สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๕๐

๑๐๘๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ตอนที่ ๕๐ ฝ่าย ซุนกวนแจ้งว่าเล่าป่ี ยกไปเมืองเสฉวน จึงให้หาขุนนางท้ัง ปวงเข้ามาปรึกษา โกะหยงจึงว่า ซึ่ง เล่าป่ียกไปเมอื งเสฉวนบัดนีก้ ็เปนทาง ไกลได้ทีอยู่แล้ว ขอให้ท่านเกณฑ์ ทหารยกสกัดตัดทางเมืองเสฉวนอย่า ให้เล่าป่ีกลับมาได้ แล้วจงเกณฑ์ กองทัพยกไปตีเมืองเกงจ๋ิวเห็นจะได้ โดยง่าย ซุนกวนจึงว่า ท่านคิดการ ท้ังนชี้ อบ พอนางงอก๊กไถ้เดิรออกมาถึงหลังฉากได้ยินจึงร้องว่า ผู้ใดคดิ การดงั น้ปี ราถนาจะใหเ้ ล่าป่ีฆ่า ลูกสาวเราเสยี หรือ ชอบให้ตัดสีสะเสยี แล้วก็เดิรสาวเท้าออกมานอกฉากจึงว่าแก่ซุนกวนว่า น้องสาว เจ้าผู้เดียวเราสู้อุ้มท้องรักษามา ถนอมดังหน่ึงดวงชีวิต บัดนี้ก็ได้ยกให้เปนภรรยาเลา่ ป่ีแล้ว แลเจ้าจะ มาเช่ือถือถ้อยคาคนท้ังปวงยุยงฉน้ีจะฆ่าน้องสาวหรือ ตัวเจ้าได้สมบัตขิ องพ่ีเปนใหญ่อยู่ในเมืองกังต๋ัง มหี วั เมอื งข้นึ ถึงแปดสบิ เอ็ดยังไม่อ่ิมใจหรอื จึงจะไปเอาเมืองเกงจ๋วิ ซ่งึ เปนสมบตั ิของผู้อนื่ อกี เลา่ ซุนกวนได้ฟังมารดาว่า ก็คานับรับคาว่าข้าพเจ้าผิดแล้ว ขอมารดาอดโทษเถิด แล้วก็ขับท่ี ปรึกษาท้ังปวงออกไปเสีย นางงอก๊กไถ้ก็กลับเข้ามา ซุนกวนน่ังอยู่แต่ผู้เดียวก็คิดว่า คร้ังนี้มิได้เมือง เกงจิ๋วแล้วท่ีไหนไปเบื้องหน้าจะได้ พอเตียวเจียวเข้ามาถึงจึงถามว่า เหตุใดวันนี้ท่านน่ังเปนทุกข์อยู่ ซุนกวนจึงว่า ซง่ึ เราเปนทุกขอ์ ยู่ทั้งนเี้ พราะวติ กถึงเนอ้ื ความทว่ี า่ กนั เม่อื ตะก้ี เตยี วเจยี วจึงว่า จะทุกขไ์ ปใยกับเนื้อความเทา่ นี้ งา่ ยไมย่ ากดอก ขอท่านใหม้ หี นงั สอื ลบั ไปถงึ นางซุนฮูหยินนอ้ งทา่ นว่า บัดน้ีมารดาป่วยระลกึ ถงึ อยู่ จะขอเหน็ หน้าสกั ครง้ั หนึง่ ให้รีบมาทั้งกลางวัน กลางคืนอย่าให้ช้าได้ แล้วให้พาเอาบุตรเล่าปี่มาเมืองเราด้วย เล่าป่ีมีบุตรคนเดียวก็จะสลดน้าใจ จะต้องเอาเมืองเกงจิว๋ มาเปล่ียนเอาบุตรของตวั ไป ที่ไหนจะทิง้ บุตรเสียได้ ถ้าเล่าป่ีมไิ ด้อาลยั ถึงบตุ รไม่ เอาเมอื งมาเปล่ยี น เราก็จะยกทหารไปรบเมืองเกงจ๋วิ หามที ีจ่ ะขัดข้องสิ่งใดไม่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๐ ๑๐๘๗ ซุนกวนจึงว่า ท่านคิดน้ีชอบนัก ก็ให้แต่ง หนังสือลับฉบับหน่ึงตามถ้อยคาเตียวเจียว แล้วจึง ส่งให้จิวเสย้ี นซึ่งเปนคนสนิธเคยใช้สอยขา้ งในมาแต่ ก่อนนั้น ลอบลงเรือไปเมืองเกงจิ๋วมิให้มารดาทันรู้ คร้ันจิวเส้ียนมาถึงเมืองเกงจ๋ิว จึงเข้าไปคานับนาง ซุนฮูหยิน แล้วเอาหนังสือนั้นให้นางซุนฮูหยิน ๆ แจง้ ในหนังสอื น้ันก็สาคญั ว่าจริง มีความเสร้าโศกนกั จึงถามว่ามารดาป่วยนั้นเปนประการใด จิวเส้ียนจึงว่า มารดาท่านป่วยหนักอยู่แล้ว แม้มิได้เห็นหน้า ท่านก็จะตายเสีย แล้วส่ังมาวา่ จะขอเห็นหน้าอาเต๊าหลานชายด้วย นางซุนฮูหยินจึงว่า บัดนี้เล่าปกี่ ็ไม่ อยู่ ซงึ่ เราจะไปน้นั จาจะบอกกล่าวขงเบ้งให้รูก้ ่อน จวิ เสี้ยนจงึ วา่ มารดาท่านป่วยหนกั จะรีบไปให้ทันเห็นใจ จะบอกแกข่ งเบ้งกอ่ น ถา้ ขงเบง้ จะ บอกไปถึงเล่าปี่ ๆ ก็ไปทางไกล กว่าหนังสือจะไปถึงแลจะตอบมาจะมิช้านักหรือ ที่ไหนจะทันเห็นใจ มารดาท่าน ก็จะเสียการไป นางซุนฮูหยินมีความรักมารดาเปนกาลัง ดังหน่ึงเพลิงสุมอยู่ในหัวใจ จะใคร่ไปเห็นมารดาโดยด่วนก็เห็นชอบด้วย จึงจัดแจงตัวแล้วให้สาวใช้สามสบิ คนถือเคร่อื งศัสตราวธุ ครบมือกนั เสร็จแลว้ ก็อุ้มเอาอาเตา๊ มาข้ึนรถขับออกจากเมอื ง ครั้นถึงท่าเรอื ทอดอยูน่ ั้นจวิ เส้ยี นก็เชญิ ให้ลงเรือ สามกก๊ วิทยา

๑๐๘๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขณะน้ันจูล่งรู้ว่านางซุนฮูหยินจะไปเมือง กังต๋ัง ก็คุมทหารส่คี นรบี ตามมาทัน เห็นชักสมอจะออก เรือก็ร้องเรียกว่าอย่าเพ่อถอยเรือไป หยุดอยู่ก่อน เรา จะขอพูดด้วยนางซนุ ฮหู ยนิ สักสองคา จวิ เส้ียนจงึ ร้องว่า เองนี้ผู้ใดจึงบังอาจมาห้ามนายไว้ฉน้ีมิได้ยาเกรง แล้วก็ ให้ทหารจับเคร่ืองศัสตราวุธไว้พร้อมมือ จึงให้เคลื่อน เรอื ออกไป จูลง่ กข็ บั มา้ รบี ตามมารมิ ตลงิ่ แลว้ ว่าทา่ นจะ ไปก็ไปเถิด แต่ว่าข้าพเจ้าจะขอเจรจาคานับสักหน่อย กอ่ น จิวเสยี้ นก็มไิ ด้หยุด เรง่ ใหท้ หารแจวเรอื รบไป จลู ง่ ก็ขับม้าตามมาทางประมาณร้อยเส้น พอเห็นเรือปลา นางซุนฮูหยิน (Lady Sun) ลาหน่ึงจอดอยู่ริมตลิ่ง จูล่งก็โจนลงจากหลังม้า เรียก ทหารลงเรือด้วย ถือทวนง่าอยู่กลางเรือให้แจวตาม ออกไป จิวเส้ียนก็ให้ทหารเอาเกาทัณฑ์ยิง จูล่งปัดด้วยคันทวนมิได้ถูก ครั้นใกล้เรือจิวเสี้ยนเข้าไป จวิ เสี้ยนก็ใหท้ หารเอาทวนแลงา้ วแทง จูลง่ ก็เอากระบ่แี ทงถอดเกยี้ มออกปัดป้องอาวุธท้งั ปวง ให้ทหาร รุกเข้าไปปีนขึ้นบนเรือได้ ทหารจิวเส้ียนต่างคนต่างกลัวจูล่ง ก็ว่ิงเข้าแอบตัวอยู่ จูล่งจึงเข้าไปในห้อง เรือ เห็นนางซุนฮูหยินอุ้มอาเต๊านั่งอยู่ จึงเอากระบี่สอดฝักเข้าเสีย แล้วคานับถามว่าท่านจะไปไหน เหตใุ ดจึงมไิ ดแ้ จ้งแกข่ งเบ้งให้รกู้ ่อน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๐๘๙ นางซุนฮูหยินจึงบอกว่า มารดาเราป่วยหนักจะรีบไป ไม่ทัน ไปบอกแก่ขงเบ้งแล้ว จูล่งจึงว่า ซึ่ง ท่านจะไปเยือนมารดาก็ชอบแล้ว เหตุใดจึงเอาอาเต๊าไปด้วยเล่า นาง ซุนฮูหยินจึงว่า อาเต๊านี้เปนบุตร ของเล่าป่ีก็เหมือนบุตรของเรา ด้วย ตัวจะไปแล้วจะทิ้งลูกไว้กับเมือง เล่าป่ีรู้ก็จะน้อยใจว่าเรามิรักลูก ประการหนึ่งจะไว้ใจแกผ่ ูใ้ ดมิได้ เวลาไขเ้ จบ็ ผู้ใดจะรักษาพยาบาล เราจงึ พาเอามาด้วย จลู ง่ จงึ ว่า เล่าปี่ นายข้าพเจ้ามบี ุตรผูเ้ ดยี วท่เี ปนสายโลหติ ในอก รกั ดงั ดวงใจ แลเมอ่ื ครง้ั ทงุ่ เตียงปันโผข้าพเจา้ อุตส่าห์ตี ฝ่าทหารร้อยหมน่ื เข้าไปมิได้ คดิ แก่ชีวิต ก็เพราะประสงค์อาเตา๊ แกว้ ตาของเลา่ ปี่ ปมิ้ ตวั ข้าพเจา้ จะตาย ในทา่ มกลางทหารโจโฉ ควรหรอื ทา่ นจะมาพาเอาอาเตา๊ ดวงใจของเล่าปไี่ ปดว้ ย นางซนุ ฮูหยนิ จึงวา่ มงึ เปนแต่นายทหาร ควรหรือมาล่วงบังคับการในเรือนเจา้ ฉน้ี โอหงั หนกั หนา ไสคอออกไปเสียให้พ้น แล้วก็ให้สาวใช้เข้าฉุดชักเสื้อจะเอาตัวออกไปเสีย จูล่งสบัดสาวใช้ทั้งนั้น ล้มกระเด็นออกไปส้ินแล้วจึงว่า แม้ท่านจะขืนเอาอาเต๊าไป ถึงชีวิตข้าพเจ้าจะตายอยู่ที่น่ีก็ตามเถิด ข้าพเจ้ามิให้เอาไป จึงเข้าไปชิงเอาอาเต๊ามาจากมือนางซุนฮหู ยิน พาออกมายืนอยหู่ น้าเรอื มิรู้ทจ่ี ะขนึ้ บกได้ แลหาเรือน้อยเหล่า ทหารจิวเสี้ยนก็ไสเสียตาม มิทัน จูล่งก็จนใจ ครั้นจะ ทาจลาจลฆา่ ฟันกันวุ่นวาย ก็มิได้ ด้วยนางซุนฮูหยิน อยู่ในเรือน้ันด้วย สาวใช้ ท้ังปวงช่วยกันเข้ามาชิง เอาอาเต๊าก็มิได้ ด้วยจูล่ง ถอื กระบ่ีแกวง่ อยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๐๙๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๐๙๑ ฝ่ายจิวเส้ียนก็สารวลเร่งให้ ทหารแจวเรือไป พอเตียวหุยไปเท่ียว ตะเวนทางรู้ระคายก็รีบกลับมา จูล่ง แลเห็นเรือรบเตียวหุยปักธงไสวบัญจุ ทหารพรักพร้อม รีบแจวสวนหน้าเรือ ข้ึนมา ไม่ทันรู้ว่าเตียวหุยก็ตกใจ คิด ว่าซุนกวนแกล้งทากลหวังจะฆ่าตัว เสีย ครั้นได้ยนิ เตยี วหยุ รอ้ งมาว่า ท่าน จะไปก็ไปแต่ตัว จงเอาอาเต๊าหลาน เราไว้ จลู ง่ ก็ดใี จ เตียวหยุ เข้ามาใกล้ก็ฉวยทวนโจนขนึ้ บนเรอื จิวเส้ยี นเหน็ ดงั น้ันก็ชกั กระบ่ีออกจะเขา้ สู้ กับเตียวหุย ๆ ก็เอาทวนแทงถูกจิวเสี้ยนล้มลง ก็ตัดเอาสีสะโยนเข้าไปถูกนางซุนฮูหยนิ ๆ ก็ตกใจ จึง ว่าเหตุใดเตียวหุยจึงมาทาหยาบช้าต่อเราดังนี้ เตียวหุยจึงว่า ท่านเปนพี่สะใภ้ เม่ือมิได้รักพี่เราโดย สจุ ริตจะทิ้งเสยี หนไี ปเมือง มไิ ด้ยาเกรงถึงเพยี งนี้ เราว่าชอบกลับว่าทาหยาบชา้ ตอ่ ทา่ นอกี เล่า นางซุนฮูหยินจึงว่า บัดนี้มารดาเราป่วยหนักจึงจะรีบไป ครั้นจะบอกพี่ท่านก่อนก็จะช้าอยู่ มิทันไปเห็นใจ ท่านท้ังสองจะขัดขวางไว้มิให้เราไปเราก็จะ โจนน้าตายเสีย เตียวหุยจึงปรึกษาจูล่งวา่ ถ้าจะขัดขวางไว้ก็เหมือนแกล้งให้นางซุนฮูหยินตาย ด้วยมารดาน้ันป่วยหนัก เปนประเพณีแม่กับลูก เห็นมิชอบ ควรเราจะเอาแต่อาเต๊าไว้ ซ่ึงตัวนางซุนฮูหยินจะไปน้ันก็ตามอัชฌาสัยเถิด จึงว่าแก่นาง ซุนฮูหยินว่า อันเล่าปี่พี่เราก็เปนอาว์ของพระเจ้าเหยี้ นเต้ ซึ่งท่านได้มาอยู่กับพี่เรา ๆ ก็กรุณาเอนดมู สิ ู้ ได้ความอายนัก ถึงมาทว่าตัว ท่านจะไปก็จงคิดถึงความอาลัย แต่หนหลงั ซึ่งไดเ้ ปนภรรยาสามี กั น ต า ม ป ร ะ เ พ ณี โ ล ก ทั้ ง ป ว ง แล้วเร่งกลับมา ว่าแล้วก็อุ้มเอา อาเต๊าพาจูล่งลงเรือมา ฝ่ายนาง ซุนฮูหยินก็เร่งใหท้ หารสบิ คนรีบ แจวเรือไปเมืองกงั ตงั๋ สามก๊กวิทยา

๑๐๙๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งรขู้ า่ ววา่ นางซนุ ฮูหยนิ หนไี ปดงั นัน้ ก็คุม ทหารลงเรือรีบตามมา พอพบเตียวหุยจลู ่งกลางทางได้ อาเต๊าก็มีความยินดี ทั้งสามนายก็พากันกลับมาเมือง ขงเบ้งจึงแต่งให้คนถือหนังสือไปแจ้งแก่เล่าปี่ ณ เมือง เสฉวน เปนใจความว่า บัดน้ีนางซุนฮูหยินหนีกลับไป เมืองกังตั๋ง ฝ่ายนางซนุ ฮหู ยนิ มาถึงเมือง กแ็ จง้ เนื้อความแกซ่ นุ กวนทกุ ประการ ซนุ กวนครั้นรู้ว่าเตยี วหุย จูล่งติดตามมาชิงเอาอาเต๊าไป แล้วฆ่าจิวเสย้ี นเสยี ก็มีความโกรธนักจึงว่า บัดน้ีน้องเรากลบั มาได้แลว้ อันเล่าปี่กับเราก็ขาดจากประเพณีที่จะผูกพันกันสืบไป เราจะยกทหารไปตีเอาเมืองเกงจิ๋วคืนให้จงได้ จึงให้หาขุนนางท้ังปวงเข้ามาปรกึ ษา แล้วก็ให้เกณฑ์กองทัพซึ่งจะยกไป พอม้าใช้มาบอกว่า บัดนี้โจโฉ จะยกกองทพั มารบเอาเมอื งกังต๋ัง ซนุ กวนก็ใหง้ ดกองทพั ไว้ จงึ ปรึกษาด้วยขนุ นางทจ่ี ะต่อสูด้ ้วยโจโฉ ขณะนั้นพอขุนนางมาแจ้งว่า บัดน้ีเตียวเหียนซึ่งป่วยไปรักษาตัวอยู่บ้านน้ันถึงแก่ความตาย แล้ว ทาหนังสอื ไว้ใหท้ ่านฉบับหนง่ึ ซุนกวนรบั เอาหนงั สือมาฉีกผนกึ ออกอา่ นดู เปนใจความว่า ท่านจะ อยู่ในเมืองกังต๋ังนั้นมิได้ ขอให้ยกไปต้ังอยู่ในเมืองเบาะเหลง เห็นภูมิ์ฐานน้ันกว้างขวาง จะเปนท่ีต้ัง ตัวเปนใหญ่ได้ ซุนกวนเห็นหนังสือแล้วก็ร้องไห้ จึงว่าแก่ขุนนางทั้งปวงว่า เตียวเหียนน้ีมีความรักใคร่ เราโดยสุจรติ จนจะตายแลว้ ยังทาหนังสอื ให้แก่เรา เพ่ือจะใหเ้ ปนประโยชน์ไปภายหน้า ควรเราจะทา ตาม ก็กะเกณฑ์ให้ทหารไปกระทา เมืองเบาะเหลง ลิบองจึงเข้ามาว่า แก่ซุนกวนว่า บัดนี้โจโฉยกกองทัพ มา การก็จวนถึงเมืองอยู่แล้ว ขอท่านให้ทหารเร่งไปขุดสนาม เพลาะรับกองทัพโจโฉ ณ ปากน้า ยี่สู ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงเกณฑ์ ท ห า ร ส า ม ห ม่ื น ไ ป ท า ก า ร ทั้ง กลางวนั กลางคนื ใหแ้ ล้วโดยเรว็ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๐๙๓ ฝ่ายติ๋วเจ๋ียวผเู้ ปนที่ปรกึ ษา จึงเข้าไปว่าแก่โจโฉวา่ ตวิ๋ เจยี๋ ว, ตังเจยี๋ ว (Dong Zhao) อันขุนนางทั้งปวงซึ่งเปนข้าเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้น้ัน ผู้ใดจะมี ความชอบเหมือนมหาอุปราชน้ีหามิได้ ครั้งนี้ท่าน ประกอบด้วยอุตส่าห์ตากฝนทนแดด ยกทหารไปเที่ยว ปราบปรามขอบขันธเสมาให้ราบคาบ ทานุบารุงแผนดิน พระเจ้าเหี้ยนเต้ให้อยู่เย็นเปนสุข อาณาประชาราษฎรท้ัง ปวงก็มีความยินดีนักหนา แลแผ่นดินพระเจ้าเหี้ยนเต้ก็คืน บริบูรณ์เปนปรกติ ความชอบของท่านครั้งน้ีก็ย่ิงกว่า ความชอบของลิบอง ซึ่งเปนอุปราชของพระเจ้าจิวบุนอ๋อง อีก๑ ซึ่งท่านจะตั้งอยู่ในท่ีมหาอุปราชฉนี้หาควรไม่ ขอให้ เล่ือนท่ีข้ึนเปนอุยก๋ง แลประกอบด้วยยศอีกเก้าประการ จึงจะสมดว้ ยความชอบของทา่ น แลยศเก้าประการนนั้ ประการหนงึ่ ใหข้ ี่รถเข้าเฝ้าเทียมม้าแปดมา้ ประการหนึง่ แตง่ ตัวอย่าง ลูกหลวงเอก ประการหนึ่งให้มีดนตรีแตรสังข์ประโคมเช้าค่า ประการหน่ึงที่อยู่ให้ทาชาดอย่างเรือน หลวง ประการหนึง่ ให้มีทอ้ งพระโรงเปนที่ออกว่าราชการแก่ขุนนางทั้งปวง ประการหน่ึงให้มีหมทู่ หาร สามร้อยรักษาองค์ ประการหนึ่งให้แห่แหนโดยขบวรอย่างเสด็จมีท่ีประพาส ประการหน่ึงให้มีทหาร ถือเกาทัณฑ์แซงนอกในซ้ายขวาโดยขนาด ประการหนึ่งจะไปแหง่ ใดใหม้ ีเจ้าพนักงานชูกระถางธปู แห่ ไปข้างหนา้ อย่างแห่ เสด็จ ซนุ ฮก (Xun Yu) ซุนฮกจึงว่า ซึ่งติ๋วเจ๋ียวว่าท้ังนี้ข้าพเจ้ามิเห็นชอบ อนั มหาอุปราชจะทาตามนัน้ มิได้ ด้วยแตแ่ รกมหาอุปราชซอ่ งสุม ๑ มใี นเรอื่ งหอ้ งสิน ผู้คนแลทหารท้ังปวงต้ังใจจะสนองพระเดชพระคุณพระเจ้า เหี้ยนเตใ้ หแ้ ผน่ ดินเปนสุขโดยสุจรติ เพราะวา่ เปนขา้ แผน่ ดนิ ของ ท่าน ถึงมาทว่ามีความชอบสักเท่าใดก็ดี ก็ควรจะเจียมตัวคารบ ตามประเพณีขา้ กบั เจ้า สามก๊กวิทยา

๑๐๙๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) โจโฉไดย้ นิ ดงั นัน้ กโ็ กรธหน้าบง้ึ อยู่ ต๋วิ เจีย๋ วจงึ ว่า การจะทามีผู้มาขัดขวางไว้ฉน้ีจะเชือ่ ฟังมิได้ กแ็ ตง่ เร่ืองราวกราบทูลพระเจา้ เหี้ยนเตข้ อใหเ้ ปนทอ่ี ยุ ก๋ง พระเจ้าเหี้ยนเตก้ ็อนญุ าตให้ ซนุ ฮกจึงทอดใจ ใหญ่วา่ ไมร่ ูว้ ่าการจะเปนถงึ เพยี งน้ีเลย ความนนั้ กร็ ไู้ ปถงึ โจโฉ ๆ กม็ ีความนอ้ ยใจว่าซนุ ฮกน้ีหามีใจท่ีจะ ช่วยทานุบารุงเราไม่ ขณะน้ันพระเจ้าเห้ียนเต้เสวยราชย์ได้สิบเจ็ดปี๒ (พ.ศ. ๗๔๙) เปนเดือนสิบสอง โจโฉยกกองทัพไปตีเมอื งกังตั๋ง พระเจ้าเหี้ยนเตร้ บั สงั่ ให้เอาซุนฮกไปในกองทพั ดว้ ย ซนุ ฮก (Xun Yu) ๒ ฉบับภาษาจีนกลา่ ววา่ พระเจ้าเห้ยี นเตเ้ สวยราชยไ์ ด้ ๒๓ ปี (พ.ศ. ๗๕๕) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๐๙๕ ซุนฮกแจ้งว่าโจโฉมีความโกรธอยู่ ก็เกรงบอกป่วยเสีย โจโฉจึงให้เอาตระบะ เปลา่ ปิดตราประจาเสียดงั หนงึ่ ใส่ของกิน ให้ คนเอาไปเยือนซุนฮก แล้วเขียนเปนอักษร ไปว่าอย่าให้ผู้อ่ืนเปิด ครั้นซุนฮกเปิดข้ึนดูก็ เห็นแต่ตระบะเปล่า ก็เข้าใจว่าโจโฉคิดร้าย จะทาอันตรายตัว มีความโทมนัศก็กินยา ตายเสีย แลเม่ือซุนฮกถึงแก่ความตายน้ัน อายุได้ห้าสิบห้าปี ซุนหุนผู้บุตรจึงมาบอกแก่โจโฉ ๆ มีความเสียดาย ก็ให้เงินทองไปแต่งการศพ แล้ว โจโฉยกกองทัพมาต้ังอยู่ ณ แดนเมืองยี่สู จึงให้โจหองคุมทหารสามหม่ืนยกไปตะเวนสอดแนมฟังดู กจิ การทงั้ ปวง ก็กลบั มาบอกแก่โจโฉว่า ชายทเลน้ันเหน็ ธงปักอยเู่ ปนร้ิวรายไปเปนอนั มาก แต่มิไดเ้ หน็ ผู้คนตั้งอยูแ่ ห่งใด โจโฉก็มีความสงสยั ไม่ไว้ใจแก่ราชการ ก็ให้ยกทหารรบี มาตงั้ ตาบลปากน้ายีส่ ู จึงคุม ทหารเอกประมาณร้อยเศษข้ึนไปดูบนเนินเขา เห็นเรือรบกองทัพซุนกวนน้ันมาตั้งอยู่ฟากข้างหนึ่ง แลซุนกวนนั้นแต่งตัวก้ันสัปทนเขียว มีทหารแวดล้อมซ้ายขวาโดยขบวร โจโฉจึงว่า ผู้ใดมีบุตรเหมอื น ซุนกวนนก้ี ็ควรจะนับถือสรรเสริญวา่ ดี อันมบี ตุ รเหมอื นเล่าจอ๋ งน้นั ก็มเี สียเปลา่ หาตอ้ งการไม่ พอโจโฉ ว่ายังมิทันจะสิ้นคา ทหารซุนกวนซึ่งวางไว้ในสนามเพลาะนั้น ได้ทีก็โห่ร้องยกปิดหลังโจโฉขึ้นไป ซุนกวนก็ใหเ้ ร่งทหารแจวเรอื รบเขา้ ไปสกัดทางตามลาคลอง สามก๊กวิทยา

๑๐๙๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซนุ กวน (Sun Quan) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๐๙๗ โจโฉเห็นดังน้ันก็ตกใจ จึงให้ทหารรบหักออกมา เคาทูก็คอยป้องกันมิให้มีอันตรายพาโจโฉ มาค่าย ขณะน้ันโจโฉก็ปูนบาเหน็จรางวัลเคาทูเปนอันมาก คร้ันเวลาประมาณสองยามซุนกวนก็ให้ ทหารระดมตคี ่ายโจโฉ จุดเพลิงเผาข้ึนหักเข้าค่ายได้ ฆ่าฟันทหารโจโฉลม้ ตายเปนอันมาก โจโฉก็แตก ถอยมาตั้งอยู่ทางประมาณห้าร้อยเส้น เทียหยกจึงว่าแก่โจโฉว่า แต่ก่อนมหาอุปราชจะยกไปตีแห่งใด ตาบลใด จะค่อยไปค่อยมาดุจหนึ่งคร้ังนี้หามิได้ ย่อมรีบรัดทหารท้ังปวงไปโดยเร็ว ศัตรูมิทันจะรู้ตัว จัดแจงป้องกันได้ ก็มีชัยชนะแก่ข้าศึกโดยง่าย แลครั้งน้ีมหาอุปราชยกกองทัพมาละเลิงใจอยู่ มิได้รีบ รัดเอาการ ให้ซุนกวนรู้ตัวจัดแจงป้องกันไว้เปนสามารถ จึงเอาชัยชนะมิได้ กลับเสียทีมา แล มหาอปุ ราชจะคดิ ทาการต่อไปบัดน้เี หน็ มไิ ด้ ขอใหท้ ่านยกทหารกลบั เมอื งก่อน ปลกู เล้ียงทหารท้ังปวง ให้มีนา้ ใจ จึงคอ่ ยยกมาทาการใหมเ่ หน็ จะไม่เสียท่วงที โจโฉมไิ ด้วา่ ประการได เทียหยกก็กลับมา โจโฉ นอนหลับอยู่วันน้ันฝันว่าได้ยิน เสียงคลื่นในท้องมหาสมุทรนั้น ฟัดฝั่งดัง กึกก้องเหมือนเสียง คนอึงคนึงอยู่ จึงลุกออกไปดู เหน็ เปนพระอาทิตยด์ วงหนง่ึ ผุด ขึ้นจากท้องมหาสมุทรมีรัศมอี ัน กล้า แล้วเห็นพระอาทิตย์ ปรากฎอยู่บนอากาศสองดวง แลพระอาทิตย์ซึ่งขึ้นจากท้อง มหาสมุทรนั้น ไปตกลงตรงเนิน เขาตรงหน้าค่าย โจโฉตกใจต่ืนข้ึน พอคนเข้ามาบอกว่าเวลาเที่ยงแล้ว โจโฉจึงคิดว่าฝันนี้จะเปน ประการใด จึงจัดแจงทหารม้าห้าสิบออกไปดูท่ีหน้าผาตรงค่าย พอแลเห็นซุนกวนก้ันสัปทนทอง แต่งตัวใสเ่ กราะทองยกทหารมาตามเนินเขา ซุนกวนกแ็ ลมาเหน็ โจโฉจงึ ใหห้ ยุดทหารไว้ แล้วกเ็ อาแซช่ ไี้ ปเอาโจโฉวา่ มหาอปุ ราชเปนใหญ่ อยู่ในเมืองหลวงประกอบด้วยยศศฤงคารบริวารเปนอนั มาก มีความสขุ ดจุ หนง่ึ อยใู่ นวมิ าน ควรหรอื ยงั มิอิ่มใจอีกเล่า ลุอานาจแก่โลภ มิได้พิเคราะห์ด้วยปัญญาให้เปนธรรม ยกทหารมาจะทาร้ายแก่เราไม่ สมควรเลย สามกก๊ วิทยา

๑๐๙๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉจึงตอบว่า ซ่ึงเรายก ทหารมาท้ังนี้ใช่จะมีความปราถนา สมบัติของท่านน้ันหามิได้ ด้วยตัว ท่ า น อ ยู่ ใ น แ ผ่ น ดิ น ข อ ง พ ร ะ เ จ้ า เห้ียนเต้ แล้วมิได้มีกตัญญูต่อเจ้า แ ข็ ง เ มื อ ง ไ ว้ มิ ไ ด้ ไ ป อ่ อ น น้ อ ม พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงให้เรายกกองทัพ มาจับตัวท่าน ซุนกวนหัวเราะแล้ว จึงว่า ท่านเจรจาฉน้ีหามีความอาย ไม่ ตัวเราอยู่ในแผน่ ดนิ ของพระเจา้ เหีย้ นเต้น้ี ใช่จะไม่มีกตัญญูน้นั หาไม่ ผู้ใดมไิ ด้ปรากฎว่าเราเปนขบถ ต่อแผ่นดนิ ได้ยินแต่เขาเล่าลอื ว่า ท่านอีกล่วงบงั คับขุนนางทั้งปวง มีใจกาเริบคิดการใหญห่ ลวงหยาบ ช้าตอ่ เจ้า เรามีนา้ ใจเจ็บรอ้ นดว้ ยคดิ จะทาการกาจัดศตั รแู ผน่ ดินเสียอีก โจโฉได้ยินดังน้ันก็โกรธจึงร้องประกาศว่า ทหารผู้ใดจะอาจสามารถจับซุนกวนให้เราได้ พอว่ายังมิขาดคาก็ได้ยินเสียงประทัดจุดข้ึนบนเนินเขา โจโฉเหลียวไปเห็นจิวท่ายฮันต๋งคุมทหารยิง เกาทัณฑร์ ะดมมาตามซอกทางขา้ งซา้ ย เห็นตนั บูพัวเจีย้ งคมุ ทหารตีกระหนาบมาข้างขวา ยงิ เกาทณั ฑ์ ดังห่าฝนก็ตกใจจึงถอยหลงั มา จิวท่ายตนั บูพวั เจ้ียงเห็นได้ทกี่ ข็ ับทหารรีบรุกรบไป เคาทูเห็นดังน้ันก็คุมทหารเสือเปนอันมาก ยกออกจากค่ายรีบไปช่วยโจโฉ ได้รบพุ่งกันเปน สามารถ กองทัพซุนกวนถอยไป โจโฉก็กลับมาค่ายจึงคิดว่า ซุนกวนมีวาสนามาก ซ่ึงเราฝันเห็นว่า พระอาทติ ยต์ กลงมาท่ีภเู ขานนั้ เหน็ จะไดแ้ ก่ซุนกวน นานไปจะได้เปนเจ้าก๊กหนึง่ แล้วกองทัพโจโฉกับ ซุนกวนตั้งรบกันอยปู่ ระมาณเดอื นเศษ มิได้มิเสียกัน คร้ันล่วงเข้าปีใหม่เปนเทศกาลฝนตกหนัก ทหาร ท้ังปวงจะทาการรบพุ่งลาบากนัก ซุนกวนจึงใช้ให้คนถือหนังสือมาถึงโจโฉเปนใจความว่า ตัวเรากับ มหาอุปราชก็เปนข้าของพระเจ้าเห้ียนเต้ พระเจ้าเห้ียนเต้ต้ังให้ท่านเปนเสนาบดีผู้ใหญ่ ควรที่ท่านจะ ช่วยทานุบารุงแผ่นดิน ให้อาณาประชาราษฎรอยูเ่ ย็นเปนสุข แลกลับยกกองทัพมาทาอันตรายแกเ่ รา ให้อาณาประชาราษฎรได้รับความเดือดร้อนท้ังนี้ ก็ผิดด้วยประเพณีเสนาบดีผู้ใหญ่ ประการหนึ่ง ก็เปนฤดูฝน ทหารทั้งปวงได้ความลาบากนัก ขอท่านได้ยกกองทัพกลับไปเถิด แม้จะขืนอยู่ทาการ สบื ไปกจ็ ะมีภัยถึงตวั ท่าน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๐๙๙ โจโฉได้แจง้ ในหนังสอื แลว้ หวั เราะวา่ ซนุ กวนมคี วามคารวะแก่ เราว่าเปนผู้ใหญ่ แล้วก็ให้บาเหน็จ รางวัลแกผ่ ้ถู อื หนังสอื ให้กลับไปแจ้ง แก่ซุนกวน แล้วโจโฉก็เลิกทัพ กลับมาเมืองฮูโต๋ ฝ่ายซุนกวนก็ยก ทัพไปเมืองเบาะเหลง จึงหาขุนนาง ทั้งปวงมาปรึกษาว่า บัดน้ีโจโฉก็ยก กลับไปเมืองแล้ว ฝ่ายเล่าป่ีก็ยงั มไิ ด้ กลับมาแตเ่ มอื งเสฉวน ยงั ต้ังอยตู่ าบลด่านแฮบังกว๋ น เราคดิ ว่าจะยกกองทพั ไปตีเอาเมืองเกงจ๋วิ ทีเดียว จะเหน็ ประการใด เตียวเจียวจึงว่า ซึ่งจะยกกองทัพไปตีเอาเมืองเกงจ๋ิวบัดนี้ขอให้งดก่อน เกลือกโจโฉรู้ไปจะ กลับยกกองทัพมาทาอันตรายแก่เมืองเรา ข้าพเจ้าคิดว่า ขอให้ท่านมีหนังสือไปถึงเล่าเจ้ียงว่า บัดนี้ เล่าปี่มิได้ซ่ือตรงต่อท่าน กลับเข้าด้วยเตียวฬ่อเปนน้าหน่ึงใจเดียวกัน คิดจะย้อนมาทาร้ายท่าน ให้เล่าเจ้ียงมีความสงสัยเล่าป่ี แล้วมีหนังสือไปถึงเตียวฬ่อฉบับหนึ่งว่า เมืองเกงจิ๋วน้ีเล่าป่ีก็มิได้อยู่ ให้ยกทหารตีเอาเถดิ เหน็ จะไดโ้ ดยสดวก คร้ันเล่าเจ้ียงกับเตียวฬ่อได้แจ้งดังนี้แล้ว ก็จะจัดกองทัพกาเริบขึ้น เห็นว่าเล่าปี่แลเตียวฬ่อ เล่าเจ้ียงก็จะรบพุ่งกันตดิ พันอยู่ ภายหลังเราจึงจะยกกองทัพไปตีเอาเมืองเกงจว๋ิ ก็จะได้โดยง่าย ถึงว่า เล่าป่ีรู้จะกลับมารักษาเมืองก็มิได้ เห็นจะพว้าพวังอยู่ ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงแต่งหนังสือสองฉบับ ตามถอ้ ยคาเตยี วเจียวทุกประการ แลว้ ใชใ้ หค้ นถือไปถงึ เล่าเจยี้ งแลเตียวฬ่อ ฝ่ายเล่าป่ีตัง้ อยู่ตาบลด่านแฮบังก๋วนนั้น มีน้าใจโอบอ้อมแก่อาณาประชาราษฎร ๆ ก็รักใคร่ เปนอันมาก คร้ันแจ้งในหนังสือซึ่งขงเบ้งให้มาว่า นางซุนฮูหยินกลับไปเมืองกังต๋ัง แลรู้ว่าโจโฉยก กองทัพมารบพุ่งกันอยู่กับซุนกวน ณ ตาบลย่ีสู จึงปรึกษาด้วยบังทองว่า บัดนี้โจโฉกับซุนกวนก็รบพงุ่ ต้านทานกันอยู่ ถ้าโจโฉมีชัยชนะได้ทีก็จะยกมาตีเอาเมืองเกงจิ๋ว แม้ว่าซุนกวนได้ทีก็จะยกมาตีเอา เมืองเรา จะคดิ อา่ นประการใดดี สามก๊กวิทยา

๑๑๐๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) บังทองจึงว่า ซึ่งท่านจะกลับไป รักษาเมืองนั้น ขอให้มีหนังสือไปบอก เล่าเจี้ยงว่า บัดน้ีโจโฉยกมาตีเมืองกังต๋ัง ซุนกวนให้มีหนังสือมาขอกองทัพเมือง เกงจิ๋วไปช่วย ด้วยตัวเรากับซุนกวนเล่า กเ็ ปนอันหนึ่งอนั เดียวกัน ครน้ั จะมิไปช่วยก็ มิชอบ เราจะขอทหารท่านสามหมื่นกับ สเบียงสิบหม่ืนถัง จะยกกองทัพกลับไป ช่วยซุนกวนกาจัดโจโฉเสียให้ได้ก่อน ถึงมาทว่าเตียวฬ่อจะยกทหารมาทาร้ายแก่ท่าน ก็จะกลัวอะไร ด้วยมีแต่คนบ้านนอกสาส่อน แม้เรายกไปกาจัดโจโฉเสร็จแล้ว ก็จะยกกลับมากาจัดเตียวฬ่อเสีย ถ้าเล่าเจ้ียงให้คนแลสเบียงอาหารเรามีกาลงั มากขึ้นแลว้ ซึ่งจะคิดอ่านถ่ายเทประการใดก็จะได้ เล่าปี่ เหน็ ชอบด้วยก็แต่งหนังสือใหค้ นถือเขา้ ไปให้แก่เล่าเจย้ี ง คร้ันคนถือหนังสือมาถึงด่าน เอียวหวยก็ให้โกภายอยู่รักษาด่าน ตัวก็คุมผู้ถือหนังสือเข้าไป แจ้งแก่เล่าเจี้ยง ๆ จึงถามว่า เราตั้งให้ท่านอยู่รักษาด่าน มิได้ให้หาเหตุใดจึงเข้ามา เอียวหวยจึงว่า ซ่ึงข้าพเจ้ามาทั้งน้ี ด้วยเล่าป่ีให้มีหนังสือมา ครั้นข้าพเจ้าจะปล่อยให้แต่ผู้ถือหนังสือเข้ามาแต่ลาพังก็ มิได้ ด้วยเล่าปี่เปนคนเจ้าความคิดหวานนอกขมใน ซึ่งจะขอคนแลสเบียงอาหารน้ันขอท่านอยา่ ได้ให้ แม้เล่าป่ีได้ผู้คนแลอาหารก็จะมีกาลังมากขึ้น เหมือนเอาฟืนมาใส่ไฟ เล่าเจ้ียงจึงว่า อันเล่าปี่นี้เปน พนี่ ้องของเรา แล้วกม็ ีความซอ่ื ตรง แม้มิใหต้ ามปรารถนาจะไดห้ รือ เล่าป๋าจึงว่า อันเล่าป่ีน้ีเปนคนหามีกตัญญูไม่ ซึ่งท่านเอามาไว้ในเมืองเสฉวนน้ี เหมือนหน่ึง เลี้ยงเสือไว้ในบ้าน แล้วมิหนาซ้าจะให้ผู้คน แลสเบียงอาหารอีกเลา่ กย็ ่ิงใหม้ กี าลงั กาเรบิ ข้ึน นานไปก็จะจริงดังถ้อยคาเอียวหวยว่า เล่าเจ้ียงได้ฟังที่ปรึกษาทั้งปวงชวนกันว่าก็ แคลงใจ เสียมิได้จึงจัดทหารท่ีสูงอายุน้ัน สี่พัน กับเข้าหม่ืนถังให้แก่ผู้ถือหนังสือ แล้ว ก็แต่งคนให้คุมไปส่ง จึงกาชับเอียวหวยให้ รกั ษาด่านทางเปนกวดขนั กวา่ แตก่ ่อน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๐ ๑๑๐๑ ครั้นคนถือหนังสือกลับมา จึงเข้าไป แจ้งแก่เล่าป่ี ๆ ก็โกรธจึงลุกขึ้นด่าว่า เสียแรงมา ช่วยป้องกันรักษาบ้านเมืองไว้ แต่เราขัดสนผ้คู น เข้าปลาอาหารให้ไปขอควรหรือให้มาแต่เท่านี้ แลเราจะทาการสืบไปก็จะเสียเปล่า เล่าป่ีก็เอา หนังสือซ่ึงเล่าเจ้ียงให้มาน้ันฉีกทิ้งเสีย คนซึ่งคุม สเบียงมาส่งน้ันเห็นเล่าปี่โกรธนัก ต่างคนต่าง กลวั กพ็ ากันหนีกลบั มาเมืองเสฉวน บังทองจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า แต่ก่อนท่านทาน้าใจสุภาพไม่หยาบช้าคนทั้งปวงก็ปรากฎ แลบัดน้ี ท่านมาโกรธวู่วามฉีกหนังสือทิ้งเสีย แล้วว่ากล่าวหยาบช้าฉน้ี คนทั้งปวงก็แจ้งไป เสียแรงทาดีมาแต่ ก่อนนัน้ จะมิเสยี ประโยชน์เสยี เปล่าหรือ เลา่ ป่ีจึงวา่ ทา่ นวา่ ทงั้ น้ชี อบหนกั หนา เมอ่ื ข้าพเจา้ ไดป้ ระมาท ผิดพล้ังไปฉนี้แล้วจะทาประการใดดี บังทองจึงว่า บัดน้ีท่านได้ทาผิดเกินไปแล้ว จะกลับทาดีไป ภายหน้าอันความรงั เกียจนั้นก็จะไมห่ าย เม่ือได้เปนถึงเพยี งน้ีจะนิ่งอย่กู ็มไิ ด้ ขอให้ท่านแต่งทหารซึ่งมี ฝีมือลัดทางรีบไปลอบโจมตีเอาเมืองเสฉวนให้ได้ประการ หนึ่ง ถ้ามิฉน้ันขอให้ท่านยกกองทัพ ทาเปนจะกลับไปเมืองเกงจ๋ิว ดีร้ายเอียวหวย โกภายซึ่งรักษาด่านนั้นจะสาคัญว่าท่านจะไป จริงก็จะไปตามส่ง เราจึงจะจับเอาตัวฆ่าเสีย ชิงเอาด่านไว้ให้ได้แล้วก็จะยกเข้าไปตีเอาเมือง เสฉวนประการหนึ่ง ถ้ามิฉน้ันขอให้ท่านยก ทหารไปอยู่เมืองปักเต้ก่อน แล้วเราจะค่อย ลอบยกหนีไปเมืองเกงจิ๋วจัดแจงผู้คนซ่องสุม ทหารพรักพรอ้ มแล้ว จึงยกมาตีเอาเมอื งเสฉวน เมื่อภายหลงั เล่ห์กลสามประการนี้ท่านจะเห็น ประการใดดีก็ตามอัชฌาสัยเถิด ซึ่งท่านจะนิ่ง บังทอง (Pang Tong) อย่มู ิได้คิดทาการตอ่ ไปนั้น นานไปภยั จะมมี าถงึ ตวั เปนมน่ั คง สามก๊กวิทยา

๑๑๐๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เล่าปี่จึงว่า ซึ่งท่านคิดทั้งนี้ก็ดีอยู่ แต่ทว่ากลเปนประถมนั้นเห็นฉกรรจ์นัก กลท่ีสามน้ันก็ เนือยไป กลอันเปนคารบสองนั้นพอเปนประมาณ เห็นจะได้การของเรา เล่าป่ีจึงให้มีหนังสือไปถึง เล่าเจ้ยี งเปนใจความว่า บัดน้ีโจโฉยกกองทัพมาทาอันตรายเมอื งเกงจิว๋ ขงเบ้งมีหนังสอื มาถงึ เราให้รบี ยกทหารไปจงเร็ว ครั้นจะช้าอยู่ก็มิได้ เราจะขอลาท่านไปรักษาเมืองก่อน ซึ่งเรามิได้เข้ามาคานับลา ท่านตามประเพณีนั้น ด้วยเปนการรอ้ นนกั อยา่ น้อยใจเลย ขณะนนั้ เตยี วสงแจ้งว่าเล่าป่ใี ห้มีหนังสือเข้ามาลาเล่าเจย้ี ง จะกลบั ไปเมอื งเกงจวิ๋ ไม่รู้วา่ เปน กลอุบายสาคัญว่าจริง จึงเขียนหนังสือฉบับหนึ่งจะให้คนถือออกไปให้เล่าป่ี ครั้นเข้าผนึกแล้วพอ เตียวซกพช่ี าย ซงึ่ เปนเจา้ เมืองเกงฮันมาหา เตยี วสงจึงเอาหนังสือนน้ั ซ่อนเสยี ในมือเสอื้ เตยี วซกพีช่ าย เห็นกริ ยิ าเตยี วสงทาลนลานอยกู่ ็กนิ ใจ แตม่ ไิ ดว้ า่ ประการใด ครั้นเตียวสงกินโต๊ะด้วยกันกับเตียวซก เสพย์สุราเมาหนังสือในมือเส้ือน้ันตกลงมิทันรู้ตัว บ่าวเตียวซกเก็บได้จึงเอาหนังสือให้แก่เตียวซก เตียวซกฉีกผนึกออกอ่านดูเปนใจความว่า ข้าพเจ้า เตียวสงคานับมาถึงเล่าปี่ ดว้ ยข้าพเจ้าเจรจาไว้แก่ทา่ นแต่กอ่ นนน้ั เปนคามั่น แลบัดน้ีท่านยกมาถงึ เมอื ง เสฉวนแล้ว ถ้าจะคิดทาการดังว่ากันไว้ก็จะได้ดังความปราถนา เมืองเสฉวนเหมือนอยู่ในกามือ เหตุไฉนท่านจึงมิได้คิดท่ีจะทาการเล่า จะยกกลับไปเมืองน้ันจะมิป่วยการทหารเสียหรือ ขอให้คิดทา การจงได้ ตัวข้าพเจ้าจะอาสาทาการรับทา่ นในเมืองเสฉวน www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๐ ๑๑๐๓ เตียวซกแจ้งในหนังสือดังน้ันก็ ตกใจจึงคิดว่า น้องเรามาคิดการฉน้ีจะมิพา กันฉิบหายเสียหรือ อันจะนิ่งไว้ฉน้ีก็มิได้จา จะบอกเล่าเจ้ียงให้แจ้ง เตียวซกก็รีบเอา หนังสือไปให้แก่เล่าเจ้ียง ว่าบัดน้ีเตียวสง น้องข้าพเจ้าคิดร้ายต่อท่าน เล่าเจี้ยงเห็น หนังสือก็โกรธจึงว่า ตัวเราได้เล้ียงดูอุปถัมภ์ เตียวสงมา ควรท่ีจะช่วยทานุบารุงเราอีก แลมาคิดประทุษฐร้ายต่อเรา จะเอาเมืองเสฉวนไปยกให้แก่เล่าป่ีนั้นมิควรนัก ก็สั่งให้ทหารจับเอาตัว เตียวสงกับบุตรภรรยาไปฆ่าเสีย แล้วจึงปรึกษาว่า บัดนี้เล่าป่ีจะมาคิดทาร้ายเรา หวังจะเอาเมือง เสฉวนเปนสิทธิ์ของตัว ท่ีปรึกษาท้ังปวงจะคิดประการใด อุยก๋วนจึงว่า ซ่ึงเล่าปี่คิดจะทาร้ายท่านนี้ก็ รตู้ วั แล้ว จะน่งิ ช้าอยู่มิได้ ขอให้เรง่ ระมัดระวังรกั ษาด่านทางไวจ้ งกวดขนั อยา่ ใหท้ หารเล่าปล่ี ว่ งเขา้ มา ในดา่ นทางได้ เล่าเจ้ยี งก็เห็นชอบจงึ ใหม้ หี นังสอื ไปกาชบั ตรวจตราด่านทางทุกตาบล ฝ่ายเล่าป่ีคร้ันยกกองทัพมาถึงด่านโปยสิก๋วน จึงให้คนเข้าไปบอกเอียวหวยโกภายออกมา หวังจะทาเปนคานับลา เอียวหวยจึงว่าแก่โกภายว่า บัดน้ีเล่าปี่คิดประการใดจึงจะยกกลับไปเมือง เกงจิ๋วเล่า โกภายจึงว่า ท่านอย่าวิตกเลย เล่าป่ีครั้งนี้จะถึงแก่ความตายแล้ว เราจะชวนกันเอาอาวุธ ซอ่ นไปในม้ือเสอ้ื แลว้ จะแต่งเขา้ ของไปคานับ เล่าปท่ี ไี่ หนจะทนั รู้ ครน้ั เข้าไปใกลแ้ ล้ว ถ้าเห็นประมาท ลงเมื่อใดเราก็ฆ่าเสีย เมืองเสฉวนก็จะไม่มีอันตราย เอียวหวยโกภายคิดอ่านกันแล้วก็แต่งส่ิงของ ท้ังปวง คมุ ทหารสองร้อยออกไปคานบั เล่าปี่ เอยี วหวย (Yang Huai) โกภาย (Gao Pei) สามก๊กวิทยา

๑๑๐๔ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขณะนั้นบังทองจึงว่าแก่เล่าป่ีว่า ซึ่งท่านให้เข้าไปหาตัวเอียวหวยโกภายบดั น้ี แม้ออกมาโดย ดกี อ็ ย่าไว้ใจ จาจะป้องกนั รักษาตัวจะประมาทมไิ ด้ ถ้าว่ามอิ อกมาโดยดี เราก็จะยกทหารเขา้ ตีเอาเมอื ง เสฉวนอย่าให้ทันรตู้ ัวเลย พอว่ายังมิทันขาดคาก็เกิดลมหัวด้วนพัดมาถูกคันธงชัยหักสบั้นลง เล่าป่เี ห็น อัศจรรยใ์ จจึงถามบงั ทองว่า เหตุทง้ั นี้จะเปนคุณหรือโทษ บังทองจึงว่า อันเหตุทั้งนี้มาบอกข่าวร้ายว่าอันตรายจะมี แลเอียวหวยโกภายจะออกมาหา ท่านน้ัน หวังจะทาร้ายเปนม่ันคงอย่าได้ประมาท จงเร่งระมัดระวังตัวไว้ เล่าป่ีแจ้งแล้วจึงแต่งตัวใส่ เกราะถืออาวุธสาหรับมืออยู่ แล้วส่ังให้ทหารหยุดต้ังค่ายเปนหมวดกองกัน พอคนเข้ามาบอกว่าบัดน้ี เอียวหวยโกภายเอาสิ่งของจะเข้ามาคานับ บังทองจึงให้อุยเอ๋ียนกับฮองตงออกไปอยู่ข้างหน้าแล้วสั่ง วา่ ทหารซึง่ มากบั เอยี วหวยโกภายนน้ั ใหจ้ บั ไวใ้ ห้ส้ิน อุยเอ๋ยี นฮองตงก็ออกไปคอยอยู่ ฝ่ายเอียวหวยโกภาย คมุ ทหารมาถึงหนา้ คา่ ยเล่าปี่ เหน็ เล่าปี่มิได้ตระเตรียมทหารทั้งปวง ก็คิดว่าเล่าปี่ทีน้ีตอ้ งในกลของเรา แล้ว ก็พากันเข้าไปถึงข้างใน เห็น เล่าป่ีกับบังทองน่ังอยู่ด้วยกัน จึง เข้าไปคานับว่า บัดน้ีข้าพเจ้ารู้ว่า ท่านจะกลับไป จึงเอาสิ่งของทง้ั น้ี ออกมาคานับท่านตามประเพณี เล่าป่ีจึงว่า ขอบใจท่านหนักหนา แล้วแต่งโต๊ะเชิญให้เอียวหวยโกภายกิน จึงว่าท่านทั้งสองได้รักษาทางเมืองเสฉวนไว้นี้เปนความชอบ หนักหนา จงเสพย์สุราให้สบาย แต่เราคิดว่าจะเจรจาความลับแก่ท่านท้ังสอง ทหารท้ังปวงเข้ามาอยู่ มากนัก ความจะแพรง่ พรายไป ทา่ นจงขบั ทหารออกไปอยู่นอกคา่ ยใหส้ นิ้ เราจะได้สนทนาดว้ ยกัน เอียวหวยโกภายหาความสงสัยมิได้ ก็ขับทหารออกมานอกค่าย เล่าปี่จึงร้องขึ้นว่า ผู้ใดจะ อาสาจบั อ้ายโจรสองคนใหเ้ ราได้ เล่าฮองกับกวนเปง๋ ไดย้ นิ กร็ ับคา วงิ่ ออกมาจับเอาตัวเอยี วหวยโกภาย ไว้ เล่าป่ีจึงว่า กูกับนายมึงเปนแซ่เดียวกัน เหตุไฉนมึงทั้งสองจึงมาคิดร้ายต่อกู หวังจะให้เราพี่น้อง ผดิ กนั www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๐ ๑๑๐๕ ขณะนั้นบังทองก็ให้ทหารค้นดู ได้ อาวธุ ในเส้ือเอยี วหวยแลโกภาย กส็ งั่ ให้ทหาร เอาตัวไปฆ่าเสีย ฮองตงอุยเอ๋ียนก็จับทหาร ทั้งสองร้อยนั้นได้ จึงพาเข้ามาให้เล่าปี่ ๆ ก็ ให้เลี้ยงดูโดยปรกติแล้วจึงว่า อันเอียวหวย โกภายออกมามิได้สุจริต ประสงค์จะทาร้าย เรา ๆ จึงให้จับฆ่าเสีย แลคนท้ังปวงเหล่าน้ี หาความผิดมิได้อย่าตกใจเลย เสพย์สุราให้ สบายเถดิ ทหารทัง้ ปวงก็ยกมอื ขน้ึ คานบั เลา่ ป่ี ต่างคนต่างมคี วามยินดี บังทองจึงว่า บัดน้ีเราจะให้ท่านท้ังปวงยกเข้าไปตีเอาด่านโปยสิก๋วน ถ้าได้แล้วเราจะปูน บาเหน็จให้ถึงขนาด คนทั้งปวงต่างก็รับคา คร้ันเวลาค่าก็ยกไปเปนกองหน้า เล่าปี่ยกกองทัพตามไป ภายหลัง ถึงตาบลด่านโปยสิก๋วน ทหารสองร้อยซ่ึงรับเปนกองหน้าก็ร้องเข้าไปว่า นายเรากลับเข้า มาแล้ว จงเปดิ ประตูรับจะรบี เข้าไปกะเกณฑ์ทหารเปนการเร็ว ทหารซ่งึ รกั ษาด่านเห็นว่าเปนเพื่อนกัน ก็มิได้สงสัย ก็เปิดประตูรับ ทหารเล่าปี่ก็ชวนกันกรูเข้าไปได้ ชาวด่านทั้งปวงต่างคนตกใจกลัวจะตอ่ สู้ มิได้ ก็ชวนกันเข้ามาคานับเล่าป่ีสิ้น เล่าป่ีก็ให้ปูนบาเหน็จทหารท้ังปวงเปนอันมาก แล้วก็ให้จัดแจง ทหารให้รกั ษาปอ้ งกนั เปนกวดขนั จึงแต่งโต๊ะเล้ยี งกนั ตามประเพณี สามก๊กวิทยา

๑๑๐๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าปี่เสพย์สุราเมาจึงว่าแก่บังทองว่า ทีนี้เราตีล่วงเข้ามาได้ด่านโปยสิก๋วน ก็เห็นจะมี ความสุขอยู่แล้ว บังทองจึงว่า เรามาตีเมืองเขาก็ปราบปรามยังมิราบคาบ ท่านจะประมาทว่าเปนสุข นั้นยังมิบังควร เล่าปี่จึงว่า ครั้งพระเจ้าจิวบู๊อ๋องยกไปตีเอาเมืองพระเจ้าต๋ิวอ๋องน้ัน ไปถึงตาบลใดก็มี ความสนุกสบายไปทุกแห่ง แลตัวเราได้ด่านโปยสิก๋วนล่วงเข้ามาถึงเพียงนี้แล้ว จะไม่ได้ช่ือว่าเปนสุข เจียวหรือ ท่านว่าฉนี้หาชอบไม่ จงถอยออกไปเสียเถดิ บังทองได้ฟังเล่าป่วี ่าดังนั้นกส็ าคญั ว่าเสพย์สรุ า เมาอยู่วา่ ด้วยสามารถความ หลงหาโกรธไม่ หัวเราะแล้วลุกออกไป เลา่ ปี่เมาสรุ าเปนกาลังก็นอนเสีย คร้ันเวลาร่งุ เช้าคนสนิธเห็นเลา่ ปี่สา่ งเมาสรุ าตน่ื จากที่นอน จึงเข้าไปถามว่า เวลาวานนีท้ า่ น เจรจาดว้ ยบงั ทองตามกาลังเมาน้ัน บงั ทองจะมนิ อ้ ยใจหรือ เล่าปี่ไดฟ้ งั ทหารคนสนธิ วา่ กต็ กใจ กลับได้ คิดกลัวว่าบังทองจะโกรธ จึงให้หาตัวบังทองมาแล้วว่า เวลาวานนี้ข้าพเจ้าเมาสุราได้ประมาทเจรจา หยาบช้าต่อท่านไม่ทันคิด ขอท่านได้อดโทษข้าพเจ้าอย่าถือความเลย บังทองจึงว่า ซ่ึงเจรจาวานนี้ใช่ จะผิดแต่ตัวท่านหามิได้ ข้าพเจ้าก็ประมาทผิดด้วยกัน ฝ่ายท่านกอ็ ดโทษเถิด เล่าป่ีบังทองถ้อยทวี า่ กนั ฉน้ันแล้ว ต่างคนตา่ งหัวเราะสนทนาด้วยกนั เปนปรกติ www.samkok911.com