นิทาน เรื่องคนขายสุนัข

มรี า้ นคา้ แห่งหน่ึง ติดประกาศขายลกู สนุ ขั 6 ตวั เม่ือรขู้ ่าว กม็ เี ด็กๆ แวะเวียนเขา้ มาเลน่ มาชมลกู สนุ ขั ทกุ วนั แตก่ ย็ งั ไม่มใี ครตกลงใจซ้อื เพราะเป็ นสนุ ขั พนั ธด์ุ ี มีราคา ค่อนขา้ งแพง

วนั หนึ่ง ขณะท่ีเจา้ ของรา้ นกาลงั ยงุ่ อยกู่ บั การขายของ อ่ืนๆ ใหแ้ กล่ กู คา้ ในรา้ นเด็กชายหนา้ ตาน่าเอ็นดคู นหน่ึงกม็ า กระตกุ ชายเส้ือเขาเขาเงยมอง และถามว่ามีอะไรใหช้ ว่ ยหรอื ไม่ “เพื่อนของผมบอกวา่ ที่รา้ นของคณุ อามลี กู หมาขาย ผมอยาก เล้ยี งลกู หมาสกั ตวั พ่อแม่ก็อนญุ าตแลว้ ขอผมดลู กู หมาของคณุ อาหนอ่ ยไดไ้ หม ครบั ?”

แลว้ ผวิ ปากเรียกสนุ ขั ทงั้ หกออกมา เด็กชายย้มิ รา่ เมอื่ เห็นลกู สนุ ขั วิ่งตยุ้ นยุ้ ออกมาทีละตวั เขานบั …แตก่ ็มีแค่หกตวั เท่านน้ั แลว้ ผวิ ปากเรียกสนุ ขั ทงั้ เจ็ด ออกมาเด็กชายย้มิ รา่ เมือ่ เหน็ ลกู สนุ ขั ว่ิงตยุ้ นยุ้ ออกมาทีละตวั เขานบั …แต่ก็มีแคห่ า้ ตวั เทา่ นน้ั

“ไหนว่ามเี จ็ดตวั มีคนซ้อื ไปตวั หน่ึงแลว้ หรือครบั ?”เด็กชาย ถามเจา้ ของรา้ นตอบว่า “ออ๋ เปลา่ หรอกหนู ยงั ไมม่ ใี ครซ้อื ไป เลยสกั ตวั เพียงแตต่ วั สดุ ทา้ ยขาหลงั เขาไมด่ ี มนั กเ็ ลยตอ้ ง คลานออกมา…ว่ิงมาพรอ้ มกบั พี่ๆ..ของมนั ไม่ได”้

ขาหลงั ทง้ั คข่ ู องมนั ลีบเหลอื นิดเดียว มนั ตอ้ งใชข้ าหนา้ ลากพารา่ งกายออกมาจากหลงั รา้ นลกู สนุ ขั มองมาทาง เด็กชาย แลว้ ครางง้ีดๆเหน็ ไดช้ ดั วา่ มนั พยายามคลานมาหา เขา หางของมนั กระดิกดก๊ ุ ดิ๊กๆอยตู่ ลอดเวลา มนั คลานเขา้ ไปเลียรองเทา้ ของเด็กชาย ทา่ ทางจะชอบเขามาก

เด็กชายหวั เราะแลว้ อมุ้ มนั ข้ึนมา กอ่ นจะถามเจา้ ของรา้ น ว่า “หมาตวั น้ีราคาเทา่ ไรครบั ?” “ปกติ อาบอกขายอยตู่ วั ละ สองพนั บาทนะ” เจา้ ของรา้ นตอบเด็กชายนิ่งอ้ึงไปกอ่ นจะ ลว้ งกระเป๋ าหยบิ เงินออกมานบั เขามเี งินอยเู่ พียงสร่ี อ้ ยหา้ สบิ บาทเทา่ นนั้ “ผมมีเงินไมพ่ อซ้อื หมาตวั น้ี” เด็กชายพึมพาอยา่ ง เศรา้ ใจเจา้ ของรา้ นรีบบอกทนั ทีว่า “โอะ๊ !! หนู ถา้ หนอู ยากได้ หมาตวั น้ีไปกเ็ อาไปเถอะไมต่ อ้ งจา่ ยเงินหรอก อายกใหห้ นู ฟรี ๆ ไปเลย”

เด็กชายฟังเจา้ ของรา้ นแลว้ ชะงกั ไป กอ่ นจะถามกลบั ไป อยา่ งไม่พอใจว่า“ทาไมครบั ทาไมถึงบอกวา่ ไมต่ อ้ งจา่ ยเงิน ถา้ จะซ้อื หมาตวั น้ี” “ก็ อยา่ งท่หี นเู ห็นอยา่ งไรละ่ ลกู หมาตวั น้ีมนั ติดมาพรอ้ มๆ พ่ีๆ นอ้ งๆ ของมนั และอากไ็ มค่ ิดวา่ จะขายมนั อยแู่ ลว้ เพราะมนั พิการ วิ่งก็ไม่ไดก้ ระโดดกไ็ ม่ไดค้ วามจริงอา ไมอ่ ยากใหห้ นไู ดข้ องมตี าหนิอยา่ งน้ีไปนะ ลองดตู วั อ่ืนดีไหม”

เด็กชายเมม้ ปากแนน่ กอ่ นจะพดู ว่า “คณุ อาดอู ะไรนี่สคิ รบั ”ว่า แลว้ เขากด็ ึงขากางเกงทง้ั สองขา้ งข้นึ เจา้ ของรา้ นจึงไดเ้ ห็นว่า ขาของเด็กชายคนน้ีเล็กลีบเช่นเดียวกบั ขาหลงั ของลกู สนุ ขั แต่ที่ ทาใหเ้ ขายืนอยไู่ ด้ ก็เพราะมขี าเทียมชว่ ยพยงุ เอาไว“้ คณุ อา ครบั ขาของผมกล็ ีบใชก้ ารอะไรไม่ไดเ้ หมอื นกนั ผมเดินชา้ กวา่ เพื่อนคนอ่ืนๆ ว่ิงก็ไมไ่ ด้ กระโดดก็ไมไ่ ดอ้ ยา่ งน้ีผมก็เป็ นคนไร้ คณุ ค่าหรอื เปลา่ ครบั ”เจา้ ของรา้ นนิ่งอ้ึงไป ความรสู้ กึ ผดิ แลน่ ปราดเขา้ สหู่ วั ใจของเขา

เด็กชายปลอ่ ยขากางเกงลงแลว้ พดู ตอ่ ว่า “ผมจะซ้อื สนุ ขั ตวั น้ีในราคาสองพนั บาทเท่ากบั ลกู หมาตวั อื่น ๆ แต่วา่ ผมมีเงินไมพ่ อ ถา้ ผมจะออ้ นวอนคณุ อา ขอผอ่ นราคา ของลกู หมาตวั น้ีเดือนละหน่ึงรอ้ ยบาททกุ เดือน จนครบสองพนั บาท คณุ อาจะว่าอยา่ งไรครบั ”เจา้ ของรา้ นน้าตาไหลริน ทรดุ ตวั ลงตรงหนา้ เด็กชาย และกอดเขาไวด้ ว้ ยความประทบั ใจ พลางกลา่ วขอโทษขอโพยในสิ่งท่ีตนไดท้ าผิดพลาดไปเขาบอก ว่าไมข่ ดั ขอ้ งท่ีจะใหเ้ ด็กชายผ่อนค่าตวั ของลกู สนุ ขั ตวั น้ีและ กลา่ ววา่ ถา้ สนุ ขั ทกุ ตวั มเี จา้ นายที่จิตใจดีอยา่ งเด็กชาย พวกมนั ก็คงจะมชี วี ิตที่เป็ นสขุ อยา่ งมาก