Maybe it's possible

Written​by​: PStar





ลิขสิทธิ์​ ชื่อหนังสือ​Maybe​It's​\"Possible\" จัดทำโดย PStar พิมพ์ ครั้งที่1​20​มิถุนายน​พ.ศ.2565 สงวนลิขสิทธิ์ต​ ามพระราชบัญญัติ​ห้ามมิ ให้ผู้ใดหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เล่มนี้ไปทำการคัดลอกเพื่อนำไปแจกจ่าย​ จำหน่ายต่อ โดยขอสงวนสิทธิตาม กฎหมาย​

คำนำ E-book​เล่มนี้เป็ นเรื่ องที่แต่งขึ้นเป็ น นวนิยายเรื่องสั้นเ​กี่ยวกับความรัก โรแมนติก​ระหว่าง​ 'นิค' เด็กหนุ่มนักเรียน​คณะ​ วิศวกรรมศ​ าสตร์​ปี3​ที่แอบชอบ​ 'จิน'​หญิงสาวคณะ​ศิลปศาสตร์​ปี 4​ ดำเนินเรื่ องส่วนใหญ่เป็ นมุม มองPOVของนิค เรื่องนี้มีตัวครสสมมุติ​ขึ้น​นิยายเรื่อง นี้มีเนื้ อหาเหมาะกับผู้รับชม13ปี ขึ้น ไป และโปรดใช้วิจารณญาน​ ในการอ่านนะคะ



นิค POV บ่ายสาม สามสิบเจ็ด, บ่ายสาม สามสิบแปด, บ่ายสาม สามสิบเก้า…… กริ้งงงงงงงงงงงงง ‘’ งั้นวันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนนะ งานส่งทิตย์หน้า และพวกเด็กกิจกรรมก็แยกไป ได้เเล้ว​’’ ‘’ ขอบพระคุณครับ ‘’ เฮ้อ เลิกสักทีนะ… เบื่อจังวิศวะ งานเยอะชะมัดเลย เด๋วผมค่อยไปทำวัน ศุกร์ละกัน โอ้ว สายแล้วTT ผมต้องไปหารุ่นพี่กิจ ไม่งั้นเด๋วโดนว่าแน่ๆเลย! ติดติ้ดติ้ดติ้ด������ พูดถึงก็โทรมาตามเลยพี่โอ้ตTT ผมคลิกเข้าแชทและพิมพ์ตอบกลับไป NicK& : กำลังไปครับๆ ผมรีบเก็บของสะพายกระเป๋าและวิ่งออกไปจากห้อง มุ่งหน้าไปที่ตึกนิเทศ 3นาทีผ่านไป ฟิ้ ว! เกือบจะไม่ทัน ผมรีบมองหากลุ่มของพี่ๆกิจและเดินไปนั่ง ลงข้างๆวีโอ เพื่อนนิเทศผมที่นั่งอยู่แถวหลัง ‘’กว่าจะมานะนายน่ะ ‘’ วีโอหันมาทักผม ‘’ จารย์ปล่อยช้า เธอก้รู้หนิ ‘’ ผมตอบกลับไปพร้อมถอนหายใจเล็กน้อย เหนื่อยใจด้วยคาบที่แสนยาวนาน เธอหัวเราะตอบเชิงเข้าใจ ''​แย่หน่อยนะจ​ ารย์ยูเข้า \" เธอกล่าวขึ้น​แซวต่อ​ผมเอาข้อศอกดันวีโอเบาๆ​ ก่อนจะได้ยินพี่โอ้ตประกาศในที่ประชุม​ \" อะแฮ่ม​วันนี้​กิจประชุม​ทางมหาลัยหากิจ​ให้นศ.​จากทุกหลายๆคณะ​มา ร่วมมือกันท​ ำกิจ วัน​Fashion​day​\" พวกเราบางส่วนก​ ำลังคุยนั้นก็หยุด และหันมาสนใจtopicมากขึ้น​ \" โดยที่เด๋ว​เราจะทำการแบ่งกลุ่มกันเป็นคู่ใ​นการทำกิจนี้​ซึ่งผลงานพวกนี้ ถ้ามหาลัยเราทำได้ดีก็อาจจะได้ไปจัดแสดงหรือส่งขายได้ด้วย\" พี่โอ้ตพูด พร้อมรอยยิ้มประที่ใบหน้า​และเริ่มที่จะบอกค​ู่บวกกับงานที่ได้รับของเด็กกิจ​ แต่ละทีม​

จนมาถึง​คู่ท้ายๆ \" วีโอ​คู่กับน​้องเอ็ม​2คนทำหน้าที่เตรียมของวัสดุน​ ะ\" ผมนี่โฮออกมาเลย! ​ปัดโถ่โดนแยกกันหรองานนี้เนี่ย!​TT \" ไม่เอาหน่า​นายก็เป็นหมาป่าเดียวดายทำงานคณะวิศวะกับคนอื่นที่ไม่ใช่ ฉันแล้วจะไปกลัวอะไรน​ิค\" เธอเอามือตบตบไหล่ผมเบาๆให้กำลังใจผ​ ม​ \"อีกอย่าง​เราก็ไม่ได้ทำงานกิจทีมเดียวกันบ่อยสักหน่อย​นายทำได้หน่าเจ้า บื้อ\" เธอกล่าวก​่อนจะขอลาไปหาเ​อ็มท​ี่โบกมือเรียกวีอยู่อีกฝั่ งนึง​ ตอนนี้คงเหลือแค่ผมและอีกคนสินะ​อ่าาา​จะเป็นใครนะ? \" คู่สุดท้าย​น้องน​ิคกับจินจิน​ทำหน้าที่สร้างและออกแบบหุ่น\"​ ...... เห๋​เห๋​..... เอ๋!?!??!?? ////////!! โอ้มายก้อดๆๆๆ​ผมนี่... ฝันรึเปล่า​ตบตัวเองแปป​ เพี๊ยะ! ไม่... ไม่ได้ฝัน! ได้คู่กับรุ่นพี่จินจริงๆด้วย!​โอ้ววว​หายใจเข้า​หายใจออก​ใจ เย็นนิค​ฝันนายเป็นจริงแล้ว​เราต้องทำให้ดีที่สุด​กับรุ่นพี่จินและเออๆมหา ลัยด้วย​แต่ที่สำคัญคือเอาม​ หาลัย​เนาะ หลังจากที่ผมคุมสติได้เแล้ว​จึงหันกลับไปทางพี่โอ้ตแล้วพยักหน้าตอบกลับ​ ผมเหลือบไปเห็นพี่จินนั่งอยู่ด้านหน้าของแถว​ยิ้มด้วยรอยยิ้วน่ารักและอ่อน หวานนั่น​เอ็นดูพี่เขาจัง​ฮาาา​ผมจ้องพี่เข้าได้อีกนานเลย​นานเท่าไหร่ก็ได้ เลยล่ะ... \"ฮัลโหล?​ฮัลโหลลลล \" เสียงพี่เขาน่ารักมากเลยครับ \" ไฮ? โคนนิจิวะ? esta bian? น้องนิค????\" อ่อนหวานด้วย \"ยังอยู่ไหมเอ่ย?\" เสียงดีดนิ้วดังขึ้น​โป๊ะ! ผมกลับเข้าสู่โลกความเป็นจริง​ผมกำลังจะหันหน้า มองต้นเสียงก็เห็น​อ่า/// รุ่นพี่จินอยู่ตรงหน้าผมแล้ว!? ใบหน้าของเราก็ ใกล้กันด้วยย​อย่าเขินนิค​ควบคุมตัวเองไว้นะ! ผมค่อยๆเอ่ยตอบกลับพร้อม กับลุกขึ้น \" อ..อยู่ครับพี่​มีอะไรหรอครับ?\" ผมเอามือมาเกาด้านหลังศีรษะ​กลบเกลื่อนความอายของตัวเอง​เผลอทำตัว เองขายหน้าอีกแล้ว! ต่อหน้ารุ่นพี่ที่ชอบอีก​ฮืออ

\" พี่จะขอไลน์น้องหน่อยน่ะ​จะได้นัดกันทำเรื่องงานกับลากเข้า กลุ่มกิจ\" พี่จินถ​ อยหลังกลับไปนิดๆ​พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์​ ของพี่ และยื่นโทรศัพท์มาให้ผม​ผมยิ้มแบบเกร็งๆนำมือรับ โทรศัพท์พ​ี่เขามาแล้วพิมพ์ไอดีแอดพี่เขา​หลังทำแล้ว​ผมคืน โทรศัพท์ค​ืนไป​พี่จินนำมือถือเก็บใส่กระเป๋า​กระโปรง​ \" อ่า​แต้งกิ้วน​ ะ​ว่าแต่นิค​\" พี่เขาหันกลับมาถามผม​ผมฮัมตอบ อย่างสงสัย​ \" หกโมงตรงว่างป่าวจ๊ะ?\" เลิกพิเศษห้าโมงยี่สิบ​ว่างแหละ \" อ่า...ว่างครับ​จะนัดทำกันหรอครับ?\" \" อื้อ^^ พี่นัดเด๋วไปแพลนที่คาเฟ่ใกล้ๆตึกอักษรศาสตร์​\" โอเค​ ผมจะได้ใช้เวลากับพี่เขาเพิ่มแล้วล่ะ! \" ถ้างั้นก็ได้ครับ​\" ผมยิ้มตอบ​ก่อนที่ผมจะขอพูดอะไรมากกว่า นี้​เสียงโทรศัพท์​ของผมก็ดังขึ้น​ผมขออนุญาตแ​ ละเปิดมือถือ ควักขึ้นมาดู ติ้ดติ้ดติ้ดติ้ด������ RiNe������ : มาด่วน​พิเศษจ​ ะเริ่มแล้วครับ อ่า​ไรน์ไลน์มาตามแล้วสินะ​เกือบลืมเลย​ว่าผมมีพิเศษต่อทุกๆ วันศุกร์​วันนี้วันศุกร์! \" งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ​\" ผมยกมือไหว้ลารุ่นพี่​ \" ไม่ต้องไหว้หรอก​กันๆเองดีกว่านะ​\" พี่จินบอกผ​ ม​อย่างๆ เกรงใจหน่อยๆ​ \" เเล้วเจอกันนะ\"​ รุ่นพี่ยิ้มแล้วโบกมือ ผมโบกมือตอบกลับก่อนที่เราสองคนจะแยกย้ายกันไปต​ ามที่ๆ เราต้องไป

-T​ imeskip - ผมมองเวลา​ในโทรศัพท์ม​ือถือหลังจากออกมาจากห้องเรียนพ​ ร้อมเช็คเวลา และข้อความ​ 5​โมงครึ่ง... ผมรีบลงมาจากตึกเรียนพิเศษ​ผมไถเลื่อนเข้าไลน์ก​็พบว่ารุ่นพี่เพิ่มผมเข้า กลุ่มแล้ว​รู้สึกว่าเขาจะออนคุยกันอยู่ด้วย​ตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากเข้าไปจอย เท่าไหร่​คุยกับพี่จินเสร็จผมค่อยไล่ละกัน​ครับ​ผมไถแชทต่อ​หางตาผมไป โฟกัสกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งแอดมาพร้อมส่ง​โลเคชั่น? เด๋วนะ​ดูคุ้นๆ... พี่จิน! โอ้วว้าว​ดิสพี่เขาสวยนะครับ​เห็นถ่ายไปเนเธอร์แลนด์ด​้วย​อิจฉาจัง​ ผมยังไม่เคยได้มีโอกาศไปยุโรปเลย เป๊าะ! ผมดีดนิ้วตัวเองเรียกสติกลับมา​ ไม่ใช่เวลามาดูดิสแล้วเหม่อ! กดดูเข้าโลแล้วขยับไปที่นั่น​ดูเหมือนมันจะเป็น คาเฟ่​งั้นรีบไปดีกว่า​อย่างน้อยผู้ชายก็ควรไปรอก่อน5-10นาที​ ผมสาวเท้า​ไปทางไปตึกอ​ักษรศาสตร์แ​ ละเ​ปิดออกประตูไปสู่ถนนท​ างเล็กๆ​ ผมส่องสายตามองรอบๆ​แถวนี้มีอพาร์ตเมนต์​เล็กแต่กว้างเรียงเป็นแถว​ ผมสำรวจทุกรายละเอียดเพราะผมไม่เคยมาแถวนี้ก่อน​รู้สึกว่าแถวนี้โคตร สงบเลย​ครับ​ผมเดินเพลินมองดูแถวถนนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน​ก่อนที่gpsที่ ผมตั้งโลเอาไว้พูดขึ้นมา ​''​เลี้ยวขวา ''​ อยู่ดีๆก็ดังตกใจหมด! ​ผมเกือบชนกำแพงแล้ว​ดีนะที่หยุดทัน​ผมเดินต่อไป \" จุดหมายของคุณอยู่ทางซ้าย\" เมื่อได้ยินดังนั้น​ผมจึงทำตามที่มันบอก​ผมหันไปเจอกับตึกเล็กๆ​ตกแต่ง ด้วยสไตล์ธรรมดาแต่ดูพิเศษ​เด่นที่ป้ายมีการวาดรูปตกแต่งอย่างน่ารัก​อีก ทั้งยังมีหลากหลายภาษาชักชวน​ลูกค้าอีกด้วย! สร้างสรรค์จัง​ กลิ่นกาแฟแตะจมูก​ผมรู้สึกสนใจกับที่นี่ขึ้นมาแล้ว​สิ​~ ผมรีบนำตัวเองเดิน เข้าไปในร้านทันที​มองดูรอบๆสถานที่อีกครั้ง​ผมมองหาโต๊ะว่าง​มีที่นึงอยู่ ใกล้หน้าต่าง​ไม่ไกลประตูมาก​ตรงนั้นน่าจะดี ผมเดินไปวางของลงตรงนั้น ​สั่งนํ้าหน่อยก็คงจะดี ถ้าเริ่มคุยงานผมคงได้อยู่อีกนานแน่ๆเลย​ว่าแล้วผม จึงลุกขึ้น​เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะออเดอร์

ผมม​ องเมนูสักครู่​ \" ลาเต้เย็น​ใส่นมหวานน้อยแก้วนึงครับ\" ผมเงยหน้าขึ้น​บอกสาวแคชเชียร์ที่ กำลังถือแก้วร​ ะหว่างหันหลังให้ผมอยู่ \" ได้ค่ะ​ทั้งหมด​75บาทค่ะ\" ผมวางเงินถ​้วนๆไม่มีเงินทอน​ไว้บนโต๊ะ​พี่แคชเชียร์น​ ำแก้วขึ้นมาที่สักครู่พี่เขา ถืออยู่ \" ขอชื่อด้วยนะคะ\" และหยิบปากกาขึ้นมา​ \" นิค​นิคด้วยตัวGครับ\" เธอ...หยุด?​และวางแก้วลง​ \" นิคเองหรอกหรอ​ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ​จำพี่ได้ไหม\" เสียงเธอคุ้นๆจัง​ เด๋วนะนึกแปป​ผมขมวดคิ้วพ​ ยายามนึกใ​ห้ออก ..... \" โทษครับ​ผมนึกไม่ออกจริงๆครับ������\" ไม่รู้เลยจริงๆ... \" อ่ากะแล้ว​สงสัยพี่จะสวยขึ้นแน่ๆ​\" พี่สาวแคชเชียร์หันมา​หัวเราะเล็กน้อย​ ผมแสกนทุกอย่างมองพี่เขาตั้งแต่หัว... ... \" พี่เจน! \" ผมโผเข้ากอดรุ่นพี่ของผมเข้า​พี่เจนเคยเป็นรุ่นพี่ที่ช่วยผมตอน ผมเข้ามาอยู่ใหม่ๆที่นี่​ตอนนั้นพี่เขาอยู่ปี4​แต่หลังจบ​ผมไม่ได้เจอพี่เขาอีก​ เพราะไปเรียนต่อที่แคนนาดา​แต่ว้าว​พี่กลับไทยมาแล้ว! \" ปล่อยพี่ก่อน! เด๋วก็ไม่ได้ทำออเดอร์หรอก​\" ผมรีบปล่อยพี่เจนทันทีพ​ ร้อมกับ หัวเราะด้วยความประหม่า(?)​และให้พี่เจนยิ้ม \" ว่าแต่​วันนี้ลมอะไรหอบมาอ่ะ\" พี่เจนถามระหว่าง​เทนํ้าแข็ง \" มีนัดทำงานกิจกับรุ่นพี่คนนึงน่ะครับ\" ผมตอบ​ \" อ้อ​โอเคจ่ะ\" อยู่ดีๆผมรู้สึกมีมือมาแตะไหล่ของผม​จากด้านหลัง... \" พี่เจนครับ​มีใครอยู่ด้านหลังผมรึเปล่า\" พี่เจนปิดฝาแก้วแล้ววางบน เคาน์เตอร์ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม​แล้วยิ้ม พี่เขาเงียบไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ ยิ้มอยู่อย่างงั้น​ผมเริ่มขนลุกหน่อยแล้วนะ... แต่มั่นใจครับไม่ใช่ผี​ผีไม่ออกมา​ กลางวันอย่างงี้หรอก... เพื่อนผมสักคนมาแกล้งนี่แหละ... \" มาถึงเร็วจังนะ\" ไม่​ไม่ใช่เพื่อน​ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลแน่ๆ ผมนิ่งพร้อมกับความนึกออกที่คิดขึ้นได้​ \" พี่จินสวัสดีครับ\"​ ผมเปิดการสนทนา​ทักทายรุ่นพี่ของผมที่รู้สึกจะเพิ่งมา

\" งาย\" รุ่นพี่ทักทายผมกลับ \" เป็นไง​ชอบร้านนี้ไหม?\" พี่จินกล่าวขึ้น​ผมมองไปรอบๆซักพักและตาก็หยุด อยู่ที่พี่จิน \" ชอบครับ\" ใช่ครับ​ชอบมากๆเลย..... ผมตอบ​รู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองเริ่มจะขึ้นสี​ ผมรีบหันหลังไปหายใจเข้าและออกครั้งหนึ่ง​ \" อ่ะนี่จ่ะ​ลาเต้เย็นของนิคนะ\" ผมเปลี่ยนความสนใจไปอยู่ที่พี่เจนแทน​พี่เจน วางแก้วของผมที่เคาน์เตอร์พร้อมกับหูหิ้วให้​ผมรับมาและกล่าวขอบคุณ​ผม เดินไปที่โต๊ะก่อนจะ​ให้รุ่นพี่ของผมนั่งลงก่อน​ พี่จินพยักหน้าและนั่งลง​จัดของเอาออกมาวางไว้บนโต๊ะ​ผมก็เหมือนกัน​ เราเริ่มที่จะคุยเรื่องงานกิจมากขึ้น​แต่ก็ไม่ใช่เรื่องงานอย่างเดียวที่ผมสนใจ​ ตัวรุ่นพี่นี่อยู่ตรงหน้าของผมด้วย​พี่จินใส่เสื้อกันหน้าสีเขียว​limeโอเวอร์ไซส์ใน เครื่องแบบนศ.​ทั้งการแต่งตัวและการพูดของพี่เขาดูน่ารักไปหมด​นี่สินะตอนที่ เขาบอกว่าอยู่กับคนที่เราชอบน่ะ​จะสามารถทำให้เปลี่ยนโลกทั้งใบของเรากลาย เป็นสีชมพูได้​มือพี่เขาผมก็เพิ่งจะรู้นะครับว่านุ่มขนาดนี้อ่ะ​คลั่งรักจนจะเป้นคน บ้าแล้วครับ! เอาจริงๆผมรู้สึกเหมือนกับว่า​นี่ไม่ใช่การนัดมาทำงาน​แต่มันเหมือน... ​มาเดตยังไงไม่รู้ครับ... /// หรือ​คิดไปเองเนี่ยแหละ​ ก็นะ​ถ้าทำงานกับคนที่ชอบ​มันก็คงอาจจะคิดยังงี้ไปได้หมดทุกคนมั้ง?? แต่ไม่​ผมต้องโฟกัสบ้าง​ไม่งั้นจะทำงานไม่เสร็จแน่​ อ่า​แค่อยู่กับพี่จิน​ผมก็รู้สึกดีแล้วล่ะ​ ​-ชั่วโมงครึ่งถัดไป- ผมรู้สึกตกใจมานิดหน่อย​นี่คือครั้งแรกในชีวิตผมที่สามารถทำงานเสร็จได้ไม่ เกิน2ชั่วโมง​ถึงนี่จะแค่แพลนนิงก็ตามเถอะครับ​แต่ก็ยังต้องไปสร้างหุ่นโมเดล อยู่ดี​เด๋วพรุ่งนี้ผมจะลองไปขอดูโมเสื้อผ้าจากน้องเดียอีกทีละกัน​ \" พี่ขอถ่ายหน่อยนะ\" ผมไล่สายตามองจนสะดุดที่รุ่นพี่​พี่จินถือโทรศัพท์ม​ือถือ อยู่​มือว่างอีกด้านนึงก​ ำลังแตะกระดาษแพลนที่ผมกำลังทับอยู่ ผมคาดว่าพี่เขาน่าจะถ่ายแล้วส่งลงกลุ่มกิจให้พี่โอ้ตดู​ผมยกแขนที่ทับอยู่ออก​ พี่เขานำกระดาษม​ าถ่ายและ​ส่งรูป​ \" เด๋วพี่ฝากตัวเองเก็บแพลนนะ พรุ่งนี้เด๋วพี่นัดทำอีกทีนะ\" พี่จินพูด​ผมพยัก หน้าตอบและเก็บของใส่ในกระเป๋าของผม​

เสียงโทรศัพท์ด​ังขึ้น​ผมลองเช็คดูแต่ไม่ใช่ของผม​ของพี่จิน​ผมเพิ่งรู้เมื่อ หนูเพิ่งเห็นพี่เขายกขึ้นมาแล้วกดโทร​ผมสะพายกระเป๋าตัวเอง​แล้วนำล​ าเต้ มานั่งดื่มรอ​ ผมเห็นพี่เขาพ​ ยักหน้า​และหัวเราะออกมา​ผมค่อนข้างงงหน่อยๆแต่ทำไงได้​ มันไม่ใช่สายของผมหนิ​อาจจะเสียมารยาทหน่อยๆ​แต่ผมโค้งตัวลองฟังดู​ ผมได้นินเสียงพี่โอ้ตในสาย​อ่า​รู้สึกว่าจะมาส่งกันด้วย ไม่​อย่าหึง​พี่โอ้ตเขา ก็มีแฟนแล้ว​พูดถึง​ผมก็ได้ยินเสียงพ​ี่ไซอยู่ข้างๆน​ั่นคือแฟนหนุ่มของพี่โอ้ต \" อ่า​ถ้ายังงั้นก็ไม่เป็นไร\" พี่จินตอบสาย​ผมไม่ค่อยชัวร์เท่าไหร่​ว่ามันเป็นยัง ไง​แต่พี่โอ้ตน่าจะไม่ว่างมารับพี่จินเขาละมั้ง​นะ​ อ่า! นี่เป็นโอกาส​อยากลองดูก็ไม่เสียหาย! \" พี่จินกลับด้วยกันไหมล่ะครับ?​ผมเห็นพี่เ​คยเดินอยู่ใกล้ๆคอนโดแถวๆ ซอย3​แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ\" ผมพูดขึ้น​พี่จินมองที่ผมด้วยสายตา เข้าใจ​ราวๆกับว่า​อ่า​แปปนึงนะ​อะไรยังงี้​ผมรอต่อแ​ ล้วพี่เขาก็กลับไปที่ สาย​ สักพัก​พี่เขาก็คุยกันเสร็จ​พี่จินหันมาที่ผม​ \" รู้หรอว่าพี่อยู่ไหนน่ะ\" อึก.... ������ ผมกลืนนํ้าลายลงด​้วยความกังวล​หรือผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า​พี่เขามอง ผมเป็นสต็อกเกอร์รึปล่า​������ \"อ่า- พอดีว่าผมแค่เคยเห็นพี่เดินมาจากแถวๆนั้นน่ะครับ! ผม- อ่า- ไม่สิ-\"  \"ล้อเล่นน่ะๆ​คงเคยเห็นสินะ​พี่ไม่ว่าหรอก​จะเดินไปด้วยกันก็ได้\" พี่เขา หัวเราะกับการ​รีแอคของผม​ผมหัวเราะตามกลบเกลื่อนความอายแต่ก็ เปลี่ยนมาเป็นยิ้มให้แทน​ \"งั้นผมกลับก่อนนะครับ​\" ผมหันไปบอกพี่เจน​ที่กำลังจะปิดร้าน​ \" กลับกันดีๆนะ^^\" พี่เจนตอบกลับมา​เราสองคนส่งยิ้มให้รุ่นพี่ก่อนจะเดิน ไปที่ประตู​แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะเอาลาเต้ติดตัวมาด้วย​เราเดินออกจากตึกคาเฟ่ ไป​เราเดินผ่านตึกสวยๆเหล่านั้นอีกครั้ง​ผมเพิ่งร​ู้นะเนี่ยว่าถนนเส้นนี้ม​ัน เชื่อมกับถนนที่เป็นซอยคอนโดของ​ผมน่ะ​ว้าว​เราเดินมาสักพัก​บรรยากาศ ค่อนข้างเงียบเนื่องจากไม่มีใครพูดอะไรตลอดทาง​มีเพียงเสียงยํ้าเท้าและ พวงกุญแจที่กระทบกับกระเป๋า​ผมควรลองหาอะไรคุยกับพี่เขาสานสาย สัมพันธ์น​่าจะดีครับ

\" พี่มาแถวนี่บ่อยไหมอ่ะครับ\" ผมเอ่ยขึ้น​\"ก็.. พี่มาก็ไม่ได้บ่อยหรอก​อาทิตย์​นึงมา ทีนึงน่ะ​\" พี่จินตอบ​ \" อ๋อ​ครับ\" ผมพยักหน้า​ความเงียบปกคลุมอีกครั้งนึง​รู้สึกว่านี่เป็นบทสนทนา ที่awkwardที่สุดเท่าที่ผมจะเคยไ​ด้เจอเลยล่ะครับ������ \" ปกติ​ถ้าไม่มีงานอะไรพี่ก็จะชอบมาแถวนี้​สงบดีเนาะว่าไหม? \" พี่จินส่งยิ้มให้กับผม​ผมยิ้มตอบอย่างเกร็งๆ \" สงบครับ​อ่า​เมื่อกี้พี่โอ้ตโทรมาหรอครับ?\" ผมลองเปลี่ยนเรื่องคุยดู​ \" ช่ายๆ​พอดีโอ้ต'ติดงาน'​น่ะจ่ะ​เลยมารับพี้ไม่ได้​\" พี่จินหัวเราะออกมาพร้อมกับ ยกยิ้ม​ผมว่าผมเก็ทอ่ะแหละนะ~55 \" เพื่อนผมก็เหมือนกัน​มีแฟนกันหมด​ปล่อยผมโสดสนิทอยู่คนเดียวเลยครับ​\" \" พี่ก็เหมือนกัน~\" เราสองคนหัวเราะกันไปตลอดทาง​อีกทั้งยังแชร์เรื่องคนรอบ ข้างและเ​รื่องที่แต่ละคนสนใจด้วย​ผมได้รู้หลายๆอย่างกับพี่เขาเลย​พี่จินชอบทำ​เข็ม กลัดสวยๆมาตกแต่งเสื้อผ้าของตัวเอง​พี่จินชอบเล่นเกมยิงเป้าและพี่เขาก็ชอบดอก เดซี่​ค่อนข้างเหมาะกับพี่จินที่ร่าเริง​เก็บโน้ตไว้ดีกว่า.. /// \" อ่า​ถึงแล้วล่ะ\" พี่จินพูดขึ้น​ฮ่า​ผมเดินเพลินและเหม่อไปหน่อย​เวลาผ่านไปเร็วมากเลย​เพิ่งรู้ว่าถึง ตึกอพาร์ตเมนต์​พี่เขาแล้ว.... ... \" นี่มันอพาทเมนท์​ผมหนิ! \" ผมตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ \" ของพี่เหมือนกัน\" พี่จินกับผมมองหน้ากัน​ตาปริบๆ \" ผม... ไม่รู้สิ​อ่า- รู้สึกไม่เคยเห็นรุ่นพี่แถวนี้เลยนะครับ\" \"พี่ก็เพิ่งรู้นะว่าเราสองคนอยู่อพาร์ตเมนต์​เดียวกัน\" พี่จิน​ประหม่าพูดขึ้น​ผมตัดสิน ใจรีบเปลี่ยนเรื่องคุย​เพื่อไม่ให้สถานการณ์​มันอึดอัด​ \" จะว่าไปแล้ว​พี่จินทานอะไรรึยังครับ?\" ผมพูดขึ้น​นี่มันก็ใกล้จะทุ่มแล้ว​ผมแค่ อยากเมคชัวร์น่ะ \" อ่า​ยังเลย​- ลืม!\" พี่จินตอบแต่ก็ตะโกนขึ้นมา​ทำผมเอาแทบสะดุ้งเลย \" ต้องซื้ออาหารเข้า!โถ่​โอปอลก็ยังไม่กลับด้วย\" \"พี่อยู่แบบรูมเมตหรอครับ?\" ผมถามไป \" อื้อ​โอปอลปกติกลับดึกเพราะเรียนเย็นห้าโมงถึงสามทุ่มในวันศุกร์​\" พี่จินอธิบาย \" อ่าค​ รับ​งั้นพ​ี่​มาเอาอาหารที่ห้องผมก่อนไหมอ่ะครับ\" ผมชักชวน​อย่าเพิ่งนะครับ! อย่าเข้าใจผิด! ​ผมไม่ได้จะล่อลวงอะไรพี่เขานะ​แค่จะ มีนํ้าใจให้อาหารพี่เขาเฉยๆ​ผมไม่ต้องการให้รุ่นพี่สุดที่รักต้องหิวเองหรอกนะครับ​ UnU พี่จินพยักหน้าตอบรับคำเสนอของผม​แต่ก็กล่าวขอบคุณผ​ มด้วยเช่นกัน​ เมื่อตัดสินใจเรียบร้อยแล้วเราก็เดินตรงไปที่ที่ลิฟท์​และกดปุ่มชั้น3​รอมันพาเราขึ้น

เราขึ้นมาถึงชั้น3​ประตูลิฟท์เปิดออกและผมกับรุ่นพี่ก็เดินไปสุดท​ างเดิน​ของ ตัวอพาร์ตเมนต์ ห้อง​309 ห้องของตัวผมเอง​ผมหยิบคีร์การ์ดออกมาจากกระเป๋ากางเกง และเสียบมันเข้า​เปิดประตูออก​ผมหันมาบอกให้พี่จินเข้ามาด้านในห้อง ระหว่างที่ผ​ มเดินไปหยิบพวกอาหารอะไรที่ผมมี​พี่จินพยักหน้าตอบและนั่งรอ ลงที่เก้าอี้​มีข้าวกล่องอยู่​อุ่นสัก​2​ถึง3นาทีก็น่าจะได้ \" ปกตินิคอยู่คนเดียว​เหงามั้ย?\" พี่จินเปิดบทสนทนา \" ก็เอาตรงๆก็ไม่ค่อยน่ะครับ​เพื่อนผมวีโออ​ ยู่​อีกฝั่ ง​312 และก​็มีรุ่นพี่เหม่ยที่ อยู่ชั้น4น่ะครับ​แล้วพี่อยู่ชั้นไหนหรอครับ\" ผมยิ้มตอบระหว่างรอ​ข้าวอุ่น \"พี่อยู่ชั้น2​ห้อง201\" \" อ่าา​แอบแปลกใจนิดนึงที่ผมไม่เคยเห็นพี่เลยQvQ\" \" พี่เองก็เหมือนกันQvQ\" เราหัวเราะกันไปสักพัก​จนกระทั่งไมโครเวฟส่ง สัญญาณ​ผมเดินไปเอาก​ ล่องข้าวออก \" ทานที่นี่ก่อนก็ได้นะครับ\" ผมพูดขึ้นพ​ ร้อมกับวางลงบนโต๊ะตรงหน้าร​ุ่นพี่ \" ขอบคุณ​นะ, พี่รู้สึกรบกวนน้องยังไงไม่รู้เลย\" พี่จินพูดด้วยความรู้สึกเกรงใจ เล็กน้อย​ผมเข้าใจแหละ \"ไม่เป็นไรจริงๆครับ​ผมกลัวพี่หิวอีกอย่างแค่นี้ไม่มีปัญหา​ครับ\" ผมตอบกลับ พี่จินยิ้มตอบกลับผ​ ม \" น้องนิคน่ารักมากๆเลย​รู้ไหม\"​ ผมเริ่มรู้สึกใบหน้าของตัวเองขึ้นสีแดงแจ๋เลย​ร..รุ่นพี่ชม​ผมจะกริ้ดแล้ว- \" ข.. ขอบคุณ​ครับ!\" พี่เขายิ้มอีกครั้ง​ไมรู้ทำไมแต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึก..... อยากกอดพี่เขา​ดูแลพี่เขา​รัก พี่เขาเหมือนเป็นแฟนกัน​แต่​มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้​ผมคิดว่านี่น่าจะเป็นแค่รัก ข้างเดียว​ยังไงผมกับพี่จินก็ยังเป็นศักดิ์แค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่รู้จัก​และช่วยเหลือกัน​ เท่านั้น​แต่รู้สึกว่าแค่ได้อยู่ใกล้พี่จิน​ก็ทำให้ผมมีความสุขแล้วล่ะ ผมเหม่อลอยไป​ไม่ได้สนใจอะไร​ผมไม่รู้ตัวเองเลย ผมกระพิบตา​และเปิดมา อีกที​ผมเห็นพี่เขาเดินเข้ามา​ตัวผมแข็งทื่อเหมือนเสา​แต่ผมรู้สึกได้ถึง​แขนพี่ เขาโอบกอดผม​ผมทำอะไรไม่ค่อยถูก​และเหมือนรู้สึกว่าตัวเองนํ้าตาไหลลงมา \"ไม่เป็นไรนะ​พี่ขอโทษถ​้าพี่ทำอะไรผิด\" พี่จินดึงทิชชูข้างๆแบ้วเช็ดนํ้าตาให้ผม​ \" พี่ไม่ค่อยชัวร์เท่าไหร่​แต่พี่รู้สึกเหมือนกับมันเป็นอะไรที่ควรทำน่ะ​\" ผมนิ่งไป​ ไม่ได้พูดอะไรหรือขยับตัวเองด้วย​ความรู้สึกปนกันหน่อยๆ

\" ถ้าพี่​ทำให้น้องอึดอัดพี่ปล่อยได้นะ\" มือคู่นั้นกำลังจะปล่อยแต่ผมจับพี่เขาเบาๆ \" ไม่เป็นไรครับ\"พี่เขากอดผมต่อ​ไม่รู้ว่าพี่เขาอาจจะปลอบผมรึเปล่า​แต่ก็- \" พี่รู้ว่านิคชอบพี่​\" หลังจากคำพูดนั้นผมช็อคกว่าเดิม เนื่องจากผมไม่เคยบอก ใครยกเว้นวีโอ​ \"ไม่เป็นไร​พี่เอาตรงๆค่อนข้างจะดูออกแล้วล่ะ\" พี่เขาขำออกมาด้วยความเอ็นดู​ ผมรู้ตัวเองเลยว่าหน้าแดงแจ๋ยิ่งกว่ามะเขือเทศ​มันชัดขนาดนั้นเลยหรอครับ- \" แต่เอาตรงๆนะ​น้องก็เป็นคนน่ารักเหมือนกัน​เพราะงั้นไม่ลองจีบพี่ดูล่ะ~\" อึก... ไปแล้ว-​ ตื่นก่อน​ตอบพี่เขาไปนิค​นี่คือโอกาสของนาย​ควรคว้ามัน! \" ค.. ครับ! ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร​ผม​จะขอจีบพี่ให้ติดนะครับ!\" ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มี ความโรแมนติกเลย... \"โชคดีนะ~\" หายใจเข้า​หายใจออก \" ขอบคุณค​ รับ​ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เลย~\" พี่จินหน้าแดงนิดๆแ​ ละพยักหน้า ให้กับผม พี่เขาปล่อยกอดจากผม​และเดินหากลับไปที่โต๊ะและทานข้าวกล่องต่อ หลายนาทีผ่านไป​ตอนนี้ประมาณ​ทุ่มครึ่งกว่าได้แล้วล่ะครับ​พี่จินทานข้าวกล่อง เสร็จแล้วซึ่งผมอ​ าสาไปเก็บและจัดการให้เรียบร้อย​คงถึงเวลาที่เราต้องแยกกัน แล้วล่ะครับ​ \" งั้น​อ่า​พรุ่งนี้นัดที่ไหนดีครับ?\" ผ มเอ่ยถามรุ่นพี่ไป \" ตึกศิลป์ละกันจ่ะ​สัก​10โมงเช้าไหม? พี่ได้ยินว่าพรุ่งนี้เด็กวิศวะเรียนภาคบ่าย​ พรุ่งนี้เด๋วจะได้ไปขอดูชุดโมของกลุ่มน้องเดียด้วยกันด้วย\" พี่จินเชิญชวน​ผมนึก ว่าจะได้เป็นคนชวนซะอีก​แต่เอาเถอะครับ \"เอาจริงๆ​ผมก็ว่าจะชวนพี่ไปเหมือนกัน​พรุ่งนี้10โมงใต้ตึกละกันนะครับ\" ผ มหัวเราะออกมาเล็กน้อย​ \" งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ​เด๋วโอปอลกลับมาไม่เจอพี่เอา\" พี่จินกลั้นขำนิดๆ​ผมพอ นึกออก​ใครมาช้าโดนพี่เขาบ่นหูชา​ซึ่งผมเองก็เคยโดนมาแล้วTvT \" เจอกันพรุ่งนี้นะครับ​ราตรีสวัสดิ์ล​่วงหน้าครับ\" ผมยิ้ม​ \" อื้อ​เช่นกันนะ​แต่ขอแปปนึงงง\" พี่จินเดินตรงเข้ามาหาผมอีกครั้ง​พี่จินค่อยๆ จับตัวผมหันด้านข้างและ.... หอมแก้มผม!? อ่าาาา​ผมจะละลายแล้ว​ \" นี่คำขอบคุณอ​ีกครั้งจากพี่นะ\" พี่จินยิ้มแบบเอ็นดู​และหัวเราะออกมา \" ฝันดีหนุ่มน้อย​นอนอย่าฝันถึงพี่มากเกินไปนะ\"พี่จินล้อผมเล่น​อ่ยยย​ทำไมพี่ เขาถึงได้น่ารักขนาดนี้กันครับๆ​โดนพี่เขาแกล้งแต่รู้สึกเขินมากๆเลยครับ​ \" ผมคิดว่าคืนนี้​ผ มฝันดีมากๆแน่ๆเลยครับ \"

Fin.​ขอบคุณท​ี่เข้ามา Thaanks for​♡︎อ่านนะคะ Reading!