นิทานอีสปเล่ม1

คำนำ นิทานอีสป เป็นเรือ่ งสัน้ ซึ่งให้คติคำสอน โดยการสอดแทรกศีลธรรมให้แก่เด็กๆ เน้ือเร่ืองสนุกสนาน และเป็นเรือ่ งเลา่ ทเี่ ล่าต่อๆกันมาเป็นตำนาน การนำเอานิทานไปเล่าเรื่องประกอบคำสอนให้เดก็ ๆ ไดฟ้ ังย่อมจะเป็นเครอ่ื งทำ ให้เพลิดเพลินและเสริมความรู้ แบ่งเบาภาระที่จะต้องสอนเนื้อหาอย่างเดียว โดยอาศัย บุคลาธิษฐานเปน็ ตัวอย่างประกอบ นอกจากนีน้ ทิ านแต่ละเรอ่ื งยงั ใหข้ ้อเท็จจริงและช่วย ในด้านการอ่าน การเขยี น การใชภ้ าษาท่ีถูกตอ้ ง เป็นการเพมิ่ ทักษะในด้านการเห็น การ ฟัง และการทำตามแบบอย่างอันดีนั้นด้วยการศึกษาเรื่องนิทานจึงเป็นปัจจัยให้เกิด ความร้ทู งั้ ทางทฤษฎีและแนวปฎบิ ตั ิด้วยท้งั สองทาง หนังสือเล่มนี้ จัดทำขึ้นเพื่อให้เด็ก ๆ ได้เพลิดเพลินกับนิทานของอีสปที่แฝงไว้ ด้วยคติสอนใจ ซึ่งจะช่วยปลูกฝังข้อคิดที่ดีงาม โดยเสริมสร้างทักษะทางด้านภาษาไทย และการอา่ นไปพร้อม ๆ กัน นางสาวบญุ ชู บุตรรตั น์ ผู้รวบรวม

สารบัญ เร่อื ง หนา้ ชายคนหน่ึงกับมดแดง ๑ อาการป่วยของกวาง ๒ หมาปา่ ในชุดแกะ ๓ ลูกแพะและแม่แพะ ๔ เทพจูปิเตอร์กบั ลิง ๕ กระตา่ ยกบั หูของมนั ๖ หมาป่ากบั แกะ ๗ ไกก่ บั หมาจงิ้ จอก ๘ หมาปา่ กบั ลา ๙ หมาป่ากับเงา ๑๐ หมากบั เงา ๑๑ สิงโตปา่ กับหมาจิง้ จอก ๑๒ หมาจงิ้ จอกกับไก่ฟ้า ๑๓ หมากบั หอยนางรม ๑๔ หมาจ้ิงจอกกับแพะ ๑๕ หมาป่ากับแพะ ๑๖ หมากบั หมาจ้งิ จอก ๑๗ อนิ ทรกี บั เหยีย่ ว ๑๘ กวาง แกะ และหมาป่า ๑๙ วัวป่ากบั แพะ ๒๐

สารบัญ เรื่อง หนา้ เรื่องเลา่ ของนกยูง ๒๑ นกอนิ ทรกี ับเตา่ ทอง ๒๒ ลา หมาจงิ้ จอก และสงิ โต ๒๓ หมาจ้ิงจอกกับสงิ โต ๒๔ หมาจง้ิ จอกกบั เมน่ ๒๕ คา้ งคาวกับวีเซลิ ๒๖ ต้นเพลน ๒๗ สิงโตกับลา ๒๘ แมลงวันกบั ผง้ึ ๒๙ ลูกแพะกับหมาป่า ๓๐ วัวชนกบั กบ ๓๑ คนเล้ียงแพะกับแพะ ๓๒ อกี ากบั หงส์ ๓๓ ลากับตก๊ั แตน ๓๔ หมาจงิ้ จอกกบั ปู ๓๕ ริ้นกบั ววั ๓๖ เม่นกับงู ๓๗ คางคกจอมโว ๓๘ ลูกวัวขเี้ กียจ ๓๙ กวางกับเสือ ๔๐

๑ นทิ านอีสป เร่อื ง ชายคนหน่งึ กับมดแดง ชายคนหนง่ึ นง่ั อยบู่ นพนื้ หญ้าแลว้ ถูกมดแดงกดั เขาจงึ ย้ายทน่ี ั่งใหม่ก็แล้ว แตถ่ กู มดแดงกัดอีก เขาพยายามย้ายท่ไี ปเรือ่ ยๆ แต่ก็ถูกมดแดงกดั อีก เขาตอ่ ว่ามดแดงตัวสุดท้ายทม่ี ากดั เขาว่า \"ขา้ ไปทำอะไรให้พวกเจ้า พวกเจา้ จึงกัดข้าอยูเ่ รื่อยๆ\" มดแดงตอบว่า \"ไมจ่ ำเปน็ ว่าตอ้ งมใี ครทำร้ายพวกข้า เพราะพวกขา้ ชอบกัดไม่เลอื กหน้า\" ชายคนนน้ั กลา่ วขนึ้ \"ออ้ ! น่ีแสดงว่าพวกเจ้าเปน็ ศตั รกู บั ผอู้ ่ืน โดยทเ่ี ขาไม่ไดเ้ ป็นศัตรกู ับเจา้ เลย สัตว์ อันธพาลอยา่ งเจา้ ไมค่ วรจะมชี ีวิตอยใู่ ห้หนักโลก\" :: นิทานเรอื่ งนี้สอนให้รู้ว่า :: อันธพาล มักเจอจุดจบไมส่ วยงาม

๒ นิทานอีสป เรื่อง อาการป่วยของกวาง กวางตวั หนึ่งล้มปว่ ย มนั มีเรย่ี วแรงแคพ่ อกักตนุ อาหารและหาท่ีเงียบสงบในป่า เพ่ือล้มตวั ลงนอนรอให้พละกำลงั ฟน้ื คืนกลับมาเท่าน้นั เมื่อสตั วท์ ง้ั หลายไดย้ ินข่าวอาการ ป่วยของเจา้ กวาง กพ็ ากนั มาหาเพือ่ ถามไถถ่ ึงสุขภาพของมนั ทวา่ สตั วท์ กุ ตวั ลว้ นหวิ โหย ย่ิงนกั มาถึงกจ็ ัดการช่วยเหลอื ตวั เองโดยฟาดอาหารของกวางจนเรยี บ และเป็นดงั คาด ไม่ ช้าไม่นานกวางก็อดโซถงึ แกค่ วามตาย :: นทิ านเร่อื งนีส้ อนใหร้ วู้ า่ :: ความตัง้ ใจดหี ากไม่มาพรอ้ มกับการกระทำทดี่ ีก็หาได้มีคา่ แตอ่ ย่างใดไม่

๓ นิทานอีสป เรอื่ ง หมาป่าในชดุ แกะ หมาป่าตัวหนึ่งหาอาหารได้ไม่พอกินเพราะคนเลี้ยงแกะเฝ้าคอยระวังฝูงแกะ เป็นอย่างดี แต่ในคืนนี้มันพบหนังแกะซึ่งตกหล่นอยู่ข้างทาง วันรุ่งขึ้น เจ้าหมาป่าคลุม หนงั แกะย่องเขา้ ไปปะปนกบั พวกแกะในทุ่งเล้ียงสตั ว์ ไมน่ านนกั พวกลกู แกะนอ้ ยก็ถกู ลวง ใหเ้ ดนิ ตามไปอยา่ งรวมเร็วเพ่ือโดนสงั หาร ตกเยน็ วันเดยี วกนั หมาป่ากเ็ ดินเขา้ ไปปะปนกับฝงู แกะอกี แต่กลับกลายเปน็ ว่า คนเลี้ยงแกะเกิดิยากกินซุปแกะขึ้นมาติดหมดั ในเยน็ นั้น เขาจึงหยิบมดี แลว้ เดินเข้าไปใน ฝูงแกะ แกะตัวแรกทเ่ี ขาจับไดแ้ ละลงมือเชอื ดกค็ ือเจ้าหมาปา่ น่ันเอง :: นทิ านเรือ่ งน้ีสอนใหร้ ู้วา่ :: คนชวั่ รา้ ยมักเจอดเี พราะเล่ห์เหลีย่ มของตวั เองเสมอ

๔ นิทานอสี ป เรือ่ ง หมาปา่ ลูกแพะและแมแ่ พะ เชา้ วนั หนง่ึ แม่แพะกำลังจะไปตลาดเพ่ือหาของกินมาเล้ียงครอบครวั ซงึ่ ก็มเี พียง ลูกแพะน้อยๆ หนึ่งตัวและตัวมันเอง \"ดูแลบ้านให้ดีๆ นะจ๊ะ ลูกแม่\" นางกล่าวกับลูก แพะ พลางใสก่ ลอนประตูอยา่ งระมัดระวงั \"อย่าปล่อยใหใ้ คเข้ามาข้างในล่ะ เว้นแต่เขาจะ บอกรหัสผา่ นนีก้ บั ลูก 'หมาปา่ และพวกพ้องของมันจงพินาศ'\" ประจวบเหมาะอย่างน่าประหลาดท่หี มาป่าตัวหน่งึ แอบซมุ่ อยู่ใกล้ๆ และได้ยินแม่ แพะพดู พอดี ดงั น้ัน ทันทีทีแ่ มแ่ พะห่างไปพ้นสายตา มันก็รีบว่ิงเหยาะๆ เขา้ มาเคาะประตู \"หมาป่าและพวกพอ้ งของมนั จงพนิ าศ\" หมาปา่ พดู นำ้ เสียงนุ่มนวล นี่เป็นรหัสผ่านที่ถูกตอ้ ง แต่เมื่อลูกแพะแอบมองลอดรอยแตกของประตูออกไป เหน็ เงารา่ งที่อยู่ขา้ งนอก มันกใ็ หร้ ูส้ กึ ไม่สบายใจยงิ่ นกั \"ขอข้าดูอุ้งเท้าสีขาวหน่อย\" มันเอ่ยขึ้น \"ไม่อย่างนั้นข้าไม่ยอมให้แม่เข้ามา หรอก\" แน่นอนว่าองุ้ เท้าสีขาวเปน็ คุณลักษณะที่หมาป่านอ้ ยตัวนักจะมีให้ใครดไู ด้ ดังน้ัน มันจงึ ต้องจากไปอย่างหิวโหยเช่นเดยี วกับตอนขามา \"เจ้าจงอย่ามัน่ ใจอะไรมากเกนิ ไป\" ลูกแพะเอย่ เม่อื มนั เหน็ หมาป่าเดนิ ดุ่มเข้า ปา่ ไป :: นิทานเรื่องนี้สอนใหร้ ู้วา่ :: ยืนยนั ความ

๕ นิทานอสี ป เร่อื ง เทพจปู ิเตอรก์ ับลิง กาลครั้งหนึ่ง มีการประกวดลูกสัตวท์ ่ามกลางหมู่สัตว์ทั้งหลายในป่า โดยมีเทพ จปู ิเตอร์เปน็ ผปู้ ระทานรางวัล แนน่ อนวา่ บรรดาแมส่ ตั วผ์ ภู้ าคภมู ิใจทง้ั ใกล้และไกลต่างนำ ลูกๆ ของตนมาร่วมงาน แต่ไม่มีใครมาถึงก่อนแม่ลิงเลย มันอวดลูกน้อยต่อหน้าคู่แข่ง อน่ื ๆ ด้วยความภมู ิใจ อยา่ งทคี่ งพอจะวาดภาพได้ มเี สียงหัวเราะดังประสานขนึ้ ทนั ทีท่เี หล่าสัตว์แลเห็น ลกู ลงิ ตวั นอ้ ย จมกู ของมนั แบนนา่ เกลยี ด ไรข้ นปกคลุม และดวงตาเหลอื กโปน \"อยากหัวเราะกห็ วั เราะไป\" แมล่ งิ เอย่ \"แมว้ า่ เทพจูปิเตอร์จะไม่ประทานรางวัล อะไรใหเ้ ขา แต่ข้ารู้เตม็ อกว่าเขาน่ารกั ที่สดุ อ่อนหวานท่ีสุด และเป็นที่รักของขา้ ที่สุดใน โลก\" :: นิทานเรื่องน้ีสอนให้รู้วา่ :: รกั ของแมเ่ ป็นรกั ทม่ี ืดบอด

๖ นทิ านอสี ป เรื่อง กระต่ายกับหูของมัน สิงโตตัวหนึ่งบาดเจ็บสาหัส เพราะโดนเขาแพะที่มนั กำลงั ขยำ้ ทิ่มแทงเข้า มัน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อคิดว่าสัตว์ตัวใดก็ตามที่มันเลือกมาเป็นอาหารช่างไร้ยางอาย ถึงกับมขี องอันตรายอย่างเขาสัตว์ ซึ่งขดู ขว่ นทำให้มนั บาดเจ็บขณะกลืนกิน ดังนั้นมันจึง ออกคำสัง่ ให้สตั วท์ ุกตัวท่ีมีเขาออกจากอาณาจักรของมนั ภายใน 24 ช่ัวโมง คำบัญชาดังกล่าวจุดความหวาดกลัวขึ้นท่ามกลางหมู่สัตว์ทั้งหลาย สัตว์ผู้โชค ร้ายทกุ ตัวท่มี ีเขาเริม่ เก็บขา้ วของและย้ายออกไป แมก้ ระท่งั เจา้ กระตา่ ย ซงึ่ อยา่ งทร่ี ู้วา่ มัน ไม่มีเขาและไม่มสี ิ่งใดต้องกลัว แต่มนั เพิง่ ผา่ นค่ำคืนอันแสนวา้ วนุ่ เม่ือฝันร้ายถึงสิงโตผู้น่า สะพรึงและเมื่อมันออกมาจากโพรงในเข้าตรู่ของวันที่มีแสงอาทิตย์สาดส่อง มันก็ มองเห็นเงาหูท่แี หลมยาวของตวั เอง ความหวาดผวาก็เขา้ เกาะกุมจติ ใจเขา้ กระต่าย \"ลาก่อน จิ้งหรีดเพื่อนบ้าน\" มันเอ่ยเรียก \"ข้าจะไปแล้วนะ เจ้าสิงโตจะต้อง เหมาเอาวา่ หขู องข้าเปน็ เขาแน่ๆ ไม่ว่าขา้ จะพดู อยา่ งไรกต็ าม\" :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ ้วู ่า :: อยา่ ยอมให้ศัตรูโจมตีเกยี รตยิ ศชือ่ เสียงแม้จะดว้ ยเหตุผลเพยี งนอ้ ยนดิ เพราะศตั รูจะใชท้ ุกขอ้ อา้ งโจมตเี ราจนได้

๗ นิทานอีสป เร่ือง หมาป่ากับแกะ หมาป่ากลุ่มหนึ่งหมอบซุ่มอยู่ใกล้ทุ่งเลี้ยงแกะ แต่มีพวกหมาคอยเฝ้าฝูงแกะไม่ ยอมหา่ ง ทำให้พวกแกะและเลม็ หญา้ ได้อย่างปลอดภยั ไร้กงั วล ทวา่ พวกหมาป่าคิดอุบาย ที่จะล่อลวงแกะขน้ึ มาได้ \"ทำไมเราจึงต้องเปน็ ปรปกั ษ์ต่อกันมาตลอดเลยนะ\" พวกหมาปา่ วา่ \"ถ้าไม่ใช่เพราะ หมาพวกนั้นคอยก่อกวนความเดือดรอ้ นแล้วละก็ ข้ามัน่ ใจวา่ พวกเราจะตอ้ งไปด้วยกันได้ สวยทีเดียว ไล่พวกมันออกไปเถอะ แล้วพวกเจา้ จะเหน็ ว่าเรานะ่ กลายเปน็ เพอ่ื นท่ดี ีต่อกัน ได้เย่ียมเพยี งใด\"พวกแกะถกู หลอกงา่ ย พวกมันไปโนม้ นา้ วให้พวกหมาจากไป ตกเย็นวัน น้ันเอง พวกหมาป่าก็ได้กินเลย้ี งครัง้ อลงั การที่สุดในชีวิตของพวกมนั :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนให้รู้วา่ :: อยา่ ทง้ิ เพื่อนเพราะศัตรู

๘ นทิ านอีสป เรื่อง ไกก่ ับหมาจ้งิ จอก หมาจิ้งจอกติดกับดักเข้าในเช้าอันแจ่มใสวันหนึ่ง เป็นเพราะมันเข้าใกล้เล้าไก่ ของชาวนามากเกินไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันหิวโหยมาก แต่นั่นก็ไม่ใช่ขอ้ อา้ งให้มันเป็น หัวขโมย เจ้าไก่ตัวหนึ่งเผอญิ ตื่รแต่เช้าตรู่และพบว่าเกิดอะไรขึ้น มันรู้ดีว่าเจ้าจิ้งจอกไม่ อาจทำอะไรมันได้จึงเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิดเพื่อมองศัตรูของมันให้ชัดๆ เจ้าจิ้งจอกเห็น โอกาสหนีรอดรำไร \"เพื่อนรกั \" มันเอ่ยขึ้น \"ข้าอยู่ระหว่างทางไปเย่ียมญาติซึง่ นอนป่วย อยู่ ในตอนที่ข้าเหยยี บสะดดุ เชอื กเสน้ นเ้ี ข้า แล้วตัวกถ็ กู ดงึ ข้ึนไป แต่ขอร้องอยา่ บอกเร่ือง นี้ให้ใครรู้นะ ข้าเองไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นทุกข์เพราะข้า อีกทั้งข้ายังมั่นใจว่าข้า สามารถแทะเชือกเสน้ น้ีใหข้ าดเป็นทอ่ นๆ ไดใ้ นไมช่ ้านแ้ี หละ\" แต่เจ้าไก่ไม่ไดถ้ ูกหลอกง่ายดายปานนัน้ ไม่นานมันก็ปลุกทั้งลานเลี้ยงไก่ให้ตน่ื ข้นึ และแล้วเมื่อชาวนาว่ิงออกมา เจ้าหมาจง้ิ จอกกต็ อ้ งพบจุดจบของมัน :: นิทานเรื่องน้ีสอนให้รวู้ ่า :: คนชว่ั ร้ายไมส่ มควรไดร้ บั การชว่ ยเหลือใดๆ

๙ นิทานอีสป เร่อื ง หมาปา่ กบั ลา ลาตัวหนง่ึ กำลังกนิ หญ้าอยู่ในทงุ่ ใกล้กับป่า ตอนที่มันเห็นหมาปา่ ซุ่มอยู่ในเงามืด ข้างรั้วไม้ ง่ายที่จะเดาได้ว่าในใจหมาปา่ คิดอะไรอยู่ มันจึงพยายามคิดแผนการชว่ ยชวี ิต ตนเอง โดยเริ่มแสร้งทำเปน็ ขากะเผลกแลว้ เดินกระย่องกระแยง่ ด้วยความเจบ็ ปวด เมื่อเจ้าหมาป่ามาถึง มันก็ถามลาว่าอะไรทำให้ขากะเผลก ลาตอบว่ามันไปเดิน เหยียบหนามอันแหลมคมมา \"ช่วยดึงหนามออกให้ข้าทีเถิด\" เจ้าลาขอพรางร่ำร้องกับ เจ็บปวด \"หากท่านไม่ทำ ตอนที่กินข้า มันอาจจะติดคอท่านได้นะ\"หมาป่าเห็นพ้องกับ คำแนะนำอันชาญฉลาดดงั กล่าว เนือ่ งจากมันเองก็อยากอร่อยกับมื้ออาหารโดยไม่ต้อง เสี่ยงกับอาการสำลัก เจ้าลาจึงยกตีนของมันขึ้น ส่วนเจ้าหมาป่าก็เริ่มหาหนามอย่าง ใกลช้ ิดและระมัดระวงั ทันใดนัน้ เจา้ ลากถ็ ีบขาออกไปเต็มแรงจนหมาปา่ กระเด็นปลิวไป หลายชว่ งตวั และขณะทีเ่ จ้าหมาปา่ พยายามลุกขึน้ อย่างเชอ่ื งช้าและเจ็บปวดอยนู่ ั้น เจ้า ลากค็ วบหายไปอย่างปลอดภัย \"สมควรแล้วละ\" หมาปา่ ครวญขณะคลานมดุ เข้าไปในพุ่ม ไม้ \"ข้าเกิดมาเปน็ นกั ล่า ไม่ใชห่ มอสกั หนอ่ ย\" :: นทิ านเร่ืองนสี้ อนให้รู้วา่ :: จงยึดม่นั ในอาชีพตน

๑๐ นทิ านอีสป เรอ่ื ง หมาป่ากับเงา หมาป่าตัวหน่งึ ออกจากรงั ดว้ ยความฮกึ เหมิ และหิวกระหาย ขณะที่มนั วงิ่ ไป ดวง อาทิตย์ที่กำลงั ลาลับขอบฟา้ ก็ทำใหเ้ งาของเจ้าหมาป่าทอดยาวไปบนพืน้ จนดูเหมือนว่า เจา้ หมาปา่ จะตวั ใหญก่ ว่าทีเ่ ปน็ จรงิ สกั ราว 100 เท่า \"ได้ไงเนย่ี \" หมาปา่ ร้องอุทานด้วยความดีใจ \"ดูสิว่าข้าตวั ใหญ่แค่ไหน ลองนึกดูสิ ทำไมข้าต้องวิ่งหนีเจ้าสิงโตตัวจ้อยด้วย ข้าจะแสดงให้เห็นว่าใครกันแน่ที่เหมาะจะเป็น ราชา มนั หรือว่าข้า\" และแล้วเมอ่ื เงาอันใหญ่โตทำให้มนั หลงตัวเองอยา่ งสิ้นเชงิ พรบิ ตาต่อมามนั ก็ถูก สงิ โตตะปบควำ่ ด้วยการตบเพียงครง้ั เดียว :: นทิ านเร่อื งนี้สอนให้รูว้ า่ :: อย่าปลอ่ ยให้จินตนาการทำใหห้ ลงลืมความเป็นจริง

๑๑ นิทานอีสป เรอ่ื ง หมากับเงา หมาตวั หน่งึ เมือ่ คนขายเนื้อโยนกระดูกให้ มนั ก็รีบวิง่ กลับบ้านเร็วที่สุดเท่าที่จะ ทำได้พรอ้ มกบั รางวัลของมนั ขณะขา้ มสะพานแคบๆ แหง่ หนงึ่ มนั กบ็ ังเอญิ มองลงไปเห็น เงาของตวั เองอย่ใู นแผน่ นำ้ เรียบนง่ิ ราวกับกระจก แต่เจ้าหมาจอมตะกละกลบั คิดไปว่ามัน เห็นหมาจริงๆ อีกตวั กำลงั คาบกระดูกช้ินใหญ่กวา่ ของมันมาก หากมันหยุดคิดสักนดิ กค็ งจะรู้ดกี ว่านี้ แต่แทนที่จะใช้หวั คิด มันกลับทิ้งกระดกู ข อ ง ม ั น แ ล ะ ก ร ะ โ จ น ล ง ไ ป ห า เ จ้ า ห ม า ใ น น ้ ำ เ พ ี ย ง เ พ ื ่ อ พ บ ว ่ า ต ั ว ม ั น ต ้ อ ง ว ่ า ย น้ ำ ตะเกียกตะกายให้ถึงฝั่งอย่างสุดชีวิต ท้ายที่สุด เมื่อมันตะกายขึ้นมาได้ มันก็ได้แต่ยืน คิดถงึ กระดกู ชิน้ ดที ม่ี นั ทำหล่นหายไปอย่างเศร้าสร้อย และสำนกึ ว่ามนั ช่างเป็นหมาโง่เง่า อะไรเชน่ น้ี :: นิทานเรอื่ งน้สี อนให้รู้ว่า :: ความโลภมากช่างโงเ่ ขลาส้นิ ดี

๑๒ นทิ านอสี ป เรอื่ ง สิงโตแกก่ ับหมาจ้งิ จอก สิงโตแก่ตัวหนึ่งฟันและกรงเล็บของมันสึกหมดจนยากที่จะหากินได้ง่ายๆ เหมอื นดงั เชน่ สมยั ทีม่ นั เป็นหนมุ่ มนั จึงแสรง้ ทำเปน็ ปว่ ยและป่าวประกาศใหส้ ัตว์ทงั้ หลาย ในแถบนัน้ รับรโู้ ดยทั่วกัน จากน้ันจึงลม้ ตัวลงในถำ้ นอนรอผู้มาเยือน หากมีตัวไหนเข้ามา แสดงความเหน็ อกเหน็ ใจเมอื่ ไร มนั กจ็ ะจบั กินทลี ะตวั ๆ เจา้ หมาจง้ิ จอกกม็ าเย่ียมสิงโตกับเขาดว้ ย แต่มันระมดั ระวงั ตวั เป็นอยา่ งยง่ิ โดย ยืนห่างจากถ้ำในระยะปลอดภัยและถามไถ่ถึงสุขภาพของสิงโตอย่างสุภาพนอบน้อม สิงโตตอบว่ามันป่วยมากจริงๆ และขอให้หมาจิ้งจอกก้าวเข้ามาข้างในสักครู่ แต่เจ้า จ้งิ จอกฉลาดพอที่จะอยู่แตข่ ้างนอก พลางกล่าวขอบคุณสิงโตในความกรุณาทีเ่ ช้ือเชิญมัน เข้าไป \"ขา้ คงยนิ ดที ำตามท่ีท่านขอ\" มันกล่าวเสรมิ \"หากแตข่ า้ สังเกตเห็นว่ามีรอยเท้า มากมายเดนิ เข้าไปในถ้ำ แตไ่ ม่มีรอยเท้าใดเดินกลับออกมาเลย ไดโ้ ปรดบอกข้าเถิด แขก ที่มาเยี่ยมท่านหาทางกลับออกมาอกี ครงั้ ได้อย่างไร\" :: นทิ านเรือ่ งนส้ี อนให้รวู้ ่า :: หายนะของผอู้ ืน่ เปรยี บเสมอื นคำเตอื นที่ควรรบั ฟัง

๑๓ นิทานอีสป เร่อื ง หมาจ้งิ จอกกบั ไก่ฟา้ คืนวันหนึ่งที่แสงจันทรส์ ่องสว่าง หมาจิ้งจอกเดินทอดน่องไปตามราวป่าเหมอื น เช่นเคย มันเหน็ ไก่ฟ้าฝูงหน่งึ เกาะอยบู่ นก่งิ ของต้นไม้เก่าแก่สงู ใหญ่เกินกว่าท่ีมันจะเอื้อม ถงึ ไมน่ านนกั จ้ิงจอกเจา้ เล่หก์ พ็ บวงแสงจนั ทรบ์ นพืน้ ซง่ึ สวา่ งพอทไ่ี ก่ฟ้าจะมองเห็นมันได้ อย่างชัดเจน มันจึงยืนขึ้นบนขาหลังแล้วเริ่มเต้นระบำอย่างบ้าคลั่ง ทีแรกมันหมุนตัวไป รอบๆ เหมือนลูกข่าง จากนั้นจึงกระโดดขึ้นกระโดนลง รวมถึงกระโดดโลดเต้นด้วย ท่าทางแปลกๆ ทกุ ลลี า พวกไกฟ่ ้าจอ้ งมองดว้ ยความงุนงง ตาแทบจะไมก่ ระพรบิ ดว้ ยกลัว ว่าจะคลาดสายตาจากเจ้าหมาจิ้งจอกและแล้วเจ้าหมายจิ้งจอกก็ทำท่าเหมือนจะปีน ต้นไม้ ทันใดน้ันมันก็ตกลงมานอนแนน่ ง้่ิ แกล้งทำเป็นตาย อึดใจตอ่ มามันกก็ ระโดดด้วยขา ทงั้ ส่ี หลงั ของมนั ลอยอยกู่ ลางอากาศ พวงหางของมันกวัดไกวจนดเู หมอื นเปลง่ ประกายสี เงินใตแ้ สงจันทร์ จนถงึ ตอนนพี้ วกไกท่ ่ีน่าสงสารกร็ ู้สึกหวั หมุนไปหมด เมอื่ หมาจง้ิ จอกเร่ิม การแสดงทั้งหมดอีกรอบ พวกมันก็ยิ่งวิงเวียนมากขึ้นจนกระทั่งเสียหลักหล่นจากกิ่งไม้ และตกลงมาเปน็ อาหารของเจ้าหมาจ้ิงจอกทีละตวั :: นิทานเรือ่ งนี้สอนใหร้ ้วู า่ :: การใส่ใจในอันตรายมากเกินไปอาจเป็นเหตุให้ตกเป็นเหย่อื ของมนั ได้

๑๔ นิทานอีสป เร่ือง หมากับหอยนางรม กาลครั้งหนึ่ง มีหมาตัวหนึ่งชอบกนิ ไข่มาก มันไปเยีย่ มบ้านของแม่ไก่บ่อยครั้ง และใน ที่สดุ ก็ตะกละเสียจนกลนื ไข่ท้ังหมดลงท้องไป วันหนึ่งเจ้าหมาเดินลัดเลาะไปตามชายหาด ณ ที่แห่งนั้นมันเห็นหอยนางรมตัว หน่งึ และเพยี งช่ัวพรบิ ตา หอยนางรมกล็ งไปนอนอยใู่ นท้องของเจ้าหมาทงั้ ตวั ทง้ั เปลือก คงพอเดาได้วา่ มันจะทำใหเ้ จ้าหมาปวดท้องทุรนทรุ ายมากสกั เพียงใด \"ข้าไดร้ แู้ ลว้ ละวา่ อะไรที่กลมๆ ไม่ใช่ไข่ไปเสยี ทง้ั หมด\" มนั ครวญครางโหยหวน :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนให้รวู้ ่า :: ความใจเรว็ ด่วนได้มักทำให้ต้องสำนกึ เสยี ใจในภายหลงั อย่างเจ็บปวด

๑๕ นทิ านอสี ป เร่อื ง หมาจิง้ จอกกบั แพะ หมาจิ้งจอกตัวหน่งึ ตกลงไปในบ่อนำ้ ซ่งึ ถึงแมจ้ ะไม่ลกึ มาก แต่มนั กพ็ บว่าตัวเอง คงปีนกลับขึ้นมาไม่ได้ หลังจากที่มันอยู่ในบ่อเป็นเวลานาน ก็มีแพะกระหายน้ำตัวหน่งึ เดินผา่ นมา เจ้าแพะคิดว่าหมาจ้ิงจอกลงไปดื่มน้ำเบ้ืองลา่ ง มันจึงถามหมาจงิ้ จอกวา่ น้ำนนั้ รสชาติดีไหม \"ดีท่สี ุดในประเทศนเี้ ลยละ\" หมาจ้งิ จอกเจ้าเลห่ ์กล่าว \"ลองกระโดดลงมาดู สิ มีน้ำมากพอสำหรับเราทั้งคู่เลย\" เจ้าแพะซึ่งกระหายน้ำมาก กระโจนลงไปทันทีและ เริม่ ดม่ื นำ้ ทนั ใดนัน้ หมาจงิ้ จอกก็รบี กระโดดข้นึ บนหลังแพะ เหยยี บปลายเขาของเจา้ แพะ แล้วถีบตัวขึ้นจากบ่อน้ำอย่างว่องไว เมื่อเจ้าอพะโง่เห็นว่ามันตกอยู่ในสภาวการณ์อัน เลวร้าย มันก็อ้อนวอนใหห้ มาจิ้งจอกช่วยดึงมันขึ้นไปด้วย ทว่าหมาจิ้งจอกพร้อมมุ่งสู่ป่า แล้ว \"ถ้าเจ้ามีไหวพริบมากพอกับเคราของเจ้าละก็นะ เพื่อนยาก\" มันวิ่งพรางกล่าว พลาง \"เจา้ คงจะมองหาทางกับข้ึนมาอย่างรอบคอบกวา่ น้กี อ่ นจะกระโดดลงไปแลว้ ละ\" :: นทิ านเรอื่ งนี้สอนให้รูว้ า่ :: ดูให้ดีก่อนทจี่ ะกระโดด

๑๖ นทิ านอสี ป เรอ่ื ง หมาป่ากับแพะ หมาป่าหิวโซเหน็ แพะตัวหนึ่งกำลังเล็มหญ้าอยู่บนยอดผาชัน ซึ่งมันไมม่ ีทางจบั เจ้าแพะได้เลย \"ตรงนั้นอันตรายมากนะท่าน\" หมาป่าร้องแสร้งทำเป็นห่วงใยในความ ปลอดภัยของเจ้าแพะเหลือประมาณ \"ท่านอาจจะตกลงมาก็ได้ ได้โปรดฟังข้าแล้วลงมา เสียเถิด! ตรงนี้ท่านจะได้กินหญ้านุ่มๆ และอร่อยที่สุดของบ้านเมืองนี้ จะมาเท่าไรก็ได้ ตามทีท่ า่ นตอ้ งการเลยละ\" เจา้ แพะมองลงมาจากขอบผา \"ท่านช่างห่วงใยตัวข้าเสียนี่กระไร\" แพะตอบ \"และท่านก็ช่างเอื้อเฟ้ือ เรื่องหญ้าของท่านเหลือเกิน แต่ข้ารู้จักท่านดี ท่านก็แค่คิดถึงอาหารของท่านเท่าน้ัน แหละ ไมใ่ ชข่ ้าหรอก!\" :: นทิ านเรือ่ งนีส้ อนให้รู้วา่ :: คำเชิญจากคนเหน็ แก่ตวั ยอ่ มไมไ่ ดร้ บั การตอบรับ

๑๗ นทิ านอีสป เรอื่ ง หมากับหมาจิ้งจอก มีหมาจำนวนหนึ่งเผอิญพบหนังสิงโตเข้าและพยายามฉีกมันเป็นชิ้นๆ ด้วยคม เขี้ยว บังเอญิ หมาจิ้งจอกตวั หนึ่งเดินผ่านมาพบเห็นพวกมันจึงหัวเราะเยาะเย้ย \"หากแม้ว่าสิงโตตัวนั้นยังมีชีวิตอยู่\" หมาจิ้งจอกพูด \"เรื่องคงหลับตาลปัตร มัน คงทำใหพ้ วกเจ้ารู้ซง่ึ วา่ กรงเลบ็ ของมันคมกว่าฟันของพวกเจ้าเพียงใด\" :: นทิ านเรื่องนส้ี อนให้ร้วู ่า :: การซ้ำเติมคนลม้ เป็นเรือ่ งงา่ ยและนา่ เหยียดหยามอย่างย่งิ

๑๘ นิทานอสี ป เร่ือง อนิ ทรกี ับเหย่ยี ว นกอินทรีตัวหนึ่งเกาะอยู่บนยอดของกิ่งโอ๊กใหญ่ มันดูเศร้าสร้อยและห่อเหี่ยว มากไม่สมกับเป็นอินทรีเลย เหยี่ยวตัวหนึ่งผ่านมาเห็นเข้าพอดี \"ทำไมเจ้าถึงได้ดูหงอย เหงาเชน่ นัน้ เล่า\" เหย่ียวถาม \"ข้าอยากแตง่ งาน\" อนิ ทรตี อบ \"ไมข่ ้าไม่อาจหาคู่ซึ่งจะดูแล ขา้ อย่างที่ข้าต้องการไดเ้ ลย\" \"เลอื กข้าส\"ิ เหยี่ยวเอ่ย \"ข้าแขง็ แรงมาก แข็งแรงกว่าเจ้าเสีย อกี \" \"ทา่ นคดิ จริงๆ หรอื วา่ ทา่ นจะดูแลขา้ ได้\" อินทรีถามดว้ ยควากระตือรอื ร้น \"แน่นอนสิ ทำไมล่ะ\" เหยี่ยวตอบ \"นั่นเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก ข้าแข็งแรงพอที่จะโฉบ นกกระจอกเทศขนึ้ มาไดด้ ว้ ยกรงเล็บของข้า ราวกบั มนั เปน็ ขนนกเลยทีเดียว\" อินทรีตอบ ตกลงเหยีย่ วในทนั ที ทว่าหลังจากที่แต่งงานกัน เมื่อเหย่ียวออกไปหาอาหารให้เจ้าสาว ของมัน ทั้งหมดทไี่ ด้มากลบั กลายเป็นเพียงหนตู ัวเล็กๆ เทา่ น้นั \"นี่นะ่ รึนกกระจอกเทศท่ี ท่านพูดถึง\" อนิ ทรกี ลา่ วด้วยความรังเกยี จ \"เพอ่ื ชนะใจเจา้ ข้าจะพดู หรอื สญั ญาอะไรก็ได้ท้งั นัน้ แหละ\" เหยี่ยวตอบ :: นิทานเรื่องนสี้ อนใหร้ ู้วา่ :: ทุกส่งิ ลว้ นเทา่ เทียมในเรื่องของความรกั

๑๙ นทิ านอสี ป เร่อื ง กวาง แกะ และหมาป่า วนั หนึ่งกวางเดินมาหาแกะเพอ่ื ขอยืมข้าวสาลีสกั เล็กนอ้ ย เจ้าแกะรูด้ ีวา่ เจ้ากวาง เป็นนกั วิ่งที่รวดเร็วราวลมพัดจนอาจจะหนีพ้นเกินเอ้ือมได้ง่ายๆ ซง่ึ ก็มีแนวโน้มท่ีจะเป็น อย่างนั้น ดงั นั้นมันจงึ ถามกวางว่ามีใครที่จะพอรบั ประกนั ในคำพดู เจา้ กวางได้บ้าง \"มีสิ ม\"ี เจ้ากวางตอบดว้ ยความม่ันใจ \"หมาป่าสัญญาว่าจะช่วยค้ำประกันให้ข้า\" \"หมาป่า!\" แกะร้องด้วยความขุ่นเคือง \"เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อการค้ำประกนั พรรค์ นั้นรึ ข้ารูจ้ กั หมาปา่ ดี มนั เอาทุกอยา่ งทมี่ ันอยากไดแ้ ล้วก็วงิ่ หนีไปโดยท่ีไมจ่ ่ายอะไรทั้งสิ้น ส่วนเจา้ เจ้ามีขาทใี่ ชไ้ ด้อย่างยอดเย่ียมจนข้าแทบไมม่ โี อกาสเกบ็ หนข้ี องข้าได้เลย หากข้า ตอ้ งไลเ่ จา้ เจ้าดว้ ยการนั้น\" :: นิทานเรอ่ื งนี้สอนใหร้ ้วู า่ :: สดี ำเจอกับสีดำไมอ่ าจทำให้เกิดสีขาวได้

๒๐ นิทานอีสป เรอ่ื ง วัวปา่ กบั แพะ วัวปา่ ตวั หนึง่ หนีสิงโตเข้าไปในถ้ำทซ่ี ึ่งคนเล้ียงแพะใชเ้ ป็นทพ่ี ำนักของฝงู แพะยาม ทม่ี พี ายรุ า้ ยและยามค่ำคืน บงั เอญิ มีแพะหลงฝงู ตวั หนงึ่ ถูกท้ิงไว้ขา้ งหลงั ยังไม่ทันท่ีเจ้า วัวป่าจะเดินเข้าไปข้างใน แพะก็โน้มหัวของมันและตรงรี่เข้าขวิดเจ้าวัวป่าด้วยเขา หากแต่สิงโตยังคงวนเวียนอยู่ตรงนอกปากทางเข้าถ้ำ วัวป่าจึงต้องจำใจยอมรับการ เหยยี ดหยามนัน้ \"จงอยา่ คิดวา่ \" มันกล่าว \"ข้ายอมรบั การกระทำอนั แสนขี้ขลาดของเจ้าเพราะข้า กลัวเจ้าล่ะ เมื่อไรที่สิงโตจากไป ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้าอย่างที่เจ้าจะไม่มีวันลืมเลย ทีเดยี ว\" :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ ้วู า่ :: การเอาเปรยี บขณะท่ผี ู้อื่นมคี วามทุกขน์ บั เป็นเรอ่ื งเลวร้ายอย่างยงิ่

๒๑ นิทานอีสป เรื่อง เรอื่ งเลา่ ของนกยงู เล่ากันว่า นกยูงไม่ได้มีขนงดงามซึ่งมันภาคภูมิใจเหลือเกินเช่นนี้มาตั้งแต่แรก เทพจี โู นผู้โปรดปรานมัน ทรงประทานขนเหล่านี้ให้ เนอ่ื งเพราะวันหนึง่ มันไปอ้อนวอนขอ เคร่ืองประดับบนขน ซ่ึงจะทำให้มันแตกต่างจากนกตัวอ่นื ๆ และเม่ือมนั มีขนเจิดจรัสงาม ด้วยสีมรกต ทอง ม่วง และอำพัน มันก็เดินลำพองขนอย่างหยิ่งยโส ท่ามกลางหมู่นก ทัง้ หลาย ซึ่งเพง่ มองมนั ด้วยความรษิ ยา แม้กระทงั่ ไกฟา้ ที่งามท่ีสดุ ยงั เหน็ ว่าความงามของ นกยูงนัน้ เหนือกว่า ทันใดนั้น นกยูงก็เห็นนกอินทรีกู่ร้องสูงลิบอยู่บนท้องฟ้าสีคราม มันรู้สึกอยากบิน เช่นที่เคยทำเป็นนิจ มันจึงกางปีก พยายามทะยานขึ้นจากพื้น ทว่าน้ำหนักของ เครื่องประดับอันอลังการฉุดมนั ลงมา แทนที่จะได้บนิ ขึ้นไปชื่นชมแสงแรกรับอรุณ หรือ อาบแสงสีกหุ ลาบท่ามกลางหมูเ่ มฆยามอสั ดง มันกลับต้องเดินเตาะแตะบนพ้นื งุ่มง่ามยิง่ กวา่ สตั ว์ปีกทุกชนิดทหี่ ากนิ ตามลานดนิ เสยี อกี :: นิทานเร่อื งนสี้ อนใหร้ ู้ว่า :: อย่าแลกอิสรภาพกับความหรหู ราและการโอ้อวด

๒๒ นิทานอีสป เร่อื ง นกอนิ ทรกี ับเต่าทอง เต่าทองตัวหนึ่งอ้อนวอนให้นกอินทรีไว้ชีวิตกระต่ายป่า ซึ่งวิ่งมาขอความ ช่วยเหลือจากมัน แต่นกอินทรีกลับโฉบเหยื่อของมันบินขึ้นไปพร้อมกระพือปกี อนั กว้าง ใหญ่จนเจ้าเต่าทองถูกพัดปลิวกระเด็นไปไกลหลายฟุต ด้วยความโกรธแค้นที่ถูกหยาม หมิ่น เต่าทองจึงบินไปยังรังของนกอินทรีและกล้ิงไข่ตกลงมาจากรังไม่เหลือแม้แต่ฟอง เดียว เมื่อนกอินทรีรู้เข้าก็โศกเศร้าและเกรี้ยวโกรธหาใดปาน แต่มันไม่รู้ว่าเป็นฝีมืออนั โหดเหี้ยมของผู้ใด ปีต่อมา นกอินทรีสร้างรังเหนือขึ้นไปบนหน้าผาชัน แต่เจ้าเต่าทองก็ ยงั ตามหาจนพบและทำลายไข่ท้งั หมดลง ด้วยความสิ้นหวัง คราวน้ีนกอินทรีจงึ ไปทลู อ้อน วอนจอมเทพจูปิเตอร์เพื่อประทานอนุญาตให้มันวางไข่บนเพลาของพระองค์ จะได้ไม่มี ใครกล้ามาทำอันตรายไขไ่ ด้อีก แต่แล้วเจ้าเต่าทองก็บินวนมาหึ่งๆ อยู่รอบเศียรของเทพ จปู ิเตอร์ พระองค์ผุดลกุ ขึ้นไปไล่มนั และแลว้ ไข่ทั้งหมดก็กลิ้งลงมาจากเพลาของพระองค์ แล้วเจ้าเต่าทองกท็ ลู แถลงเหตุผลทีม่ นั ทำเช่นน้ี เทพจูปิเตอรจ์ ำตอ้ งยอมรบั การกระทำอัน เที่ยงธรรมของมัน และนับตั้งแต่นั้นเปน็ ต้นมา ว่ากันว่าเมื่อนกอินทรีวางไข่ในรงั ช่วงฤดู ใบไมผ้ ลิ เตา่ ทองกย็ ังต้องจำศลี หลบั ใหลอยู่ใต้พนื้ ดนิ ตามบัญชาของเทพจูปิเตอร์ :: นิทานเรอ่ื งน้ีสอนให้รวู้ ่า :: แม้กระท่งั ผูอ้ ่อนแอที่สุดยงั อาจหาทางแกแ้ คน้ การกระทำที่ไม่ถกู ต้องได้

๒๓ นิทานอีสป เรือ่ ง ลา, หมาจิ้งจอก และสงิ โต ลากับหมาจิ้งจอกเป็นเพื่อนสนิทกัน และมั่นคงในมิตรภาพระหว่างกันมานาน แสนนาน ขณะที่ลาแทะเล็มหญ้าเขียวขจี หมาจิ้งจอกก็เขมือบไก่จากฟาร์มข้างเคียง หรือไมก่ ็เนยแข็งนดิ หนอ่ ยจากโรงรีดนม วนั หน่ึงพวกมันเผชญิ สงิ โตเข้าโดยไม่คาดฝนั เจ้า ลาตื่นกลัวยิ่ง ส่วนเจ้าหมาจิ้งจอกเก็บความพรั่นพรึงไว้ได้ \"ข้าจะไปพูดกับเขาเอง\" มัน กล่าว และแล้วหมาจิ้งจอกก็เดินตรงไปหาสิงโตอย่างอาจหาญ \"ท่านผู้สูงส่ง\" มันกล่าว เสียงตำ่ เพอ่ื ไม่ให้ลาได้ยนิ \"ขา้ มีกลอุบายเดด็ ๆ อยใู่ นหัวของขา้ ถ้าทา่ นสัญญาว่าจะไม่ทำ ร้ายข้า ข้าจะหลอกเจ้าสัตว์หน้าโง่นั่นไปยังหลุมซึ่งมันจะหนีไปไหนไม่ได้ แล้วท่านก็ สามารถฉลองเหยื่อได้ตามความพอใจ\" สิงโตเห็นดีเห็นงาม หมาจิ้งจอกจึงกลับไปหาเจ้า ลา \"ข้าขอให้เขาสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเรา\" หมาจิ้งจอกกล่าว \"แต่มาเถอะ ข้ารู้จักที่ซ่ึง สามารถซ่อนตัวได้อย่างดจี นกวา่ เขาจะจากไป\" แล้วหมาจิ้งจอกก็นำลาไปยังหลุมลึก แต่ ทว่าเมื่อสิงโตพอเห็นเจ้าลาอยู่ในหลุมรอให้มันเข้าไปจัดการ มันกลับตรงดิ่งไปขย้ำเจ้า หมาจ้ิงจอกทรยศเสียกอ่ นเปน็ อันดบั แรก :: นิทานเรอ่ื งนสี้ อนให้รวู้ ่า :: คนทรยศมกั จะถกู ทรยศได้เสมอ

๒๔ นิทานอสี ป เร่อื ง หมาจงิ้ จอกกบั สงิ โต หมาจิ้งจอกร่นุ เยาวผ์ ู้ยังไมเ่ คยพานพบสิงโตมาก่อน บังเอญิ ไดพ้ บสงิ โตตวั หน่ึงใน ป่า เพียงแวบแรกที่เห็นก็เพียงพอทีจ่ ะทำให้เจ้าจิ้งจอกห้อเหยียดไปหาที่หลบภยั ใกลต้ วั ท่ีสดุ ครั้งที่สองที่หมาจิ้งจอกเห็นสิงโต มันหยุดยืนหลังต้นไม้แอบมองสิงโตอยู่สักพัก ก่อนจะเลี่ยงหลบไป แตพ่ อคร้ังทส่ี าม เจ้าจงิ้ จอกกเ็ ดินตรงไปหาสงิ โตอย่างอาจหาญและ กลา่ วโดยไม่แสดงอาการหวัน่ เกรงใดๆ วา่ \"สวัสดี ว่าไง พี่เบมิ้ \" :: นิทานเรอ่ื งนสี้ อนให้รวู้ ่า :: ความคุ้นเคยบ่มเพาะความประมาท และการสนิทชิดเชื้อกบั ความช่วั ร้ายจะลวงเราสู่ อนั ตราย

๒๕ นทิ านอีสป เรื่อง หมาจิ้งจอกกับเมน่ หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งตัดสินใจว่ายข้ามแม่น้ำแต่เกือบจะไม่ถึงฝั่ง พอถึงมันก็นอน แผ่หราเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและเหนื่อยอ่อนจากการดิ้นรนฝ่ากระแสน้ำเชี่ยวกราก ไม่ นานกองทพั แมลงดดู เลือดกบ็ ินกรูถึงตวั มนั มนั ไดแ้ ตน่ อนนิ่งๆ เพราะหมดแรงเกนิ กว่าจะ วงิ่ หนี เมน่ ตัวหนึ่งผา่ นมาพอดี \"ขา้ จะไล่แมลงพวกนใ้ี หก้ แ็ ลว้ กนั \" มนั กลา่ วอยา่ งใจดี \"อย่า อย่า!\" หมาจิ้งจอกว่ิงอุทาน \"อย่าไปกวนมนั ให้มันดูดไปเท่าท่ีมนั จะดดู ได้ ถ้าหากเจ้าไล่มันไป พวกแมลงจอมตะกละฝูงใหม่ก็จะเข้ามารุมดูดเลือดน้อยนิดที่ข้า เหลอื อยู่เปน็ แน\"่ :: นทิ านเรือ่ งน้ีสอนใหร้ ้วู า่ :: หากขจดั ความช่ัวร้ายเพียงเล็กนอ้ ยออกไป อาจต้องเจอกับความชว่ั ร้ายที่ใหญ่หลวง กว่าเดมิ

๒๖ นทิ านอสี ป เรอ่ื ง ค้างคาวกบั วีเซลิ คา้ งคาวตัวหนงึ่ ทะเล่อทะล่าหลงเข้าไปในรังของวเี ซลิ มนั จึงถกู วีเซิลวิ่งไล่จับกิน เจา้ ค้างคาวพยายามร้องขอชีวติ แตว่ ีเซิลไมย่ อมฟัง \"เจ้าเป็นหน\"ู วเี ซลิ กลา่ วขนึ้ \"และข้าก็เป็นศัตรูคูอ่ าฆาตของพวกหนู หนูทุกตัวท่ีข้าจับได้ ข้าจะต้องกินมนั !\" \"แต่ข้าไม่ใช่หนสู ักหนอ่ ย!\" ค้างคาวร้องคร่ำครวญ \"ดูปีกของขา้ สิ หนู บินได้หรือไง ข้าเป็นแค่นกตัวหนึ่งเท่านั้น ปล่อยข้าไปเถิด!\" เจ้าวีเซิลจำต้องยอมรับว่า ค้างคาวไมใ่ ช่หนูจึงปล่อยมันไป ทว่าอกี ไมก่ ่วี ันตอ่ มา เจ้าค้างคาวซือ่ บ้ือก็พลัดหลงเข้าไป ในรังของวีเซิลอีกตัว บังเอิญว่าวีเซิลตัวนี้เป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกนก ไม่ช้ามันก็จับ ค้างคาวไว้ภายใต้กรงเล็บของมัน และพร้อมทีจ่ ะกิน \"เจา้ เป็นนก\" วีเซลิ พูดขึ้น \"และข้าก็ จะกนิ เจา้ !\" \"อะไรกนั \" คา้ งคาวรอ้ ง \"ขา้ เน่ยี นะเปน็ นก ที่ไหนกัน ถา้ เปน็ พวกนกกต็ ้องมีขน นกสิ ข้าไมใ่ ช่อะไรนอกจากหนูตัวหน่ึง 'ยอมจำนนต่อมวลหมู่แมว' คือคำขวญั ของข้า\" แล้วเจา้ คา้ งคาวก็หนีเอาชีวิตรอดมาไดเ้ ปน็ ครง้ั ที่สอง :: นิทานเร่อื งนส้ี อนให้รวู้ า่ :: จงกางใบเรือไปตามกระแสลม

๒๗ นิทานอสี ป เรอ่ื ง ต้นเพลน นักเดินทางสองคนเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเที่ยงวัน พวกเขาพยายามหา ตน้ ไมท้ ่แี ผ่ก่งิ ก้านสาขาเพือ่ อาศยั พกั ใตร้ ม่ เงา ขณะทกี่ ำลังเอนกายหลบแดดอยู่ใต้ใบบังอัง นา่ ร่ืมรมย์ พวกเขากเ็ ห็นว่ามันคอื ต้นเพลน \"ต้นเพลนนี่ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง!\" หนึ่งในนั้นพูดขึ้น \"ลูกผลใดๆ ก็ไม่มี แถมใบท่ีรว่ งลงมาก็มีแต่ทำให้พื้นสกปรกรกไปหมด\" \"เจ้าสิ่งมีชีวิตที่ไร้สำนึก!\" ต้นเพลนพูดขึ้นทันที \"พวกเจ้าเอนกายอาศัยรม่ เงา ของข้าอยู่ตรงนี้ ยังมีหน้ามาพูดว่าข้าไร้ประโยชน์อีก ช่างอกตัญญูนัก โอ ท่านเทพจูปิ เตอร์ พวกมนุษยส์ มควรได้รบั ความกรุณาไหมน่\"ี :: นทิ านเร่ืองน้สี อนให้รู้ว่า :: ความกรณุ าอันประเสรฐิ สุดของเรามกั ได้รับการชื่นชมนอ้ ยท่ีสุดเสมอ

๒๘ ๒๙ นิทานอีสป เรอื่ ง สิงโตกับลา วนั หน่ึงขณะท่สี งิ โตเดนิ อยู่ตามทางในปา่ ดว้ ยความหยิง่ ผยอง สรรพสัตวท์ ้ังหลายต่าง หลีกทางใหม้ ันด้วยความยำเกรง ลาตัวหนง่ึ กลับกล้ารอ้ งหมน่ิ ศักด์ศิ รเี จ้าป่าขณะที่มันเดิน ผา่ นไป สิงโตเลือดขึ้นหนา้ ด้วยความโกรธ แต่ทันทีท่ีหนั หลังกลบั ไปเห็นวา่ ใครเปน็ ผูพ้ ดู มันก็ เดินจากไปเงียบๆ เจ้าลาโง่ไม่มีค่าพอที่มันจะกางกรงเล็บออกมาใหเ้ สื่อมเกียรติเสียด้วย ซ้ำ :: นทิ านเรือ่ งนี้สอนให้ร้วู า่ :: อยา่ ใสใ่ จกบั คำกล่าวของคนโง่ ลืมมนั ไปเสีย

๒๙ นทิ านอีสป เรอื่ ง แมลงวนั กบั น้ำผึง้ โถใส่น้ำผึ้งใบหนึ่งล้มคว่ำลง ทำให้น้ำหวานเหนียวไหลเยิ้มออกมากองบนโต๊ะ กลิ่น หวานหอมของน้ำผึ้งเช้อื เชิญให้แมลงวันฝงู ใหญบ่ ินมาตอมรอบๆ อย่างรวดเร็ว พวกมนั ไม่ รอคำเชญิ ใดๆ ไม่เลยละ พวกมนั บนิ ลงมาจ่มุ ท้งั ขาทั้งตัว เพ่ือสวาปามนำ้ ผึ้งตั้งแต่หัวจรด เทา้ ปกี ของพวกมันเหนียวเหนอะติดกนั จนไมอ่ าจดงึ เทา้ ขนึ้ มาจากกองนำ้ ผ้ึงเหนยี วๆ ได้ ในทส่ี ุดพวกมันก็ตาย พลีชพี ให้กบั รสชาติแหง่ ความหวาน :: นิทานเรื่องน้ีสอนให้รวู้ า่ :: อยา่ โลภกบั ความพงึ พอใจเพียงชวั่ แลน่ เพราะมันอาจทำลายเราได้

๓๐ นิทานอีสป เรอ่ื ง ลูกแพะกับหมาป่า แพะน้อยแสนร่าเริงตัวหนึ่งถูกคนเลี้ยงสัตว์ทิ้งไว้บนหลังคาจากของโรงเลี้ยงแกะ เพ่อื ใหม้ นั พ้นจากภยันตรายทง้ั ปวง เจา้ แพะนอ้ ยกวาดตามองสงิ่ ตา่ งๆ อยใู่ กลข้ อบหลังคา ตอนท่ีมันเห็นหมาป่า มันจึงเริม่ เยาะเย้ยถากถาง ทำหนา้ ลอ้ เลียน และกลัน่ แกล้งเจ้าหมา ปา่ ต่างๆ นานาเพอ่ื ความพงึ พอใจของมนั เอง \"ขา้ ไดย้ ินเจา้ แลว้ \" หมาป่าเอย่ ขน้ึ \"แต่ขา้ ไมโ่ กรธเคอื งในส่ิงทีเ่ จ้าพูดหรือสิ่งที่เจ้าทำ หรอก เพราะตราบใดท่ีเจ้ายังอยู่บนนนั้ กเ็ ป็นหลังคาต่างหากทก่ี ำลงั พูดอยู่กับข้าไม่ใช่ตัว เจา้ เลย\" :: นทิ านเรอื่ งน้ีสอนให้รวู้ ่า :: เร่ืองที่ไม่สมควรพดู ทกุ เมื่อ ก็ไมค่ วรพูดออกมาไม่วา่ เวลาใด

๓๑ นิทานอีสป เร่ือง วัวชนกับกบ วัวสองตัวสู้กนั อยา่ งดเุ ดือดในทุ่งนา โดยที่สุดทางข้างหนึง่ เป็นหนองน้ำ มีกบชราตวั หนึง่ อาศัยอยใู่ นหนองน้ำแห่งนนั้ มนั ตวั ส่นั ขวัญหนขี ณะเฝ้ามองการต่อสู้กันดุเดือดเลือด พลา่ น \"ทา่ นกลัวอะไรหรือ\" กบหน่มุ ตวั หนึ่งถามขึ้น \"เจ้าไม่เห็นหรือ\" กบชราตอบ \"ว่าวัวตัวที่พ่ายแพ้จะถูกดันจากหญ้างามๆ ทางฝั่งนู้น มายงั กอกกของหนองนำ้ ฝัง่ น้ี แล้วพวกเราก็จะถูกบี้แบนจมโคลน\" เหตุการณ์เป็นดั่งที่เจ้ากบบอก วัวตัวที่พา่ ยแพ้ถูกดันลงไปในหนองนำ้ และกีบเท้าอัน มหมึ าของมนั กบ็ พ้ี วกกบจนถึงแก่ความตาย :: นทิ านเรอ่ื งนี้สอนให้รู้วา่ :: เมอ่ื ผ้ยู ่ิงใหญ่ล้มลง ผู้ทีอ่ อ่ นแอก็ตอ้ งเจบ็ ปวดตามไปดว้ ย

๓๒ นิทานอสี ป เรือ่ ง คนเล้ียงแพะกบั แพะ แพะตัวหน่ึงออกจากฝูงเพราะถกู ดงโควเวอรย์ ่วั ยวนใจ คนเลยี้ งแพะพยายามเรยี กมัน กลับมาแตไ่ ร้ผล มนั ไม่ยอมเชือ่ ฟังเขา เขาจงึ หยบิ กอ้ นหนิ ขน้ึ มากอ้ นหน่งึ แล้วปาไปถูกเขา แพะหัก คนเล้ยี งแพะรสู้ กึ ตกใจมาก \"อยา่ บอกเจ้านายนะ\" เขาขอร้องเจ้าแพะ \"ไม่หรอก\" เจา้ แพะพดู ขึน้ \"ยงั ไงเขาท่หี ักมนั กบ็ อกไดด้ ว้ ยตัวเองอยแู่ ลว้ \" :: นทิ านเรื่องนสี้ อนใหร้ ้วู ่า :: ไมม่ ีทางซ่อนเร้นการกระทำท่ชี ัว่ รา้ ยได้

๓๓ นทิ านอีสป เร่อื ง อกี ากบั หงส์ อีกาตัวหนึง่ ซ่งึ ใครๆ กร็ ู้ดวี ่ามนั ดำราวกบั ถ่าน รสู้ กึ อิจฉาหงส์ เพราะขนของหงสม์ ี สขี าวผุดผอ่ งดุจด่งั หิมะบริสุทธ์ิ เจ้านกโง่งมมีความคดิ วา่ หากมนั ใชช้ ีวิตเหมือนหงส์ท่ีว่าย นำ้ และดำน้ำตลอดทั้งวัน กนิ แตส่ าหร่ายและตะไคร่นำ้ ขนของมันกค็ งจะกลายเป็นสีขาว เหมือนหงส์ ดังนั้นมันจึงจะละทิ้งบ้านของมันในป่าและทุ่งนา แล้วบินร่อนลงไปอาศัยอยู่ใน ทะเลสาบและหนองน้ำ แม้ว่าตลอดทั้งวันมันเอาแต่ล้างตัวแล้วล้างตัวอีก จนแทบจะ จมน้ำ ขนของมันกย็ ังคงเป็นสีดำอยู่เช่นนั้น แถมวัชพืชน้ำที่มันกินเข้าไปยังไม่เหมาะกับ รา่ งกาย มนั จึงผ่ายผอมลงเร่อื ยๆ จนในกระทัง่ ในที่สดุ มนั ก็ตาย :: นิทานเร่ืองนี้สอนใหร้ ู้วา่ :: การเปล่ยี นแปลงนสิ ัยไมอ่ าจแกไ้ ขสงิ่ ทธ่ี รรมชาติใหม้ า

๓๔ นทิ านอสี ป เรอื่ ง ลากับตั๊กแตน วนั หนึ่งขณะท่ีลากำลงั เดนิ อยู่ในท้องทงุ่ มนั พบตก๊ั แตนตวั หนง่ึ กรีดร้องอย่างเบิก บานตรงมุมหนึ่งของทุ่งที่มีหญ้าขึ้นเต็มเจ้าลาฟังเพลงของตั๊กแตนด้วยความชื่นชมยิ่ง นกั มนั เปน็ เพลงที่เป่ยี มด้วยความรา่ เริง จนหวั ใจทใ่ี ฝ่หาความสำราญของลาแทบจะล้น ไปด้วยความปรารถนาท่ีจะรอ้ งเพลงให้ไดอ้ ยา่ งตก๊ั แตน \"อะไรกนั หรอื \" เจ้าลาถามอย่างนอบน้อมย่งิ \"อะไรทำใหท้ า่ นมีเสียงไพเราะเสนาะ หูเช่นนี้ ท่านกินอะไรเปน็ พิเศษหรอื เปล่า หรือมีน้ำทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ใดที่ทำใหท้ ่านขับขาน เพลงได้วิเศษเช่นน้\"ี \"มีส\"ิ เจ้าต๊ักแตนผูน้ ิยมชมชอบความขบขันตอบ \"พวกเรากนิ น้ำค้าง! ท่านลองดูก็ จะรูเ้ อง\" ดงั น้ันในเวลาต่อมา เจ้าลากไ็ มก่ นิ ไม่ดมื่ ส่ิงใดอกี เลยนอกจากนำ้ คา้ ง เปน็ ธรรมดา ไม่นานเจ้าลาโงผ่ นู้ า่ สงสารก็ตายจากไป :: นทิ านเรื่องน้สี อนใหร้ ู้วา่ :: กฎแห่งธรรมชาตไิ มม่ ีทางเปลี่ยนแปลงได้

๓๕ นทิ านอสี ป เรื่อง หมาจิง้ จอกกบั ปู วันหนึ่งปูตัวหนึ่งเกิดรังเกียจหาดทรายซ่ึงมนั อาศัยอยูข่ ้ึนมา มันจึงตัดสินใจเดินทาง ไปยังทุ่งหญ้าในแผ่นดินซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ณ ที่แห่งนั้นมันจะได้พบอาหารที่ดีกว่าน้ำเค็ม และเหลือบไรตัวเลก็ ตัวน้อยในทราย ดังนั้นมันจึงคลานไปยงั ทุง่ หญา้ แต่ที่นั่นเองมีหมา จ้ิงจอกหวิ โซตัวหนึ่งมองเหน็ มนั เขา้ เจา้ จิง้ จอกถลนั เขา้ ไปจับปูกลืนลงไปทัง้ เปลือกท้ังก้าม ในช่วั พริบตา :: นิทานเร่ืองน้สี อนให้รวู้ ่า :: จงพอใจในโชคชะตาของตนเอง

๓๖ นทิ านอสี ป เรอ่ื ง รน้ิ กบั วัว ริ้นตัวหนึ่งบินอยู่เหนือทุ่งหญ้าส่งเสียงหึ่งๆ ซึ่งนับว่าดังมากสำหรับสัตว์ตัวเล็ก เพียงแค่น้ี มันร่อนลงมาเกาะปลายเขาข้างหนง่ึ ของววั หลังจากพักอยู่สักครู่ มันก็พร้อม จะบินจากไป แต่กอ่ นทจ่ี ะจากไปนนั้ มนั ได้กลา่ วขออภัยเจ้าวัวท่ีมาอาศัยเขาของมันเป็น ทีพ่ ัก \"ทา่ นคงร้สู ึกยินดมี ากท่ีข้าจะจากไปแลว้ \" มนั เอย่ ข้ึน \"ไปไมไ่ ปกเ็ ทา่ กัน\" เจ้าววั ตอบ \"ขา้ ไมร่ ู้ด้วยซ้ำวา่ เจา้ อยตู่ รงนัน้ \" :: นทิ านเรื่องน้ีสอนใหร้ ้วู า่ :: ในสายตาของตวั เอง เรามกั สำคัญตัวย่งิ ใหญก่ ว่าที่คนอื่นเห็นกวา่ เสมอ จิตใจยงิ่ คับแคบเท่าไหร่กย็ ิง่ สำคัญตวั ผิดเท่านัน้

๓๗ นิทานอสี ป เรื่อง เมน่ กบั งู เมน่ ตวั หนึง่ กำลังมองหาบ้านดๆี สกั หลัง ท้ายสุดมันพบถ้ำเลก็ ๆ ทม่ี กี ำบังซึง่ มี ครอบครัวงูอาศยั อย่กู ่อนแล้วมนั ถามพวกงวู า่ จะอนญุ าตใหม้ ันเข้าไปอยใู่ นถ้ำไดไ้ หมงูตอบ ตกลงด้วยความใจดี ไมช่ า้ ไม่นาน งูก็คิดว่าไม่นา่ อนญุ าตให้เมน่ เขา้ มาอยู่ดว้ ยเลย ขนแหลมๆ ของ เมน่ ทิม่ แทงพวกมนั ทกุ ครั้งทห่ี มนุ ตวั และในทสี่ ดุ พวกมันก็ต้องขอรอ้ งให้เม่นจากไปอยา่ ง สุภาพ \"ขา้ พอใจที่น่มี ากเลย ขอบคุณนะ\" เม่นกลา่ ว \"ข้าตง้ั ใจแล้วละวา่ จะอยู่ท่ีนี่\" ว่า แลว้ มันก็คอ่ ยๆ ตามไปส่งพวกงทู ่ีนอกประตู และเพอ่ื ปกปอ้ งผวิ หนงั ของพวกมนั งจู งึ ต้อง หาบา้ นใหม่ในทส่ี ุด :: นทิ านเรือ่ งนี้สอนให้ร้วู า่ :: เสยี สละนว้ิ มอื ในท่ีสดุ กจ็ ะเสียทง้ั มอื

๓๘ นทิ านอสี ป เร่ือง คางคกจอมโว คางคกเฒ่าตัวหนึ่งป่าวประกาศไปทั่วถิ่นที่มันอยู่ว่ามันเป็นหมอผู้รอบรู้และ เยยี วยาไดท้ ุกโรค เมือ่ หมาจิง้ จอกไดย้ นิ ข่าวน้ีจึงเร่งรดุ มาพบคางคก มันมองคางคกอย่าง พินิจพเิ คราะห์ \"เจ้าคางคก\" มันเอ่ยขึน้ \"ข้าได้ยินคำบอกเล่ามาว่าเจ้ารักษาโรคอะไรก็ได้ แต่ดู ตัวเจ้าเองก่อนเถิด แล้วลองใช้ยาของเจ้าดู ถ้าเจ้ารักษาผิวหนังตะปุ่มตำป่ำและท่าเดิน เหมือนเป็นไขข้ออกั เสบของเจ้าได้ ก็คงมีใครเชื่อเจ้า ไม่อย่างน้ันข้าคงต้องแนะนำใหเ้ จา้ ลองไปหาอาชพี อื่นๆ ดู\" :: นิทานเร่ืองนี้สอนใหร้ ู้วา่ :: คนท่จี ะรักษาคนอ่นื ได้ ควรรกั ษาตัวเองให้ได้เสียก่อน

๓๙ นิทานอสี ป เร่อื ง ลกู วัวข้เี กียจ กาลครง้ั หน่ึงนานมาแลว้ …มลี ูกวัวตัวหน่ึงมกั มีนสิ ัยเกียจคร้าน ไม่ยอมทำงาน วันๆก็ เอาแตว่ ิ่งเล่นบนทุ่งหญา้ ระหว่างที่ลูกวัวกำลังเพลิดเพลินอยู่นั้นก็เห็นวัวแก่เดินลากเกวียนผ่านมา เจ้าลูกวัวก็ เข้าไปเย้าแหย่ ล้อเลยี น “โธ่ ! วัวแกผ่ นู้ า่ สงสารต้องลากเกวียนทำงานหนักจนขนสกปรก เกรอะกรัง ดขู า้ สิ กินอิม่ นอนหลับสบาย ขนกส็ ะอาดเงางามราวกบั เสน้ ไหม” วัวไมพ่ ูดส่ิง ใดยงั คงลากเกวียนต่อไปตามทาง ต่อมาวันหนึ่ง เมื่อชาวบ้านลากลูกวัวเพื่อนำไปฆ่าสังเวยพิธีบูชายัญ วัวแก่เห็น ดงั นัน้ กพ็ ูดขึ้นว่า “เปน็ ยงั ไงละ่ เพราะเจา้ ขเ้ี กยี จแท้ ๆ อยู่ไปกไ็ มท่ ำประโยชน์ จงึ ต้องพบ จดุ จบเชน่ น้ี ช่างนา่ สงสารยงิ่ กว่าขา้ ทตี่ ้องทำงานหนกั เสยี อกี ” :: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: ผ้เู กยี จครา้ นมักพบจุดจบอนั นา่ เศรา้

๔๐ นิทานอีสป เร่อื ง กวางกับเสอื กวางตัวหนึ่งหนีการตามล่าของนายพราน กระโจนเผ่นหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต เมอ่ื พบถำ้ แหง่ หนงึ่ กล็ นลานรีบเขา้ ไปหลบซอ่ น โดยไมท่ นั ไดส้ ำรวจให้ดีเสียก่อน ขณะนั้น เสือตวั หนง่ึ กำลงั นอนหลบั อยูใ่ นถ้ำ ได้ยินเสยี งฝเี ท้าของกวางกส็ ะดงุ้ ตื่น มันเหน็ กวางเดิน ตนื่ กลวั เข้ามา เสือโครง่ กแ็ สยะยิ้มแยกเข้ียว นกึ ในใจวา่ \"โอ้โห! วันนโี้ ชคดีจริง ๆ จู่ ๆ กม็ ี เหยอ่ื มาใหข้ ย้ำกินถึงท่ี\" เสือโคร่งหมอบซุ่มรอให้กวางเดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วกระโจนเข้าตะปบกวาง โชคร้าย กนิ เปน็ อาหารไดอ้ ยา่ งง่ายดาย :: นทิ านเร่ืองน้ีสอนให้รวู้ า่ :: จงมีสติ พิจารณาใหร้ อบคอบก่อนเสม