งานพระพุทธ

สจฺจํ หเว สาธตุ รํ รสาน.ํ [คำอำ่ น: สดั -จงั หะ-เว สำ-ท-ุ ตะ-รงั ระ-สำ-นงั ] “ควำมสตั ยน์ น่ั แล ดกี วำ่ รสทง้ั หลำย” สจั จะ หรอื ความสตั ย์ ไดแ้ ก่ ความเป็ นคนจรงิ คือ เป็ นคนจริงในคาํ พูด เป็ นคนจรงิ ใน การกระทาํ ไม่ใช่เป็ นคนเหลาะแหละ ไม่ใช่เป็ นคนหลอกลวง สจั จะหรอื ความสตั ยน์ ้ี เป็ นสงิ่ ทีค่ นทงั้ หลายรวมไปถงึ พระอรยิ เจา้ สรรเสรญิ คนทเ่ี ป็ น คนจรงิ หรอื เป็ นคนมีสจั จะ กย็ ่อมเป็ นคนทีค่ นทง้ั หลายยกยอ่ งสรรเสรญิ ดว้ ยเช่นกนั เพราะสจั จะน้เี ป็ นสงิ่ ท่ยี งั ประโยชนใ์ หส้ าํ เรจ็ ทง้ั ในโลกน้ีและโลกหนา้ เป็ นสงิ่ ทบ่ี ณั ฑติ ชน พงึ บาํ เพญ็ ใหม้ ีในตน

อณิ าทานํ ทุกขฺ ํ โลเก. [คำอำ่ น: อ-ิ นำ-ทำ-นงั ทกุ -ขงั โล-เก] “กำรกหู้ น้ี เป็นทุกขใ์ นโลก” กำรกูห้ น้ี คอื กำรกูย้ มื ทรพั ยส์ นิ ของคนอน่ื มำใช้ โดยมสี ญั ญำกนั วำ่ จะชดใชค้ นื ให้ เชน่ ยืมเงิน มำใชก้ ่อน ยมื สงิ่ ของหรอื ทรพั ยส์ นิ ใด ๆ มำใชก้ ่อน เมอื่ ถึงเวลำตำมตกลงกนั จะใชค้ นื ให้ กำรยืมเงนิ คนอน่ื มำใช้ อำจทำใหเ้ รำใชช้ วี ติ ไดอ้ ยำ่ งสะดวกสบำยข้ึนไดใ้ นชว่ งเวลำหนึ่ง แต่ หลงั จำกนนั้ ผกู้ ยู้ มื กต็ อ้ งหำเงินมำชดใชเ้ ขำเทำ่ จำนวนทยี่ ืมมำ เรำมีควำมสุขเวลำใชเ้ งนิ แตเ่ วลำหำเงินมำชดใชน้ นั้ จะเป็นทุกขม์ ำก ตอ้ งลำบำกหนกั กวำ่ เดมิ หำเงนิ มำไดก้ ็ไมไ่ ดใ้ ชเ้ ป็นเงนิ ตวั เอง เพรำะตอ้ งเอำไปคนื เจำ้ หน้ี ตอ้ งคอยกงั วลวำ่ จะหำเงนิ มำ ใชเ้ ขำไดห้ รือเปลำ่ ตวั เองก็ตอ้ งจบั จำ่ ยใชส้ อย แถมยงั ตอ้ งหำเงนิ ใหค้ นอนื่ อกี นบั เป็นควำม ทุกขอ์ ยำ่ งยง่ิ ทเี ดยี ว

โยคา เว ชายเต ภรู .ิ [คำอำ่ น: โย-คำ เว ชำ-ยะ-เต พู-ร]ิ “ปัญญำยอ่ มเกิดเพรำะควำมเพียร” ปัญญำ คอื ควำมรอบรู้ รูท้ ำงแหง่ ควำมเสอ่ื ม รูท้ ำงแหง่ ควำมเจรญิ แบง่ เป็น ๒ อยำ่ ง คอื ปัญญำทำงโลก กบั ปัญญำทำงธรรม ปัญญำทำงโลกนนั้ มีไวส้ ำหรบั ใชป้ ระกอบอำชพี เพ่ือทำมำหำกิน เล้ยี งชวี ติ ตนเอง เล้ียง ครอบครวั สรำ้ งสรรคป์ ระดษิ ฐค์ ดิ คน้ สง่ิ ใหม่ ๆ ใหโ้ ลกมนุษยม์ ีควำมเจริญกำ้ วหนำ้ ทำงดำ้ นวตั ถุ สว่ นปัญญำทำงธรรมนนั้ มไี วส้ ำหรบั ใชใ้ นกำรพฒั นำจติ ใจตนเอง ใหเ้ ป็นคนทไี่ ม่ตกอยู่ ภำยใตอ้ ำนำจของกิเลส และนำตนใหพ้ น้ จำกทกุ ขถ์ งึ สขุ อนั ไพบูลยค์ อื มรรคผลนิพพำน

หยิ โฺ ยติ หยิ ยฺ ติ โปโส ปเรติ ปรหิ ายติ. [คำอำ่ น: หยิ -โย-ติ หยิ -ยะ-ติ โป-โส ปะ-เร-ติ ปะ-ร-ิ หำ-ยะ-ต]ิ “คนทผี่ ดั วนั วำ่ พรุง่ น้ี ยอ่ มเสอื่ ม ยง่ิ วำ่ มะรนื น้ี ก็ยงิ่ เสอื่ ม” กำรผดั วนั ประกนั พรุง่ เป็นลกั ษณะของคนข้เี กยี จ ไม่มคี วำมเพียร คนประเภทน้ียอ่ มผดั วนั โอเ้ อ้ อดื อำดไปเร่อื ย หำขอ้ อำ้ งหำเหตุผลมำอำ้ งเพื่อทจี่ ะไดไ้ ม่ตอ้ งทำงำน คนเกียจครำ้ นลกั ษณะน้ี ยอ่ มจะมีแตค่ วำมเสอ่ื มเขำ้ มำในชวี ติ งำนทต่ี อ้ งทำก็ไมไ่ ดท้ ำ เม่ือมีงำน ใหม่เขำ้ มำก็ทบั ถมกนั ไปเป็ นดินพอกหำงหมู ทำงำนไม่ทนั หรือไม่สำเร็จ ย่อมขำดควำม น่ำเชอื่ ถือ และไมเ่ ป็นทน่ี บั หนำ้ ถือตำของคนอน่ื ๆ เขำยอ่ มเสอ่ื มจำกหนำ้ ทกี่ ำรงำนในทสี่ ดุ อกี อยำ่ งหน่ึง เมือ่ เขำเกยี จครำ้ นอยเู่ ชน่ น้ี ทรพั ยส์ นิ ทม่ี อี ยเู่ ดมิ ก็ใชห้ มดไปเร่ือย ๆ ทรพั ยส์ นิ ใหม่ ๆ ก็ไม่ไดห้ ำมำเพ่ิม เมื่อใชส้ อยทรพั ยส์ นิ หมดไป เขำยอ่ มถงึ ควำมเสอ่ื มลงตำมลำดบั

ปฏริ ปู การี ธรุ วา อฏุ ฺฐาตา วินฺทเต ธน.ํ [คำอำ่ น: ปะ-ต-ิ รู-ปะ-กำ-รี ท-ุ ระ-วำ อดุ -ถำ-ตำ วนิ -ทะ-เต ทะ-นงั ] “คนมธี ุระหมน่ั ทำงำนใหเ้ หมำะเจำะ ยอ่ มหำทรพั ยไ์ ด”้ บุคคลผทู้ เ่ี อำธุระคอื ไมท่ อดท้งิ กำรงำน ไมป่ ลอ่ ยปละละเลยงำนในควำมรบั ผิดชอบ ไม่ ผดั วนั ประกนั พรุง่ ท้งิ งำนจนกลำยเป็นดนิ พอกหำงหมู ยอ่ มจะทำงำนนนั้ ๆ ใหส้ ำเรจ็ ไดโ้ ดยไมย่ ำก ใครก็ตำมทเี่ อำใจใสก่ ำรงำนในหนำ้ ทไ่ี ม่ทอดท้งิ ไม่วำงเฉย และทำกำรงำนนน้ั ๆ ดว้ ยสติ ดว้ ย ปัญญำ ดว้ ยควำมขยนั รอบคอบ และเอำใจใสอ่ ยำ่ งดี เขำยอ่ มสำมำรถทำงำนนนั้ ๆ ใหส้ ำเร็จลลุ ว่ ง ดว้ ยดไี ด้ และดงั คำทว่ี ำ่ งำนคอื เงนิ เงินคอื งำน คนทข่ี ยนั หมน่ั เพียรกระกอบกจิ กำรงำนทง้ั ปวงใหส้ ำเรจ็ เสร็จ ส้นิ ทนั เวลำทค่ี วรจะเป็น ไมป่ ลอ่ ยใหง้ ำนนน้ั ๆ ลำ่ ชำ้ เขำยอ่ มเจรญิ รุง่ เรอื งในงำนนน้ั ๆ และหำ ทรพั ยไ์ ดจ้ ำกกำรประกอบกิจกำรดว้ ยดนี น้ั

จดั ทำโดย นำย พรหมพิรยิ ะ คำยนต์ ม.3/1 เลขท5่ี