นิทานชาดก 500 ชาติ เล่ม 1

ชาดก 500 ชาติ ปัญจภรี ุกชาดก-ชาดกว่าด้วยความสวัสดี 1 หอ้ งสมุดสีขาวกบั กาแฟดา

หนา้ 1 ในสมยั พทุ ธกาลเม่ือครง้ั ที่พระบรมศาสดาสมั มาสมั พทุ ธ เจา้ ประทบั อยู่ ณ พระเชตวนั มหาวหิ าร ทรงปรารภพระสูตรวา่ ดว้ ยการประเลา้ ประโลมของมารธิดา ณ อชั ปาลนิโคตธ ครง้ั น้ันภิกษุท้งั หลายประชุมกนั ในโรงธรรม พากนั สนทนาถึงเรือ่ งท่ีพระศาสดาทรงขบั ไล่ธิดามารท้งั 3 ของพญา วสวตั ตีมาร “ พระศาสดาทรงปรีชายง่ิ นัก สามารถขบั ไล่ธดิ า มารที่มาขดั ขวางการบรรลุธรรมของพระองคไ์ ด้ ” “ ขา้ ไดย้ นิ มา วา่ ธิดามารจาแลงกายเป็ นหญิงงามนับรอ้ ยเลยเชียวนะ ” พระศาสดาเสด็จ เหน็ ภิกษุท้งั หลายกาลงั สนทนากนั จึงตรสั ถามภิกษุน้ันวา่ สนทนากนั เรื่องอะไร 1

หนา้ 2 เมอ่ื ทรงทราบเร่ืองที่สนทนาพระองคจ์ งึ ตรสั กบั ภิกษุเหลา่ น้ัน “ ดูกอ่ นภิกษุท้งั หลาย อนั การที่ไมแ่ ลดูพวกธิดามารของเราในบดั น้ ี ไมน่ ่าอศั จรรยเ์ ลยแทจ้ ริงในกาลกอ่ นเรากาลงั แสวงหา พระโพธิญาณ แลดูแมซ้ ่ึงรูปทิพยท์ ่ีพวกนางยกั ษิณีพากนั เนรมิตไว้ ดว้ ยอานาจกเิ ลสท้งั ท่ีเรายงั มี กเิ ลสดาเนินไปจนบรรลุถึงความเป็ นมหาราชได้ ” พระศาสดาตรสั ดงั น้ ีแลว้ ทรงนาเรอ่ื งในอดีตมาสาทกดงั ต่อไปน้ ี ในอดีตกาลคร้งั พระเจา้ พรหมทตั เสวยราชสมบตั ิอยใู่ นนครพาราณสี มพี ระราชโอรส 100 องค์ พระ โพธิสตั วเ์ สวยพระชาติเป็ นพระราชโอรสองคเ์ ล็กสุด คร้นั เมอ่ื พระโพธ์ิสตั วเ์ จรญิ วยั คร้งั น้ันพระราชาไดน้ ิมนตพ์ ระปัจเจกพุทธเจา้ หลายพระองค์ เพ่อื ถวายภตั ตาหารในพระราชวงั พระโพธิสตั วท์ รงกระทาหนา้ ท่ี ไวยาวจั กรแกพ่ ระปัจเจกพุทธเจา้ เหล่าน้ัน วนั หนึ่งพระโพธิสตั วท์ รงตอ้ งการทราบวา่ ตนเองจะไดค้ รองราชสมบตั ิของพระราชบิดาหรอื ไม่ 3

หนา้ 3 จงึ คิดจะเขา้ ไปถามพระปัจเจกพุทธเจา้ ดู “ พระปัจเจกพุทธเจา้ ตอ้ งบอกขา้ ไดแ้ น่ วา่ ขา้ จะได้ ครองราชสมบตั ิหรือไม่ ” วนั ต่อมาเม่ือพระปัจเจกพทุ ธเจา้ ท้งั หลายมากนั แลว้ หลงั จากถวาย ภตั ตาหารแลว้ พระโพธิสตั วจ์ ึงเขา้ ไปทูลถามพระปัจเจกพุทธเจา้ “ ขา้ แต่พระปัจเจกพทุ ธเจา้ ผูเ้ จริญ ขา้ พระองคจ์ ะไดค้ รองราชสมบตั ิแผ่นดินน้ ีหรือไม่ ” “ ดูกอ่ นพระโอรส พระองคจ์ ะไมไ่ ดค้ รองราชสมบตั ิในพระนครน้ ี แต่จะไดค้ รองราชยส์ มบตั ิใน นครตกั ศิลา ” “ หมอ่ มฉนั จะเดินทางไปยงั นครตกั ศิลาไดอ้ ยา่ งไรพระเจา้ ขา้ 4

หนา้ 4 “ ดกู อ่ นพระโอรส การเดินทางไปยงั นครตกั ศิลาน้ัน จะตอ้ งฝ่ าป่ าดงดิบใหญ่ ท่ีมฝี งู ยกั ขณิ ีคอยหน่วงเหน่ียวบุรุษผูเ้ ดินทางอยหู่ ากจะออ้ มดงน้ันไป จะเป็ นทางไกลถึง 120 โยชน์ ถา้ ไปทางตรงก็จะเป็ นเพียงทาง 50 โยชน์ เธอจงคุมกเิ ลสไมใ่ หต้ กเป็ นทาสของ กิเลส หากทาไดเ้ ชน่ น้ันกจ็ ะไดร้ าชสมบตั ิในนครน้ัน ใน 7 วนั ตอ่ จากน้ ีไป ” พระโพธิสตั ว์ รบั โอวาทแลว้ ก็ขอใหพ้ ระปัจเจกพทุ ธเจา้ ท้งั หลายทาพระปริตรบั ทรายเสกดว้ ยพระปริตร จากน้ันจงึ บงั คมลาพระปัจเจกพทุ ธเจา้ 5

หนา้ 5 พระราชบิดาและพระราชมารดา เสด็จไปยงั นครตกั ศิลา พระโพธิสตั วพ์ รอ้ มดว้ ยราช บุรุษ 5 คน เดินทางผ่านป่ าท่ีมีชือ่ วา่ อมนุษกนั ดาร ก็พบฝงู ยกั ษิณีพากนั เนรมติ กายไป นัง่ คอยอยู่ ราชบุรุษผูห้ นึ่งเป็ นผูย้ ดึ ติดในรปู เม่ือเห็นนางยกั ษิณีจาแลงก็เกดิ ลุ่มหลงจน เดินร้งั ทา้ ย “ เหน่ือยหรือเปล่าจะ๊ หนุ่มๆ เขา้ มาพกั เหน่ือยที่น่ีกอ่ นดีกวา่ ไหมจะ๊ ” “ โอโ้ หหญิงผนู้ ้ ี งดงามยงิ่ นัก รปู ร่างหนา้ ตาผิวพรรณถกู ใจขา้ จรงิ ๆ ” “ ท่านราชบุรุษทาไมท่านจงึ เดินร้งั ทา้ ยเชน่ น้ัน ” “ หมอ่ มฉนั เจบ็ เทา้ ขอพกั ท่ีศาลาน้ันกอ่ นเถอะพระเจา้ ขา้ ” 6

หนา้ 6 “ หญิงที่เจา้ เห็นน้ันน่ะ เป็ นนางยกั ษ์ เจา้ อยา่ ไดห้ ลงรปู ของมนั เลย ” “ จะเป็ นอยา่ งไรก็ชา่ งเถิด หมอ่ มฉนั ทน ไมไ่ หวแลว้ พระเจา้ ขา้ ” “ ตามใจเจา้ เถอะแลว้ เจา้ จะรู้ เอง ” พระโพธิสตั วไ์ มอ่ าจหา้ มบุรุษผูห้ ลงใหลในรปู น้ัน ได้ จึงพาราชบุรุษอีก 4 คนท่ีเหลือเดินทางต่อไป ฝ่ ายราชบุรุษผหู้ ลงใหลในรปู น้ัน เมอื่ มาถึงศาลาที่ นางยกั ษ์จาแลงนัง่ รออยกู่ ถ็ กู พวกนางยกั ษ์ท้งั หลายจบั กนิ เป็ นอาหารทนั ที “ พ่ีมาแลว้ จา้ ไหนๆๆ มาใหพ้ ี่เชย ชมหน่อยสิ ” “ มาสิจะ๊ เขา้ มาใกลๆ้ นอ้ งจะไดจ้ บั กนิ ได้ ถนัด ฮา่ ๆๆๆ ” 7

หนา้ 7 “ นี่มนั นางยกั ษ์น่ีน่า หนา้ ตาน่าเกลียดน่ากลวั เหลือเกนิ 8 ปล่อยๆๆ ขา้ นะ อยา่ กินขา้ เลย โอย้ ๆๆ อยา่ กินขา้ เลย ” “ ฮา่ ๆๆๆ อรอ่ ยจรงิ ๆ อรอ่ ยมาเลยเน้ ือมนุษยเ์ น่ียมนั ชา่ งหอม หวานจรงิ ๆ ฮา่ ๆๆๆ ” เมอ่ื นางยกั ษ์กนิ ราชบุรุษเป็ นอาหาร แลว้ กไ็ ปเนรมิตศาลาดกั อยขู่ า้ งหน้าอีก คราวน้ ีพวกมนั จาแลงกายนัง่ ถือเคร่อื งดนตรตี ่างๆ ขบั รอ้ งอยู่ “ นัง่ ฟังดนตรีในศาลาของขา้ สิจะ๊ ขา้ จกั ขบั รอ้ งใหพ้ วก ท่านคลายเหน่ือยเลยล่ะ ” ราชบุรุษผทู้ ่ีชนื่ ชอบใน เสียงดนตรีกเ็ กดิ ติดใจในเสียงน้ัน ทาใหเ้ ดินชา้ รง้ั ทา้ ย ขบวน “ ท่านราชบุรุษ ทาไมท่านจึงเดินชา้ ร้งั ทา้ ยขบวน เชน่ น้ันเล่า ”

หนา้ 8 “ หมอ่ มฉนั ทนไมไ่ หวแลว้ เสียงดนตรีนัน่ ชา่ งไพเราะจบั ใจเหลือเกนิ หมอ่ มฉนั จะขอไปนัง่ ฟังดนตรี นะพระเจา้ ค่ะ ” ราชบุรุษผูห้ ลงใหลในเสียงเพลง ไมฟ่ ังคาทดั ทานของพระโพธิสตั ว์ เขา้ ไปยงั ศาลาท่ี นางยกั ษจ์ าแลงขบั รอ้ งเพลงอยู่ เมื่อไปถึงกถ็ ูกนางยกั ษจ์ บั กินอีก “ เพลงที่พวกเจา้ ขบั รอ้ ง ชา่ งไพเราะจบั ใจจริงๆ ฟังแลว้ แทบไมอ่ ยากฟังเสียงอื่นในโลกน้ ีเลย ” “ จริงหรือจะ๊ พีจ่ า๋ ถา้ เชน่ น้ัน ท่านกฟ็ ังเพลงน้ ีเป็ นเพลงสุดทา้ ยก็แลว้ กนั ฮา่ ๆๆๆ ” “ น่ีมนั นางยกั ษ์น่ีน่า ชว่ ยขา้ ดว้ ย ขา้ ยงั ไมอ่ ยากตาย อ๊ากๆๆ ” 9

หนา้ 9 ตอ่ มาราชบุรุษผหู้ ลงใหลในกล่ินก็ถกู ลวงจนตอ้ งตกเป็ นอาหารของนางยกั ษ์ อีก “ ไมห่ อมๆ แลว้ ชว่ ยดว้ ยนางยกั ษ์จะกินขา้ ” “ หอมไม่ใชเ่ หรอ ขา้ ก็หอม หอมเน้ ือมนุษยข์ องเจา้ ” พระโพธิสตั วแ์ ละราชบุรุษอีก 2 คนท่ีเหลือเดินทาง ตอ่ ไปขา้ งหนา้ กเ็ จอนางยกั ษ์เนรมติ ศาลาดกั รออยู่ ในศาลาน้ันเต็มไปดว้ ยอาหารมากมายราชบุรุษที่หลงในรสของอาหาร เหน็ อาหารน้ันแลว้ ก็นึกอยากล้ ิมรส ทาใหเ้ ดินชา้ รง้ั ขบวน “ อาหารน่ากนิ ท้งั น้ัน ขา้ ไมไ่ หวแลว้ ขอไปกนิ ใหเ้ ต็มคราบกอ่ นแลว้ กนั ” “ ท่านอยา่ ไดห้ ลงกลนางยกั ษ์ อาหารน้ันจะทาใหท้ ่านตายได้ ” “ ไมส่ นแลว้ อยากกินเหลือเกิน ” 10

หนา้ 10 ราชบุรุษผูห้ ลงในรสอาหาร แวะกินอาหารในศาลาของนางยกั ษ์ ยงั ไมท่ นั อ่ิมก็ถูกนาง ยกั ษ์จบั กนิ เป็ นอาหาร “ อืม อรอ่ ย ขา้ หวิ เหลือเกนิ ไดก้ ินอาหารอร่อยแบบน้ ีถึงตายก็ ยอม ” “ ง้นั ขา้ ไมเ่ กรงใจละนะ ” “ นะๆๆ นางยกั ษ์ ชว่ ยดว้ ยนางยกั ษ์จะกนิ ขา้ ” พระโพธิสตั วแ์ ละราชบุรุษอีกหนึ่งคนท่ีเหลือกเ็ ดินทางต่อไป ก็พบกบั นางยกั ษ์ท่ีมาดกั รอ อยอู่ ีก คราวน้ ีมนั เนรมติ ศาลา ตกแต่งท่ีนอนดุจท่ีนอนทิพยน์ ัง่ คอยอยู่ “ มามะ หนุ่มๆ ที่ นอนนุ่มๆ รอพวกท่านอยนู่ ะ ” “ ขา้ พระองคเ์ ดินตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ ขอนอนพกั ท่ีเตียงนุ่มๆ นัน่ หน่อยเถอะพระเจา้ คะ่ ” “ ท่านอยา่ ไปเลย ท่ีนอนนัน่ นางยกั ษ์เนรมิตไว้ ท่านอยา่ ไดห้ ลงกลมนั เลย ” ราช บุรุษผูน้ ้ันไมไ่ ดฟ้ ังคาทดั ทานของพระโพธิสตั ว์ เขา้ ไปยงั ศาลาแลว้ นอนลงยงั ที่นอนท่ีนาง ยกั ษ์เนรมติ ไว้ ไมท่ นั ไรกต็ อ้ งตกเป็ นอาหารของนางยกั ษ์เชน่ เดียวกบั ราชบุรุษสามคน กอ่ นหนา้ น้ ี ราชบุรุษท้งั หา้ ท่ีติดตามพระโพธิสตั วไ์ ปยงั นคร ถกู นางย11 กั ษ์จบั กนิ จนหมด

หนา้ 11 เหลือเพยี งพระโพธิสตั วพ์ ระองคเ์ ดียวเท่าน้ันที่ไมห่ ลงกล นางยกั ษ์จงึ เนรมิตกายเป็ น หญิง อา้ งตนวา่ เป็ นภรรยาของพระโพธิสตั วเ์ ดินตามพระองคไ์ ปตลอดทาง “ แมส่ าวนอ้ ย ชายหนุ่มที่เดินนาหนา้ นัน่ เป็ นอะไรกบั เจา้ รึ ” “ นัน่ น่ะ สามีขา้ เองหล่ะจา้ ” “ น่ีพอ่ หนุ่ม หญิงสาวผูอ้ ่อนแอเชน่ น้ ี ยอมลาบากตามเจา้ มาในป่ า ทาไมเจา้ ถึงไม่ ดูแลนางบา้ งเลยหล่ะ ” “ นางไมใ่ ชภ่ รรยาหรอก นางเป็ นนางยกั ษ์ คนของเราหา้ คนถกู นางจบั กินไปหมดแลว้ ” “ แหม ท่านพี่ชา่ งใจรา้ ย ดูสิ โกรธขา้ จนหาวา่ ขา้ เป็ นยกั ษ์เป็ น มาร มนั น่านอ้ ยใจจริงๆ เลย้ ” 12

หนา้ 12 ผคู้ นมากมายพบเห็นต่างกถ็ ามคาถามเชน่ น้ ีตลอดทาง จนมาถึงพระนครตกั ศิลา พระโพธิสตั วเ์ สด็จประทบั นัง่ ณ ศาลาหลงั หน่ึง ดว้ ยเดชของพระองคท์ าใหน้ างยกั ษ์ไม่ สามารถเขา้ ไปดว้ ยได้ จงึ เนรมติ รปู นางฟ้า ยนื อยทู่ ่ีประตศู าลา ขณะนัน่ เองผูค้ รองนคร ตกั ศิลาเสด็จผ่านมาพบเขา้ ก็เกดิ หลงใหลในตวั นางยกั ษ์จาแลง จึงเสด็จเขา้ ไปหา “ นอ้ งหญิง เจา้ มีคคู่ รองแลว้ หรือยงั ” “ ชายที่อยใู่ นศาลาน้ันไงเพ คะ่ คือ สามขี องขา้ ” “ นางผนู้ ้ ีเป็ นภรรยาของเจา้ รึ ” “ นัน่ ไมใ่ ชภ่ รรยาหรอกมนั เป็ น นางยกั ษิณี คนของขา้ พเจา้ หา้ คน ถูกมนั จบั กินไปแลว้ ” “ ถา้ นางไมม่ เี จา้ ของเชน่ น้ ี ยอ่ มตกเป็ นของหลวง ฮ่าๆๆ เสรจ็ เราล่ะคราวน้ ี ” 13

หนา้ 13 พระราชานานางยกั ษ์กลบั วงั แลว้ ทรงสถาปนาเป็ นมเหสี ตอ่ มานางยกั ษ์กก็ ลบั ไป ชกั ชวนนางยกั ษ์พรรคพวกของตนมาอยใู่ นวงั และจบั พระราชาและมนุษยท์ ้งั หลายกิน เป็ นอาหาร ไมเ่ วน้ แมก้ ระท้งั สตั วท์ ้งั หลายภายในวงั เมือ่ ยกั ษ์ท้งั หลายกนิ จนอิ่มแลว้ ก็ กลบั ไปยงั อมนุษสกนั ดารของตน ฝ่ ายชาวเมอื ง เมอื่ เหน็ วา่ พระราชาถูกจบั กนิ ไปแลว้ ก็ มาอญั เชิญพระโพธิสตั วแ์ ลว้ ก็ถวายราชสมบตั ิ เมื่อพระองคข์ ้ นึ ครองราชยส์ มบตั ิแลว้ จึงประกาศแจง้ ประชาชนท้งั หลาย “ เราไมต่ ก อยใู่ นอานาจของพวกรากษส เพราะความเพียรมนั่ คง ดารงอยใู่ นคาแนะนาของผูฉ้ ลาด และความไมห่ วาดหวนั่ ต่อภยั และความสยดสยอง และสวสั ดิภาพจากภยั อนั ใหญ่หลวง จงึ มแี กเ่ รา ” 14

หนา้ 14 พระศาสดาทรงนาพระธรรมเทศนาน้ ีมาแลว้ ทรงประชุมชาดกวา่ เราตถาคต ไดเ้ ป็ นราชกุมาร ผูไ้ ปปกครองราชสมบตั ิ ในพระนครตกั กศิลาในคร้งั น้ันฉะน้ ีแล 15