Kumarbaz - Fyodor Mihailoviç Dostoyevski

nasıl olsa kumarda kaybedeceksiniz. Alın şunu ve hoşça kalın! Hadi, alın şunu! – Hayır, Mr. Astley, bütün o söylediklerinizden sonra, şimdi nasıl olur da… – Alsanıza şunu! diye haykırdı. Hâlâ onurlu bir insan olduğunuzdan şüphe duyuyor değilim. Bir dostun candan bir dostuna verdiği para olarak kabul edin bunu. Eğer kumarı bırakıp Hamburg’dan ayrılacağınıza inansam, yeni bir işe başlayasınız diye size bin pound verirdim. Ama bin pound yerine yalnızca on Lui altını veriyorum; çünkü bugün sizin için ha bin pound, ha on Lui altını… Sonuç hep aynı… Kumarda kaybedeceksiniz. Alın ve hoşça kalın! – Ayrılırken size sarılmama izin verirseniz alırım. – Ooo, elbette! Dostça bir kucaklaşmanın ardından Mr. Astley uzaklaştı. Hayır, yanılıyordu! Polina ve De Grieux konusunda sert ve budalaca konuştuysam, o da aynı şeyi Ruslar için yapmıştı. Kendim için söylemiyorum bunu. Zaten… Hem zaten önemsemeye değmez. Bütün bunlar lâf, hep lâf, oysa lâfı bırakıp işe koyulmalı! Şimdi en önemli şey, İsviçre! Yarın, ah ne olurdu yarın hemen yola çıkıp gidebilseydim! Hayatımını yeniden kurmak, yeniden doğabilmek! Göstermeliyim onlara… Hâlâ insan olabileceğimi anlasın Polina. Yeter ki… Ama hayır, artık çok geç! Ama yarın belki olabilir… Ah, hissediyorum, başka türlü olamaz zaten! Şu anda on beş Lui altınım var. Bir zamanlar on beş guldenle başlamıştım! Eğer dikkatli başlarsam… Ama tehlikeye girmeden de olmaz ki, çocukluk etmenin sırası değil! Mahvolduğumu anlamıyor muyum sanki! İyi de niçin yeniden doğmayayım? Evet! Ömrümde bir kez olsun sabırlı ve tedbirli davranırsam tamamdır. İşte hepsi bu! Bir kez olsun kişiliğimi bulsam, bir

saat içinde tüm yazgımı değiştirebilirdim! Bütün iş güçlü olmakta. Şu son felâketten yedi ay önce Roulettenburg’da neler olup bittiğini anımsamam yeterli. Ah, gözümü nasıl da karartmıştım: Her şeyi ama her şeyi kaybetmiş… Tam istasyondan çıkıyordum ki, bir de baktım, yeleğimin cebinde bir gulden kalmış. “Vay canına, yemek param varmış meğer!” dedim kendi kendime. Ama yüz adım kadar gitmedim, vazgeçip geri döndüm. O bir guldeni manque -bu kez manque üzerinde karar kılmıştım- üzerine oynadım. İnsan yabancı bir ülkede, yapayalnız, sevdiklerinden uzakta, o gün ne yiyeceğini bile bilmeden son, evet, en son guldenini de ortaya koyduğu zaman içi bir tuhaf oluyor! Kazandım ve yirmi dakika sonra istasyondan cebimde yüz yetmiş beş guldenle ayrıldım. İşte aynen böyle oldu! Bazen tek bir guldenin ne anlama geldiğini görüyorsunuz işte! Peki, ya o gün böylesine ihtiraslı, böylesine cesur olmasaydım! Yarın, yarın her şey sona erecek artık! 1867 son