กระต่ายกับเต่า

กระตา่ ยตัวหนงึ่ กาลังสนกุ สนานเมื่อเห็นวา่ เต่าคลานไดช้ า้ ตว้ มเต้ียม “ข้าจะชนะการแข่งขนั แมว้ า่ เจ้าจะวิ่งได้เร็วกว่าขา้ กต็ าม” เตา่ กล่าวกบั กระตา่ ย แล้วกระต่ายกต็ อบว่า “ขา้ ร…ู้ เจา้ ดีแต่พดู ทาไมเราไม่มาแข่งขันกันล่ะ? แลว้ เราจะไดร้ ้วู ่าใครเรว็ กว่ากนั ”

เจ้าเตา่ ถาม… “ใครจะเป็นผตู้ ดั สนิ และเปน็ ผู้ใหร้ างวัลแกค่ นชนะล่ะ?” เจา้ กระตา่ ยตอบ… “เจา้ สนุ ัขจง้ิ จอกมีความยตุ ธิ รรมและฉลาด ขอใหเ้ ขาเปน็ ผตู้ ดั สินให้เถอะ”

เมอ่ื เจ้าจงิ้ จอกบอกเริ่ม เจ้ากระตา่ ยและเต่ากพ็ ากันวิง่ เจ้า กระตา่ ยวิ่งหา่ งจากเจา้ เตา่ ไปไกลแล้ว แตเ่ จ้าเต่ายังคงเดนิ หนา้ ต่อไปโดยไม่ยอมแพ้ที่จะเอาชนะเจ้ากระต่าย เจ้ากระตา่ ยนั้นมน่ั ใจวา่ ปลอดภัยและประมาทในการแขง่ ขัน พอเขาเจอต้นไมใ้ หญ่อย่รู ะหวา่ ง ทาง เขาเลยนอนลงใตต้ น้ ไมเ้ พอื่ พักผอ่ น

ในขณะเดยี วกนั เม่อื เจา้ กระตา่ ยตน่ื ขนึ้ มา “โอ้ ข้าเผลอหลับไปสกั พักหรอื น่ี ดลี ่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าเตา่ น่าจะยัง อยู่ขา้ งหลงั เป็นแน่”

หลงั จากเจา้ กระต่ายไดห้ าวออกมาและยืดเสน้ ยดื สาย เขาก็เรม่ิ ต้นวิ่งไปยงั จดุ เสน้ ชยั อีกคร้งั “โอเค ใกล้ถงึ เสน้ ชัยแลว้ …” “โอ้ไมน่ ะ! ไม่ได้ลอ้ เล่นใช่ไหม!”

เจา้ กระต่ายเชอ่ื วา่ เขาชนะการแข่งขนั น้ี แต่เจ้าเตา่ กไ็ ดไ้ ปถึงเสน้ ชัยเรยี บรอ้ ยแล้ว คติสอนใจ เรอ่ื ง กระต่ายกบั เตา่ แม้ว่าคนๆหน่งึ จะมคี วามสามารถ แตห่ ากไมม่ ีความกระตอื รือรน้ ก็อาจเปน็ ผลเสยี ต่อตนเอง ได้ ในทางกลบั กนั แมค้ นๆหนึ่งจะไม่มีความสามารถ แต่ความจริงจงั และความอดทนอาจ เอาชนะคนเก่งได้