นืทานอีสป

นิทาน เรื่อง มดกบั ตก๊ั แตน

ตก๊ั แตนเจ้าสาราญตวั หนึ่งมนี ิสัยเกยี จคร้านชอบความสะดวกสบาย ตลอดช่วงฤดูร้อนที่สัตว์อ่ืน ๆ พากนั หาอาหารไปเกบ็ สะสมไว้ในรังมนั มวั แต่ร้องราทาเพลงสนุกสนานไปวนั ๆ

คร้ันถงึ ฤดูหนาวหิมะตกหนัก ตก๊ั แตนไม่สามารถหาอาหารกนิ ได้ อดอยู่หลายวนั จนในทส่ี ุดต้อง ซมซานมาเคาะประตูรังของมดซ่ึงเคยรู้จักกนั

\"ได้โปรดเถดิ เพ่ือน ขออาหารให้ฉันประทงั ชีวติ สักหน่อยเม่ือพ้นฤดูหนาวอนั แสนทารุณนีแ้ ล้ว ฉันสัญญาว่าจะหามาใช้คืนให้เป็ นเท่าตวั \" ตัก๊ แตนพยายามวงิ วอน “ อ้าว..กเ็ มื่อตอนฤดูร้อนทใ่ี คร ๆ เขาพากนั ทามาหากนิ ตวั เป็ นเกลยี วเจ้ามวั ทาอะไรอยู่ \" มดย้อน

ร้องราทาเพลงตลอดเวลาเมื่อตอนท่เี ธอและเพ่ือนๆ ขนอาหารผ่านมากไ็ ด้ยนิ มิใช่หรือ”

\"อะไรกนั ! นี่เจ้าไม่ทางานเลยเหรอ มวั แต่เล่นดนตรีสนุกสนานเนี่ยนะ\" มดตวาด ด้านตั๊กแตนกท็ า หน้าเจื่อนโดยไม่มคี าตอบโต้ \"ถ้าเธอไม่รู้จักแบ่งเวลาเล่นกบั เวลาทางาน ฉันกค็ งปันอาหารให้เธอ ไม่ได้ เจ้ากลบั ไปเถอะ\"

พอสิ้นคาพูดของหัวหน้ามด เจ้าตก๊ั แตนเลยเดนิ กลบั บ้านไปแบบหิวโหย ส่วนฝูงมดกพ็ กั ผ่อนแบบ สาราญกบั อาหารทตี่ ุนมาจากช่วงหน้าร้อน

นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า คนเราควรจะรู้จักหน้าทขี่ องตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหน ควรเล่น หากมัวแต่เล่นไม่ยอมทางานเลย สักวนั หน่ึงชีวติ อาจเจอเรื่อง เดือดเนื้อร้อนใจจนหันไปพงึ่ ใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทางานเพ่ือหาเลยี้ ง และยืนบนลาแข้งของตนน่ันเอง