นิทาน

กาลคร้ังหน่ึงมีชายคนหน่ึงกาลงั ตดั ตน้ ไมร้ ิมแมน่ ้า วนั หน่ึงเขาบงั เอิญทาขวานหล่นลงไปในแม่น้า

เขาร่าไหก้ บั การสูญเสียไม่รู้จะทาอยา่ งไรดี เพราะถา้ ไม่มีขวานเขากเ็ ล้ียงตวั เองไม่ได้ ทนั ใดน้นั กม็ ีเทพารักษป์ รากฏตวั ข้ึนจากน้า และแสดงขวานทองคาเงางามใหเ้ ขาดู

เทพารักษ์ ถาม “นี่คือขวานของคุณใช่ไหม” ชายคนน้นั ตอบวา่ “ไม่...ไม่ใช่ของฉนั มนั ดีเกินไป”

จากน้นั เทพารักษก์ ็ยนื่ ขวานเงินใหเ้ ขาดูและถามวา่ เทพารักษ์ ถาม “หรือวา่ ขวานเงินน่ี” ชายคนน้นั ตอบวา่ “มนั่ ไมส่ วยขนาดน้นั ” เทพารักษ์ ถาม “อนั น้ีใช่ไหม” เทพารักษถ์ าม พร้อมแสดงขวานที่สกปรกและทรุดโทรม

“ใช่ อนั น้ี ฉนั ดีใจมากท่ีคุณหามนั มาใหฉ้ นั ”

เทพารักษ์ กล่าว“คุณเป็นคนซ่ือสัตย”์ เทพารักษป์ ระทบั ใจในความซื่อสัตยข์ องเขามาก จึงมอบท้งั ขวานทองคาและเงินใหเ้ ขา

เม่ือชายคนน้ีกลบั บา้ น จึงเล่าเร่ืองน้ีใหเ้ พื่อนฟังดว้ ยท่าทางดีใจมาก เพ่ือนของเขากอ็ ิจฉามาก

เพ่อื นของเขาก็พดู กบั ตวั เองวา่ “ฉนั อาจจะไดข้ วานทองคามาเหมือนกนั ก็ได”้ แลว้ เพอื่ นของเขาเดินตรงไปที่แมน่ ้าดว้ ยขวานสกปรกของตวั เอง เม่ือเขามาถึงท่ีนนั่ เขาโยนขวานของเขาลงในน้า เขาทาอยา่ งน้นั โดยต้งั ใจและแกลง้ ร้องไห้

เทพารักษป์ รากฏตวั ข้ึนจากน้าอีกคร้ัง และแสดงใหเ้ ขาเห็นขวานทองคาเงางาม

เทพารักษถ์ าม “น่ีคือขวานของคุณเหรอ” เขาตอบวา่ “ใช่ ขวานทองคานนั่ เป็นของฉนั ฉนั บงั เอิญทาหล่นลงไปในน้า”

เทพารักษเ์ หลือบมองชายคนน้นั ดว้ ยความข่นุ เคืองและตะโกนวา่ “คุณเป็ นคนโกหกท่ีโลภมาก!”

เทพารักษจ์ ึงกลบั ลงไปในน้า ชายผซู้ ่ึงเป็น “คนโกหกจอมโลภ” ที่ไดท้ าขวานหายไปดว้ ยตนเอง ไดแ้ ต่โอดครวญอยรู่ ิมน้า

• คตสิ อนใจ เรอ่ื ง เทพารกั ษ์กบั คนตดั ไม้ • พระเจา้ จะดตี อ่ คณุ ถา้ คณุ เป็นคนซ่อื สตั ย์ แตพ่ ระองคจ์ ะลงโทษคณุ ถา้ คณุ เป็นคนโกหก หาก คณุ เป็นคนโลภและโกหก คณุ จะสญู เสยี สง่ิ ท่ีคณุ มีไป