คมถ้อยร้อยกวี

การอ่านและการเขียนร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ จดั ทาโดย นางสาวกญั ญาภัทร ขวญั ทองยมิ้ สาขาวชิ าภาษาไทย คณะศึกษาศาสตร์และศิลปะศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่

ถ้อยแถลงบรรณาธิการ คมถ้อยร้อยกวี เล่มน้ีเป็นหนงั สือรวมบทกวีของผเู้ ขียนจากการ เรี ยนรายวิชาการอ่านและการเขียนร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ (604-205) ผูส้ อนโดยผูช้ ่วยศาสตราจารยพ์ ิชญา สุวรรณโน สาวิชา ภาษาไทย คณะศึกษาศาสตร์และศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลยั หาดใหญ่ จดั ทาข้ึนเพ่ือเรียบเรียงบทประพนั ธ์ประเภทโคลง ฉนั ท์ กาพย์ กลอน และร่าย เน้ือหาในเล่มประกอบด้วยบทกวี 3 ภาค ได้แก่ ภาคต้น: บทกวี...เดี่ยว เป็ นบทกวีท่ีดิฉนั ไดป้ ระพนั ธ์ข้ึนเพียงผูเ้ ดียว มีจานวน 7 เร่ือง ไดแ้ ก่ กาพยย์ านี 11, กลอนคละ, กลอนสักวา, โคลงส่ีสุภาพ, โคลงกระทู,้ สาลินีฉันท์ และกลอนเปล่า ภาคต่อ: บทกวี...ร่วมกับ สมาชิกในห้อง TH3/62 เป็ นบทกวีท่ีดิฉันได้ประพนั ธ์ร่วมกันกับ สมาชิกหอ้ ง 3/62 ท้งั เป็นคู่และกลุ่ม มีจานวน 4 เร่ือง ไดแ้ ก่ กาพยย์ านี 11, กาพยฉ์ บงั 16, กาพยส์ ุรางคนางค์ 28, และนิทานร่ายโบราณ ภาค เติม: บทกวีวรรณรูป เป็ นบทกวีท่ีสร้างสรรค์เป็ นวรรณรูปโดยใช้ กลอนเปล่า จานวน 1 เรื่อง ผูจ้ ัดทาขอขอบคุณอาจารย์ประจาวิชา ผูช้ ่วยศาสตราจารย์ พิชญา สุวรรณโน และผูม้ ีส่วนเกี่ยวขอ้ งที่ร่วมสร้างสรรค์หนังสือ

เล่มน้ี ดว้ ยความหวงั อยา่ งเตม็ เปี่ ยมวา่ จะเอ้ือประโยชนต์ ่อวงการศึกษา และสังคมแห่งการเรียนรู้สายสืบทอดศิลปะการประพนั ธ์บทกวี อนั เป็นผลงานแห่งความภาคภูมิใจอยา่ งยง่ิ กญั ญาภทั ร ขวญั ทองยมิ้

สารบัญ 1 2 ภาคต้น: บทกว.ี ..เด่ยี ว 4 เสน้ ทางของชีวติ 6 รอเธอที่เดิม...ท่ีสมิหลา 7 ร่วมมือกนั ตา้ นโควิด 8 ทุกหยาดเหงื่อเพ่อื ปวงชน (ร.9) 9 เรื่อง ครูผสู้ รรคส์ ร้าง 10 มารู้จกั ฉนั กนั เถอะ เวลาคือ (คาตอบ) 11 12 ภาคต่อ: บทกว.ี ..ร่วมกบั สมาชิกในห้อง TH3/62 13 ฉนั ชอบ 14 ฉนั เกลียด...ฉนั กลวั 15 วนั น้ี...วนั หนา้ เทพารักษก์ บั คนตดั ไม้ 18 19 ภาคเติม: บทกววี รรณรูป เวลาคือคาตอบ





2 เส้ นทางของชีวติ ภาพถ่ายสถานท่ีจริง : กญั ญาภทั ร ขวญั ทองยมิ้ ความเรียงร้อยแก้วเพ่ือปรับเป็ นร้อยกรอง เมื่อมองออกไปก็ไดเ้ ห็นทอ้ งฟ้าท่ีกวา้ งใหญ่ไม่รู้จุดจบ มีกอ้ น เมฆกลุ่มบางๆ บา้ งก็จบั ตวั กนั หนาแน่น มีท้งั เมฆสีดามืดมน และสี ขาวที่มองแลว้ สดใส กาลงั ลอยเควง้ ควา้ งแต่ค่อยๆจางหายไปกบั สาย ลม รู้สึกราวกบั ว่ากาลงั มองเห็นเส้นทางของชีวิตที่ยาวไกล ตอ้ งเจอ ท้งั ความสุข ความทุกข์ เพอ่ื ฝ่ าฟันและผา่ นมนั ไปใหไ้ ด้

3 เส้ นทางของชีวติ แหงนมองทอ้ งฟ้ากวา้ ง มีเมฆบางบา้ งกห็ นา ลอยควา้ งกลางนภา เมฆมืดมาพร่าพร่างพราย มืดดบั สลบั สวา่ ง ดุจเส้นทางสู่จุดหมาย ท้งั สุขทุกขก์ ล้ากราย ลว้ นทา้ ทายใหฝ้ ่ าฟัน (กาพยย์ านี11)

4 รอเธอทเี่ ดิม...ที่สมหิ ลา ท่ีมา : https://sites.google.com กลอนสี่ ทะเลกวา้ งขวาง ท่ามกลางทรายขาว ทอ้ งฟ้าทอดยาว แพรวพราวน่าชม กลอนหก ตะวนั สาดส่องผอ่ งใส พกั กายพกั ใจใตร้ ่ม ความเหงารายลอ้ มตรอมตรม ข่ืนขมคานึงถึงเธอ

5 กลอนเจ็ด ฟ้าเร่ิมริบหร่ีไม่มีแสง หมดแรงหมดหวงั ยงั คอยเกอ้ ยามหลบั ฝันถึงจึงละเมอ อยากเจอคนดีท่ีจากไกล กลอนแปด ห่างเหินกนั สุดฟ้าช่างวา้ เหว่ เธอโลเลจนฉนั น้นั หวนั่ ไหว ยงั มิเห็นแมเ้ งาเหงาจบั ใจ น้าตาไหลหยดยอ้ ยคอยเวลา กลอนเก้า ไม่เคยลืมวนั ก่อนเก่าของเราสอง ยงั เฝ้ามองรอตรงน้ีสมิหลา แสนสะทกสะทา้ นใจในชะตา คาสญั ญาช่างกลบั กลอกคนหลอกลวง (กลอนคละ)

6 ร่วมมือกนั ต้านโควดิ ท่ีมา : https://www.xinhuathai.com/ สกั วาวา่ โควดิ น้ีติดง่าย เป็นพษิ ร้ายคร่าชีพคนทุกหนแห่ง ตอ้ งลอ็ กดาวนป์ ้องกนั ภยั ใหแ้ ขง็ แรง เพือ่ เปลี่ยนแปลงพลิกผนั สู่วนั ดี โรคมาแลว้ ทาอยา่ งไรเพอื่ ใหห้ าย ลดเจบ็ ตายประชาชนคนทุกท่ี ท้งั แพทยห์ มอไดพ้ กั ผอ่ นหยอ่ นชีวี อยา่ รอรีร่วมอยบู่ า้ นตา้ นเช้ือเอย (กลอนสกั วา)

7 ทุกหยาดเหง่ือเพ่ือปวงชน (ร.9) ที่มา : www.campus-star.com ธ ทรงงานทวั่ แควน้ แดนดิน หยาดเหงื่อ ธ ไหลริน ท่วมทน้ โครงการทวั่ ธานินทร์ ทาเพ่อื ราษฎร์นา แผนท่ีคอยคิดคน้ คูก่ ลอ้ งเคียงกาย (โคลงส่ีสุภาพ)

8 ครูผู้สรรค์สร้าง ภาพถ่ายสถานที่จริง : กญั ญาภทั ร ขวญั ทองยมิ้ ครู ปูทางทุ่มท้งั กายใจ ผู้ ส่งเสริมวินยั เด่นล้า สรรค์ คนเก่งอาไพ ยดึ มน่ั ธรรมนา สร้าง ส่ิงดีคอยย้า พร่าช้ีแนวทาง (โคลงกระทู)้

9 มารู้จกั ฉันกนั เถอะ ภาพถ่ายสถานที่จริง : กญั ญาภทั ร ขวญั ทองยมิ้ กญั ญาภทั รช่ือน้ี เจริญดีนิลาวลั ย์ เดินหนา้ ตามหาฝัน จะมุ่งมนั่ และต้งั ใจ ริศึกษา ณ หาดใหญ่ จรจากเมืองลงุ มา ประเสริฐยงิ่ ผิเชิดชู เรียนครูภาษาไทย พยายามผจงสู้ ขยนั ไวจ้ ะเชี่ยวชาญ ตอนน้ีอยปู่ ี สาม พากเพยี รเพ่อื เรียนรู้ (สาลินีฉนั ท์ 11)

10 เวลาคือ (คาตอบ) เวลาไม่เคยรอใคร แต่ทาไมตอ้ งรอเวลา เวลาไม่อาจหยดุ ได้ แต่ทาไมเม่ือมีความสุขที่สุด จึงอยากหยดุ เวลา เวลาไม่อาจยอ้ นกลบั ไป แต่ทาไมเมื่อทาผดิ จึงคิดอยากยอ้ นไปแกไ้ ข ไม่มีใครทาไดต้ ามตามใจโหยหา นอกจากอยกู่ บั เวลาในปัจจุบนั จะเขม็ ยาวหรือส้นั กอ็ ยา่ เดินวนเหมือนเขม็ นาฬิกา จงเดินต่อไปขา้ งหนา้ ใหเ้ หมือนปฏิทิน (กลอนเปล่า)



12 ฉันชอบ... ฉนั ชอบเท่ียวทะเล ฉนั ชอบเซเวลาเดิน ฉนั ชอบฟังเพลงเพลิน ฉนั ชอบเมินเมื่อนง่ั เรียน (กาพยย์ านี 11) ประพนั ธ์โดย : ซาฟี กา, สุภาพร, นาเดีย และกญั ญาภทั ร

13 ฉันเกลยี ด...ฉันกลวั ฉนั เกลียดคนไม่จริงใจ อยา่ มาจญั ไร นิสยั อยา่ งน้ีไม่ดี หลอกฟันฉนั ฟรี ฉนั กลวั เธอยง่ิ กวา่ ผี แบบน้ีไม่ไหวนะเธอ (กาพยฉ์ บงั 16) ประพนั ธ์โดย : ซาฟี กา, นาเดีย, สุภาพร และกญั ญาภทั ร

14 วนั นี.้ ..วนั หน้า วนั น้ีฉนั ทอ้ ความหวงั ทุกวนั แต่ฉนั กร็ อ ปลายทางท่ีฝัน เพ่ือสู่จุดหมาย ฝ่ าฟันดว้ ยใจ จึงตอ้ งมุ่งมน่ั วนั หนา้ เขม้ แขง็ ลุกข้ึนดว้ ยแรง กา้ วเดินต่อไป มิคิดทอ้ แท้ ฝันอีกไม่ไกล ชีวติ สดใส หวั ใจเบิกบาน (กาพยส์ ุรางคนางค2์ 8) ประพนั ธโ์ ดย : ซาฟี กา, นาเดีย, สุภาพร และกญั ญาภทั ร

15 เทพารักษ์กบั คนตดั ไม้ ท่ีมา : https://youtu.be/-KrVE2vHZyg ชายตดั ไมค้ นหน่ึง ซ่ึงเขา้ ไปในป่ า แต่ช่างน่าเสียดาย ขวาน หล่นหายในบึง คานึงดว้ ยความเศร้า คอยเฝ้าหวงั ไดค้ ืน เม่ือยืนอยู่ สกั พกั เทพารักษส์ งสาร ช่วยงมขวานข้ึนมา ลนั่ วาจาขวานทอง เขา มองพร้อมส่ายหนา้ ขวานขา้ สีคล้าหมอง คร้ังสองเป็นขวานเงิน เขา เดินเขา้ มาใกล้ ร้องไห้แลว้ รีบเล่า ขวานขา้ เก่าสิ้นดี ทนั ทีคร้ังสาม น้นั คร้ันไดข้ วานเก่าแก่ แน่นอนน่ีของขา้ รีบควา้ อยา่ งดีใจ ในที่สุด ไดค้ ืน กล้ากลืนท้งั น้าตา เทพารักษ์ชื่นชม ขวานท่ีงมมาได้ ขา้ ให้ เจา้ หมดเลย ชดเชยความซ่ือสัตย์ ถดั มาเพ่ือนรู้เขา้ รุ่งเชา้ รีบไปป่ า ท่าทีทาตดั ไม้ และไดฉ้ วยโอกาส ฟาดขวานทิ้งลงบึง จึงแสร้งแกลง้

16 ร้องไห้ นงั่ ลงใกลร้ ิมน้า บ่นขวานล้าค่าหาย คงอดตายยง่ิ นกั จกั ทา กินเช่นไร ทนั ใดท่านสงสาร ช่วยงมขวานเช่นเคย ไดแ้ ลว้ เงยหน้า ถาม ขวานทองงามใช่ไหม ตอบอยา่ งไวของตน เจา้ เป็นคนโลภมาก ท่านเอ่ยปากตอบกลบั จึงหายวบั ทนั ที พร้อมมีเสียงร้องไห้ ไม่ได้ ขวานคืนมา เพราะวาจาโป้ปด ทุกคนจดจาไว้ สอนใหเ้ รารู้วา่ อยา่ โลภมากลาภหาย สิ้นเอย (ร่ายเล่าเรื่องจากนิทาน “เทพารักษก์ บั คนตดั ไม”้ ) ประพนั ธ์โดย พริ ดา อุทยั แจ่ม และ กญั ญาภทั ร ขวญั ทองยมิ้

17 เนื้อเร่ือง นิทานอสี ป เรื่อง เทพารักษ์กบั คนตดั ไม้ ชายตดั ไมค้ นหน่ึง กาลงั เดินเขา้ ป่ าไปตดั ไมแ้ ต่ทาขวานหลุด มือตกลงไปในบึง นง่ั โศกเศร้าอย่รู ิมฝั่งดว้ ยความเสียดาย เทพารักษ์ สงสารจึงปรากฏกายข้ึนและช่วยงมขวานให้ คร้ังแรก เทพารักษง์ ม เอาขวานทองคาข้ึนมา แต่ชายตดั ไมป้ ฏิเสธแลว้ พูดว่า \"ขวานเล่มน้ี ไม่ใช่ของขา้ พเจา้ หรอก\" คร้ังที่สอง เทพารักษง์ มขวานเงินข้ึนมา ชาย ตดั ไมก้ ป็ ฏิเสธอีก และบอกวา่ ขวานของเขาเป็นขวานเหลก็ เก่าแก่ เมื่อ ถึงคร้ังสุดทา้ ย เทพารักษน์ าขวานเหลก็ เก่าคร่าคร่ามาให้ ชายตดั ไมก้ ด็ ี ใจมาก ท่ีไดข้ วานของตนคืน เทพารักษช์ ่ืนชมความซ่ือสัตวข์ องเขา จึงมอบขวานทองคาและขวานเงินใหด้ ว้ ย เพ่ือนของชายตดั ไมร้ ู้เร่ือง น้ี ก็นึกอิจฉาอยากไดบ้ า้ ง จึงเขา้ ไปในป่ าทาทีตดั ไม้ แลว้ ก็โยนขวาน ของตนทิ้งลงในน้า แกลง้ ร้องไหแ้ ลว้ พดู วา่ “คราวน้ีขา้ หมดทางหากิน แน่ ๆ” เทพารักษจ์ ึงมางมขวานใหเ้ ช่นเคย “ขวานทองเล่มน้ีของเจา้ ใช่ ไหม ?” “ใช่แลว้ ท่าน ของขา้ เอง” ชายโลภมากพูดอยา่ งยนิ ดี “เจา้ คน ไม่น่าคบ เป็ นคนโป้ปดโลภมาก” พูดแลว้ เทพารักษก์ ็หายวบั ไปกบั ขวานทอง และเพือ่ นของชายตดั ไมจ้ ึงไม่ไดแ้ มแ้ ต่ขวานของตนคืน นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : โลภมากลาภหาย ท่ีมา : http://www.kalyanamitra.org



19

20 (กลอนเปล่าในวรรณรูป)

เกย่ี วกบั ผู้เขยี น นางสาวกญั ญาภทั ร ขวญั ทองยมิ้ 22/1 ม.6 ต.ดอนประดู่ อ.ปากพะยนู จ.พทั ลุง 93120 การศึกษา กาลงั ศึกษาอยชู่ ้นั ปี ท่ี 3 สาขาวชิ าภาษาไทย คณะศึกษาศาสตร์และศิลปะศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่