นิทานมดกับตั๊กแตน

กาลครัง้ หนง่ึ นานมาแล้ว ณ บรเิ วณทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ มีครอบครวั มดฝูงเล็กอาศัยอยู่ รวมกันใต้โพรงดินขนาดกำลงั พอเหมาะ ซง่ึ ข้าง ๆ โพรงดนิ น้ันคอื ขอนไมเ้ ก่าท่ีต๊ักแตนเจา้ สำราญใช้ พักอาศยั เช่นกัน ในชว่ งฤดูรอ้ นทีผ่ ลผลติ พชื พรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชกิ บ้านมดทงั้ หลายต่างขยนั ขนั แข็งเก็บเกีย่ วพชื เหลา่ นั้นมาตุนไวส้ ำหรบั หน้าหนาว ส่วนเจา้ ตั๊กแตนกลบั เอาแต่เลน่ ดนตรีอย่าง เพลิดเพลิน และแปลกใจว่าทำไมฝูงมดต้องขยันถงึ เพียงนี้ เมื่อเห็นเช่นนั้นต๊ักแตนจงึ แวะไป สอบถาม

\"ฝูงมดตัวนอ้ ยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทำงานเก็บพชื พรรณไปทำไมกนั มากมาย\" ตก๊ั แตนเอย่ \"ก็เกบ็ ไวก้ นิ ตลอดฤดูหนาวนะ่ ส\"ิ เสยี งของมดซ่งึ เป็นหวั หนา้ ตอบกลบั พลางเก็บเก่ียวพืช พรรณไปดว้ ย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อกี นานเลยนะ เพราะนก่ี เ็ พ่งิ จะเข้าหนา้ ร้อนเอง\" เจา้ ต๊กั แตน พูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ \"ก็เราเก็บเกีย่ วตอนน้ี ฤดูหนาวจะได้มอี าหารกินอย่างอดุ มสมบรู ณ์แถมได้พักผอ่ นแบบ เตม็ ทไี่ งล่ะ\" หัวหนา้ มดอธิบาย \"แตเ่ ทย่ี วเล่นพกั ผ่อนในฤดรู ้อนก็สนกุ ไปอกี แบบนะ ทำไมจะต้องรอถงึ หน้าหนาวด้วย\" เสยี งตั๊กแตนโตก้ ลับ \"เอาเถอะ ฉันขอกลับบ้านไปเล่นดนตรี เตน้ รำ กอ่ นแล้วกันนะ\" ตั๊กแตนเดนิ กลบั ไปอยา่ งสบายใจไมเ่ ดือดร้อน สว่ นฝูงมดก็ทำหนา้ ท่ขี องตนอย่างแขง็ ขนั

เวลาผา่ นไปไม่นานนัก ลมหนาวเยน็ ยะเยือกก็มาเยือน เปน็ สญั ญาณเตอื นวา่ เข้าสฤู่ ดูหนาว แลว้ นนั่ เอง ในขณะเดียวกันผลไมพ้ ชื พรรณทเ่ี คยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหารมากนิ แทบไมม่ ี แต่ถงึ อยา่ งไรฝงู มดกไ็ ม่เดือดร้อน เพราะพวกมนั เก็บตนุ ของกนิ ไว้แล้วมากมาย \"ดนี ะเนี่ยทีเ่ ราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนี้จะได้กินแบบไมต่ ้องกลัวอด\" มดตวั เลก็ เอ่ยขน้ึ มา \"ใช่ ๆ ต้องขอบคุณพวกเราจริง ๆ ท่ขี ยันขันแขง็ อดทนทำงานทำให้เรามกี นิ ในวนั นี้\" กอ๊ ก ก๊อก กอ๊ ก ! !... เสียงเคาะประตูหนา้ โพรงมดดังข้ึน \"สงสยั มีแขกมาเย่ียมหรือเอา อาหารมาแลกเป็นแน\"่ มดตัวเลก็ พดู แลว้ เดนิ ไปเปิดประตู หนา้ ประตนู ้นั คอื ตั๊กแตนเจา้ สำราญผ้พู กั อาศยั อยขู่ า้ ง ๆ ที่เคยมีทา่ ทางสดใสรา่ เริง แตค่ ราว นี้ ตก๊ั แตนกลบั ยนื ก้มหน้าดว้ ยความหวิ โซ พอประตเู ปิดจงึ รบี เดินตรงมาหาหัวหนา้ มดทเ่ี คยสนทนา ด้วยทนั ที

\"สวัสดมี ดเอย๋ ฉันหิวเหลือเกินไม่ไดก้ ินอะไรมาหลายวัน พอจะมอี าหารแบง่ ฉนั บา้ ง ไหม\" ตกั๊ แตนขอรอ้ ง \"อะไรกนั บ้านเธอไม่มีอะไรกินเลยหรอื ชว่ งฤดรู ้อนผลผลิตออกจะอุดมสมบูรณ\"์ หวั หน้ามดถามดว้ ยความสงสัย \"ฉันมวั แต่ยงุ่ กับการเล่นดนตรแี ละเต้นรำ เลยไม่มีเวลามาน่งั ทำงานกักตุนอาหารไว้ กนิ อยา่ งเธอ\" คำแกต้ ัวของตก๊ั แตน \"อะไรกัน ! นเ่ี ธอไมท่ ำงานเลยเหรอ มัวแตเ่ ลน่ ดนตรสี นุกสนานเนี่ยนะ\" หวั หนา้ มด ตวาด ดา้ นตก๊ั แตนกท็ ำหน้าเจ่ือนโดยไม่มีคำตอบโต้ \"ถา้ เธอไมร่ ู้จกั แบง่ เวลาเล่นกับเวลาทำงาน ฉนั ก็คงปันอาหารให้เธอไมไ่ ด้ เจ้ากลับไปเถอะ\"

พอสิ้นคำพูดของหวั หน้ามด เจ้าตั๊กแตนเลยเดินกลับบ้านไปแบบหิวโหย ส่วนฝูงมดก็ พกั ผอ่ นแบบสำราญกับอาหารท่ีตุนมาจากช่วงหน้าร้อน