วันภาษาไทยแห่งชาติและภาษาถิ่นพิ้นบ้าน

วนั ภาษาไทยแหง่ ชาติ วันภาษาไทยแหง่ ชาติ ความเป็นมาเปน็ อย่างไร สืบเน่ืองจากคณะกรรมการรณรงค์เพื่อภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ตระหนัก ในคณุ คา่ และความสาคญั ของภาษาไทย และมคี วามหว่ งใยในปญั หาตา่ ง ๆ ทีเ่ กิดขนึ้ ตอ่ ภาษาไทย รวมถึงเพื่อกระตุ้นและปลุกจิตสานึกให้คนไทยทั้งชาติได้ตระหนักถึงคุณค่าและความสาคัญของ ภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือกันทานุบารุง ส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทยให้คงอยู่คู่ชาติไทย ตลอดไป จึงได้เสนอขอให้รัฐบาลประกาศให้วันท่ี 29 กรกฎาคม ของทุกปี เป็น \"วันภาษาไทย แห่งชาติ\" เช่นเดียวกับวันสาคัญอื่น ๆ ท่ีรัฐบาลได้จัดให้มีมาก่อนแล้ว เช่น วันวิทยาศาสตร์, วัน สื่อสารแห่งชาติ เป็นต้น และคณะรัฐมนตรีได้มีมติเม่ือวันอังคารที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2542 เห็นชอบให้วันที่ 29 กรกฎาคม ของทุกปี เป็น \"วันภาษาไทยแหง่ ชาติ\" วัตถุประสงคใ์ นการจดั ตงั้ วันภาษาไทยแห่งชาติ 1. เพ่ือเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดช มหาราช บรมนาถบพิตร ผ้ทู รงเป็นนักปราชญ์และนักภาษาไทย รวมท้งั เพือ่ น้อมราลึกในพระมหา กรุณาธิคุณของพระองค์ท่ีได้ทรงแสดงความห่วงใย และพระราชทานแนวคิดต่าง ๆ เกี่ยวกับการ ใช้ภาษาไทย 2. เพื่อร่วมเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดช มหาราช บรมนาถบพติ ร เนื่องในมหามงคลสมัยเฉลิมพระชนมพรรษา 6 รอบ ในวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2542 3. เพ่อื กระต้นุ และปลุกจติ สานึกของคนไทยทง้ั ชาติ ให้ตระหนักถึงความสาคัญและคุณคา่ ของภาษาไทย ตลอดจนร่วมมือร่วมใจกันทานุบารุงส่งเสริม และอนุรักษ์ภาษาไทย ซึ่งเป็น เอกลกั ษณ์และเป็นสมบัติวฒั นธรรมอันล้าคา่ ของชาติ ใหค้ งอยคู่ ชู่ าตไิ ทยตลอดไป 4. เพอ่ื เพิ่มพนู ประสิทธิภาพในการใช้ภาษาไทย ท้ังในวงวิชาการและวชิ าชีพ รวมทั้งเพอ่ื ยกมาตรฐานการเรียนการสอนภาษาไทยในสถานศกึ ษาทกุ ระดบั ใหส้ ัมฤทธิผลยิ่งขน้ึ 5. เพอ่ื เปดิ โอกาสให้หน่วยงานต่าง ๆ ทัง้ ภาครัฐและเอกชนทว่ั ประเทศ มสี ่วนร่วมในการ จัดกิจกรรมท่ีหลากหลาย เพื่อเผยแพร่ความรู้ภาษาไทยในรูปแบบต่าง ๆ ไปสู่สาธารณชน ทั้งใน ฐานะทเี่ ป็นภาษาประจาชาติ และในฐานะทเ่ี ป็นภาษาเพอื่ การสอ่ื สารของทุกคนในชาติ โดย หอ้ งสมดุ ประชาชนอาเภอท่ายาง จังหวัดเพชรบุรี

ภาษาถนิ่ บา้ นเรา ภาษาถิ่น เป็นภาษาย่อยท่ีใช้พูดจากันในท้องถ่ินต่าง ๆ ซึ่งเกิดจากการใช้ภาษาเพ่ือการสอ่ื ความหมาย ความเข้าใจกันระหว่างผู้คนที่อาศัยอยู่ตามท้องถ่ินน้ัน ๆ ซ่ึงอาจจะแตกต่างไปจาก มาตรฐาน หรือภาษาท่ีคนส่วนใหญ่ของแต่ละประเทศใช้กัน และอาจจะแตกต่างจากภาษาใน ท้องถ่นิ อน่ื ทั้งทางด้านเสียง คาและ การใชค้ า ภาษาถน่ิ เป็นภาษาทีม่ ลี กั ษณะเฉพาะ ทง้ั ถ้อยคา และสาเนียง ภาษาถ่ินจะแสดงถึงเอกลักษณ์ ลักษณะความเป็นอยู่ และวิถีชีวิตของผู้คน ใน ท้องถ่ินของแต่ละภาค ของประเทศไทย บางทีเรียกว่า ภาษาท้องถ่ิน และหากพื้นท่ขี องผู้ใช้ภาษา นนั้ กว้างกจ็ ะมีภาษาถ่นิ หลากหลาย และมีภาถ่นิ ย่อย ๆ ลงไปอกี เชน่ ภาษาถิ่นใต้ ก็มีภาษาสงฃลา ภาษานคร ภาษาตากใบ ภาษาสุราษฎร์ เป็นต้น ภาษาถิ่นทุกภาษาเป็นภาษาทส่ี าคญั ในสังคมไทย เป็นภาษาท่ีบันทึกเร่ืองราว ประสบการณ์ และวัฒนธรรมทุกแขนงของท้องถ่ิน เราจึงควรรักษา ภาษาถิ่นทุกถ่ินไว้ใช้ให้ถูกต้อง เพ่ือเป็นสมบัติมรดกของชาติต่อไป ซ่ึงภาษาถ่ินจะเป็นภาษาพูด หรือภาษาท่าทางมากกว่าภาษาเขียนภาษาถิ่นของไทยจะแบ่งตาม ภูมิศาสตร์หรือท้องถ่ินท่ีผู้พูด ภาษา นั้นอาศัยอยู่ในภาค ต่าง ๆ แบ่งได้เป็น 4 ถ่ินใหญ่ ๆ คือ ภาษาถิ่นกลาง ภาษาถ่ินเหนือ ภาษาถิ่นอสี านและภาษาถนิ่ ใต้ ภาษาถิ่นกลาง ภาษาถิ่นท่ีใช้ส่ือสารอยู่ในบางจังหวัดของภาคกลาง เช่น เพชรบุรี กาญจนบุรี สุพรรณบุรี ราชบุรี นครปฐม อ่างทอง และพระนครศรีอยุธยา เป็นต้น ภาษาถ่ินที่ใช้สื่อสารอยู่ในจังหวัด เหล่าน้ี มีสาเนียงพูดท่ีแตกต่างกันออกไป จะมีลักษณะเพ้ียนเสียงไปจากภาษากลางที่เป็นภาษา มาตรฐาน ภาษาถ่ินเหนอื หรือภาษาถิ่นพายัพ (คาเมือง) ได้แก่ ภาษาถิ่นที่ใช้สื่อสารอยู่ในบางจังหวัดของภาคเหนือ ตอนบน หรือภาษาในอาณาจักรล้านนาเดิม มักจะพูดกันมากในจังหวัดเชียงใหม่ แม่ฮ่องสอน เชียงราย พะเยา ลาปาง นา่ น ลาพูน ตาก แพร่ เปน็ ต้น โดย หอ้ งสมุดประชาชนอาเภอทา่ ยาง จังหวัดเพชรบุรี

ตัวอย่างคาในภาษาถน่ิ เหนอื ภาษาถนิ่ อีสาน ภาษาถ่ินอีสานของประเทศไทยมีลักษณะใกล้เคียงกับภาษาท่ีพูดที่ใช้กันใน ประเทศลาว แต่ภาษาอีสานก็ยังถือว่าเป็นภาษาถ่ินของภาษาไทย ภาษาถ่ินอีสานมีภาษาถ่ินย่อย หลายภาษา ได้แก่ ภาษาที่ชนกลุ่มใหญ่ในภาคอีสานใช้พดู จากัน ซ่ึงใช้ส่ือสารอยู่ในจังหวัดต่าง ๆ ของภาคอีสาน หรือภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เช่น สกลนคร หนองคาย นครพนม ขอนแก่น อุดรธานี อุบลราชธานี ร้อยเอ็ด ,เลย,ชัยภูมิ ,มหาสารคาม ,กาฬสินธ์ุ และเป็นต้น โดย ห้องสมุดประชาชนอาเภอท่ายาง จงั หวดั เพชรบุรี

ตวั อย่างคาในภาษาถนิ่ อสี าน ภาษาถ่ินใต้ ได้แก่ ภาษาถิ่นที่ใช้สื่อสารอยู่ในจังหวัดต่าง ๆ ของภาคใต้ของประเทศไทย ลงไปถึง ชายแดนประเทศมาเลเซยี รวม 14 จงั หวัด เช่น ชมุ พร ระนอง สุราษฎรธ์ านี ภูเก็ต พทั ลงุ สงขลา นครศรธี รรมราช เปน็ ต้น และบางสว่ นของจงั หวดั ประจวบคีรขี ันธ์ ภาษาถิ่นใต้ ยงั มีภาษาถ่นิ ย่อย ลงไปอีก เป็นภาษาถิ่นใต้ ภาคตะวันออก เช่น ภาษาถิ่นที่ใช้ใน จังหวัดนครศรีธรรมราช พัทลุง สงขลา ปัตตานี ตรัง สตูล ภาษาถ่ินใต้ตะวันตก เช่น ภาษาถ่ินที่ใช้ในจังหวัดกระบ่ี พังงา ระนอง สรุ าษฎร์ธานแี ละชมุ พร และภาษาถน่ิ ใตส้ าเนียงเจ๊ะเห เชน่ ภาษาถนิ่ ทใ่ี ชใ้ นจังหวัดนราธวิ าส และ ปัตตานี ในแต่ละภาคก็จะมภี าษาถ่นิ ใต้ เป็นภาษาถ่ินยอ่ ยลงไปอกี เช่น ภาษาถิ่นระนอง ภาษาถ่ิน ภูเก็ต ภาษาถิ่นพัทลุง ภาษาถิ่นสงขลา เป็นต้น ภาษาถิ่นย่อยเหล่าน้ีอาจจะมีเสียง และคาท่ีเรียก สิ่งเดยี วกันแตกต่างกันออกไป โดย ห้องสมดุ ประชาชนอาเภอท่ายาง จงั หวัดเพชรบุรี

ตวั อย่างคาในภาษาถนิ่ ใต้ โดย หอ้ งสมุดประชาชนอาเภอทา่ ยาง จงั หวดั เพชรบุรี

ภาษาถนิ่ ตะวนั ออก วิเศษ ชาญประโคน ได้กล่าวถงึ ภาษาถนิ่ ตะวนั ออกวา่ เปน็ ภาษาย่อย ทีใ่ ชพ้ ูดจากนั ใน ทอ้ งถิ่นตะวนั ออกมี ระยอง จันทบรุ ี ตราด เปน็ ตน้ ทมี่ า http://www.trueplookpanya.com/learning/detail/24904-036976