นิทานเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่

กาลครงั้ หนง่ึ นานมาแลว้ … มีแมเ่ ป็ดตวั หน่งึ ฟักไขอ่ ยเู่ ป็นเวลานาน จนกระท่งั วนั หนง่ึ ลกู เป็ดตวั นอ้ ย ๆ กเ็ ร่มิ เจาะเปลือกไข่ออกมาทลี ะตวั ๆ จนเกือบหมด เหลอื ไข่ใบใหญ่หนง่ึ ฟอง ท่ียงั ไม่ยอมออก แมเ่ ป็ดจงึ น่งั กกไข่ตอ่ ไป ในท่ีสดุ ไข่ใบสดุ ทา้ ยกแ็ ตกออก ลกู เป็ดโผล่ ออกมาจากไข่ ตวั โต คอยาว ขนสีเทา รูปรา่ งนา่ เกลียด แม่เป็ดรูส้ กึ สงสยั ในตวั ลกู เป็ดตวั นี้ มาก คิดในใจวา่ คงไม่ใชล่ กู ของเรา วนั รุง่ ขนึ้ แม่เป็ดพาลกู เป็ดนอ้ ย ๆ ไปวา่ ยนา้ ท่ีสระ เพ่อื จะไดท้ ดสอบวา่ ลกู เป็ดขเี้ หรต่ วั ใหญ่ จะวา่ ยนา้ ไดห้ รอื ไม่ ลกู เป็ดวง่ิ แขง่ ขนั ลงไปลอยคออยู่ ในนา้ และว่ายไดอ้ ย่างสวยงาม

ลกู เป็ดขีเ้ หรไ่ ม่มคี วามสขุ เลย เพราะโดนลกู เป็ดตวั อ่นื ๆ รุมจกิ ตี ดงั นนั้ วนั หนง่ึ ลกู เป็ดขีเ้ หร่ จงึ หนีไปอยหู่ นองนา้ ใหญ่แห่งหน่งึ ลกู เป็ดอาศยั อยทู่ ่ีน่นั เป็นเวลาหลายวนั วนั หน่งึ มหี มา ลา่ เนือ้ ตวั หน่งึ ว่งิ ผา่ นมาพบลกู เป็ดเขา้ หมาตวั นนั้ หยดุ จอ้ งดลู กู เป็ดอยคู่ รู่หนง่ึ แลว้ กว็ ิง่ เลย ไป “โธ่เอย๋ ” ลกู เป็ดพดู “ฉนั คงนา่ เกลยี ดมาก จนหมาก็ไม่อยากมอง” ลกู เป็ดขีเ้ หรไ่ ดอ้ อก เดนิ ทางไป จนถึงกระท่อมหลงั หน่งึ เจา้ ของบา้ นเป็นหญิงแก่ นางเลยี้ งแมวไวต้ วั หน่งึ แม่ไก่ ตวั หนง่ึ และแมไ่ กจ่ ะออกไข่ใหห้ ญิงแก่วนั ละ 1 ฟอง หญิงแกเ่ ห็นลกู เป็นขีเ้ หร่ กค็ ิดว่า ถา้ เลีย้ งไวไ้ มน่ านก็คงจะออกไข่ ใหเ้ รากินอีกไดว้ นั ละ 1 ฟอง จงึ ยอมใหล้ กู เป็ดอาศยั อย่ใู น หอ้ งดว้ ย เลยี้ งไปจนนาน แตล่ กู เป็ดขเี้ หรก่ ็ยงั ไม่ออกไข่สกั ที และดว้ ยท่ลี กู เป็ดขีเ้ หรท่ ะเลาะ กบั แมว และไก่ จงึ ไดห้ นีออกจากบา้ นหญิงแก่ไป

ขณะท่ีกาลงั เดินออกจากบา้ นหญิงแก่ ลกู เป็ดเดนิ ไปเรอ่ื ย ๆ จนถงึ สระนา้ แห่งหน่งึ ก็เลย แวะหยดุ พกั นอน ดว้ ยความเหน่ือยอ่อนจนหลบั ไป บงั เอญิ มชี าวนาใจดคี นหน่งึ มาพบเขา้ จงึ ไดพ้ าเอาลกู เป็ดขเี้ หรไ่ ปอยบู่ า้ น ลกู ๆ ชาวนาดีใจมาก อยากจะเลน่ ดว้ ย จงึ วง่ิ ไลจ่ บั ลกู เป็ด ลกู เป็ดกลวั บินขนึ้ ไปเกาะบนถงั นม พงั นมหกกระจาย เมียชาวนาโกรธมาก ใชเ้ หล็ก เข่ียไหขวา้ ง ลกู เป็ดวง่ิ หนีออกทางประตหู ลงั แอบซอ่ นอย่ใู ตพ้ มุ่ ไม้

ลกู เป็ดขีเ้ หรไ่ ดห้ นีออกมาอย่ทู ่ีป่าละเมาะ รมิ สระนา้ เป็นเวลานาน จนกระท่งั ลกู เป็ดโตขนึ้ กวา่ เดมิ มาก มีปีกใหญ่ และแขง็ แรง วนั หนง่ึ ลกู เป็ดบินเท่ียวเลน่ รอบ ๆ สระ เผอญิ เหลอื บไป เหน็ นกสขี าว 3 ตวั บินลงไปเลน่ อยใู่ นสระนา้ ลกู เป็ดนกึ ในใจว่า ถา้ เราบนิ ลงไปเลน่ ในสระ นา้ ใหน้ กแสนสวย 3 ตวั นนั้ จิกเราเสีย จะดีกวา่ อยตู่ อ่ ไป โดยมรี ูปรา่ งน่าเกลยี ดอยา่ งนี้

ลกู เป็ดขีเ้ หรน่ กึ ในใจ แลว้ กก็ ม้ ลงดเู งาของตวั เองในนา้ แตแ่ ลว้ ก็ตอ้ งแปลกใจ ท่ีเห็นเงาเป็น หงสแ์ สนสวย ตอ่ ไปนีเ้ ราไม่ไดเ้ ป็นลกู เป็ดขเี้ หรอ่ กี แลว้ ฝงู หงสใ์ นสระลอยเขา้ มาใกล้ และ พากนั ทกั ทาย พวกเดก็ ๆ รอ้ งว่า มีหงสม์ าใหมอ่ กี หน่งึ ตวั แลว้ หงสต์ วั ใหม่สวยท่ีสดุ แตห่ งส์ ตวั ใหมไ่ ม่ไดล้ าพองใจเลย เขานงึ ถึงคนื กอ่ น ๆ เม่ือครงั้ ยงั เป็นลกู เป็ดขเี้ หร่ ฝงู หงสพ์ ากนั บนิ ขนึ้ จากนา้ หงสต์ วั ใหมบ่ ินเขา้ ฝงู ไปดว้ ยอยา่ งมคี วามสขุ

นิทานเร่อื ง “ลกู เป็ดขีเ้ หร”่ สอนใหร้ ูว้ ่า : คณุ คา่ ของคนเราอยทู่ ่ีภายใน ไม่ใชท่ ่ีรูปลกั ษณภ์ ายนอก คนเรามกั ชอบมองคนท่ีเปลอื ก นอก สนใจแตเ่ พียงรูปรา่ งหนา้ ตา และตดั สินผอู้ ่นื จนเป็นสนั ดาน ดงั นนั้ อยา่ ไปสนใจวา่ ใคร จะมองเรายงั ไง จงเป็นตวั ของเราเอง และรูว้ า่ ตวั เรานนั้ มีคา่