หนูน้อยหมวกแดง

หนูน้อยหมวกแดง กาลครงั้ หน่งึ มเี ด็กหญิงตวั นอ้ ยหนา้ ตาหนา้ เอน็ ดู เวลาเธออกจากบา้ น เธอมกั จะสวมหมวกสีแดงเสมอ ทกุ คนจงึ เรยี กเธอว่า “หนนู อ้ ยหมวกแดง” วนั นีค้ ณุ แมข่ องหนนู อ้ ยเตรยี มอาหาร ขนมและผลไม้ ตงั้ ใจวา่ จะพาหนนู อ้ ยหมวกแดงไปเย่ียมคณุ ยาย

แตค่ ณุ แม่รูส้ กึ ไมค่ ่อยสบาย จึงใหห้ นนู อ้ ยหมวกแดงไปตามลาพงั “ลกู ตอ้ งรบี ไปรบี กลบั …อยา่ เถลไถลนะ่ จา้ ” คณุ แม่บอกหนนู อ้ ยหมวกแดงดว้ ยความเป็นหว่ ง หนนู อ้ ยหมวกแดงไดใ้ หส้ ญั ญากบั คณุ แม่ แลว้ เดินทางไปท่บี า้ นคณุ ยายดว้ ยความเบกิ บาน ระหวา่ งทาง ผีเสือ้ แสนสวยตวั หน่งึ บนิ มาทกั ทาย “สวสั ดีจะ้ หนนู อ้ ยหมวกแดง เธอกาลงั จะไปไหนเหรอจะ้ ” หนนู อ้ ยหมวกแดงตอบ “ฉนั กาลงั จะไปเย่ียมคณุ ยายนะ่ จา้ ” “โอ…้ ถา้ อยา่ งนนั้ เธอควรเก็บดอกไมส้ วยๆไปฝากคณุ ยายดว้ ย นะ เด๋ยี วฉนั จะพาเธอไปท่ีทงุ่ ดอกไมเ้ อง” ผีเสอื้ เอย่ ชวน ก่อนบนิ นาหนนู อ้ ยหมวกแดง ไปยงั ทงุ่ ดอกไม้

ขณะท่ีหนนู อ้ ยหมวกแดงเก็บดอกไมอ้ ย่างเพลดิ เพลิน หมาป่าตวั หนง่ึ บงั เอิญมาเห็นหนนู อ้ ยหมวกแดง ก็นา้ ลายไหลเพราะความหิวกระหาย เจา้ หมาป่าไดย้ ินหนนู อ้ ยหมวกแดงพดู กบั เจา้ กระตา่ ยนอ้ ย วา่ จะเก็บดอกไมไ้ ปฝากคณุ ยาย จงึ คิดแผนการณอ์ ย่างหนง่ึ ขนึ้ มา แลว้ รบี ว่ิงไปท่ีบา้ นคณุ ยายทนั ที

ไม่นานนกั หมาป่ าก็มาถงึ บา้ นคณุ ยาย ซง่ึ ในเวลานนั้ คณุ ยายกาลงั น่งั ถกั ผา้ พนั คออย่รู มิ หนา้ ตา่ ง คณุ ยายเหลือบไปเหน็ หมาป่ากาลงั ว่ิงมาหลบ อยขู่ า้ งพมุ่ ไมพ้ อดี คณุ ยายจงึ รบี ว่ิงหนี ออกไปทางหลงั บา้ นไดท้ นั เวลา เม่ือเจา้ หมาป่าไดเ้ ขา้ มาภายในบา้ นของคณุ ยายแลว้ มนั ก็พยายามดมกลน่ิ เพ่อื ตามหาคณุ ยาย แตห่ าเทา่ ไหรก่ ็หาไมพ่ บ จงึ ไดป้ ลอมตวั เป็นคณุ ยาย แลว้ ขนึ้ ไปนอนบนเตียง จากนนั้ ก็นาผา้ หม่ มาคลมุ ตวั จน มิด

หลงั จากท่ีหนนู อ้ ยหมวกแดงเก็บดอกไมเ้ สรจ็ แลว้ ก็ว่งิ ไปเลน่ กบั กระตา่ ย ไปเป่าใบไมก้ บั กระรอก…จนเวลา ผ่านไป “อ๊ยุ ตายแลว้ …เราลืมไปเลยวา่ ตอ้ งเอาของฝากไปใหค้ ณุ ยาย” หนนู อ้ ยหมวกแดงจงึ รบี เดนิ ไปท่ีบา้ นคณุ ยายทนั ที

เม่ือมาถึงบา้ นคณุ ยาย หนนู อ้ ยหมวกแดงก็เคาะประตเู รยี กคณุ ยาย “ก็อกๆ ๆๆ คณุ ยายคะ่ หนมู าเย่ียมคณุ ยายคะ่ คณุ ยายเปิด ประตใู หห้ นหู น่อยซคิ ่ะ” เจา้ หมาป่ารอ้ งตอบหนนู อ้ ยวา่ “เปิดประตเู ขา้ มาเลยจะ้ หลาน รกั ” หนนู อ้ ยหมวกแดงเดินเขา้ ไปในบา้ น แลว้ จอ้ งมองหมาป่าท่ี กาลงั นอนคลมุ โปง กอ่ นท่ีจะถามวา่ ”ทาไมคณุ ยายตอ้ งนอนคลมุ โปงดว้ ยละ่ คะ่ ” “แครก๊ ๆ ยายไม่คอ่ ยสบายนะ่ จะ้ ” หนนู อ้ ยหมวกแดงเดินเขา้ ไปใกลอ้ ีกหนอ่ ย แลว้ ถามวา่ ”ทาไมเสียงของคณุ ยายถงึ ไดแ้ หบอย่างนีล้ ะ่ คะ”

เจา้ หมาป่าจงึ ตอบวา่ ”ยายเจบ็ คอ เสียงมนั จงึ แหบอยา่ งนลี้ ่ะ จา้ ” หนนู อ้ ยหมวกแดงจงึ เดินเขา้ ไปใกลอ้ ีกนิด แลว้ ถามวา่ “แลว้ ทาไมปากของคณุ ยายถงึ ไดย้ าวอย่างนีล้ ่ะคะ่ ” หมาป่าตอบวา่ “ยายไอมากไป ปากจงึ ไดย้ ่ืนยาวแบบนีล้ ะ่ จะ้ ” หนนู อ้ ยหมวกแดงเดนิ ใกลเ้ ขา้ ไปจนเกือบจะชิดตวั หมาป่าแลว้ ถามตอ่ วา่ “แลว้ ทาไมฟันของคณุ ยายถงึ ไดแ้ หลมคมอยา่ งนีล้ ะ่ คะ่ ” แตค่ ราวนีห้ มาป่ าไดส้ ลดั ผา้ ออก แลว้ กระโจนเขา้ หาหนนู อ้ ย หมวกแดงทนั ที หนนู อ้ ยหมวกแดงตกใจมาก เธอรอ้ งตะโกนเสียงดงั พรอ้ มกบั ว่งิ หนีดว้ ยความหวาดกลวั “ช่วยดว้ ยคณุ ยายคะ่ ชว่ ย หนดู ว้ ยๆๆๆ”

เจา้ หมาป่าคารามเสยี งดงั แลว้ ว่ิงไลจ่ บั หนนู อ้ ยหมวกแดง

ขณะท่ีหมาป่ากาลงั ไลต่ ะครุบหนนู อ้ ยหมวกแดง คณุ ยายก็พานายพรานเขา้ มาช่วยไดท้ นั เวลาพอดี “ปัง ปัง ปัง” นายพรานยิงไลห่ มาป่า เสยี งดงั กึกกอ้ งไปท่วั บรเิ วณ หมาป่าตกใจกลวั รีบผละออกจากหนนู อ้ ยหมวกแดง แลว้ เผ่นหนีเขา้ ไปในป่าอย่างรวดเรว็ หนนู อ้ ยหมวกแดงโผลกอดคณุ ยายดว้ ยความตกใจ แลว้ กล่าวขอบคณุ ยายกบั นายพรานท่ีมาช่วยเธอไว้ คณุ ยายกล่าววา่ “โชคดีนะท่ีคณุ ยายมาทนั เวลา ไม่อยา่ งนนั้ หลานคงถกู หมาป่า จบั กินไปแลว้ ”

หนนู อ้ ยหมวกแดงจงึ พดู ดว้ ยความสานกึ ผดิ วา่ “คงเป็นเพราะหนไู ปเก็บดอกไม้ หมาป่าเห็นเขา้ จึงมาดกั รอท่ี บา้ นของคณุ ยาย ถา้ หนเู ช่ือฟังคาของคณุ แม่ ก็คงไม่เกิดเหตกุ ารณน์ ่ากลวั อย่างนี้ หรอกคะ่ ” หนนู อ้ ยหมวกแดงใหส้ ญั ญาวา่ “ตอ่ ไปนี้ เธอจะเป็นเดก็ ดี และไมท่ าตวั เหลวไหลอีก” “ดีแลว้ ละ่ จะ้ ” คณุ ยายกลา่ วชม จากนนั้ คณุ ยายก็นาขนมและนา้ ชามาเลยี้ งนายพรานเพ่ือเป็น การขอบคณุ เย็นวนั นี้ คณุ ยายและนายพรานไดพ้ าหนนู อ้ ยหมวกแดงไปสง่ ท่ี บา้ น…อย่าปลอดภยั

รายช่ือสมาชกิ ด.ญ.กญั ญารตั น์ แฉลม้ รมั ย์ ม.3/2 เลขท่ี2 ด.ญ.อมรรตั น์ กวระสตู ร ม.3/2 เลขท่1ี 3 ด.ญ.นนั ทน์ ภสั ทองสาย ม.3/2 เลขท่7ี ด.ญ.ธญั ลกั ษณ์ หม่ืนนรา ม.3/2 เลขท่ี5 ด.ญ.อมรรตั น์ เสตานชุ ม.3/2 เลขท่1ี 4