นิทานอีสป

กาลครัง้ หนง่ึ นานมาแลว้ กลางผืนปา่ อนั แสนรม่ รื่นอุดมสมบรู ณ์ มตี ้นโอ๊กใหญ่ ยืนแผก่ งิ่ ใบอย่างสงา่ งาม จนสัตวป์ า่ ที่ผา่ น ไป-มาได้อาศยั พกั พงิ อีกท้งั สตั วเ์ หลา่ นน้ั ก็ชน่ื ชมในความแข็งแกรง่ ของมัน ดว้ ยเหตุ นีจ้ งึ ทาให้ต้นโอก๊ รสู้ ึกภาคภมู ใิ จ นานวนั เข้าจากการภมู ใิ จก็แปรเปลย่ี นเปน็ ความ ลาพองตน คิดว่าตัวเองมีอานาจถึงขั้นเป็นที่ พงึ่ พาแก่คนอ่ืนได้

\"เจ้าโอก๊ นอ้ ยเอย๋ ดูสิ ในปา่ ผนื นไ้ี มว่ ่าใครตา่ งก็ ตอ้ งพงึ่ พาเราทง้ั นนั้ นกนอ้ ยกบ็ นิ มาเกาะพกั สตั วป์ ่า ก็อาศยั หลบั นอนทโ่ี คนตน้ ขา้ ภูมใิ จเหลอื เกนิ \" ต้น โอ๊กใหญก่ ล่าวกับตน้ โอก๊ น้อยทีข่ น้ึ อยูใ่ กล้ ๆ \"เพราะเราเกดิ มาโชคดกี วา่ ใครเลยตวั ใหญ่จนไมม่ ผี ใู้ ดมาทาอนั ตรายได้\" โอ๊กนอ้ ยตอบ กลบั \"ใช่แลว้ ในปา่ แหง่ น้ี ไมม่ อี ะไรมาทาลาย เราไดแ้ นน่ อน ฮา่ ๆ\" ตน้ โอ๊กใหญ่กลา่ วพรอ้ ม หวั เราะอยา่ งทะนงตน ผ่านไปไม่กีป่ ี พื้นท่ีตรงน้นั เร่ิมมีสายน้า แผ่ขยายมา ทาให้ตน้ ออ้ ทช่ี อบขนึ้ บรเิ วณชุ่มชน้ื ได้ เตบิ โตข้ึน ต้นโอก๊ ใหญ่ท่อี ยู่ไม่ไกลจึงกล่าวทักทาย ดว้ ยน้าเสียงโอ้อวด

\"สวสั ดเี จา้ ตน้ ออ้ นอ้ ย เจา้ นี่ชา่ งตวั เลก็ บอบบาง เหลอื เกนิ นะ สบายดหี รอื ไมล่ ะ่ \" \"สวสั ดคี ณุ ตน้ โอก๊ สงู ใหญ่ ฉันสบายดี และสขุ ใจมาก ถึงจะตวั เลก็ บอบบางแตก่ ไ็ มเ่ ปน็ อะไร\" ตน้ ออ้ กล่าวตอบต้นโอก๊ ด้วยนา้ เสียงสดใสและถ่อม ตน \"ฮา่ ๆ ๆ ๆ อยา่ งนน้ั หรอื ทง้ั รากอนั แสนสน้ั กบั ลาตน้ ทเี่ ปราะบางจนปลวิ ไป-มาแมล้ มพดั เบา เจา้ จะมคี วามสขุ ไดอ้ ย่างไร\" ต้นโอก๊ กลา่ วด้วย ความสงสัยพลางขาขนั ไปด้วย พรอ้ มหันมาพดู ต่อ \"ลองยืดรากลงดนิ แลว้ ยดื ลาตน้ ใหส้ งู เทา่ ฟ้าแบบเราดสู ิ ตอ่ ใหม้ อี นั ตรายมาถงึ ตวั แคไ่ หนกท็ า อะไรเราไมไ่ ดห้ รอก ฮา่ ๆ ๆ ๆ\" ต้นอ้อได้แตร่ ับฟัง เงียบ ๆ ไม่โตต้ อบอะไรสักนดิ

อยูม่ าวันหนึง่ พายลุ ูกใหญไ่ ดเ้ คลอ่ื นผา่ นปา่ แหง่ นี้ ท้ัง ลมและสายฝนพดั กระหน่าอยา่ งรุนแรงแบบไม่เคยเกิด ขึน้ มากอ่ น ทาเอาสง่ิ มีชีวิตในปา่ ต่างหนหี ลบภยั ด้วยความ หวาดกลวั เหลอื แค่ต้นโอ๊กใหญ่ที่เชื่อมั่นว่าพายุจะทาอะไร ตนไมไ่ ด้ \"ลมพดั แคน่ ที้ าอะไรเราไมไ่ ดห้ รอก ตน้ เรา ใหญโ่ ตแข็งแกรง่ ขนาดน้ี ไมม่ ที างลม้ ลงแนน่ อน\" ด้านต้นอ้อผู้บอบบางไม่นกึ หว่ันอะไรมาก เพราะตวั มนั เองกล็ ่ไู ปตามลมไดต้ ลอดเวลา ไมค่ ิดขัดขนื อะไร ลมแรง แคไ่ หนกท็ าอนั ตรายต้นอ้อไม่ได้ ต้นโอก๊ ใหญ่เหน็ ตน้ ออ้ เอนไปเอนมาแบบนน้ั เลยหัวเราะใสพ่ รอ้ มพดู ถากถาง \"โธ่ เจ้าตน้ อ้อกระจริ ดิ เอย๋ ยอมแพเ้ สียเถดิ ลมแรง ขนาดนเี้ จา้ คงไมร่ อดหรอก มวั แตเ่ อนไปเอนมาเสยี เวลา เปลา่ \" พดู ไมท่ นั ขาดคา ต้นโอก๊ ใหญก่ ็ล้มลง รากท่ฝี งั อยู่ ใตด้ ินลึกก็โผลม่ าใหเ้ ห็นดว้ ย สว่ นต้นออ้ กย็ ังปลวิ ไหวไป ตามลมจนกระทงั่ พายุพัดผา่ นไป

อกี 2-3 วันตอ่ มา ชาวบ้านผา่ นมาเหน็ ต้นโอก๊ ท่ลี ้ม ลงจงึ เอาเลือ่ ยมาตดั ไมอ้ อกมาเพื่อเอาไว้ใชส้ อยและ สร้างบา้ นเรอื น ท้งิ ไวเ้ พยี งพ้ืนที่ว่างเปล่าอนั เคยมตี น้ โอก๊ ต้ังอยู่ ด้านตน้ อ้อผ้อู อ่ นโยนและโอนอ่อนไปกับ ลมกย็ ังคงยนื ตน้ อยา่ งสาราญไปอกี นานแสนนาน

นิทานเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า คนที่รู้จกั อ่อนนอ้ มถอ่ มตนและยอมโอนอ่อนผอ่ นตามสถานการณ์ ยอ่ มผา่ นพน้ เร่ืองตา่ ง ๆ ไปไดด้ ว้ ยดี กลบั กนั คนที่แขง็ กระดา้ งไม่ยอมปรับตวั มกั จะตอ้ งแพภ้ ยั จนไปไม่รอดเอง



กาลครัง้ หนึ่ง ณ หมู่บา้ นทแ่ี สนอบอุ่น มีเดก็ หญงิ หนา้ ตานา่ รกั นงั่ เลน่ ดคู ุณแม่ทาอาหารอยู่ในครัว เพ่อื นบ้านทุกคนต่างพากันเรยี กเธอว่า \"หนูน้อย หมวกแดง\" ตามสขี องหมวกที่เธอใส่เป็นประจา และวันนเี้ ธอก็ไดร้ ับคาสง่ั จากคณุ แม่ ให้นาอาหาร และขนมไปเย่ียมคณุ ยายซึง่ อาศัยอยู่ในหมบู่ า้ น ขา้ ง ๆ \"เอาตะกรา้ นไี้ ปสง่ ใหถ้ งึ มอื คณุ ยายนะจะ๊ แลว้ กร็ ีบไปรบี กลบั อยา่ ไปเทยี่ วเลน่ เถลไถลทไ่ี หน ไกล อย่าพดู คยุ กบั คนแปลกหนา้ ดว้ ยละ่ เข้าใจ ไหม ?\" คุณแม่คนสวยกาชับดว้ ยความเปน็ ห่วง ลูกสาวตวั น้อยกต็ อบรับและสญั ญา แล้วออกจาก บา้ นไปอยา่ งรา่ เรงิ

ระหว่างทางไปบา้ นคณุ ยาย บังเอญิ มหี มาป่าเจ้าเลห่ เ์ ดนิ มา พบกับหนนู ้อยหมวกแดง จงึ เข้าไปทักทายหวงั จบั เดก็ หญิง ทาเป็นอาหารม้อื เยน็ \"สวสั ดจี ะ้ สาวนอ้ ย มาทาอะไรในปา่ ตรงนค้ี นเดยี วเหรอจะ๊ ?“ \"หนกู าลังไปเยย่ี มคณุ ยายทห่ี มบู่ า้ นใกล้ ๆ นี้เองคะ่ \" หนนู ้อยหมวกแดงตอบอย่างเปน็ มติ ร แตก่ ลับทาใหเ้ จ้า หมาปา่ คดิ อบุ ายหลอกล่อ หวังจบั คุณยายของเธอมาเป็น เหยือ่ ด้วยอกี คน

\"แต่วา่ สาวนอ้ ย.. เอาตะกรา้ เลก็ ๆ ไปแคน่ ้ี คณุ ยาย เสยี ใจแยเ่ ลย ฉันวา่ เราไปเกบ็ ดอกไมส้ วย ๆ มาเปน็ ของขวัญเพมิ่ กนั เถอะ\" หมาปา่ ชักชวนใหห้ นนู ้อยหมวกแดงออกนอก เส้นทาง มนั จะไดร้ ีบตรงไปจับคุณยายกินก่อน แลว้ ดกั รอหนูนอ้ ยหมวกแดงทบ่ี ้านนน้ั เลย

โชคไมด่ ที ห่ี นูน้อยหมวกแดงหลงเช่ือคาชวน แลว้ หันไป เกบ็ ดอกไม้ และเดนิ เล่นอย่างเพลดิ เพลนิ จนลมื ท้ังเวลา ท้งั คาตกั เตือนของคณุ แมไ่ ปหมดสนิ้ กระท่ังเจา้ หมาป่า เดินทางไปถงึ หมบู่ า้ นขา้ ง ๆ แลว้ จบั ตัวคณุ ยายซ่อนเอาไว้ ในตู้ ก่อนนาเสอ้ื ผา้ มาใส่ เพอ่ื ปลอมตวั เป็นคุณยาย นอนปว่ ยอยบู่ นเตยี ง รอให้หนนู ้อยหมวกแดงมาถึงแลว้ จบั กินท้งั ยายท้งั หลานพร้อมกันทเี ดยี ว

เม่ือหนนู อ้ ยหมวกแดงร้ตู วั วา่ ทาผดิ คาสั่งคณุ แม่ กร็ บี วง่ิ ไปหาคณุ ยายทบี่ ้านทันที แต่กลับพบว่าคุณ ยายของเธอนัน้ มที า่ ทางและหน้าตาแปลกประหลาด ไปจากเดิม

\"คุณยายคะ ทาไมคณุ ยายตอ้ งนอนคลมุ โปงดว้ ยล่ะคะ ?\" หนนู อ้ ยถามดว้ ยความสงสัย \"ยายเปน็ ไข้ไมส่ บาย ยายเลยหนาวจะ้ หลาน\" หมาปา่ ดัดเสียง ตอบ \"คณุ ยายคะ ทาไมเสยี งของคณุ ยายแปลกจงั เลยคะ ?\" หนนู ้อยถามอกี ครง้ั \"ยายเจบ็ คอ ไอหนกั มาก เสยี งเลยเพย้ี นไป หนอ่ ยจะ้ หลาน\" หมาปา่ ตอบพรอ้ มแกล้งทาเปน็ ไอค่อกแคก่ ทาให้หนูนอ้ ยหมวกแดงสังเกตเหน็ เข้ียวแหลมในปาก \"คณุ ยายคะ ทาไมคณุ ยายถงึ มเี ขย้ี วยาวขนาด น้นั ล่ะคะ ?\" หนูน้อยหมวกแดงถาม แลว้ ค่อย ๆ เดินถอย ออกมา เพราะเร่ิมรสู้ กึ ไมป่ ลอดภัย

\"กเ็ พราะยายมเี ข้ียวไวจ้ บั หลานกนิ ไงละ่ เจ้าหนนู อ้ ย !!\" คราวนหี้ มาปา่ ไมแ่ สร้งทาตวั ใจดีอกี ต่อไป พรอ้ มกระโจนมา ตะครุบตวั หนนู ้อยหมวกแดงอยา่ งเกรีย้ วกราด แตโ่ ชคดที ่ี เสยี งกรี๊ดของหนนู อ้ ยดงั ไปถงึ นายพรานหน่มุ สองคนท่ีผา่ น มาพอดี ปงั ปงั ปงั !!! เสียงปนื ดงั ข้ึนสามนดั พรอ้ มกับ รา่ งของหมาปา่ ดิน้ รนอยา่ งเจ็บปวด นายพรานหนมุ่ บกุ เขา้ มา ช่วยชีวติ หนูนอ้ ยหมวกแดง และพาคุณยายออกจากตเู้ สื้อผ้า ไดอ้ ยา่ งปลอดภยั หนูนอ้ ยหมวกแดงสารภาพความผิด และ ขอโทษคุณยายท่ีตัวเองเถลไถลจนได้รบั อนั ตรายกนั ทงั้ คู่ \"ยายไมโ่ กรธอะไรหรอกจะ้ แคห่ นไู มเ่ ปน็ อะไรกพ็ อแลว้ แต่ ตอ้ งสัญญากบั ยายกอ่ นนะวา่ จะไมเ่ ชือ่ ฟังคนแปลกหนา้ ไม่เลน่ ซนจนลมื เวลาแบบคราวนอี้ กี \" หนูนอ้ ยหมวกแดงพยกั หนา้ รับคา พอคณุ ยายเห็นดงั นน้ั ก็ยม้ิ รบั แล้วเลีย้ งอาหารมือ้ อร่อยใหน้ ายพรานแทนคาขอบคุณ กอ่ นท้งั สองจะพาหนูน้อย หมวกแดงกลับสอู่ ้อมกอดของคณุ แมท่ บี่ า้ นโดยสวัสดภิ าพ..

นิทานเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้วา่ เดก็ ๆ ควรมีวนิ ยั ในตนเอง และเช่ือฟังคาส่งั สอน รวมถึงคาแนะนาของคุณพอ่ คุณแม่ ถา้ ไดร้ ับอนุญาตใหอ้ อกไปขา้ ง นอกแลว้ กไ็ ม่ควรเถลไถลไปไหนไกลจนมืดค่า และควรกลบั บา้ นใหต้ รงเวลาที่กาหนด ท่ีสาคญั ตอ้ งพยายามหลีกเล่ียง ไม่ พดู คุย หรือรับของจากคนแปลกหนา้ โดยเดด็ ขาด เพราะพวกเขาอาจเป็นคนไม่ดีที่หวงั ขโมยทรัพยส์ ินเงินทอง หรือทาร้าย ร่างกายแลว้ เป็นอนั ตรายตอ่ ชีวติ เหมือนกบั หมาป่ าจอมเจา้ เล่ห์ ที่คิดวางแผนกินหนูนอ้ ยหมวกแดงเป็นอาหาร แตถ่ า้ เผลอทา ตวั ผดิ ไป กต็ อ้ งรู้จกั ขอโทษขอโพย เอาความผดิ พลาดมาเป็นบทเรียน แลว้ อยา่ กลบั ไปทาผดิ ซ้าสองอีก