สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๔๙

๑๐๕๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ตอนที่ ๔๙ ฝา่ ย พระเจ้าเหย้ี นเต้รวู้ ่ามหาอุปราชมีชัยชนะแกส่ งคราม ยกกองทัพกลบั มาแล้วมคี วามยนิ ดี นกั เสด็จทรงรถออกมารับกองทพั ถงึ นอกเมอื ง แลว้ จึงวา่ แกโ่ จโฉวา่ แตน่ ไี้ ปเมื่อหน้า ถ้ามไิ ด้ใหห้ าก็อยา่ ให้เข้ามาเฝา้ ดจุ หนึง่ ขนุ นางทง้ั ปวงเลย แม้เราสั่งใหห้ าเข้ามาเฝ้ากใ็ ห้เหนบ็ กระบเ่ี ข้ามาในท่เี ฝ้า แล้ว อย่าให้ถวายบงั คมเปนอันขาดทเี ดยี ว ฝ่ายโจโฉได้รับส่ังก็มีใจกาเริบใหญ่ หลวงข้ึนกว่าแต่ก่อน กิตติศัพท์ก็ฟุ้งเฟื่อง ปรากฎไปถึงเตียวฬ่อเจ้าเมืองฮันต๋ง แล เตียวฬ่อคนน้ีเปนหลานเตียวเหลง ๆ น้ันแต่ ก่อนเปนชาวเมืองเสฉวน ไปเที่ยวเรียนวิชาอยู่ ตาบลเขาโฉะเบงสัน คร้ันเรียนวิชาได้ชานาญ แล้วก็มาอยูใ่ นเมอื งฮนั ต๋ง อาณาประชาราษฎร ชาวเมืองผู้ใดจะเจ็บไข้ได้สาระทุกข์ประการใด ก็เอาเปนธุระช่วย ทานุบารุงให้สาเร็จความ ปราถนาทุกประการ อาณาประชาราษฎร ทั้งปวงก็นับถือไปมาเปนท่ีคารวะ แม้รักษาโรค ผู้ใดหายก็มิได้เอาส่ิงใด ให้เอาแต่เข้าห้าถังไป คานับบูชาครู ครั้นเตียวเหลงตายเตียวฬ่อผู้ หลานก็ได้วิชาการนั้น กระทาตามประเพณีสบื ต่อมา อาณาประชาราษฎรท้ังปวงก็นับถือ เตยี วฬอ่ (Zhang Lu) ต้ังอยู่ในโอวาทบังคับบัญชาทกุ ประการ สมมุติ ให้เปนผู้ใหญ่ เตียวฬ่อก็ส่ังสอนคนท้ังปวงให้ กระทาตามโอวาท ตั้งอยู่โดยปรกติมิได้เบียดเบียฬกัน ถ้าผู้ใดกระทาผิดจนสามคร้ังก็มิได้เอาโทษ อาณาประชาราษฎรท้ังปวงก็อยเู่ ยน็ เปนสุขทุกภูมิลาเนา บันดาแว่นแคว้นอันข้ึนเมืองฮันตง๋ น้ันก็เกรง กลัวเตยี วฬ่อสนิ้ แลเจ้าเมืองฮนั ต๋งนัน้ กค็ านบั นบนอบแกเ่ ตยี วฬอ่ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๙ ๑๐๕๗ ขณะนั้นเตียวฬ่อแจ้งไปว่า โจโฉมีชัยชนะแก่ม้าเฉียวมีใจกาเริบใหญ่หลวงนัก กลัวจะยก ทหารมาทาอันตรายแก่เมืองฮันต๋ง จึงให้หาคนทั้งปวงเข้ามาปรึกษาว่า บัดน้ีโจโฉเท่ียวปราบปราม บ้านเมืองทั้งปวงก็อยู่ในอานาจส้ิน แลม้าเท้งเจ้าเมืองเสเหลยี งน้ันเลา่ โจโฉก็ฆ่าเสียได้ ม้าเฉียวผู้บุตร น้ันก็แตกแก่โจโฉ ๆ คิดการใหญ่หลวงกาเริบกว่าแต่ก่อน จะยกทหารมาตีเอาเมืองฮันต๋ง เห็นอาณา ประชาราษฎรทั้งปวงจะได้รับความเดือดร้อนนัก แลเราจะตั้งตัวขึ้นเปนเจ้าชื่อพระเจ้าฮานเหลงอ๋อง จะซ่องสุมทหารทั้งปวงคิดทาการต่อสู้โจโฉ ป้องกันเมืองไว้มิให้เปนอันตราย รักษาอาณา ประชาราษฎรให้อยู่เยน็ เปนสขุ สบื ไป ท่านท้งั ปวงจะเห็นประการใด เยียมเภาจึงว่า ท่านคิดทั้งนี้ก็ดีอยู่ เมืองฮันต๋งผู้คนก็มาก อยู่ในโอวาทท่านตั้งสิบหม่ืน เข้าปลาอาหารบริบูรณก์ ็จริง แต่ยังหาเท่าโจโฉไม่ ม้าเฉียวซ่ึงแตกโจโฉมาบัดนี้ก็จะมาอาศรยั เรา เห็น ว่าศึกโจโฉจะยกมาถึงเมืองเราเปนม่ันคง ซ่ึงจะคิดทาการต่อด้วยโจโฉนั้น ชอบจะไปตีเอาเมืองเสฉวน ทั้งส่ีสิบหัวเมืองให้ได้ก่อน กาลังเราจะได้มากขึ้น ด้วยเล่าเจ้ียงเจ้าเมืองเอ๊กจิ๋วซึ่งเปนใหญ่ในเมือง เสฉวนนั้น ก็เปนคนโลภอยู่เห็นจะได้โดยง่าย แม้ได้สาเร็จแล้ว ท่านจึงต้ังตัวเปนเจ้า เตียวฬ่อได้ฟัง ดงั น้ันเหน็ ชอบดว้ ย จึงให้หาเตยี วโอยเข้ามาปรกึ ษา ซง่ึ จะคดิ อา่ นยกทพั ไปตเี มืองเสฉวน ฝ่ายเล่าเจี้ยงเจ้าเมืองเอ๊กจ๋ิวกับเตียวฬ่อนั้น เล่าเจย้ี ง (Liu Zhang) เปนคนอริกันมาแต่ก่อน ด้วยเล่าเอียงผูบ้ ิดาเลา่ เจ้ียงถงึ แก่ความตายแล้ว เล่าเจ้ียงได้ข้ึนกินเมืองแทน จับเอา มารดาเตียวฬ่อไปฆ่าเสีย กลัวเตียวฬ่อจะยกมาทา อันตรายจึงตั้งให้บังย่ีเปนเจ้าเมืองปาเส หวังจะให้คอย รับทัพเตียวฬ่อ คร้ันบังย่ีรู้ข่าวว่าเตียวฬ่อคิดอ่าน ตระเตรียมกองทัพจะยกมาตีเมอื งเสฉวน จึงให้ม้าใชร้ บี เอาข่าวไปแจ้งแก่เล่าเจี้ยง ๆ แจ้งดังนั้นก็กลัว จึงให้หา บรรดาขุนนางผใู้ หญ่ทง้ั ปวงมาปรึกษา เตียวสงท่ีปรึกษาจึงว่า ซึ่งเตียวฬ่อจะยกมาทาอันตรายแก่เมืองเสฉวนนั้นอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะเอาแต่ลิ้นสามน้ิวนี้อาสาไปต่อด้วยเตียวฬ่อ มิให้ยกมาทาอันตรายได้ เล่าเจ้ียงได้ฟังก็แลดู เตียวสงเหน็ รปู รา่ งตา่ เตย้ี สสี ะรีดังผลมะตมู จมูกก็เฟด็ ฟนั ก็เสีย้ ม รูปไมส่ มกับวาจากม็ ิไดเ้ ช่อื จึงถามวา่ ท่านจะคิดอ่านประการใดจงวา่ ใหเ้ ขา้ ใจก่อน สามกก๊ วิทยา

๑๐๕๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เตียวสงจึงบอกว่า ข้าพเจ้าแจ้งอยู่ว่าโจโฉนี้ เท่ียวปราบปรามขอบขัณฑเสมาให้อยู่ในอานาจสิ้น ท้ังอ้วนเสียวอ้วนสุดนั้นก็กาจัดเสียได้ บัดนี้ม้าเฉียวบุตร มา้ เทง้ เลา่ กแ็ ตกโจโฉ ๆ มีทหารเปนอนั มาก ขอใหต้ กแต่ง เครื่องบรรณาการไปอ่อนน้อมคานับโจโฉ ข้าพเจ้าจะ อาสาถือหนังสือไปว่ากล่าวให้โจโฉยกกองทัพมาตี เมืองฮันต๋ง ถ้าเมืองฮันต๋งเปนศึกรบติดพันกันอยู่แล้ว ก็เห็นจะไม่ยกกองทัพมาทาอันตรายแก่เราได้ เล่าเจี้ยง เตียวสง (Zhang Song) เห็นชอบด้วยมีความยินดี จึงจัดแจงแต่งเคร่ือง บรรณาการกับหนังสือฉบับหน่ึงให้แก่เตียวสง ๆ ก็ลอบ เขยี นแผนที่เมืองเสฉวนถว้ นถที่ กุ ประการแลว้ ก็ไปเมอื งฮโู ตผ๋ ่านเมืองเกงจว๋ิ ไป ขณะนัน้ ขงเบ้งแจง้ ว่าเลา่ เจยี้ งใช้ให้เตยี วสงคุมเคร่ืองบรรณาการไปคานบั โจโฉ จึงแตง่ ใหค้ น ตามสอดแนมฟังกิจราชการดู ณ เมืองฮูโต๋ ฝ่ายเตียวสงไปถึงเมืองฮูโต๋แล้ว จะเข้าไปคานับโจโฉมิได้ ดว้ ยโจโฉมไิ ดอ้ อกว่าราชการ แต่คอยอย่ถู ึงสามวนั จงึ ให้คนใช้เอาเนอ้ื ความเขา้ ไปแจ้งแกโ่ จโฉ ๆ จงึ ให้ หาเตยี วสงเข้าไปข้างใน เตยี วสงคานบั แล้วจงึ ส่งหนงั สอื แลเครือ่ งบรรณาการให้แกโ่ จโฉ ฝ่ายโจโฉแจ้งในหนังสือน้ันแล้วจึงถามเตียวสงว่า เล่าเจ้ียงนายท่านน้ัน หลายปีแล้วมิได้ส่ง เคร่ืองบรรณาการมาคานับตามประเพณดี ว้ ยเหตอุ ันใด เตียวสงจึงว่า เมืองเสฉวนเปนทางไกลกนั ดาร ยากทีจ่ ะไปมานกั อนง่ึ หวั เมอื งท้ัง ปวงก็เปนเสี้ยนหนามยังมิราบ คาบเปนปรกติ กลัวโจรผู้ร้ายจะ คุ ม กั น เ ข้ า ช่ ว ง ชิ ง สิ่ ง ข อ ง บรรณาการในกลางทางจึงมไิ ดม้ า โจโฉจึงตวาดเอาว่า กูเที่ยว ปราบปรามหัวเมืองทั้งปวงราบ คาบเปนผาสุกแลว้ โจรทไ่ี หนยงั มี อยู่อกี เลา่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๕๙ เตยี วสงจงึ วา่ ทศิ ใตน้ ้ันซุนกวนเปนศตั รูของท่านก็ยังอยู่ ทิศตวันตกเลา่ ก็เลา่ ป่ี ทิศเหนอื น้นั ก็ เตียวฬ่อ เมือ่ ขา้ ศึกของท่านยังอยูร่ อบตัวฉนี้ เหตไุ ฉนจึงวา่ ปราบปรามหัวเมืองราบคาบแล้ว โจโฉไดย้ นิ ดังนั้นก็โกรธ พิศดูรูปร่างเตียวสงเห็นลกั ษณะหยาบช้ามชิ อบอัธยาศัย ก็ลุกเข้าไปเสียข้างใน ท่ีปรึกษา ท้ังปวงจึงชวนกันว่าแก่เตียวสงว่า ท่านน้ีหาอัธยาศัยมิได้ มาพูดสลักเอามหาอุปราชดังนี้ควรแล้วหรือ นห่ี ากว่าท่านนาเอาบรรณาการมาถวายแต่ทางไกล มหาอุปราชจึงมิเอาโทษ ทา่ นเรง่ ออกไปเสียเรว็ ๆ เถิดอยา่ อย่ชู า้ เลย เตยี วสง (Zhang Song) เตียวสงจึงว่า ตัวเราน้ีเปนชาวเมืองเสฉวน จะพูดจาสิ่งใดก็ตามซ่ือ มิได้เอาเท็จมาเจรจา สอพลอเหมือนคนทั้งปวง เอียวสิวได้ฟังดงั น้ันจึงตวาดเอาว่า ตัวเปนชาวเมืองเสฉวนเจรจาแต่ล้วนซ่อื เราชาวเมืองหลวงน้ีท่านเห็นผู้ใดพูดประจบประแจงเล่า เตียวสงเหลียวหน้ามาดูเอียวสิวเห็นรูปร่าง หลักแหลมเปนคนเจ้าปัญญาพาที จึงเสพูดไปว่า ท่านน้ีชื่อไร มหาอุปราชต้ังให้ว่าราชการฝ่ายไหน เอียวสิวจึงบอกวา่ เราชือ่ เอยี วสิว เปนชาวคลงั ของมหาอุปราช สามก๊กวิทยา

๑๐๖๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เตียวสงรู้ว่าเอียวสิวเปนคนมีปัญญา ก็พูดจาปราไสโดยสุภาพ เอียวสิวเห็นเตียวสง ประกอบด้วยอัธยาศัยลงแล้ว ก็พากันออกไปบ้าน จัดแจงให้นั่งที่สมควรแล้วจึงว่า เมืองเสฉวนน้ัน หนทางไกลกันดารนัก ท่านอุตส่าห์มาถึงเมืองหลวงได้ เตียวสงจึงว่าเปนบ่าวท่านนายใช้แล้วก็จาเปน ถึงว่าหนทางจะลุยนา้ ลยุ เพลงิ ก็จามา เอยี วสวิ จงึ ถามวา่ เมืองเสฉวนภมู ิฐ์ านเปนประการใด เตียวสงจึงบอกว่า อันเมืองเสฉวนนั้นภูม์ิฐาน กว้างขวางสนุกสบาย แต่ก่อนเรียกว่าเมืองเอ๊กจ๋ิว ทิศใต้น้ันมี แม่น้ากิ๋มก๋ังก้ันอยู่ ฝ่ายทิศเหนือน้ันมีด่านเกียมก๊ก หนทางซึ่ง จะไปมาคับขันนัก แลเมืองน้ันมปริมณฑลได้สามพันเส้น มีระยะบ้านพอไก่ขันได้ยินเสียง ทั้งเข้าปลาอาหารสารพัดจะ บริบูรณ์ เปนท่ีสนุกสบายย่ิงกว่าหัวเมืองทั้งปวง เอียวสิวจึง ถามว่า ขุนนางท้ังปวงในเมืองเสฉวนน้ันมีสติปัญญาท่ีจะทานุ เอยี วสวิ (Yang Xiu) บารุงช่วยผ่อนผันกิจการ บ้านเมืองพรักพร้อมมากอยู่หรือ เตียวสงจึงว่า อันผู้คนซ่ึงมีสติปัญญาแลทหารที่ดีมีฝีมือน้ัน มากกวา่ มาก มริ ทู้ จ่ี ะพรรณนาใหท้ ่านฟงั ได้ เอียวสิวจึงถามว่า ขุนนางที่มีสติปัญญาเหมือนท่านว่าฉนี้มีสักกี่คน เตียวสงจึงบอกว่า ขุนนางท่ีมีสติปัญญาพิสดารกว้างขวางแลกอปไปด้วยความสัตย์ซ่ือมั่นคงที่ดีมี ฝีมือนั้นประมาณสัก ร้อยหน่ึง แต่ท่ีปัญญาเปนประมาณเหมือนข้าพเจ้าน้ี แม้จะเอาเกวียนไปบรรทุกก็มิสิ้น เอียวสิวจึงว่า บดั นท้ี า่ นเปนขนุ นางชอ่ื ใด เตยี วสงจงึ บอกว่า ข้าพเจ้านเ้ี ปนแตท่ ่ปี รกึ ษาผ้นู ้อยดอก หาสมควรท่จี ะเปน ขุนนางเหมือนเขาท้ังปวงไม่ ตัวท่านนี้เปนที่อันใด เอียวสิวจึงว่า ตัวเราน้ีเปนขุนนางสาหรับถือบาญชี สิ่งของมหาอุปราชได้ตรวจตราขาดเหลือ ท้ัง ปวง เตียวสงจึงว่า ข้าพเจ้าได้ยนิ เขาลอื ชอื่ เสยี งทา่ นอยู่วา่ มีสตปิ ัญญา เหตไุ ฉนท่าน ม า เ ป น ขุ น น า ง น อ ก ต า แ ห น่ ง อ ยู่ ใ น มหาอุปราชเลา่ ถ้าจะอุตส่าห์ทาราชการใน พระเจ้าเห้ียนเต้ ให้ได้เปนท่ีขุนนางผู้ใหญ่ จะไดช้ ่วยทานุบารงุ เจา้ แผน่ ดนิ จะมิดีหรอื www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๙ ๑๐๖๑ เอียวสิวได้ฟังดังน้ันก็อดสูแก่ใจจึงว่า ถึงตัวข้าพเจ้าอยู่ในมหาอุปราชน้ีเปนขุนนางน อก ตาแหน่งก็จริง คนท้ังปวงก็ยาเกรงนับถือเหมือนกัน ด้วยมหาอุปราชเปนที่วางใจ มอบทรัพย์สมบัติ ทั้งปวงให้ว่ากล่าว แล้วก็มีความเอนดูกรุณามาก สั่งสอนกิจการทั้งปวงเปนนิตย์ คุณของมหาอุปราช หาท่ีสุดมไิ ด้ เราจงึ ภกั ดอี ยู่ดว้ ย เตยี วสงหัวเราะแลว้ จึงวา่ ข้าพเจา้ กแ็ จ้งอยู่ อันมหาอปุ ราชนี้จะรสู้ ิง่ ใดดี ย่ิงนักก็หามิได้ ถึงจะรู้หนังสือแลวิชาการศิลปศาสตร์ในทางทหารก็เปนแต่ประมาณ จะเอาวิชาสิ่งใด มาสั่งสอนท่าน ๆ จึงมานับบุญยอคณุ ของมหาอุปราช ทุกวันน้ีหากว่าวาสนาหนหลงั ช่วยค้าชู จึงได้ต้ัง ตวั เปนใหญ่ เอยี วสวิ จึงว่า ท่านอยูเ่ มืองไกลมิได้รู้ว่ามหาอุปราชนี้มวี ิชาการแลกลอบุ ายปัญญากว้างขวาง อนั มหาอปุ ราชนายเราสารพดั รู้ ถ้าท่านจะใคร่แจ้งวา่ เท็จแลจรงิ เราจะเอาหนงั สือของมหาอุปราชแต่ง ไว้ให้ใหม่ ชื่อว่าบังเต๊กมาให้ดู แล้วก็หยิบหนังสือนั้นมาส่งให้แก่เตียวสง ๆ จึงอ่านดูเปนเน้ือความ สิบสามข้อ ว่าด้วยการสงครามให้ตง้ั ค่ายแลจดั แจงพลทหารทัพบกทัพเรือโดยขบวร จึงถามว่าหนงั สือ นี้มหาอุปราชเอาอย่างธรรมเนียมท่ีไหนมาเขียนไว้ เอียวสิวจึงว่า มหาอุปราชแต่งเอง เลียนคาโบราณ เปนธรรมเนียมไว้ หวังจะให้เปนฉบับสืบไปภายหน้า เหตุใดท่านจึงมาประมาทมหาอุปราชว่า สติปญั ญาน้อย ถา้ หาปญั ญามิได้จะแตง่ หนังสอื นี้ไวไ้ ด้หรอื เตียวสงหัวเราะแล้วจึงว่า หนังสือเช่นน้ีเด็ก ๆ ในเมืองเสฉวนอ่านเล่นอึงอยู่ท้ังเมอื ง เปนคา โบราณผู้มีปัญญาแต่งไว้ก่อน เหตุใดท่านจึงว่ามหาอุปราชแต่งเองเล่า ลักเอาคาเก่ามาว่า ปดได้ก็แต่ ท่านให้หลงนับถือว่าดี เอียวสิวจึงว่า หนังสือน้ีมหาอุปราชคิดแต่งไว้เพ่ือจะให้ปรากฎไปตราบเท่าสิน้ แผ่นดิน คนท้ังปวงก็แจ้งอยู่เหตุ ใดท่านจึงว่าสาหรบั เด็กอา่ นเล่น แสร้งเอาความมิจริงมาว่ากล่าว ประมาทมหาอุปราชฉนี้มิควร เตียวสงจึงว่า ท่านมิเช่ือคาก็ปิด หนังสือเสียเถิด เราจะว่าให้ฟัง แต่ปากเปล่า เตียวสงก็สาธยาย ให้ฟังด้วยไวปัญญาอันจาได้ ต้ อ ง กั น กั บ ห นั ง สื อ นั้นมิ ไ ด้ วปิ ลาสสกั ขอ้ สามก๊กวิทยา

๑๐๖๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) เอียวสิวได้ฟังดังนั้น ก็รู้ว่าเตียวสงฉลาดจาไว้ได้ จึงว่าท่านนี้มีปัญญาสามารถหลักแหลมนัก ได้ดูหนังสือของเราทีเดียวกจ็ าได้ไม่ลมื เลย จะหาผู้ใดเสมอท่านก็เปนอันยาก เตียวสงก็คานับเอียวสวิ แล้วว่า ท่านจงอยู่สาราญเถดิ เราจะลาไปเมืองก่อนแล้ว เอียวสิวจึงว่า ท่านอย่าเพ่อด่วนกลับไปเมือง เลย จงยับยัง้ อยกู่ อ่ นเราจะเข้าไปวา่ มหาอุปราชให้พาท่านเข้าไปเฝ้าพระเจา้ เห้ยี น เต้ให้จงได้ เตยี วสงมี ความยินดีกร็ บั คาแลว้ คานับลาไปท่ีอยู่ เอียวสิวจงึ เขา้ ไปหามหาอุปราชว่า เหตใุ ดเมื่อกี้มหาอุปราชขง้ึ โกรธเตียวสงหนกั หนา โจโฉจงึ ว่า มันเจรจาหยาบชา้ หามคี วามยาเกรงเราไม่ เราจึงโกรธ เอยี วสวิ จงึ ว่า เม่ือครัง้ ยีเอ๋งเหตใุ ดทา่ นจงึ อด ใจได้ แตเ่ ตยี วสงเพยี งนีค้ วรหรือมิอดใจเลา่ โจโฉจึงวา่ อนั ยเี อ๋งน้ันเปนคนมีสตปิ ญั ญาปรากฎอยู่ เราจึง แสร้งอดใจเสีย เพราะกลัวความคระหานินทา เตียวสงนี้มันเปนคนรูปชั่วทรลักษณ์หาสติปัญญามิได้ จะอดให้มันนั้นจะต้องการอันใด เอียวสิวจึงว่า มหาอุปราชอย่าประมาท เตียวสงนี้ข้าพเจ้าเห็นว่ามี สติปัญญาสามารถนกั เมื่อก้ีนี้ข้าพเจ้าเอาหนังสอื ซึ่งท่านแต่งไว้นั้นให้ดูอ่านทีเดียวก็จาได้ ส้ิน เปนคน หลักแหลมอยู่ แล้วว่าหนังสอื น้ีเปนคาโบราณ เด็ก ๆ ใน เมืองเสฉวนอ่านเล่นเปนอัน มาก โจโฉได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่าคนแต่ก่อนมาบอกเรา หรือกห็ าไม่ เมอ่ื หนงั สือนี้ของ เราแต่งต้องกันกับคาโบราณ แล้วจะเอาไว้เพื่อประโยชน์ อันใด ก็ให้เรียกเอาหนังสือ นั้นมาฉกี เผาไฟเสยี เอียวสิวจึงวา่ อันเตยี วสงนเี้ ปนชาวบ้านนอก ขอมหาอปุ ราชพาเขา้ ไปเฝา้ พระเจ้าเหี้ยนเต้ ให้ ได้เห็นในพระราชฐานอันประกอบไปด้วยสง่าราศีเปนที่ศัตรูยาเกรง ให้กลัวอานุภาพของท่านจงได้ โจโฉจึงว่า เตียวสงเปนชาวบ้านนอกจะด่วนพาเข้าไปเฝ้ามิได้ ถ้ากระนั้นเวลาพรุ่งนี้เราจะเอาทหาร ออกไปซ้อมหัดที่สนามกลางแปลง ท่านจงพาเตียวสงออกไปดูให้เห็นฝีมือทหารเรา จะได้ออกไปเล่า กันในเมืองเสฉวนให้ปรากฎเล่ืองลือไป แล้วเราจะเกณฑ์ทหารยกไปตีเมืองกังต๋ัง ถ้าได้ทีสมคเนก็จะ เลยยกไปตีเมอื งเสฉวนทเี ดียว www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๙ ๑๐๖๓ เอียวสิวรับคาแล้วคานับลาออกมาที่อยู่ ครั้นเวลาเช้าเอียวสิวจึงพาเตียวสงออกไปดูทหาร ทั้งปวงซ้อมหัดกัน ขณะน้ันโจโฉเกณฑ์ทหารที่มีฝีมือเรียกว่าทหารเสือน้ันออกไปถึงห้าหมื่น แต่ล้วนแต่งตัวใส่เส้ือห่มเกราะข่ีม้าถือง้าวแลทวนทั้งซ้ายขวาโดยขบวร เข้าสู้รบซ้อมหัดกันอลหม่าน เอิกเกริกอยู่ โจโฉเห็นเตียวสงแหงนหน้าดูทหารท้ังปวง จึงให้เรียกเข้ามาใกลแ้ ล้วก็ถามวา่ ทหารในเมือง เ ส ฉ ว น เ ห มื อ น ท ห า ร ข อ ง เ ร า ฉ น้ี มี ห รื อ ไ ม่ เตียวสงบอกว่า อันเมืองเสฉวนนั้นจะได้ ซ่ อ ง สุ ม ผู้ ค น หั ด ป รื อ ท ห า ร ท้ั ง ป ว ง ย ก ไ ป ปราบปรามบ้าน เมืองเหมือนฉนี้หามิได้ ข้าพเจ้าไม่เคยเห็น อันประเพณีเมืองเสฉวน ป ร า บ ป ร า ม ข้ า ศึ ก ซ่ึ ง เ ป น เ ส้ี ย น ห น า ม นั้ น ตอ้ งถอื เอาความสตั ยส์ จุ รติ เปนเบ้อื งหน้า สามก๊กวิทยา

๑๐๖๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉได้ฟังดังน้นั ก็โกรธจึงวา่ ในขอบขณั ฑเสมาน้เี ราเลง็ ดูมิไดเ้ ห็นผู้ใดทีจ่ ะมีทหารเหมอื นเรา บรรดาบา้ นเมอื งท้ังปวงซึง่ ขัดแขงมไิ ดค้ านับต่อเราน้ัน จะอุปมาก็เหมือนหย่อมหญ้า ถา้ จะยกทหารไป แห่งใดก็จะเหยียบเสียเปนผงคลี ผู้ใดมิอาจต่อด้วยทหารเราได้ แม้จะตีเมืองไหนก็ได้เมืองนั้นท่านรู้ หรือไม่ เตียวสงจึงว่า ซึ่งมหาอุปราชยกกองทัพไปปราบปรามบ้านเมืองท้ังปวง ไปทิศไหนชนะทิศน้ัน เขาเลื่องลือเอิกเกริกท้ังแผ่นดินว่า ท่านมีวิชาชานาญศึกนัก เมื่อคร้ังเมืองปักเอี้ยงรบกับลิโป้ เมอื งอว้ นเสียรบกับเตียวส้ิว เมืองกงั ตั๋งรบกบั จวิ ยี่ ตาบลพัวหยงพบกับกวนอู แลว้ ตดั หนวดถอดเกราะ เสยี ทีด่ ่านตงก๋วนนั้นกค็ รัง้ หน่งึ เปนส่ีครงั้ ดว้ ยกนั ข้าพเจา้ ก็รอู้ ยูว่ ่าหาใครสู้ได้ไม่ โจโฉได้ยนิ ดงั นั้นก็โกรธ จึงด่าว่าอ้ายหาชาตไิ ม่ มันมาเจรจาลาเลิกกูฉนี้หาความยาเกรงมไิ ด้ ก็ส่ังให้ทหารเอาตัวไปฆา่ เสีย เอียวสิวจึงห้ามวา่ ซึ่งเตียวสงเจรจาหยาบช้าตอ่ มหาอุปราช จะให้เอาตวั ไปฆ่าเสยี น้ันกช็ อบอยู่ แต่เห็นวา่ เตียวสงนีเ้ ปนแขกเมอื งมา ถา้ ทา่ นมอิ ดโทษใหเ้ สยี แล้ว กิตติศัพท์นัน้ ก็ จะระบือไปทกุ เมอื ง ซง่ึ ผู้ใดจะมาคานับท่านสบื ไปภายหน้าน้ันกจ็ ะมีความรังเกียจอยู่ โ จ โ ฉ ไ ด้ ฟั ง ดังน้ันก็เห็นด้วย แต่โทสะ ยังมิสงบ จึงสั่งให้ทหาร เอาตะบองไล่ตีเตียวสง ออกไปเสีย เตียวสงว่ิงหนี ออกมาจัดแจงตัวรีบหนี ไปในเวลากลางคืน จึงคิด ว่าตัวกูจะเอาเมืองเสฉวน มาออกแก่โจโฉ ควรหรือ มาทาหยาบช้าต่อกอู กี เล่า เมื่อกูจะมาก็ได้ว่าแก่เล่า เจ้ียงไว้เปนข้อใหญ่ แลบัดนี้มิสมเหมือนปากว่า จะกลับไปคนทั้งปวงก็จะหัวเราะเยาะเลน่ ผิดก็จะไป หาเล่าป่ี ณ เมืองเกงจ๋ิว ฟังแยบคายเล่าปี่จะคิดดีร้ายประการใดจะได้คิดอ่านผ่อนผันเม่ือภายหลัง เตียวสงคิดแล้วก็ขับม้าพาทหารรีบไปเมืองเกงจิ๋ว พอขงเบ้งรู้ข่าวก็ใช้จูล่งคุมทหารห้าร้อยออกมารับ จูล่งย่อตัวลงคานับแล้วถามว่า ท่านนี้หรือช่ือว่าเตียวสง ชาวเมืองเสฉวน เตียวสงรับคาแล้วถามว่า ทา่ นนีช้ อื่ จลู ง่ หรอื จลู ่งก็รับคาวา่ ข้าพเจา้ นี้แลชอื่ จลู ง่ ตา่ งคนต่างลงมาจากม้า www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๙ ๑๐๖๕ จลู ่งจงึ วา่ เลา่ ปี่นายข้าพเจา้ รู้ข่าวว่าท่านอุตส่าห์มาแต่เมืองไกล เ ห็ น ว่ า ผู้ ค น ทั้ ง ป ว ง เหน็ดเหน่ือยเม่ือยล้ามานัก จึงให้ ข้าพเจ้าคุมของเลี้ยงออกมารับท่าน ให้หยุดพักกินอยู่ให้สบายแล้วจึงพา เข้าไป เตียวสงได้ฟังดังนั้นก็ยินดีจึง หยุดอยู่ จลู ง่ กใ็ ห้ทหารแต่งโต๊ะเลี้ยงดู กันตามประเพณี เตียวสงจึงคิดในใจ ว่า เล่าปี่นี้มีใจอารีรักคนผู้มีสติปัญญาจริงเหมือนคาเขาว่า คร้ันกินโต๊ะสาเร็จแล้ว จูล่งก็พาเตียวสง มาถึงที่สานกั แขกเมอื ง กวนอคู ุมทหารร้อยหน่งึ มาคอยรบั ครัน้ เหน็ เตยี วสงมาถงึ ก็ให้ตีฆอ้ งกลองแลม้า ฬ่อรับ แล้วเข้าไปคานับว่า เล่าปี่พ่ีข้าพเจ้ารู้ว่าท่านมาแต่เมืองไกล ก็ให้ข้าพเจ้าออกมาจัดแจงทสี่ านกั ใหอ้ ยู่ใหส้ บาย เตียวสงกห็ ยดุ พักอยใู่ นที่นัน้ คนื หน่งึ คร้ันเวลารุ่งเช้ากวนอูแลจลู ่ง ก็พาเตียวสงมาทางประมาณห้าสิบเส้น พอพบเล่าปี่แลขงเบ้ง บังทองคุมทหารออกมารับคานับเตียวสงแล้วจึงว่า แต่ก่อนก็ได้ยินเขาสรรเสริญถึงท่านอยู่ ว่ามี สติปัญญามาก ครั้นจะไปสนทนาดว้ ยท่านก็เปนหนทางกนั ดาร ท่านมาบัดน้ีเปนบุญหนักหนา ขอเชญิ ท่านเขา้ ไปเมอื งเกงจิ๋วจะไดส้ นทนาดว้ ยกนั เหมือนท่านเอาน้ามาให้เรากนิ ซ่งึ หอบกระหายอยากก็จะ คลาย เล่าป่ีก็พาเตียวสงเข้ามาในเมืองจัดแจงให้น่ังที่สมควร จึงแต่งโต๊ะเล้ียงแล้วก็พูดจากันตาม ประเพณี เตยี วสงเหน็ เลา่ ป่พี ดู จาแตเ่ น้อื ความอน่ื มไิ ด้ว่าเน้อื ความถึงเมืองเสฉวน จึงแกลง้ ถามว่า ท่าน มาอยูเ่ ปนใหญ่ในเมอื งเกงจ๋วิ นมี้ ีเมืองขน้ึ สักก่ีหัวเมือง ขงเบง้ จึงชิงบอกว่า เมืองเกงจิว๋ นี้นายของเราขอ ยืมซุนกวนเจา้ เมอื งกังตัง๋ อยดู่ อก มิไดเ้ ปนสิทธิข์ องตวั ด้วยนายเราเปนนอ้ งเขยซนุ กวน เขาเสยี มไิ ดก้ จ็ า ใจให้อยู่ ทุกวันนี้เขาก็เวียนมาทวงจะเอาคืน ราคาญใจมิรู้ที่จะผ่อนผันเลย เตียวสงจึงว่า อันเมืองกังตั๋งน้ันมีหัวเมืองเอกถึงหกหัวเมือง ๆ ตรีก็มีถึงแปดสิบเอ็ดหัวเมือง สาระพัดจะบริบูรณท์ ุก สิ่ง ผู้คนก็มากยังไม่อิ่มใจหรือ แต่เมืองเกงจ๋ิวเท่าน้ียังเฝ้าทวงอยู่อีกเล่า บังทองจึงว่า นายเราน้ีก็เปน เชื้อสายพระเจ้าเห้ียนเต้ แต่เมือง ๆ หนึ่งก็ไม่มีอยู่ จะต้ังตัวก็มิได้ กลับไปง้อยืมเมืองเขาอยู่ให้ศัตรู บงั คับใชฉ้ นี้กห็ าพอทีไ่ มเ่ ลย สามก๊กวิทยา

๑๐๖๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าปี่จึงว่าท่านท้ังสองอย่า ว่าเลย วาสนาข้าพเจ้าน้อยตามแต่ บุญเถิด แต่เพียงนี้ก็เปนสุขอยู่แล้ว ข้าพเจ้าไม่คิดท่ีจะเปนใหญ่ให้เกิน วาสนาดอก เตียวสงจึงว่า ตัวท่าน ก็เปนเชื้อสายของพระเจ้าเหี้ยนเต้ ผคู้ นทัง้ ปวงกส็ รรเสริญมคี วามรักใคร่ มาก อย่าว่าแต่จะชิงเอาเมืองเกงจ๋ิว เทา่ นีเ้ ลย อนั วาสนาท่านถึงตั้งตัวเปน เจ้าแทนพระเจ้าเห้ียนเต้ ก็คงจะหามีใครนินทาไม่ เล่าป่ียกมือขึ้นคานับแล้วจึงหา้ มว่า ท่านจงได้เอน็ ดู เถิดอย่าว่าเลย เกินวาสนาเรานักหาสมควรไม่ เล่าปี่แกล้งชวนพูดแต่เน้ือความอื่นถึงสามวันแล้ว เตียวสงคานบั ลาจะกลบั ไป เมอื งเสฉวน เลา่ ปีก่ ็คมุ ทหารออกมาสง่ ถึงนอกเมอื ง แล้วกใ็ ห้แต่งโต๊ะเล้ยี ง เล่าปี่จึงว่า ท่านมาถึงเมืองเกงจิ๋ว ข้าพเจ้าได้ชักชวนท่านไว้ถึงสามวัน ได้สนทนาด้วยกันก็มี ความสบาย บัดน้ีท่านจะจากข้าพเจ้าไปแล้ว เมื่อไรเราจะได้พบกันอีกเล่า ว่าแล้วเล่าปี่กระทาร้องไห้ เตียวสงเห็นดังน้ันก็คัดเอ็นดูเล่าปี่นักจึงว่า ตัวข้าพเจ้าทุกวันนี้ก็คิดว่าจะใคร่มาอยู่ด้วยท่านให้ใช้สอย แต่ว่ายังมิได้ท่วงทีชอบกลเลย อน่ึงท่านจะตั้งอยู่ในเมืองเกงจ๋ิวน้ีก็เห็นจะไม่เปนท่ีม่ันได้ ด้วยฝ่าย ตวันออกนั้นซุนกวนก็เปนศตั รู ข้างทิศเหนอื เล่าโจโฉก็จะมาย่ายี ท่ีไหนจะมีความสุขเหมือนทา่ นอยใู่ น กลางใจไฟ เล่าป่ีจึงว่า เราก็รู้ว่าจะอยู่ในเมืองเกงจิ๋วนี้มิสบาย แต่ทว่าจนใจด้วยทุกวันนี้ไม่มีที่จะ เล็งเห็นที่ไหนจะเปนที่อาศรัยได้ เตียวสงจึงว่า อันเมืองเสฉวนนั้น ภูมิ์ฐานก็กว้างขวาง ผู้คนก็มาก เข้าปลาอาหารสารพดั จะบริบูรณ์ ผ้มู ี สติปัญญาทง้ั ปวงก็นบั ถอื ทา่ น ว่ามีใจ อารีรอบคอบปรากฎอยู่ แม้จะยก ทหารไปตีเมืองเสฉวนน้ัน แต่ชี้มือไป ก็จะได้โดยง่าย มิพักลาบากแก่ทหาร ทง้ั ปวง เห็นจะต้งั อย่เู ปนสุขได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๖๗ เล่าปี่จึงว่า อันเล่าเจ้ียงเจ้าเมือง เสฉวน ก็เปนเชื้อสายพระเจ้าเห้ียนเต้ แล้ว เลา่ เจยี้ ง (Liu Zhang) ก็ได้ทานุบารุงอาณาประชาราษฎรมาแต่ ก่อน ผู้อ่ืนหรือจะอาจไปทาร้ายได้ เตียวสง จึงว่า ท่านว่านี้ก็ชอบอยู่ ข้าพเจ้าก็มิใช่ เปนคนขายเจ้า แต่ว่าได้มาพบท่านแล้วก็มี ความเอนดู จึงบอกต้ืนลึกหนักเบาทั้งน้ีให้ แจ้ง ด้วยเล่าเจี้ยงนั้นเปนเช้ือวงศ์ก็จริง แต่เปนคนโลเลหาสติปัญญาไม่ แล้วก็ไม่ รู้จักเลี้ยงคนดี อนึ่งเตียวฬ่ออยู่ฝ่ายเหนือ นั้นก็จะมาทาอันตราย ผู้คนทั้งปวงก็เรรวน แต่จะเอาใจออกหาก ถ้าเหมือนท่านฉะน้ี ยกไปก็เห็นคนทั้งปวงจะมีความยินดี จะ เข้าหาท่านเปนอันมาก ซึ่งข้าพเจ้ามาบัดน้ี ก็ปราถนาจะเอาเมืองเสฉวนไปให้แก่โจโฉ เห็นโจโฉอ้ายศัตรูแผ่นดินนั้นโอหังถือว่าตวั ดี ลบหลู่ผู้มีสติปญั ญาเสีย ข้าพเจ้าจะยกเมืองเสฉวนใหก้ ็หาต้องการไม่ ข้าพเจ้าจึงแวะมาหาท่านหวัง จะบอกเนื้อความท้ังน้ี ขอให้ท่านคิดผ่อนผันดูเถิด ถ้าได้เมืองเสฉวนแล้วก็จะได้คิดอ่านทาการเอา บ้านเมืองทั้งปวง เห็นจะไดเ้ ปนใหญ่เหมือนความปราถนา แม้ท่านเต็มใจจะเอาเมืองเสฉวนม่นั คงจริง ข้าพเจา้ จะรบั เปนธุระทาการข้างในมใิ หข้ ดั สน แต่บัดนยี้ ังมแิ จง้ ว่าท่านจะคิดทาการเปนประการใด เล่าปีจ่ งึ วา่ ท่านวา่ ทงั้ นก้ี ็ขอบใจหนกั หนา แต่ว่าเราจนใจด้วยเล่าเจีย้ งนก้ี ็เปนแซ่เดียวกนั ถ้า เรายกไปทารา้ ย คนท้ังปวงจะมิชวนกันตฉิ ินนินทาหรือ เตียวสงจึงวา่ อันธรรมดาเกิดมาเปนชาย เม่ือ ปราถนาจะเปนใหญ่ แม้ได้ทีที่ไหนก็จะทาการที่น้ัน อันจะคิดร้ังรออยู่กลัวแต่ความนินทาฉนี้ นานไป เมื่อหน้าเปนของผู้อื่นแลว้ จะคดิ อ่านทาการตอ่ ภายหลังกจ็ ะมิไดค้ วามเดอื ดรอ้ นเสยี ใจอยหู่ รือ เลา่ ป่ีจงึ ว่า ท่านเมตตาสั่งสอนเราทั้งน้ีคุณหนักหนา แต่ว่าเมืองเสฉวนนี้เราก็แจ้งอยู่ ว่าลู่ทางกันดารเปนซอก ห้วยธารเขา จะเดิรเหินน้ันยากลาบากนัก ม้าฬาจะไปก็ขัดสน ซึ่งจะคิดอ่านทาการน้ัน จะอุบายผ่อน ผนั ประการใดดี สามก๊กวิทยา

๑๐๖๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เตียวสงจงึ แหวกอกเส้อื ชักเอาแผนท่ีเมืองเสฉวนส่งให้เลา่ ป่ีแลว้ ว่า ท่านไม่เข้าใจทางท่ีจะไป มาในตาบลเมืองเสฉวนน้ันก็จงพิเคราะห์ดูแผนที่นี้ เถิด ซ่ึงน้าท่าเข้าปลาอาหารแห่งใดจะขัดสนหรือ บริบูรณ์ในตาบลใดน้ันก็มอี ยู่ส้นิ ทุกประการ อนึ่งในเมืองเสฉวนนั้น เพ่ือนรักของข้าพเจ้ามีสองคน ๆ หน่ึงช่ือหวดเจ้งคนหน่ึงช่ือเบ้งตัด สองคนนี้ก็เปนที่ไว้ใจได้ ข้าพเจ้าจะไปว่ากล่าวก็เห็นจะไม่ขัด ถ้า หวดเจ้งเบง้ ตัดมาถึงทา่ นแลว้ ก็จงปรกึ ษาหารอื กันเถิด อย่าคดิ สงสัยส่งิ ใดเลย เลา่ ป่ียกมือข้นึ คานับแลว้ จึงว่า ซ่ึงท่านบอกกล่าวแนะนาให้ทั้งน้ีคุณหาท่ีสุดมิได้ แม้สาเร็จราชการแล้วก็จะแทนคุณท่านให้ถึง ขนาด เตียวสงจึงว่า ตัวข้าพเจ้านี้มีความปราถนาจะหามุลนายท่ีดีมีน้าใจอารีรอบคอบก็ได้เหมือนใจ ถึงมาทว่ารู้สิ่งใดเปนการลับก็มิควรที่จะอาไว้ จาจะบอกออกให้สิ้น ที่จะตั้งใจให้ท่านทดแทนคุณนั้น หามไิ ด้ ว่าดังน้นั แลว้ กค็ านับลาไป ขงเบง้ ก็ใหก้ วนอคู มุ ทหารไปส่งทางประมาณรอ้ ยเส้นแล้วก็กลับมา เตยี วสง (Zhang Song) www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๖๙ คร้ันเตยี วสงมาถึงเมืองเสฉวนแล้ว กแ็ วะไปหาหวดเจ้งเพอื่ นรกั สนธิ กนั ก่อน จึงเลา่ เนื้อความ ซ่ึงโจโฉทาหยาบช้านั้นให้ฟังทุกประการ แล้วว่าอันโจโฉนั้นท่ีเราท้ังปวงจะไปอยู่ด้วยประสงค์จะเอา ความสุข เห็นจะได้แต่ความทุกข์อีก ซ่ึงจะเอาเมืองเสฉวนไปให้กห็ าความต้องการไม่ บัดน้ีข้าพเจ้ายก ใหเ้ ลา่ ปเี่ สยี แลว้ จงึ กลบั มาปรกึ ษาท่านจะเหน็ ประการใด สามกก๊ วิทยา

๑๐๗๐ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) หวดเจ้งได้ฟังดังน้ันก็ยินดีจึงว่า แต่ก่อน ข้าพเจ้าก็คิดอยู่ว่าจะไปอยู่ด้วยเล่าปี่ เพราะเห็นว่า เล่าเจี้ยงนี้เปนคนหาเอาการไม่ บัดนี้ท่านสมัคไปอยู่ ด้วยเล่าปี่ เอาเมืองเสฉวนไปยกให้ ก็เหมือนน้าใจ ข้าพเจ้าคิดแล้ว เราจะรังเกียจกันสิ่งใดเล่า พอ เบ้งตัดเข้ามาถึงจึงว่า ท่านท้ังสองพูดจากันนี้ ข้าพเจ้ารู้น้าใจแล้ว ชรอยจะเอาเมืองเสฉวนไปยก ใหผ้ ูอ้ นื่ เสีย เตียวสงจึงวา่ ท่านวา่ ทง้ั น้ีถูกนา้ ใจเราท้ัง สองอยู่แล้ว แตว่ ่าทา่ นมีปัญญาจงทายดูว่าเราจะยก หวดเจ้ง (Fa Zheng) ให้แก่ผู้ใด เบ้งตัดจึงว่า อันเมืองเสฉวนนี้จะยกให้ ผู้อื่นนั้น เราเลงดูแล้วหาเห็นสมควรกับผู้ใดไม่ เหน็ สมควรแต่จะยกให้แก่เล่าปผี่ ู้เดียว เตียวสงหวดเจง้ เบง้ ตัดสามคนกต็ บมอื หวั เราะขนึ้ พร้อมกนั ตา่ ง คนก็ต่างพดู จากนั ไป เตยี วสงจงึ ว่า เราท้งั สามก็เหน็ ดว้ ยกนั แล้ว อยา่ กระนน้ั เลย เวลาพรงุ่ นข้ี า้ พเจ้าจะ เข้าไปหาเล่าเจ้ียง จะว่าให้เล่าเจี้ยงใช้ให้ทา่ นทั้งสองไปหาเล่าปี่ ณ เมืองเกงจ๋ิว หวดเจ้งเบ้งตัดก็รับคา เตยี วสง ๆ กเ็ ข้าไปหาเลา่ เจย้ี ง ๆ ถามว่า ท่านไปเมอื งหลวงไดข้ อ้ ราชการมาประการใดบา้ ง เตียวสงจึงว่า ข้าพเจ้าไปเมืองหลวงน้ันหวังจะป้องกันอันตรายมิให้มาถึงเมืองเรา ก็ไม่สม ความคิด ด้วยโจโฉน้ันเปนศัตรแู ก่แผ่นดิน มีน้าใจอันหยาบช้านัก อันความช่ัวของโจโฉจะพรรณนามริ ู้ ส้ิน บัดน้ีก็มีน้าใจกาเริบจะมาทาร้ายแก่เมืองเราอีก เล่าเจี้ยงจึงว่า ถ้ากระน้ันจะคิดประการใดดี เตยี วสงจงึ วา่ ขา้ พเจ้าคดิ เห็นวา่ เลา่ ปกี่ บั ท่านเปนแซเ่ ดยี วกนั แลขณะเม่อื จวิ ยี่เผาทพั โจโฉแปดสิบสาม หม่ืนเสียท่ีปากอ่าวเมืองกังตั๋งน้ัน เล่าปี่ก็ได้ช่วยทาการจึงสาเร็จ โจโฉก็กลัวปัญญาความคิดเล่าป่ีอยู่ แตพ่ อออกช่อื เลา่ ปก่ี ็ดูเหมือนขวญั จะออกจากตวั จะสาอะไรแก่เตียวฬ่อท่ีจะมิกลัวเล่าป่ี ขอให้ ท่านคิดอ่านไปเปนไมตรีด้วยตามประเพณี ก็จะ ได้ช่วยป้องกันเมืองเรา เตียวฬ่อจะไม่ทาร้ายได้ เล่าเจ้ียงจึงว่า อันท่านว่าท้ังนี้ก็ต้องน้าใจเรา แต่ เราคิดอยู่ท่ีจะไปเปนไมตรกี ับเลา่ ป่ีน้ันกน็ านแล้ว บดั น้ีท่านว่ากเ็ หน็ ด้วย แต่ยากทีจ่ ะใชใ้ ห้ผู้ใดไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๗๑ เตียวสงจึงว่า ซึ่งจะให้ถือหนังสือไปถึงเล่าป่ี นั้น เห็นแต่หวดเจ้งเบ้งตัดสองคนน้ีจะได้ราชการเปน ม่ันคง เล่าเจ้ียงได้ฟังดังน้ันก็เห็นด้วย จึงให้หาหวดเจ้ง เบ้งตัดเข้ามาแล้วแจ้งเนอื้ ความให้ฟังทุกประการ จึงให้ แต่งหนังสือเปนใจความว่า ข้าพเจ้าเล่าเจ้ียงผู้น้องขอ คานับมาถึงเล่าป่ีผู้พี่ ด้วยทุกวันนี้ข้าพเจ้ามีใจราลึกถึง อยู่ แต่ทว่าเปนทางกันดารยากที่จะไปมา ครั้นจะ จัดแจงส่ิงของมาคานับตามประเพณีก็มิทันที ซ่ึงมิ บังควรประการใดน้ันขอท่านได้อดโทษข้าพเจ้าเถิด เบ้งตัด (Meng Da) ด้วยบัดนี้เตยี วฬ่อคิดการใหญห่ ลวงนัก จะมาทารา้ ยแก่ ข้าพเจ้า ๆ หาที่จะเห็นมิได้ หวังจะพานักแต่ท่านผู้เดียว โดยโบราณว่าไว้ว่าสิบผู้อ่ืนมิเท่าแซ่เดียวกัน ขอท่านได้อนุเคราะห์แก่ข้าพเจ้า อย่าให้ได้ความอัปยศแก่เตียวฬ่อนั้นเลย คร้ันแต่งหนังสือเสร็จแล้ว ก็ส่งให้หวดเจ้งจะให้ถือไปหาเล่าป่ี แล้วจึงให้เบ้งตัดคุมทหารห้าพัน ส่งให้ยกออกไปอยู่กลางทางคอย รบั เล่าป่ี ถ้าเล่าป่ีมาถงึ เมือ่ ใดกใ็ ห้เชิญเข้ามาในเมอื งเสฉวน ขณะนั้นอุยก๋วนชาวเมอื งเสหลงเปนท่ีปรกึ ษา รู้ว่าเลา่ เจ้ยี งจะใหห้ วดเจง้ ถือหนังสือไปคานบั เชิญเล่าปี่ดังน้ันจึงว่ิง เหงื่อถ้วมตัวมาถึงจึงร้องว่า เหตุใดท่านมาเชื่อถือถ้อยคาเตียวสงน้ี จะเอา เมอื งเสฉวนทง้ั สิบเอ็ดหัวเมอื ง ไปให้แก่ผู้อ่ืนเสียเล่า เตียวสง ไ ด้ ยิ น ก็ ต ก ใ จ นั่ ง ต ลึ ง อ ยู่ เล่าเจี้ยงจึงว่า เปนไฉนท่าน มาวา่ ดงั น้ี ไม่รู้หรอื ว่าเล่าปนี่ น้ั เปนแซ่เดียวกันกับเรา ซึ่งให้ ไปเชิญมาท้ังน้กี ็หวงั จะใหช้ ่วย ป้องกันบ้านเมือง จะได้อยู่ เย็นเปนสุขสืบไป ท่านจะเห็น ประการใดจึงว่าฉนี้เล่า สามก๊กวิทยา

๑๐๗๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) อยุ ก๋วนจงึ วา่ ท่านวา่ น้กี ็ชอบอยู่ ดว้ ยเล่าป่ีกบั ท่านเปนแซ่เดียวกันก็จริง แต่ว่าเปนคนเจ้าปัญญา ความคิดแยบคายนั้นมาก เหมือนหน่ึงเสือเถ้าจาศีล แส้งทาน้าใจอารีรอบคอบให้คนนับถือลือชาปรากฎ เห็นแต่ภายนอกมิรกู้ ็วา่ ดี อนั น้าใจเล่าปน่ี ั้นคด ประการ หนึ่งเล่าป่ีก็มีขงเบ้งแลบังทองเปนที่ปรึกษา แลกวนอู เตียวหุยจูล่งอุยเอ๋ียนฮองตงเปนทหารเอกมีฝีมือ เข้มแข็งนัก อันท่านจะให้ไปรับเล่าปี่มาไว้ในเมือง อุยกว๋ น (Huang Quan) เสฉวนน้ีทไี่ หนเล่าปี่จะยอมเปนผ้นู ้อย จะเอาราชสหี ม์ า ไว้ในกรงจะได้หรือ อน่ึงเมืองเสฉวนจะมีเจ้าเมืองเปน สองนั้น ก็เหมือนช้างน้ามันอยู่โรงเดียวกันเห็นจะอยู่มิได้ ชรอยเตียวสงน้ีจะแวะไปเมืองเกงจิ๋วพูดจา ให้กัติกาสัญญากับเล่าป่ีแล้ว จึงกลับมาว่ากล่าวล่อลวงท่านให้เสียเมืองแก่ผู้อ่ืน ขอให้ท่านจับตัว เตียวสงฆ่าเสียจึงจะชอบ อันเมืองเสฉวนน้ีเหมือนหนึง่ อิงภเู ขาอยู่ ท่านอย่าวิตกว่าผใู้ ดจะมาทารา้ ยได้ เราจะซ่องสุมทหารให้พร้อมแล้วจะยกไปกาจัดเล่าปี่เสยี เล่าเจย้ี งจึงว่า ทา่ นว่าดังนี้ก็ควรอยู่ แตถ่ า้ โจโฉกับเตียวฬอ่ จะยกมาทาอนั ตรายเราทา่ นจะคดิ ประการใดเลา่ อยุ กว๋ นจึงว่า ซ่งึ จะป้องกนั โจโฉแลเตยี วฬ่อนั้นเหน็ จะไมย่ ากนัก ถ้าโจโฉแลเตียวฬ่อจะ ยกมา เราจะแต่งทหารยกไปรักษาด่านทางป้องกันไว้ให้ม่ันคงอย่าให้เข้ามาได้ ก็จะเบ่ือหน่ายใจยก กลบั ไปเอง เมอื งเสฉวนกจ็ ะเปนสขุ อยู่ เล่าเจี้ยงไดฟ้ ังดังนัน้ จึงว่า อนั ธรรมดาศึก มาติดเมืองจวนจะได้แล้วจะถอยเสยี น้นั ก็หามอี ยา่ ง ไม่ เหมือนเพลิงลามไหม้ตดิ ขนคิ้วร้อนจักษุอย่แู ลว้ จะมิดับเสียแลจะน่ิงอยู่ให้ เพลิงดับเองน้ันได้หรือ ถ้อยคาอันนี้เรามิเอาเปนครู ท่านออกไปเสียเถิด อองลุยเห็นดังนั้นจึงห้ามว่า ท่านมาเช่ือฟังถ้อยคา เตยี วสงนั้นเหมือนหนึ่งหาภัยมาใส่ตวั www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๗๓ เล่าเจ้ียงจึงว่า ซ่ึงเราจะให้ไปเชิญเล่าปี่มา อองลยุ (Wang Lei) บัดน้ี ก็หวังจะให้ช่วยรักษาบ้านเมือง เหตุใดจึงว่าจะมี ภัยเล่า อองลุยจึงว่า เตียวฬ่อน้ีถึงจะเปนศัตรูท่านก็ เหมือนกับหูดสิวอันเปนที่กายภายนอก แต่จะเอาเล็บ สกิดเสียก็จะหายไป อันเล่าป่ีจะเข้ามาต้ังอยู่ในเมือง นนั้ เหมอื นวัณโรคอนั เปนยอดข้ึนในอก ยากที่จะรักษา ได้ ด้วยเล่าป่ีน้ันเปนคนอกตัญญูมิได้รู้จักคุณคน โจโฉ เอาไปเล้ียงไว้ยังกลับคิดร้ายแก่ผู้มีคุณ แล้วไปอาศรัย ซุนกวนเล่าก็ชิงเอาเมืองเกงจ๋ิว มิได้ซื่อตรงต่อผู้ใด ซ่ึง ท่านจะไว้ใจเล่าป่ีแล้วรับเข้ามาในเมืองน้ี น่าที่จะเกิด อนั ตรายเปนมน่ั คง เล่าเจี้ยงได้ฟังดังนั้นก็ตวาดเอาว่า เล่าปี่เปนแซ่เดียวกับเรา ท่ีไหนจะคิดทาร้ายต่อพี่น้อง ตัวท่านว่าฉน้ีมิควรนัก ก็สั่งให้ทหารจับเอาตัวอองลุยกับอุยก๋วนออกไปเสีย แล้วเร่งให้หวดเจ้งรีบถือ หนังสือไป ครัน้ หวดเจง้ มาถงึ เมืองเกงจว๋ิ เข้าไปคานับเลา่ ปแ่ี ลว้ สง่ หนงั สือให้ เลา่ ปไ่ี ดแ้ จง้ ในหนงั สอื น้ัน มีความยินดนี กั จึงให้แตง่ โต๊ะเล้ยี งหวดเจง้ ตามประเพณี ขณะเม่ือเสพย์สุรา อยู่น้ันเล่าปี่จึงว่า เตียวสง บอกข้าพเจ้าออกชื่อถึงท่าน ว่า มี ส ติ ปั ญ ญ าน้าใจอารี ข้าพเจ้าก็มีความยินดีนักอยู่ บัดนี้ท่านมาถึงได้เห็นหน้า สนทนาด้วยกันเปนบุญหนัก หนา หวดเจ้งจึงว่า ข้าพเจ้าน้ี เปนขุนนางผู้น้อยใครก็ไม่สู้ นับถือ แต่ว่าเตียวสงไปบอก ออกช่ือถึงท่านก็มีใจยินดดี ้วย ข้าพเจ้ามาบัดนี้หวงั จะใคร่แจ้งว่า เตียวสงมาเจรจาไวแ้ ก่ท่านน้ันทา่ นก็ ยังมีความวติ กอย่หู รอื สามก๊กวิทยา

๑๐๗๔ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) เ ล่ า ปี่ จึ งว่า ตั ว ข้ า พ เ จ้ า ทุ ก วั น น้ี ก็ อ า ภั พ แผ่นดนิ ท้งั แผ่นดนิ แตห่ าที่จะ อาศรัยก็ไม่มี ต้องยืมเมือง เขาอยู่ คิดมาก็น่าเวทนา แต่นกยังมีก่ิงไม้จับ เกิด ม า เ ป น ค น ไ ม่ มี ที่ อ ยู่ ก็ น่ า สมเพช ซ่ึงเตียวสงมาว่าไว้ น้ันข้าพเจ้าก็คิดอยู่ แต่จนใจ ด้ ว ย เ ล่ า เ จ้ี ย ง ก็ เ ป น แ ซ่ เดียวกันมิรู้ท่ีจะคิดเลย หวดเจ้งจึงว่า อันเมืองเสฉวนนี้ภูมิ์ฐานม่ันคงบริบูรณท์ ุกสิ่ง เปนที่อุดมกว่าทุก เมอื ง ถ้าผ้ใู ดหาสตปิ ัญญามิได้ ถงึ จะตัง้ ตวั เปนใหญก่ ็คงจะเปนของผอู้ นื่ บดั นเี้ ล่าเจย้ี งใหม้ หี นังสอื มาถงึ ท่านกเ็ หมือนเอาเมืองมายกให้ เปนวาสนาของท่านแลว้ ขออย่าไดท้ ง้ิ เมอื งเสฉวนเสียเลย ซ่งึ ท่านจะคดิ ทาการไปเบื้องหน้านั้นข้าพเจ้าจะทานุบารุงให้สาเรจ็ ถึงจะตายก็ไม่เสียดายแก่ชีวิตเลย เล่าปี่ก็ยกมือ ขน้ึ คานบั วา่ ขอบใจท่านหนักหนา ครน้ั เสพย์สุราแล้ว ขงเบ้งกจ็ ัดแจงที่อยูใ่ ห้แก่หวดเจ้งอาศรยั ตามสมควร บังทองเหน็ เลา่ ป่ีนั่ง งว่ งราพึงอยจู่ ึงเข้ามาว่า อนั ธรรมดาผมู้ สี ติปัญญาน้นั ถ้าจะคิดอ่านทาการส่ิงใด ถงึ จะเตม็ ใจกด็ มี ิเต็มใจ ก็ดี กย็ อ่ มวา่ กล่าวใหแ้ ตกฉานปรากฎออก แลจะนง่ิ ราพึงรวนเรอยกู่ เ็ หมือนคนหาปญั ญามไิ ด้ ตวั ท่านก็ ประกอบด้วยสติปัญญา จะมาน่ังวิตกถอยหน้าถอยหลังอยู่ฉน้ีหาควรไม่ เล่าป่ีจึงว่าท่านว่าทั้งน้ีก็ชอบ อยู่ แต่ทวา่ ข้าพเจ้ามาพิเคราะห์ดูก็ยงั มริ ้ทู ่ีจะคิดเลย สติปญั ญาของท่านเลา่ เหน็ ประการใด บงั ทองจงึ ว่า อันเมอื งเกงจ๋วิ นี้ ขา้ งตวนั ออกน้นั ซุนกวนเปนอริอยู่ ฝ่ายทศิ เหนือน้ันโจโฉกเ็ ปน ศัตรู ทุกวันนี้เหมือนอยู่กลางไฟ ด้วยศัตรูนั้นอยู่รอบตัว อันเมืองเสฉวนนั้นผู้คนก็มากพรักพร้อม ทรัพย์สมบัติทั้งปวงก็บริบูรณ์ เห็นจะเปนท่ีต้ังตัวให้เปนสุขได้ บัดนี้เตียวสงหวดเจ้งทั้งสองก็มีใจภักดี ต่อทา่ นจะช่วยทานุบารงุ เหมอื นเทพดามาชี้ขมุ ทองให้ เหตุไฉนทา่ นจึงยังมคี วามวติ กน่งั น่ิงอยู่ฉนีเ้ ล่า www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๗๕ เล่าปจี่ ึงวา่ ซึ่งขา้ พเจา้ มีความวิตกทง้ั น้ี ด้วยเหน็ ว่าโจโฉกับข้าพเจา้ ทาการทกุ วันนเี้ หมือนน้า กับเพลิง อันโจโฉนั้นดังไฟ มักทาให้อาณาประชาราษฎรได้ความเดือดร้อน เพราะใจกาเริบหยาบช้า ใหญ่หลวง แลตัวข้าพเจ้าอุปมาเหมือนน้า จะทาการส่ิงใดก็ตั้งใจแต่จะให้เปนประโยชน์ ปราถนาจะ รักษาอาณาประชาราษฎรให้อยู่เย็นเปนสุข เดชะผลความสัตย์ของเราจึงได้มาต้ังตัวอยู่ถึงเพียงนี้ แลจะละความสตั ยเ์ สียเพราะเห็นแกท่ รพั ย์สมบัตทิ าให้ผิดธรรมเนยี มนั้นเราทามิ ได้ บังทองจึงว่า อันซ่ึงท่านต้ังอยู่ในความสัตย์น้ี ก็เปนที่เทพดามนุษย์สรรเสริญควรอยู่แล้ว แต่แผ่นดินทุกวันน้ีมไิ ด้เปนปรกติ เกิดจลาจลต่าง ๆ คนกุมอาวุธรักษาตวั มิวางมือ ซ่ึงท่านจะถือความ สตั ย์ใหม้ ัน่ คงอยนู่ ัน้ ก็มิได้ ธรรมดาภัยมาถึงตัวแล้วก็ย่อมจะรักษาตัวก่อน อนั เมืองเสฉวนนน้ั ควรจะยืม เอาเปนท่อี าศรัยแต่พอสงบอันตราย ถา้ แผ่นดนิ ราบคาบเปนปรกติมีความสุขแลว้ จงึ ค่อยสนองคณุ ทา่ น เม่ือภายหลังโดย สมควร ให้สิ้นความครหานินทามิดีหรือ ถ้าท่านมิคิดเอาเมืองเสฉวนบัดนี้ นานไป เบ้ืองหน้าก็จะเปนของผอู้ ่ืน จะกลับคิดทาการเมอื่ ภายหลังเห็นจะไมส่ าเรจ็ จะป่วยการสติปัญญาของ ผู้ช่วยอปุ ถัมภ์เสียเปล่า สามกก๊ วิทยา

๑๐๗๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เล่าป่ีได้ฟังดังนนั้ ก็เห็นชอบดว้ ยจงึ ว่า อันถ้อยคาของท่านสั่งสอนท้ังน้ีควรจะจารกึ ไว้ในแผน่ ทองสอนใจไปเช้าค่า จึงให้หาขงเบ้งเข้ามาปรึกษาที่จะเกณฑ์กองทัพยกไปเมืองเสฉวน ขงเบ้งจึงว่า เมืองเกงจิ๋วเปนท่ีสาคัญนัก จะยกทหารไปบัดนี้จะไว้ใจราชการภายหลังมิได้ จาจะเกณฑ์คนไว้ให้อยู่ รักษา เล่าปี่จึงว่าท่านว่านี้ชอบนัก ถ้ากระน้ันตัวข้าพเจ้ากับบังทองอุยเอ๋ียนฮองตงจะคุมทหารยกไป เมืองเสฉวน ตัวท่านกับกวนอูเตียวหุยจูล่งจงอยู่รักษาเมืองเกงจิ๋วเถิด ขงเบ้งก็รับคา จึงให้กวนอูอยู่ รกั ษาเมอื งซงหยง เตียวหยุ เปนกองตะเวรรกั ษาหวั เมืองท้งั สี่ซงึ่ ตีได้ใหม่ ให้จลู ่งไปรักษาเมืองกาเหลง ฝ่ายเล่าป่ีจึงต้ังให้ฮองตงเปนกองหน้า อุยเอ๋ียนเปนกองหลังคุมทหารห้าหม่ืนพร้อมไว้ คอย ฤกษ์จะยกไปเมืองเสฉวน ขณะนั้นเลียวฮัวซ่ึงเปนโจรป่าอยู่ ณ เขาหน้าด่านเมืองฮูโต๋ ก็คุมพวกเพ่ือน เข้ามาอยดู่ ้วยเลา่ ป่ี ๆ จึงให้ไปรักษาเมืองซงหยงกับกวนอู คร้ันได้ฤกษ์แลว้ เลา่ ป่ีก็ให้ยกกองทัพไปทาง ประมาณสองพันเส้น พอพบเบง้ ตัดคุมทหารห้าพนั ออกมาคานับแลว้ บอกวา่ บดั นี้เลา่ เจย้ี งนายขา้ พเจา้ ใหค้ ุมทหารออกมาคอยรบั ทา่ น เลา่ ปม่ี ีความยนิ ดี จงึ ให้คนถอื หนังสือรีบไปแจง้ แกเ่ ล่าเจ้ยี ง www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๗๗ เล่าเจี้ยงแจ้งดังน้ันแล้ว ก็ให้มี หนังสือไปถึงหัวเมืองรายทางว่า ถ้าเล่าป่ีมาถึง ตาบลใดก็ให้เล้ียงดูทหารทั้งปวง อย่าให้อด อยากขัดสนได้กว่าจะถึงเมืองเสฉวน แล้วก็ให้ จัดทหารสามหม่ืนแลรถสาหรับข่มี ีสัปทนเครอ่ื ง แห่ กับส่ิงของเงินทองท้ังปวงเปนอันมาก จะออกไปรับเล่าป่ี ณ ตาบลโปยเสีย อุยก๋วน เห็นเล่าเจ้ียงจัดแจงทหารจะออกไปรับเล่าป่ีจึง เข้ามาว่า ตัวข้าพเจ้ามาทาราชการอยู่ดว้ ยท่าน ๆ ก็ให้ทานุบารุงให้กินเบ้ียหวัดผ้าปีมาช้านาน ยังมิได้ ทาความชอบสิ่งใดสนองคุณเลย บัดนี้ท่านจะออกไปรับเลา่ ป่ีน้ันข้าพเจ้าเห็นมชิ อบ จะขอห้ามท่านไว้ ใหย้ บั ยง้ั กอ่ น ซงึ่ ทา่ นจะออกไปบัดนี้น่าท่จี ะเสียด้วยกลของเล่าป่ีเปนม่นั คง จงราพึงดใู ห้ถว้ นถ่เี ถดิ เตียวสงจึงว่า อันอุยก๋วนมาห้ามปรามทัดทานท่านท้ังนี้ ข้าพเจ้าจะได้เห็นว่าเปนประโยชน์ สิง่ ใดหามไิ ดเ้ ลย เปนคนริษยามีแตจ่ ะให้ทา่ นตดั พ่ีนอ้ งให้ขาดกนั ปรารถนาจะให้เปนเสี้ยนหนามไปอีก เล่าเจ้ียงจึงตวาดเอาอุยก๋วนว่า ท่านอย่ามาเจรจาเซ้าซ้ีอยู่เลย เราคิดเห็นประโยชน์แน่นอนอยู่แล้ว เรามิได้เช่ือฟังท่าน อุยก๋วนก็มีความน้อยใจ จึงเอาหน้ากระทบลงกับศิลาจนโลหิตไหลออก ก็กัดเอา ชายเสือ้ เลา่ เจ้ยี งไว้มใิ หอ้ อกไป เลา่ เจย้ี งโกรธเปนกาลังกก็ ระชากชายเส้อื สบัดมา อยุ กว๋ นก็มิวางจนฟัน หกั หลุดออกเปนสองซ่ี เลา่ เจยี้ งก็ใหท้ หารจับตวั ออกไปเสีย อยุ ก๋วนก็ร้องไห้กลบั มาบา้ น สามกก๊ วิทยา

๑๐๗๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) หลีอ๋นิ เห็นดงั นนั้ จึงเข้ามาร้องว่า ท่านมไิ ดเ้ ชื่อฟงั ถ้อยคาอุยก๋วนทัดทานฉน้ี จะขนื ออกไปรับ เล่าป่ีน้ันก็เหมือนไปหาท่ีตาย แลจะรับเล่าปีเ่ ข้ามาในเมอื งเสฉวนนี้ก็เห็นจะเหมือนรับเสือเข้ามาไวใ้ น บ้าน เล่าเจี้ยงจึงว่า อันเล่าปี่น้ีก็เปนแซ่เดียวกันกับเรา หรือจะมาคิดร้ายนั้นก็ผิดไป ถ้อยคาของท่าน เรามิขอได้ยิน แล้วก็ให้ทหารขับออกไปเสีย เตียวสงจึงว่าแก่เล่าเจี้ยงว่า อันขุนนางทั้งปวงนี้เสียแรง ท่านเลี้ยงให้กินเบี้ยหวัดผ้าปีเสียเปล่า หามีความกตัญญูไม่ มีประโยชน์แต่จะเอาความสุขแต่ตัว เล้ียงบุตรภรรยาให้สบายใจ มิได้ซื่อตรงต่อท่าน ชรอยคิดจะทาร้ายเปนม่ันคง ครั้นเล่าป่ีเข้ามาก็จะ ขัดขวางอยู่จะทาการมิถนัด จึงแกล้งมาว่ากล่าวริษยาเล่าปี่มิให้เข้ามาทั้งน้ี เล่าเจี้ยงจึงว่า อันท่านว่า ท้งั นเ้ี ปนประโยชน์แกข่ ้าพเจา้ จรงิ ๆ มิเสียแรงว่ารกั เรา คร้ันเวลาเช้าเล่าเจ้ียงจะให้ทหารไปรับเล่าป่ี พอทหารคนหน่ึงมาบอกว่า บัดนี้อองลุยเอา เชือกผูกห้อยตัวอยู่ที่ซุ้มประตูเมือง มือหน่ึงถือหนังสือมือหนึ่งถือกระบี่ร้องว่า หนังสือนี้เราฟ้องเจ้า ถา้ ฟังเราก็แล้วไป แม้มฟิ ังเราจะเอากระบ่ีน้ีตดั เชอื กใหส้ สี ะกระแทกลงใหต้ ายเสยี เล่าเจ้ียงรูด้ งั นั้นก็ใช้ ให้คนไปเอาหนังสือนั้นมาพิเคราะห์ดูเปนใจความว่า ข้าพเจ้าอองลุยคานับไว้ถึงท่านให้แจ้ง ด้วย ข้าพเจ้าได้ยินโบราณเล่าสืบกันมาว่า ยาดีกินขมปากแต่เปนประโยชน์แก่คนไข้ คนซ่ือกล่าวคาไม่ เพราะหู แตเ่ ปนประโยชนแ์ กก่ าลภายหน้า ซง่ึ ทา่ นไมฟ่ ังคาขา้ พเจา้ จะออกไปรบั เล่าปี่ ณ เมืองโปยเสีย น้ัน ข้าพเจ้าเห็นว่าเม่ือไปจะมีทางไปสดวก แต่เม่ือจะกลับมาเห็นจะขัดสนไม่มีทางมา ให้ท่ าน พิเคราะห์ดูจงดีก่อน แม้ท่านฟังคาข้าพเจ้าจงจับตัวเตียวสงตัดสีสะเสีย แล้วสกัดเล่าปี่อย่าให้เข้ามา เมอื งเสฉวนได้ ตวั ทา่ นกจ็ ะได้ครองสมบตั ิสืบไป ราษฎรชาวเมืองท้งั ปวงกจ็ ะไม่มคี วามเดอื ดรอ้ น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๙ ๑๐๗๙ เล่าเจี้ยงได้แจ้งในหนังสอื ดงั น้ันก็โกรธ ว่าเล่าปี่เปนคนมีสติปัญญา แล้วกับเราก็รกั ใคร่เสมอ พ่ีน้องเกิดร่วมอุทรเดียวกัน มิได้มีน้าใจรังเกียจกินแหนงกัน เหตุใดอ้ายคนเหล่านี้มันแกล้งมาพูดจา ขัดขวาง จะให้เรากับเล่าปี่เปนศัตรูกันหรอื อองลุยได้ทราบดังนั้นก็คิดน้อยใจ ร้องข้ึนด้วยเสียงอันดัง แล้วเอากระบีต่ ดั เชอื กนั้นขาดสสี ะปกั ลงมาฅอหกั ตาย เล่าเจ้ียงก็จดั ทหารสามหม่ืน แพรอย่างดบี รรทกุ เกวียนสามเล่มกับส่ิงของเงินทองแลสเบยี งอาหารเปนอันมาก ยกออกจากเมืองรบี ไปคอยรับเล่าปี่ ณ เมอื งโปยเสีย อองลุย (Wang Lei) สามกก๊ วิทยา

๑๐๘๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝา่ ยเลา่ ปี่ยกมาถงึ แดนเมืองเสฉวน ก็ ก า ชั บ ท ห า ร ทั้ ง ป ว ง มิ ใ ห้ เ บี ย ด เ บี ย ฬ ท า อันตรายราษฎรตามหัวเมืองรายทางทั้งปวง ราษฎรชาวเมืองก็มีความยินดี เล่าป่ีไปถึง หัวเมืองใดราษฎรชาวเมืองก็ชวนกันออกมา คานับเล่าป่ี ๆ ก็พูดจาเกลี้ยกล่อมโดยสภุ าพ หวดเจง้ จึงว่าแกบ่ ังทองว่า เตยี วสงใหห้ นงั สอื ลับมาถึงข้าพเจ้าว่า เล่าเจี้ยงจะยกทหาร ออกมารับนายท่าน ณ เมืองโปยเสยี เหน็ ไดท้ อี ยู่แล้ว จงคดิ อา่ นกาจดั เลา่ เจีย้ งเสียแต่ต้นมืออย่าให้ทัน คิดแก้ตัวได้ บังทองจึงว่า เน้ือความท้ังนี้ท่านอย่าเพ่อว่าวุ่นวายไปก่อน กิตติศัพท์จะแพร่งพรายไป ให้เล่าเจ้ียงกับเล่าปี่นายเราถึงกันเข้าก่อนจึงค่อยคิดทาการ หวดเจ้งเห็นชอบด้วย แลเมืองเสฉวนกับ เมืองโปยเสียน้ันระยะทางไกลกันหกร้อยเส้น คร้ันเล่าเจ้ียงมาถึงเมืองโปยเสียแล้วก็แต่งทหารออกไป รบั เลา่ ป่ี ๆ ก็ให้ทหารทั้งปวงหยุดตง้ั ค่ายอยู่นอกเมือง แลว้ ก็เข้าไปหาเลา่ เจ้ยี งแตต่ วั ต่างคนต่างคานับ กันตามประเพณีพ่ีน้อง พูดจาปราสัยเล่าความทุกข์ยากแต่หลังให้ฟังทุกประการแล้วร้องไห้ เลา่ เจ้ยี งจึงใหแ้ ตง่ โต๊ะเชญิ เล่าป่ีกินอย่เู สพย์สรุ าด้วยกันเปนผาศุก จนเวลาพลบคา่ แล้วเลา่ ปกี่ ค็ านับลา เล่าเจี้ยงไปค่าย เลา่ เจ้ียงจึงวา่ แก่ขนุ นางท้ังปวงวา่ อองลยุ กับอยุ กว๋ นสองคนนี้หาปัญญามิได้ ข้าพเจ้าคดิ มาก็ น่าหวั เราะ ควรหรือมาสงสัยเลา่ ป่ีว่าจะไมส่ ัตย์ซื่อต่อพีน่ ้องน้นั ไม่ควร เราเห็นเล่าป่ีพเ่ี ราวนั นี้พเิ คราะห์ ดูกิริยาอาการเห็นเปนคนซื่อตรงอารีต่อ พี่น้องจริง ถ้าเราได้เล่าป่ีพี่เรามาไว้ช่วยทานุบารุงเปนที่ ป้องกันอันตรายอยรู่ อบนอก แล้ว ก็จะกลัวอะไรแก่โจโฉแลเตียวฬอ่ ตัวข้าพเจา้ นก้ี ็ผดิ หนักหนาทม่ี ิได้ ราลึกถึงพี่น้องของตัวเลย ต่อเตียวสงมาบอกจงึ คิดได้ ความชอบของเตียวสงมเี ปนอันมาก แล้วก็ถอด เสอ้ื ออกจากกายให้คนเอาไปใหแ้ กเ่ ตียวสง ณ เมืองเสฉวนกบั ทองคาห้ารอ้ ย ตาลึง ขณะนั้นเล่ากุ๋ยเหลงเปาเตียวหยินเตงเหียน กับที่ปรึกษาท้ังปวงฝ่ายทหารพลเรือนจึงว่าแก่ เล่าเจ้ียงว่า ท่านอย่ายินดีเข้าใกล้เล่าปี่ก่อน อันเล่าป่ีนี้ทากิริยาแช่มช้อยพูดจาไพเราะอ่อนโยนก็จริง แต่ว่าเปนคนเจ้ามารยา น้าใจนั้นกระด้างดังเหลก็ เพ็ชร์หาเหมือนกับวาจาไม่ ขอท่านอย่าประมาทเร่ง ระมัดตัวให้จงดี เล่าเจ้ียงหัวเราะแล้วจึงว่า ท่านท้ังนี้มาชวนกันสงสัยเปล่า ๆ หาต้องการไม่ อันเล่าป่ี พ่ีเรานน้ั เห็นจะไมค่ ิดเปนสองใจ ที่ปรึกษาทงั้ นั้นกพ็ ากันทอดใจใหญ่แล้วก็ถอยมา www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๙ ๑๐๘๑ ฝ่ายเล่าปี่กลับมาถึงค่าย บังทองจึงเข้าไปถามว่า วันนี้ท่านไปกินเลี้ยงกับเล่าเจ้ียงน้ัน เห็นแยบคายเปนประการใดบ้าง เล่าปี่จึงบอกว่า เล่าเจี้ยงน้ันเปนคนซื่อสัตย์ม่ันคงอยู่ บังทองจึงว่า อันเล่าเจี้ยงเปนคนมั่นคงกจ็ ริง แต่ทว่าขุนนางท้ังปวงเปนคนกระด้างจะมิลงใจ จะขดั แข็งไว้นานไปจะเสีย การ ข้าพเจ้าคิดว่าขอให้ท่านหาเล่าเจ้ียงมากินโต๊ะ ณ ค่ายเรา ๆ จะให้ทหารจับตัวฆ่าเสีย แล้วจึงยกเข้า ไปเอาเมืองเสฉวนเหน็ จะไดโ้ ดยง่าย มพิ ักถอดกระบอ่ี อกจากฝกั มิพกั ขนึ้ เกาทณั ฑ์ใหเ้ สยี สายจะมิดหี รอื เล่าป่ีจึงว่า ท่านคิดท้ังน้ีข้าพเจ้ามิเต็มใจ ด้วยเล่าเจี้ยงน้ันเปนแซ่เดียวกัน แล้วก็มีใจรักใคร่ นับถือเราจริง ๆ เรามาบัดน้ีเล่าก็หวังจะตงั้ ตัวโดยสุจริตให้เปนท่ีสรรเสริญ แรกยกมาถึงควรจะให้คน ทั้งปวงเห็นน้าใจมีความยินดีตอ่ ควรหรือมิทันไรจะมาทาอันตรายแก่เลา่ เจ้ียง จะมิเปนท่ีครหาตเิ ตยี น แกเ่ ทวดาแลมนษุ ย์หรอื ซง่ึ จะทาให้เสยี สตั ย์ผิดด้วยประเพณนี น้ั ทามไิ ด้ บังทองจึงว่า ซึ่งข้าพเจ้าว่าท้ังน้ีจะเปนความคิดของข้าพเจ้าก็หามิได้ ด้วยเตียวสงให้มี หนังสือมาถึงหวดเจ้งให้คิดการกาจัดเสีย หวดเจ้งจึงเอาหนังสือมาแจ้งแก่ข้าพเจ้า ๆ จึงว่าให้ท่าน กระทาการ พอวา่ ยงั มทิ นั ขาดคาหวดเจ้งจึงเขา้ มาว่า ซึ่งขา้ พเจ้าให้กระทาการทั้งน้ีใชจ่ ะเปนประโยชน์ แก่ตัวข้าพเจ้าหามิได้ หวังจะให้เปนคุณแก่ท่านอีก ใช่จะผิดประเพณีนั้นหามิได้ ก็ต้องกับประเพณี แผ่นดินแตก่ ่อน เล่าปี่จึงว่า เล่าเจี้ยงนี้เปนแซ่เดียวด้วยกันกับเรา บงั ทอง (Pang Tong) ซ่ึงจะทาอันตรายน้นั จะควรหรือ หวดเจ้งจึงว่า ซ่ึงท่านจะมิ ทาตามถ้อยคาข้าพเจ้านั้นก็เห็นจะเสียการเปนม่ันคง ด้วย เล่าเจี้ยงกับเตียวฬ่อก็เปนคู่อริกันอยู่ แม้ว่าเตียวฬอ่ ยกมาตี เมอื งเสฉวนได้บัดนี้ ทา่ นมาแตท่ างไกลเสียแรงไดล้ าบากแก่ ทหารทั้งปวง กจ็ ะป่วยการเสยี เปลา่ ประการหนึง่ จะคดิ รีรอ อยู่ให้ช้าวันช้าคืน แม้มีผู้ไปยุยงเล่าเจย้ี งให้ประทุษฐรา้ ยแก่ ท่าน ก็ท่ีไหนจะกลับตวั ทันจะมิเสยี ทีหรอื บัดนี้ผู้คนทั้งปวง ก็มีความยินดีต่อท่านเปนอันมาก จงเร่งคิดอ่านทาการ กาจดั เล่าเจ้ียงเสียอย่าให้รตู้ ัว เอาเมืองเสฉวนเปนทีต่ ้ังให้จง ได้ก่อน ซ่ึงจะคิดทาการใหญ่หลวงไปเบ้ืองหน้านั้นก็จะ สดวก เล่าปีก่ ม็ ิยอม แตว่ ่ากลา่ วกนั อยฉู่ น้นั เปนหลายคร้ัง สามก๊กวิทยา

๑๐๘๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ครั้นเวลารุ่งเช้าเล่าปี่จึงเข้าไปกิน โต๊ะกับเลา่ เจีย้ งอีก ต่างคนต่างเสพย์สุราพูด กนั เปนปรกติตามประเพณีพนี่ อ้ ง บงั ทองจึง กระซิบกับหวดเจ้งว่า การก็จวนตัวอยู่ถึง เพียงนี้แล้ว นายเราถือความซ่ือตรงมิได้ กระทาตามคาเราก็เห็นจะเสียการ ถึงนาย จะถือความสัตย์อยู่ก็ทาเนาเราจะคิดอ่าน กันทาการเอง จึงสั่งแก่อุยเอี๋ยนว่า บัดนี้ เลา่ เจี้ยงเสพยส์ รุ าเมาไดท้ ีอยูแ่ ลว้ ท่านจงฆ่าเสยี เถิด อุยเอี๋ยนก็ถอดกระบเ่ี ดริ เข้าไปตรงหน้าโต๊ะแล้วจงึ ว่า ข้าพเจ้าจะขอรากระบี่ให้ท่านทั้งสองดูเล่นเปนขวัญตา บังทองจึงร้องขึ้นว่า ถ้ากระน้ันก็ดีแล้ว ทหารทั้งปวงจงถอยลงมาข้างช้ันล่างให้อุยเอี๋ยนรากระบ่ีดูเล่น อุยเอี๋ยนก็รากระบ่ีอยู่หน้าโต๊ะ ทหาร เล่าเจี้ยงเห็นอุยเอย๋ี นรากระบ่ี แลพวกทหารนอกนั้นก็ถือเครอื่ งศัสตราวุธ พากันแลดเู ล่าเจย้ี งเขม้นอยู่ อยู่ก็กริ่งใจ เตียวหยิมจึงชักกระบ่ีออกมาแล้วว่า อันจะรากระบ่ีไม่มีคู่นั้นดูไม่งาม ข้าพเจ้าจะขอรา กระบ่ีให้ท่านดูเปนคู่กันกับอุยเอ๋ียน ว่าแล้วก็ลุกขึ้นราเปนเชิงกันอยู่ อุยเอ๋ียนรากระบ่ีพลางชายตาดู เล่าฮอง ๆ ก็ถอดกระบ่ีเข้าราด้วย เล่ากุ๋ยเหลงเปาเตงเหียนทหารเล่าเจย้ี งเห็นดังน้ันก็ถอดกระบ่ีออก รอ้ งวา่ ข้าพเจา้ จะขอราให้ทา่ นท้งั สองหวั เราะเล่นตามสบายบ้าง ต่างคนต่างกร็ ากระบเี่ ข้าเปนพวกกนั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๙ ๑๐๘๓ เล่าป่ีเห็นทหารท้ังปวงรา ดังนั้นก็ตกใจ จึงชักกระบ่ีออกมาจาก มือทหารซึ่งดูอยู่นั้น ลุกออกมายืนที่ หน้าโต๊ะแล้วว่า ตัวเราพ่ีน้องมาพบ กันมีความยินดี เสพย์สุราเล้ียงดูกัน ให้สบายตามประเพณี ควรหรือท่าน ท้ังปวงมีความกินแหนงสนเท่ห์ฉนี้มิ ชอบ ใช่จะเหมือนคร้ังพระเจ้าฮั่น โกโจแลพระเจ้าฌ้อปาอ๋องเสพย์สุรา ด้วยกันณดา่ น งักปุนกว๋ นนน้ั หามิได้ จงทิ้งกระบเี่ สียใหส้ ้ินทุกคน ถ้าผู้ใดมิวางกระบี่ลงก็จะตดั สีสะเสีย เล่าเจ้ียงจึงตวาดเอาทหารท้ังน้ันว่า เราพี่น้องรักกันโดยสุจริต เหตุใดคนทั้งปวงจึงมาทา วุ่นวาย ถือกระบ่ีเข้ามาในท่ีเฝ้าฉนี้ เร่งถอยออกไปให้พ้น ทหารทั้งปวงต่างคนต่างกลัวเล่าเจ้ียงก็ถอย ออกไปส้ิน เล่าปี่จึงเรียกทหารเลา่ เจ้ียงซ่ึงเปนผู้ใหญ่น้ันขึ้นมาบนท่ีกินโต๊ะ จึงรินสุราให้กินทุกคนแล้ว จึงว่า ตัวเราท้ังสองเปนพี่น้องกัน เรามาบัดน้ีจะช่วยป้องกันรักษาบ้านเมืองให้อยู่เย็นเปนสุขสืบไป ซ่ึงเราจะได้คิดเปนสองใจนั้นหามิได้ ท่านทั้งปวงอย่ามีความสงสัยเลย ทหารท้ังปวงได้ยินเล่าป่ีว่าก็ ยินดี ยกมอื ขึน้ คานบั แล้วก็ถอยลงมา เล่าเจี้ยงได้ฟังเล่าปี่ว่า ฉนั้นก็ยุดเอาข้อมือว่า พ่ีนี้รัก ข้าพเจ้าหนักหนา เห็นสุจริตจริง ๆ ข้าพเจา้ มิไดม้ คี วามสงสัยเลย จะขอ สนองคุณท่านไปตราบเท่าวันตาย เล่าป่ีกับเล่าเจี้ยงก็มีความยินดีต่อ กัน เสพย์สุราอยู่จนเวลาจะใกล้ พลบค่า เมื่อเล่าป่ีกลับไปค่ายจึงว่า แก่บังทองว่า ท่านนห้ี าความพนิ จิ ไม่ ทาทั้งน้ีจะให้คนติเตียนเราได้ แต่ วนั น้ีสบื ไปวนั หนา้ จงอย่าได้ทาฉนีเ้ ลย บงั ทองก็คานับลาออกมาที่อยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๐๘๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเล่ากุ๋ยเหลงเปาเตงเหียนจึงว่า แก่เล่าเจี้ยงว่า วันน้ีท่านเสพย์สุราด้วยเล่าป่ี น้ันเห็นแยบคายหรือไม่ ขอท่านเร่งกลับไป เมืองเถิดอย่าอยู่ช้าเลย แม้ท่านมิกลับไปภัย จะมีเปนมั่นคง เล่าเจ้ียงจึงว่า อันเล่าป่ีพ่ีเรา น้ันมีใจสุจริตเห็นประจักษ์อยู่จริงๆ ท่ีจะคิด ทาร้ายแก่เราเหมือนน้าใจคนทั้งปวงหามิได้ ท่านอย่าสงสัยเลย เล่ากุ๋ยเหลงเปาเตงเหียน จงึ ว่า อนั น้าใจเล่าปี่นน้ั เปนคนซื่อตรงอยจู่ ริง แตว่ า่ ทหารทง้ั ปวงมใี จหยาบชา้ นัก เห็นจะคิดทารา้ ยเอา เมืองเสฉวนให้แก่เลา่ ป่ี ปราถนาจะเอาประโยชนใ์ สต่ ัว เล่าเจี้ยงก็มิได้เชื่อฟัง จึงเชิญเล่าปี่ให้เขา้ มากิน โตะ๊ ด้วยกันในเมอื งโปยเสียน้นั ทุกวนั ขณะนั้นม้าใช้มาบอกว่า บัดน้ีเตียวฬ่อจะยกทัพมาตีด่านแฮบังก๋วน เล่าเจ้ียงจึงหาเล่าป่ีเข้า มาปรึกษา แลว้ กว็ ่ากล่าวออ้ นวอนให้เลา่ ปีย่ กทหารไปป้องกนั เตียวฬ่อ เลา่ ปร่ี บั คาแลว้ กย็ กทหารไปตงั้ ค่ายณด่านแฮบังก๋วน ทหารทั้งปวงจึงว่าแก่เล่าเจ้ียงว่า บัดน้ีเล่าปี่ก็ยกไปรับทัพเตียวฬ่อแล้ว ขอท่าน อย่าไว้ใจแก่เล่าป่ี เกลือกจะคิดทาร้ายกลับย้อนหลังมาทาอันตรายเรา จงให้จัดแจงรักษาด่านทางท้ัง ปวงไว้ให้มั่นคงป้องกันตัว เล่าเจี้ยงก็มิฟังคา ครั้นที่ปรึกษาท้ังปวงต่างคนเข้ามาช่วยกันว่าเปนอนั มาก เล่าเจ้ียงก็เห็นด้วย จึงเกณฑ์ให้เอียวหวย โกภายสองคนคุมทหารออกไปรักษาด่าน โปยสิก๋วนหวังจะป้องกัน เล่าป่ี แล้วก็ยก ทหารกลับมาเมืองเสฉวน ฝ่ายเล่าป่ีคร้ัน มาถึงด่านแฮบังก๋วนแล้ว ก็กาชับทหาร ทั้ ง ป ว ง มิ ใ ห้ ท า อั น ต ร า ย แ ก่ ช า ว บ้ า น ชาวเมือง หวังจะให้กิตติศัพท์เล่ืองลือ ขจรไป เพื่อจะเอาใจอาณาประชาราษฎร ใหม้ คี วามยินดีดว้ ย www.samkok911.com