นิทาน ม้ากับลา

นิทานอสี ป เรอ่ื งมา้ กบั ลา

มชี ายพ่อคา้ คนหน่ึงนําของไปขายตา่ งเมอื ง คดิ จะ ถนอมมา้ ไวใ้ ช้ เมอ่ื ถงึ คราวจาํ เป็น จงึ เอาสินคา้ ทงั้ หมดใส่หลังลา ส่วนมา้ นั้นปล่อยให้เดิน ตวั เปลา่ ลาถกู บรรทกุ ของหนัก ๆกล็ ม้ เจ็บลง

มนั พดู กบั มา้ วา่ “ชว่ ยแบง่ ของไปจากหลังขา้ บา้ งเถดิ ขา้ ไปไม่ ไหวแล้ว ถา้ ทา่ นชว่ ยแบง่ เบาภาระไปบา้ ง ขา้ คงจะหายเจ็บกลบั มามแี รงข้นึ บา้ ง แล้วขา้ จะเอาของกลบั มาใส่หลงั ขา้ ดังเดิม ถา้ ทา่ นไมช่ ว่ ยขา้ ขา้ คงต้องตาย เป็นแน่”

เจา้ ของกแ็ กเ้ อาสินคา้ บนหลงั ลา เอามาใส่หลงั มา้ แถมยังเอาศพลาบรรทกุ เพ่ิมเขา้ ไปอกี ด้วย มา้ ครางวา่ “พุทโธเ่ อย๋ เราน่ีชา่ งชวั่ เสียจรงิ ๆ ไมเ่ ห็นใจผอู้ นื่ เดี๋ยวนี้ถกู บรรทกุ ของหนักแล้ว มหิ นําซา…ยังมศี พลาเพ่ิมข้นึ อกี เสียด้วย”

นิทานเรอ่ื งน้ีสอนให้รูว้ า่ “คนท่ไี มร่ ูจ้ ักเห็นอกเห็นใจมีความเมตตา ให้กับคนอื่นนั้น…ส่วนมากทกุ ขน์ ั้น…ก็จะ มาตกกับตน