นิทาน o

นทิ าน เรอ่ื ง ลกู หมสู ามตวั กาลครัง้ หนงึ่ นานมาแลว้ มแี มห่ มกู บั ลกู หมสู ามตวั อาศยั อยใู่ นป่ าแหง่ หนงึ่ ลกู หมทู เ่ี ป็ นพใ่ี หญ่ เป็ นหมทู เี่ กยี จครา้ นเป็ นอยา่ งมาก มักจะแอบไปหาทห่ี ลบหลบั นอนตลอดเวลา สว่ นลกู หมตู ัวทสี่ องเป็ นหมจู อมตะกละ ไมช่ อบทางาน แมเ้ วลางานก็มกั จะหาเรอ่ื งพักและกนิ อาหารทแ่ี อบนามาดว้ ยเสมอ สว่ นลกู หมตู วั ทส่ี ามนัน้ เป็ นหมทู ข่ี ยนั ขนั แข็ง และชอบทางานเป็ นอยา่ งมาก

ถงึ แมว้ า่ ลกู หมตู ัวสดุ ทอ้ งจะขยันขนั แข็งทางานอยา่ งไรก็ตาม แตอ่ าหารทหี่ ามาไดก้ ็ตอ้ งหมดไปในไมช่ า้ เหตเุ พราะทบ่ี า้ นของเขานัน้ มหี มจู อมขเ้ี กยี จ กบั หมจู อมตะกละอยตู่ งั้ สองตวั นั่นเอง วนั หนง่ึ แมห่ มจู งึ พดู กับลกู หมทู ัง้ สามวา่ “พวกลกู ๆโตเกนิ กวา่ จะอยใู่ นบา้ นหลงั นอ้ ยของแมแ่ ลว้ ถงึ เวลาทล่ี กู ๆจะตอ้ งมบี า้ นเป็ นของตวั เองไดแ้ ลว้ ละ่ จะ้ ” นอ้ งหมตู ัวสดุ ทอ้ งเมอ่ื ไดฟ้ ังแมห่ มพู ดู เชน่ นัน้ … ก็เกดิ ปิตยิ นิ ดเี ป็ นอยา่ งมาก ทจ่ี ะมบี า้ นเป็ นของตนเอง “เราจะสรา้ งบา้ นแบบไหน แลว้ จะเอาอะไรมาสรา้ งเป็ นบา้ นดนี ะ” สว่ นพหี่ มตู วั โตขเี้ กยี จไดย้ นิ แมห่ มพู ดู เชน่ นัน้ ก็พดู บน่ ทันที ดว้ ยไมช่ อบทจี่ ะทางานอยแู่ ลว้ จงึ โดนแมห่ มดู วุ า่ “ไมไ่ ดน้ ะ่ ลกู โตแลว้ ตอ้ งรจู้ กั ดแู ลตวั เองไดแ้ ลว้ จะมวั ทาตวั ขเ้ี กยี จตอ่ ไปไมไ่ ดน้ ะ” เมอ่ื พหี่ มตู วั โตโดนแมด่ ุ จงึ ตอ้ งออกไปสรา้ งบา้ นอยา่ งทไ่ี มค่ อ่ ยเต็มใจนัก ลกู หมสู ามตัวออกเดนิ ทาง และมาถงึ ชายป่ าแหง่ หนง่ึ พวกมนั ตดั สนิ ใจจะสรา้ งบา้ นบรเิ วณนใี้ กลๆ้ กัน และเดนิ ทางไปตลาดเพอื่ ซอื้ ของสรา้ งบา้ น

พใ่ี หญซ่ อ้ื ฟางไปสรา้ งบา้ นจะไดไ้ มเ่ หนอ่ื ยและไมห่ นักดว้ ย พร่ี องซอื้ เศษไมไ้ ปสรา้ งบา้ นตอกตะปไู มก่ ท่ี กี ็เสร็จแลว้ และยังตา้ นลมทพ่ี ดั มาแรงๆไดอ้ ยา่ งแน่นอน นอ้ งเล็กซอื้ อฐิ มาสรา้ งบา้ น พใ่ี หญพ่ รี่ องเห็นหัวเราะ และบอกวา่ “ทาไมเจา้ โงอ่ ยา่ งนี้ กวา่ จะแบกไปกวา่ จะสรา้ งบา้ นเสร็จก็ใชเ้ วลานาน” นอ้ งเล็กจงึ พดู วา่ “แตถ่ า้ เราใชอ้ ฐิ สรา้ งบา้ น มนั ก็จะแข็งแรงและทนทานกวา่ พๆ่ี ใชฟ้ าง กบั เศษไมม้ นั ไมป่ ลอดภยั นะพ”ี่ แลว้ ทัง้ 3 พน่ี อ้ งก็แบกของกลับบา้ น พอถงึ ชายป่ าตา่ งก็แยกยา้ ย…มาสรา้ งบา้ นของใครของมนั

ลกู หมตู วั ทห่ี นงึ่ สรา้ งบา้ นดว้ ยฟางใชเ้ วลาไมน่ านนักก็เสร็จ สว่ นลกู หมตู ัวทส่ี องสรา้ งบา้ นดว้ ยเศษไมใ้ ชเ้ วลาไมน่ านก็สรา้ งบา้ นเสร็จ และทัง้ สองไปดนู อ้ งเล็กสรา้ งบา้ นซง่ึ ยงั ไมเ่ สร็จ นอ้ งเล็กตอ้ งคอ่ ย ๆ กอ่ อฐิ ทลี ะกอ้ นทลี ะอันกวา่ จะสรา้ งเสร็จก็อกี หลายวนั เพราะอยากไดบ้ า้ นทแี่ ขง็ แรงและปลอดภัย นอ้ งเล็กจงึ ไมเ่ ชอื่ พๆ่ี ทัง้ สอง ทบี่ อกใหเ้ ปลยี่ นมาใชฟ้ างกบั เศษไม ้

ลกู หมทู ัง้ สองจงึ ออกไปวง่ิ เลน่ วา่ ยน้า สว่ นนอ้ งเล็กก็ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาสรา้ งบา้ นจนเสร็จ ตกดกึ ทัง้ สามตัวก็เขา้ นอนบา้ นใครบา้ นมัน จนกระทั่งคนื หนงึ่ งมเี จา้ หมาป่ ามาซมุ่ ดู หวงั จะมาจับลกู หมทู ัง้ 3 ตวั มาเป็ นอาหาร

และไปบา้ นลกู หมทู สี่ รา้ งบา้ นดว้ ยฟางกอ่ น พอมันมาถงึ ประตู มนั ก็พดู ขนึ้ วา่ … เจา้ ลกู หมนู อ้ ยออกมาใหข้ า้ กนิ ดกี วา่ นะ ไมฉ่ ันไมเ่ ปิดประตใู หแ้ กหรอก ไป๊ ไปใหพ้ น้ นะ ไมเ่ ปิดไมเ่ ป็ นไร บา้ นฟางแบบนข้ี า้ เป่ าก็พังและ แยแ่ ลว้ บา้ นฟางของฉันพังหมดแลว้ มามะมาใหพ้ หี่ มาป่ ากนิ ดกี วา่

เจา้ ลกู หมรู บี วงิ่ ไปหานอ้ งกลางทส่ี รา้ งบา้ นดว้ ยเศษไม ้ และเจา้ หมาป่ าก็มาเคาะทปี่ ระตแู ลว้ บอกใหเ้ ปิด ลกู หมบู อก “ไมม่ ที างขา้ ไมย่ อมเปิดประตู ใหห้ มาป่ าใจรา้ ยเด็ดขาด” “ออ๋ เหรอ…บา้ นไมท้ ไี่ มแ่ ข็งแรงแบบน้ี แคข่ า้ กระโดดกระแทกประตสู องที มนั ก็พงั แลว้ หละ…เอาหละนะ…1 2 3 “ หมาป่ ากลา่ ว แลว้ เจา้ หมาป่ าก็พังประตเู ขา้ มาได ้ เจา้ หมทู ัง้ สองรบี วง่ิ ไปบา้ นอฐิ ของนอ้ งเล็ก โดยทมี่ เี จา้ หมาป่ าวง่ิ มาตดิ ๆ และเลา่ ใหน้ อ้ งเล็กฟังวา่ บา้ นทัง้ สองหลังถกู หมาป่ าพังไปแลว้

เจา้ หมาป่ าก็มาถงึ บา้ นนอ้ งเล็ก มาเคาะประตู มนั พดู ขนึ้ วา่ เปิดใหข้ า้ เขา้ ไปกนิ เดย๋ี วนน้ี ะ ไมเ่ ปิดจะพังบา้ นอกี หลงั นะ นอ้ งเล็กตะโกนบอก ”กลบั ไปเจา้ หมาป่ า เจา้ ไมม่ ที างพังบา้ นหลงั นไี้ ดห้ รอก” “เดย๋ี วจะเป่ าใหบ้ า้ นพงั ไปเลย” หมาป่ ากลา่ ว แลว้ มันก็รวบรวมลมเป่ า แตบ่ า้ นก็ไมย่ อมพัง หมาป่ าพดู ขน้ึ วา่ “ไดข้ า้ จะกระโดดกระแทก ใหบ้ า้ นพงั ไปเลย… 1 2 3… …โอย๊ … ใครก็ไดช้ ว่ ยหมาป่ าดว้ ย” เจา้ หมาป่ ากระโดดกระแทกกับประตบู า้ นอฐิ อยา่ งแรง แตด่ ว้ ยความทเ่ี ป็ นบา้ นแข็งแรงมาก มันจงึ เจ็บจนเป็ นลมสลบไป ลกู หมทู ัง้ สามตวั จงึ ปลอดภัยในบา้ นอฐิ ของนอ้ งเล็ก ทัง้ สามตัวจงึ ตกลงกนั วา่ จะอาศยั อยดู่ ว้ ยกันทบ่ี า้ นของนอ้ งเล็กชวั่ ขณะหนงึ่ … ตงั้ แตน่ ัน้ มา เจา้ หมาป่ าไดเ้ งยี บหายไป!

ภายหลงั จากนัน้ ไมน่ าน..เจา้ หมาป่ าไดเ้ ดนิ แบกเอาบนั ไดยาวมาทบี่ า้ นอฐิ ของพวกลกู หมู เพอื่ ปีนเขา้ ทางปลอ่ งไฟบนหลงั คา แลว้ พดู ขน้ึ วา่ “55 พวกแกเสร็จขา้ แน่ เจา้ ลกู หมสู ามตวั ” เมอื่ ลกู หมทู ัง้ สามเห็นเจา้ หมาป่ ากาลงั ปีนขนึ้ มาทางปลอ่ งไฟ นอ้ งหมตู ัวทส่ี ามไดร้ บี พดู วา่ “พหี่ มรู บี ไปจดุ ไฟทเ่ี ตาผงิ เร็วเขา้ !” ทาใหเ้ จา้ หมาป่ าตอ้ งโดนลวกดว้ ยน้ารอ้ น ไดร้ ับบาดเจ็บสาหัส จนขนตามรา่ งกายของมนั ไดร้ ว่ งออกแทบเกอื บหมด

หลงั จากนัน้ มา หมาป่ าก็เกดิ คดิ สานกึ ได ้ จงึ ไดก้ ลับตัวกลบั ใจเสยี ใหม่ กลายเป็ นหมาป่ าทอ่ี อ่ นโยน และอาศยั อยใู่ นทขี่ องมันอยา่ งสงบสขุ สว่ นหมผู เู ้ ป็ นพท่ี ัง้ สองตัว ก็ไดต้ ัง้ ใจจาเอานอ้ งหมตู วั สดุ ทอ้ งเป็ นตัวอยา่ งทด่ี ี คอื หนั มาขยันหมน่ั เพยี ร ไมเ่ กยี จครา้ น… ขา้ งฝ่ ายแมห่ มกู ็พลอยมคี วามสขุ และพอใจในลกู หมเู ป็ นอยา่ งมาก หมทู กุ ตวั จงึ มชี วี ติ ทอี่ บอนุ่ เป็ นสขุ ไดอ้ าศัยซงึ่ กนั และกันอยา่ งด…ี ตลอดมา

นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ “การเกยี จครา้ นไมไ่ ดท้ าใหเ้ ราสบายไดจ้ รงิ …แตจ่ ะนาทกุ ขภ์ ยั มาสตู่ น… เราจงึ ควรอยา่ งยงิ่ ทจี่ ะเป็ นคนขยนั …”