่ มตัว ดังนี้ โลซกได้ฟังดังนั้นก็นั่งลงแล้วว่า ข้าพเจ้ามาหาท่านบัดน้ี ด้วยซุนกวนใช้ให้มาทวงเมืองเกงจ๋ิว แลท่านกับซุนกวนก็เปนเก่ียวดองกันแล้ว จงเห็นแก่ไมตรีอย่าให้เคืองใจกัน เร่งคืนเมืองเกงจิ๋วให้ ซนุ กวนเถดิ ท่านกับซนุ กวนจะได้ประนอมใจกันทาการสืบไป เล่าป่ีได้ฟังดังนั้นก็ทาเปนร้องไห้สอ้ืนอยู่มิได้ตอบประการใด โลซกเห็นดังน้ันก็ตกใจจึงถาม ว่า ท่านร้องไห้ด้วยเหตุอันใด เล่าป่ีก็ยงั ทาร้องไห้ไปเปนอันมาก ขงเบ้งแอบอยู่หลังฉาก จึงเดิรออกมา ว่าแกโ่ ลซกว่า เราฟงั อยูน่ านแล้วไม่เห็นได้เนอื้ ความ ทา่ นรู้หรือไมว่ ่านายเรารอ้ งไหด้ ้วยเหตุสิ่งใด โลซก จึงว่าข้าพเจ้ามิได้แจ้ง ขงเบ้งว่าท่านไม่รู้เราจะเล่าให้ฟัง เดิมเล่าป่ีให้หนังสือสัญญาไปแก่ซุนกวนว่า ได้เมืองเสฉวนแล้วจะคืนเมืองเกงจิ๋วให้ บัดนี้ เล่าเจี้ยงเจ้าเมืองเสฉวนนั้นก็เปนเชื้อวงศ์พระเจ้า เห้ียนเต้ ติดพันธ์กันอยู่กับนายเรา คร้ันจะยกไปตี เมืองเสฉวนคนทั้งปวงก็จะคระหานินทาได้ ครั้นจะ นิ่งอยู่ในเมืองเกงจิ๋ว ก็เกรงซุนกวนจะขัดเคือง ครน้ั จะคืนเมืองเกงจ๋ิวให้ก็ไม่มีที่อาศรัย เหตุฉน้ีนายเรา จงึ รอ้ งไห้ เล่าปี่กท็ าเปนร้องไหห้ นักไป สามกก๊ วิทยา

๙๙๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) โลซกมีใจสงสารจึงปลอบเล่าป่ีว่า ท่านอย่าร้องไห้วุ่นวายไปเลย จงคิดอ่านกับ ขงเบ้งแก้ไขให้จงดีก่อน ขงเบ้งเห็นโลซกน้ันใจ อ่อนจึงว่า ถ้ากระน้ันท่านจงอนุเคราะห์เอา ทุกข์ร้อนท้ังน้ีไปบอกแก่ซุนกวน ให้ซุนกวน งดก่อน โลซกจึงว่า ซ่ึงจะไปว่าแก่ซุนกวนนนั้ ก็ พอจะได้อยู่ แม้ซุนกวนไม่ยอมท่านจะคิด ประการใด ขงเบง้ จึงว่า บดั นนี้ ายเรากเ็ ปนนอ้ ง เขยซุนกวนแล้ว อันซุนกวนจะไม่ยอมนั้นไม่เห็นด้วย ให้ท่านอนุเคราะห์ว่ากล่าวให้จงดีเถิด ฝ่ายโลซกเปนคนซ่ือคิดสงสารก็รับคาขงเบ้งแล้วลาลงเรือไปเมืองฉสองกุ๋น จึงข้ึนไปหาจิวยี่บอก เนอ้ื ความตามเล่าปีข่ งเบง้ วา่ จิวยี่โกรธกระทืบเท้าแล้ววา่ โลซกนี้แพค้ วามคิดขงเบ้งแลว้ อันน้าใจเล่าป่ีน้ันหาเหมือนปาก ไม่ เมื่อเล่าป่ีอยู่กับเล่าเปียว ก็คิดร้ายต่อเล่าเปียวจะชิงเอาเมือง บัดน้ีเล่าปี่คงจะคิดอันใดกับเล่าเจีย้ ง เจ้าเมอื งเสฉวนแลว้ แต่หากจะไมใ่ ห้เมอื งเกงจว๋ิ แกเ่ ราจงึ แกลง้ บดิ พลวิ้ ท้ังนี้ ตัวท่านผูร้ บั จะพลอยได้รับ ความเดอื ดร้อนดว้ ย ขา้ พเจา้ คดิ กลอุบายไดอ้ ย่างหนึ่ง ถา้ ขงเบง้ ความคิดนอ้ ยกห็ าพน้ มือเราไม่ แต่ทา่ น อุตส่าห์กลับไปเมืองเกงจ๋ิวอีกครั้งหนึ่งก่อน โลซกจึงถามว่า กลอุบายท่านคิดไว้ประการใด จิวยี่จึงว่า ท่านอย่าไปหาซุนกวนเลย เร่งกลบั ไปเมืองเกงจ๋ิวบอกเล่าป่วี ่า ซึง่ เล่าป่ไี ม่ไปตีเมืองเสฉวน ดว้ ยเลา่ เจี้ยง เปนแซ่เดียวกันกับเลา่ ป่ี กลัวคนทั้งปวงจะนินทาก็ชอบอยู่แล้ว บัดน้ีซุนกวนปรึกษากับขุนนางทั้งปวง ว่าจะยกไปรบเมืองเสฉวน ถ้าได้แล้วก็จะยกใหเ้ ลา่ ป่ีจะขอเอาเมืองเกงจิ๋วคืน โลซกจึงว่าซึ่งท่านจะยก ไปตีเมืองเสฉวนนั้นเห็นจะได้โดยยาก เพราะเมืองเสฉวนเปนทางไกลกันดารนัก จิวยี่ได้ฟังดังนั้นก็ หัวเราะ ว่าโลซกน้ีซ่ือนัก ใช่เราจะไปตีเมือง เสฉวนโดยจริงหามไิ ด้ เราจะหลอกใหเ้ ลา่ ปี่ดีใจ ว่าเราจะไปตีเมืองเสฉวน ครั้นไปถึงหน้าเมือง เกงจวิ๋ เราจึงจะใหไ้ ปขอสเบียงเล่าปี่ ๆ ไม่รูต้ ัวก็ จะออกมารับเลย้ี งดเู รา ๆ จึงจบั ตัวเลา่ ปฆี่ า่ เสีย คนื เอาเมืองเกงจ๋วิ จะได้แก้ความแคน้ ซึง่ เราแพ้ ขงเบง้ ท้ังตวั ท่านก็จะพน้ ความผิด www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๖ ๙๙๙ โ ล ซ ก ไ ด้ ฟั ง ดั ง น้ั น ก็ เ ห็ น ช อ บ ด้ ว ย ก็ลาจิวย่ีลงเรือกลับไปหาเล่าป่ี ณ เมืองเกงจ๋ิว ทหารเขา้ ไปบอกเล่าปี่วา่ โลซกมาหา ขงเบง้ จึงว่า แกเ่ ล่าปว่ี า่ ซึ่งโลซกกลบั มาครง้ั น้ีเหน็ ไปยังหาถึง ซุนกวนไม่ ดีร้ายจิวย่ีจะคิดกลอุบายให้โลซกมา ลวงเราเปนมั่นคง แม้โลซกเข้ามาถึงจะว่ากล่าว ประการใดใหแ้ ลดหู นา้ ขา้ พเจ้าก่อน ครัน้ ปรกึ ษา กันแล้วเล่าปี่ให้ไปรับโลซกเข้ามาคานับกันแล้ว โลซกจงึ ว่าแก่เล่าป่ีวา่ ขา้ พเจา้ กลบั ไปเมอื งกงั ต๋งั แจ้งความทุกขร์ อ้ นของท่านให้ซุนกวนฟงั ทกุ ประการ ซุนกวนก็มีความยินดีสรรเสริญท่าน ว่ามีสติปัญญารู้ผิดแลชอบ ซุนกวนจึงให้หาขุนนางทั้งปวงมา ปรึกษา จะยกกองทัพไปช่วยตีเมืองเสฉวนให้ท่าน เม่ือได้เมืองเสฉวนแล้วจะได้ขอเมืองเกงจ๋ิวคืน ขนุ นางทง้ั ปวงกเ็ ห็นพร้อมกนั สิ้น ซนุ กวนจึงให้ขา้ พเจา้ กลับมาหาทา่ นวา่ เมือ่ จะยกไปตีเมืองเสฉวนนนั้ เปนทางกันดาร แมข้ ัดสนด้วยสเบียงอาหารส่งิ ใดส่ิงหนง่ึ ก็ดี ใหท้ า่ นอนเุ คราะห์เปนธุระดว้ ย ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็พยักหน้าให้เล่าปี่ว่า ซ่ึงซุนกวนมีน้าใจโอบอ้อมอารีฉน้ี เพราะเห็นว่า น้องเขยได้ความเดือดร้อน จึงคิดอ่านแก้ไขเอาเปนธุระ เล่าปี่ก็ยกมือขึ้นคานับแล้วว่า ซุนกวนมีใจ เมตตาเราฉนี้ก็เพราะโลซกชว่ ยวา่ กล่าว คณุ ของโลซกอยแู่ ก่เราเปนอันมาก ขงเบง้ จึงวา่ แมซ้ นุ กวนจะ ยกกองทัพมาเมอ่ื ใด เราจะยกครอบครัวออกไปคอยรบั อยนู่ อกเมือง แลว้ ว่าแกโ่ ลซกว่า ใหท้ า่ นกลับไป บอกซุนกวนเถิดว่า ซึ่งจะยกกองทัพไปตีเมืองเสฉวนน้ันอย่าให้วิตกถึงสเบียงอาหารเลย นายเรา ผูเ้ ปนนอ้ งเขยจะรับเปนธรุ ะมิใหข้ ัดสน โลซกมีความยนิ ดนี กั เล่าปกี่ ็เชญิ ให้โลซกกินโตะ๊ แลว้ โลซกกล็ า เล่าปี่กลับไปเมืองฉสองกุ๋น เล่าป่ีจึงถาม ขงเบ้งว่า ซึ่งโลซกวา่ กลา่ วทง้ั นีท้ า่ นคิดเหน็ ประการใด ขงเบ้งจึงหัวเราะแล้วว่า จิวยี่ จ ะ ถึ ง ที่ ต า ย อ ยู่ แ ล้ ว อั น ค ว า ม คิ ด จิวยี่ครั้งนี้แต่จะลวงเดก็ ก็ไมไ่ ด้ควรหรือมา ลวงเรา เล่าป่ีถามว่าความคิดจิวยปี่ ระการ ใด ขงเบ้งจึงว่า จิวย่ีคิดอ่านว่ากล่าวมา ค ร้ั ง นี้ เ ห มื อ น เ ม่ื อ พ ร ะ เ จ้ า จิ้ น เ ฮี ย น ก๋ ง สามก๊กวิทยา

๑๐๐๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) จะยกไปตีเมืองเค็ก ทางข้ามเมืองหงีไป เมืองสามเมืองน้ีเปนทางเดียวกัน พระเจ้าจิ้นเฮียนก๋งจึงหา ขุนนางท้ังปวงมาปรึกษาว่าเราจะยกไปตีเมืองเค็กบัด นี้ เกลือกเจ้าเมืองหงีจะยกทหารออกตสี กดั เรา ไว้มิเสียการไปหรือ ซุนเซงซ่ึงเปนขุนนางผู้ใหญ่จึงทูลว่า เจ้าเมืองหงีเปนคนโลภรักทรัพย์นัก ขอพระองค์แต่งเครื่องบรรณาการแลแก้ววิเศษสาหรับเมืองเราน้ีไปให้เจ้าเมืองหงี ยืมทางไปรบเมือง เคก็ เหน็ จะได้โดยง่าย พระเจ้าจิน้ เฮียนก๋งจึงว่า แกว้ สาหรบั เมอื งเรานี้เปนของวเิ ศษมรี าคาเปนอันมาก ซึง่ ท่านว่าจะเอาไปให้เจ้าเมอื งหงีเสียนน้ั ถงึ มาทว่าจะได้เมืองเค็กกจ็ ะเหมอื นแกว้ วิเศษของเราหรือ ซุน เซงจึงทูลว่า ขอพระองค์อย่าได้วิตกเลย ซึ่งเราจะเอาแล้วไปให้เจ้าเมืองหงีไว้นั้น เหมือนหนึ่งของอยู่ คลังในย้ายไปไว้คลังนอก แม้เราได้เมืองเค็กแล้วจึงยกกองทัพกลับมาตีเอาเมืองหงีก็จะได้โดยง่าย ทั้งแก้วแลเครื่องบรรณาการทง้ั ปวงน้นั ก็จะคนื เปนของเราส้นิ หันเหล่งที่ปรึกษาจึงว่าแก่ซุนเซงว่า ท่านอย่าดูหมิ่นแก่เจ้าเมืองหงีก่อน อันก๋งจีกี๋ซ่ึงเปน ขุนนางผู้ใหญ่น้ันก็มีสตปิ ัญญาหลักแหลมอยู่ เห็นจะทัดทานเจ้าเมืองหงีมิให้รับเคร่อื งบรรณาการของ เรา ซุนเซงจึงวา่ ก่งจกี ม๋ี สี ติปญั ญาก็จรงิ แต่กลัวอาญาเจา้ เมอื งหงนี ักอยู่ เพราะเจา้ เมืองหงเี ปนคนโลภ ไมร่ จู้ กั ผดิ แลชอบ พระเจ้าจ้ินเฮียนก๋งได้ฟัง ดังน้ันก็เห็นชอบด้วย จึงแต่งเครื่อง บรรณาการแลแก้วให้เจ้าเมืองหงี ตามคาซุนเซงว่า เจ้าเมืองหงีเห็นแก่ ทรัพย์มิได้พิเคราะห์หน้าหลังก็รับ เคร่ืองบรรณาการไว้ ก๋งจีกี๋จึงว่าแก่ เจ้าเมืองหงีว่า ซึ่งท่านรับเครื่อง บรรณาการไว้แล้วให้พระเจ้าจิ้น เฮียนก๋งยกไปตีเมืองเค็ก นน้ั เหน็ ไม่ควร เพราะเมอื งเค็กเปนกาลังเราอยู่ แม้พระเจ้าจ้นิ เฮียนกง๋ ไดเ้ มอื ง เค็กแล้วก็จะมาตีเมืองเราเปนมั่นคง เจ้าเมืองหงีไม่ฟังตวาดเอาก๋งจีก๋ี ฝ่ายพระเจ้าจ้ินเฮียนก๋งยก กองทพั ผา่ นเมืองหงไี ปรบเอาเมืองเค็กไดแ้ ลว้ กย็ ก ทหารกลับมาตเี อาเมอื งหงไี ด้๒ ๒ มีในเร่ืองเลียดกก๊ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๖ ๑๐๐๑ บัดนี้จิวยี่คิดกลอุบายว่า จะยกไปตีเมืองเสฉวนให้เรา หวังจะให้เราไว้ใจ แม้จิวยี่ยกกองทัพ มาถึงหน้าเมืองเราแล้ว ถ้าท่านเอาสเบียงอาหารออกไปเลี้ยงทหารท้ังปวง จิวยี่ก็จะจับท่านฆ่าเสีย ชิงเอาเมืองเกงจ๋ิวคืน เล่าปี่จึงถามขงเบ้งว่า เราจะคิดประการใดจึงจะแก้ความคิดจิวยี่ได้ ขงเบ้งจึงว่า ทา่ นอย่าวิตกเลย อันการครง้ั นี้เราจาตอ้ งคิดไว้ใหพ้ รอ้ มเหมอื นขัดแรว้ ดักเสอื เกยี่ วเหยอ่ื ตกปลา จะนงิ่ ไว้ต่อแลเห็นตัวเสือแลปลาผุดจึงจะจับทาการนั้นไม่ได้ อันจิวย่ีครั้งน้ีเห็นจะแพ้ความคิดเราตรอมใจ ตายเปนม่ันคง ขงเบ้งจึงเรียกจูล่งมาส่ังว่า การที่เรา จะได้ทากับจิวย่ีนั้นเห็นคับขันอยู่ก็ครั้งเดียวนี้ ท่ า น จ ง จั ด แ จ ง ท ห า ร ใ ห้ พ ร้ อ ม ด้ ว ย เ ค ร่ื อ ง ศัสตราวุธขึ้นรักษาหน้าที่เชิงเทินไว้ ให้มั่นคง ถ้าจิวยี่ยกกองทัพมาถึงหน้าเมือง แม้จะถามถงึ เรากับเล่าปี่ ท่านจงตอบโต้ตามคาเราส่ังนี้ทุก ประการ จูล่งก็รับคาแล้วลาไปจัดแจง ตระเตรียมไว้ตามสั่ง ขงเบ้งจึงเขียนหนังสือ ฉบับหนึ่งส่งให้เล่าหองกวนเป๋งแล้วสั่งว่า เจ้าทั้งสองจงคุมทหารไปสกัดอยู่เหนือน้าทางจะไปเมือง เสฉวน ถ้าจิวย่ียกมาถึงเมืองเกงจ๋ิวได้ยินกวนอูว่ากล่าวท้าทาย ก็จะมีใจมานะยกไปตีเมืองเสฉวน เจ้าจงเอาหนังสือนี้ไปให้ เลา่ หองกวนเป๋งกร็ ับคาคานับแล้วลาขงเบง้ ไป แลว้ ขงเบ้งจงึ ให้กวนอคู มุ ทหาร ไปตั้งอยู่ทางเมืองกังเหลง ให้เตียวหุยไปต้ังอยู่ทางเมืองจีกุ๋ย ให้ฮองตงไปตั้งอยู่อ่าวกังอ๋ัน ให้อุยเอี๋ยน ไปต้ังอยู่ตาบลอิเหลง เปนทางใกล้เมืองเกงจิ๋วท้ังส่ีทาง แล้วส่ังว่าถ้าท่านเห็นจิวย่ียกมาถึงเชิงกาแพง กใ็ ห้โหร่ ้องวา่ จะจบั ตวั จิวย่ี แตว่ ่าอย่าทาอนั ตรายส่งิ ใด ส่ีนายรับคาแลว้ คานบั ลาไป ฝ่ายโลซกคร้ันมาถึงเมืองฉสองกุ๋น ก็เข้าไปหาจิวย่ีแจ้งเนื้อความตามเล่าป่ีขงเบ้งว่านั้นทุก ประการ จิวยี่ได้ฟังดังน้ันก็ตบมือหัวเราะว่าแก่โลซกว่า ขงเบ้งแพ้ความคิดเราแล้ว เราจะได้แก้แค้น ขงเบ้งครง้ั นี้ ทา่ นเร่งเอาเนื้อความท้ังปวงไปบอกแก่ซนุ กวนให้แจ้งเถิด โลซกก็ลาจวิ ยไี่ ปหาซนุ กวนแจง้ เน้ือความท้ังปวง ซุนกวนได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงให้เทียเภาคุมทหารไปช่วยราชการจิวย่ี ๆ จัดแจงทหารห้าหม่ืน แยกออกเปนสี่กอง ให้กาเหลงคุมทหารเปนกองหน้า ให้ชีเซ่งกับเตงฮองเปน กองกลาง ให้เล่งทองกับลิบองเปนกองหลัง ตัวจิวย่ีกับเทียเภาบัญจบทหารเข้ากันเปนกองหลวง คร้ันไดฤ้ กษก์ ็ลงเรอื รบยกออกจากเมืองฉสองกุ๋น สามก๊กวิทยา

๑๐๐๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายขงเบ้งรู้ข่าวว่าจิวยยี่ กทพั มาแลว้ จึงเรยี กบิตก๊ มาสั่งว่า ทา่ นรบี ไปคอยรบั จิวยีอ่ ยปู่ ากอ่าว แฮเค้า ถ้าจิวย่ีจะถามถึงเรากับเล่าปี่ ท่านจงบอกว่าออกไปต้ังครัวคอยรับอยู่นอกเมืองเกงจ๋ิวแล้ว ให้ จิวย่ีรีบยกมาเถิด บิต๊กก็รับคาแล้วคานับลาขงเบ้งไป ขงเบ้งจึงชวนเล่าปี่ไปเท่ียวเล่นบนยอดเขาริม เมอื งเกงจิ๋ว ฝ่ายจิวย่ียกมาถึงปากอ่าวแฮเค้าจึง ถามทหารท้ังปวงวา่ เล่าปีใ่ ห้ผู้ใดออกมาคอยรับ เราอยู่บ้างหรือไม่ ว่ายังไม่ทันสิ้นคา พอทหาร เข้ามาบอกว่า เล่าปี่ให้บิต๊กมาคอยท่าท่านอยู่ จิวยี่ก็ให้หาบิต๊กเข้ามา บิต๊กคานับแล้วจึงบอก ว่า เล่าปี่นายขา้ พเจา้ แจ้งวา่ ทา่ นยกกองทพั มาก็ มีความยินดี ตระเตรียมการทัง้ ปวงไวพ้ รอ้ มแลว้ บัดน้ีเล่าป่ีออกมาต้ังโรงเลี้ยงอยู่นอกเมือง จับ จอกสรุ าคอยทา่ จะรนิ ให้ทา่ นกนิ จึงให้ข้าพเจ้ามาคอยรับท่าน ใหท้ า่ นรีบยกไปเถิด จิวย่ีได้ฟังดังน้ันกม็ ีความยินดีจึงว่าแก่บิตก๊ วา่ เรายกกองทัพมาครงั้ นี้ก็เปนการของนายทา่ น ใหท้ ่านเรง่ กลับไปบอกแก่เลา่ ปี่ว่า ใหต้ ระเตรยี มสเบยี งอาหารซึง่ จะส่งกองทพั ไว้ให้พร้อม บิต๊กกค็ านบั ลาไป จวิ ยี่ยกไปถงึ อ่าวกังอัน๋ กม็ ิไดเ้ หน็ ผ้คู นมาคอยรับเหมอื นคาบิต๊กวา่ จิวยค่ี ดิ ประหลาทใจก็รีบยกไป ถึงเมืองเกงจิว๋ ใกล้กาแพงเมืองเหน็ เงียบสงัดอยู่ จึงให้ทหารขึ้นไปสอดแนมดใู นเมืองเกงจิ๋ว เห็นประตู เมืองปิดอยู่ มิได้เห็นผู้คนเดิรไปมา เห็นแต่ธงขาวปักไว้บนเชิงเทินสองคัน จิวย่ีสงสัยนักจึงให้จอดเรือ รบเข้า แล้วขึ้นบกข่ีม้าพากาเหลงชีเซ่ง เ ต ง ฮ อ ง กั บ ท ห า ร ส า ม พั น ย ก เ ข้ า ถึ ง เชิงกาแพงเมือง เกงจ๋ิว จึงให้ทหารเข้า ไ ป ร้ อ ง เ รี ย ก น า ย ป ร ะ ตู ใ ห้ เ ปิ ด รั บ นายประตูจึงถามว่า ท่านชื่อใด มาธุระ สงิ่ ใด ทหารนั้นจงึ บอกวา่ เราเปนทหาร จิวย่ี บัดนีจ้ ิวยยี่ กกองทพั มาถึงแลว้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๖ ๑๐๐๓ ฝ่ายจูล่งก็ตีกลองสัญญาเรียกทหารทั้งปวง ซึ่งถือเครื่องศัสตราวุธอยู่บนหอรบแลเชิงเทินให้ ยืนข้ึนพร้อมกันแล้ว ร้องว่าแก่จิวยี่ตามคาขงเบง้ สงั่ ไว้ ว่าท่านยกทหารมาบัดนี้จะมีธรุ ะไปแห่งใด จิวยี่ จึงร้องตอบว่าท่านไม่ร้หู รือ เราจะยกไปตเี มอื งเสฉวนใหน้ ายท่าน จลู ่งจงึ ตอบวา่ ท่านคดิ กลอุบายอยา่ ง พระเจ้าจิ้นเฮยี นก๋ง ยมื ทางเจา้ เมอื งหงไี ปตีเมืองเค็กนัน้ หรือ ขงเบ้งก็แจ้งอยู่แล้ว จึงใหเ้ ราคุมทหารข้ึน รักษาหน้าทเ่ี ชิงเทนิ คอยทา่ ท่านอยู่ ซ่ึงทา่ นจะไปตีเมืองเสฉวนนนั้ กใ็ หร้ ีบยกไปเถดิ แม้เมอื งเสฉวนเปน อันตรายแล้ว เล่าปี่นายเราก็จะไม่พ้นความอาย เพราะเล่าเจ้ียงกับเล่าปี่เปนเชื้อสายติดพันกันอยู่ จึงส่งั เราไว้ใหบ้ อกท่านวา่ แมท้ า่ นได้เมอื งเสฉวนสมความคิดแล้ว เลา่ ปีก่ บั ขงเบง้ กจ็ ะคืนเมืองเกงจิ๋วให้ แล้วกจ็ ะพาทหารอพยพไปอยู่ป่า ไม่คดิ อา่ นทาการสงครามสืบไปเลย จิวย่ีได้ฟังดังน้ันก็เห็นว่าขงเบ้งรู้ตัวจัดแจงการไว้พร้อมอยู่ ก็ชักม้าจะกลับมา พอกวนอู เตียวหุยฮองตงอุยเอี๋ยน ซึ่งขงเบ้งให้ไปต้งั อยู่ทั้งสี่ทางก็ยกมา แล้วร้องว่าให้จับตัวจิวย่ีจงได้ จิวยี่ได้ฟงั ดงั น้นั แลเขา้ ไปในป่า มิไดร้ ู้วา่ ทหารมากนอ้ ยเทา่ ใด ได้ยินแตเ่ สียงโห่รอ้ งออ้ื องึ อยู่ทางไกลประมาณรอ้ ย เส้น จิวย่ีเสียใจด้วยเสียรู้ขงเบ้ง พิษเกาทัณฑ์ซึ่งถูกอยู่เก่านั้นกลุ้มขึ้นมาก็ส้ินสติพลัดตกจากม้า ทหารท้ังปวงกเ็ ขา้ ประคองมาลงเรือ ครัน้ จิวย่ฟี ้ืนขน้ึ ทหารท้ังปวงก็เข้ามาบอกว่า ขา้ พเจ้าเห็นเล่าป่ีกับ ขงเบ้งขึ้นไปนั่งเสพย์สุราอยู่บนยอดเขานอกเมอื งเกงจวิ๋ สามก๊กวิทยา

๑๐๐๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) จิวยี่ได้ฟังคิดแค้นใจนัก คร้ันจะยกทหารไปรบพุ่งจับตัวเล่าปี่ ก็ไม่รู้ว่าขงเบ้งจะคิดกลอุบาย ล่อลวงประการใด จึงวา่ แกท่ หารทงั้ ปวงว่า ซึ่งขงเบ้งดหู มิ่นทาการเยาะเย้ยท้าทายเราฉนี้ เห็นว่าเราจะ ไปตีเมืองเสฉวนไม่ได้หรือ เราได้ออกวาจาแล้วก็จะยกไปรบเอาเมืองเสฉวนให้ได้ พอซุนกวนให้ซุนยี่ น้องชายยกทหารหนุนมาช่วย จิวย่ีก็ให้รับซุนยี่เข้ามาแลว้ เล่าเนอื้ ความท้ังปวงซ่ึงขงเบ้งทากลับกลอก ใหซ้ นุ ยีฟ่ ังทุกประการ แลว้ จวิ ย่กี บั ซนุ ยีก่ ็ใหท้ หารออกเรือรบหวังจะไปตีเมอื งเสฉวน ไปถงึ ตาบลปาขิว พอเล่าหองกับกวนเป๋งซึ่งคุมทหารต้ังสกัดอยู่เหนือน้าน้ัน เอาหนังสือของขงเบ้งมาให้จิวยี่ ๆ รับเอา หนังสือมาอ่านดูเปนใจความว่า ขงเบ้งอวยพรมาถึงจิวยี่ ซ่ึงเปนท่ีปรึกษาผู้ใหญ่ในเมืองกังตั๋ง ด้วยตัว ข้าพเจ้าแต่จากท่านมาก็ช้านาน ยังคิดถึงไมตรีท่านทุกวันมิได้ขาด บัดน้ีข้าพเจ้าแจ้งว่าท่านจะยก กองทัพไปตีเมืองเสฉวนก็คิดวิตกถึงท่านนัก ด้วยเมืองเสฉวนน้ันสเบียงอาหารแลไพร่พลก็มั่งคั่ง บริบูรณ์อยู่ ถึงมาทว่าเล่าเจี้ยงมีสติปัญญาน้อยก็เห็นจะรักษาเมืองได้ แลท่านจะยกไปน้ันทางก็ไกล ถึงจะสง่ สเบียงอาหารก็ขัดสน อน่ึงโจโฉจาเดิมแตเ่ สียทหารแปดสบิ สามหมื่นคร้งั นั้นกค็ ิดจะแก้แค้นอยู่ มิได้ ขาด แม้รู้ว่าท่านท้ิงเมืองเสียฉนี้ ก็จะยกกองทัพมาตีเมืองกังตั๋ง ซุนกวนสู้โจโฉไม่ได้ เมืองกังตั๋งก็ จะเสยี แกโ่ จโฉเปนมั่นคง ตวั ข้าพเจ้ากับทา่ นกม็ ีไมตรตี ่อกันอยู่ ครนั้ จะน่งิ ให้ท่านทาการผิดก็หาควรไม่ จึงช่วยเตือนสติทา่ น www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๖ ๑๐๐๕ จิวยี่แจ้งในหนังสือดังนั้นก็ทอดใจใหญ่ คิดแคน้ ใจ พษิ เกาทณั ฑก์ ลุ้มขนึ้ มาก็สลบไป ทหาร เข้าแก้ฟื้นขึ้น จิวย่ีเห็นว่าตัวจะไม่รอดจึงเขียน หนังสือไว้ฉบับหน่ึง แล้วส่ังนายทัพนายกองทั้ง ปวงไว้ว่า เราทาการท้ังน้ีตั้งใจจะทานุบารุง ซุนกวนโดยสุจรติ บัดนี้ความตายมาถึงตัวเราแล้ว ท่านทั้งปวงอยู่ภายหลังจงช่วยกันทานุบารุงนาย เราใหส้ าเร็จตามทคี่ ิดไวจ้ งได้ ท่านจงเอาหนังสอื น้ี ไปให้นายเราเถิด ว่าเราคานับลาแล้ว จิวย่ีสั่งเท่าน้ันพิษเกาทัณฑ์กล้มุ ข้ึนมาก็สลบไป ทหารแก้ฟื้นขึ้น แล้ว จิวย่ีคิดแค้นในใจนัก จึงแหงนหน้าขึ้นดูฟ้าแล้วร้องว่า เทพดาองค์ใดหนอซ่ึงให้เราเกิดมาแล้ว เหตุใดจึงให้ขงเบ้งเกิดมาด้วยเล่า แต่จิวย่ีร้องประกาศอยู่ดังน้ันหลายคาโดยความแค้น พิษเกาทัณฑ์ กลุ้มหนักขึ้นมาจวิ ยก่ี ็สน้ิ ใจ เมอื่ จิวยต่ี ายนน้ั อายุได้สามสบิ หกปี ฝ่ายทหารทั้งปวงก็เลิกทัพกลับมา จัดแจงศพจิวยี่ไว้ตามบันดาศักดิ์ แล้วเอาหนังสือซ่ึงจิวยี่ เขียนน้ันไปใหซ้ ุนกวน แล้วแจ้งความใหซ้ ุนกวนฟังโดยนัยหนหลัง ซุนกวนครัน้ แจง้ ว่าจวิ ยตี่ ายก็ร้องไห้ รักจิวย่ีเปนอันมาก แล้วรับหนังสือมาอ่านดูเปนใจความว่า ข้าพเจ้าจิวยี่ขอคานับมาถึงท่านด้วยท่าน เมตตาตั้งข้าพเจ้าให้เปนนายทัพแลที่ ปรึกษานั้นคุณหาที่สุดมิได้ ข้าพเจ้าต้ังใจทาการโดยสัตย์สุจริต หวงั จะสนองคณุ ท่าน บดั นกี้ ารของทา่ นกย็ ังไมส่ าเรจ็ เปนกรรมมาตามทนั ความแคน้ ของข้าพเจ้าคร้ัง นี้ถึงมาทว่าชีวิตจะละลายก็ไม่เสยี ดายเลย แต่คิดวิตกอยู่ที่จะไม่ได้ทาการต่อไป อนึ่งทุกวันนี้แผ่นดนิ ก็ ยังไม่ราบคาบ ฝ่ายเหนือเล่าโจโฉก็ได้เปนใหญ่ ณ เมืองฮูโต๋มีใจกาเริบนักอยู่ ฝ่ายเล่าป่ีอาศรัยอยู่ ณ เมอื งเกงจ๋ิว ก็เหมอื นหนง่ึ เลีย้ งเสอื ไว้ นานไปมีกาลังใหญข่ นึ้ กจ็ ะเปนศตั รูท่าน แลว้ การบ้านเมอื งเรายัง ไม่สาเร็จ อันขุนนางทั้งปวงในเมืองกังตั๋งก็มิได้เห็นผู้ใดซ่ึงจะว่าราชการแทนท่ี ข้าพเจ้า เห็นแต่โลซก ผเู้ ดยี วมีสติปญั ญามนั่ คงสตั ยซ์ ือ่ ขอให้ตง้ั โลซกเปนขุนนางผู้ใหญ่ว่าราชการแทนท่ีข้าพเจ้า ถ้ายงั เมตตา ข้าพเจา้ อยู่ขอจงทาตามทกุ ประการ ซนุ กวนแจง้ ในหนงั สอื ดังนั้นจงึ วา่ จิวยีม่ ีสตปิ ัญญาควรทีจ่ ะเปนมหาอปุ ราชได้ เสยี ดายมาสนิ้ อายุเสียแต่หนุ่ม เราจะได้ผู้ใดช่วยคิดอ่านราชการสืบไปเล่า ซ่ึงจิวย่ีส่ังไว้น้ีเราก็เห็นด้วย จึงต้ังโลซก เปนที่ขุนนางผ้ใู หญแ่ ทนจิวย่ี แล้วก็ให้ทหารไปรับศพจวิ ย่มี าแต่งการ ณ เมืองฉสองกุ๋นตามบันดาศกั ด์ิ ขุนนางผใู้ หญ่ สามกก๊ วิทยา

๑๐๐๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) จิวย่ี (Zhou Yu) www.samkok911.com