มอม

1 เร่ืองส้ัน : มอม ม.ร.ว. คกึ ฤทธ์ิ ปราโมทย์ ต้งั แต่มอมลืมตาข้ึนมองดูโลกในเบ้ืองแรก โลกน้ีมีชายคนหน่ึงและแมอ่ ีกหน่ึง มอมเป็นลกู โทนเกิดใตถ้ ุนบา้ นไมส้ องช้นั หลงั เลก็ ๆ แถวมกั กะสนั มอมรู้วา่ พอ่ ของมนั เป็ นหมาพนั ธุ์อลั เซเซียนอยตู่ ึกใหญ่อยถู่ นนเพชรบุรี เจา้ ของเล้ียงถนอมหนกั หนา แตแ่ มข่ องมนั เป็ นหมาไทยตลาดประตนู ้า ที่มอมปฏิสนธิข้ึนมาไดเ้ พราะอบุ ตั ิเหตุ เจา้ ของพอ่ ของมนั เผลอปลอ่ ยใหห้ ลุดออกมาจากบา้ นไดช้ วั่ ครู่ ท้งั หมดน้ีมอมไม่สนใจ มนั รู้แตว่ า่ ภายในถนุ บา้ นน้นั มีแม่อยสู่ าหรับดูดนมเวลาหิว ซ่ึงมนั ก็หิวบ่อยๆ และเอาไวน้ อนเบียดใหอ้ นุ่ ไดเ้ ม่ือ เวลามนั หนาว พอมอมจาความไดม้ นั ก็รู้วา่ มีคนมดุ เขา้ ใตถ้ นุ บา้ นน้นั บ่อยๆ อีกคนหน่ึง มนั รู้สึกวา่ มีคนน้นั มาอมุ้ ชูลูบคลามนั เลน่ เสมอ มอมมนั คนั เข้ียวซ่ึงกาลงั จะข้ึน มนั ก็กดั มือน้นั เลน่ บา้ งเสียเลน่ บา้ ง บางที่เจา้ ของมือน้นั กย็ กตวั มนั ข้นึ ใกลๆ้ ติดกบั หนา้ มอมมกั กระดิก หางดีใจจนตวั สน่ั เลียหนา้ เลียปาก คนๆ น้นั กไ็ ม่วา่ ปล่อยตามใจมนั มอมมนั จากลิ่นไวไ้ ด้ กาหนดสญั ญาไวว้ า่ คนๆน้นั เป็ นนายของมนั แลว้ มนั ก็รัก พอมอมมนั เริ่มเดินไดก้ ค็ ลานจากใตถ้ นุ ออกสู่ลานบา้ น โลกของมนั กวา้ งข้ึนเลก็ นอ้ ยมนั รู้วา่ นายอยบู่ า้ นสองช้นั เลก็ ๆ ค่อนขา้ งจะเก่า และไมไ่ ดท้ าสี นอกจากนายแลว้ ก็คนอ่ืนอยดู่ ว้ ยอีกสองคน คนหน่ึงน้นั เป็ นผหู้ ญิง นายบอกมนั วา่ คนน้ีคือนายผหู้ ญิง อีก คนหน่ึงเป็ นเดก็ เลก็ ๆ เพงิ่ สอนเดินนายเรียกวา่ หนู แต่มอมมนั พอจะเดาออกวา่ เป็ นลกู ของนาย เพราะกล่ินตวั เหมือนกนั พอมอมเร่ิมคลาน ออกจากใตถ้ นุ ท่ีเคยคลาน แม่ก็เริ่มห่างไป แตก่ ่อนพอมอมรู้สึกหิวนมทีไร ตอ้ งรู้สึกวา่ มีแมอ่ ยใู่ กลๆ้ คอยใหน้ มทุกคร้ัง แต่เดี่ยวน้ีนานๆ แม่จึงจะมาหาสกั คร้ังหน่ึง และน้านมแม่ก็รู้สึกวา่ นอ้ ยและจางไป แตม่ อมมนั ไมเ่ ดือดร้อนเท่าไรนกั ระวงั หาชามอา่ งทะลุ มาวางไวท้ ี่นอน ชานหลงั บา้ นระหวา่ งครัวไฟกบั ตวั เรือนใบหน่ึง เอาขา้ วคลกุ กบั ที่นายกินเหลือ ใส่ใหม้ นั กินวนั ละสามเวลาทุกวนั เวลาเชา้ เวลาเยน็ นาย ใหเ้ อง ส่วนตอนกลางวนั นายผหู้ ญิงเป็นคนให้ มอมมนั โตเร็วผดิ ปกติกวา่ หมาธรรมดา เพราะมนั เป็นพนั ธุ์มากกวา่ พนั ธุ์แม่ ยงิ่ โตมนั กย็ ง่ิ กินจุทุกวนั แต่นายกลบั ดีใจ คอยใหข้ า้ วมนั กินอิ่มเพ่ิมเติมข้ึนเร่ือยๆ ยง่ิ กวา่ น้นั เวลา ผหู้ ญิงเป็ นคนให้ มอมมนั โตเร็วผิดปกตหิ มาธรรมดา เพราะมนั เป็ นพนั ธุ์พอ่ มากกวา่ พนั ธุแ์ ม่ ยงิ่ โตมนั กย็ งิ่ กินจุทุกวนั แต่นายกลบั ดีใจ คอยใหข้ า้ วมนั กินอิ่มเพม่ิ ข้ึนเรื่อยๆ ยง่ิ กวา่ น้นั เวลานาย ผหู้ ญิงทาครัว มอมมนั ก็แอบเขา้ ไปอยดู่ ว้ ย บางทีมนั ก็เกะกะกีดขวาง นายผหู้ ญิงก็ตีเอาบา้ งไล่ออกมาบา้ ง แตแ่ ลว้ มนั กก็ ลบั เขา้ ไปอีก เพราะมอมมนั รู้วา่ ถึงแมน้ ายผหู้ ญิงจะดจุ ะตีอยา่ งไร ในที่สุดมนั ก็ตอ้ งไดอ้ ะไรกินเสมอ มอมมนั โตวนั โตคืนจนกลายเป็ นหนุ่มใหญ่ แม่ หายไปจากโลกของมนั ซ่ึงเดี่ยวน้ีเหลือแตน่ าย มอมไมไ่ ดร้ ักนายเทา่ ชีวติ แต่นายเป็ นชีวติ ของมอม เชา้ ข้ึนนายหายไปจากบา้ น มนั กร็ ูส้ ึก วา่ ชีวติ มนั วา่ งเปล่า แต่มอมรู้วา่ ตกบ่ายก็ตอ้ งกลบั ฉะน้นั ตามปกติ มนั ก็ไมเ่ ดือดร้อนเท่าไรนกั มอมใชเ้ วลาท่ีนายไมอ่ ยหู่ าอะไรกินบา้ ง เล่นกบั หนูบา้ ง บางทีหนูกด็ ึงหูดึงหางมนั เล่นกบั มนั เจ็บๆ แตม่ อมมนั ก็ทนได้ เพราะกลิ่นของนายตดิ อยทู่ ี่ตวั ของหนูเหมือนคนๆ เด่ียว กนั ชวั่ แตว่ า่ หนูตวั เลก็ กวา่ บางทีมอมมนั กอ็ อกไปเท่ียวนอกบา้ น เดินไปกด็ มกลิ่นอะไรไป กล่ินคนแปลกๆ ที่ตดิ อยตู่ ามทางเดิน กล่ินหนูที่ออกหากินตาม ถงั ขยะในเวลากลางคืน กลิ่นหมาบา้ นใกลเ้ รือนเคียง และหมากลางถนนท้งั ตวั ผตู้ วั เมีย เม่ือมอมตวั ยงั เลก็ มนั ไม่คอ่ ยกลา้ ออกจากบา้ น เพราะหมาอื่นๆ มนั รุมกนั เห่า มนั รุมกนั กดั แต่เด่ียวน้ีมอมตวั โตกวา่ หมา พอออกนอกบา้ นถึงหมาอ่ืนจะเห่า แต่ก็วงิ่ หนีมอมทุกตวั ไป ใน บรรดาหมาตวั ผใู้ นละแวกบา้ น มอมมนั เคยแสดงฝี มือใหป้ รากฏมาแลว้ ไอต้ วั ไหนที่เคยเป็นท่ีที่สงั เกตไดง้ ่าย สูงเพยี งระดบั จมูก ไม่ตอ้ ง กม้ ลงดมใหเ้ สียเวลา เป็ นตน้ วา่ เสาไฟฟ้ าหรือตน้ ไมข้ า้ งทาง ออกจากบา้ นเดินไปก็ตอ้ งยกขาถา่ ยเอาไวเ้ ป็ นสาคญั แตถ่ า้ มีหมาตวั อื่นมา

2 ถา่ ยทบั เสียกล่ินน้นั กเ็ พ้ยี นไป อาจถึงกลบั บา้ นไมถ่ ูก หรืออยา่ งนอ้ ยก็ตอ้ งลาบากทุลกั ทุเล การถ่ายปัสสาวะรดท่ีตวั อื่นทาไวแ้ ลว้ จึงเป็น อนนั ตริยกรรมของสุนขั อภยั ใหก้ นั ไม่ได้ แลว้ ถา้ ทากนั ต่อหนา้ ก็เป็นการทา้ ทายกนั โดยตรง เป็นการทาลายเกียรติของหมาตวั ผดู้ ว้ ยกนั แสดงวา่ หมดความเกรงใจนบั ถือกนั ตอ้ งตอ่ สูจ้ นแพก้ นั ไปขา้ งหน่ึง มอมมนั เคยถูกทา้ ทายดว้ ยวธิ ีน้ีมามาก แตม่ นั กส็ ูจ้ นเอาชนะไดท้ กุ ตวั บางทีมนั กลบั บา้ นเป็ นแผลยบั ไปตามหนา้ และแขง้ ขา นายผหู้ ญิงตอ้ งคอยลา้ งแผลใส่ยาให้ หลงั จากน้นั มนั กจ็ ะถกู ขงั ไปสองสามวนั แลว้ มนั กแ็ อบหนีไปเท่ียวนอกบา้ นไดอ้ ีก มอมมนั เคยทิง้ นายไปแตเ่ พียงคร้ังเดียวในชีวติ เมื่อมอมแตกเน้ือหนุ่มเตม็ ที่ อากาศกาลงั หนาว น้า ข้ึนเจ่ิงคลอง บางวนั ก็ท่วมพน้ ตล่งิ ข้ึนมา มอมมนั ก็ไปหลงรักนางนวลซ่ึงกาลงั แตกเน้ือสาวอยถู่ ดั บา้ นไป ๓-๔ หลงั คาเรือน มอมหลงใหลจนสิ้นท่า ขา้ วปลาไมเ่ ป็ นอนั กิน กลางคนื ดึกๆ เดือนสวา่ ง มอมนงั่ มองพระจนั ทร์แลว้ ก็หอนดว้ ยความวงั เวงใจ ใน ตอนแรกมนั เพยี งแตห่ ลบไปหา นางนวลชวั่ ครู่ชวั่ คราวแลว้ ก็กลบั บา้ น คร้ันตอ่ มาอาการรักหนกั ข้ึน มนั ก็ไมก่ ลบั เอาเลย เฝ้ าเวยี นวนอยู่ แถวน้นั คอยไลก่ ดั ตวั ผอู้ ื่นๆ ท้งั หนุ่มท้งั แก่ที่มาตอนนางนวลเป็ นฝงู คนในบา้ นเขาหนวกหู หนกั เขา้ เขากท็ ุบตเี อาบา้ ง เอาอิฐขวา้ งเอา บา้ ง มอมก็ตอ้ งทน เพราะความรกั กาลงั ข้ึนหนา้ มอมหายจากบา้ นไป ๔-๕ วนั หิวหนกั เขา้ ก็ตอ้ งโชกกลบั บา้ น แทนท่ีนายจะวา่ กล่าว กลบั รีบหาขา้ วใหม้ นั กิน มอมมีอาการผิดประหลาดซูบผอมไปสกั ๑๕ วนั แลว้ มนั กก็ ลบั เป็ นปกติเหมือนเก่าน่าประหลาดท่ีความรักท่ีมี ตอ่ นางนวลกห็ ายไปดว้ ย คงเหลือแต่ความรักนาย พอตกบ่ายทุกๆ วนั มอมมนั จะตอ้ งไปหมอบคอยนายท่ีหวั กระไดบา้ น ตามนั จบั อยทู่ ่ีประตูบา้ น และประสาททุกส่วนเตรียมพร้อม ท่ีจะรบั นาย พอไดย้ นิ เสียงเทา้ นายเดินกลบั บา้ น มอมก็หูต้งั คอยฟัง พอลกู บิดประตหู นา้ บา้ นเสียงดงั เก๊ก มนั ก็โผจากท่ีดว้ ยกาลงั ท้งั ตวั แลว้ กโ็ ถมเขา้ หานาย ดีใจเสียงเป็นที่สุดแลว้ นายกลบั บา้ น มนั จะวง่ิ เขา้ พนั แขง้ พนั ขานาย คาบขอ้ มือนายเลียต้งั แต่ หนา้ ลงมาจนถึงเทา้ ความดีใจของมอมกวา่ จะสงบไดก้ เ็ ม่ือนายผลดั ผา้ เขา้ หอ้ งน้าอาบน้าหายไป ทีน้ีมนั ก็มหี นา้ ท่ีติดตามนายไปทุกฝี กา้ ว ไม่วา่ นายจะนง่ั หรือ นอนหรือจะไปทางไหนมอมเป็ นตอ้ งอยขู่ า้ งๆ บางวนั นายพามนั ออกไปเดินเท่ียวเลน่ นอกบา้ น ถา้ วนั ไหนได้ ออกไปเที่ยวกบั นาย วนั น้นั กเ็ ป็นวนั ที่มอมดีใจเอิกเกริกเป็ นพิเศษ ออกไดก้ ็วงิ่ นาหนา้ ไป บางทีก็วง่ิ เลยไป จนนายตอ้ งเรียก บางคร้ังไดก้ ล่ินอะไรที่ขา้ งถนน สนใจเป็ นพเิ ศษ มนั ก็ไถลเท่ียวสูดดมกลิ่นน้นั เสีย จนนายตอ้ งเรียกอีกเหมือนกนั มอมเป็ นหมาที่มีแต่หวั ใจ และหวั ใจของมนั น้นั ก็มอบ ใหน้ าย ฉะน้นั มิไยนายจะสงั่ สอนใหท้ าอะไร มอมกไ็ มค่ ่อยเอาใจใส่ เพราะเม่ืออยกู่ บั นายมนั มีแตค่ วามดีใจความสุข ไม่มีปัญญาจะไป จดจาอะไรไดก้ ่ีมากนอ้ ย แต่ถึงกระน้นั มนั ก็ยงั อตุ ส่าห์เรียนวชิ าที่นายสอนใหไ้ วไ้ ดอ้ ยา่ งหน่ึง เวลาเดินไปริมคลองหรือริมบ่อ นายจะหา ก่ิงไมแ้ หง้ ๆ ขวา้ งลงไปในน้ามอมมนั ก็กระโดดน้าวา่ ยไปคาบเอาก่ิงไมก้ ลบั มาใหน้ าย ท่ีมอมมนั เรียนไดเ้ ร็วก็เพราะวา่ มนั เห็นเป็ นการ เลน่ ชนิดหน่ึง บางทีนายไมอ่ ยากเล่นเพราะมนั สะบดั ขน น้าเปี ยกนาย แต่มอมก็เที่ยวไปหากิ่งไมแ้ หง้ ๆคาบมาชวนนายเลน่ ทุกคร้ัง ที่มบี ่อ หรือคลองอยใู่ กลๆ้ มอมมนั อยกู่ บั นายเป็ นปกตสิ ุขมาไดส้ องปี กวา่ จนมนั เติบโตเป็ นหนุ่มใหญเ่ ตม็ ที่ ใครเห็นใครกต็ อ้ งชมวา่ มนั เป็ นหมาที่งามไมน่ อ้ ย และเม่ือนายบอกกบั คนอื่นวา่ มอมเป็ นหมาเกิดใตถ้ นุ บา้ นกไ็ มค่ ่อยมีใครเช่ือ จนถึงวนั หน่ึงซ่ึงเป็ นวนั สาคญั ที่สุดในชีวติ ของมอม ัันน้นั เป็ นวนั หน่ึงในฤดหู นาวมอมมนั คึกคกั เป็ นพิเศษจึงลอดร้ัวออกไป เท่ียวนอกบา้ นต้งั แตเ่ ชา้ ตรู่ ยงิ่ เท่ียวไปมนั ก็ยง่ิ เพลิน ไกลบา้ นออกไป ทุกที ถา้ มอมมนั เป็นคน มนั กจ็ ะสงั เกตวา่ เชา้ วนั น้นั ผคู้ นท่ีเดินถนนมีสีหนา้ ผดิ ปกติ บางคนกห็ นา้ ตาเศร้าหมอง บางคนกห็ นา้ ต่ืน ส่วนมากน้นั จบั กลุม่ ยนื พดู กนั แตม่ อมมนั ก็มีธุระของมนั ที่จะตอ้ งวง่ิ ดมกล่ินอะไรตอ่ อะไรเร่ือยไป ไหนจะกลิ่นสตั วป์ ระหลาดๆ ที่ออกมาจากกอหญา้ หรือเล้ือยคลานข้ึนมาจากคลองแลว้ รีบกลบั ลงไปเม่ือใกลร้ ุ่ง มอมมนั วง่ิ ลุยน้าคา้ งที่จบั ขาวอยบู่ นใบหญา้ อากาศ เยน็ เฉียบมากระทบหนา้ กระทบใบหูและลิ้นของมนั ทาใหเ้ บิกบานใจกวา่ ธรรมดา แตพ่ อสายเขา้ หน่อยมอมก็เร่ิมสงั เกตเหมือนกนั วา่ มี อะไรผิดปกติไปเสียแลว้ เพราะบนถนนสายใหญน่ ้นั มีรถยนตบ์ รรทุกขนาดโตกวา่ ที่มนั เคยเห็น วงิ่ ตามกนั มาเป็ นแถวยาวเหยยี ด แผน่ ดินสะเทือนมาต้งั แตไ่ กล บนรถน้นั มีคนอยเู่ ตม็ แต่งตวั อยา่ งท่ีมอมมนั ไมเ่ คยเห็นมาก่อน พดู จากนั ดว้ ยสุม้ เสียงท่ีมอมไม่เคยไดย้ นิ มาก่อนเลย คนเหลา่ น้นั รูปร่างเต้ียล่าผดิ กบั คนไทยท่ีมอมรู้จกั มอมมนั ยนื นิ่งตวั แขง็ อยขู่ า้ งถนน ขนคอชนั หูต้งั ความรู้สึกเหมือนขโมย

3 เขา้ บา้ น มนั สูดกล่ินแรงๆ คนท่ีอยบู่ นรถน้นั ผิดกล่ินเป็ นแน่แลว้ เพราะมีกลิ่นสาบกลิ่นสางอยา่ งท่ีมอมไม่เคยรู้จกั แตก่ ่อนเลย พอมอมมนั รู้วา่ อะไรผดิ ปกติ ใจมนั ก็คดิ ถึงนายวาบข้ึนมาข้ึนมาทนั ที ป่ านน้ีนายจะอยทู่ ี่ไหน จะเป็นอยา่ งไร นายผหู้ ญิงจะเรียกเท่ียวตามหามนั หรือ เปลา่ ใครจะทาอะไรหนู ซ่ึงนายเคยสง่ั ใหม้ นั เฝ้ าหรือไมก่ ไ็ มร่ ู้ และป่ านน้ีคนแปลกหนา้ ผดิ กลิ่นจะเขา้ ไปในบา้ นของมนั บา้ งแลว้ กระมงั พอหวั ใจมอมมนั หวนกลบั ไปบา้ น ตวั มนั กห็ นั กลบั และขาท้งั ๔ ของมนั ก็พาตวั มนั กลบั บา้ นทนั ที มอมกลบั ไปถึงบา้ นไมเ่ ห็นมอี ะไร ผิดปกติ เห็นแตน่ ายกบั นายหญิงนงั่ พดู กบั เบาๆดว้ ยสีหนา้ ไมส่ ูด้ ี มอมเขา้ ไปเลียมือนายแต่นายเพียงแตต่ บหวั มนั เบาๆ ๒-๓ ที แลว้ ก็ไม่ สนใจมนั อีกต่อไป นายผหู้ ญิงกไ็ มไ่ ดท้ กั มนั หรือไลม่ นั อยา่ งเคย มอมกระดิกหางหมนุ ไปหมนุ มา สกั ครู่หน่ึงเห็นไม่ไดเ้ ร่ืองมนั ก็ไปเล่น กบั หนู ซ่ึงดีใจมากที่มนั ไปอยดู่ ว้ ย มอมลงนอนหงายใหห้ นูเกาทอ้ ง แลว้ กด็ ึงหูดึงหางมนั ไปตามเรื่อง วนั น้นั มอมสงั เกตวา่ นาย ไมไ่ ด้ ออกไปไหนท้งั วนั ถา้ ไดย้ นิ เสียงรถแล่นหรือเสียงคนเดินดงั เอะอะกเ็ ดินไปดูท่ีประตบู า้ น มอมกถ็ ือโอกาสวง่ิ ตามไปเห่าลน่ั ที่ประตบู า้ น เหมือนกนั เพราะมอมมนั ตอ้ งการใหน้ ายเขา้ ใจวา่ มนั รู้เหมือนกนั วา่ มีอะไรผิดปกติ และถา้ หากเกิดมีภยั อนั ตรายมาถึงบา้ น มนั กพ็ ร้อมท่ี จะสูแ้ ละยอมตายใหน้ าย แต่นายกลบั จุป๊ ากบอกใหม้ นั น่ิง แลว้ เดินกลบั เขา้ บา้ นทาดงั น้ีอยหู่ ลายคร้ัง จนค่านายกินขา้ วแลว้ ก็ข้ึนบา้ น ปลอ่ ยใหม้ อมนอนเฝ้ าหวั กระไดอยา่ งเคย รุ่งเชา้ ตอนสายๆ มีคนมาเปิ ดประตหู นา้ บา้ น มอมมนั กาลงั ระแวง มนั ก็เห่ากรรโชกทาท่าจะเอา จริง นายผหู้ ญิงตอ้ งวง่ิ มาดึงคอมนั ไว้ ส่วนนายผชู้ ายไปพดู กบั คนแปลกหนา้ ท่ีมาหนา้ บา้ นอีกประเดี๋ยวหน่ึงคนแปลกหนา้ ก็กลบั ไป นายเดินกลบั เขา้ มาชา้ ๆ หนา้ เผอื ด ไม่สบายใจ ในมือถือกระดาษขาวๆ แผน่ หน่ึง มอมไดย้ นิ นายเรียกนายผหู้ ญิงใหต้ ามข้ึนไปบนเรือน เห็นพดู จากนั สกั ครู่หน่ึง นายผหู้ ญิงเอากระดาษแผน่ น้นั มาดูแลว้ ก็ซบหนา้ ลงร้องไห้ ต้งั แต่น้นั มานายกเ็ ริ่มหายไปจากบา้ น หลายวนั จึงกลบั มาคร้งั หน่ึง มอมสงั เกตเห็นนายแตง่ ตวั ผิดไปกวา่ แต่ก่อน คือนายแต่งตวั สี กากีแกมเขียว ใส่หมวกสีเดียวกนั มีอะไรสีทองติดที่หนา้ อก กางขายาวท่ีเคยนุ่งกก็ ลบั เป็นพนั แขง็ และเกือกหนงั บางที่เคยใส่ และท่ีมอม มนั เคยเสีย บางคร้ังก็แอบเอาไปกดั เลน่ เด๋ียวน้ีก็ไมใ่ ส่ กลายเป็นใส่เกือกหนาๆ สากๆ คร้ังแรกที่มอมเห็นนายแตง่ ตวั อยา่ งน้ีกลบั บา้ น มนั เกือบจาไม่ได้ แตพ่ อนายเดินเขา้ มาใกลไ้ ดก้ ล่ินมนั จึงรู้ระวงั หายหนา้ ไปคร้ังละหลายวนั มอมเห็นนายผหู้ ญิงเศร้ากวา่ ทุกคร้ังท่ีเคยเห็นมา งานการทางบา้ นท่ีเอาใจใส่กด็ ูเนือยๆ ลงไป ยายผหู้ ญิงชอบอมุ้ หนูไปนงั่ ที่หวั กระไดแ้ ละนงั่ อยนู่ านๆ มอมมนั เขา้ ไปหยอกลอ้ ชวนเลน่ ดว้ ย นายผหู้ ญิงก็ไมเ่ ล่น บางทีมนั กเ็ อาหวั เขา้ ไปวางท่ีตกั นายผหู้ ญิง เธอก็ลูบหวั มนั เบาๆ แต่สายตาน้นั เหม่อมองไปไกล ส่วนมากนาย ผหู้ ญิงนงั่ อยจู่ นพลบค่าแลว้ จึง กลบั เขา้ เรือนตอนใกลๆ้ จะพลบ เธอมกั จะเอาหนูมากอดไวแ้ น่นแลว้ กร็ ้องไห้ มอมมนั ไม่เคยเห็นนาย ผหู้ ญิงเป็ นอยา่ งน้ีมาแตก่ ่อน ใจคอมนั ก็เงียบเหงาลงไปตาม ท่ีมนั เคยเลน่ หวั ก็นอ้ ยลงไป ที่เคยแอบหนีไปเท่ียวเตร่กน็ อ้ ยลงไป เช่นเดียวกนั เม่ือนายหายไปนานๆ มอมมนั ก็ตามนายผหู้ ญงิ แทนนายและมนั มีความรู้สึกในใจวา่ ระหวา่ งที่นายไมอ่ ยู่ มนั จะตอ้ งเฝ้ าท้งั บา้ นท้งั นายผหู้ ญิงและหนูไมใ่ หใ้ ครมาเกะกะทาอนั ตรายไดจ้ นกวา่ นายจะกลบั วนั ไหนนายกลบั บา้ นความรู้สึกในบา้ นกเ็ ปล่ียนไป ท้งั หมด นายผหู้ ญิงกก็ ระปร้ีกระเปร่าทากบั ขา้ วพเิ ศษ มอมมนั กด็ ีใจโลดเตน้ ชีวติ ซ่ึงแตก่ ่อนเป็ นปกติประจาวนั น้นั เด๋ียวน้ีกลายเป็ นของ ท่ีมีเพยี งชวั่ คราวระหวา่ งท่ีนายกลบั บา้ น วนั หน่ึงยายกลบั บา้ น และมาอยไู่ ด้ ๒-๓ วนั แตม่ อมสงั เกตนายและนายผหู้ ญิงไมส่ ูจ้ ะดีใจร่ืนเริงเหมือนท่ีเคย เห็นแต่นง่ั พดู กนั เบาๆ คร้งั ละนานๆ บางคร้ังนายผหู้ ญิงก็ร้องไห้ ส่วนนายน้นั ก็มีสีหนา้ และกิริยาอาการบอกใหม้ อมเห็นไดว้ า่ มีทุกข์ แต่กไ็ ม่เป็ นผลสาเร็จ นายมกั จะนอนเหม่อท่ีเกา้ ก้ียาวท่ีเฉลียงไมพ่ ดู จาอะไร นานๆ กถ็ อนใจยาวๆ มอมมนั กไ็ ดแ้ ตห่ มอบอยทู่ ี่เทา้ ของนาย ตาก็จบั อยทู่ ี่หนา้ นาย คอยดูวา่ เมื่อไหร่นายจะมีแววตาที่แสดงวา่ หายทุกข์ ตอนเยน็ วนั ก่อนที่นายจะออกจากบา้ นไป มอมเห็นนายผหู้ ญิงเกบ็ ของเลก็ ๆ นอ้ ยๆ เขา้ ห่อ เป็นพวกยาสีฟัน สบู่ และของกินแหง้ ๆ ใส่กระป๋ อง นอกจากน้นั ก็มีเส้ีอผา้ บา้ ง นายผหู้ ญิงเกบ็ ของไปก็ร้องไหไ้ ป ส่วนนาย ก็ติดตามนายผหู้ ญิงอยตู่ ลอดเวลา ไมว่ า่ จะเขา้ หอ้ งไหนหรือประการใด ช่วยห่อของใหบ้ า้ ง พดู ปลอบนายผหู้ ญิงบา้ ง แตม่ อมกไ็ ม่เห็น นายผหู้ ญิงหยดุ ร้องไห้ ยงิ่ เห็นนายอยใู่ กลๆ้ กย็ ง่ิ ร้องไหม้ ากข้ึนคร้ังหน่ึงนายผหู้ ญิงเอามือนายไปกาไวแ้ น่น ยกมือนายข้ึนไปท่ีหนา้ แลว้ ก็ ยง่ิ ร้องไหส้ ะอึกสะอ้ืนหนกั ข้นึ ไปอีก มอมเป็ นนายเอาแขนโอบนายผหู้ ญิงไวก้ บั ตวั แลว้ นง่ั น่ิงอ้ึงอยนู่ าน รุ่งข้ึนนายตนื่ แตเ่ ชา้ ตรู่ นาย

4 แตง่ ตวั เสร็จ ก็ถือห่อของพะรุงพะรังออกจากบา้ นไป แตพ่ อถึงประตหู นา้ บา้ นนายก็ทรุดตวั ลงนงั่ กอดมนั ไวแ้ น่น “มอม ไอม้ อม” เสียงนายกระซิบสงั่ ที่หู “ขา้ จะตอ้ งจากไปนาน จะไดก้ ลบั เม่ือไรกย็ งั ไม่รู้เอง็ อยทู่ างหลงั ช่วยเฝ้ าบา้ น ช่วยดูนายผหู้ ญิง ช่วยดูหนู เอง็ รักขา้ มากขา้ รู้ เอง็ ตอ้ งทาตามที่ขา้ สงั่ แลว้ คอยขา้ อยทู่ ่ีน่ี ไมต่ ายขา้ จะกลบั ” มอมเอาหนา้ มนั ไปแนบที่หนา้ นาย ตามใบหนา้ ของน้นั อาบไปดว้ ยน้าตา เป็นคร้ังแรกที่มนั ไดเ้ คยเห็น มอมส่งนายเพียงประตบู า้ น แลว้ มนั ก็เดินกลบั เรือน หางตกหวั ตก มนั เดินชา้ ๆ ไปท่ีหวั กระไดที่มนั เคยนอน ลม้ ตวั ลงเหยยี ดยาว ตาจบั อยทู่ ี่ประตหู นา้ บา้ น มอมคราง ออกมาเบาๆ เหมือนกบั จะอทุ านความในใจของมนั ใหค้ นรู้วา่ ชีวิตของมอมน้นั สิ้นสุดลงนบั ต้งั แตว่ าระท่ีนายออกจากบา้ นไป และจะ เป็ นอยเู่ ช่นน้นั จนกวา่ นายจะกลบั มาอีก นายหายจากบา้ นคราวน้ีไมก่ ลบั มาอีกเลย อาทิตยก์ ลายเป็ นเดือน เดือนกลายเป็ นปี จนกระทงั่ ปี หน่ึงไดผ้ า่ นไปนายก็ยงั ไม่กลบั นานๆ จะมีบุรุษไปรษณียเ์ อาจดหมายมาส่งใหน้ ายผหู้ ญิงสกั ทีหน่ึง มอมเห็นนายผหู้ ญิงอา่ นแลว้ อ่านเลา่ และในที่สุดก็ร้องไหท้ ุกคร้ังไป พอนายไปไดส้ กั ปี กวา่ ๆ มอมมนั ก็เร่ิมเห็นความร่วงโรยภายในบา้ นมากข้ึนทุกๆ วนั นายผหู้ ญิงซูบผอม ผดิ ปกติการแต่งกายกป็ อนกวา่ แตก่ ่อน ท้งั มิไดร้ ะมดั ระวยั หนูน้นั เติบโตใหญข่ ้ึนจนวงิ่ ไดแ้ ลว้ แตก่ ็ผา่ ยผอมมิใชอ้ ว้ นน่าเอน็ ดูอยา่ งแต่ ก่อน บา้ นที่เรียบร้อยสะอาดสะอา้ นน้นั บดั น้ีรกรุงรัง เตม็ ไปดว้ ยหยากไยร่ ะวงั ผหู้ ญิงมิไดเ้ อาใจใส่เช็ดถูอยา่ งเคย มอมตอ้ งเรียนบทเรียน ใหมใ่ นชีวติ เจ๊กขายขวดซ่ึงนายเคยยใุ หม้ อมเห่าและกดั ทุกคร้ังที่แวะกรายเขา้ มาในบา้ นน้นั บดั น้ีกลายเป็ นคนสนิทชิดชอบกนั กบั นาย ผหู้ ญิงระวงั ผหู้ ญงิ หา้ มปรามมอมเดด็ ขาดมิใหก้ ดั หรือแมแ้ ต่เห่าเจ๊กขายขวดอีกตอ่ ไป เป็ นอนั วา่ เจ็กขายขวดมีสิทธ์ิเดินเขา้ มาถึงหนา้ กระไดบา้ น บางทีก็ถึงกบั ไปนงั่ อยทู่ ่ีชานหนา้ ครัว มอมเห็นนายผหู้ ญิงสนทนากบั เจ๊กขายขวดนานๆ ทุกคร้ังจะตอ้ งหยบิ ของในบา้ นมา ใหเ้ จก๊ ขายขวดดู เป็นถว้ ยชามบา้ ง ชอ้ นสอ้ มบา้ ง บางทีกเ็ ป็ นของอืน่ ท่ีมอมไม่รู้จกั และเจก๊ ขายขวดก็จะยนื่ กระดาษเลก็ ๆ สองสามแผน่ ใหน้ ายผหู้ ญิง มอมเห็นนายผหู้ ญิงเอากระดาษน้นั มานบั เสร็จแลว้ เจก๊ ขายขวดกจ็ ะเอาของใส่หาบแลว้ ก็เดินออกจากบา้ นไป นายผหู้ ญิง ทาอยอู่ ยา่ งน้ีจนนานเขา้ มอมสงั เกตเห็นของในบา้ นท่ีมนั เคยชินลกู ตาน้นั บางไปมาก บางทีหนูมาวงิ่ เล่นอยใู่ กลๆ้ เวลานายผหู้ ญิงพดู กบั เจ๊กขายขวด แต่พอเจก๊ ไปแลว้ นายผหู้ ญิงตอ้ งควา้ หนูมากอดไวแ้ ลว้ ร้องไหท้ ุกคร้ังไป ของที่มอมมนั รู้สึกวา่ เปลี่ยนไปมากกค็ ือ เร่ือง อาหารการกิน แต่เม่ือคร้ังนายยงั อยนู่ ้นั มนั มิเคยตอ้ งอนาทรร้อนใจเลย แตเ่ ดี๋ยวน้ีมอมมนั ตอ้ งทนหิวอยตู่ ลอดเวลา เมื่อนายอยนู่ ายเคยใหก้ ินขา้ ว วนั ละสามเวลา ขณะน้ีมอมตอ้ งอดม้ือกินม้ือ และม้ือที่กินน้นั กม็ ิไดท้ าใหม้ อมหายหิวลงได้ มนั มองดูตานายผหู้ ญิงอยา่ งสงสยั เพราะ แทนที่จะเป็ นอาหารหนกั ในเวลาเชา้ นายผหู้ ญิงเพียงแตเ่ ทน้าขา้ วใหม้ อมๆมนั ไมเ่ คยกิน แตด่ ว้ ยความหิวมนั กต็ อ้ งกลืนกิน หมดแลว้ มนั เงยหนา้ ดูนายผหู้ ญิง ผซู้ ่ึงยนื มองดูมนั ดว้ ยความเป็ นห่วง แตพ่ อเห็นมนั มองเหมือนกบั จะขออีก นายผหู้ ญิงกห็ นั หลงั รีบเดินหนีไป มอม มนั รู้แลว้ วา่ ม้ือกลางวนั น้นั เป็ นอนั ไม่มีหวงั ท่ีจะได้ เพราะมนั เห็นนายผหู้ ญิงเตรียมอาหารเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ใหห้ นู ส่วนมากก็เป็ นของเหลือ จากม้ือเชา้ ส่วนตวั นายผหู้ ญิงเองกไ็ ม่ไดแ้ ตะอะไรเหมือนกนั แมม้ ้อื เยน็ กม็ ีแต่บางวนั เฉพาะวนั ที่นายผหู้ ญิงกินขา้ ว วนั ไหนมอมหิวหนกั เขา้ มนั กไ็ ปนงั่ มองขณะที่นายผหู้ ญิงกาลงั กิน ถา้ นายผหู้ ญิงหนั มามอง มนั ก็เลียปากใหร้ ู้วา่ มนั กห็ ิวมากเหมือนกนั นายผหู้ ญิงกจ็ ะน้าตา กบลกู ตารีบอ่ิมขา้ ว แลว้ เอาของท่ีเหลือคลุกใหม้ นั กินทนั ที มองมนั ไม่เขา้ ใจวา่ ของที่เคยมีน้นั เหตุไรจึงหมดไป มอมมนั รู้แตว่ า่ นายจาก บา้ นไปนานแตส่ กั วนั หน่ึงนายจะกลบั ระหวา่ งน้ีมนั ก็ไดแ้ ตจ่ ะคอยนาย มนั หารู้ไมว่ า่ นายถกู ระดมไปเป็นทหาร ไปอยไู่ กลไมม่ ีกาหนด กลบั และนายผหู้ ญิงซ่ึงไมม่ ีรายไดอ้ ะไรเลยกไ็ ดแ้ ตข่ ายของเก่าไปทีละชิ้นและตอ้ งครองชีพไปอยา่ งอดม้ือกินม้ือ บางวนั นายผหู้ ญิงตอ้ ง ยอมอดเพ่ือใหล้ ูกไดก้ ิน หรือมิฉะน้นั ก็ตอ้ งกิน แตน่ อ้ ยเพ่ือใหม้ อมซ่ึงผวั ฝากไวไ้ ดก้ ินอ่ิมๆ ต้งั แตม่ อมมนั ยงั ตวั เลก็ ๆ นายเคยหา้ มเดด็ ขาด มิใหม้ นั ไปเกบ็ ของกินนอกบา้ น มอมมนั กป็ ฏิบตั ิตามตลอดมา เพราะเมื่อทอ้ งมนั อิ่มมนั กไ็ มม่ ีความจาเป็นท่ีจะตอ้ งไปหาอะไรกินท่ีอ่นื แต่เด๋ียวน้ีมอมตอ้ งผิดคาสง่ั นาย เพราะทอ้ งมนั หิวเตม็ ทน ก็ตอ้ งพ่ึงถงั ขยะเช่นเดียวกบั หมาขา้ งถนนตวั หน่ึง ดว้ ยความอด ดว้ ยความ ตรอมใจท่ีนายหายไป มอมมนั เปล่ียนไปจากแต่ก่อน ร่างกายก็ผา่ ยผอมลงไปเห็นไดถ้ นดั ขนที่เคยมนั กลบั กลายเป็ นดา้ น จมกู แหง้ นยั น์ตา เซ่ืองซึมกิริยาอาการท่ีเคยโลดเตน้ ร่าเริงก็กลายเป็ นเช่ืองชา้ ส่วนมากมนั ใชเ้วลานอนท่ีหวั กระไดบา้ นเพอ่ื คอยนายตามที่นายสง่ั ไว้

5 อีกสองปี ผา่ นไป ยงั ไมม่ ีวแี่ วววา่ นายจะกลบั มาเลย คืนวนั หน่ึง มอมอยทู่ ่ีหวั กระไดท่ีมนั นอน นายผหู้ ญิงกบั หนูนอนอยขู่ า้ งบน เรือน มอมมนั หลบั สนิทไปพกั หน่ึง แต่มาตกใจต่นื ตอนดึก เพราะไดย้ นิ เสียงนายผหู้ ญิงไอและเสียงหนูร้องออดแอด พอเสียงขา้ งบน เงียบไปมนั กน็ อนตอ่ แต่หูน้นั คอยฟังเสียงตา่ งๆ ท่ีจะผดิ ปกติ อีกสกั ครู่หน่ึงมนั ไดย้ นิ เสียงเคร่ืองยนตด์ งั ห่ึงมาแตไ่ กล มอมมนั รู้วา่ เป็น เสียงเครื่องบิน เพราะเมื่อมนั ยงั เป็นลกู หมาเห็นเครื่องบินผา่ นหลงั คาบา้ น มนั ตอ้ งวงิ่ ไล่เห่าทุกคร้งั และนายเคยหวั เราะชอบใจท่ีมนั ไล่ กดั เครื่องบิน มนั นอนฟังเสียงที่อยไู่ กลน้นั สกั ครู่กร็ ู้วา่ เครื่องบินน้นั กาลงั ใกลเ้ ขา้ มา ทนั ใดน้นั มอมมนั ก็ตกใจแทบสิ้นสติ ขนพองชนั ไป ท้งั ตวั และผดุ ลุกข้ึนยนื อยา่ งรวดเร็ว ในท่ามกลางความมืดและความเงียบสงดั น้นั มีเสียงท่ีมนั ไม่เคยไดย้ นิ มาก่อนดงั กอ้ งไปทว่ั มอมมนั เขา้ ใจวา่ เป็ นเสียงหมาหอน แตห่ มาตวั ท่ีหอนน้นั มนั จะตอ้ งใหญ่โตมหึมาน่าสะพรึงกลวั เสียเป็ นที่สุดแลว้ เสียงหอนน้นั ดงั เป็ นระยะๆ ถ่ีๆ มอมตวั สนั่ เทาดว้ ยความต่ืนเตน้ หมาที่ในหอนใหไ้ ดย้ นิ ทว่ั ท้งั เมือง มอมมนั หอนรบั ทนั ที แตเ่ สียงของมนั ดูคอ่ ยจนตวั มนั เองแทบจะ ไม่ไดย้ นิ ทนั ทีน้นั มนั ก็สงั เกตเห็นไฟตามถนนดบั พร่ึบลงหมด เสียงนายผหู้ ญิงหวดี ร้องบนเรือน เสียงหนูร้องไหด้ ว้ ยความกลวั นอก บา้ นก็มีเสียงฝี เทา้ คนวง่ิ เสียงร้องเรียกกนั โหวกเหวก เสียงปิ ดเปิ ดบานหนา้ ตา่ งประตูและเสียงเด็กร้องไหท้ วั่ ไป มอมมนั เผน่ ลงไปอยทู่ ่ี ลานบา้ นหนา้ เรือน อีกอึดใจเดียวนายผหู้ ญิงก็อมุ้ หนูซ่ึงกอดไวแ้ น่นลงมานง่ั อยดู่ ว้ ย พอเห็นนายผหู้ ญิง มอมมนั ก็หมดความตื่นเตน้ และ ความกลวั จิตใจมนั สงบลงทนั ที เพราะมนั รู้วา่ มนั มีหนา้ ท่ีจะตอ้ งทา มนั เบียดเขา้ ไปจนชิดตวั นายผหู้ ญิง มนั เลียมือนายผหู้ ญิงและเลีย แขนหนู เป็นวธิ ีเดียวที่มนั จะบอกใหส้ องคนน้นั รู้วา่ ไมต่ อ้ งกลวั ไมต่ อ้ งตกใจ มอมยงั อยู่ มอมยงั อยู่ มอมไม่รู้วา่ มนั นงั่ อยกู่ บั นายผหู้ ญิง นานสกั เท่าไร แตข่ ณะน้นั มนั ไดพ้ บไดเ้ ห็นของที่มนั ไมเ่ คยเห็นหลายอยา่ ง มนั ไดเ้ ห็นไฟฉายเป็ นทางยาวข้ึนไปบนฟ้ า เห็นเคร่ืองบินลา สีขาวบินฉวดั เฉวยี นอยู่ เสียงปื นต่อสูอ้ ากาศยานไดย้ นิ สนนั่ จนกระเทือนเจบ็ แกว้ หู เสียงลูกระเบิดแหวกอากาศดงั ซู่ลงมา สญั ชาตญาณ บอกใหม้ นั หมอนลงกบั พ้นื ดินทนั ที มอมรู้สึกเสียวสนั หลงั และขนคอ และขนตามหลงั มนั ต้งั ชนั ขณะเดียวกนั มนั รู้สึกไดด้ ว้ ยความ สะเทือนของแผน่ ดินวา่ มีการระเบิดข้ึนในระยะใกลต้ ดิ ๆกนั หลายคร้ัง มอมมนั เฝ้ านายผหู้ ญิงอยู่ จนกระทง่ั ไดย้ นิ หมาใหญต่ วั มหึมาน้นั หอนข้นึ เป็ นกงั วานดงั รวดเดียวอีกคร้ังหน่ึง นายผหู้ ญิงลกุ ข้ึนจากท่ีนง่ั มอมสงั เกตเห็นคนเร่ิมจดุ ไฟและเริ่มใชไ้ ฟฉายในท่ีตา่ งๆ อีกคร้ัง หน่ึง เสียงคนพดู กนั และเสียงหวั เราะดงั จากท่ีตา่ งๆ รอบบา้ น นายผหู้ ญิงลบู หวั มนั เบาๆ เหมือนกบั จะขอบใจท่ีมนั เฝ้ าอยเู่ ป็ นเพ่ือน แลว้ ก็ อมุ้ หนูกลบั ข้ึนเรือน หลงั จากน้นั ไม่วา่ มอมจะไปทางใดเห็นแตค่ นขดุ หลมุ กนั ทว่ั ไป ใหญ่บา้ ง เลก็ บา้ ง มอมมนั เท่ียวดมตามกองดินที่เขา ขดุ ข้ึนมากไ็ มเ่ ห็นมีกล่ินอะไรเกินไปกวา่ กลิ่นธรรมดา แมน้ ายผหู้ ญิงกข็ ดุ หลมุ ที่ริมร้ัวขา้ งบา้ น ตาแก่ที่อยบู่ า้ นตดิ กนั แกมาช่วยขดุ ให้ มอมนึกวา่ นายผหู้ ญิงคงขดุ หาหนูหากระดูกเก่าๆ ที่ฝั่งไว้ มนั กเ็ ขา้ ไปขดุ ใชส้ องเทา้ ตะกยุ ดินไปพลางจมกู มนั ก็กดลงไปที่ดินสูดกลิ่น แรงๆ เพ่อื จะไดร้ ู้วา่ หนูหรือกระดูก หรืออะไรกต็ ามท่ีนายผหู้ ญิงตอ้ งการน้นั ฝังอยทู่ ี่ใด มอมมนั คุย้ ดินข้ึนมาไดก้ องโตเอาการ นายผหู้ ญิง และคนแก่วางจอบเสียมนง่ั ดูมนั แลว้ หวั เราะ เสียงตาแก่ชมกบั นายผหู้ ญิงวา่ \"หมาตวั น้ีมนั รู้เอาการอย\"ู่ แต่มอมมนั กย็ งั ไมร่ ู้อยนู่ นั่ เองวา่ นายผหู้ ญิงขดุ หลมุ อะไร ต่อจากน้นั เม่ือมีเสียงเคร่ืองบิน มีเสียงหมา หอน มอมก็เห็นนายผหู้ ญิงอมุ้ หนูวงิ่ ลงไปอยใู่ นหลมุ น้นั ทุกคร้ัง จนในท่ีสุดมอมมนั ก็รู้ ถา้ คืนไหนมนั ไดย้ นิ เสียงเครื่องบินมาแต่ไกล มนั กห็ อนข้นึ ก่อนแลว้ ก็เร่ิมตะกยุ ประตเู รือนดงั ๆ เพอ่ื ปลุกนายผหู้ ญิง พอรู้วา่ นายผหู้ ญิงต่ืนมนั ก็รีบวง่ิ ลงไปนง่ั คอยอยใู่ นหลุมก่อนทุกคร้งั ไป ความต่ืนเตน้ ในเวลากลางคืนน้นั มีบ่อยคร้ังเขา้ และเสียงระเบิดน้นั กด็ งั ใกลบ้ า้ นเขา้ มาทุกที ชาวบา้ นแถบน้นั ก็เริ่มหายไปจากบา้ น มอมเห็นแต่บา้ นปิ ดทิ้งไวเ้ ป็นจานวนมาก ผคู้ นในตรอกน้นั ที่เคยคึกคกั ก็เงียบเหงาลงไป คงเหลือแตน่ ายผหู้ ญิงอยทู่ ่ีบา้ นกนั หนู มอมมนั ไม่มีหนทางจะรู้ไดเ้ ลยวา่ นายผหู้ ญิงของมนั อพยพหลบภยั ตามชาวบา้ นเขาไปไมไ่ ดร้ ะวงั ผหู้ ญิงมีแต่ตวั คนเดียว ไมม่ ีพวกพอ้ ง วงศาคณาญาติท่ีไหนท่ีจะไปอาศยั ได้ และความจนน้นั ก็บงั คบั ใหน้ ายผหู้ ญิงตอ้ งอยตู่ อ่ ไป ท้งั ทีแสนจะห่วงความปลอดภยั ของลกู และ ความรู้สึกเปลี่ยวเปล่าท่ีเกือบจะทนไม่ได้ คืนวนั หน่ึงมอมรู้สึกร้อนรนและตื่นเตน้ เหมือนกบั วา่ ส่ิงใดบอกมนั วา่ ภยั กาลงั ใกลเ้ ขา้ มาและก็ จริงดงั น้นั พอตกดึกก็มีเสียงหมาหอนดงั ข้ึนและเสียงเครื่องบินใกลเ้ ขา้ มาทุกที นายผหู้ ญิงอุม้ หนูวงิ่ ลงไปอยใู่ นหลมุ มอมมนั กว็ งิ่ ลงไป นงั่ ขา้ งๆ เช่นเคย เสียงเคร่ืองบินดงั กวา่ ที่เคยไดย้ นิ มา เสียงระเบิดดงั ใกลๆ้ บา้ นเขา้ มา มอมเลียมือนายผหู้ ญิง รู้สึกวา่ มือน้นั เยน็ ชืดดว้ ย

6 ความกลวั มอมไดย้ นิ เสียงลกู ระเบิดแหวกอากาศตรงลงมาท่ีหลงั คาบา้ น มนั หมอบน่ิงคอยความกระเทือนของระเบิดแต่แทนท่ีจะมีเสียง ระเบิด มอมกลบั ไดย้ นิ เสียงดงั กราวใหญ่ทางหลงั บา้ น อีกสกั ครู่หน่ึงมนั ก็ไดก้ ล่ินเหมน็ ไหมอ้ ยา่ งแรง ไฟไหมบ้ า้ นแน่แลว้ มอมมนั โจน ข้ึนจากหลมุ วง่ิ ไปดูท่ีครัวเห็นไฟกาลงั ติดหลงั คาเป็นหยอ่ มๆ และกาลงั ลกุ ลาม มอมมนั ตกใจเตม็ ที่ไดแ้ ตเ่ ห่า แลว้ มนั ก็วง่ิ กลบั มาเห่าท่ี หลุม เพือ่ บอกนายผหู้ ญิงใหร้ ู้วา่ ไฟกาลงั ไหมบ้ า้ น แตน่ ายผหู้ ญิงกม็ ิไดก้ ระเต้ืองข้ึนจากหลมุ มอมมนั ก็ไดแ้ ต่เห่าไดแ้ ต่วงิ่ ไปวง่ิ มาดว้ ย ความเป็ นห่วง บา้ งกเ็ ป็ นห่วงตวั เอง เป็ นห่วงนายผหู้ ญิงและหนูก็เป็ นห่วง มอมมนั ตดั สินใจไม่ถูกวา่ จะทาอยา่ งไรดี ในทนั ใดน้นั มนั ก็ได้ ยนิ เสียงลูกระเบิดแหวกอากาศลงมาอีกซู่หน่ึงทาใหห้ ลงั มนั เยน็ วาบ แต่ก่อนท่ีมนั จะทาอะไรได้ มอมมนั รู้สึกเหมือนมขี องหนกั ๆ มา กระทบอยา่ งแรง ทาใหต้ วั มนั กระเด็นไปไกล หูอ้ือไปหมด มอมหมดสติไปครู่หน่ึง เพราะแรงลกู ระเบิดทาลายลกู หน่ึงที่ตกลงมาระเบิด กลางลานบา้ นพอดี พอมอมฟ้ื นข้ึนมา สิ่งแรกที่มนั เห็นก็คือไฟไหมบ้ า้ นท้งั หลงั ลกุ โพลง ส่องแสงสวา่ งจา้ ทวั่ ไปหมด สิ่งแรกที่ใจมนั นึกถึงก็คือนาย ผหู้ ญิงและหนู ป่ านน้ีจะเป็ นอยา่ งไรบา้ ง มนั ตะเกียกตะกายจะลกุ ข้นึ ยนื แตม่ นั รู้สึกเสียวปลาบที่ขาหลงั มอมเหลียวไปเห็นขาหลงั ขา้ ง ซา้ ยเป็ นแผลยาว อาจเป็นสะเก็ดระเบิดหรือเศษไมก้ ระเดน็ ถูก เลือดขน้ ๆ ของมนั กาลงั ไหลออกมาแดงฉาน มนั ลม้ ตงั ลงเดินเพราะเดินยงั ไม่ไหว มอมนอนเลียแผลอยนู่ านจนขาท่ีเจบ็ คอ่ ยหายชา มีความรู้สึกข้ึน มนั กค็ ร่ึงเดินคร่ึงคลานไปที่หลมุ ท่ีนายผหู้ ญิงอยู่ ท่ีหลุมน้นั เงียบ สนิทไม่มีเสียงใดๆ ลกู ระเบิดที่ตกกลางลานบา้ นทาใหด้ ินกระเดน็ มากลบหลุมเสียกวา่ คร่ึง มอมเห็นเทา้ นายผหู้ ญิงโผล่ออกมาจากกอง ดินมนั กม้ ลงเลีย เทา้ น้นั เยน็ ชืดไมม่ ีชีวติ มอมมนั รู้สึกร้อนผา่ วไปท้งั ตวั นายฝากนายผหู้ ญิงและหนูไวก้ บั มนั บดั น้ีนายผหู้ ญิงและหนูอยู่ ใตก้ องดิน มอมตดั สินใจใชข้ าท้งั สองลงมือขดุ ทนั ทีทนั ที มนั ขดุ ดว้ ยกาลงั แรงท่ีสุดเท่าท่ีมนั มี หวั ใจมนั เตน้ เหมือนกบั จะระเบิดออกมา นอกอก มนั จะตอ้ งเอานายผหู้ ญิงและหนูออกมาจากหลุมใหไ้ ด้ แตด่ ินที่กลบน้นั หนานกั สุดกาลงั ที่มอมจะคุย้ ผเู้ ดียว หมดปัญญาเขา้ มนั ก็ เร่ิมเห่าและหอนอยทู่ ่ีปากหลุม เสียงหอนของมนั ทาชาวบา้ นแถบน้นั วงั เวงใจเพราะมนั เป็ นเสียงคร่าครวญของหมาพนั ธุ์ทางตั วหน่ึงที่หวั ใจแตกสลายลง พอรุ่งสาง มอมไดย้ นิ เสียงคนอึกทึกนอกบา้ น มีรถบรรทุกคนั ใหญ่มาจอดหนา้ ประตบู า้ น ตอนน้นั ไฟไหมบ้ า้ นจนมอดลงแลว้ ไม่ มีอะไรเหลือนอกจากเถา้ ถา่ นและควนั จางๆ คนกลุ่มหน่ึงถือพลว่ั ถือเสียมวง่ิ เขา้ มาในบา้ น พอเห็นมอมยนื เห่าอยทู่ ี่หลมุ กต็ รงเขา้ มา พอ เห็นเทา้ นายผหู้ ญิงโผล่จากกองดิน มอมก็ไดย้ นิ เสียงคนเหล่าน้นั ร้องเรียกกนั เอะอะ อีกหลายคนวง่ิ มาที่หลุม แลว้ กเ็ ร่ิมโกยดินออกทนั ที ในที่สุดมอมกไ็ ดเ้ ห็นนายผหู้ ญงิ นอนเหยยี ดยาวดงั หลบั อยใู่ ตก้ องดินในหลุม หนูนอนนิ่งอยใู่ นออ้ มกอดของแม่ มอมมนั โจนลงไปใน หลุมคร่อมนายผหู้ ญิงไว้ ใครเขา้ มาใกลก้ ็ไม่ยอม มนั เฝ้ าแตข่ ่คู ารามและแยกเข้ียวขาว ตามนั มีแววเขยี วปัดอยขู่ า้ งใน คนท้งั โลกเป็ นศตั รู คนเหล่าน้ีที่ทาใหน้ ายตอ้ งจากไป คนเหลา่ น้ีท่ีทาใหบ้ า้ นท่ีมนั เคยอยเู่ คยกิน ตอ้ งไฟไหมจ้ นหมดสิ้นไป คนเหลา่ น้ีกาลงั จะมาแตะตอ้ งตวั นายผหู้ ญิงและหนู จะทาอนั ตรายอยา่ งอ่ืนตอ่ ไปอีก ชายคนหน่ึงเขา้ มาใกลต้ วั นายผหู้ ญิง มอมมนั กง็ บั เขา้ ท่ีแขน เสียงร้องใหค้ นช่วยลน่ั ไป แต่มอมตวั เดียวหรือจะต่อสูข้ ดั ขืนคนท้งั ฝงู ได้ ในที่สุดเขาก็กลมุ้ รุมกนั เขา้ หามร่างอนั ไร้ชีวติ ของนายผหู้ ญิงและหนูข้ึนรถบรรทุกแล่ นไป มอมมนั วง่ิ ตามขาโขยกเขยกไปเพราะขามนั เจบ็ แตแ่ ลว้ มนั ก็ค่อยๆหมดแรงตะกายกลบั บา้ น บา้ นท่ีไมม่ ีเรือน บา้ นที่ร้ัวพงั จนหมด เหลือแตซ่ ากของประตู บา้ นท่ีไมม่ ีนาย ไมม่ ีนายผหู้ ญิง ไมม่ ีหนู บา้ นที่วา่ งเปล่าไม่มีอะไรเหลืออีกตอ่ ไป มอมมนั เดินวนเวยี นรอบลาน บา้ นตะวนั สายข้ึนมามนั รู้สึกท้งั ร้อนท้งั หิวและอยากน้า ขาของมนั เร่ิมเจบ็ มากข้ึนมาอีก จมกู ของมนั แหง้ ผาก ลิ้นของมนั หอ้ ยและแผบ่ าน ตาของมนั สาดแดงดว้ ยสายเลือด มอมลม้ ตวั ลงนอนใกลๆ้ ปากหลุมที่เขาขดุ เอานายผหู้ ญิงไป มนั ครางเบาๆ อีกคร้ังหน่ึง แลว้ ก็ต้งั ใจจะ นอนอยทู่ ี่นน่ั จนกวา่ นายจะกลบั มาดุจะตีวา่ มนั ไม่ทาตามที่นายสงั่ มนั ก็ยอม ขอ้ สาคญั ขอใหน้ ายกลบั มาเท่าน้นั มอมมนั นอนเช่นน้นั อยหู่ ลายวนั โดยท่ีไมม่ ีใครรู้ไมม่ ีใครเอาใจใส่ เพราะมนั เป็นแตเ่ พียงหมาตวั หน่ึง ในที่สุดความหิวกระหายก็ บงั คบั ใหม้ นั ตอ้ งโซเซหากิน มนั เดินไปตามถนน เจอะอะไรที่พอประทงั ชีวติ ไดก้ ็กินไมเ่ ลือก หมาซ่ึงแตก่ ่อนเคยกลงั มนั กร็ ุมกนั เก่ารุม กนั กดั มอมมนั กไ็ มส่ ูค้ อยหลบหลีก เพราะมนั ไมม่ ีกาลงั ใจกาลงั กายที่จะต่อสูก้ บั ใครอีกตอ่ ไปแลว้ มอมมนั เท่ียวตหุ รัดตเุ หร่ไปอยา่ ง

7 ไม่มีความหมาย ยงิ่ เดินกย็ งิ่ ไกลบา้ นเก่าออกไปทุกที ค่าลงท่ีไหนมนั ก็นอนท่ีนน่ั ใตห้ อ้ งแถวบา้ ง ริมกอหญา้ ขา้ งถนนบา้ ง เมื่อกาลงั มนั ออ่ นลงทุกวนั มนั ก็ไปนอนหลบเงาอยทู่ ่ีหนา้ ประตบู า้ นใหญ่ริมถนนแห่งหน่ึง มอมมนั หลบั อยนู่ านเพราะความอ่อนใจ มาตกใจต่ืนข้นึ อีกทีตอนไดย้ นิ เสียงคนพดู ใกลๆ้ เสียง เดก็ ผหู้ ญิงร้องเรียก\"พอ่ พอ่ จ๋า\" ดงั ๆ หลายคร้ัง มอมลืมตาข้ึนดเู ห็นเดก็ ผหู้ ญิงอายปุ ระมาณ 10 ขวบ คุกเขา่ อยขู่ า้ งตวั มนั มือลบู หวั มนั อยู่ ดว้ ยความปราณี มอมมนั รู้สึกวา่ มือน้นั ไม่ใช่มือศตั รูแตเ่ ป็ นมือ ของมิตร มนั กระดิกหางรบั อีกสกั ครู่ก็เห็นผใู้ หญร่ ูปร่างอว้ นคนหน่ึงเดิน มาเปิ ดประตโู ผลห่ นา้ ออกมาดูแลว้ ถามวา่ \"อะไรลูก\" \"พอ่ ดูหมาตวั น้ีซี สวยจงั เลย มนั เจบ็ น่าสงสาร หนูจะเอามนั ไปเล้ียง\" เด็กหญิงร้องตอบ \"อยา่ เลยลกู \" ชายคนน้นั พดู \"หมาท่ีไหนก็ไมร่ ู้ บางทีมนั จะเป็นบา้ พอ่ ดูท่ามนั ชอบกลอย\"ู่ \"ไม่บา้ หรอกพอ่ เม่ือตะก้ีมนั ยงั กระดิกหางกบั หนูเลย\" เด็กหญิงพดู พลางพยงุ มนั ใหล้ ุกข้ึนยนื \"หนูจะต้งั ช่ือมนั วา่ ไอด้ ๊ิก มานี่มะไอด้ ิ๊ก\" มอมลุกข้ึนยนื แลว้ เดินโซเซตามเด็กหญิงเขา้ ไปในบา้ น ขณะที่มนั ตอ้ งเสียทุกอยา่ งไปแลว้ หากมีใครที่แสดงวา่ เป็ นมิตรดว้ ยมนั ก็ อยากจะคบดว้ ย ชายที่อยทู่ ี่หนา้ ประตไู ม่พดู วา่ อะไร เปิ ดประตทู ิ้งไวใ้ หล้ กู สาว แลว้ เดินขา้ มสนามกลบั ข้ึนไปบนตึก บา้ นท่ีมอมมาอยใู่ หมน่ ้นั เป็นตึกใหญ่โต ผดิ กวา่ บา้ นเก่าของมอมมากมายนกั หนา้ ตึกมีเกา้ อ้ีมีกระถางตน้ ไมต้ ้งั ไวอ้ ยา่ งสวยงาม และไมต้ น้ ใหญป่ ลกู ไวร้ ่มเยน็ ในบา้ นน้นั มคี นอยหู่ ลายคน ทุกคนทกั ทายเดก็ เพ่อื นของมนั วา่ คุณแต๋ว ส่วนมากก็พยายามเอาอกเอาใจคุณ แต๋วท้งั น้นั พอคุณแต๋วบอกหญิงคนหน่ึงใหไ้ ปเอาขา้ วเอาน้ามาใหม้ นั กิน มนั เห็นหญิงคนน้นั วง่ิ หายไปหลงั บา้ น อีกประเดี๋ยวเดียวมนั ก็ ไดก้ ินขา้ วคลกุ กบั บะช่อชามโต และมีน้าสะอาดใส่ชามอ่างมาวางไวข้ า้ งๆ คุณแต๋วสง่ั ใหต้ าแก่ตนหน่ึงพามนั ไปอาบน้าถูสบู่ หลงั จากท่ี มนั กินขา้ วแลว้ พอตวั มอมแหง้ ดีแลว้ คุณแต๋วกใ็ ส่ยาใหท้ ี่แผล มอมมนั อยกู่ บั คุณแต๋วมานาน มนั รู้วา่ เด๋ียวน้ีมนั ชื่อไอด้ ๊ิก ถา้ คุณแต๋วเรียก มนั ดว้ ยช่ือน้นั มนั กเ็ ขา้ ไปหา แต่มอมไมม่ ีวนั ลืมวา่ ชื่อจริงของมนั ท่ีนายต้งั ใหค้ ือ \"ไอม้ อม\" มนั อยกู่ บั คุณแต๋ว มีอาหารการกินและคนเอา ใจใส่บริบูรณ์ทุกอยา่ ง จนร่างกายมนั กลบั แขง็ แรง ขนเป็นมนั ขลบั ใครเห็นใครก็ชมวา่ คุณแต๋วช่างไปหาหมาจากไหนมาเล้ียง แตม่ อม มนั ไมก่ ระปร้ีกระเปร่าร่ืนเริงเหมือนแต่ก่อนเพราะถึงมอมมนั จะสบายกส็ บายแต่กายใจของมนั ยงั คอยนายอยไู่ ม่มีวนั ลืมถึงแมว้ า่ มอมมนั จะรักคุณแต๋วมนั กร็ ักเพราะมือที่ใหข้ า้ วมนั กิน คุณแต๋วไมใ่ ช่ชีวติ ของมอม บางทีมนั ออกไปนง่ั หนา้ บา้ นสงั เกตคนท่ีเดินผา่ น เผ่ือวา่ ใน หมู่คนที่เดินมาน้นั นายอาจเดินผา่ นมาบา้ ง บางทีคนแปลกหนา้ เขา้ มาในบา้ น มนั กต็ อ้ งวงิ่ ไปดู เผื่อจะเป็ นนายมาตามหามนั คืนวนั หน่ึงในฤดูร้อนอีก ๒ ปี ตอ่ มา มอมมนั นอนรบั ลมเยน็ อยหู่ ลงั ตึก คืนน้นั คนในบา้ นมีอยไู่ มก่ ่ีคน เพราะมอมมนั เห็นถือกระเป๋ า ข้ึนรถไปกบั คุณแต๋วหลายคนต้งั แตเ่ ชา้ เสียงพดู กนั วา่ จะไปตากอากาศ ดึกมากแลว้ แต่มอมมนั ยงั ไม่หลบั มนั นอนอยนู่ ่ิงๆ หูกค็ อยฟัง เสียงตา่ งๆ เช่นเคยมนั ไดย้ นิ เสียงเหมือนใครใชเ้ หลก็ งดั หนา้ ตา่ งขา้ งตึกช้นั ลา่ ง มอมมนั คารามข้ึนคร้งั หน่ึง เสียงน้นั เงียบไป อีกสกั ครู่ เสียงน้นั ดงั ข้ึนอีกมอมคอ่ ยๆ ลกุ ข้ึนเดินออ้ มไปทางที่มาของเสียง ขนคอของมนั ต้งั ชนั เป็ นแปรง ขโมยแน่แลว้ ไมใ่ ช่ใครอื่น คืนน้นั มอม มนั จะจบั ขโมยใหค้ ุณแต๋วและใหค้ นท้งั บา้ นใหญน่ ้ีเห็นฝี มือมนั มอมมนั เดินอยา่ งเงียบที่สุด สะกดใจไวม้ ิใหเ้ ห่าออกมา พอมนั เดินออ้ ม มมุ ตึกแลเห็นคนๆ หน่ึง กาลงั ปี นมา้ เลก็ ๆ งดั หนา้ ตา่ งอยจู่ ริงๆ มอมมนั ยอ่ งใกลเ้ ขา้ ไปทุกที อีกประเด๋ียวเป็ นไดเ้ ห็นดีกนั ทนั ใดน้นั ลมพดั มาวบู หน่ึง พาเอากล่ินตวั คนๆ น้นั มาตอ้ งจมูกมนั ใจของมอมเพยี งจะหยดุ เตน้ ดว้ ยความดีใจ มนั โถมเขา้ ใสคนๆ น้นั ดว้ ยกาลงั ท้งั หมดที่ มนั มีอยู่ ทาเอาคนๆ น้นั หงายหลงั ศีรษะฟาดกบั พ้นื นอนงงอยคู่ รู่ใหญ่ มอมตวั สน่ั เทากระดิกหางเร็วไมเ่ ป็ นจงั หวะ มนั เลียชายผนู้ ้นั ต้งั แต่ หนา้ ไปท้งั ตวั เพราะกล่ินที่ลมพดั มาเขา้ จมูกหาใช่กล่ินแปลกของใครที่ไหนไม่ แตเ่ ป็ นกลิ่นที่มนั รูจ้ กั ดี เป็ นกลิ่นของนายที่มนั ต้งั ใจคอย มาตลอดเวลาหลายปี นบั ต้งั แต่วนั ที่นายจากไป

8 นายงงอยพู่ กั ใหญ่แต่แลว้ ก็จาได้ เขายกแขนข้ึนกอดคอมนั ไวแ้ น่น \"ไอม้ อม\" เสียงนายกระซิบที่หูมนั \"มอม\" นายเรียกมนั อีกคร้ังหน่ึงดว้ ยเสียงสะอ้ืนเหมือนกบั มีอะไรมาจุกในคอ มอมมนั ไมไ่ ดย้ นิ ใครเรียกช่ือมนั มานาน พอไดย้ นิ นายเรียกมนั กด็ ีใจลงิ โลดส่งเสียงร้องหงิงๆ ดว้ ยความดีใจ นายลกุ ข้ึนยนื เหลียว ซา้ ยแลขวา จุปากคอ่ ยๆ ใหม้ นั น่ิง มอมมนั ก็ไมน่ ่ิง เพราะความดีใจของมนั เกินที่จะน่ิงได้ ความสุขความเป็ นหนุ่มของมนั กลบั มาใหม่ โดยสิ้นเชิง นายวงิ่ ขา้ มสนามเบาๆ พอถึงร้ัวพรู่ ะหงก็มดุ ออกไปนอกบา้ น มอมมนั โกยสี่ตีนตามและมุดออกไปนอกบา้ นกบั นาย นาย ทรุดตวั ลงนงั่ ลบู หวั ลบู คอมนั แลว้ กระซิบท่ีหูวา่ \"มอม ขา้ ไมน่ ึกเลยวา่ ขา้ จะไดพ้ บเอง็ ขา้ นึกวา่ ขา้ ไมม่ ีอะไรเหลือแลว้ ในโลกน้ี\" นายหยดุ พดุ ไปครู่หน่ึง \"เขาส่งขา้ ไปไกล ขา้ ไมไ่ ดข้ ่าวคราวจากใครเลย พอกลบั มาบา้ นเขาก็บอกวา่ บา้ นไฟไหมห้ มด ลูกเมียถกู ระเบิดตาย งานการที่ขา้ เคยทาคนอื่นเขาก็เอาตาแหน่งไปหมดแลว้ ไม่มีใครเขาจะมาคอย “ขา้ หมดหนทางจริงๆ มอมเอ๋ย แตเ่ อง็ อยา่ นึกวา่ ขา้ ลกั ขโมย คร้ังน้ีเป็ นคร้ังแรก พอดีพบเอง็ เอง็ กท็ าใหข้ า้ ตอ้ งอาย ทาไม่ลง\" \"กลบั เขา้ บา้ นเถิดมอม\" นายพดู พลางลกุ ข้ึนยนื \"ขา้ ไม่มีปัญญาจะเล้ียงเอง็ ไดเ้ สียแลว้ \" นายช้ีมือไปท่ีร้ัวพลางไล่มนั \"ไป ไอม้ อม เขา้ บา้ น\" แทนคาตอบมอมมนั กระดิกหางแรงกวา่ เก่าและวง่ิ รอบๆ ตวั นาย นายไล่มนั อยหู่ ลายคร้ัง แต่มอมมนั กไ็ มฟ่ ัง นายกลบั มาแลว้ มอม จะไม่ใหน้ ายพน้ สายตาอีกต่อไป ความจริงนายเปล่ียนไปมากเพราะผอมลง ผมเผา้ รุงรัง เส้ือผา้ ขาดวน่ิ แตอ่ ยา่ งไรกย็ งั เป็นนายของมอม นายที่มนั ทิง้ ไมไ่ ด้ ดึกมากแลว้ พระจนั ทร์ขา้ งแรมเร่ิมข้ึน ทอแสงสวา่ งไปทวั่ นายเดินอยา่ งอ่อนระโหยไปนงั่ ท่ีริมคูขา้ งถนน สายตามองไปไกล มอม ไปนงั่ ชิดกบั นายอยคู่ รู่หน่ึง เห็นนายไม่ไหวติงมนั ก็นึกอะไรออก มอมวง่ิ ไปคาบกิ่งไมแ้ หง้ มาวางไวบ้ นตกั นายดว้ ยความเคยชิน นายเอา ก่ิงไมข้ วา้ งลงไปในคู มอมมนั กก็ ระโดดโครมตามลงไปคาบกิ่งไมม้ าใหน้ ายอยา่ งเคยทา นายซบหนา้ ลงบนหวั ของมนั เสียงนายกระซิบ เรียกช่ือมนั หลายคร้ังไมพ่ ดู วา่ อะไรอีก นาตาร้อนผา่ วร่วงลงบนหนา้ และจมกู ของมอม นายนง่ั อยเู่ ช่นน้นั อีกนาน ในท่ีสุดนายลกุ ข้ึนยนื ชา้ ๆ คลาหูมนั อยา่ งใจลอยแลว้ พดู วา่ \"ไอม้ อม เอง็ ชนะขา้ ไปดว้ ยกนั มา ตามขา้ มา\" แลว้ นายก็ออกเดินมีมอมตามตดิ ไป คืนหนา้ ร้อนวนั น้นั ถา้ หากมีใครเดินมาตามถนนราชวถิ ีตอนดึกประมาณสกั ตีสองคร่ึง จะไดเ้ ห็นชายคนหน่ึงรูปร่างสูงผอม เส้ือผา้ ขาดวน่ิ เดินชา้ ๆ อยู่ ขา้ งถนนอยา่ งอ่อนระโหยโรยแรงขา้ งๆตงั มีหมาตงั ผรู้ ูปงามตงั หน่ึง ปากคาบก่ิงไม้ คอต้งั หางเชิดวง่ิ ตามเขาไปดว้ ยความเบิกบานสุดขดี คืนหนา้ ร้อนวนั น้นั ถา้ หากมีใครเดินมาตามถนนราชวถิ ีตอนดึกประมาณสกั ตีสองคร่ึง จะไดเ้ ห็นชายคนหน่ึงรูปร่างสูงผอม เส้ือผา้ ขาดวนิ่ เดินชา้ ๆ อยขู่ า้ งถนนอยา่ งออ่ นระโหยโรยแรงขา้ งๆตงั มหี มาตงั ผรู้ ูปงามตงั หน่ึง ปากคาบกิ่งไม้ คอต้งั หางเชิดวง่ิ ตามเขาไปดว้ ย ความเบิกบานสุดขีด