เทพารักษ์กับคนตัดไม้

กาลครง้ั หนึ่งนานมาแลว้ … มชี าวป่ าคนหนึ่งเขา้ ป่ าไปเพอื่ จะตดั ไมม้ า ทาเป็ นฟื น และขณะทีก่ าลงั ตดั ไมอ้ ยู่รมิ ลาธารน้ันเองเขาไดท้ าขวานหลุดมือจม ลงไปในน้า

เขาไม่รูจ้ ะทาอย่างไรเพราะลาธารนั้นลกึ และเขาก็วา่ ยน้าไม่เป็ น จงึ ไดแ้ ต่น่ังรอ้ งไห ้ อยู่ ริมลาธาร เทพารกั ษเ์ ห็ นดังน้ั นก็ สงสารจงึ ปรากฏกายขนึ้ แลว้ ไปงมขวาน ทองคามาให ้ 1 เล่ม คนตดั ไมเ้ ป็ นคนซอื่ จึงตอบไปว่า “ขวานเล่มนี้ไม่ใช่ของ ขา้ พเจา้ หรอก”

เทพารกั ษจ์ งึ งมใหใ้ หม่อกี คราวนี้ สง่ ขวานเงนิ ให ้ เขาก็ไม่ยอมรบั แลว้ ยงั ยนื ยนั วา่ ไม่ใชข่ วานของตนเอง

ครง้ั นีเ้ ทพารกั ษจ์ งึ งมขวานเหล็กอนั เกา่ ครา่ คราอนั ทตี่ กนา้ มาให ้ คนตดั ไมด้ ใี จ มากรบี บอกวา่ เป็ นขวานของตน

เมอื่ เทพารกั ษเ์ ห็นดงั นั้นก็ชนื่ ชมในความ ซือ่ สัตยข์ องคนตัดไม ้ พรอ้ มกับมอบ ข ว า น ท อ ง ค า แ ล ะ ข ว า น เ งิ นใ ห ้เ ป็ น ของขวญั ไปดว้ ยพอกลบั มาถงึ บา้ นเขาก็ ไปเล่าใหเ้ พื่อนฟัง เพื่อนจึงเกิดความ อจิ ฉาอยากจะไดข้ วานทองบา้ ง

ชายคนน้ันจึงรบี เขา้ ป่ าไปทาทีเป็ นตดั ตน้ ไมแ้ ลว้ พลาดทาขวานหลุดมือตกลง ไปในลาธาร เขาแกลง้ ทาเป็ นรอ้ งไหอ้ ยู่ รมิ ลาธารน่ันไม่นานเทพารกั ษก์ ็ปรากฏ กายขนึ้ พรอ้ มกบั งมขวานทองคามายนื่ ให ้ พรอ้ มกบั บอกว่า “นี่ใชข่ วานของเจา้ หรอื ไม่“ ชายคนน้ันเห็นขวานทองก็ดใี จ รบี บอกน่ันคอื ขวานของตนทที่ าตกน้า

เทพารกั ษเ์ ห็นเขาเป็ นคนโลภ ไม่ซอื่ สตั ย ์ จึงไม่ยอมใหข้ วานทองคาแก่เขา แลว้ เทพารกั ษก์ ็หายตวั ไปทนั ที ปล่อยใหเ้ ขา น่ังรอ้ งไหเ้ สียดายขวานเหล็กไปตาม ลาพงั

นิทานเรอื่ งนีส้ อนใหร้ ูว้ ่า: คนซอื่ สตั ย ์ ย่อมไดร้ บั ผลดตี อบแทน