นิทาน

นานมาแลว้ ในป่าแห่งหนงึ่ มสี ัตวป์ ่า อาศัยอยู่มากมายหลากหลาย

วันหนง่ึ เจ้าลงิ แสนฉลาดตวั หน่ึงปนี ข้นึ ไปบนตน้ ไมเ้ พื่อเกาะก่งิ ไม้ ก่อนจะพักและนอนหลับมันได้โหนก่ิงไมแ้ ละส่งเสียงรอ้ งดัง Z z z

ขณะทเี่ จา้ ลิงกาลังจะโหนน้ันดวงตาอันเฉียบแหลมของมนั ก็สะดดุ กบั จมกู ของเจา้ สุนขั จง้ิ จอกท่ียนื อยู่ขา้ งล่าง

\"เจ้าไดย้ ินขา่ วท่นี ่ายนิ ดีบา้ งไหม เจ้าลงิ \"

“\"ขข่าา่ วอวะอไรกะนั ไ\"รกนั ” \"พวกพ้องของเจา้ กับพวกพ้อง ของขา้ แล้วก็สัตวช์ นดิ อืน่ ๆตกลง กันแลว้ วา่ จะลืมข้อตกลงเรอื่ ง ความแตกตา่ งระหวา่ งเผา่ พันธ์ุ และจะอยรู่ ว่ มกันอย่างสันติมีมิตร ไมตรตี อ่ กนั นบั แตน่ ี้ตลอดไป\" เจา้ ลิงถามเหมือนมลี างสังหรณอ์ ยูใ่ นใจ ก็อย่างทร่ี กู้ ันดีว่ามันกลวั สุนขั จิ้งจอก



เจา้ ลิงทาท่าทางมองไปไกลๆข้างหน้า \"เจา้ เหน็ อะไรนน่ั ไหมเจา้ สุนัขจ้ิงจอก \"

“ดูเหมือนจะมฝี งู สิงโตฝูงหน่งึ กาลัง มาทางนพี้ วกมนั ต้องได้ยินข่าวดนี แี้ นๆ่ ”

\"รอกอ่ นสิ จะว่ิงหนี ไปทาไมล่ะตอนน้ี สิงโตกเ็ ป็นเพื่อน กบั เราแลว้ น่ี \" \"ใช่บางทพี วกมนั อาจ ยงั ไมไ่ ดย้ ินข่าวกไ็ ด้ข้า ยงั ม\"ีธข่ารุ วอะะสไรกานั ค\" ัญท่ีต้อง ทาขา้ ไปก่อนนะ \"

• ลงิ หวั เราะ 55555