คำกริยาส่าสุดของล่าสุด

คำกริยำ นำงสำวธีรดำ วงศ์กำรดี 613080066-9 นำงสำวลัดดำวัลย์ ฉิมงำม 613080071-6 นำยสุทธิภัทร แก่นม่ัน 613080135-6 นำงสำวนันท์นภัส ธนะสัมบัน 613080579-0 Suzuka Tanabe 623080826-0

หลักภำษำไทย ฉบับพระยำอุปกิตศิลปสำร

คำกริยำ คำท่ีแสดงอำกำรของนำมหรือสรรพนำม เพื่อให้รู้ว่ำ นำมหรือสรรพนำมนั้น ๆ ทำอะไร หรือเป็นอย่ำงไร Ex. นกบิน

คำกริยำ 1. อกรรมกริยำ 3. วิกตรรถกริยำ กริยำที่ไม่มีเน้ือควำมในตัว ต้องอำศัยเน้ือควำม อกรรม ำแไปปลวเ่ำรEำไxมม.่มำีกนครกรนบมนิ นอ น ของศัพท์วิกัติกำรก หรือกำรกอื่นท่ีอยู่ข้ำงท้ำย Ex. เข จึงจะได้ควำมสมบูรณ์ Ex. เขำเป็นหมอ * ภ ำ ษ ำ ไ ท ย เ ร ำ ใ ช้ คำ วิ เ ศ ษ ณ์ บ ำ ง พ ว ก เ ป็ น อ ก ร ร ม ก ริ ย ำ Ex. เขำสวย 2. สกรรมกริยำ สกรรม แปลว่ำ มีกรรม Ex. เขำเห็นคน * ต้ อ ง มี ก ร ร ม ม ำ รั บ จึ ง จ ะ ไ ด้ ค ว ำ ม ส ม บู ร ณ์

คำกริยำ(ต่อ) 4. กริยำนุเครำะห์ กริยำที่ใช้ช่วยกริยำอ่ืนให้ได้ควำมสมบูรณ์ Ex. เขำจะตีฉัน (ใช้ประกอบข้ำงหน้ำกริยำ ) กินซิ (ใช้ประกอบข้ำงหลังกริยำ) 4.1 พวกท่ีใช้กริยำนุเครำะห์อย่ำงเดียว 4.2 พวกกริยำอ่ืนที่นำมำใช้เป็นกริยำนุเครำะห์ Ex. คง,พึง,จง,น่ะ Ex. ต้อง,ให้,ยัง,แล้ว

ไวยำกรณ์ไทย ฉบับนววรรณ พันธุเมธำ

คำกริยำ คำที่ใชแ้ สดงอำกำร เหตุกำรณ์ สภำพ หรอื ควำมร้สู ึกตำ่ ง ๆ

คำกริยำ 1. คำกรยิ ำแสดงอำกำร จะแสดงอำกำรปรำกฏร่วมกบั หน่วยนำม(คำนำมหรอื นำมวลี) ท่ีหมำยถงึ ผูท้ ำกริยำน้ัน ๆ มักจะแสดงอำกำรที่เคลอ่ื นท่ี และอำกำรท่ีอยู่กบั ท่ี โดยกรยิ ำแสดงอำกำรทอี่ ยู่กับที่ ก็อำจจะมหี น่วยนำมทหี่ มำยถงึ สถำนทท่ี ่ี เกิดกริยำนนั้ และกรยิ ำที่แสดงอำกำรเคลอ่ื นที่ ก็อำจจะมีหนว่ ยนำมท่ี หมำยถงึ จดุ หมำยหรอื แหลง่ เดมิ ของกรยิ ำปรำกฏรว่ มด้วย

คำกริยำ(ต่อ) 1.1. คำกรยิ ำแสดงอำกำรทกี่ ระทำโดยตง้ั ใจ มักจะเจอในประโยคทใ่ี ช้สง่ั เชน่ นง่ั ซิ, ไปเถอะ, ฟงั นะ, บอกฉันเดย๋ี วน้ี เปน็ ตน้ 1.2. คำกรยิ ำแสดงอำกำรทก่ี ระทำโดยไมต่ ง้ั ใจ มักจะเปน็ กรยิ ำของสง่ิ ไมม่ ชี ีวติ เชน่ ปลวิ ซิ, ตกเตียงซิ, หกล้มซิ เปน็ ต้น (หมำยเหตุ คำกรยิ ำแสดงอำกำรไมว่ ่ำจะกระทำโดยตงั้ ใจหรอื ไม่ตงั้ ใจ จะไมป่ รำกฎในประโยที่มีกำรเปรยี บเทียบ)

คำกริยำ(ต่อ) 2. คำกริยำแสดงสภำพ คำกริยำบำงคำมีควำมหมำยแสดงสภำพของบุคคลอำจเปน็ สภำพจติ ใจหรือสภำพร่ำงกำย

คำกริยำ(ต่อ) คำกริยำบำงคำจะบอกลกั ษณะ เชน่ กลม แบน คำกรยิ ำบำงคำจะบอกควำมสมั ผสั เชน่ นุ่ม ร้อน คำกริยำบำงคำจะบอกสี เช่น ดำ ขำว เขียว คำกริยำบำงคำจะบอกนสิ ัย เช่น หย่ิง ใจดี คำกริยำบำงคำจะบอกอำยุ เช่น หนมุ่ สำว แก่ คำกริยำบำงคำจะบอกคำ่ เช่น ดี เลว คำกรยิ ำบำงคำจะบอกควำมเรว็ เช่น เรว็ ชำ้

คำกริยำ(ต่อ) คำกริยำแสดงสภำพปรำกฏรว่ มกบั หน่วยนำมท่ี หมำยถงึ บุคคลหรือสง่ิ ท่เี ปน็ เจำ้ ของสภำพนั้น ๆ Ex. ตอนน้ีฉันสกปรกจัง บ้ ำ น เ ข ำ ใ ห ญ่ น ะ

คำกริยำ(ต่อ) คำกริยำแสดงสภำพบำงคำใช้เปรียบเทยี บบุคคลหรือส่งิ ตำ่ ง ๆ วำ่ เปน็ บคุ คลหรือสิ่งเดียวกนั คำกริยำเช่นนมี้ หี ลำยคำ เชน่ เหมือน เทำ่ คลำ้ ย เสมอ จะต้องปรำกฏรว่ มกับคำนำม 2 หนว่ ย หนว่ ยท่ี 1 หมำยถึงบคุ คลหรอื ส่งิ ของ ที่เป็นเจ้ำของสภำพ หนว่ ยท่ี 2 หมำยถงึ ผรู้ ว่ มมสี ภำพนนั้ ๆ

คำกริยำ(ต่อ) คำกรยิ ำทตี่ อ้ งปรำกฏรว่ มกบั หนว่ ยนำม Ex. สุดำเหมือนพ่ีสำวฉัน ห น่ ว ย น ำ ม บุ ค ค ล ห รื อ สิ่ ง ข อ ง ท่ี เ ป็ น เ จ้ ำ ข อ ง ส ภ ำ พ ก ริ ย ำ เ ป รี ย บ เ ที ย บ ห น่ ว ย น ำ ม ผู้ ร่ ว ม ส ภ ำ พ

คำกริยำ(ต่อ) คำกรยิ ำที่ตอ้ งปรำกฏร่วมกับหน่วยนำม ในบรบิ ทท่เี รำอำจยำ้ ยหน่วยนำมที่ อยูห่ ลังคำกริยำเปรียบเทียบไปไวห้ น้ำคำกริยำได้ Ex. พี่สำวฉันเหมือนสุดำ ห น่ ว ย น ำ ม ผู้ ร่ ว ม ส ภ ำ พ ก ริ ย ำ เ ป รี ย บ เ ที ย บ ห น่ ว ย น ำ ม บุ ค ค ล ห รื อ ส่ิ ง ข อ ง ท่ี เ ป็ น เ จ้ ำ ข อ ง ส ภ ำ พ * ในส่วนน้ีถึงจะเปล่ียนตำแหน่ง แต่ควำมหมำยหลักของประโยคไม่เปล่ียนเปลี่ยนแต่จุดสนใจ

คำกริยำ(ต่อ) ถำ้ ผสู้ นใจ 2 บคุ คลหรือ 2 สง่ิ ไมย่ ิ่งหย่อนไปกว่ำกัน กจ็ ะเอำคำทหี่ มำยถึงบุคคลทั้งสองหรือส่ิงของทงั้ สองไวต้ น้ ประโยค Ex. สุดำกับพี่สำวฉันเหมือนกัน ห น่ ว ย น ำ ม ผู้ ร่ ว ม ส ภ ำ พ ห น่ ว ย น ำ ม บุ ค ค ล ห รื อ ส่ิ ง ข อ ง ท่ี เ ป็ น เ จ้ ำ ข อ ง ส ภ ำ พ ก ริ ย ำ เ ป รี ย บ เ ที ย บ

คำกริยำ(ต่อ) คำกรยิ ำแสดงสภำพไม่ว่ำจะมคี วำมหมำยอยำ่ งไรลว้ นมที ใ่ี ชอ้ ยำ่ งเดยี วกนั คือ มกั ใชใ้ นประโยคที่ส่งั และใช้ในประโยคทมี่ ีกำรเปรียบเทียบได้ Ex. สวยซิ ลู ก ส ำ ว ส ว ย ก ว่ ำ แ ม่ เ ห มื อ น ซิ ลูกเหมือนแม่มำกกว่ำพ่อ

คำกริยำ(ต่อ) ลักษณะพเิ ศษของคำกริยำแสดงสภำพคือใช้ขยำยคำนำมได้ต่ำง จำกคำกริยำแสดงอำกำรที่ไม่ใช้ขยำยคำนำม ถ้ำหำกตอ้ งกำรขยำยคำนำมมักจะมี ที่ ซ่งึ หรอื อัน นำหน้ำ Ex. เด็กคนน้ันน่ังอยู่คนเดียว เ ข ำเ ดิ น ไ ป ห ำ เ ด็ ก นท่ั ง่ี นอ่ั งยอู่ คยนู่ คเ นดีเยดวี ยควนคนน้ั นน้ั น เ ข ำเ ดิ น ไ ป ห ำ เ ด็ ก คำกริยำแสดงอำกำร ใช้ขยำยคำนำมเป็นประโยคท่ีใช้ไม่ได้ ต้องมีคำว่ำ ที่ นำหน้ำคำกริยำแสดงอำกำรกับประโยคจึงจะใช้ได้

คำกริยำ(ต่อ) 3. คำกรยิ ำแสดงกำรประสบ มคี วำมหมำยเกีย่ วกับควำมรู้กำรร้สู ึกหรอื ประสำทสัมผัส

คำกริยำ(ต่อ) 3.1 มคี วำมหมำยเกย่ี วกับกำรรู้ จะปรำกฏรว่ มกบั หน่วยนำมทห่ี มำยถงึ ผรู้ สู้ กึ Ex. เรำรู้ ฉันไม่เข้ำใจ

คำกริยำ(ต่อ) บำงกรณีอำจมหี นว่ ยนำมทห่ี มำยถงึ สงิ่ ทีร่ ทู้ เี่ ขำ้ ใจหรอื มปี ระโยคแสดงข้อควำมที่รทู้ เ่ี ข้ำใจปรำกฏอย่ดู ว้ ย Ex. เรำรู้ผลสอบแล้ว เรำรู้ว่ำเขำจะมีชีวิตอยู่อีกไม่นำน สิ่ ง ท่ี รู้ ท่ี เ ข้ ำ ใ จ ข้ อ ค ว ำ ม ท่ี รู้ ท่ี เ ข้ ำ ใ จ

คำกริยำ(ต่อ) 3.2 มีควำมหมำยเกยี่ วกบั ควำมรสู้ กึ จะปรำกฏรว่ มกับหนว่ ยนำม ผู้เปน็ เจ้ำของควำมร้สู ึก Ex. คุณพ่อโกรธ เธอควรอำย

คำกริยำ(ต่อ) บำงกรณอี ำจมหิ นว่ ยเสรมิ ควำมหมำยวำ่ มคี วำมรสู้ กึ ตอ่ ใคร Ex. คุณพ่อโกรธพวกเรำ เธอควรจะอำยน้อง ๆ

คำกริยำ(ต่อ) และบำงกรณอี ำจมปี ระโยคทแ่ี สดงเหตุแหง่ ควำมรสู้ กึ นน้ั ๆ ตำมมำ Ex. คุณพ่อโกรธท่ีพวกเรำไม่เช่ือฟัง เธอควรจะอำยน้อง ๆ ที่จัดงำนไม่สำเร็จ

คำกริยำ(ต่อ) 3.3 คำกริยำทมี่ ีควำมหมำยแสดงประสำทสมั ผสั จะปรำกฏ ร่วมกบั หนว่ ยนำมที่เปน็ เจ้ำของประสำทสมั ผสั นน้ั ๆ และหน่วยนำมทเ่ี จำ้ ของประสำทสมั ผสั นน้ั ๆ ประสบ Ex. เขำเห็นรถ เขำได้กลิ่นอำหำร

คำกริยำ(ต่อ) บำงประโยคมรี ำยละเอยี ดเพม่ิ เตมิ วำ่ สงิ่ ที่ไดป้ ระสบนนั้ ทำอะไรอยูห่ รอื มสี ภำพอยำ่ งไรคำกรยิ ำ แสดง ประสำทสมั ผสั จึงมกั มคี ำนำมตำมมำและมคี ำกรยิ ำตำมคำนำมมำอกี ทหี นง่ึ Ex. เขำได้เห็นรถแล่นไปมำ เ ข ำ ไ ด้ ก ลิ่ น อ ำ ห ำ ร ห อ ม ฉุ ย ก ริ ย ำ ป ร ะ ส บ คำ ก ริ ย ำ ต ำ ม ม ำ คำ น ำ ม ต ำ ม ม ำ

คำกริยำแสดงกำรประสบคล้ำยกับคำกริยำแสดงสภำพ คือ มักไม่ใช้ในประโยคที่ใช้ส่ัง และมักใช้ในประโยคที่มีกำร เปรียบเทียบได้ คำกริยำประสบบำงคำใช้เปรียบเทียบระหว่ำง บุคคล บำงคำใช้เปรียบเทียบระหว่ำงบุคคลไม่ได้ แต่อำจ เปรียบเทียบกำรประสบท่ีต่ำงเวลำกัน Ex. โกรธซิ เ ข้ ำ ใ จ ซิ เ ห็ น ซิ พ่ อ โ ก ร ธ ก ว่ ำ แ ม่ เ สี ย อี ก ผ ม เ ข้ ำ ใ จ ว่ ำ แ ต่ ก่ อ น ผ ม เ ห็ น ก ว่ ำ เ ดิ ม ก ริ ย ำ แ ส ด ง ก ำ ร ป ร ะ ส บ ป ำ ร ก ฏ ใ น ป ร ะ โ ย ค ท่ี ใ ช้ สั่ ง ไ ม่ ไ ด้ ก ริ ย ำ แ ส ด ง ก ำ ร ป ร ะ ส บ ป ร ำ ก ก ไ ด้ ใ น ป ร ะ โ ย ค ท่ี มี ก ำ ร เ ป รี ย บ เ ที ย บ

อย่ำงไรก็ตำมกริยำแสดงกำรประสบก็ Ex. แม่รัก ต่ำงกับกริยำแสดงสภำพ เน่ืองจำกกริยำ แ ม่ รั ก ลู ก แสดงกำรประสบจำเป็นต้องมีหน่วยนำมตำม ประโยคจึงสมบูรณ์ แต่กริยำแสดงสภำพไม่มี คำกรยิ ำแสดงกำรประสบ รัก ไมม่ หี นว่ ยนำมตำม เรำรสู้ กึ วำ่ หน่วยนำมตำม ผพู้ ูดยงั พดู ไมจ่ บ ตอ้ งมหี นว่ ยนำม ลกู ตำมมำ ดังประโยค 2 จึงจะสมบรู ณ์

ควำมเปรียบต่ำงของคำกริยำ

พระยำอุปกิตศิลปสำรได้ให้ อำจำรย์นววรรณ พันธุเมธำได้ให้ ควำมหมำยของคำกริยำคือ คำที่ใช้แสดง ควำมหมำยของคำกริยำ คือ คำที่ใช้ อำกำรของนำมหรือสรรนำม เพ่ือรู้ว่ำนำม แสดงอำกำร เหตุกำรณ์ สภำพหรือ หรือสรรพนำมน้ัน ทำอะไร เป็นอย่ำงไร ควำมรู้สึกต่ำง ๆ

โดยอำจำรย์ทง้ั สองไดใ้ ห้ควำมหมำยไวค้ ลำ้ ยกันนนั่ คอื คำกริยำเปน็ คำแสดงอำกำร เพื่อใหร้ ถู้ งึ กำรกระทำตำ่ ง ๆ ทเ่ี กิดข้ึน แต่ควำมตำ่ งกค็ ือประเภทของคำกรยิ ำ

พระยำอุปกิตศิลปสำร อำจำรย์นววรรณ พันธุเมธำ ได้จำแนกคำกริยำออกเป็น 4 ประเภท ได้จำแนกคำกริยำออกเป็น 3 ประเภท 1 . คำ ก ริ ย ำ แ ส ด ง อ ำ ก ำ ร 1.อกรรมกริยำ น้องหัวเรำะ พ่อเดินออกจำกบ้ำน เขำไป เรำมำ 2 . คำ ก ริ ย ำ แ ส ด ง ส ภ ำ พ ตอนน้ีฉันสกปรกจัง เด็กคนน้ีหัวดื้อ 2.สกรรมกริยำ 3 . คำ ก ริ ย ำ แ ส ด ง ก ำ ร ป ร ะ ส บ เขำเห็นคน เรำรู้ ฉันไม่เข้ำใจ 3.วิกตรรถกริยำ เขำเป็นหมอ 4.กริยำนุเครำะห์ เขำจะตีฉัน

โดยประโยคท่ีใช้คำกริยำในบำงประโยค แต่คำกริยำในอำจำรย์นววรรณจะต้องมี ของพระยำอุปกิตศิลปสำร ไม่ต้องมีกรรมมำ กรรมมำต่อท้ำยเสมอ เพ่ือให้ประโยคน้ันสมบูรณ์ ต่อท้ำยอกรรมกริยำ เป็นคำกริยำท่ีไม่ต้องมี กริยำแสดงอำกำร แสดงกำรเคล่ือนไหวในทิศทำง กรรมมำต่อท้ำย เช่น ต่ำง ๆ เช่น “ไป มำ นอน” คุณพ่อเดินจำกบ้ำน เขำไป เรำมำ เพื่อนนอน นิดหยิบกระเบื้องออกจำกถุง